#ایلماه #قسمت_هشتاد_نه🎬: ناصرالدین شاه به عقب برگشت و گفت: تو باید شاهزاده خراسان باشی درسته؟! بهرام که به احترام شاه از اسب به زیر آمده بود، جلوتر آمد کنار اسب شاه ایستاد و گفت: بله درسته! بنده در خدمتگزاری حاضرم. ناصرالدین شاه چشمانش را ریز کرد و گفت: آن بانوی سوار کار همراه کاروان شما بود؟! بهرام سری تکان داد و گفت: بله او از همراهان ما بود، فقط یک سوال ذهنم را مشغول کرده اجازه دارم بپرسم؟! ناصرالدین شاه که انگار سر ذوق آمده بود گفت: بپرس سوالت را، چون توی ذهن من هم هزارتا سوال جولان میده که باید جواب بدی. بهرام نفسش را آرام بیرون داد و گفت: این بانو، لباس مردان را پوشیده بود و اینقدر در سوارکاری و تیر اندازی و حتی جنگ مهارت دارد که کسی نمی تواند تشخیص دهد او زنی هست در لباس مردها، فقط اهل کاروان می دانستند آنهم به خاطر روزهای طولانی که با هم بودیم متوجه شدند، شما چطور و چگونه به هویت و جنسیت او پی بردید؟! ناصرالدین شاه گفت: او مرا به یاد زنی می اندازد که قبلا در رکابم بود، شیر زنی که لباس مردانه می پوشید... بهرام ناخوداگاه به میان حرف ناصرالدین شاه دوید و گفت: آن.. .آن زن نامش چه بود؟! ناصرالدین شاه نگاهی به اطراف کرد و متوجه شدهمه به او چشم دوخته اند، پس گلویی صاف کرد و گفت: این سخنان چیست که می گویی؟! دستور میدهم هم اینک به بازار بروی او را به قصر برگردانی، من باید او را ببینم....همین الان....سریع برو... بهرام که درست به حساس ترین جواب سوالش نرسیده بود، چشمی گفت و به سمت دروازه حرکت کرد و ناصرالدین شاه هم در حالیکه قلبش مالامال شوق دیدار دلداده ای که مدتها گمش کرده، بود به سمت عمارت شاهانه حرکت کرد و زیر لب گفت: من مطمئن بودم که ایلماه زنده است، همانطور که الان مطمينم این دختر کسی به جز ایلماه نمی تواند باشد، آخر ایلماه دختری تکرار ناشدنی هست. ایلماه تنها دختریست در کل ایران که اینچنین شیر زنی بی نظیر است که توانسته دل شاه این مملکت را تسخیر کند و علی رغم زنان رنگ و وارنگی که دورم را گرفته اند، وجود من در بست در اختیار اوست. بهرام بی توجه به های هوی مردم، پرسان پرسان آدرس بازار زرگرها را پرسید تا خود را به حجره ی شهریار زرگر برساند. بالاخره بعد از ساعتی جستجو به بازار رسید و نشانی حجره را گرفت، کمی جلوتر هر چه چشم گرداند حجره را نمی دید برای همین از اسب به زیر آمد و در حالیکه به سمت مردی که سینی بامیه روی سرش گذاشته بود رفت و‌گفت: ببخشید آقا! حجره شهریار زرگر کجاست؟ گفتند همینجاها باید باشه... مرد لبخندی گل و گشاد زد و گفت: امروز چرا همه می خواهند شهریار زرگر را ببینند؟! قبل از تو هم سواری که کمی مشکوک میزد آدرسش را می خواست، حالا اگر تو می خواهی جواب بگیری باید یک بامیه از من بخری، گران نیست یک سکه سیاه است بهرام سکه ای نقره از جیبش بیرون آورد و به طرف مرد داد و گفت: بیا این مال تو، بامیه هم نخواستم ، بگو کجاست این حجره؟! مرد که از دیدن سکه نقره که قیمت چند سینی بامیه میشد ذوق زده شد و همانطور که به سمتی اشاره می کرد گفت: آن گوشه را نگاه کنید....آنجاست ادامه دارد... 📝به قلم: طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود🎬: بهرام وارد حجره شد، حجره ای نه چندان بزرگ که میزی با چارچوب آهنی و شیشه ای رویش بود، گوشه ی حجره واقع شده بود و مرد میانسالی پشت ویترین یا همان میز بود و با قلم تراشی بسیار ظریف روی تکه ای که به نظر می رسید قسمتی از یک گردنبند است کار می کرد. بهرام گلویی صاف کرد و با صدای سرفه بهرام، مرد متوجه او شد و سرش را بالا گرفت و‌گفت: چرا داخل حجره شدی زنگ بالای در را به صدا در نیاوردی؟! بهرام به عقب برگشت و تازه زنگوله ای طلایی و کوچک را بالای در ورودی دید و گفت: ببخشید متوجه نشدم، می خواهی برگردم و زنگ را به صدا درآورم و بعد خدمت برسم. مرد یک تای ابرویش را بالا داد و گفت: احتیاج نیست، بگو ببینم چکار داری؟! بهرام