#تمرین_نه
<یک جفت کتونی اسپرت>
هنوز زیر مغازه‌ی اسباب‌بازی‌فروشی و جلوی راسته‌ی پاساژ نشسته بودم. از آخرین رفوکاری‌ام ساعتی می‌گذشت و از آن موقع، در انتظار اتمام شیفت، چهازانو به زمین سردِ پیاده‌رو چسبیده بودم. عقربه‌ی کوچک ساعتم نزدیک سه بعدازظهر بود و عقربه‌ی بزرگتر نزدیک ده.
دستهایم را محکم در جیب کاپشن‌زبار‌دررفته‌ی پلاستیکی چپانده‌بودم و سعی می‌کردم از سرما زدگیشان جلوگیری کنم. اما کلاه تو خَزِ پشمی که روی سرم کشیده‌بودم پیشانی‌ام را می‌آزرد و مجبور بودم در آن سرمای سوزان، هر بار دستم را از جیبم دربیاورم و زیر کلاهم را بخارانم. بیکار بودم و نگاهم مدام، به پیاده‌روی خلوت و آدمهایی بود که مثل شترهای جامانده از غافله، هر از گاهی سر می‌رسیدند و بی‌تفاوت از جلویم عبور می‌‌کردند. خلوتیِ بعدازظهرهای محله، کلافه‌ام کرده بود اما از طرف دیگر خوشحال بودم.
از صبح که پشتِ‌میز ِپایه‌کوتاه رفتم، تا آن ساعت بیست کفش را واکس زده و ده کفشِ داغان‌پاغان هم رفو کرده بودم. کف‌دستم هم، بخاطر فشار به‌پشت سوزن پینه‌دوزی، قرمز و متورم شده بود و جایش می‌‌سوخت. با آنهمه خستگی، دیگر حوصله‌ی فرچه کشیدن خاک و خُل‌ِ کفشها و شنیدن بوی‌تند و نفرت‌انگیز واکس را نداشتم.
نگاهی به کف‌دست پینه‌بسته‌ام انداختم و برای یک‌بار هم که شده حسابی پینه‌ها را خاراندم. در همان حال، یک لحظه سرم را بالا گرفتم و نگاهم را به مرد میانسالی که از جلویم عبور میکرد، بردم.
مرد با نگاهی به من، شالگردن سیاه‌رنگی که روی بینی و دهانش را پوشانده بود، بالاتر کشید و لبه‌ی کلاه کَپِ قهوه‌ای‌رنگش را که روی عینکش سنگینی میکرد، کمی بالا داد.
چشمانم به دنبال مرد کشیده‌شد و بی‌هوا با لحن خاصی گفتم: _کفاشیه، رفوئیه.
دوباره سرم را پایین انداختم و داشتم کف‌دست پوست‌پوست شده‌ام را ورانداز می‌کردم، که یک‌دفعه یک‌جفت کفش اسپرت توسی‌رنگ جلوی چشمانم ظاهر شد. نگاهش را حس کردم. قبل از اینکه سرم را بالا بگیرم با صدایی بم، که آهنگ خاص و تو دل‌برویی هم داشت گفت:_کفش منم رفو میکنی؟
زود سرم را بالا گرفتم و به چشمان آبی‌رنگ مرد، که از پشت عینک ته‌استکانی‌اش بزرگتر نشان میداد، زل زدم.
چشمهای درشتش را که در انتها، قوسی رو به پایین داشت به من دوخته‌بود و داشت بِر و بِر نگاهم میکرد. به شیوه اُمّی، دستی روی کلاهم کشیدم و با عقب‌کشیدنش از روی پیشانی‌ام، انگشتهای سیاه و کثیفم را به او نشان‌دادم. با خاراندن پیشانی‌ام، به عمد آن‌را سیاه کردم و گفتم:_چرا نه داداش، بزارش رو میز.
دستمال نخی که روی جعبه‌ی ابزارم بود، روی سیاهی انگشتانم کشیدم و نگاهی دیگر به او کردم.
پای راستش را روی میزِ پایه‌کوتاه گذاشت و خیره به من، منتظر ماند. دستم را روی کتونی‌اش بردم و پاچه شلوار قهوه‌ای رنگش را کمی بالا زدم.
خوب به پینه‌های مچِ‌کتونی نگاه کردم و گفتم:_ جنس خوبی داره ولی حیف که پارچه توئیش سابیده... میتونم برات درستش کنم ولی طول می‌کشه.
مرد بدون اینکه شالگردن را از روی صورتش کنار بزند، با صدایی واضح‌تر گفت:_چقدر طول می‌کشه؟
وسط ریشهای زبرم را خاراندم و با نگاه به موهای جو گندمی مرد، که مثل آبشار از دو طرف کلاهش بیرون زده بود، گفتم: _یه ده دقیقه‌‌ای کار داره.
پلکی زد و با نگاهی به دستهای سیاهم گفت: _باشه اشکال نداره، ولی خوب درستش کن.
