✦-"فدای سرم. فدای سر خودم و بچه‌هام" +"اره واقعا مردم شاد شدن! " -"ایشالا سر همشون بیاد" خودم را روی صندلی ابی جمع میکنم تا تنم به تنش نخورد. سرم را به شیشه می‌چسبانم. چشم میچرخانم دنبال کسی. کسی که ذره‌ای شبیه به خودی‌ها باشد. یک زن بود، همان که سیاه را با هم ست کرده بودیم و خودی میزد. دنبالش می‌گردم؛ نیست. پیاده شده. در جیغ می‌کشد و دو لنگه‌اش کشویی کنار می‌رود. دوباره نگاه می‌کنم، شاید بین مسافرهای جدید خودی پیدا شود. قلاب چشمم به هیچکس گیر نمی‌کند. مثل همیشه، می‌ترسم. سرم را به شیشه و لب‌هایم را به هم، محکم تر فشار می‌دهم. مکالمه هنوز ادامه دارد: "به بچه‌ها گفتم اتیش‌بازی راه بندازیم" تصمیم می‌گیرم ایستگاه بعد پیاده‌شم تا منتظر قطار بعدی بمانم. چند ثانیه طول نمی‌کشد که تصمیمم عوض می‌شود. دلم نمی‌خواهد فرار کنم. این صندلی ابی، این مترو را حق خودم میدانم که نباید بخاطر ادم‌های مریض از رویش بلند شوم. زیر چشمی نگاهش می‌کنم. تخمین میزنم؛ فاصله‌اش با عزرائیل زیاد نیست. ورم و چروک باهم قاطی شده. نمیدانم الان چاق است یا چروکیده یا جفتش. چند ثانیه به ابرو‌های نصفه و چشم‌های ریزش نگاه می‌کنم. ترکیبی از خباثت و خجستگی. ادم‌های درست و درمان اینجور مواقع چه میکنند؟! دفاع؟! دعا برای هدایت شدن شخص به صراط مستقیم؟ من ادم درست و درمانی نیستم. از ان مهربان‌های صبور نیستم. فقط گاهی ادایش را درمیاورم. اما این لحظه دلم نمی‌خواهد حتی ادا در بیاورم. دعا میکنم بترکد. ورمش بیشتر شود؛ مثل لاستیکی که زیاد بادش کردند پوستش قاچ بخورد و بپاچد به شیشه‌های دودی قطار. سرم را محکم‌تر به شیشه می‌چسبانم. سرمای شیشه کله‌ی داغم را خنک می‌کند؛ اما دلم هنوز خنک نشده. #من_بدون_سانسور #عزاداریم_لطفا_گاو_نباشید!!! @archamah

✦این داستان:اعتراف روباه گاهی حتی اگر کور هم باشی، قدرت نور زورش بیشتر از سیاهی پشت پلک‌های توست. #نور‌ِ_خونِ_او @archamah

✦بعضی ادم‌ها ندیده عزیزند. از همان لحظه که اسم‌شان را شنیدی، یا شاید از همان لحظه که اسم را برایشان انتخاب می‌کردند. هم‌نشینی اسم و فامیلت معنی قشنگی دارد: عهد مهربانی نمیدانم مادرت چقدر به معنی این هم‌نشینی فکر کرد تا اسم را برایت انتخاب کند. یک چیز اما مشخص شد: خیلی شبیه نامت هستی که ندیده مهرت به دل همه‌ی مبنا هست. برای عهد مهربانیِ مبنا دعا کنیم. دعا کنیم و همزمان فکر کنیم چطور باید شبیه او باشیم تا ندیده و نشنیده برایمان دعا کنند:)) #عهد_مهربانی #التماس_دعا @archamah