گفت: به دنبال بانویی آمدم که انگار قبل از من اینجا بوده... زرگر قلم تراش دستش را کنار گذاشت و گفت: همان که سفارش شده شاه بانوی خراسان بود؟! بهرام با ذوق سری تکان داد و‌گفت: آری، مادرم نشانی اینجا را به او داده بود زرگر با تعجب گفت: مادرت؟! تو شاهزاده خراسان هستی؟! بهرام سری تکان داد و گفت: بلی.. زرگر با حالتی دستپاچه از پشت میز بیرون آمد و نیمکتی چوبی را که کنار میز گذاشته شده بود نشان داد و‌گفت: اوه خدای من! بفرمایید، بفرمایید بنشینید تا من برایتان چای سفارش دهم. بهرام دست زرگر را گرفت و گفت: ممنونم! اما برای صرف چای نیامدم، می خواستم بدانم آن دختر از شما چه می خواست و الان به کجا رفت؟! زرگر گفت: خواسته ی زیادی نداشت، گردنبندی را نشانم داد، فکر می کرد سازنده اش من باشم و می خواست ببیند چه کسی سفارش ساختش را داده است. بهرام گفت: خوب سازنده اش شما بودید؟! زرگر سری به دو طرف تکان داد و گفت: درست است اغلب طلاهای سرای شاهانه را من می سازم، اما من فقط از زنان حرمسرا را می سازم آنطور که دیدم، آن گردنبند روی مدالش نام ایلماه ثبت شده بود و پشت مدال اگر دقت می کردیم، به صورت خیلی ریز مهر حکومتی حک شده بود، پس این نشان می داد سازنده اش کسی جز میرزا محمد زرگر نمی تواند باشد و با آن مهری که پشتش حک شده بود شک ندارم که این گردنبند توسط خود شاه سفارش داده شده است. بهرام با تعجب گفت: خود شاه؟! آخر چرا شاه باید شخصا سفارش ساخت چنین چیز گرانبهایی را برای دخترکی گمنام بدهد؟! و الان میرزا محمد زرگر را کجا می توانم پیدا کنم؟! شهریار آه کوتاهی کشید و گفت: اولا میرزا محمد همیشه درون قصر است و باید نزدیک شاه باشد، گاهی بیرون هم می آید اما معمولا آنجا می توانی پیدایش کنی و دوم اینکه تو که چمی دانی چه چیزی در پس پرده است؟! همانطور که من هم نمی دانم...شاید...شاید شاه تعلق خاطری به آن بانو داشته ... بهرام که انگار تشت آب سردی روی سرش ریخته باشند، تمام بدنش شل شد و نا خواسته روی نیمکت افتاد و زیر لب گفت: یعنی....یعنی ممکن است ایلماه معشوقه ی شاه بوده؟! شاید هم همسر شاه بوده، او که همه چیز را از یاد برده... شهریار کنار بهرام نشست و‌گفت: چه می گویی جوان؟! حالت خوب است؟! بهرام که انگار با صدای زرگر به خود آمده بود از جا برخواست و گفت: الان افسانه...نه آن بانو کجا رفت؟! زرگر شانه ای بالا انداخت و گفت: به گمانم به سمت قصر رفت، آخر او هم با شنیدن حرفهای من حالش مثل تو شد و با سرعت از اینجا رفت. بهرام تشکری کرد و از در حجره خارج شد و اصلا متوجه حرفهای آخری شهریار زرگر نشد ... ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود_یک🎬: ایلماه حرفهای شهریار زرگر در گوشش زنگ می زد: این علامت دربار و حکومت است، بی شک سفارش دهنده ی ساخت این گردنبند کسی جز شاه نمی تواند باشد و این کار فقط کار زرگر سلطنتی میرزا محمد زرگر است. ایلماه با شتاب به سمت قصر اسب می راند و اصلا توجهی به اطراف نداشت، حالا می دانست که او گذشته اش را باید در قصر و دربار جستجو کند، پس خود را به دروازه قصر رساند و بر در کوفت. نمی دانست اینک چه بگوید که او را به قصر راه دهند، آخر زمانی که می رفت اینقدر شوق رفتن داشت که اصلا فراموش کرده بود بهرام را پیدا کند و از او بپرسد برای ورود به قصر چه کند. دل را به دریا زد و دوباره محکم تر بر در کوبید. پنجره ی کوچک روی دروازه باز شد، نگهبان نگاهی کرد و گفت: کیستی و چه می خواهی؟ ایلماه کلاهش را بالاتر کشید و با همان صدای نازک زنانه اش گفت: من...من از کاروان خراج خراسان هستم که ساعتی قبل از قصر خارج شده ام و الان... نگهبان به میان حرف ایلماه دوید و گفت: شما همان بانویی هستید که لباس سوارکاران را پوشیده اید؟! ایلماه با خوشحالی سری تکان داد و گفت: آری....آری...