#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_پانصد_چهل_هفت🎬 یعفور با آب و تاب شروع به گفتن نمود: آری یا نبی خدا، من در جستجوی آب بودم که هدهدی دیگر به نام عنقیر را دیدم، این هدهد متعلق به ملکه ی این سرزمین بود، چون می دانستم وقت نماز است و باید به حضورتان بشتابم، خواستم بیایم که عنقیر گفت: بیا و فرمانروایی ملکه ی ما را ببین و برای سلیمان نبی خبر ببر که این اطلاعاتی ذیقیمت است که مورد توجه پیامبر خدا قرار می گیرد، پس به عنوان نیروی از لشکر سلیمان نبی بر خود واجب دیدم تا اطلاعات کاملی را پیدا کنم به همراه عنقیر پرواز کنان جلو رفتیم، من مُلکی را به چشم خود دیدم که چیزی کمتر از ملک سلیمان نبی نداشت زنی به نام بلقیس بر این ملک حکومت می کند که دوازده هزار سردار جنگی دارد و هر سردار صدهزار سرباز زیر دستش دارد. من در آن جا ملک های را دیدم که همه چیز دارد و واقعا دست کمی از ملک نبی خدا ندارد آنجا دارای عرش عظیمی است، برج و بارویی که چنان محکم ساخته و پرداخته شده که هیچ عامل نفوذی نمی تواند به آنجا درآید. و اما این ملک وسیع و پر از نعمت بویی از خدای یکتا و اطاعت او نبرده است، مردم آن جا به جای پرستش خداوند، خورشید را می پرستند و بر خورشید که خود آفریده ی خداست سجده می کنند ، ابلیس خیلی زیرکانه در این وادی نفوذ کرده و با مهارت تمام اعمالشان را برای آنها زینت داده و راه هدایت را بسته است و در این سرزمین مؤمنی وجود ندارد و همه بر اعتقادی هستند که ملکه شان حکم نموده است و آنچنان محافظه کار هستند و موارد اطلاعاتی و امنیتی را رعایت کرده اند که حتی باد هم گزارش این منطقه را به سلیمان نبی نداده است. در اینجا تمدنی ویژه به وجود آمده است که هیچ خبری از آن به کسی نرسیده است و من چون دیدم مردم چنین بی پروا خدای یکتا را نادیده میگیرند و به آن کفر می ورزند برخود واجب دانستم که کنکاش کنم و خبر این منطقه را به شما برسانم در این هنگام سلیمان نگاهی به هدهد کرد و فرمود : سخنانت تازه و نو بود و گمان نمی کردیم اینجا چنین وضعیتی باشد، فعلا شما به خاطر غیبتی که کردید در جایی تحت نظر خواهی بود تا ما تعدادی نفوذی به این سرزمین بفرستیم تا تحقیقات کاملی به عمل آورند و با برگشت آنها به زودی صحت گفته های تو آشکار خواهد شد. ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕

#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_پانصد_چهل_هشت🎬: گروهی متشکل از جن و پرنده و انسان با همراهی باد به صورت پنهانی به سرزمین سبأ نفوذ کردند و خیلی زود برگشتند و همه گفته های هدهد را تصدیق کردند و از عظمت عرشی سخن می گفتند که بلقیس برای خود ساخته و همچنین تایید کردند که این ملکه به خدای یکتا کافر است و مؤمنی در سرزمینش نیست. سلیمان نبی با شنیدن اظهارات نفوذی ها،دستور آزادی هدهد را از حصری که در آن بود داد و هدهد به حضور حضرت سلیمان رسید. حضرت سلیمان رو به هدهد فرمود: ای یعفور! تو هر چه را به سمع ما رساندی،راست گفتی و من می خواهم نامه ای برای ملکه ی سبأ بفرستم تا او را به سمت پرستش خداوند یکتا دعوت کنم، اگر پذیرفت که هدایت می شود و اگر نپذیرفت ناچاریم با او وارد جنگ شویم تا بساط ابلیس را از این سرزمین جمع نماییم و راه هدایت مردم سرزمین سبأ را به سوی خداوند هموار نماییم و اراده کرده ام که این نامه را تو به دست ملکه ی سبأ برسانی! هدهد سری خم کرد و گفت: هر امری که رسول خدا بفرمایند بر چشم می نهم اما