بسم‌الله ✦ بنظر یک نفرین می‌اید. همین که ما نسل زِد و نسل آلفایی‌ها (بخوانید دهه هشتاد و نود) را درگیر کرده. ادم بزرگ‌ها را دیر می‌شناسیم‌. ان بزرگ‌هایی که نورشان از دور پلک‌ را جمع می‌کند. ان بزرگ‌هایی که خوبی‌شان به سنگینی شمش طلاست و ما از پس برداشتن همچین بارهایی بر نمی‌اییم. دیر می‌شناسیم و دیر می‌رسیم. بنظر یک نفرین می‌اید. وقتی داریم پروندۀ بزرگ‌ترهای قبلی را ورق میزنیم و توی جاده‌ای که خیلی وقت است از ان به اسمان پرواز کردند می‌دویم. وقتی روی شن‌ها دنبال ردپای واضحی از ان‌ها می‌گردیم تا بزور هم که شده پای کوچکمان را تویش بچپانیم. بنظر یک نفرین می‌اید؛ چون بزرگ دیگری بال‌هایش را باز کرده تا اوج بگیرد. توی جاده می‌دویم و از باقی ادم‌ها اسم و رسمش را می‌پرسیم. پرونده‌های قطورتری توی بغلمان جا می‌دهند و ما باز می‌دویم. وقتی همه رو به اسمان دست تکان می‌دهند و از خاطرات اشنایی‌شان با او می‌گویند، ما می‌دویم و می‌گردیم تا بدانیم او که بود‌؟ چقدر طول کشید تا بال‌ها روی شانه‌اش جوانه بزند؟ چرا انقدر یهویی پرواز کرد؟ یا اینکه...چرا ما انقدر عقب هستیم..؟! از ویژگی‌های نسل من است که همیشه احساس عقب ماندن داریم. صبح از خواب بیدار می‌شویم و توی ایینه به جای ادم، یک چاقوی کند می‌بینیم که از پس بریدن طناب‌ها برنمی‌اید تا همراه بقیه جلو برود. البته این فقط احساس ما در یک روز عادی است. روزهایی که قلبمان با خواندن هر جمله از خبر سقوط ازاد را تجربه نکند. روزهایی که در به در دنبال نشانه‌ای از ادمی که باز هم دیر شناختیم، نباشیم. بنظر یک نفرین می‌اید نه؟! ما که سرعتمان در جلو زدن از تکنولوژی و مدرنیته با اف-۱۵ برابری می‌کند، چرا همیشه به ادم بزرگ‌های بالدار دیر می‌رسیم...؟! این حس ترس و جا ماندگی که هربار تجربه می‌کنیم اگر شبیه‌سازی از ورودی جهنم نیست پس چیست...؟! دفعه‌ی بعد وقتی هم نسل‌های من را دیدید، خوب به چشم‌هایشان نگاه کنید. پشت غرور و اعتماد به نفس‌های شکننده، یک بچه‌ی کوچک گوشه‌ی جاده نشسته و خودش را بابت عقب ماندن سرزنش می‌کند. #یک_حال_خرابه_جامانده_و_درمانده #به_وقت_حس_تنهایی #نسلی_که_حال_بدی_دارد #این_اشک_نیست_خاکه_توی_چشمم #شهید_القدس

✦بازنمایی سد نویسنده_لئونید پاسترناک *قشنگ قیافۀ خودمه :)))

✦فارسی حرف زدن، قرمه‌سبزی خوردن، تمایل به چای نبات، خیار نمک زدن، توی هر بحثی پای کوروش و منشورش را وسط کشیدن، گردنبند فروهر طلایی انداختن و زیر و رو کردن سایت‌ها به دنبال اصیل‌ترین اسم برای بچه‌، شما را ایرانی نمی‌کند!! ایرانی بودن چیزی بیشتر از دم زدن از تاریخ ۲۵۰۰ ساله(هر چند که خیلی بیشتر از این حرف‌هاست) و اصرار برای استفاده از درود به جای سلام است. بگذارید سر قصه‌ی دراز "ما آریایی هستیم عرب نمی‌پرستیم" را باز نکنم. ایرانی بودن یعنی نیم‌ قدم برای خاک و پرچمت برداری‌. حداقل تلاش کنی. ممکن است تمام عمر پایت در هوا بماند و قبل از اینکه به زمین برسد زیر خاک باشی. مهم نیست. تو تمام عمر تلاش کردی یا دست کم فکر کردی چطور تلاش کنی. اگر ذهنت درگیر چطور قدم برداشتن است، اگر پایت روی هواست‌ یا اگر موفق شدی پایت را کمی جلوتر روی زمین فرود بیاوری، خودمانی می‌گویم "ایول داری داداش". حالا می‌توانی خودت را ایرانی بدانی. اما فراموش نکنیم، ایران مادر مهربانی است که حتی بچه‌های قدرنشناسش را محکم بغل می‌کند. دعا کنیم تا بچه‌های راه گم کرده، ادرس خانه و اغوش مادر را پیدا کنند. ما و ایران منتظرشان می‌مانیم. #به_بهونۀ_المپیک #گفتم_منم_یه_نظری_بدم #این_داستان_نظر_نده_میمیره @archamah

