🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_10 خندید --آهــــــان! خب حالا چی میگفت؟ شونه بالا انداختم --هیچی بابا، چرت و پرت! میگفت فردا باهاش برم بازار. علی متعجب گفت --بازار؟ تأییدوار سر تکون دادم و خندیدم --گویا میخاد واسه باران لباس بخره،از اونجاییم که پدر من حوصله ی گشتن تو بازار نداره،گفته به کیان بگو همراهت بیاد. همینجور که دکمه های پیرهنمو باز میکردم ادامه دادم --آخه یکی نیست به این خانم بگه کور بودی ببینی پدر من سن پدرتو داره، که باهاش ازدواج کردی؟ علی متفکر گفت --تو از کجا میدونی اون سنش کمه؟ شاید جوون مونده. حق به جانب بهش خیره شدم --اگه تفاوت سنیش کم بود، قطعاً بچه نمیاورد. چشمک زد --شاید خودشون خواستن. شونه بالا انداختم و رفتم سمت اتاق.... ساعت ۴کارمو زودتر تموم کردم، تا بتونم سر وقت برم. وقتی رفتم خونه،علی هنوز نیومده بود. سریع دوش گرفتم و یه شلوار کتون و بافت مشکی و پافر و نیم بوت قهوه ای پوشیدم. با صدای موبایلم، جواب دادم. گلناز بود، گفت با ماشین دم خونه منتظر وایسادن.... وقتی رفتم پایین،گلناز از ماشین پیاده شد و گفت من رانندگی کنم. ناچار نشستم پشت رول. با بسم الله ماشینو روشن کردم و خیلی آروم ماشینو راه انداختم. پیش خودم فکر میکردم رانندگیو یادم رفته باشه، ولی خیلی سریع رو ماشین تسلط پیدا کردم. از تو آینه به باران خیره شدم و لبخند زدم --باران خانم چطوری؟ لبخند زد --خوبم تو چطوری؟ از لحنش خندم گرفت --خداروشکر... تا برسیم مرکز خرید،هیچکس حرفی نزد و فقط گاهی باران مخاطب با مامانش حرف میزد.... تو مرکز خرید بودیم و باران جلو تر ما میرفت. و من و گلناز هم با فاصله کنار هم میرفتیم. --شباهت عجیبی به مادرتون دارید! بدون اینکه برگردم سمتش تلخند زدم --بله، اینو همه میگن! خندید --ولی فرم بدنتون کامل مثل مرتضاس! چهارشونه و خوش فرم. بی توجه به حرفش به سارافونای دخترونه ی تن مانکن اشاره کردم و با دست به باران نشونشون دادم، اونم با ذوق رفت تو مغازه.... باران رفته بود لباسشو بپوشه و ما منتظر وایساده بودیم. گلناز کنجکاو گفت --میتونم یه سوال ازتون بپرسم؟ تأییدوار سر تکون دادم. مردد گفت --چرا از همسرتون جدا شدید؟ پوزخند زدم --ببخشید، ولی من نمیخوام به این سوال جواب بدم. همون موقع باران مادرشو صدا زد و اونم رفت. صاحب مغازه، که خانم تقریباً مسنی بود با لبخند ملیحی بهم خیره شد --ماشاالله دخترتون خیلی خوشگله، واسش اسپند دود کنید. مصنوعی لبخند زدم --حتماً.... خریدای باران تموم شده بود و ما همچنان تو پاساژ میچرخیدیم. باران، با دیدن کسی که لباس عروسک باب اسفنجی پوشیده بود، با ذوق رفت سمتش و گلناز خجالت زده گفت --نمیخواستم ناراحتتون کنم، فقط برام سوال بود که چرا از همسرتون... کلافه حرفشو قطع کردم --ببخشید خانم، میشه لطفاً راجع به این موضوع صحبت نکنید؟ چون کاملاً شخصیه و من حتی با نزدیک ترین رفیقم، دربارش حرف نزدم، چه برسه شما که اصلاً نمیشناسمتون! گفتم و رفتم سمت باران. تا منو دید، ذوق زده دستمو گرفت کشون کشون برد سمت عروسک و گفت ازش عکس بگیرم از ژستایی که واسه عکس میگرفت از ذوق دلم قنج رفت و با ذوق بهش میخندیدم.... نزدیک ۲ ساعت بعد کارمون تموم شد و من اونارو رسوندم دم خونه. گلناز خیلی اصرار کرد شام بمونم، ولی من قبول نکردم و یه تاکسی گرفتم برگشتم خونه... صبح اول رفتم گلستان شهدا و بعدش رفتم بهشت زهرا سر قبر مامان.... داشتم برمیگشتم، که با دیدن دختری که این مدت همش اتفاقی باهاش برخورد میکردم وایسادم. کنجکاو گفت --سلام، شما اینجا چیکار میکنید؟ پوزخند زدم --به نظرتون اومدم اینجا واسه چی؟ اخم کرد --من چه بدونم؟! گفت و بدون اینکه منتظر جواب من بمونه رفت. یاد حرف علی افتادم، که گفت ساعت ۱۰با یکی از دوستاش قرار داره و کلی اصرار کرد منم برم. به ساعت نگاه کردم:۹ونیم بود. کلافه تو موهام دست کشیدم و مردد گفتم --خانمه... بدون اینکه برگرده گفت --مولایی هستم آقای محترم. بی توجه به حرفش گفتم --میشه منو تا یه جایی برسونید؟ آخه خیلی عجله دارم! برگشت سمتم و پوزخند زد --جاش نیست بگم به زبونت بگو ببرتت؟ اخم کردم --لطفاً حد خودتون رو رعایت کنید خانم محترم. چشم چپ کرد --خیلی خب،بفرمایید سوار شید.... سر ۲۰دقیقه رسیدم و کرایه رو دادم. داشتم از ماشین پیاده میشدم که سریع گفت --صبر کنید. یه بسته مشکل گشا گرفت سمتم --نذریه. بسته رو گرفتم و تأییدوار سر تکون دادم --قبول باشه... تو کافی شاپ، علی از دور واسم دست تکون داد و رفتم سمتش. همزمان با علی، دوستشم از جاش بلند شد و خیلی محترمانه باهم سلام و تعارف کردیم.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

♡♡:♡♡

دوستان سلام. شرمنده این مدت شاید بعضی شب ها نتونم پارت بزارم چون حجم درس ها زیاده و فرصتی تا شروع امتحان ها نمونده🙂 امیدوارم که مثل همیشه صبور باشید❤️ فدای تک تکتون💫❤️

🍁درد تسلیم🍁 #پارت_11 کم کم داشتم کلافه میشدم. چون حرفای علی و دوستش امین، بیشتر راجع به مسائل سیاسی بود و منم زیاد خوشم نمیومد. واسه همین ترجیح دادم در سکوت به حرفاشون گوش بدم. تا اینکه بالاخره این دوتا کبوتر عاشق، از هم دل کندن.... داشتیم تو پیاده رو قدم میزدیم که علی گفت --فکر نمیکردم بیا. خندیدم --چرا؟ شونه بالا انداخت --نمیدونم. دست انداختم دور گردنش و لبخند زدم --به ما میاد روی رفیقمون رو زمین بندازیم؟ خندید --حالا با کی اومدی؟ حق به جانب گفتم --با تاکسی دیگه! تأییدوار سر تکون داد --آهــان! آخه اون موقع که بهم زنگ زدی بعدش خیلی زود رسیدی. با یادآوری اون دختره،ناخوداگاه خندم گرفت و با خنده گفتم --فکر کنم راننده پایه یک داشت.... علی تو اتاق بود و منم داشتم بال کبوتر رو پانسمان میکردم. با صدای آیفون،رفتم جواب دادم و با دیدن مهدی،خوشحال در رو باز کردم و منتظر وایسادم دم در واحد تا بیاد... بعد از یه سلام و احوالپرسی گرم و صمیمی مهدی، جعبه شیرینی تو دستش رو گرفت سمتم و خندید --شما که واسه آزادیت به ما شیرینی ندادی. خندیدم و خواستم جواب بدم، که علی کنجکاو از اتاق اومد بیرون و روبه من گفت --کیه علی؟ به مهدی اشاره کردم --ستوان مهدی ستوده،رفیق دوران حبس. به علی اشاره کردم --اینم علی آقای گل،رفیق قدیمی بنده. علی و مهدی خیلی رسمی به هم دست دادن و نشستیم رو مبل. رفتم چایی دم کردم و با شیرینی و میوه و تخمه آوردم، نشستیم دور هم. از اونجایی که علی عاشق نظام بود و مهدی هم تو نیرو انتظامی کار میکرد، خیلی زود باهاش گرم گرفت... داشتیم پاسور بازی میکردیم که صدای زنگ موبایلم از تو اتاق اومد. با یه ببخشید رفتم تو اتاق، دیدم شماره ناشناسه، جواب ندادم. پشت سرش پیام اومد --نیمام علی،ارواح خاک قباد جواب بده کار واجب دارم. یعنی به قدری از نیما متنفر بودم که اگه چاره داشتم،خودم با دستای خودم خفش میکردم. با صدای زنگ موبایل، دکمه ی وصل رو لمس کردم و جواب دادم --فرمایش؟ پوزخند زد --چه عجب. سریع گفتم --دیگه حق نداری اسم قباد رو بیاری. بی توجه به حرفم گفت --باید ببینمت کیان. پوزخند زدم --زهی خیال باطل. سریع گفت --موضوع به داریوش ربط پیدا میکنه. عصبانی غریدم --اسم اون اشغالو نـیااار! نفس عمیقی کشید --ولی زندگیت الان تو دستای اونه. اخم کردم --منظورت چیه؟ خندید --ببخش داداش، ولی من بیشتر از این نمیتونم صحبت کنم، میخوای ادامشو بشنوی، فردا بیا به این آدرسی که واست میفرستم فقط... مکث کرد و گفت --تنها بیای واسه خودت بهتره. تماس قطع شد. نشستم رو تخت و کلافه تو موهام دست کشیدم. همون موقع صدای پیام اومد، آدرسو فرستاد. یکم دقیق شدم، فهمیدم آدرس دقیقاً همون محله ایه که بچها اون روز دعوا کردن و تهش به اعدام قباد ختم شد... غروب مهدی رفت و من و علی موندیم با حجم زیادی از ظرف کثیف. علی خندید و همینجور که ظرفارو جمع میکرد گفت --برای دفعه ی هزارم میگم،خونه داری واقعاً سخته. خندیدم --آره واقعا. چشم چپ کرد --چرا زودتر مهدی رو بهم معرفی نکرده بودی؟ حق به جانب گفتم --چی بگم خب؟ الان که دیدیش. کنجکاو گفت --متاهله؟ منفی وار سر تکون دادم. با سر حرفمو تأیید کرد و و مردد گفت --اون موقع که رفتی تو اتاق،اتفاقی افتاد؟ خندیدم --دقت کردی امروز خیلی کنجکاو شدی؟ خندید --آره داداش، اتفاقاً مریمم امروز همینو میگفت. خواستم بحث رو عوض کرده باشم گفتم --از خانوادت چه خبر؟ لبخند زد --خداروشکر. کنجکاو گفتم --نمیخوای بری بهشون سر بزنی؟ با همون لبخند گفت --چرا، ولی میخوام هرچه زودتر اون صد تومن جور بشه تا به امید خدا عمار رو ببریم واسه عمل. لبخندی از سر رضایت زدم و خیلی خوشحال بودم، از اینکه تونسته بودم به علی کمک کنم.... به ساعت نگاه کردم، ۴ونیم بود و قرار با نیما ساعت۶بود. اگه میخواستم سر وقت برسم اونجا باید زودتر میرفتم خونه تا بتونم سریع کارامو انجام بدم و برم اونجا... از حموم اومدم و داشتم لباسامو میپوشیدم، که علی از سر کار اومد. تا منو تو اون حالت دید گفت --جایی قراره بری؟ تأییدوار سر تکون دادم --آره باید برم محله ی... اخم کرد --اونجا واسه چی؟ با اطمینان چشمامو رو هم فشار دادم --نگران نباش. بی توجه به حرفم گفت --موضوع به گذشته ربط داره؟ شونه بالا انداختم --نمیدونم. اخم کرد --نمیدونم یعنی چی کیان؟ خندیدم --به جون علی نمیدونم. تأییدوار سر تکون داد --خیلی خب، وایسا منم همراهت میام. منفی وار سر تکون دادم --نمیخواد. کلافه گفت --تو مثل اینکه یادت رفته آدمای اونجا بویی از انسانیت نبردن. خندیدم --این حرفا از شما بعیده داش علی..... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_12 پوزخند زد --خودم چندبار تو بچگی، از بچه های همین محل مثل سگ کتک خوردم. متعجب خندیدم --جدییی؟ خندید --آره بابا. حرفی نزدم و موهامو با سشوار خشک کردم. داشتم از اتاق میرفتم بیرون، که علی دستمو نگه داشت. --دیگه قرار نیست ماجرای قباد تکرار بشه، مگه نه؟ تلخند زدم --چرا حاشیه میری علی؟ همینجور که تو آینه کاپشنشو میپوشید گفت --منم همراهت میام. شونه بالا انداختم --من که حریف تو نمیشم، هرکار میخوای بکن... شونه به شونه ی علی کنار هم، از کوچه های باریک می گذشتیم. گذر زمان، هیچ تاثیری روش نزاشته بود و هنوز همونقدرساکت، جوری که آدم فکر میکرد هر لحظه ممکنه از پشت بهت حمله بشه. رسیدیم به محل قرار. ته یه کوچه ی بن بست، که غیر از دو سه تا خونه،همشون خالی بودن بود. نیما،با چنتا پسر۱۸_۱۷ ساله، که تازه پشت لب سبز کرده بودن وایساده بود. اول من رفتم جلو و نیما با لبخند پیروزمندانه ای بهم خیره شد. ولی تا علی اومد، یه نمه اخم کرد و پوزخند زد --قدیما انقدر ترسو نبودی کیان؟! بی توجه به کنایش گفتم --حرفتو بزن. سر خوش خندید --صبر داشته باش رفیق، فعلاً... همون موقع، یه پسر با یه سینی چای از یکی خونه ها اومد بیرون. نیما با سر بهش اشاره کرد --تو هوای سرد، هیچی بهتر از چای نمیچسبه. کلافه تو موهام دست کشیدم --خودت بهتر از هرکسی میدونی از طفره رفتن بیزارم، پس واضح حرفتو بزن. سرشو آورد دم گوشم و آروم گفت --موضوع راجع به آیه اس،بهتر نیست بریم تو خونه حرف بزنیم؟ تا اسم آیه رو آورد،خونم به جوش اومد. یقشو چنگ زدم و غریدم --یه بار دیگه بگو، تا دندوناتو تو دهنت خورد کنم! تأییدوار سر تکون داد --به عشق بین شما شکی نیست اما، این وسط یه نفر داره موش میدوونه! اخم کردم --چی میگی نیما؟ چرا کنایه دار حرف میزنی؟ یه سیگار روشن کرد و به اطرافیانش اشاره کرد تا همشون پراکنده شدن. سیگارشو انداخت رو زمین و زیر پا لهش کرد. تو همون حالت گفت --اصلاً پیش خودت فکر کردی چرا وقتی رفتی زندان،آیه انقدر زود ترکت کرد؟ اخم کردم --منظورت چیه؟ دوتا دستاشو کرد تو جیبش و حق به جانب بهم خیره شد --اون لحظه ای که آیه بهت گفت میخواد ازت جدا شه،ازش پرسیدی چرا؟ اخمم بیشتر شد --به تو چه! خندید --آره خب، مسائل شخصی توئه. ولی تو باید بدونی اصل ماجرا از کجا آب میخوره! مکث کرد و گفت --تو از اولشم از داریوش خوشت نمیومد و همش کاراشو سرکوب میکردی. اونم سر ماجرای حبس تو،میخواست تلافی کنه و واسه همین، سپرد دست یه نفر تا بره لوت بده. متعجب، باصدای تقریباً بلندی گفتم --چــــــی؟ بی توجه به حرفم گفت --ولی ماجرا فقط به این ختم نشد. سر موضوع آیه... مکث کرد و گفت --داریوش آیه رو تهدید کرد، که اگه از تو جدا نشه،یکاری میکنه که مثل قباد اعدامت کنن. پوزخند زدم و با تعجب گفتم --نیما حالت خوبه؟ یه سیگار روشن کرد و تک پک عمیقی بهش زد --طبیعیه که حرفامو باور نکنی، ولی بعد ماجرای قباد،دیگه به هیچکس دروغ نگفتم. تأییدوار سرتکون دادم --خب؟ چرا الان داری اینارو به من میگی؟ شونه بالا انداخت --گفتم شاید برات مهم باشه داریوش آیه رو هرشب میفرسته زیر دست یه نفر... عصبانی بیخ گلوشو گرفتم --خفه شو مرتیکه! همینجور که سعی داشت دستامو از گلوش جدا کنه از ته حلقش گفت --به جون کیان، خوبتو میخواستم وگرنه... محکم تر گلوشو گرفتم و غریدم --خفه میشی یا با دستای خودم خفت کنم؟ علی اومد وسط و به زور منو از نیما جدا کرد. نیما گلوشو ماساژ میداد و میون سرفه هاش گفت --چرا دیوونه بازی در میاری؟ اگه میدونستم جنبشو نداری نمیگفتم! علی اخم کرد --بحث جنبه نیست نیما، میفهمی داری چی میگی؟ نیما متأسف سر تکون داد --به جون داش علی نیتم خیره. تلخند زدم --یعنی توقع داری با اون بلایی که سر قباد آوردی حرفاتو باور کنم؟ پوزخند زد --این دیگه مشکل خودته! انگشت اشارمو به نشونه ی تهدید، جلو صورتش تکون دادم --برو به اون کسی که نوکریشو میکنی بگو، اگه عرضه اشو داره مثل مرد بیاد جلو و حرفشو بزنه! بگو دوران پیغوم پسغوم دیگه تموم شد. --سلام کیان! با صدای داریوش، برگشتم. پوزخند زدم --راست میگن حرفو بندازی زمین، صاحبش برمیداره! بدون توجه، اومد نزدیک و دست گذاشت رو شونم. با لحن کشدار و مسخره ای گفت --چطوری حبس کشیده؟ به ضرب شونمو از زیر دستش کشیدم و با سر به علی اشاره کردم --بریم علی. از کنارش رد شدم، ولی با حرفی که زد سرجام میخکوب شدم. گوشیش دستش بود و داشت طرفو مخاطب قرار میداد --آره داداش آیه مشکلی ندا... برگشتم و عصبانی داد زدم --ببند اون دهن کثیفتوووو! همزمان رفتم سمتش و با مشت کوبیدم تو دهنش و خوابوندمش رو زمین، تا میتونستم کتکش زدم. به قدری که اگه علی و نیما جدامون نکرده بودن، میکشتمش.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_13 دست کشیدم گوشه ی لبم و از درد چهرم درهم شد. علی یه کیسه یخ گرفت سمتم. --بزار روش ورم نکنه. دستشو پس زدم --ول کن بابا، این سوسول بازیا چیه؟ متأسف سر تکون داد و نشست رو مبل. فکرم درگیر حرفای نیما بود و دلم میخواست سرمو بکوبم به دیوار. یه سیگار روشن کردم ولی حوصله کشیدنشو نداشتم، فقط به سوختنش خیره شده بودم. بدون اینکه به علی نگاه کنم گفتم --اگه حرفاش درست باشه چی؟ علی متفکر گفت --به همون اندازه که درسته، میتونه اشتباه باشه. تلخند زدم --کاش هیچوقت نمیدیدمش علی! علی تو همون حالت گفت --به نظرم چون اونا میدونن نقطه ضعف تو آیه اس، دارن سواستفاده میکنن! مثلاً واسه تحریک تو، این داستانو سرهم کردن... به ته سیگارای دورم خیره شدم، که هر کدوم به یه شکلی سوخته بود. درست مثل من. چون از وقتی چشم باز کردم،مشکلات مثل زنجیر واسم چیده شده بود، ولی از اون روز که آیه رو دیدم، همه چی عوض شد. میخواستم همه چیو از نو شروع کنم، ولی سرنوشت بازیمون داد و نشد اون که باید میشد. عکس روی میزو برداشتم و مردد دست کشیدم رو عکسش. بغضم شکست، اشکام بیصدا شروع کرد باریدن. تنها عکسی بود که ازش نگه داشته بودم و هرکاری میکردم، دلم نمیومد بندازمش.... صبح، با احساس سر درد شدید از خواب بیدار شدم و سرکار، همش چرت میزدم. با دستی که رو شونم قرار گرفت، سرمو بلند کردم. حاج احمد لبخند زد --بلند شو کیان. سریع از جام بلند شدم، به لباسم اشاره کرد --لباستو عوض کن برو خونه،خودم هستم امروز. خندیدم --چرا؟ چیزی شده حاجی؟ لبخند زد --عشق، عقل و هوش از سرت برده جوون! امروز برو یکم با خودت دو دوتا، چهارتا کن ببین اصلاً چند چندی! نشستم سرجام و تلخند زدم --دیره حاجی! دیگه خیلی دیره... غروب،از سرکار برگشتم ولی نمیخواستم برم خونه، خونه که نه! بهتره بگم جهنم. جهنمی که گوشه به گوش اش،خاطره بود. هندزفری گذاشتم و صداشو تا ته زیاد کردم. کلاه کاپشنمو کشیدم تا رو صورتو و بی هدف، تو خیابونا میچرخیدم. دلم میخواست میون شلوغی شهر، گم بشم. داشتم از عابر پیاده رد میشدم،که با صدای بوق ممتد و پشت بندش ترمز یه ماشین،وایسادم و بهت زده سرمو بلند کردم. دختره با ترس سرشو از رو فرمون بلند کرد و به سرعت از ماشین پیاده شد، دوید سمت من. با صدایی که تا گریه مرزی نداشت گفت --حالتون خوبه؟ مشمئز ادامه داد --بازم که شمایید! پوزخند زدم --من حتماً باید چند وقت یکبار، شمارو ملاقات کنم؟ اخم کرد --ببخشیدا، ولی این شمایید که همش جلو راه من سبز میشید! بی توجه به حرفش گفتم --میشه منو تا یه جایی برسونید؟ شنیدم که زیر لب گفت --رو که نیست، سنگ پا قزوینه. ولی من بی توجه، سوار ماشین شدم و از گرمای ماشین ناخودآگاه ولو شدم رو صندلی. همینجور که کمربندشو میبست گفت --این وقت شب اینجا چیکار میکنی؟ یه چشممو باز کردم و پوزخند زدم --اولاً این موضوع به شما ارتباطی نداره،اگرم داشته باشه من باید از شما بپرسم این وقت شب اینجا چیکار میکنید؟ پوزخند زد --در جواب سوالتون باید عرض کنم اگه من این وقت شب اینجا نبودم،شما از سرما برفک میزدی! با سر به ترمز دستی اشاره کردم --فعلاً ترمز دستیو بخوابون تا بعد! ترمز دستیو با حرص خوابوند و از تو آینه حرصی بهم خیره شد. بدنم گرم شده بود. کم کم چشمام بسته شد و نفهمیدم کی خوابم برد.... با صدای برخورد قطرات بارون به شیشه، چشمامو باز کردم، دیدم ماشین گوشه ی خیابون پارک شده ولی دختره نیست. کنجکاو از ماشین پیاده شدم. دیدم نشسته رو زمین و داره پیچای تایر جلویی ماشینو باز میکنه. متأسف سر تکون دادم و خندیدم --محض اطلاعتون عرض کنم واسه پنچر گیری، ماشین باید خالی باشه! سرشو بلند کرد و گیج بهم خیره شد --هان؟ منفی وار سر تکون دادم --هیچی، بلند شید من انجام میدم. اخم کرد --ممنون، خودم بلدم. همون لحظه، آچار از دستش ولش شد و افتاد رو پاش. مسخره خندیدم --مشکل اینجاس که زیادی بلدید، بلند شید من انجام میدم.... از جام بلند شدم و با دست عرق پیشونیمو گرفتم. بارون بند اومده بود ولی هوا خیلی سرد بود. یه پارچه گرفت سمتم --تمیزه ها! دستمالو گرفتم و عرق پیشونیمو پاک کردم. دیدم دختره همینجور وایساده و گیج به یه نقطه خیره شده. متأسف سر تکون دادم و به ساعت اشاره کردم --ساعت ۱۰شبه ها! نمیخواید من رو برسونید؟ از فکر دراومد و تأییدوار سر تکون داد --چرا، چرا! حتماً.... در واحدو باز کردم رفتم تو، دیدم علی با لباس کارخوابش برده رو مبل. یه پتو آوردم انداختم روش و لباسامو عوض کردم دراز کشیدم رو تخت. نفهمیدم کی خوابم برد... با صدای شکسته شدن شیشه و پشت بندش صدای در واحد، از خواب پریدم. با ترس به اطراف خیره شدم و با صدای مجدد در،سریع از اتاق رفتم بیرون. ولی همین که در رو باز کردم، با جسم بی جون آیه مواجه شدم.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_14 همین که دست دراز کردم سمتش،از خواب پریدم. همینجور که نفس نفس میزدم، به اطراف نگاه میکردم. دست کشیدم به صورتم، خیس عرق بود. آروم از رو تخت بلند شدم، رفتم پنجره رو باز کردم و سرمو از پنجره بردم بیرون. سردی هوا، مثل سوزن به صورتم میخور وتا چند ثانیه بیشتر نتونستم تو اون حالت بمونم. نشستم رو زمین و از ته دلم خداروشکر کردم، که اون خواب بود. ولی ناخودآگاه نگران شدم، دلم گواه بد میداد. موبایلمو برداشتم و مردد شماره ی نیمارو گرفتم. خدا خدا میکردم جواب بده که دیدم، بعد از چند تا بوق، خواب آلو جواب داد نیما: الو؟ کیان:الو نیما! نیما:مرتیکه به ساعت نگاه کردی؟ بی توجه به حرفش گفتم --یه سوال ازت میپرسم راستشو بگو! عصبی غرید --این وقت شب زنگ زدی سوال بپرسی؟ کلافه گفتم --حرفایی که راجع به آیه گفتی حقیقت داره؟ پوزخند زد --کیان زده به سرت؟ عصبانی داد زدم --جواب منو بده بهت میگم! خمیازه ی طولانی کشید و گفت --چه فرقی به حال تو داره؟ کیان:حرف بزن نیما! مکث کرد و گفت --آره درسته،آیه الان تو مشت داریوشه، بدون اجازه ی اون آب نمیخوره. مردد گفتم --یعنی داریوش میدونه تو این حرفارو به من زدی؟ خندید --آی کیو داریوش که اون روز اونجا بود،خودت که دیدی. بعدشم فکر کردی اون این چیزا براش مهمه؟ درمونده گفتم --من الان باید چیکار کنم؟ خندید --اینو دیگه باید از داریوش بپرسی،ولی با این دعوایی که کردی،دیگه تفم تو روت نمیندازه! اخم کردم --حرف من آیه اس، به اون مرتیکه چیکار دارم؟ حق به جانب گفت --ولی اون مرتیکه الان شوهرشه! بهت زده گفتم --چـی؟ پوفی کشید --ببخشید، نمیخواستم ناراحتت کنم! دستم ناخودآگاه مشت شد و کف زمین فرود اومد. تماسو قطع کردم و کلافه تو موهام چنگ زدم. فرضیه ی چند سالم، تبدیل به واقعیت شده بود. دلم میخواست اون لحظه، آخرین لحظه ی زندگیم باشه، ولی نبود. ناخودآگاه تموم احساسی که به آیه داشتم،به یکباره سرد شد. مدام تو ذهنم کنار داریوش تصورش میکردم و این، مثه خوره مغزمو میخورد! درد عجیبی تو قفسه ی سینم حس میکردم، نمیتونستم درست نفس بکشم. دست به دیوار از جام بلند شدم و آروم از اتاق رفتم بیرون... یه لیوان آب برداشتم، ولی همین که خواستم بخورم، لیوان از دستم ول شد و با صدای بدی خورد شد. علی هراسون از خواب پرید و دوید سمت آشپزخونه. سریع چراغو روشن کرد و با چشمای نیمه باز اومد سمتم --چیشده کیان؟ همینجور که سرم پایین بود،شونه هام شروع کرد لرزیدن و صدای هق هقم بلند شد. نگران شونه هامو گرفت، تکونم داد --چته کیان؟طوری شده؟ منفی وار سر تکون دادم. علی نگران تر از قبل گفت --کیان حرف بزن ببینم چیشده خب! بی توجه به حرفاش، سرمو گذاشتم رو شونش و گریه کردم... چند ثانیه بعد، سرمو بلند کردم و سر به زیر اشکامو پاک کردم. شونه هامو گرفت تو دستش و لبخند زد --خب، حالا بگو ببینم چیشده؟ سرد به چشماش خیره شدم و تلخند زدم --هیچی، فقط عذابی که یه عمر تو ذهنم تصور میکردم به سرم اومد. آیه با داریوش ازدواج کرده. متعجب گفت --تو از کجا میدونی؟ پسش زدم و همینجور که از آشپزخونه میرفتم بیرون گفتم --مهم نیست. رفتم تو اتاق، نگاهم افتاد به آینه و غرق در روٌیا شدم... با صدای آیه در گوشم،قلقلکم شد و با لبخند چشم باز کردم، دیدم نشسته بالا سرم و با دست موهاشو پشت گوشش نگه داشته بود، که نخوره تو صورتم. تو همون حالت، سرمو بردم بالا و بوسه ریزی به لباش زدم، بعدش بلند شدم. شیطون به لپش اشاره کرد. خندیدم --لوس شدیا، آیه! به حالت قهر، سرشو برگردوند و خواست بلند شه، که بی هوا دستشو کشیدم و افتاد تو بغلم. دستامو دور کمرش حلقه کردم و دم گوشش پچ زدم --اتفاقاً لوس باشی خوردنی تری. معترض برگشت سمتم و منم شروع کردم بلند بلند خندیدن. سرمو فرو کردم تو موهاش و نفس عمیقی کشیدم. یدفعه مثل جت از بغلم دراومد و ذوق زده گفت --کیان! کیان: جون دلم؟ آیه: میشه موهامو مثل دفعه ی قبل ببافی؟ لبخند زدم --شما جون بخواه! نشست جلو آینه، منم پشت سرش موهاشو میبافتم و هر دومون بی دلیل میخندیدیم... ولی الان همون آینه، آینه ی دقم شده بود. عصبانی، گلدون رو میزو برداشتم و پرت کردم سمت آینه ولی فقط ترک برداشته بود و صورتم،به صورت چند تیکه توش پیدا بود. حرصی آینه رو بلند کردم و محکم کوبیدم رو زمین. همون موقع، در باز شد و علی اومد تو اتاق. عصبانی داد زد --احمق این چه کاریه؟ به ساعت نگاه کردی؟ فکر نمیکنی مردم خوابن؟ پوزخند زدم --گور بابای مردم! همین مردمی که سنگشون رو به سینه میزنی،هیچکدوم راضی نشدن یه روز بیشتر من تو این آپارتمان خراب شده بمونم، چرااا؟ چون پول آب و برق فقط یکماه عقب افتاده بود، فقط یـــــک ماه! دراز کشیدم رو تخت و ساعد دستمو گذاشتم رو پیشونیم. از بالا و پایین شدن تخت،فهمیدم علی نشست رو تخت.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

دوستان سلام شبتون بخیر❤️ ادامه ی پارت 14 رو گذاشتم😌

دوستان سلام شبتون بخیر❤️ شرمنده این مدت نمی تونم پارت بزارم امتحانا واقعا فشردس🤕 امیدوارم که مثل همیشه صبور باشید، منتظر بمونید تا امتحانا تموم بشه😌 فدای تک تکتون💫❤️

