2⃣ولایتعهدی «یزید بن معاویه»：👇 ✅معاویه که پیشتر پسرش یزید را، به عنوان خلیفه بعد از خود، اعلام کرده بود، بزرگان را به بیعت با یزید فراخواند. شیخ مفید می نویسد : 📋《لَمّا ماتَ مُعاوِيَةُ كَتَبَ يَزيدُ إلَى الوَليدِ بنِ عُتبَةَ بنِ أبي سُفيانَ وكانَ عَلَى المَدينَةِ مِن قِبَلِ مُعاوِيَةَ أن يَأخُذَ الحُسَينَ(ع) بِالبَيعَةِ لَهُ، ولا يُرَخِّصَ لَهُ فِي التَّأَخُّرِ عَن ذلِكَ》 ♦️معاویه به یزید وصیت کرد که، در دفع عبدالله بن زبیر خشونت به خرج دهد، امّا با عبدالرحمن بن ابی بکر و حسین بن علی(ع) به جنگ برنخیزد. پس از مرگ معاویه، بلافاصله از مردم، برای یزید بیعت گرفته شد. یزید تصمیم گرفت، از چند تن از بزرگان مسلمانان که دعوت معاویه را، برای بیعت با یزید نپذیرفته بودند، بیعت بگیرد.(۱) #روز_شمار_عاشورا #وقایع_ماه_رجب_المرجب 📚منبع : ۱)الکامل فی التاریخ ابن اثیر، ج۳، ص۵۳ ۲)الإرشاد شیخ مفید، ج۲، ص۳۲ @TarikhEslam

3⃣دعوت #امام_حسین_علیه_السلام به بیعت توسط «یزید بن معاویه»：👇 ✅از آنجایی که امام حسین(ع) در مدینه به سر می برد، یزید به حاکم وقت مدینه ولید بن عتبه نامه‌ای نوشت و او را از مرگ معاویه مطلع ساخت و در نامه بسیار کوتاه دیگری خطاب به ولید نوشت : 📋《أَمَّا بَعْدُ فَخُذْ الحُسَينَ بنَ عَلِيِِّ(ع) وَ عَبْدَ اَلرَّحمَنَ بنَ أَبِي بَكرِِ وَ عَبْدَ اَللَّهِ بنَ الزُبَيرِ وَ عَبْدَ اَللَّهِ بْنَ عُمَرَ بنَ الخَطَّابِ أَخْذاً عَنِيفَاً لَيسَت فِيهِ رُخْصَةٌ، فَمَن أَبَي عَلَيكَ مِنهُم فَاَضرِب عُنُقَهُ وَابعَث إِلَيَّ بِرَأسِهِ》 ♦️از حسین بن علی(ع) و عبدالله بن عمر و عبدالرحمن بن ابی بکر و عبدالله بن زبیر فورا به زور بیعت بگیر و به آنان مهلت درنگ‌مده و هر کس از آنان که نپذیرفت، گردنش را بزن و برای من بفرست.(۱) نامه با احتساب فاصله ۱۱ روزه شام و مدینه، به دست حاکم مدینه رسید. #روز_شمار_عاشورا #وقایع_ماه_رجب_المرجب 📚منبع : ۱)الفتوح ابن اعثم، ج۵، ص۱۰ @TarikhEslam

🏴هیجدهم رجب سال دهم هجری سالروز رحلت «ابراهیم» فرزند حضرت رسول اکرم(صلوات الله علیه و آله) #وقایع_ماه_رجب_المرجب #حضرت_رسول_اکرم_صلوات_الله_علیه @TarikhEslam