خودم هستم. نگهبان سریع در را باز کرد و احترامی خاصی از ایلماه خواست تا وارد شود و سپس رو به سرباز کناری اش گفت: این همان خانم است که دقایقی قبل قاصد شاه سفارشش را کرد، فورا او را تا عمارت شاهانه همراهی کن. سرباز چشمی گفت و افسار اسبی را که کمی جلوتر از دروازه در گوشه ای که اصلا به چشم نمی آمد، بر چوب بستی بسته بودند به دست گرفت و سوار بر اسب شد و به ایلماه اشاره کرد که دنبالش حرکت کند. ایلماه چشمی گفت و با حرکتی آرام و یکنواخت به دنبال سرباز روان شد. در همین حین مهدی قلی بیگ سوار بر اسب از روبه رو می آمد، گویا قصد بیرون رفتن از قصر را داشت. مهدی قلی بیگ در عالم خود غرق بود که متوجه شد دو اسب از روبه رو می آیند. سربازها و قصر نشینان که همگی مهدی قلی بیگ را می شناختند و به او احترامی خاص می گذاشتند و همیشه از سر راه او کنار می رفتند، اینک سرباز هم خودش را به کناره راه کشید اما ایلماه همچنان در وسط راه سنگفرش بود. مهدی قلی بیگ که مردی مغرور بود و اصلا طاقت بی احترامی نداشت اسب را هی کرد و خواست تنه ای به اسب ایلماه بزند تا او پرت شود و احساس مهدی قلی بیگ اندکی التیام یابد و مثلا مهدی قلی بیگ اینگونه او را مجازات می کرد. اسب مهدی قلی بیگ به ایلماه خورد و ایلماه با مهارت تمام اسب را کنترل کرد که نه خود و نه اسب از جا منحرف نشدند. مهدی قلی بیگ چند قدم که رفت به عقب برگشت تا نتیجه کارش را ببیند و در همین حین ایلماه هم رویش را به پشت سر گردانده بود که این دو نگاه با هم تلاقی کرد. مهدی قلی بیگ با دیدن اسب و سوار که راست قامت پیش می رفتند یک تای ابرویش را بالا داد و‌گفت: عجب مهارتی داشت و ناگهان در ذهنش جرقه زد، چقدر صورتش آشنا بود و همانطور که از دروازه خارج میشد زیر لب گفت: کجا دیده بودمش که ناگهان ادامه دارد 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺

#ایلماه #قسمت_نود_دو🎬: مهدی قلی بیگ اسب را هی کرد و کمی از قصر فاصله گرفت که ناگهان چیزی به ذهنش آمد: ایلماه....آن سوار چقدر شبیه ایلماه بود....اصلا....اصلا خود ایلماه بود. و با این حرف افسار اسب را کشید و سر آن را به عقب برگرداند و راه رفته را برگشت، او باید خود را به ایلماه می رساند. مهدی قلی بیگ همانطور که محکم کوبه ی دروازه قصر را به صدا در می آورد زیر لب گفت: امکان ندارد...من...من خودم دیدم که ایلماه مرد، او نفس نمی کشید...تمام سر و صورتش غرق خون بود...پس....پس این کیست که اینقدر شبیه ایلماه هست؟! حتی مهارت اسب دوانی اش هم مانند ایلماه هست ...نکند...نکند به نظرم آمده؟! و بعد سرش را به دو طرف تکان داد و گفت: نه...نه....امکان ندارد. در همین حین دروازه قصر باز شد، مهدی قلی بیگ سراسیمه داخل شد. نگهبان دروازه که تازه مهدی قلی بیگ را بدرقه کرده بود با تعجب به او چشم دوخت و گفت: چی شده قربان؟! مهدی قلی بیگ با حالتی گیج گفت: آن...آن سوار که جلو میرفت، کی بود و به کجا می رفت؟! نگهبان به رد اشاره مهدی قلی بیگ نگاه کرد و گفت: آهان...آن بانوی سوار کار را می گویی؟! مهدی قلی بیگ چشمانش را ریز کرد و گفت: بانو؟!...تو مطمينی آن سوار کار زن بود؟! نگهبان که انگار حرفی برای گفتن پیدا کرده بود تا خودی نشان دهد، هر چه شنیده بود را با آب و تاب گفت: آری قربان، به گمانم این دختری شهر آشوب هست، امروز هر کی را دیدیم سراغ او را می گرفت و سپس سرش را پایین آورد و گفت: حتی خود شاه هم به دنبال او فرستاده بود، قضیه اش به نظرم خیلی مشکوک هست، به گمانم حرف این دختر نقل میان مجلس اندرونی هم شده است که حتی زنی از حرمسرا هم درباره او پرس و جو می کرد. مهدی قلی بیگ که حالا مطمئن شده بود این سوار مرموز کسی جز ایلماه نمی تواند باشد به میان حرف نگهبان دوید و گفت: کمتر حرّافی کن، بگو ببینم الان به کجا می رفت؟! نگهبان که توی ذوقش خورده بود سرش را پایین انداخت و گفت: به عمارت شاه می رفت. مهدی قلی بیگ با شنیدن این حرف گفت: ای لال بشی الهی، این را از اول می گفتی و با سرعت بر کپل اسب کوبید تا پیش رود، او باید خود را به ایلماه می رساند