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_15 دست گذاشت رو شونم و مردد گفت --کیان... حرفشو قطع کردم --حرف نزن علی،میخوام تنها باشم. نفسشو صدا دار بیرون داد و از جاش بلندشد،از اتاق رفت بیرون. بغضم شکست و اشکام شروع کرد باریدن.... میون خنده، آیه از تو آینه بهم خیره شد و لبخند زد --کیان بیا به هم یه قولی بدیم. لبخند زدم --چه قولی؟ برگشت سمتم و صورتمو تو دستاش قاب گرفت، سرشو یکم خم کرد و دم گوشم پچ زد --اینکه فقط مرگ از هم جدامون کنه. گونشو بوسیدم و مثل خودش آروم گفتم --مگه قراره غیر از این باشه؟ انگار یه نفر بهم نهیب زد --دیدی غیر از اون بود؟ کلافه تو موهام چنگ زدم. حس میکردم هوای اتاق واسم خفس، از رو تخت بلند شدم رفتم سمت پنجره.... چند روز از اون شب گذشت و چندبار نیما بهم زنگ زد، تا به بهانه های مختلف راجع به آیه باهام صحبت کن. ولی هربار در برابرش فقط سکوت کردم. اینکه بگم عاشق آیه نبودم، دروغ محض بود. ولی مثل قبل هم نبود، چون الان آیه مال یه نفر دیگه بود.... نگاهم افتاد به مزاحم همیشگی. همون دختری که این اواخر، همش تصادفی باهاش برخورد میکردم. کنجکاو رفتم سمت خیابون و یه نمه اخم کردم --مشکلی براتون پیش اومده؟ مضطرب لبخند زد --نه راستش،چیزه یعنی... مکث کرد و ادامه داد --داشتم از اینجا رد میشدم، گفتم سر راه شمارو هم برسونم. پوزخند زدم --آهااان! اونوقت اگه من تاکسی نخوام؟ اولش گیج شد ولی بعد سریع گفت --خب نخواستید دیگه. گفت و ماشینو دور زد سوار بشه. پیش خودم فکر کردم، دیدم حال اینکه بخوام چند ساعت منتظر تاکسی بمونم رو ندارم. سریع گفتم --صبر کنید! برگشت و با یه نمه اخم --شما که گفتی تاکسی نمیخوای؟ شونه بالا انداختم --ولی الان نظرم عوض شد. تأییدوار سر تکون داد و رفت سمت ماشین. رفتم تو مغازه، سریع لباسمو عوض کردم و برگشتم. در عقبو باز کردم و سوار شدم. از گرمای ماشین حس خوبی بهم دست داد و لبخندی از سر رضایت زدم. زیر چشمی به دختره خیره شدم و سوالی که از وقتی دیده بودمش، ذهنمو درگیر کرده بود پرسیدم. --چرا کار میکنید؟ از تو آینه بهم خیره شد و پوزخند زد --منظورتون چیه؟ خب کار میکنم دیگه، مگه کار عیبه؟ منفی وار سر تکون دادم --نه، ولی واسه یه خانم تو سن شما،مسافرکشی کار خوبی نیست. پوزخند صداداری زد --وقتی چشم امید ۱نفر فقط به تو باشه،جاده و ماشین میشه خوب ترین جای زندگیت. شونه بالا انداختم و حرفی نزدم. چند ثانیه بینمون سکوت بود و دختره کنجکاو گفت --تو واسه چی رفتی زندان؟ بله؟ این کی انقدر با من راحت شد:| خندیدم --مسئله شخصیه،به سن شمام نمیخوره،بخوام تعریف کنم یه موقع پس میفتید. مسخره خندید --وااای چقدر شما بامزه اید! پشت بندش اخم کرد --نمیخوای نگو. معلوم بود خیلی بهش برخورده ولی من اصلاً واسم اهمیت نداشت. یه جورایی از تموم زنا متنفر شده بودم، چون به این نتیجه رسیده بودم که تهش همشون مثل همن.... دم خونه کرایه رو حساب کردم و خواستم از ماشین پیاده شم، که با صدای دختره برگشتم سر جام. یه بسته مشکل گشا گرفت سمتم --نذریه. تأییدوار سر تکون دادم و بسته رو گرفتم.... کلید انداختم در رو باز کردم رفتم تو. نگاهم افتاد به علی، که داشت با تلفن حرف میزد و معلوم بود خیلی مضطربه. همینجور که کاپشنمو در میاوردم، رفتم سمت پنجره. وقتی با جای خالی کبوتر مواجه شدم، فهمیدم رفته. لبخندی از سر رضایت زدم و برگشتم. دیدم علی تماسش تموم شده. نشستم کنارش و دست گذاشتم رو شونش --داداش ما چطوره؟ علی با بغض: --مریم حالش بد شده کیان، باید برم شیراز! نگران گفتم --چرا؟ چیشده؟ کلافه از جاش بلند شد --نمیدونم، عطیه که میگه مشکلش زیاد جدی نیست و بخاطر بارداریه، ولی دلم گواه بد میده. متفکر گفتم --خب یه چند روز مرخصی بگیر برو. کلافه دست کشید تو صورتش --تکلیف کارگاه چی میشه؟ حق به جانب بهش خیره شدم --چی میگی علی؟ زنت مهم تره یا کارگاه؟ متأسف سر تکون داد --ولی تنها کسی که میتونه با اون دستگاه کار کنه منم. خندیدم و همینجور که میرفتم سمت اتاق گفتم --دیوونه ای بخدا! همینجور که دکمه های پیرهنمو باز میکردم از اتاق رفتم بیرون و متفکر گفتم --میخوای به جات برم سرکار؟ تو اوج عصبانیت خندید --چی میگی کیان؟ مگه بچه بازیه؟ شونه بالا انداختم --بالاخره هرچی نباشه بابام کارگاه داره. تأییدوار سر تکون داد --خب؟ حق به جانب گفتم --تا چند سال پیش میرفتم اونجا. منفی وار سر تکون داد --نمیشه داداش،حاجی قبول نمیکنه. شونه بالا انداختم --اگه کارش گیره، باید از خداشم باشه. متفکر گفت --یعنی میگی بهش زنگ بزنم؟ تأییدوار سر تکون دادم --آره. بعدشم یه بلیط بگیر برو، من فردا خودم میرم اونجا. همین که موبایلشو برداشت زنگ بزنه، سریع گفت --پس کار خودت؟ خندیدم --اونو میشه مرخصی گرفت،خیالت راحت. لبخند زد --اجرت با داش ابرام(شهید ابراهیم هادی). حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

سلامممم😍 بروبچ من برگشتم😁 امیدوارم در ادامه با رمان هیجان انگیز ❤️برای لبخند تو❤️ همراه من باشید😉 حلما

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_16 صبح زود علی رفت ترمینال. منم واسه اولین بار بعد از آزادیم، زنگ زدم به بابام و راجع با صاحب کار علی باهاش حرف زدم. خداروشکر طرفو میشناخت و قرار شد قبل اینکه من برم، زنگ بزنه باهاش هماهنگ کنه... زنگ زدم به حاج احمد و یه هفته مرخصی گرفتم،اونم تو رودروایسی قبول کرد... تا محل کار علی، یکساعت راه بود و باید با دربست میرفتم. همینجور که داشتم لباسامو عوض میکردم، یادم افتاد شماره ی اون دختره رو سیو کردم. موبایلمو برداشتم، شمارشو گرفتم و به بوق سوم نرسیده جواب داد --الو؟ صدامو صاف کردم --سلام. خانم مولایی؟ جدی گفت --سلام. بله بفرمایید؟ مردد گفتم --من منصور هستم. عصبانی داد زد --شما بیجا کردی! اگه یبار دیگه، فقط یبااار دیگه به این شماره زنگ بزنی، میدم داداشام جـــــرت بدن! شیر فهم شد؟ تا خواستم حرف بزنم، صدای بوق ممتد تو گوشم پیچی و مثل جغد به صفحه ی موبایلم خیره شدم. دختره ی خل و چل، معلوم نیس چیشده اول صبحی پاچه میگیره. دوباره شمارشو گرفتم، که با مشترک مورد نظر خاموش میباشد مواجه شدم. پوفی کشیدم و رفتم بیرون.... سر خیابون منتظر وایساده بودم که رخش رستم(پیکان دختره) جلو پام زد رو ترمز. پوزخند زدم و دیوونه ای زیر لب نثارش کردم. شیشه رو داد پایین و کنجکاو گفت --کجا به سلامتی؟ متعجب بهش خیره شدم و وقتی فهمید چی گفته، خندید --منظورم اینه که جایی میرید برسونمتون. پوزخند زدم --شما اول ساقیتو عوض کن خانم. اخم کرد --منظورتون چیه؟ خندیدم --مثل اینکه آقا منصور واستون مزاحمت ایجاد کردن! عصبانی غرید --آره مرتیکه ی.... سریع گفتم --هی خانم،اونی که صبح باهاتون تماس گرفت من بودم! متعجب بهم خیره شد --چیی؟شما از کجا میدونی مزاحم من میشه؟ خندیدم --تابلو بود خب! بی توجه به حرفم گفت --شماره ی منو از کجا آوردید؟ یعنی باورم نمیشد یه آدم انقدر گیج باشه:/ حق به جانب گفتم --یادتون رفته اون روز تو تعویض روغنی خودتون دادید؟ یکم فکر کرد و تأییدوار سر تکون داد --آهان، بله شرمنده من یکم فراموش کارم. موبایلشو درآورد و کنجکاو گفت --فامیل شریفتون؟ شونه بالا انداختم --عرض کردم،منصور. مکث کردم و ادامه دادم --من تا یکساعت دیگه باید برم به این آدرس.... موبایلمو گرفت،آدرسو مرور کرد و تأییدوار سر تکون داد --مشکلی نداره،ترافیکم تو این مسیر کمتره.... دوتا سوله کنار هم بود، که در یکیش باز بود. رفتم تو و کنجکاو به اطراف خیره بودم. یه پسر همسن و سال خودم اومد سمتم --سلام بفرمایید. باهاش دست دادم --سلام، من منصور هستم، با حاج میثم قرار داشتم. همون موقع، یه مرد مسن که پشت دستگاه وایساده بود، کارشو متوقف کرد و اومد سمتم. تا دیدمش، تموم خاطرات بچگیم زنده شد. اونم انگار از دیدنم تعجب کرده بود چون چشماش برق زد و گفت --کیــان! هر دومون، با ذوق همدیگه رو بغل کردیم.... یه لیوان چای از تو سینی برداشت، گذاشت جلوم و لبخند زد --هنوزم باورم نمیشه! چقدر مرد شدی پسر! خندیدم --راستش منم باورم نمیشه شمارو دیدم. مصنوعی اخم کرد --چه عجب، یادی از فقیر فقرا کردی. خندیدم --این چه حرفیه حاجی، شما تاج سری. لبخند زد --از خودت چه خبر؟ یه قلوپ از چاییمو خوردم و لبخند زدم --خبر که سلامتی. عمیق به چشمام خیره شد --از تک تک بلاهایی که سرت اومده خبر دارم،خوشحالم به سلامتی آزاد شدی. لبخند زدم --ممنون. آهی کشید و عمیق به نقطه ی نامعلومی خیره شد. --اون محله تا قبل از ورود خونواده ی شمس جای امنی بود، ولی بعدش... حرفشو خورد و چایشو تا ته سر کشید. حاج میثم، اول تو محله ی ما زندگی میکردن و با بابا شریک بود. ولی بعد از اتفاقی که واسه قباد افتاد،خیلیا از اون محل رفتن که بابا و حاج میثم هم جزوشون بودن و کارگاهشونم جدا شد. حالا اینکه من حاج میثمو یادم رفته بود، واسه خودمم جای تعجب داشت! با صدای حاجی از فکر دراومدم خندید --کجایی پسر؟ یکم تو جام صاف شدم --شرمنده حاجی،حواسم پرت شد. لبخند زد --دشمنت شرمنده باشه، بگو ببینم کی تک پسر حاج مرتضی رو بعد از چندین سال کشونده اینجا. خندیدم --فکر کنم من به شما یه عذر خواهی بدهکارم، راستش وقتی از بابا راجع به کارگاه پرسیدم، فقط گفت شما و میشناسه، نگفت همون حاج میثم خودمونید. خجالت زده ادامه دادم --ان شاءالله سر فرصت تشریف بیارید منزل در خدمتتون باشم. لبخند زد --این چه حرفیه کیان؟! دشمنت شرمنده باشه پسر. توام مثل آراز، واسم فرقی ندارید! زیر لب تشکر کردم و جدی ادامه دادم --راستش من اومدم راجع به رفیقم علی باهاتون صحبت کنم. متفکر اخم کرد --منظورت علی شمسه؟ تأییدوار سر تکون دادم و حاجی لبخند زد --متأسفم کیان جان،علی آقا امروز نیومده سرکار.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

بروبچ امشب پارت داریم😁❤️

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_17 سریع گفتم --منم واسه خاطر همین اومدم، راستش زن و بچه ی علی شیرازن، تنها اومده تهران. دیشبم بهش خبر دادن خانمش حالش بد شده، اونم مجبور شد بره شیراز. ولی خب، از طرفیم نگران این بود که کار شما رو زمین بمونه. از اونجاییم که من، تا حدودی کار با دستگاه تراش رو بلد بودم،گفتم میتونم یه مدت بجاش وایسم سر کار تا برگرده. لبخند زد --فکر میکردم مرام و معرفت رفاقتای قدیم از بین رفته، ولی الان میبینم هنوز هستن کسایی که همه جوره پای رفیقاشون وایسن. مکث کرد و جدی تر ادامه داد --شما الان نزدیک ۱۰ساله پای دستگاه وانستادی، دستگاه ها هم خیلی پیشرفته تر شدن. جدای از این، بیمه هم نیستی و خدایی نکرده اگه حین کار بلایی سرت بیاد، کی جواب گوئه؟ خندیدم --واسه مورد اول، خدمتتون عرض کنم من حافظه تصویریم خوبه،پس خیلی زود یاد میگیرم. اما واسه مورد دوم... به چشماش خیره شدم و مظلوم گفتم --شما میتونی یه کاریش بکنی! متأسف سر تکون داد و از جاش بلند شد --پاشو ببینم چیکار میکنی.... لباسمو عوض کردم و با حاجی رفتیم پای دستگاه، اونم شروع کرد توضیح دادن. از توضیحاتش و چیزایی که تو ذهنم داشتم،شروع کردم و بعد از چندتا قطعه ای که حاجی ندید میگفت بنداز قسمت ضایعات،قلق کار اومدم دستم... غروب بود و داشتم لباسمو عوض میکردم، که موبایلم زنگ خورد. با دیدن اسم نیما،رد تماس کردم ولی دوباره زنگ زد. چندبار دیگه این کارو کردم ولی انگار بیخیال نمیشد. رسیدم سر خیابون و شمارشو گرفتم به بوق سوم نرسیده جواب داد --الو کیان کجایی؟ پوزخند زدم --این همه زر زر پشت سر هم زنگ زدی اینو بگی؟ بی توجه به حرفم گفت --ببین بدون اینکه به پشت سرت نگاه کنی، فقط فرار کن! مسخره خندیدم --که چی بشه؟ عصبانی داد زد --ارواح خاک قباد،کیان به حرفم گوش کن. کنجکاو برگشتم ولی درد بدی پشت گردنم احساس کردم و نفهمیدم چیشد... یا احساس سرمای شدید،چشمامو باز کردم. تو یه اتاق تاریک بودم و وقتی خواستم از جام تکون بخورم،فهمیدم دست و پام بستس. به اطراف خیره شدم، ولی انقدر تاریک بود که حتی وقتی چشمام به تاریکی عادت کرد، چیزی نمیدیدم. دوباره خواستم از جام بلند شم، ولی به جاش با صورت افتادم رو زمین. یاد تماس نیما افتادم، که بهم گفت از اونجا فرار کن. واسم سوال بود که چرا باید نیما اون حرفو بزنه؟ یدفعه در باز شد و با برخورد نور، سریع چشمامو بستم و چندثانیه بعد آروم، آروم چشمامو باز کردم. با دیدن داریوش،خون جلو چشمامو گرفت و از فرط عصبانیت نتونستم حرف بزنم. با سر به پسر چهارشونه و قد بلندی که کنار دستش وایساده بود اشاره کرد --بلندش کن. اومد سمتم و پوزخند زد --زیادی جفتک پروندن نتیجش میشه این. با نفرت تو چشماش خیره شدم و اون بی توجه ادامه داد --اولش فکر کردم زبون خوش سرت میشه، ولی بعد فهمیدم چموش تر از اونی هستی که فکر میکردم! دید حرف نمیزنم، عصبانی یقمو چنگ زد و غرید --حرف میزنی یا بدم زبونتو از حلقومت بکشن بیرون؟ پوزخند زدم --وجودشو نداری!! پوزخند زد --قول میدم پشیمون میشی! کلافه گفتم --چی میخوای؟ ابرو بالا انداخت و خندید --خوشم میاد مثه خودم باهوشی. مکث کرد و ادامه داد --کار سختی نیست، البته اگه خودت نخوای سختش کنی؟! اومد نزدیک و آروم گفت --باید یه واسطه ای بشی بین ساقیای مواد و مشتریای تو زندان. عصبی خندیدم --اونوقت کی بهت گفته من همچین کاری میکنم؟ شونه بالا انداخت --تا چند دقیقه ی دیگه معلوم میشه. به پسره اشاره کرد --دستاشو باز کن. پسره دست و پامو باز کرد و داریوش ادامه داد --بیارش دم اتاق. گفت و خودش جلو رفت.... از یه راهرو رد شدیم و رسیدیم به یه اتاق. یه پسر دیگه دم در اتاق وایساده بود. داریوش تا بهش اشاره کرد، در رو باز کرد. از چیزی که میدیدم، چشمام از تعجب گرد شده بود. پیش خودم گفتم شاید خواب باشه و چند بار پشت سرهم پلک زدم. داریوش زد رو شونم و پوزخند زد --نترس داداش، خواب نیستی! آیه با یه لباس نیمه باز و موهای به هم ریخته خوابیده بود رو یه تخت. بغض مثه کنه چسبید بیخ گلوم و همین که خواستم برم سمتش،همون دوتا پسره محکم نگهم داشتن و داریوش دست به سینه پوزخند زد --کجا رفیق؟ خانمم داره استراحت میکنه، یه ربع دیگه سانس جدید شروع میشه... نزاشتم حرفشو ادامه بده و با مشت کوبیدم تو دهنش. با صدایی که از خشم میلرزید داد زدم --دهن کثیفتو ببنـــــد! برگشتم سمت اتاق و داد زدم --آیـــه! آیه بیدار شو! آیـــــه! اشکام بی اختیار میبارید و با فریاد اسمشو صدا میزدم. اون دوتا پسره به زور منو برگردوندن و تقلا های من واسه برگشت، فایده نداشت... «آیه» با صدای داریوش،چشمامو باز کردم. دستمو گرفت و لبخند زد --پاشو خانم،زیادی تو نقشت فرو رفتیا! حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_18 خندیدم --کم کم داشت خوابم میبرد،انقدر دیر کردی؟ نشست کنارم و منفی وار سر تکون داد --هیچی بابا،این پسره دیر به هوش اومد. یدفعه شروع کرد خندیدن --نبودی ببینی کیان چه حالی داشت. خندیدم --چطور؟ پوزخند زد --از آدمایی که تظاهر به عاشق بودن میکنن متنفرم. کنجکاو بهش خیره شدم --منظورت چیه؟ شونه بالا انداخت --چون اگه واقعاً عاشق تو بود، کاریو که گفتم میکرد. منفی وار سر تکون دادم --اون اگه نخواد کاریو انجام بده،انجام نمیده. برزخی برگشت سمتم --که چی؟ عصبانی موهامو چنگ زد و بیخ گوشم غرید --دفعه آخرت باشه جلو من از اون پسره طرفداری میکنی! سریع گفتم --من طرفداری نکردم فقط... با بیشتر کشیدن موهام، ساکت شدم و داریوش داد زد --خفه شو! بغض بیخ گلومو گرفت ولی به اشکام اجازه ی باریدن ندادم، چون میدونستم اگه گریه کنم جری تر میشه. چندثانیه گذشت، تا موهامو ول کرد و تو یه حرکت بغلم کرد،سرشو فرو کرد تو موهام.... «کیان» اون دوتا غول تشن مثه وحشیا پرتم کردن تو اتاق و در رو قفل کردن. دویدم سمت در و همینجور که با مشت و لگد به در میکوبیدم، ازشون خواستم در رو باز کنن ولی انگار نه انگار. تصویر آیه تو اون حالت، یه لحظه ام از جلو چشمام کنار نمیرفت و مثه خوره افتاده بود به جونم. ناامید از در فاصله گرفتم و سرمو گذاشتم به دیوار. از فرط عصبانیت،دست و پام میلرزید. دست مشت شدمو بالا آوردم و چندبار محکم کوبیدم به دیوار تا شاید از عصبانیتم کم کنه... نمیدونم چقدر گذشت، که در باز شد و یکی از همون غول تشنا اومد تو، یه سینی گذاشت رو زمین. اون لحظه، یه فکری رسید به ذهنم و تا خواست بره صداش زدم --هی یارو! همین که برگشت، با سر زدم تو صورتش. همین که دستش رفت سمت کلتش،بی هوا زدم زیر دستش و کلتو برداشتم و با یه حرکت زیر پاش، خابوندمش رو زمین. خواست بلند شه که بیخ گلوشو گرفتم و غریدم --کلید اتاق آیه رو بده. با صدای خفه ای گفت --آیه کیه؟ فشار دستمو بیشتر کردم --همون که اون موقع منو بردی پیشش. همینجور که تقلا میکرد دستمو از دور گردنش آزاد کنه گفت --اون که آیه نیست. با پشت دست زدم تو دهنش و غریدم --نا سلامتی زن من بوده، چی میگی تو؟ پوزخند زد --زن تو بوده و با داریوش... نزاشتم حرفشو ادامه بده و انقدری بیخ گلوشو فشار دادم که چهرش رو به کبودی میزد. با دستش بهم فهموند کلیدو از جیبش بردارم. فشار دستمو کمتر کردم و همین که خواستم کلیدو بردارم، مچمو گرفت ولی من زرنگی کردم و با قنداقه محکم زدم رو مچ دستش. غریدم --بخوای دبه کنی،همینجا چالت میکنم فهمیدی؟ بی توجه به حرفم با اون یکی دستش،یقمو گرفت و اینبار با لگد چنان کوبیدم تو دهنش، که صدای دادش بلند شد و دیگه نتونست کاری کنه. کلیدو برداشتم و کلتو گذاشتم تو لباسم. آروم در رو باز کردم، از اتاق رفتم بیرون.... ماشه ی تفنگو کشیدم و همینجور که با دقت اطرافمو دید میزدم،از راهرو رفتم سمت اتاق. خداروشکر کسی دم در نبود و همینجور که حواسم به اطراف بود،در رو باز کردم رفتم تو اتاق، ولی خبری از آیه نبود.... «آیه» نگاهم افتاد به داریوش که غرق در خواب بود. معلوم بود قرصا بدجوری روش اثر کرده. دستشو از دستم جدا کردم و آروم از جام بلند شدم. مانتومو رو لباسم پوشیدم و شالمم سرم کردم. کلت داریوشو برداشتم تو لباسم قایم کردم و ماده ی بیهوشی که بیشتر اوقات واسه اینکه از شرش(داریوش) خلاص بشم، میریختم تو غذاش،با یه پارچه برداشتم و کلیدو آروم چرخوندم. قلبم تند تند میزد و حواسم به اطراف بود که کسی منو نبینه. آروم از پله ها رفتم پایین و از در اصلی رفتم بیرون. نگاهم افتاد به نگهبانی که معلوم بود تا خرخره کشیده و الان اومده خیر سرش نگهبانی بده. یکم از ماده رو ریختم رو پارچه و آروم رفتم پشت سرش و پارچه رو محکم گرفتم جلو دهنش. اولش یکم تکون خورد، ولی بعد افتاد. با صدای پا، دویدم پشت درختای پشت ساختمون قایم شدم و جلو دهنمو گرفته بودم تا صدای نفس هامو نشنون. ولی ماشاالله آدمای داریوش،یکی از یکی باهوش تر بود :| طرف یه جوری تلو تلو میخورد، که نزدیک بود بیفته رو زمین.... همین که رفت،از جام بلند شدم برم سمت ساختمون متروکه، ولی با دیدن یه مرد بالاسرم،هین بلندی کشیدم و اون سریع با دست جلو دهنمو گرفت. اسلحه شو گذاشت کنار سرم و غرید --یا میگی آیه کجاس یا... با شنیدن صداش،انگار خون تو رگام جریان پیدا کرد. تپش قلبم بالا رفته بود و اشک مثل عجل معلق از راه رسید. حال کیانم دست کمی از من نداشت و سینش از شدت تپش قلبش، بالا و پایین میشد. آروم دستشو برداشت و لب زد --آیه.