سرم را پائین گرفتم و زیر‌چشمی و طوری که نفهمد، نگاهم را به ساک سیاه آویزان از دستش، بردم. آدیداس بود و نوی نو. محکم گرفته بود و سنگینی ساک، کمی شانه چپش را پایین کشیده بود. پایش را پایین گذاشت و گفت:_دمپایی، چیزی نداری بدی بپوشم؟
بدون اینکه نگاهش کنم از بین کفشهای واکس‌خورده و دمپایی‌های رنگ و رو رفته‌ای که کنج دیوار چیده‌بودم، یک صندل مشکی برداشتم و جلوی پایش انداختم. مکث کرد و متوجه تعجبش شدم. زود دستمال پارچه‌ای سفیدی که حالا به رنگ خاکستری مایل به سیاه درآمده بود، روی خاک صندل‌ها کشیدم و گفتم:_بفرما!
مرد نفسی کشید و نوک کتونی پای راستش را، پشت کتونی پای چپش گذاشت. با فشاری اندک، پاشنه ی پایش را بیرون کشید و بعد آن یکی را. همانجا بود که فهمیدم باید راست دست باشد و بخاطر گرفتن آن ساک مشکی با دست چپ، به او شک کردم. مرد، جفت پاهایش را با جورابهای مشکی آدیداسش در صندل‌های زبر فروکرد و گفت:_پس من میرم ده دقیقه دیگه بر می‌گردم.
نگاه دقیق‌تری به او کردم و بعد از گذاشتن کتونی‌ها روی میز کار، سر به‌زیر گفتم:_به سلامت.
چند ثانیه معطل کرد و گفت:_باشگاه ورزشی همین جاست دیگه؟
بدون اینکه نگاهش کنم وسایل کارم را جلو کشیدم و فرچه را برداشتم. با نیم‌نگاهی به او، با دستم به سمت راست اشاره کردم و خشک جواب دادم:_آره، پشت مسجده.
زیر لب تشکر کرد و به سمت مسجد جامع رفت.
#داستان
#Sf
#991003
https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
همانطور که با فرچه، خاک کتونی‌هایش را می‌گرفتم، به رفتنش نگاه کردم. دست راستش را در جیب پالتوی مشکی‌اش فروکرده بود و دست چپش، با وجود آنکه از شدت سرما قرمز شده‌بود، هنوز به همان ساک‌سنگین، بند بود. آهسته و با احتیاط قدم برمی‌داشت و وقتی پای راستش را زمین می‌گذاشت کمی می‌لنگید.
چند قدمی از من فاصله گرفت و جلوی مغازه‌ی لبنیاتی ایستاد. نگاهش به دور و بَر رفت و به خیابان سمت چپ، خیره ماند. پشت‌بندش، نگاه من هم به خیابان رفت و ماشین پلیس را روبروی او دیدم. جلوی قنادی پارک شده بود و پلیسی با لباس و درجه‌ی سروانی، با صاحب قنادی در حال جر و بحث بود. نگاهم را به طرف مرد برگرداندم. هنوز همانجا خشکش زده‌بود و خیره به ماشین پلیس نگاه میکرد. با رد شدن جوانی از جلویش، به خودش آمد و سرش را به دنبال قدمهای جوان، به طرفم برگرداند. زود سرم را پایین گرفتم و خودم را مشغول کار کردم اما حواسم به او بود. با نگاه دیگری به ماشین پلیس، سر چرخاند و مستقیم توی لبنیاتی رفت.
رگ شکّم باد کرد و پیشانی‌ام گرم شد. دستم را زیر کلاهم بردم و انگشت سبابه‌ام را روی گوشم گذاشتم. طوری که کسی نفهمد و نبیند، و به شکلی که انگار گوشم را می‌خارانم گفتم:_عباس خونه ای؟
صدای خش‌دار و گرفته‌ی عباس زود توی گوشم گفت: _جانم؟
با نگاهی به لبنیاتی، زیرِلب گفتم:_اون ماشین پلیس و می‌بینی جلوی قنادی؟
عباس گفت:_کدوم؟
همانطور که چشمم به ماشین پلیس بود، دندانهایم را روی هم فشردم و لبم خودبخود جمع شد. زیر لب گفتم:_آخ... اون چش کورتو وا کن می‌بینی.
عباس خمیازه‌ای کشید و با سر و صدایی که فهمیدم درحال جابجا شدن بود، گفت:_آهان دیدم، خب!
کمی صبر کردم و بعد از رد شدن مرد رهگذری از جلویم گفتم: _خب و آش دوغ... ردش کن بره.
عباس نفسی کشید و گفت:_چرا مگه خبریه؟
زود گفتم:_شاید باشه.