✅در سال ششم هجرت، نمایندگانی را به کشورهای خارجی از جمله مصر فرستاد، مقوقس حاکم مصر و اسکندریه هر چند دعوت رسول اکرم(ص) را نپذیرفت، ولی همراه پاسخ نامه‌ اش، هدایایی از جمله کنیزی به نام ماریه برای رسول اکرم(ص) فرستاد‌. این کنیز بعدها افتخار همسری رسول اکرم(ص) را پیدا کرد و فرزندی برای رسول خدا(ص) آورد که حضرت(ع) نامش را ابراهیم گذاشت. مورخین تاریخ ولادت ابراهیم را هفتم ذی الحجه سال هشتم هجری نوشته اند.(۱) نقل است که بعد از تولد ابراهیم، رسول اکرم(ص) شاد شد و او را به عایشه نشان داد و فرمود : 📋《اُنْظُرِي إِلَى شِبْهِهِ بِی!》 ♦️شباهت او را را به من بنگر!(۲) رسول اکرم(ص) به شدت به ابراهیم علاقه‌ مند بود، ولی ابراهیم در هیجده ماهگی بیمار شد و از دنیا رفت. شیخ طوسی در مورد تاریخ وفات ابراهیم می نویسد : 📋《وَ فِی اَلْيَوْمَ اَلثَّامِنَ عَشَرَ مِنْ ذِي اَلْحِجَّةِ كَانَ وَفَاةِ إِبرَاهِيمَ بنَ رَسُولِ اللهِ(ص)》 ♦️در روز هیجدهم از ماه ذی الحجه وفات ابراهیم پسر رسول خدا(ص) می باشد.(۳) بلاذری می نویسد : رسول اکرم(ص) در مرگ ابراهیم به شدت غصه‌ دار شد و در سوگ فرزندش خطاب به کوه فرمود : 📋《يَا جَبَلُ! لَوْ بِكَ مَا بِي لَهَدَّكَ. وَلَكِنَّا نَقُولُ كَمَا أَمَرَنَا اللَّه : إنّا لِلهِ وَ إنّا اِلَیْهِ راجِعونَ وَ الْحَمدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمینَ》 ♦️ای کوه! اگر آنچه بر من وارد شده بر تو وارد می‌شد، تو را درهم می‌کوبید، ولی ما همان‌گونه که خدا فرمان داده، می‌ گوییم : بازگشت همه به سوی خداست و خداوند را سپاس می گوییم.(۴) طبق نقلی؛ حضرت رسول اکرم(ص) در فوت ابراهیم بسیار محزون و غصه دار شد، خداوند سوره کوثر را در تسلّی قلب آن حضرت(ص) نازل کرد. چنانچه امام صادق(ع) می فرماید : 📋《اَلْكَوْثَرُ نَهَرٌ فِي اَلْجَنَّةِ أَعْطَى اَللَّهُ مُحَمَّداً عِوَضاً مِنِ اِبْنِهِ إِبْرَاهِيمَ(ع)》 ♦️کوثر نهری است در بهشت که خدا آن را به پیامبرش به جای ابراهیم پسرش که از دنیا رفت عطا کرد.(۵) و چون برخى به آن حضرت(ص) اعتراض کردند که؛ اى رسول خدا! مگر تو ما را از گریه نهى نکردى؟ حضرت(ص) فرمود : 📋《إِنَّمٰا أَنَا بَشَرٌ! تَدْمَعُ الْعَيْنُ وَ يَيْجَعُ الْقَلْبُ وَ لَا نَقُولُ مَا يُسْخِطُ الرَّبَّ! يَا إِبْرَاهِيمُ وَ إِنَّا بِكَ لَمَحْزُونُونَ!》 ♦️من نیز انسانم! چشم می‌گرید و قلب اندوهگین می‌شود ولی سخنی که خداوند را به خشم آورد نمی‌گوییم. ای ابراهیم! ما نسبت به تو محزون و غمگینیم.(۶) در تاریخ آمده است که؛ در آن روز که ابراهیم از دنیا رفت، خورشید گرفت و مردم مدینه گفتند : خورشید به خاطر مرگ ابراهیم گرفته است! رسول خدا(ص) براى رفع این اشتباه و مبارزه با این موهومات و خرافات به منبر رفت و مردم را مخاطب ساخته فرمود : 📋《أَيُّهَا اَلنَّاسُ! إِنَّ كُسُوفَ اَلشَّمْسِ وَ اَلْقَمَرِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِ اَللَّهِ يَجْرِيَانِ بِأَمْرِهِ مُطِيعَانِ لَهُ لاَ يَنْكَسِفَانِ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَ لاَ لِحَيَاتِهِ》 ♦️اى مردم همانا خورشید و ماه دو نشانه از نشانه‏‌هاى قدرت حق تعالى هستند که تحت اراده و فرمان او هستند و براى مرگ و حیات کسى نمى‏‌گیرند.(۷) هنگام وفات ابراهیم، حضرت رسول اکرم(ص) به امام علی(ع) دستور فرمود : 📋《یَا عَلِيٌّ(ع)! فَجَهِّزِ اِبْنِي فَقَامَ عَلِيٌّ(ع) فَغَسَّلَ إِبْرَاهِيمَ وَ حَنَّطَهُ وَ كَفَّنَهُ》 ♦️ای علی(ع)! پسرم ابراهیم را تجهیز کن! سپس امام علی(ع) برخاست و ابراهیم را غسل و حنوط و دفن کرد.(۸) سرانجام ابراهیم(ع) در بقیع در کنار قبر عثمان بن مظعون  دفن شد و رسول اکرم(ص) سنگی بر سر مزار او قرار داد و بر قبر او آب پاشید.(۹) 📚منابع : ۱)الطبقات الکبری ابن سعد، ج۱، ص۱۰۸ ۲)انساب الاشراف بلاذری، ج۱، ص۴۵۰ ۳)ﻣﺼﺒﺎﺡ ﺍﻟﻤﺘﻬﺠﺪ شیخ طوسی، ﺹ۸۱۲ ۴)انساب الاشراف بلاذری، ج۱، ص۴۵۱ ۵)بحار الأنوار مجلسی، ج۸، ص۱۳۵ ۶)بحار الأنوار مجلسی، ج۷۹، ص۹۱ ۷)بحار الأنوار مجلسی، ج۸۸، ص۱۵۵ ۸)الکافی شیخ کلینی، ج۳، ص۲۰۸ ۹)الطبقات الکبری ابن سعد، ج۱، ص۱۱۵ @TarikhEslam