✦معذب‌ترین شرایطی بود که بعد از مدت‌ها تویش گیر افتادم. اسمم را با خودکار ابی روی لوح تقدیر نوشته بودند. لوح تقدیر با عنوان "مدافع حریم زهرایی". وسط کلاس تابستانی وقتی که بال‌بال می‌زدم تا از گرما نجات پیدا کنم، اسم من و چند نفر دیگر را خواند. مجبورمان کرد جلوی تخته لوح و جانماز کادویی را ازش تحویل بگیرم تا باقی دانشجوهای کم‌حجاب با صلوات تشویقمان کنند. هنوز خنده‌ها و طعنه‌ها توی سرم می‌پیچد. سر جایم روی صندلی مچاله شده بودم. منتظر بودم در اولین فرصت از کلاس فرار کنم. ردیف جلو ۱۸۰ درجه می‌چرخیدند تا تکه‌های درشت‌شان را چشم در چشم بگویند. یک لبخند هم چاشنی‌اش می‌کردند تا سوزش کمتر شود. تاثیر نداشت، مثل بی‌حسی امپول پنی‌سیلین هیچ تاثیری نداشت. به محض تمام شدن حرفش خودم را از کلاس شلیک کردم توی راهرو. وقتی سمت راه‌پله می‌رفتم یا شاید می‌دوییدم، صدای باقی کلاس را می‌شنیدم که کلمه "مضحک" را طوری می‌گفتند تا توی راهرو بپیچد. استاد به خیال خودش مارا تشویق و دیگر دانشجوها را به حجاب ترغیب کرده بود. خیال خوشی است اگر نتیجه عکس نمی‌داد. او موفق شد یک کلاس را با من دشمن کند. توی راه برگشت به فکر یک اسم جدید بودم. اگر روزی لطف خدا شامل حالم شد و داستانی از من توی قفسه‌های کتاب‌فروشی نشست باید اسم دیگری رویش بزنند. اسم فعلی با این میزان از ابروریزی و شرایط خجالت‌اور، دیگر به هیچ دردی نمی‌خورد. #خدایا_این_ترم‌تابستونی_رو_بخیر_بگذرون #اب_شدن_رفتن_توی_زمین #سلام_بر_دشمنان_جدید @archamah

✦او، ما را انتخاب کرده. برای اینکه عصارۀ تمام ذهنمان بشود چند تکه کاغذ. برای اینکه بند اول انگشتمان مثل ماشین تصادفی غر بشود و رد روان‌نویس همراهمان بماند. برای اینکه ناخن‌هایمان بین درز‌های کیبورد گیر کند و بشکند. برای اینکه از سفیدی حروف روی کیبورد، چیزی باقی نگذاریم. او،ما را انتخاب کرده تا شیشۀ عینکمان قطورتر و کتابخانه‌مان پُر تر شود. مارا انتخاب کرده تا قلمی که به ان قسم خورده را کف دستمان بگذارد. حالا نوبت ماست. چقدر از مغز و قلب و روحمان را جای جوهر توی این قلم می‌ریزیم؟! چند کلمه در روز با این قلم می‌نویسیم؟! چقدر چشم‌هایمان را برای خواندن خسته می‌کنیم؟! گاهی خیلی بی‌خیالیم. هرچند یک قدم کوچک در بازی او مساوی با صد قدم بلند است اما هنوز برای برداشتن یک قدم بی‌خیالیم. بعد از ارائه و آنالیز یک کتاب به این‌ها فکر می‌کردم. وقتی گسل‌های پایم فعال شده بود و انگشت‌های دستم می‌پرید. برای چند ساعت "من‌درونگرا" را توی انبار ذهنم قایم کردم تا راجع به کتاب و نویسنده مورد علاقه‌ام حرف بزنم. فهمیدم چقدر این کار را دوست دارم و چقدر حیف که دیر فهمیدم و بی‌خیال بودم. حرف زدن راجع به مسیر مورد علاقه‌ام برای باقی زندگی. بلند بلند گفتن افکارم راجع به یک داستان. فکر کردن به اینکه شاید من هم بتوانم همچین حماسه‌ای خلق کنم. فهمیدم که خوشحالم او من را انتخاب کرده تا در جمع باقی برگزیده‌هایش باشم. فهمیدم همین علاقه به مسیر، یکی بزرگترین هدیه‌هایش به من است. و فهمیدم "من‌درونگرا" باید کمی با انباری انس بگیرد چون دوست دارم بیشتر راجع به علاقه‌ام به این مسیر و اثارش با بقیه حرف بزنم. #علایق_یک_درونگرا #وقتی_از_مسیر_لذت_میبری @archamah