کاش میشد آدمها را در قابی گذاشت با شیشه ای درب دار. در کنارشان هم گل نرگس کوچک برای عطر خوشش! و آن ها را زد به دیوار! شاید همانطور که میخواستیم می ماندند! و دنیا، این همه تکانشان نمیداد!… هر از گاهی هم ، گَرد روی شیشه ها را پاک میکردیم و نو شدن را به عمق قاب، رسوخ میدادیم!… گاهی، فقط تماشای آدمها، آن هم از دور، بی حرکت اضافه ای و در سکون مطلق، انسان را بزرگ میکند، رشد میدهد و …! #داستان #ناداستان #از_آدمها #از_نیمه_شب #آدمهای_قابی_نقابی #نشریه_آخرین_امید