و مانع دیدار ایلماه و ناصرالدین شاه میشد. مهدی قلی بیگ با سرعت پیش می رفت و نمی دانست که ایلماه دقایقی قبل وارد عمارت شاهانه شده است. ایلماه هم زمانی که پا درون عمارت شاهانه گذاشت، نمی دانست یکی از ندیمه های سوگلی شاه مانند سایه به دنبال او می رود، این ندیمه از سوی جیران سوگلی شاه مأمور شده بود که بفهمد شاه ساعتی قبل برای چه اینهمه هیجان زده شده بود و آن چه کسی بود که شاه را اینگونه در بند خود کرده است. همه ی قصر از کینه توزی جیران خبر داشتند و می دانستند که جیران در قلب ناصرالدین شاه جای دارد و هیچ کس را یارای مقابله با او نیست، چون جیران هر زنی را که سر راهش سبز می شد و می خواست گوی سبقت در میدان عشق شاه را از او برباید، بی صدا و پنهانی از سر راه بر میداشت. ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود_سه🎬: ایلماه داخل عمارت شاهانه شد و همانطور که به دنبال خواجه دربار جلو می رفت اطراف را هم از نظر می گذراند، این قصر خیلی باشکوه بود، باشکوه تر از هر مکان دیگری که تا حالا دیده بود. چلچراغ های شکیل که از سقف آویزان شده بود و دیوارهای آینه کاری شده انگار به او چشمک میزدند. قالی های لطیف و ابریشمی که مثل چمن های بلند در همه جا پهن شده بود. ایلماه اینقدر غرق دیدن اطرافش بود که نفهمید یک نفر در تعقیبش هست حتی داخل عمارت شاهانه و اصلا متوجه نشد کی به اتاق شاه رسیدند. خواجه تقه ای به در زد و بلند گفت: قربان آن بانوی سوار کار اینجاست. بلافاصله صدای شاه بلند شد: فوری وارد اتاق شود، اما به تنهایی.... ایلماه وارد اتاق شد، ناصرالدین شاه پشتش به در بود و رو به پنجره ی مشرف به حیاط داشت، انگار یک نوع هراس از برگشتن به عقب و نگاه کردن به ایلماه داشت، چون میترسید درست حدس نزده باشد و این بانو آن ایلماه او نباشد. بعد از گذشت دقایقی پر از سکوت ناصرالدین شاه به عقب برگشت، تا چشمش به صورت زیبای ایلماه افتاد، دستش روی قلبش رفت و گفت: ایلماه....ایلماه....خودتی ایلماه... ایلماه به ناصرالدین شاه چشم دوخته بود، به نظرش آشنا می آمد اما نمی دانست کجا او را دیده است ناصرالدین شاه فریاد زد: اون کلاه لعنتی را از سرت دربیار، چرا لال شدی؟! تو که ایلماه هستی چرا حرف نمیزنی؟ ایلماه آهسته گفت: من نمی دونم کی هستم اما...اما... ناصرالدین شاه قدمی جلو آمد و گفت: یعنی چه نمی دونی کی هستی؟! اما چه؟ اما چه هااا؟! ایلماه دست به طرف جیب لباسش برد و گردنبندی را که قرار بود به زرگر سلطنتی نشان بدهد، بیرون آورد و به طرف ناصرالدین شاه داد و گفت: اما این گردنبند را زمانی از اون تصادف مرگبار به هوش اومدم توی گردنم بود که روش نوشته ایلماه... ناصرالدین شاه دستش را جلو برد و گردنبند را از دست ایلماه گرفت و گفت: لامصب این گردنبند را من خودم برات سفارش دادم، این گردنبند را به دست قاصدی که قرار بود تو رو به پایتخت بیاره دادم یک نوع رمز بین خودمون بود، چطور یادت نمی آید؟! تو از چه تصادف و حادثه ای حرف میزنی؟! من قاصدی دنبالت فرستادم، بعد از چند ماه قاصد پیداش شد و گفت ایلماه مرده....گفت از کوه پرت شده گفت جسدش را آب با خودش برده...من....من مرگ تو رو باور نکردم، من مطمئن بودم تو زنده ای...الان تو چرا هیچی نمی گی؟! ایلماه که هیچ کدام از حرفهای شاه را به یاد نمی آورد گفت: من هیچی یادم نیست، انگار ماه ها بیهوش بودم و وقتی به هوش اومدم خودم را در کنار ننه سکینه در کاروانی که به سمت خراسان می رفت دیدم و از کاروان جدا شدیم و مدتی در کاروانسرا ماندیم، اما گاعی اوقات تصویری از یک اسب که رم کرده بود و خون هایی که بر روی زمین می ریخت به ذهنم میاید که فکر می کنم بی ربط به حادثه ای که درش باید می مردم اما معجزه آسا زنده موندم نباشه... ناصرالدین شاه که انگار چیزی به ذهنش رسیده بود و از استرس و شاید هیجان زیاد سبیلش را می جویید گفت ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