عباس گفت:_باز مثل هفته‌ی پیش، وَهم وَرِت داشته؟
با نگاهی به دور و بر و خلوتی پیاده‌رو گفتم: میری یا من بیام؟
با صدای غژغژ موتور، دستم را زود از روی گوشم برداشتم و حاجی را جلوی ماهی‌فروشی دیدم. تازه با موتورش رسیده بود و مشغول پارک‌کردن بود. دست بلند کردم و عادی سلام علیک کردم. لبخندی صورت‌چاق‌ِحاجی را به همراه ریشهای سپید و کوتاهش کشید و گفت:_سلام آقا مراد، هنوز اینجایی؟ بابا سر ظهری که مگسم تو این راسته نمی‌پره، چه برسه به مشتری؟
از جلوی ماهی فروشی رد شد و ورودی پاساژ سوت و کور را رد کرد. جلویم ایستاد و گفت: پاشو شهلا خانوم لوبیا پلو پخته، سفارشی برات آوردم... پاشو تا سرد نشده!
خنده‌ام گرفت و گفتم: _دستت درست حاجی... راضی به زحمت نبودم.
حاجی دست چپش را به همراه سوییچ، در جیب کت مخملش فروکرد و جلوتر آمد. ظرف غذای استیل را دستم داد و گفت: _چه زحمتی؟ صبر کن برم قاشق چنگالشم از تو مغازه بیارم.
تشکر کردم و حاجی به سمت ماهی‌فروشی برگشت. جلوی مغازه، روی دو پایش نشست تا قفلهای کرکره را باز کند. هنوز داشت حرف می‌زد که نگاهم را به سمت خیابان بردم و عباس را در لباس یک سرباز وظیفه، کنار ماشین پلیس دیدم. داشت با سروان حرف می‌زد. خدا خدا می‌کردم سروان، زودتر توجیح شود و برود. همینطور هم شد. به دقیقه نکشید که سروان، با یک نگاه مرموز به دور و بر، با عباس و همکارش سوار ماشین پلیس شد و رفت. نفس عمیقی کشیدم و در گوشی به عباس گفتم: _آفرین، باریکلا. زود هوا برش داشت و گفت: _ما اینیم دیگه سید. درجوابش گفتم: _پررو نشو، حالا انگار چی کار کرده!
حاجی کرکره را بالا داد و گفت: _چی میگی؟ با منی؟
نگاهش کردم و گفتم: _جانم حاجی؟
دو طرف لبهایش به طرف پایین کشیده شد و بعد از سر تکان‌دادن گفت:_هیچی مراد جان، به کارت برس.
از من رو برگرداند و همانطور که داخل مغازه می رفت، با خودش گفت: _ اِی خدا لعنت کنه باعث و بانی این گرونی رو، که هوش و حواس مردمو برده.
از حرفش خنده‌ام گرفت و نگاهم را به سمت لبنیاتی برگرداندم. مرد سرش را از در مغازه بیرون گرفته بود و درحالی که دود سیگارش را بیرون میداد، بادقت به خیابان نگاه میکرد. قبل از اینکه نگاهم را ببیند، سرم را برگرداندم و از روی الگو، دو تیکه پارچه‌ی چرم برای تویی کتونی‌هایش بریدم. تا آمدم سوزن پینه‌دوزی را روی پارچه و کتونی فرو کنم، تیزیش توی انگشت سبابه‌ام فرو‌رفت و آخم به هوا رفت. صدای "چی شد؟" کشیده‌ی عباس بلند شد و حاجی زود از مغازه بیرون آمد. با دیدن انگشت خونی‌ام گفت:_چی شد آقا مراد؟ چیکار می کنی برادر من؟ آرومتر... تو که تو این چند روز، دست و بال واسه خودت نذاشتی که... اَه.
#داستان
#Sf
#991003
https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
زود پارچه خاکستری‌رنگ را برداشتم و قبل از اینکه آن را روی زخم انگشتم بگذارم، حاجی کلافه گفت:_اون پارچه‌ی چرک و کثیف و نزار رو زخم... صبر کن واست چسب بیارم، اَه اَه اَه، به فکر خودت نیستی لااقل به فکر زن و بچه‌ت باش.
حاجی غرولندکنان، "ای بابا" گفت و باز داخل مغازه رفت. نگاهم دوباره به سمت پیاده‌رو کشیده شد. نفهمیدم کی، اما آن مرد از لبنیاتی بیرون آمده‌بود و پشت به من، جلوی مغازه ایستاده بود. بعد از لحظه‌ای، سیگارش را داخل باغچه پرت کرد و با نگاهی به قنادی، دست راستش را بالا برد. پشت گردنش را خاراند و برق ساعت طلایی‌رنگ از زیر آستینش به چشمم خورد.