همانطور که من با چشم خود دیدم و نفوذی ها خبر آوردند، ملکه سبا داخل عرشی ست که هیچ کس به او دسترسی ندارد، حال چگونه من می توانم نامه را به دست او برسانم. سلیمان فرمود: از این بابت نگرانی نداشته باش، باد برای ما خبر آورده که بر روی عرش ملکه گنبدی محکم است که تخت ملکه سبا زیر این گنبد است و در وسط این گنبد،سوراخی در آورده اند تا هوا تعبیه شود، تو برو و از راه همین سوراخ نامه را به داخل بیانداز و اینچنین نامه بدون واسطه به دست خود ملکه می رسد. هدهد از محضر سلیمان نبی مرخص شد تا ایشان نامه را بنویسند. سلیمان قلم به دست گرفت، او می خواست ابتدای نامه عبارتی را بنویسد که خداوند به عنوان یک فضیلت به او اعطا کرده بود، عبارتی که آنچنان عظیم بود که مطمئنا در ملکه ی سبأ ایجاد رعب و وحشت می کرد،زیرا این عبارت باعث ترس تمام اجنه و شیاطین می شد و جایی که این عبارت گفته میشد، اجنه کافر فراری می شدند، سلیمان بارها و بارها به خدا عرضه داشته بود که اگر کل نعمت هایی که خداوند به او داده از پادشاهی و تسلط کامل بر جن و انسان و باد و پرندگان .... را در یک کفه ی ترازو قرار دهند و فضیلت این عبارت هم در کفه ی دیگر قرار دهند باز هم کفه ی فضیلت این عبارت سنگین تر است زیرا این سخن خود باریتعالی بود که به سلیمان فرمود: یا سلیمان! هرکس این عبارت را بر زبان جاری سازد من به او ثوابی عطا می کنم که هزار برابر بیشتر از ثواب کسی ست که به تمام خلایق مملکت تو صدقه دهد و این گوشه ای کوچک از ثواب تلاوت این عبارت است. سلیمان شروع به نوشتن نمود... ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕

#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_پانصد_چهل_نه🎬: سلیمان نوشت «بسم الله الرحمن الرحیم» عبارتی را نوشت که هیبت و عظمتش رعب و وحشت در جان ملکه سبا بیاندازد. سلیمان به خاطر می آورد زمانی که خداوند نعمت این عبارت را به ایشان عنایت نمود فرمود: ای سلیمان! امروز می خواهم یکی از فضیلت هایی را که به محمد صلی الله عنایت نمودم و به کس دیگه ای ندادم به تو عطا کنم، همانا این فضیلت نعمتی بود که به واسطه ی دادن سوره ی حمد و نزول آن بر پیامبر آخرالزمان بود و تا به حال هیچ پیامبری را مفتخر به دادن سوره ی حمد نکرده ام و نمی کنم جز تو ای سلیمان، آنهم به این صورت که فقط یک آیه از این سوره را، یعنی یک هفتم سوره ی حمد را که « بسم الله الرحمن الرحیم» هست را به تو عطا کردم. سلیمان که خود نیز متوجه عظمت این نعمت شده بود و بارها و بارها می گفت این نعمت یک طرف و تمام نعمت های دیگری که خداوند به من عطا نموده در طرف دیگر و باز هم این نعمت افزون تر به چشمم می آید. خداوند نیز برای تایید حرف سلیمان گوشه ای کوچک از فضیلت های بی شمار این عبارت را بر ملا نمود و در این هنگام سلیمان رو به درگاه خداوند نمود و فرمود: بار پروردگارا! آیا به من اجازه می دهی تا از تو بخواهم چیزی را که قرار است به محمد عنایت نمایی،به من نیز عطا فرمایی؟! در این هنگام خداوند به ایشان وحی فرمود: ای سلیمان! به چیزی که به تو عطا کرده ام قانع باش! همانا تو خود می دانی که نمی توانی به نعمتی برسی که به قرار است به محمد عطا نمایم زیرا ظرفیت و توان تو در این حد نیست پس از من درخواست رسیدن به مقام محمد و آل محمد را ننما که اگر چنین درخواستی بکنی تو را از مُلک خودت اخراج می کنم همانگونه که حضرت آدم و همسرش حوا را از بهشت اخراج نمودم. بدان و آگاه باش که