eitaa logo
آبادی شعر 🇵🇸
1.5هزار دنبال‌کننده
7.2هزار عکس
1.5هزار ویدیو
18 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
یک‌عمر دودیده بر لبت دوخته‌ام تا از نَفَس تو عِلم اندوخته‌ام علم و ادب و هزار مطلب به کنار در مدرسه از تو "عشق" آموخته‌ام
به‌مناسبت دیر سالی است هرچه می‌خواهم از تو یک واژه درخورت گویم من چنین واژه‌ای نمی‌یابم من چنان جمله‌ای نمی‌جویم باز هم تشنهٔ کلام توأم در تو انگار آسمان جاری است گر چراغ هدایتت خواندم این هم از حرف‌های تکراری است... بویِ گل می‌گرفت صحنِ کلاس از سخن‌های عطرآگینت در رگم خونِ تازه‌ای می‌ریخت واژه‌واژه کلامِ شیرینت حاصلِ رنج بی‌نهایت توست هرکه منصوب شد به هر رده‌ای تو خودت را برایِ خاطر ما به همه آب و آتشی زده‌ای... هر کجا شور علم می‌بینم ردّ پای حضور تو پیداست هر کجا نامی از معلّم هست روشنایی، اُمید هم آن‎‌جاست... جز خدایی که آفرید تو را آن که قدر تو را شناسد کیست؟ حرفِ آخر: به هیچ قاموسی واژه‌ای بهتر از نیست استاد
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
📣 بخش‌هایی از هم‌خوانی معلمان در دیدار امروز با رهبر معظم انقلاب. 🇮🇷
فی الیل و النهار بگو یا علی مدد با ابرها ببار...بگو یا علی مدد دلداده گی به «میثم تمار» بودن است یک بار روی دار بگو یا علی مدد گاهی به جای نافله و گریه ی سحر هر شب هزار بار بگو یا علی مدد سینه سپر کن و به گدا بودنت بناز یعنی به افتخار بگو یا علی مدد اینبار شاعرانه به گنبد نگاه کن از قولِ شهریار بگو یا علی مدد هر جا که حرف خیبر و بی باکیِ علی ست همراه ذوالفقار بگو یا علی مدد وقتی دلت برای نجف تنگ می شود از جورِ روزگار بگو یا علی مدد آنجا که جز علی احدی نیست پای تو هنگام احتضار بگو یا علی مدد
تماما عشق هستی لطف یزدان به شام تیره‌ام ماه فروزان هماره مهر از دست تو جاری‌ است من و دست کریمت ، یا رضا جان !
🔹طلایه‌دار بهاران🔹 تو در نگاه زمین، فصل دیگری بودی طلایه‌دار بهارانِ بهتری بودی تو در نگاه زمین، فصل بارش «مردی» طلوع فصل زلال «برادری» بودی.. تو ای عدالت روشن! چه زود کوچیدی تویی که وارث خشم ابوذری بودی تو در تصور کوتاه ما نمی‌گنجی تو ارتفاع شهادت، «مُطهری» بودی دلم شبی که مُرید نگاه سبزت شد در آسمان شهادت، کبوتری بودی پس از تو سهم زمین، این فصول تکراری‌ است تو در نگاه زمین، فصل دیگری بودی
با خنده و گریه، بغض و عشق و فریاد در دست قلم میان جمع اضداد آمد که بگوید از چگونه خواندن ایثار و گذشت و خوب ماندن، استاد
ای دل چو فراق یار دیدی خون شو وی دیده موافقت بکن جیحون شو ای جان تو عزیزتر نه‌ای از یارم بی یار نخواهمت زتن بیرون شو
می‌زند لبخند تا شاید بخنداند مرا خوب می‌دانم تکیده قامتش این روزها خسته و افسرده می‌آید پر از شرمندگی باز هم آزرده دل، دولا کمر، بابای ما چند ماهی می‌شود در جستجوی کار نو می‌رود با خنده صبح و شام می‌گیرد عزا روی سرخ وسیلی واین آبروی لعنتی کم‌کمک دارد پشیمان می‌کند ما را حیا آشنایان هم غریبه،دوستان هم کور و کر از لب بابا نمی افتد توکل برخدا روزهای خوب می‌آیند! می دانم ولی... خرد شد بابا از این درد و غم بی انتها
دلم جنگل...دلم باران...دلم مهتاب می‌خواهد دلم یک کلبه‌ی چوبی کنار آب می‌خواهد چنان دلگیرم از دنیا که ترجیحا دلم شعری... پر از تصویر موزون و خیالی ناب می‌خواهد قلم دستم به دامانت، بکِش یک دسته مرغابی که دل آرامشِ محضِ لبِ تالاب می‌خواهد جهانی خالی از وحشت، نه کفتار و نه سگ باشد دلم یک جنگلِ سبزِ پُر از سنجاب می‌خواهد تمامِ حسِ شعرم را بگنجان در غزل امشب که این تصویر رویایی فقط یک قاب می‌خواهد اتاقی از اقاقی را برایم فرش کن در شعر که ذهن خسته ی شاعر دو ساعت خواب می‌خواهد نعشه ﯼ ﺷﻌﺮﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻤﺎﺭﯼ ﻣﯿ‌ﮑﺸﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻧﺞ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺑﯽ ﻗـــﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿ‌ﮑﺸﻢ ﺗﮑﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃـــﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﭼﯿﺪﻩ‌ﺍﻡ ﭘﺸﺖ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ،ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻣﯿ‌ﮑﺸﻢ