همان لحظه، جرقه‌ای در مغزم زده‌شد و چهره‌ی یکی از اعضای گروهکی که سالها پیش دستگیر کرده بودم جلوی چشمانم آمد. مردی که چون همین مرد، ساعتی طلا به دست راست داشت و یادآوری خاطره‌اش، حالا به من می‌گفت: _"خود ناکسشه". با این وجود صبر کردم تا مطمئن شوم. ساک را محکم‌تر توی دست چپش گرفت و با نگاهی به ساعت مچی‌اش آهسته دور شد. داشت از جلوی قصابی آقا‌بهزاد و نانوایی‌لواشی آقارضا رد می‌شد که ناگهان پسربچه‌ای به سمتش دوید و محکم به ساکش خورد. نفس در سینه‌ام حبس شد و انگار در سینه‌ی او هم. به ساک که ضربه‌ی محکمی خورده‌بود و در دستش تلوتلو می‌خورد، خیره و هاج و واج نگاه‌کرد و ابروهایش دَرهم رفت. لبهایش را روی هم فشرد و از شدت خشم صورتش را جمع کرد. چشمانش سرخ شد و نگاهش به دنبال پسربچه، به سمت من کشیده شد. یک‌دفعه نگاهش به نگاه من گره خورد و متوجه نگاهم شد. شالگردنش را روی صورتش بالاتر کشید و من زود سرم را پایین گرفتم. حاجی برگشت و جلو آمد. تا نیمه خم شد و چسب زخم را روی انگشت خون‌آلودم گذاشت و گفت:_اَه اَه اَه چیکار کردی مومن!... اینم شد کار؟ چندبار گفتم بیا کنار دست خودم وایسا که هم کار یاد بگیری هم یه نون خوب دربیاری.
همانطور که داشت چسب بعدی را باز میکرد ادامه داد: _آخه از کفاشی که نون و آب درنمیاد پدر من.
چیزی نگفتم و سرم را پایین انداختم اما در دلم به روح پدرش قسمش دادم که بلند شود و برود. چسب بعدی را هم چسباند و قاشق و چنگال را روی ظرف غذا گذاشت. تا بلند شد، گفت:_اَمون از دست لجبازی شما جوونا.
با نگاهی به ظرف دست نخورده‌ی غذا، به یکباره صورت سپیدش سرخ شد و گفت: بخور اونو، سرد شد... با سکوتم، چپ‌چپ نگاهم کرد و رفت. نفس عمیقی کشیدم و در گوشی گفتم:_عباس داریش؟
عباس سرفه‌ای کرد و گفت:_آره... پیرمرد عینکیه؟! ولی فکر نکنم سوژه ما باشه ها، سید!
سرم را به طرف پیاده رو چرخاندم و به مرد که آهسته از جلوی مسجد رد می شد، نگاه کردم. در هیکل چهارشانه‌اش به دنبال پیری که عباس دیده بود، گشتم اما چیزی ندیدم. پیش از آنکه چیزی بگویم، چشمم به پیرمرد عینکی افتاد، که با کمر خم و عصازنان از جلوی میوه‌فروشی عبور میکرد و به مسجد نزدیک می شد. لبهایم را جمع کردم و با حرص گفتم:_عباس! میام براتا!... چی می بینی؟ اونیه که یه کَپِ قهوه ای رو سرشه.
عباس مکثی کرد و گفت:_آها... چشم چشم... الآن میرم براش. اوفی کشیدم و با همان انگشت زخمی، پینه‌ی اول کتونی را زدم که عباس گفت:
#داستان
#Sf
#991003
https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
_اگه دعای امثال شما نبود ما نمی‌تونستیم این تروریستارو انقدر سریع، گیر بندازیم. از حاج خانومم بخاطر غذا تشکر کنید. التماس دعا.
حاجی با نگاهی به عباس و بچه‌ها، که مرد و ساک را داخل وَن می‌بردند، آرنجم را گرفت و من را داخل مغازه کشید. نگاه بی‌قرارش را بین اجزای صورتم چرخاند و گفت:_مراد جان! منکه گفتم خودم بهت کار میدم. اینکارا که آخر عاقبت نداره باباجان. تو پسر خوبی هستی، بیا پیش خودم هواتو دارم.
هر کار کردم نتوانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم و با خنده کف دستش را گرفتم.
دست سردش را بهمراه دستم تکان‌دادم و گفتم:_نمازتون قبول باشه حاجی، خدانگهدار.
زود از مغازه‌ی حاجی بیرون زدم و در پیاده‌رو، خلاف جهت مسجد جامع راه افتادم. پشت سرم، بچه‌ها مشغول جمع کردن لوازم کفاشی بودند و مطمئن بودم حاجی، هاج و واج تر از قبل به من و بچه‌ها خیره مانده.
هنوز نتوانسته بودم جلوی خنده‌ام را بگیرم، که یک‌دفعه حاجی صدایش را بلند کرد و گفت:_نامردی کردی نگفتی چیکاره‌ای مراد! ولی خدا خیرت بده.
برگشتم و بالبخند، نگاهش کردم. برایم دست بلند کرد و من هم دست بلند کردم.
این بار با نگاه به مقداد که تریپ و گریم معتادی داشت، با کفش نوک‌دراز و براقش، لگدی نثار زانوی او کرد و گفت:_آی مفنگی! تو مگه معتاد نبودی؟ همین دو شب پیش، نعشه نیومدی جلو مغازه از من بیست تومن گرفتی رفتی؟ اون بیست تومنِ من رو ورمیداری میاری، فهمیدی؟
مقداد همانطور که برای جمع کردن وسایل کفاشی، خم شده بود زانویش را گرفت و نگاهی به من کرد. سر تکان‌دادم و بیشتر خنده‌ام گرفت. حاجی با کتش از مغازه بیرون زد و با اخم و طخم گفت:_عوض اون بیست تومن، ده دقیقه وایسا دم مغازه برم مسجد برگردم.