عرض سلام وادب خدمت مخاطبین عزیز کانال یوتیوب چندروزی فعالیت نداشت وازامروز مجدد ویدیوها منتشر میشه عزیزان عضو یوتیوب هم بشید و. اونجا هم همراه کانال باشید داستان زندکی یکی ازمخاطب های همین کانال درحال بررسیه وبه زودی برای اولین بار دریوتیوب منتشر میشه لایک وکامنت شما  دریوتیوب  دلگرمیه ماهست یاعلی https://www.youtube.com/@Nonfiction_Stories_Farsi تصویر پروفایل یوتیوب وکانال ایتا مثل هم هست

#ایلماه #قسمت_نود_چهار🎬: ناصر الدین شاه درحالیکه سبیلش را می جوید گفت: یعنی تو از جنگل های تبریز، از زمان کودکی، از زمانی که با هم درس می خوندیم، شکار می رفتیم بازی می کردیم و...هیچی یادت نمیاد؟! ایلماه آهی کشید و گفت: بوی درخت و جنگل برام آشناست و گاهی صحنه هایی تار و مبهم توی ذهنم می آید، حتی حتی داخل همین قصر عمارتی که آن آخر هست و بهش میگن عمارت ولیعهد، برام آشنا بود اما خاطره ی واضحی ازشون توی ذهنم ندارم. ناصرالدین شاه در حالیکه گردنبند ایلماه توی دستش بود و دستهایش را پشت سرش در هم گره زده بود شروع به قدم زدن کرد. قلب شاه از دیدن عشق قدیمی اش به تلاطم افتاده بود اما می خواست ایلماه خاطراتش را به یاد بیاورد و بعد او را برای همیشه از آن خود بکند. این مدت که حکمرانی کرده بود خوب متوجه شده بود که قصر جایی مخوف است و هر کدام از قصر نشینان می تواند قاتلی خطرناک باشد پس خیلی راحت فهمید که ایلماه درگیر توطئه ای شده که عده ای نمی خواستند او پایش به قصر برسد، ناصرالدین شاه فکر می کرد این توطئه از جانب حرمسرایش باشد اما آنها چگونه به عشق شاه به ایلماه پی برده بودند؟! این داستان عشق پنهانی بود و کسی از آن خبر نداشت... ناصرالدین شاه هیچ وقت فکر نمی کرد که انتهای توطئه به مادرش ملک جهان خانم یا همان مهد علیا برسد. بعد از دقایقی طولانی سکوت، ناصرالدین شاه گردنبند را به سمت ایلماه داد و گفت: به نظرم تو را باید در جایی ساکن کنم که قبلا بوده ای شاید به یادآوری خاطراتت کمک کند پس سری تکان داد و گفت: تو باید در عمارت ولیعهد باشی، از شانس خوبت آنجا کسی ساکن نیست، دستور می دهم به طور پنهانی در آنجا باشی و طبیب قصر را به نزد تو می فرستم، با او همکاری کن تا زودتر حافظه ات را به دست بیاوری ایلماه گردنبند را از دست شاه گرفت و چشمی گفت. شاه با مهربانی خاصی به ایلماه چشم دوخت و گفت: چقدر حرف گوش کن شدی ایلماه...قبلا فقط حرف حرف خودت بود . ایلماه شانه ای بالا انداخت و گفت: شاید اگر حافظه ام برگردد، اخلاقم هم مثل قبل شود. ناصرالدین شاه قهقه ی بلندی زد و سپس صدایش را بالا آورد: خواجه سلماس...خواجه... خیلی زود کله ی کچل و صورت سیاه مردی از لای درز در پدیدار شد و گفت: بله قربان امر بفرمایید! شاه اشاره ای به ایلماه کرد و گفت: این سوار را با احتیاط کامل و مخفیانه به عمارت ولیعهد ببرید، حواستان باشد کسی از هویتش باخبر نشود، هر کس هم سراغش را گرفت، اظهار بی اطلاعی کنید، شتری دیدی ندیدی، متوجه شدید؟! خواجه سری تکان داد و گفت: چشم سرورم. شاه به ایلماه اشاره کرد تا همراه خواجه شود و گفت: ایلماه...فراموش نکن تو و من پیمان عاشقی با هم بستیم، من به هر طریق شده تا آخر این ماه بساط عروسی را راه می اندازم تا تمام خناسان را سر جایشان بنشانم، تو سوگلی حرم من خواهی بود، فقط در این چند روز مراقب خودت باش از عمارت به هیچ وجه خارج نشو، من هم هر شب که ساعت از نیمه شب گذشت، به دیدارت خواهم آمد. ایلماه که کلا گیج شده بود و بین عشق قدیمی اش که اصلا به یاد نمی آورد و عشق بهرام که سراسر وجودش را گرفته بود، سرگردان شده بود به دنبال خواجه به راه افتاد خواجه و ایلماه با هم بیرون رفتند و باز ندیمه ای چون روح، بی صدا و پنهانی آنها را تعقیب می کرد، آن ندیمه که کسی جز مهرناز ندیمه مخصوص جیران نبود و گوش هایی تیز و شامه ای قوی داشت، با گوش خود شنیده بود که ناصرالدین شاه در گوش ایلماه داستان عشق می گفت. ادامه دارد..