🏴من به فدای کسی شوم که پسرم ابراهیم را فدای او گردانیدم!👇 #امام_حسین_علیه_السلام #وقایع_ماه_رجب_المرجب @TarikhEslam

✅یکی از فضائلی که به امام حسین(ع) اختصاص یافته، این است که حضرت رسول اکرم(ص) پسر خودش ابراهیم را، به خاطر شدّت محبت به امام حسین(ع) فدای حسین(ع) کند. این جریان از ابن عباس چنین نقل شده است؛ روزی نزد پیامبر اکرم(ص) بودم، در حالی که؛ 📋《..وَ عَلَى فَخِذِهِ اَلْأَيْسَرِ اِبْنُهُ إِبْرَاهِيمُ وَ عَلَى فَخِذِهِ اَلْأَيْمَنِ اَلْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ(ع) وَ هُوَ تَارَةً يُقَبِّلُ هَذَا وَ تَارَةً يُقَبِّلُ هَذَا》 ♦️پیامبر اکرم(ص) فرزندش ابراهیم را بر زانوی چپ و نوه‌اش حسین(ع) را بر زانوی راست خود نشانده بود. و یک بار حسین(ع) را می بوسید و یک بار ابراهیم را! سپس جبرئیل نازل شد و گفت : 📋《يَا مُحَمَّدُ(ص)! إِنَّ رَبَّكَ يَقْرَأُ عَلَيْكَ اَلسَّلاَمَ وَ يَقُولُ : لَسْتُ أَجْمَعُهُمَا لَكَ فَافْدِ أَحَدَهُمَا بِصَاحِبِهِ》 ♦️ای محمد(ص)! خدا به تو سلام می‌رساند و می‌گوید : ما این دو فرزند را برای تو با هم نمی گذاریم، یکی از آنها را فدای دیگری گردان! 📋《فَنَظَرَ اَلنَّبِيُّ(ص) إِلَى إِبْرَاهِيمَ فَبَكَى وَ نَظَرَ إِلَى اَلْحُسَيْنِ(ص) فَبَكَى وَ قَالَ : إِنَّ إِبْرَاهِيمَ أُمُّهُ أَمَةٌ وَ مَتَى مَاتَ لَمْ يَحْزَنْ عَلَيْهِ غَيْرِي وَ أُمُّاَلْحُسَيْنِ(ع) فَاطِمَةُ(س) وَ أَبُوهُ عَلِيٌّ(ع) اِبْنُ عَمِّي لَحْمِي وَ دَمِي وَ مَتَى مَاتَ حَزِنَتْ اِبْنَتِي وَ حَزِنَ اِبْنُ عَمِّي وَ حَزِنْتُ أَنَا عَلَيْهِ وَ أَنَا أُوثِرُ حُزْنِي عَلَى حُزْنِهِمَا! يَا جَبْرَئِيلُ! يُقْبَضُ إِبْرَاهِيمُ فَدَيْتُهُ لِلْحُسَيْن(ع)!》 ♦️حضرت نگاهی به صورت حسین(ع) کرد و نگاهی به صورت ابراهیم، و گریه کرد، پس فرمود :  اما ابراهیم مادرش کنیز است، هرگاه بمیرد کسی غیر از من برای او محزون نمی شود، اما حسین(ع) مادرش فاطمه(س) و پدرش علی(ع) است که به منزله گوشت و خون من است، هر گاه حسین(ع) بمیرد دخترم فاطمه(س) محزن و غصه دار می شود، پسر عمم علی(ع) هم محزون می شود و خودم هم محزون می شوم و من اختیار کردم حزن خود را بر حزن آنها! ای جبرئیل! ابراهیم بمیرد، او را فدای حسین کردم.  ابن عباس می گوید : 📋《فَقُبِضَ بَعْدَ ثَلاَثٍ فَكَانَ اَلنَّبِيُّ(ص) إِذَا رَأَى اَلْحُسَيْنَ(ع) مُقْبِلاً قَبَّلَهُ وَ ضَمَّهُ إِلَى صَدْرِهِ وَ رَشَفَ ثَنَايَاهُ وَ قَالَ فُدِيتُ مَنْ فَدَيْتُهُ بِابْنِي إِبْرَاهِيمَ》 ♦️ابراهيم پس از سه روز از دنیا رفت. لذا پیامبر اکرم(ص) هر گاه امام حسین(ع) به سويش مى‏‌آمد، او را مى‏‌بوسيد و بر سينه مى‌‏چسباند و دهانش را مى‏‌‌مكيد و می فرمود : من به فدای کسی شوم که پسرم ابراهیم را فدای او گردانیدم.(۱) 📚منبع : ۱)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۸۱ @TarikhEslam

📚معرفی «سیر مطالعاتی تاریخ اسلام» : 🔍👇 #سیر_مطالعاتی_تاریخ_اسلام @TarikhEslam