مقداد دوباره نگاهم کرد و با اشاره ی سر، حرف حاجی را تائید کردم. حاجی با همان هیکل چهارشانه و قدمهای لاتی، کتش را روی شانه‌هایش انداخت و عصبانی به سمت مسجد رفت. نفس عمیقی کشیدم و به رفتنش خیره ماندم. اولین کسی بود که با وجود زمان کوتاه آشنایی‌مان، حتما دلم برایش تنگ می‌شد. با نفسی عمیق، یک‌بار دیگر هوای سرد و سوزناک پاییزی را، توی ریه‌هایم کشیدم و بعد از فرو کردن دستهای سردم داخل جیبهای کاپشن، مثل سایر مردم به راهم ادامه دادم.
#تمرین_نهم
#داستان
#س.ف
#یک_جفت_کتونی_اسپرت
#شانار
#باغ_انار
#Sf
#991003
https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
_داره میره سمت بوستانِ پشتِ‌مسجد جامع.
در حال پینه زدن گفتم:_بگو.
ادامه داد:_مشکوکه، خیلی اینور اونورو نگاه میکنه... حالا نشست رو نیمکتِ پشت مسجد.
گفتم: کجا؟
عباس ادامه داد: جلوی همون درِ پشتیِ‌مسجد که به بوستان راه داره.
درحال پینه زدن گفتم: خب!
عباس لحظه ای مکث کرد و گفت: سید، داره در ساکشو باز میکنه.
داغ شدم و گفتم: مراقب باش اگه اقدامی کرد بزنش.
عباس چند دقیقه حرفی نزد اما صدای مکالمه‌اش را با بچه‌ها می‌شنیدم. هر طور بود، رفوی کتونی‌های اسپرت را در همان مدت‌کوتاه تمام کردم و مشغول روغن زدنشان گفتم: _عباس چه خبر؟
بعد از خش‌خش گوشی، آن را توی گوشم جابجا کردم و صدای قهقهه‌ی عباس را شنیدم. گفتم:_مرگ، چته؟
عباس خنده‌اش را کنترل کرد و خوشحال گفت: _سید، نمی‌دونی مقداد چیکار داره میکنه؟
بخاطر شلوغ شدن پیاده‌رو زیر لب گفتم:_هوم!
با خنده ادامه داد: _ناکس، چه فیلمیه این پسره... رفته جلو، داره شیشه به طرف تعارف میکنه.
عباس دوباره خندید و کفرم درآمد. فرچه‌ی واکس را به همراه دستم، روی زمین کوبیدم و گفتم:_میگم خبر بده داری قصه تعریف میکنی؟
نگاه یکی دو رهگذر به من رفت و خشمم را کنترل کردم.
عباس گلویش را صاف کرد و گفت:_چشم چشم، رفت کنار. عباس دوباره ساکت شد و بعد از چنددقیقه گفت:_سید، مقداد میگه طرف بدجوری چسبیده به کیفش، فکر میکنه خودشه.
دستی روی پیشانی‌ام کشیدم و نگاهم به سمت ظرف غذا رفت. حسابی ضعف کرده‌بودم و یک لقمه کباب لقمه‌پیچی که ظهر، عباس به دستم رسانده بود، بدجوری معده‌ام را تحریک کرده بود. دلم برای لوبیا پلویی که جلوی چشمم داشت سرد و سردتر می‌شد، قنج رفت که یک‌دفعه عباس گفت:_حاجی پاشد... داره برمیگرده سمت مسجدجامع.
زیر لب گفتم:_عباس بگو تا خواست بره سمت مسجد بریزن سرش.
عباس چشمی گفت و رفت که رفت. چند دقیقه چیزی نگفت و من هم نپرسیدم. داشتم وسایل را مرتب می‌کردم که یک‌دفعه صدای اذان عصر مسجد، توی گوشم پیچید. تا سر برگرداندم، مرد را جلوی خودم دیدم و یخ کردم. در دلم فحشی به عباس دادم و مات نگاهش کردم. تمام مدتی که سر به‌زیر نشسته بودم و حواسم به او نبود، حواسش به من بود و داشت از زیر عینک تَه استکانی‌اش نگاهم میکرد. تا آمدم چیزی بگویم گفت:_کتونی ما آماده شد؟
ابروهایم را بالا دادم و بعد از گره کردنشان، کتونی را از کنج دیوار برداشتم و روی میز گذاشتم. خم شد و دست راستش را دراز کرد تا کتونی را بردارد. خالکوبی ریزی که روی انگشت سبابه‌اش بود، من را بفکر فروبرد و مطمئنم کرد. همان علامت بود. علامت گروهک عقرب! کتونی‌هایش را برداشت و خم شد تا بپوشد.