شجره ی محمد صلی الله علیه واله، اصلش محمد است و بزرگترین شاخه اش علی بن ابیطالب و دیگر شاخه هایش آل محمد است و شاخکهای کوچک و برگ های این شجره هم شیعیان محمد و علی هستند و فضیلتی را که به تو عنایت می کنم این است که تو مقدمه سازی برای این شجره نمایی و باید تمدنی پایه ریزی کنی و بسازی که در آن تمدن ولایت محمد و آل محمد را با دل و جان بپذیرند و زمینه ی بروز و حضور کلمات مقدس را فراهم آوری. در این هنگام سلیمان در مقابل کلمات مقدس تعظیم نمود و خاضعانه به آنها سلام و درود فرستاد و آرزو کرد که جزئی از یاران محمد و آل محمد باشد و به واسطه ی این خضوع و خشوعی که در مقابل کلمات مقدس از خود بروز داد خداوند هم عظمت« بسم الله الرحمن الرحیم» را به او عطا کرد و سلیمان عبارت مقدس و معجزه گر«بسم الله الرحمن الرحیم» را ابتدای نامه نوشت و... ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕🌤

سفارش یک شهید یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس می‌گوید: یادم می ­آید یک روز که در بیمارستان بودیم، حمله شدیدی صورت گرفت؛ به‌طوری‌که از بیمارستان‌های صحرایی هم مجروحان بسیاری را به بیمارستان ما منتقل می­ کردند. اوضاع مجروحان به‌شدت وخیم بود. در بین همه آنها، وضع یکی از مجروحان خیلی بدتر از بقیه بود. رگ­هایش پاره‌پاره شده بود و با اینکه سعی کرده بودند زخم­هایش را ببندند، ولی خون‌ریزی شدیدی داشت. مجروحان را یکی‌یکی به اتاق عمل می­بردیم و منتظر می‌ماندیم تا عمل تمام شود و بعدی را داخل ببریم. وقتی که دکترِ اتاق عمل این مجروح را دید، به من گفت: «او را به اتاق عمل ببرید و برای جراحی آماده­اش کنید.» من آن زمان، چادر به سر داشتم. دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تا راحت­تر بتوانم مجروح را جابه‌جا کنم. همان موقع که داشتم از کنار او رد می­شدم تا بروم توی اتاق و چادرم را دربیاورم، مجروحی که چند دقیقه­ای بود به هوش آمده بود، به‌سختی گوشه چادرم را گرفت و بریده‌بریده و سخت گفت: «من دارم می‌روم که تو چادرت را در نیاوری. ما برای این چادر داریم می­رویم.» این را گفت و درحالی‌که چادرم در مشتش بود، شهید شد. از آن به بعد، در بدترین و سخت­ترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم. #حجاب

#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_پانصد_پنجاه🎬: سلیمان بعد از آوردن نام خدا، به بلقیس هشدار داد و به او نوشت در مقابل من گستاخی نکن و تسلیم شو... هدهد نامه را از پیامبر خدا گرفت و خود را به سوراخ گنبد همان که سلیمان نبی نشانی اش را داده بود رساند و نامه را از سوراخ بالای گنبد به زیر افکند. اتفاقا در آن لحظه ملکه ی سبا روی تخت زرینش بود و داشت خود را در آینه ای که اطرافش با طلا کنده کاری و تزیین شده بود نگاه می کرد که ناگهان نامه در دامانش افتاد. بلقیس آینه را به کناری انداخت و نامه را در دست گرفت، بویی خوش از نامه به مشامش رسید و با کنجکاوی زیاد نامه را از هم باز کرد و تا چشمش به عبارت« بسم الله الرحمن الرحیم» افتاد، ترسی عجیب در جانش نشست و از اثر آن ترس لرزشی آشکارا در اندامش افتاد و بلقیس همانطور که نامه را می خواند بر رعب و وحشتش افزوده میشد. بلقیس نامه را بهم آورد و در دست گرفت و همانطور که صدایش می لرزید گفت: ملاء....