شبیه قند فریمانِ حل شده در چای چقدر یاد تو شیرین، دعا بقای شماست سرت همیشه سلامت به قله‌های ادب همیشه پرچم آموزگارها بالاست
🇮🇷 🌸 آموزگار محبت نام تو پر از مهر، پر از شور و صفاست درس تو محبت است، ایمان و وفاست نام تو نمی‌رود معلم از یاد کار تو نه کار انبیا، کار خداست ✍️
روز معلم رو خدمت استاد عارفیان بزرگوار تبریک عرض میکنیم🌼🌼
کاش میشد دوباره اسمم رو بشنوم از لب اناریِ تو کاش من رو دوباره غرق کنه موج موهای آبشاریِ تو کاش دلتنگ من بشی یک بار که بشم نشئه از خماریِ تو
با خودم لج کرده ام بیدار باشم تا که تو؛ بر سرِ رحم آیی و امشب بگویی "شب بخیر"
تَر کرده اشکِ من، همه‌شب، بالش مرا برده‌ست گریه بعد تو، آسایش مرا ماهیّ سرخِ عشق, قدم‌رنجه کرده و بر هم زده‌ست برکه‌ی آرامش مرا هرقدر غصّه می‌خورم این روزها، کم است تغییر داده عشقِ تو، گنجایش مرا کوهِ غرور بودم و در هم شکستی‌ام دیدی فروشکستن و فرسایش مرا سرگشته‌ی دیارِ عدم بود، بودِ من عشقِ تو داد رخصتِ پیدایش مرا امشب بخوان به جای غزل از نگاه من شوق نوازش و عطشِ خواهش مرا... ‏
سلام. صبحتون به‌خیر🌼
سعدی از جورِ فراقت همه روز این می‌گفت عهد بشکستی و من بر سرِ پیمان بودم...
مرا از لشکر دشمن هراسی نیست! میترسم که خونم را بریزند آخر سر، جان‌نثارانم
تا معلم گفت از جنّت چه میدانی سریع بیتی از چشمان سبزش را سرودم بیست داد
آمدم صبح را بغل کردم غم خود را به آه حل کردم عوض چای تلخ هرروزی کام دل را پر از عسل کردم باز تصویر توست در جانم روشن از نور توست ایوانم از تنور محبتت ای دوست! هر شب و صبح می‌رسد نانم باز یارب مرا صدا کردی با نگاه خود آشنا کردی ازمیان تمام مخلوقات بهر عشقت مرا سوا کردی  قلب من شد بهار با یادت چشم شد چشمه‌سار با یادت تیر صیادها نخورد به من دل من شد شکار با یادت در دلم یک غزال می‌رقصد عقل و وهم و خیال می‌رقصد ماهی سرخ عشق تو دارد در شرابی زلال می‌رقصد من کلاغ و درخت و صحرایم آتش و آسمان و دریایم شعر و احساس و عقل و نور و یقین واژه و حرف و صوت و معنایم باز آغوش توست معبد من خانۀ عشق توست مقصد من کشتگان تو مقتلی دارند کنج آغوش توست مشهد من
دلم هوای تو دارد، دگر هوا چه کند!؟ به آستان تو آمد، دگر سرا چه کند!؟ اسیر دام تو، دلخوش به آب و دانه‌ی توست گدای عشق شما، مانده بی‌شما چه کند!؟ به هر طرف که نظر می‌کنم، بلا خیزد دلم میانه‌ی گردابی از بلا چه کند!؟ دلم خوش است که من مبتلا به درد توام کسی که درد تو را دارد او دوا چه کند!؟ تمام جود و سخایی، تمام لطف و عطا اگر تو دست نگیری که بینوا چه کند!؟ خدا کند که مرا یک دم از نظر نبری! غریب را نبوَد جز تو آشنا، چه کند؟ تو آن امام رئوفی که مهر تو بی‌حد اگر کرَم نکند شه به این گدا چه کند!؟ تمام عمر نگاهم به دست‌های تو بود شفیع آن که نباشی تو یا رضا(ع)! چه کند!؟
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
بنیادِ هستیِ ما، بر باد استوار است با هر نفس کشیدن مُردیم ذره ذره
هرچه را داشته‌ام ریخته‌ام دور و برم مثلا کار زیاد است و شلوغ است سرم مثلا تنگِ کسی نیست دلم اصلا هم خستهٔ مشغله‌ها هستم اگر هم پکرم چقدر این دو سه هفته نرسیدم به خودم وضعم آن‌قدر شلخته است که گویی پسرم یوسفم رفته و درها همگی بسته شده من در این قصرِ دراندشت پی‌اش در به درم نه که دلتنگی و این مسأله‌ها! می‌خواهم تکهٔ پیرهنش مانده برایش ببرم لاأقل کاش که زخمی زده بودم کاری تا اگر تازگی‌ام رفت بماند اثرم چقدر کار کشید از دل شیرازی من «پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم» باز هم بوی غذایی که دلش سوخت برام می‌روم باز سر کوچه فلافل بخرم باز هم بین غزل مسخره‌بازی کردم تا غرورم مثلا حفظ شود خیر سرم من که بانویم و پا پیش گذارم زشت است تو هم آن‌قدر نیا تا که بیاید خبرم