سلام ماه گرامی خدا

آنکه بر ظلم شب حمله ور شد ای خمینی تو بودی..

﷽ _________ اکرم عفیف وسط زمین بازی ایستاده بود. من وسط خانه‌ پهنِ زمین بودم. بازیکن ما پشت اکرم عفیف چرخ می‌خورد. مچِ پایِ عفیف وسط زمینْ عقب جلو که میشد، من مژه‌هام وسط خانه سخت و سنگین چفتِ هم می‌شدند. مچ‌ش عقب که می‌رفت، کف دستم پهنِ صورتم می‌شد. جلو که می‌خزید و زیر توپ که میزد، روحم سه لایه می‌پیچید دور تنم. توپ اگر توی دروازه نمی‌رفت، هوفِ محکمی از شکاف لب‌هام بیرون می‌زد و گل که می‌شد، کف دستم صاف کوبیده می‌شد وسط صورتم. وسط پیشانی‌م. وسط ران پام و همه جام. گزارشگر دهان که باز می‌کرد "خطا به نفعِ"، تا حرفش ته بگیرد و بگوید "قطر"، یک دور طی‌الارض میکردم تا برزخ و جمله‌اش با "به نفع ایران" که رنگ می‌گرفت، دوباره پهنِ فرشِ زمین می‌شدم و دوباره هوفِ غلیظ می‌سُرید بیرون از شکاف لب‌هام و سوراخ‌های دماغ و جمجمه‌ام. بازیکن ما که خیز می‌گرفت روی دروازه‌شان، رگ‌ و پی قلبم توی سینه جر می‌دادند خودشان را. گل اگر میشد، حنجره هم به اعضای جر خورده ملحق می‌شد و اگر نمی‌شد، دوباره کف دست بود که با پهنای صورتم داریه میزد. قطر دور دروازه‌ی ما زیاد چرخ خورد. بازیکن‌‌های ما هم دور دروازه‌ی آن‌ها. می‌شد یکی از دفعاتی که توپ میرفت تا بیخ دروازه‌ی حریف، فقط یکی از ده‌ها باری که پهنای گِردش، تنه به تنه‌ی پایه‌ی عمودیِ دروازه می‌زد، نیم‌درجه قِل بخورد و برود توی دلش، نشد. نرفت. بنا نیست بشود همیشه. فدای سرم. فدای سر بازیکن‌‌‌هامان. فدای سر مردمم. وطن داشتن اینطور است. همین جرخوردگی‌های قلب و حنجره و خراش‌های نازکِ روی سر و صورت. همین خدا خدا کردن‌ها و یا زهرا و یا زینب گفتن‌ها و همین التماس‌های پی‌در پی به یک تکه جسمِ بی‌جانِ گِردِ چل تکه‌ی سفید و سیاه، که یارو جانِ مادرِ نداشته‌ات، خبر مرگت، سقت سیاه، جان بکن د بِسُر توی آن دروازه‌ی لامصب د. و همین چشم دوختن‌های خیره‌خیره به عقربه‌های ساعت و انتظار و انتظار که کاش کسی هزار تُن آدامس بریزد روی زمان و آدامس‌ها بچسبند به عقربه‌های کوفتی و کُند جلو بروند و یکی بالاخره بعد بار دهم، بیستم، سی‌ام، این گردالیِ لعنتی را بچپاند وسطِ آن دو پایه‌ی عمود... که نشد. نچپاند. انتظار‌های بی‌حاصل. جمله از احسان عبدی‌پور است که جایی بی‌ربط به فوتبال گفته: "زندگی در این برهه و برش‌هاش هیچ برای گفتن ندارد. این انتظار‌های عبث، حتی غم، که خالی خالی‌ش برای خودش یک شکوه و عمقی دارد را هم، می‌زند خراب می‌کند..." فوت داورِ عرب که خزید توی سوت، غمِ خراب و کج و کوله‌ای خِرِمان را گرفته بود... بعدِ هجوم بی‌امان این همه ناکامی و حرمان، بعدِ بیش از نود دقیقه نعره‌های خشک، دور هم گِرد شدیم و کاسه‌های سرمان را شکافتیم و کیلو کیلو زهر هلال ریختیم توی مغزمان. و خروار خروار بغضِ خیس بود که دسته‌جمعی می‌چپاندیم توی دریچه‌های دولتی و سه‌لتیِ قلب‌های جر و واجر شده‌مان.‌ ما نه دور آن مستطیل سبز، که دور یک سه حرفیِ قرمز و سفید و سبز، گِرد شده‌ بودیم. نعره‌هامان اصلِ اصلش برای آن سه رنگ بود نه برای رنگ سبز فقط. هنوز و همیشه گِردیم به دورش. گاه گرداگردش دست‌هامان را ول می‌دهیم و با جیغ‌های تیز و زنگ‌زده از تهِ حلق‌مان می‌پریم هوا، گاه انگشت‌های عرق کرده‌مان را محکم‌تر چفتِ هم می‌کنیم و روح‌های مچاله‌مان را نزدیک‌تر بهش. وطن داشتن شیرین‌دردی‌ست که مبتلائیم به آن. شکر! @AlefNoon59

🌱 الحمدالله الَّذی خَلَقَ الحسین امشب که فضا پر است از بوى حسین عطر گل سرخ آید از سوى حسین اى فطرس پر سوخته احرام ببند از بهر طواف کعبه ى روى حسین ولادت امام حسین (ع) مبارک🌱💐 ✧════ 𑁍 ════✧ 𓏲ּ۰ @dellnegasht_71 𓏲ּ۰

کشتی نجات را به آب افکندند...