ملاء و بزرگان سبأ را به اینجا فرا خوانید که امری مهم پیش آمده. غلامی که مشغول باد زدن او بود با تعجب به ملکه چشم دوخت و ملکه با عصبانیت گفت: یک حرف را چند بار باید تکرار کنم، هم اکنون تمام ملاء مملکت را به حضور من بخوانید، تعلل نکنید امری فوری پیش آمده که هر گونه تعلل شاید به قیمت جان مردم سبأ تمام شود. خیلی زود قاصدانی از دربار به سمت بزرگان سبا روان شدند. ملکه داخل سالن اجتماعات قصرش، بی صبرانه قدم می زد، او طول و عرض سالن را بی هدف می پیمود و ذهنش فقط به یک چیز می اندیشید، نجات مردم سرزمین سبا، زیرا او از لشکر هزاران نفری سلیمان نبی چیزهای زیادی شنیده بود، البته لشکر خودش هم دست کمی از لشکر سلیمان نداشت، اما این ملکه بسیار محافظه کار و دور اندیش بود و نمی خواست درگیر جنگی شود که عاقبتش ویرانی و خرابی ست، اما همچون همیشه که با ملا مشورت می کرد اینک هم می بایست از آنان نظر خواهی کند و با شور و مشورت به تصمیمی درست برسند . ناقوس آمدن مهمان ها در سالن پیچید، بلقیس خودش رابه تختش رسانید و به آن تکیه زد و همانطور که به موهایش دست می کشید تا مرتب باشند طوری وانمود میکرد که آرام است در صورتیکه غوغایی شدید که اثر همان رعب و ترس خواندن نامه بود در تمام وجودش پیچیده بود. بزرگان سبا یکی یکی وارد شدند و به ملکه ادای احترام کردند و هر کدام در جایگاه مخصوص خود قرار گرفتند، آنها متعحب از این بودند که ملکه بلقیس در سالن به انتظار آنان بوده در صورتیکه همیشه آنان به انتظار ملکه می نشستند پس حدس زدند حتما امری مهم رخ داده که بلقیس چنین حرکتی زده حالا جمعشان جمع بود، وزیر دربار از جا برخواست و گفت: سلام بر ملکه ی مقتدر سرزمین زیبای سبا، آیا اتفاقی افتاده که ملکه را چنین پریشان نموده و باعث ایجاد جلسه ی اضطراری شده است؟! بلقیس که می خواست زودتر مطلب را بگوید سری تکان داد و گفت: آری! اتفاقی افتاده، اتفاقی بزرگ که ممکن است سرآغاز جنگی خونین باشد. همه با تعجب به دهان ملکه چشم دوخته بودند، ملکه نفس کوتاهی کشید و گفت: سلیمان نبی با لشکری عظیم پشت دروازه های شهر ما بیتوته کرده و از ما خواسته که تسلیمش شویم، او مرا به پرستش خدای نادیده دعوت نموده و تهدید کرده که اگر تسلیم او نشویم با ما می جنگد تا سرزمینمان را فتح کند. در این هنگام وزیر جنگ دربار از جا برخواست و با صدای بلند و محکم گفت: با اجازه ملکه، تهدید سلیمان نبی اصلا مهم نیست چون ما برج و بارویی محکم داریم، تجهیزاتی بسیار و سربازانی آموزش دیده که هر کدامشان یک لشکر را حریفند، پس نیازی به نگرانی نیست چون از همین الان اعلام میدارم که پیروز میدان ما هستیم ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕✨

با عرض سلام و تسلیت ایام شهادت حضرت مادر خدمت مخاطبین گرامی! به اطلاع می رساند به مناسبت این ایام داستان کوتاهی با نام« اولین مظلوم» خدمتتان ارائه می کنیم، داستانی پیرامون شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها، درست است که قبلا داستان سقیفه را نوشته و کاملا مسائل را پوشش داده ایم اما این واقعه آنچنان بزرگ است که جا دارد همیشه و همه جا درباره ی آن گفت و مظلومیت خاندان آل طه را جار زد، کلمات مقدسی که دنیا به بهانه ی خلقت ایشان خلق شد و چه کردند نامردمانی دنیا طلب با این انوار خدا... ان شاالله به دلتان بنشیند و ما را از دعای خیرتان فراموش نفرمایید ارادتمند....طاهره سادات حسینی.. 🖤🖤🖤🖤🖤