بعد از نگاهی به من، نگاهی هم به پیاده‌روی خلوت کرد و با احتیاط ساکش را روی زمین گذاشت. هر دو دستش را به کتونی‌هایش برد و داشت آنها را در پاهایش فرو میکرد که زود پاشدم. لباسم را مرتب کردم و گفتم:_راضی هستی داداش؟
با این حرفم لحظه‌ای نگاهم کرد و چشمش به کلتی که از زیر کاپشنم به سمتش گرفته بودم رفت. همانجا خشکش زد و مات ماند. همانطور که خم شده بود، بی حرکت ماند و یک لحظه هم پلک نزد. خدا خدا کردم که حاجی سر نرسد، که رسید. با آستین‌های بالازده جلوی مغازه ایستاد و گفت: آقا مراد، حواست به دکون هست برم یه سری به سجده بزارم برگردم؟
یک نگاهم به مرد بود و نگاه دیگرم به حاجی. از مکث طولانی و بی‌حرکت ماندن مرد معلوم بود، فکر و خیالی دارد و می‌خواهد عکس العمل نشان بدهد. تا چشمش به ساک رفت، دیگر معطل نکردم. قدمی بلند برداشتم و لگد محکمی وسط پیشانی‌اش نشاندم. با فریادی بلند، از پشت افتاد و داخل باغچه‌ی خاکی و باریکِ حاشیه پیاده‌رو رفت. زود جلو رفتم و قبل از اینکه به خودش بیاید، روی پاهایش نشستم. دستهایش را محکم از پشت گرفتم و پیچاندم تا نتواند بمب را فعال کند.
داخل گوشی گفتم:_عباس کجایی؟
عباس زود رسید، بی هوا لگدی توی شکم مرد زد و کنارم نشست. دستبندش را محکم روی جفت مچ‌های مرد چفت کرد و گفت:_عالی بود، عجب کاری کردی سید.
با اینکه دلم از عباس پُر بود و می‌خواستم بخاطر آن خواب بی‌موقع، یک گوشمالی حسابی به او بدهم؛ جلوی آن مرد و حاجی رعایتش را کردم و تا مقداد و بچه‌ها رسیدند، پاشدم. کلاهم را مرتب کردم و رو به حاجی کردم. هنوز دست راستش به آستین بالا زده‌ی دست چپش بود و فرصت نکرده بود آستینش را پایین بکشد. با دست راستم لبخندم را پوشاندم و به سمتش رفتم. هاج و واج ایستاده بود و با دهان باز، به من و مرد و مقداد و عباس نگاه میکرد. لبخندم را نشانش دادم و جلوتر رفتم. یک ماچ صدادار روی پیشانی بلند و کم مویش نشاندم و گفتم:_نوکرتم حاجی، حلال کن.
حاجی چشمهای گردش را به چشمهایم دوخت و گفت:_چی شد!... مراد؟! تو مگه کفاش نبودی؟
لبخندم کشیده‌تر شد و با جفت دستهایم، آرام آستین دست چپش را پایین کشیدم و گفتم:_منکه گفتم نوکرتم حاجی!
#داستان
#Sf
#991003
https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
هدایت شده از :)
الآنم که چندروزی از اون واقعه گذشته و بعد از اون دستور خطیر، خسته و کوفته اومدیم یه وری یه هوایی بخوریم؛ بازم لنگ روی لنگ انداختم و با صدای بارون ریزی که از صبح داره می‌زنه و نسیم لطیفی که پرده‌های حریرو تکون می‌ده، یه نگاهی به تنها نرم افزارِ متصل به اینترنت این روزها، بله ایتا!... بله نه‌ها، فقط ایتا... انداختم و بعد از یه نگاهی به صفحاتِ بی‌بخار گروهای نویسندگی، می‌بینم که، بله! کانال خبر، یه فیلم گذاشته از مامورای غیور انتظامی و امنیتی که با چک و لگد دارن، خیلی نرم آشوبگرارو هدایت می‌کنن به مکانی نامعلوم، تا دستورمو خیلی ظریف، تمام و کمال اجرا کنن و آره دیگه، باباشونو دربیارن تا دیگه از این چیزای اضافه میل ننمایند...!
دیدین راست گفتم و هیچیش توهم نبود؟ عه واااه... آروغ... ععععه... گوشم وااااشد! خدایا شکرت که بعد از چندروز نشنیدن الآن دارم می‌شنوم و احتمالا اثر اون چلومرغ نذریه ناهار حسینیه‌ست که شفام دادی و شایدم از اون بورانی تند و خوشمزه زنان هنرمند شمالی بوده که از نن جانم به یادگار دارن و خیلی دمت گرم و ،
اصلا همه چی آرومه و ما چقدرم هممون الکی خوشحالیییییم... این گرونی فقط پاشو گذاشته رو خِرِمون وگرنه... اصلا هیچی، خدایاشکرت!