#ایلماه #قسمت_نود_پنج🎬: ایلماه وارد عمارت ولیعهد شد و به دستور ناصر الدین شاه همان اتاق زیر پله ها که زمانی او ولیعهد بود با ایلماه از تبریز آمدند، به ایلماخ که بهروز صدایش می کردند داده بودند، شاه این اتاق را در اختیار ایلماه قرار داد تا شاید به برگشتن حافظه اش کمک کند. ایلماه وارد عمارت شد و او را یکراست به سمت اتاق مورد نظر بردند، ایلماه بدون اینکه چیزی به خاطر بیاورد وارد اتاق شد، مثل دفعه ی قبل در را بست و همانطور که نگاهی به اطراف اتاق می کرد، خود را روی تخت انداخت. ایلماه همانطور که سرش را داخل بالشت نرم روی تخت فرو می کرد، قطره اشکی از گوشه ی چشمش فرو ریخت و آرام زمزمه کرد: اگر من و شاه عاشق هم بودیم و آنطور که شاه می گفت این عشق آتشین بوده چرا من چیزی از آن یادم نمی آید؟! چرا ...چرا الان کل وجودم را مهر بهرام فرا گرفته و بار دیگر سرش را داخل متکا فرو برد تا صدای هق هق اش خفه شود. یک ساعتی از آمدن ایلماه به اتاق گذشته بود که با صدای یاالله خواجه که از پشت در می آمد، ایلماه به خود آمد، فوری لباسش را مرتب کرد و در را گشود. پشت در خواجه سلماس به همراه مردی با وقار با عینکی گرد روی چشمانش دیده می شد، ایستاده بود. خواجه سلماس با کیف مشکی و چرمی بزرگی که در دست داشت وارد اتاق شد، کیف را روی میز کنار دیوار گذاشت و سپس با کمری خم رو به آن مرد گفت: بفرمایید طبیب، بیمار اینجاست مردی که حالا ایلماه می فهمید طبیب دربار است داخل اتاق شد و با اشاره او خواجه سلماس بیرون رفت. مرد به محض ورود سراپای ایلماه را از نظر گذراند، سپس پشت سر هم سوالاتی از ایلماه پرسید، سوالاتی که پاسخ به هر کدام از آنها وقت گیر بود، اما انگار طبیب با شنیدن این جواب ها تکلیفش معلوم میشد. طبیب پس از سوالات مکرر، از جا برخواست چراغ قوه کوچکی در دست گرفت و نور آن را داخل چشم ایلماه انداخت و بعد از چند حرکت که از نظر ایلماه عجیب و غریب بود به سمت کیفش رفت، از داخل کیف شربتی بیرون آورد و گفت: این شربت را می بینی، فعلا شبی یک قاشق غذا خوری هر شب در وقتی معین بخور، چند داروی دیگر هست که باید برایت بسازم، فردا آنها را آماده می کنم برای عمارتتان ارسال می کنم و طرز استفاده از آنها را برایت می نویسم، فقط بگو ببینم سوال خواندن و نوشتن داری؟! ایلماه سری تکان داد و گفت: بله، خواندن و‌نوشتن را خوب می دانم و خوشبختانه انگار این یک مورد از حافظه ام پاک نشده است. طبیب بعد از سفارش هایی دیگه ای که به ایلماه کرد از اتاق خارج شد و به همراه خواجه سلماس با احتیاط از عمارت ولیعهد بیرون رفتند. تا طبیب بیرون رفت مهرناز هم به سرعت خود را به عمارت بانویش رساند و هر چه که دیده و شنیده بود برای جیران تعریف کرد. جیران مانند مرغ سرکنده داخل سالن بزرگ عمارتش این طرف و آن طرف می رفت و زیر لب نام ایلماه را تکرار می کرد، او به یاد داشت که شاه چند بار جلوی او نام ایلماه را آورده بود و هر وقت که نگاه به چشمهای او می کرد انگار ایلماه را می دید و جیران متوجه شده بود چشم های او احتمالا شبیه چشم های معشوقه ی گمشده شاه است و جیران از همان زمان کینه ی ایلماه را در دل گرفته بود و اینک آن کینه به آتشی شعله ور تبدیل شده بود. ادامه دارد... 📝به قلم: طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺

#داستان_واقعی #ایلماه #قسمت_نود_شش🎬: جیران بار دیگر بی هدف عرض سالن را پیمود و یک لحظه انگار فکری شیطانی در ذهنش نشسته بود، بشکنی زد و رو به مهرناز که امین او در این قصر پر از نفوذی و جاسوس بود کرد و‌گفت: مهرناز....آن ....آن دارویی را که چند وقت پیش برای آن زنک خیره سر گرفته بودم کجا پنهان کردی؟! مهرناز آب دهانش را قورت داد و گفت: بانوی من! هنوز ده نوبت نیست که به آن زنک دادیم، البته حالش خوب نیست و رو به موت است پس باید باقی دارو را به او بدیم. جیران چشمانش را از حدقه بیرون آورد و گفت: سریع مقداری از آن را در تنگ دوغ بریز و برایم بیاور... از آشپز خانه سلطنتی هم مقداری از گوشت بریان و نان و مخلفات و کوفت و زهر مار بگیر بیار اینجا مهم تره، من باید این دختره را از سر راهم بردارم نه اون زنه ی پاپتی را... مهرناز چشمی گفت و بیرون رفت و جیران باز هم در حالیکه مشخص بود فشار عصبی شدیدی را تحمل می کند همچنان قدم می زد و در ذهنش نقشه ای را که کشیده بود مرور می کرد و بعد از چند دقیقه یکی دیگر از ندیمه هایش را صدا زد و او را پی چیزی فرستاد و خودش وارد اتاقش شد و چند دقیقه قبل از اینکه مه ناز برساد از اتاق بیرون آمد، او لباس ندیمه ها را به تن کرده بود و چنان خود را تغییر داده بود که کسی متوجه نمیشد این زن همان سوگلی حرمسرای شاهانه است. بعد از گذشت نیم ساعتی صدای مهرناز بلند شد و گفت: بانو هر چه گفتید جلوی در آماده هست، خودم باید کاری کنم؟! جیران که حالا در این رخت و لباس کسی نمی شناختش گفت: نه خیر خودم می برم و با زدن این حرف از عمارت بیرون آمد. جیران به همراه یک خدمه که سینی غذا را روی سرش گذاشته بود به سمت عمارت ولیعهد حرکت کرد، جلوی در عمارت رسیدند. نگاهی به اطراف کرد، کسی نبود و مرغی هم پر نمی زد، آهسته در نور مشعل جلوی عمارت خود را از پله ها بالا کشید و به آن مرد دستور داد سینی غذا را به او بدهد و خودش به تنهایی وارد عمارت ولیعهد شد و خبر نداشت که ساعتی قبل برای ایلماه غذایی سفارشی از طرف شاه آورده اند، او در حالیکه سخت در فکر بود جلوی در اتاقی که طبق گفته ی مهرناز،ایلماه در آنجا بود ایستاد و با نوک پایش تقه ای به در زد. ادامه دارد... 📝به قلم: طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود_هفت🎬: صدای ایلماه از پشت در بلند شد که گفت: چه کسی پشت در است؟! جیران که سعی می کرد مانند ندیمه ای دست و پاچلفتی عمل کند گفت: ببخشید ببخشید خانم در رو باز می کنید، برایتان شام آوردم ایماه با تعجب یک تای ابروش را بالا دد داد و زیر لب گفت: شام!! من که الان شام خوردم و بعد انگار چیزی به ذهنش خطور کرده باشد به نقطه روی در خیره شد و آرام آرام جلو رفت و در را باز کرد در باز شد جیران در حالی که سعی می کرد سینی را روی سرش درست نگه دارد وارد اتاق شد، آرام آرام سینی را از روی سرش پایین آورد او که تا له حال از این کارها نکرده بود می خواست طوری عمل کند که ایلماه شک نکند و سپس سینی را روی میز کنار دیوار گذاشت و گفت: سلام خانم جان گفتن برایتان شام بیاورم ایلماه اصلا به روی خودش نیاورد که شام خورده است همانطور که در اطراف جیران قدم می زد گفت: که اینطور! سفره را پایین پهن کن تا شام بخوریم جیران مانند دختری که شرم دارد به طرف سینی رفت، سفره کوچکی را که گوشه سینی بود برداشت و وسط اتاق روی قالی های سرخ کرمانی پهن کرد یکی یکی ظرفهای غذا را روی سفره گذاشت و همانطور که ظرف تنگ بلوری پر از دوغ را وسط سفره می گذاشت گفت: دوغهایش اینقدر خوشمزه است اینها سفارشی است ببینم می توانم سوال کنم بانو چه کسی هستند؟ ایلماه ابرویش را بالا داد و گفت: نه نمی توانی بپرسی، آیا کسی که تو را به اینجا فرستاده به تو سفارش نکرده که فضولی نکنی؟! جیران که تا به حال کسی به او اینچنین اهانت نکرده بود، از خشم صورتش سرخ شد اما مجبور بود که تحمل کند پس گفت: ببخشید دیگه نمی پرسم بفرمایید غذا بخورید. ایلماه روی صندلی نشست به جیران اشاره کرد که او کنار سفره بنشیند و گفت: تصمیم دارم امشب در حق تو لطف کنم و تو به جای من غذا بخوری، آخه من از دیدن غذا خوردن کلفت جماعت خوشم میاد. جیران که شصتش خبردار شد این دخترک بسیار با هوش است و به او مشکوک شده خواست شک او را رفع کند، با اجازه ای گفت و سر سفره نشست و با احتیاط گوشه ای از گوشت بریان را جدا کرد و در دهان گذاشت، او اصلا متوجه نبود که مثل بزرگ زادگان غذا می خورد و این از چشم ایلماه که دختری تیز بین بود، پنهان نماند و الان کاملا متوجه شده بود که کاسه ای زیر نیم کاسه است و حس کنجکاوی و البته شیطنتش گل کرده بود و می خواست تا آخر راه را با این زنی که می خواست ادای کلفت ها را در بیاورد، برود‌ ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود_هشت🎬: جیران گوشت بریان را آرام آرام زیر دندان له کرد و مزه مزه نمود و گفت: بفرمایید بخورید، دیدید مسموم نیست، آفرین به شما که اینقدر هوشیارانه عمل می کنید، راستش...راستش قصر جای ترسناکی ست اگر احتیاط نکنید ممکن است با یک خوردنی خوشمزه کلکت کنده شود، من پیشنهاد می کنم از این مکان بر حذر باشید. جیران می خواست با این حرفها اعتماد ایلماه را جلب کند تا او به مسموم بودن غذایش شک نکند و از طرفی از قصر او را بترساند تا با پای خودش اینجا را ترک کند اما ایلماه باهوش تر و زرنگ تر از او بود. جیران یه شاخه جعفری هم داخل دهنش گذاشت و یه تیکه نان هم جدا کرد و همانطور که به دست گرفته بود گفت: من که خوردم، بیا شما هم بخور بانو، سرد میشه از دهن می افته... ایلماه تلخندی زد و گفت: تو بخور من نگاه کنم سیر میشم. جیران که تا تهش را خونده بود و از گستاخی این دخترک خون خودش را می خورد از جا بلند شد، تنگ بلور دوغ را دستش گرفت و به سمت صندلی آمد و گفت: یه خورده از این دوغ بخور قول می دم خوشت بیاد. ایلماه از جا بلند شد، سینه به سینه ی جیران ایستاد یک طرف تنگ بلور را گرفت و بالا آورد و به دهان جیران چسپاند و فریاد زد: اگه خوشمزه است خودت بخور....زود باش....یاالله بانوی اعظم.... ایلماه که حس کرده بود هر چی هست داخل دوغ هست و تیری توی تاریکی انداخت و طوری حرف زد که جیران فکر کرد او به هویتش پی برده جیران دیگه چیزی برای از دست دادن نداشت، دندان هایش را بهم قفل کرد و همانطور که خیره در نگاه ایلماه بود، گفت: شاه راست می گفت که چشمهای من شبیه چشم های توست. بارها و بارها هذیان خواب هایش را شنیده ام در خواب فقط از ایلماه حرف می زند، خیلی دلم می خواست ببینمت و حالا که دیدمت به شاه تبریک می گم، سلیقه ی خوبی دارد اما من اجازه نمی دم تو شاه را از چنگ من درآوری، من جیرانم، یک حرمسرا را حریفم، تو که چیزی برایم نیستی و با این حرف تنگ بلور را بالا آورد و حواله ی سر ایلماه کرد. ایلماه در یک لحظه خودش را کنار کشید و تلو تلو خوران به عقب برگشت و تنگ بلور به همراه سر ایلماه به دیوار خورد. دردی شدید در سر ایلماه پیچید و ایلماه گرمی خون را که روی پیشانی اش میریخت حس کرد. پلک هایش داشت روی هم می آمد که یکدفعه صحنه ها جان گرفت، با مهدی قلی بیگ تا چشمه مسابقه گذاشتند همانجایی که ایلماه نامش را بهشت گذاشته بود و بعد صحنه های قبل از آن، کلبه ی جنگی و انتظار قاصد شاه و کم کم ایلماه به جنگل های شمال و خانه ی سید باقر رسید و در این هنگام دنیا پیش چشمانش تاریک شد و دیگر چیزی از اطرافش نفهمید... ادامه دارد... 📝به قلم: طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