#داستان_واقعی #اولین مظلوم #قسمت ۱ 🎬: به نام خدا اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد... اتاق مملو از جمعیت بود، از هر طرف هیاهویی به پا بود، پیامبر با رویی زرد و چشمانی که از شدت تب به گود افتاده بود در صدر مجلس حضور داشت، یک طرفش علی نشسته بود و دست تبدار حبیبش را در دست داشت و غمی بزرگ در چهره اش موج میزد و سمت دیگر سلمان خیره به چهره ی ملکوتی مرادش، پیامبرش، تمام عشقش در این دنیای فانی بود. سلمان با هر نگاهی که به چهره ی نازنین پیامبر می کرد، قطره اشکی گوشه ی چشمش ظاهر می شد و قبل از اینکه اجازه ی خودنمایی پیدا کند، با گوشه ی دستارش آن را می گرفت، او نمی خواست اشکش را علی و زهرا ببیند چون از علاقه ی علی به محمد خبر داشت و می دانست زهرا جانش به جان پدر وصل است و اگر اشک سلمان را میدیدند، ناراحتیشان بیشتر میشد. سلمان خود را جلوتر کشید، او می خواست رایحه ی تن محبوبش را به جان کشد، او حس می کرد که زمان فراق فرا رسیده است. سلمان جلو تر آمد، دوست داشت سر رسول خدا را به سینه اش بچسپاند و بگوید: سلمان پیش مرگت شود مولا، خدا لعنت کند آن زن یهودی را که زهر به شما خوراند، زهری که کم کم و به تدریج بر جان پیامبر نشست، یهودیان شیطان هایی موذی بودند، آنها قصد جان پیامبر را کرده بودند اما از تقابل با مسلمانان می ترسیدند پس جوری پیامبر را مسموم کردند که مسلمانان نتوانند مسمومیت و شهادت ایشان را ثابت کنند و در نتیجه جنگی بین آنان در نگیرد از هر طرف چیزی بگوش می رسید که پیامبر دست زردش را بالا آورد... سلمان که متوجه این حرکت شد، بلند گفت: ساکت باشید، همگی سکوت کنید، گویا رسول الله سخنی برای گفتن دارند... با این حرف سلمان، جمعیت ساکت شدند و همه سراپا گوش تا ببینند پیامبر در آخرین ساعات زندگی اش چه می خواهد بگوید محمد نگاهی به جمع کرد و بعد نگاهش را به چهره ی علی دوخت، لبخندی روی لبانش نشست، انگار که علی قوت قلب محمد بود و محمد تکیه گاه علی...گویی محمد از چهره ی علی مدد میگرفت و علی از نفس محمد جان می گرفت. پیامبر دوباره نگاهش را به مردم دوخت و فرمود: می خواهم برایتان حرفی بزنم، سخنی بگویم، توصیه ای کنم که اگر به آن عمل کنید پس از من هرگز از صراط مستقیم منحرف نخواهید شد و بین شما تفرقه نخواهد افتاد... همه ی مردم چشم به دهان پیامبر دوخته بودند، عده ای می گفتند پیامبر می خواهد ما را به چه سفارش کند و عده ای زیر لب می گفتند: باز هم محمد می خواهد سفارش دامادش علی را بگیرد، آخر همین چند ماه پیش واقعه ی غدیر پیش آمده بود و مردم میدیدند و میشنیدند که روزی نبود که پیامبر غدیر و ولایت علی را گوشزد نکند و همیشه هم می گفت اگر می خواهید عاقبتتان به خیر شود ولایت علی را داشته باشید و به علی پشت نکنید زیرا ولایت علی اکمال دین اسلام محمدی ست و اسلام بدون ولایت علی، اسلام نیست. عده ای احساس خطر کردند و با اشاره آنها از گوشه کنار صدای حرف مردم بلند شد که سلمان با خشم گفت: ساکت باشید تا همه بشنوند مولایمان رسول الله چه می فرماید. دوباره جمع ساکت شد و پیامبر با صدایی که از شدت بیماری کم جان شده بود فرمود: آنچه که می خواهم به شما سفارش کنم آنقدر مهم است که باید آن را ثبت کنیم گرچه بارها به آن توصیه کرده ایم، اینک از شما قلم و کاغذی می خواهم که این سفارش را بنویسم تا بعد از من کسی گمراه نشود. در این لحظه... ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🖤🖤🖤🖤🖤🖤