2)
#خاطره
#آشوب
#فتنه
#:)
#sf
هدایت شده از :)
بسم الله الرحمن الرحیم
<خیابون آزادی>
وسط خیابون وایساده بود و مدام شعار میداد که: زن- زندگی- آزادی.
همونطور که میله‌ی اتوبوس رو گرفته بودم و با هر ترمزش، تلوتلو می‌خوردم از اینور به اونور، با خودم و توی ذهن خودم باهاش دردِ دل می‌کردم که:
" الان فکر میکنی ما زن نیستیم؟ یا زندگی نمی‌کنیم؟ یا آزاد نیستیم؟ یعنی چی این شعار!
منکه به زن بودنِ خودم شک ندارم، اگه تو شک داری دیگه، مشکل از خودته... زندگی ام که، داریم زندگی میکنیم دیگه، یعنی تو زنده نیستی؟ یا شایدم فکر میکنی که روحی و بخاطر روح بودنت، حق داری اینطوری بکَنی و بپری جلوی اتوبوس، شعار بدی و مردم و از زار و زندگی بندازی!...
یا اینکه آزاد نیستی؟ که اگه آزاد نبودی که تا این موقع شب بیرون نبودی و وسط یه خیابون شلوغ، بین اینهمه مرد، واسه خودت وول وول نمیخوردی به شعار و لگد زدن به تابلوی برق و کشیدن چادر از سر اون پیرزن بیچاره!
آزادی یعنی همین دیگه، یعنی همین‌که من و تو و امثال ما خانوما، در حالت عادی تا ده یازده شب، تو پارکا و بوستانا و خیابونای این شهر، راحت چرخ می‌خوریم و می‌گردیم و می‌خندیم و کسی‌ام نمیتونه بهمون نگاه چپ بکنه و بگه خانوم چرا بالا چشمت ابروئه!
یعنی همین که خروس خون و سپیدی صبح نزده، زودتر از مردا از خونه میزنیم بیرون و با اتوبوس و تاکسی و مترو، از این سر شهر میریم اون سر شهرو چه خیابون شلوغه چه خلوت، کسی نیست که جرئت کنه، بهمون بگه خانوم خرت به چند!
نکنه آزادی خودخوانده توسط مردا، توی اون کشور اروپایی چشمتو گرفته که خانوماش وقتی ده یازده شب میخوان از سر کار برگردن، مجبورن یه اسپری لجن به خودشون بزنن که تو یه کوچه ی خلوت، یا زیر یه گذر تاریک، یا ته یه خیابون سوت و کور، اگه کسی بهشون طمع کرد و بهشون حمله کرد، از بوی تعفن و لجن اسپری که به خودشون زدن بدش بیاد و پیف پیف کنان راهشو بکشه و بره!
تو دقیقا کدوم آزادی رو توی این شعارت میخوای؟
نکنه منظورت از آوردن شعار کومله دموکراتا به زبونت، همون آزادیه که خانواده آوین قادری گولشو خوردن و دختر شونزده هیفده سالشونو فرستادن وسط یه گله گرگ کومله، که بعدا مجبور بشن التماس کنن که جنازه دخترشونو بهشون تحویل بدن، تا حداقل بتونن سر قبرش بخاطر رنجی که این بچه کشید زجه بزنن.
رنجی که از همین کومله دموکراتای سازنده ی شعاری که میدی کشید و هرکاری کرد برگرده پیش خونوادش موفق نشد و آخرش واسه خلاصی از اونهمه خفت و خواری زن کومله، راهی واسه آزادشدنش جز تموم کردن زندگیش ندید و تو سالروز تاسیس این گروهک تروریستی، سر اسلحه رو گذاشت تو دهنشو شلیک کرد...
تو دقیقا کدوم آزادی رو میخوای؟
حداقل بگو... انتخاب کن!
#آزادی
#زن_زندگی_آزادی
#حقیقت_زن
#نویسندگی
#سمافاسمان
#sf
#:)
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
.
باز لالهِ خونین کاشتند در این وطن
نامرد مردمانِ داعش صفتِ دَنی
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
شعار نویس‌‌ها و اسپری های قرمز جواب نداد. کلاشنیکف های داعشی را استخدام کرده‌اند.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
مَهِ یاس:
سردار را کشتن تا راحت سر به دار کنند.
بچه را یتیم و مادر را داغ دار کنند.
#شیراز_تسلیت
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
داعشی گرامی، همان شعار نویسی ات را ادامه بده. سلف مختلط و رقصیدن و بوسیدن ادامه همان جهاد نکاح است.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
اللّٰه:
سرمان برای جدا شدن از تن برای وطن درد می‌کند😭😭😭😭
#شهدای_شاهچراغ
#شیراز
یاسَنا:
هنوز رهپویان وصال و راضیه کشاورزها را فراموش نکرده بودیم!
یادمان می‌ماند...
گریه‌هایمان را پشت پلک های خسته‌مان نگه می‌داریم و به وقتش...