#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_پانصد_پنجاه_یک🎬: ملکه ی سبأ که زنی هوشمند و آینده نگر بود و مخالف ویرانی و به زحمت افتادن مردم سرزمینش،پس رو به وزیرش گفت: می دانم که آمادگی هر نبردی را داریم و هر چقدر که طرف مقابلمان قوی باشد، باز هم امکانات و تجهیزات و افراد ورزیده داریم که در مقابلشان بایستیم، اگر ما در مقابل لشکر سلیمان پیروز هم شویم باز هم تلفاتی داریم و حتما قسمت هایی از سرزمین ما نابود می شود و مردانی کشته میشوند و زنانی بیوه و کودکانی یتیم خواهند شد و من می خواهم اگر به طور مسالمت آمیز این مسأله حل شود دیگر از جنگ چشم پوشی می کنیم. همه ی بزرگان سبأ نظریه ی بلقیس را پذیرفتند ولی باید از راهی وارد می شدند و با نقشه ای حساب شده دشمن را بدون خون ریزی به توافق بکشانند. ملکه بلقیس که بسیار زیرک بود، اندکی سکوت کرد، او می خواست فکری را که چند ساعت پیش ذهنش را مدام قلقلک میداد بر زبان بیاورد. پس رو به جمع کرد و گفت: من می خواهم یکی از بزرگترین و باارزش ترین گوهرهایی را که دارم به سلیمان ببخشم و از او بخواهم که این گوهر را سوراخ نماید تا نخی از آن رد شود، اینگونه من با یک تیر دو نشان می زنم، اولا اگر سلیمان دنیا طلب باشد و دنبال زر و زیور دنیا باشد از دیدن گوهری چنین باارزش مسرور می شود و خواهان جواهرات دیگری خواهد شد و این نشان می دهد که او در گفتار خود صادق نیست و خدا و خدا پرستی بهانه ای برای کشورگشایی اش است و دوم اینکه این گوهر طوریست که به هیچ طریقی سوراخ نمی شود و اگر سلیمان بتواند این گوهر را سوراخ نماید، حتما اعجازی در کار بوده و سلیمان پیامبری ست برحق که باید در مقابلش کرنش نمود. باز هم سرداران بلقیس حرف او را تصدیق کردند و به این طریق قاصدی از طرف ملکه ی سبا با صندوقچه ای گرانبها که حاوی گوهری بزرگ و بسیار با ارزش بود به سمت لشکر سلیمان رفت تا هدیه ی بلقیس را به سلیمان نبی برساند ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕✨

#داستان_واقعی #اولین_مظلوم #قسمت۲🎬: ابن عباس فریاد زد قلم و کاغذ بیاورید سلمان از جا برخاست که اطاعت امر رسول نماید، ناگهان شخصی از گوشه ای صدایش را بالا برد، او را همگان می شناختند پس دستش را تکان داد و گفت: قلم و کاغذ ما را چکار؟! مگر نمی بینید این مرد مریض است و از شدت بیماری به هذیان گفتن افتاده، پس لازم نیست چیزی حاضر کنید و سپس با اشاره ای نامحسوس به اطرافیان، دوباره همهمه ای ساختگی برپا شد. چهره ی پیامبر در هم کشیده شده و با صدای ضعیفی سخن می گفت اما آن همهمه ی ساختگی آنقدر بلند بود که کسی صدای پیامبر را نمی شنید. دیدن این صحنه برای سلمان سخت بود، نگاهش به نگاه معصومانه محمد و چهره ی مظلوم علی افتاد و دردی درون قلبش تیر کشید دستش را روی قلبش گذاشت و قدمی به جلو برداشت. باران اشک بی مهابا و بدون اجازه از چشمانش باریدن گرفته بود، سلمان را تاب ماندن در این مجلس نبود، مجلسی پر از ریا و نفاق که کلام رسول الله را هذیان می خواندند، آنها بارها و بارها از رسول خدا شنیده بودند که کلام رسول جز وحی منزل نیست، اصلا خداوند بارها فرموده بود که رسول الله جز سخن ما نمی گوید و حرف لغو و بیهوده از زبان معصوم نخواهید شنید و اینک به بهانه ی هذیان گفتن می خواستند محمد رسول الله را ساکت نمایند تا مردم متوجه نشوند که آخرین سفارش پیامبرشان چه بود گرچه خوب می دانستند که اینک مهم ترین مسئله ی محمد چیست و خوب می دانستند که محمد بارها گفته است دین اسلام بدون ولایت علی کامل نیست و... سلمان همانطور که سعی می کرد روی از جمع بگرداند از در خارج شد، پرده ی اشک جلوی دیدش را گرفته بود و گیوه هایش را پیدا نمی کرد. گوشه ی دستار سرش را بالا آورد و همانطور که اشک چشمانش را می گرفت گفت: الان چه وقت باریدن است....