#شیراز_تسلیت
#گل‌یاس
مَهِ یاس:
مگر اسیر هستی که شعار آزادی شده تکه کلامت؟
خبر داری اسیر نفسی، این همه خون و‌خونریزی برای چه؟
#شیراز_تسلیت
#مَهیاس
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
خون که چیزی نیست. فدای وطن. فدای حرم. ولی بدانید کاری با شما خواهیم کرد که لیزر با غده سرطانی می‌کند.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
هر بچه ای که یتیم می‌کنید، بزرگ خواهد شد؛ قوی خواهد شد؛ مثل موشک بالستیک به رویتان هوار خواهد شد.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
مَهِ یاس:
حرم حرمت دارد.
خون انسان بی گناه حرمت دارد، زائر حرمت دارد.
سر چی همه‌ی حریم ها را شکستی؟
#شیراز_تسلیت
#مَهیاس
نادیا:
-برای چی کشتین؟
+برای رقصیدن،برای ترسیدن به وقت بوسیدن...
💔:))
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
آخه نامرد، با کلاشنیکف زن می‌کشند؟
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
مَهِ یاس:
لابد او خواهر کسی نبود.
#شیراز_تسلیت
#مَهیاس
:):
داعشی فقط اونی نیست که
اسلحه دست میگیره و
زن و بچه ی مردمو سر نماز
میبنده به رگبار،
داعشی تر ازاون،
اونیه که بعد از شنیدن خبر،
سرشو از پنجره ی خونش کرده بیرون که بگه: "مرگ بر دیکتاتور"!
داعشیِ کوچه ی خودت را بشناس...
#شیراز
#حمله_تروریستی
#داعشیِ_وطنی
#انتقام_سخت
#سمافاسمان
#sf
#:(
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
- دنیای زنان بعد از براندازی و زن، زندگی،آزادی چجوریه؟
- مثل حرم شاهچراغ، امروز.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
:):
بخاطر خواهرم، خواهرت، خواهرامون...!!!
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
-قربان! رقیصدن کف خیابان و رباتهای کف توئیتر کافی نیست.
- آدم بکشید. تا می‌تونید.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
مَهِ یاس:
آخر هم چیزی دستت را نمیگیره هرچی هم داشتی از دست میدی.
قابل توجه بعضی‌ها که میگن باید به هدفمون برسیم، ازاین اعتراضات باید نتیجه بگیریم.
#شیراز_تسلیت
MAHDINAR✒️♣️:
فردای آزادی
هرروز
امروزِ شاهچراغ...
#مهدینار
:):
رفت توی حرم.
جلوی شبستان پربود از نمازگزار.
زود چادرنماز سپیدش را سرکشید و
پشت همه، جلوی در شبستان ایستاد.
دستهایش را بالا برد.
_سه رکعت نماز مغرب میخوانم،
برای رضای خدا، قربةً الی الله.
همان‌دم، صدای رگبار،
چلچراغهای شبستان را تکان داد.
دعایش مستجاب شد.
#شیراز
#حمله_تروریستی
#داعشیِ_وطنی
#انتقام_سخت
#سمافاسمان
#sf
#:(
سَڔآݕ.مٻم✍🏻:
برای آزادی خون می‌دید
یا خون می‌گیرید؟
.
مهندس:
خون درد رنج
خواب قاب زخم
فشار روان حرف
#شیراز
#شاهچراغ
#مهندس
کاربر به قتل رسیده🙃💔:
خدا رحم کند
نه بر قاتلان
نه بر بی رحمان
نه بربی عقلان
رحم کند بر دل ها مان از شاهچراغ به بعد....
#غمگین_ترین_غزل
#تسلیت
🇮🇷عِمران واقفی🇮🇷:
دوست عزیزی که هم‌اکنون کف خیابان و کف دانشگاه شعار زن زندگی آزادی می‌دهی؛ هر عملی یک مقدمه دارد. مقدمه حملات تروریستی همین اغتشاشات است. لطفا به تصویر شهدای این واقعه خوب نگاه کن. قاتل سید الشهدا فقط شمر نبود. تمام کسانی که در صف یزید بودند قاتل حسین بن علی علیه‌السلام هستند ولو هزار سال بعد به دنیا بیایند. یعنی راضی به قتل حسین علیه‌السلام باشند.
اگر کسانی باز هم به اغتشاش ادامه دهد یعنی راضی به قتل و غارت در این مملکت هستند.
از مراجع قضایی خواستارم خدا را در نظر بگیرند و به هیچ ضد انقلاب مزدور یا احمق بی سوادی که همه خواسته‌اش آلت‌اش است رحم نکند.
یا علی مددی
#شیراز
#حمله_تروریستی
#شیراز_تسلیت
#ایران_مقتدر
#اسماعیل_واقفی
مَهِ یاس:
حرف و عملش یکی نیست،
مردی رگباری شعار می‌دهد
«زندگی» ولی تفنگش «عدم زندگی» راشلیک می‌کند. مرد که نامرد.
#شیراز_تسلیت
#مَهیاس
نورسان💫:
الان خیلی دلم میخواست بگ