شاید فاطمه مرا با اینحال ببیند و دل دختر رسول خدا به درد آید. بالاخره گیوه ها را دید خودش را به آنان رساند و می خواست از جلوی اتاقی که مجاور اتاق رسول الله بود رد شود که صدای محزون فاطمه به گوشش رسید: برادرم سلمان! به کجا می روی؟! حال پدرم چگونه است؟! مگر از علاقه پدرم به خودت خبر نداری؟! اینک وقت رفتن نیست، برایم بگو این همهمه داخل اتاق برای چیست؟! سلمان سرش را پایین انداخت نمی خواست فاطمه از زیر عبا و روبنده اشک چشمان او را ببیند پس آرام گفت: یا بنت رسول الله! جان سلمان به جان رسول الله وصل است به خدا قسم حاضرم کل عمرم را فدای وجود نازنین محمد و علی کنم، اینک میروم و زود برمی گردم باید بروم...این هیاهو هم صدای عیادت کنندگان از رسول الله است که رسم ادب و عیادت از پیامبر نمی دانند و با بی نزاکتی تمام صدایشان را در محضر رسول الله بالا برده اند... سلمان این سخن را گفت، دیگر طاقت ماندن نداشت می ترسید بماند و باز هم چشمانش او را رسوا کند و با اجازه ای گفت و مستقیم به سمت در خانه رفت. سلمان نمی دانست کجا برود، اما گویا پاهایش خوب می دانستند او را کجا ببرند، آخر از روزی که به رسول خدا زهر خوراندند و ایشان بیمار شده بود، مأمن سلمان، نخلستان پشت مسجد النبی بود، آنجا می رفت و دلی سبک می کرد. سلمان داخل نخلستان شد، مثل همیشه کسی در اطراف نبود، پس رویش را به آسمان کرد و از ته دل فریاد زد: خددددددددا ، خدااااااا و اجازه داد تا اشک چشمانش بر کویر تفتیده دلش ببارد سلمان بار دیگر از سویدای دل فریاد زد: مظلومیت تا کجا؟! به خدا محمد بین مسلمانان هم غریب است، نگذاشتند...نگذاشتند سخنش را بگوید، به او گفتند هذیان می گویی، حرف بیهوده می زنی....خداوندا خودت میدانی که اگر محمد از دنیا برود، علی مظلوم...مظلوم تر می شود، خدایاااا به حرمت علی...محمد را به ما بازگردان....به خودت قسم اگر محمد آسمانی شود، فاطمه هم راه آسمان می جوید و علی.... دیگر گریه امانش را برید، سلمان روی خاک نخلسان زانو زد و سرش را بر خاک گذاشت و مانند طفل مادر مرده های های گریه می کرد. ادامه دارد... #طاهره_سادات_حسینی @bartaren 🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

#داستان_واقعی #اولین_مظلوم #قسمت۳🎬: بادی ور از گرد و خاک در کوچه پس کوچه های مدینه می وزید، بادی که خاک را در همه جا می پراکند گویا می خواست بگوید آهای اهل مدینه! آهای مسلمانان! آهای خلائق زمین! به هوش باشید که خاک عزا بر سرتان شده و اولین کلمه از کلمات مقدس آسمانی شد و دیگر در میان شما نیست. پیکر بی جان محمد صلی الله علیه واله در وسط اتاق بود، یک طرف فاطمه سر بر سینه ی حضرت رسول گذارده بود و یک طرف علی دل از محمد نمی کند، فرزندان تنها دختر رسول هم مانند جوجه هایی سرگردان دور پدر بزرگ می گشتند و گریه سرداده بودند. سلمان این صحنه را می دید و دلش ریش می شد او به یاد می آورد زمانی را که در عنفوان جوانی به عشق پیامبری که پیامبر آخرالزمان می خواندنش از دیار پارسی رهسپار حجاز شد، چه سختی ها کشید و آخرش تمام آن سختی ها با یک نگاه به چهره ی مولایش محمد، تبدیل به جامی عسل شد که در کامش ریختند، اما اینک پیکر بی جان رسول الله جلوی چشمش بود و سلمان آرزو می کرد کاش مرغ روح او هم همراه رسول به آسمان می رفت آخر دنیای بعد از رسول الله برایش معنایی نداشت ناگهان در این افکار نگاهش به علی مظلوم افتاد که مظلوم تر از همیشه اشک می ریخت و زیر لب گفت: سلمان باید بماند تا یاور علی باشد چرا که علی نفس و جان پیامبر است و پیامبر و علی هر از دو شجره طیبه هستند. سلمان سر در گریبان برد و اینک اشک هایش را آزادانه رها کرده بود تا جولان دهند. در این هنگام، علی نگاهی به زهرا انداخت، این درد برای بانویی باردار بسیار عظیم بود، آنهم فاطمه که جانش به جان پدر بند بود، علی دست زهرا را گرفت و می خواست حرفی بزند که درد او را التیام دهد، اما هیچ حرفی این درد را آرام نمی کرد، ام سلمه که استیصال علی را دید، زیر بغل زهرا را گرفت و او را بلند کرد و گفت: برخیز دخترم! برخیز مادر به فدایت شود، علی می خواهد رسول الله را غسل دهد، خوب نیست پیکر رسول الله بر زمین بماند. سلمان با این حرف ام السلمه از دریای غمش بیرون آمد و اطراف را نگاهی کرد، عجیب بود، اتاقی که ساعتی قبل مملو از جمعیت بود، حالا جز زهرا و علی و فرزندانش کسی نبود، یعنی مردم مدینه اینقدر بی معرفت بودند که پیکر عزیزی را با خانواده اش تنها گذارند؟! نگفتند که چه مصیبتی بر سر این خانواده خواهد آمد؟! سلمان هراسان از جا برخاست، باید میرفت تا ببیند چه خبر شده، باید میفهمید چرا هیچ کس اینجا نیست. سلمان از خانه بیرون زد، در کوچه مرغی هم پر نمیزد، نگاهش به درب مسجد افتاد، آنجا هم انگار سوت کور بود، یعنی چه شده؟! باد مرگ بر سر مردم مدینه فرو افتاده که در چنین لحظاتی خانه ی حضرت رسول و مسجد النبی خالی از مردم است. سلمان از کنار مسجد گذشت و کمی جلوتر چند نفر را دید که با شتاب به سمتی می روند. سلمان صدا زد: برادران چه شده و کجا می روید؟! یکی از مردها به عقب برگشت، او سلمان را خوب می شناخت، تمام اهل مدینه سلمان را می شناختند. مرد نفس زنان گفت: سلمان! مگر خبر نداری؟ پیامبر از دار دنیا رفته و عده ای در سقیفه جمع شده اند تا تکلیف جانشینی پیامبر را مشخص کنند. سلمان با شنیدن این حرف، زانوهایش شل شد،چشمانش سیاهی رفت هنوز داغ رسول الله بر جانش ننشسته بود که داغی سنگین تر روی شانه اش حس کرد، این..این مردم دغلکار خبرداشتند که رسول الله از دنیا رفته و به جای جمع شدن در مسجد به سمت سقیفه می روند تا هر کدامشان تکه ای از دنیای دون را به نیش کشند! سلمان توان حرکت نداشت، دستش را به دیوار کاهگلی پشت سرش گرفت و با بغضی شدید گفت: رسول الله که جانشینش را انتخاب کرده است، به امر خداوند انتخاب کرده، کسی که خدا برگزیده بود معرفی نموده چند صباحی پیش در غدیر خم اتمام حجت نمود، اینها به چه جرأتی می خواهند برای رسول الله جانشین انتخاب کنند در حالیکه خودشان به عنوان ولی بلافصل پیامبر با علی بیعت نموده اند. سلمان کنار دیوار زانو زد، این درد زیادی بزرگ بود، هنوز پیکر پیامبر روی زمین بود که اصحابش تیغ بر پیکر اسلام کشیده بودند و می خواستند اسلامی را که صد و بیست و چهار هزار پیامبر برایش زحمت کشیده بودند تکه تکه کنند و از راه اصلی اش منحرف نمایند. سلمان احساس خفگی می کرد، ناخوداگاه دستش به سمت گریبانش رفت و آن را چاک داد و همانطور که اشک از چهارگوشه ی چشمش می بارید گفت: حق است که بر این غم خون بگریم، خداوندا این خبر را چگونه به علی بدهم و بگویم مردم مدینه چه کردند و چگونه حق او را در حالیکه هنوز پیامبرشان کفن نشده بود غصب کردند، انگار آنها منتظر بودند تا محمد برود و کینه های سر به مهرشان را باز کنند.