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_19 تو اون حالت انگار یه نفر بهم نهیب زد --هرچیم داریوش آدم بدی باشه شوهرته و کیان،الان یه مرد غریبس. واسه اولین بار تو زندگیم،جلوی احساسم وایسادم. ولی تا خواستم حرفی بزنم،دستم کشیده شد... به خودم اومدم، دیدم کیان دستمو محکم گرفته و داره دنبال خودش میکشونه. پشت ساختمون یه انباری بود که به جایی دید نداشت. اول منو کشوند پشت دیوار و بعد خودش وایساد کنارم. اخم کردم --این چه کاریه؟ تو به چه جرعتی... نزاشت حرفمو ادامه بدم و جلو دهنمو گرفت. کلافه ولی آروم گفت --هنوزم مثل قبل عجولی آیه! با این حرفش انگار کیلو کیلو قند تو دلم آب کردن و خودمو سرزنش کردم، که چطور دلم اومد انقدر راحت ولش کنم و برم؟ بغض سنگینی بیخ گلومو گرفت و دیگه نتونستم حرفی بزنم. با صدای پای یه نفر،ترس تو وجودم رخنه کرد و ناخودآگاه لباس کیانو چنگ زدم. سایه هر لحظه بهمون نزدیکتر میشد. کیان تفنگ تو دستشو آماده ی شلیک نگه داشته بود و همین که طرف اومد بالاسرمون، اول با لگد هولش و بعدم تفنگشو با پا پرت کرد. منم از فرصت استفاده کردم و دویدم دستمالو گرفتم سمت دماغش تا بیهوش شد. برگشتیم سر جای قبلی و کیان سریع گفت --اینجا چندتا در داره؟ به درختای روبه رومون، که تقریباً ۱۰متر فاصله داشتن اشاره کردم --غیر از در اصلی، یه در کوچیک میون اون درختا هست. تأییدوار سر تکون داد --خیلی خب، بیا بریم. تلخند زدم --منظورت چیه؟ یه نمه اخم کرد --یعنی چی؟ بهت میگم بیا بریم، بگو چشم! نفسمو صدادار بیرون دادم --اون روزا گذشت کیان،بین من و تو هیچی نیس... تلخند زد --همین؟ همینقدر راحت؟ بی توجه به حرفش گفتم --برو، الان سر و کلشون پیدا میشه. به سینش اشاره کرد --دلم چی؟ چشمامو رو هم فشار دادم و غریدم --کیان فقط برو. خفه داد زد --نمیتونم! نمیتونم لعنتی! عصبی غرید --با غیرت یه مرد بازی کردن میفهمی یعنی چی؟ حرفی نزدم و سرمو انداختم پایین. حال خودمم بهتر از اون نبود، فقط نمیخواستم بفهمه. همش تقصیر خودم بود، من بودم که گول حرفای داریوشو خوردم. الانم باید پای انتخابم میموندم. دست کیان که زیر چونم بود رو پس زدم و سرد گفتم --فکر نمیکنم دست زدن به یه خانم نامحرم درست باشه! الانم راتو بکش و برو تا سر و کلشون پیدا نشده.... «کیان» آیه راست میگفت. ولی نمیتونستم راحت ولش کنم و برم. تموم اون چیزایی که تو ذهنم واسه متنفر شدن ازش ساخته بودم،یادم رفته بود. فقط یه چیزو میفهمیدم، اونم اینکه هنوز عاشقش بودم. عقلم بهم نهیب زد، باید همه چیو همونجا تموم کنم و برم. حرفای اون شب نیما تو گوشم پیچید و بی مهابا، به چشماش خیره شدم --با داریوش ازدواج کردی؟ «آیه» از سوال کیان جا خوردم و نمیدونستم باید چی بگم. هه! ازدواجی که رو کاغذ باشه آره، ولی داریوش بیشتر به چشم یه ابزار بهم نگاه میکنه تا زن. ولی خب، نمیتونستم بهش دروغ بگم. سرمو به نشونه ی تأیید تکون دادم، ولی جرعت اینکه به چشماش نگاه کنم رو نداشتم. آروم گفتم --برو! گفتم و بدون اینکه منتظر حرفی بمونم، دویدم سمت ساختمون.... «کیان» خواستم دستشو بگیرم، اما انگار دستام یخ زده بود... خواستم صداش بزنم، ولی صدام تو نطفه خفه شد. هیچ جوره نمی تونستم نگهش دارم. شده بود میوه ی ممنوعه واسم.... با هزار بدبختی از در پشتی رفتم بالا و خودمو انداختم پایین. کمرم محکم خورد به یه تیکه سنگ و از درد تو خودم مچاله شدم. تو همون حالت، به اطراف خیره شدم. جز یه خیابون خلوت و تیر برق هایی که یکی نه یکی روشن بود، چیزی دیده نمیشد. مشمئز به کلت تو دستم خیره شدم و پرتش کردم یه گوشه. دست به دیوار از جام بلند شدم ولی با نور ماشینی که خاموشدروشن میشد، دستمو گرفتم جلو چشمم و کنجکاو به سمت نور خیره شدم... «ترانه» (راننده ی تاکسی) غروب سریع کارمو انجام دادم تا برم محل کار این پسره منصور، تا شاید تاکسی بخواد :( واسه یه دختر، اونم من، خیلی بد بود که بخواد بیفته دنبال یه پسر. ولی از طرفی هم، یه حسی منو میکشوند سمتش که اختیارش دست من نبود. ماشینو یکم عقب تر کارگاهی که صبح بردمش پارک کردم و منتظر موندم. نزدیک نیم ساعت بعد،اومد سمت خیابون، ولی انگار حواسش به اطراف نبود و داشت تلفنی با یه نفر حرف میزد. همون لحظه، یه ماشین پژو پارس مشکی، چند متر عقب تر توقف کرد و دوتا مرد هیکلی و اتو کشیده از ماشین پیاده شدن. رفتن سمت پسره و با یه حرکت بیهوشش کردن و با خودشون بردن :| چشمام از تعجب گرد شده بود. باورم نمیشد به همین راحتی یه نفر رو تو رو روشن بدزدن. حس کنجکاوی و نگرانی، دست به دست هم داد تا من اول رفتم گوشیشو برداشتم و با سرعت ماشینو تعقیب کردم. حس کاراگاه بودن بهم دست داده بود، از طرفیم مثل سگ ترسیده بودم.... حلما @berke_roman_15 📖☕️📖☕️📖☕️📖

🍁برای لبخند تو🍁 #پارت_20 کم کم داشتم از شهر خارج میشدم و تعداد ماشینایی که تو خیابون بودن، کم و کمتر میشد. تو همین فکرا بودم، که آقایون اجازه ی توقف دادن و ماشین جلو یه باغ وایساد. منم واسه اینکه ضایع نباشه، با سرعت عادی از جلوشون رد شدم. ولی از آینه حواسم بود و وقتی دیدم رفتن تو خونه،دور زدم. جلو در خونه، از ماشین پیاده شدم ولی یه لحظه پیش خودم گفتم اگه برم اونجا فاتحم خوندس. برگشتم تو ماشین و زنگ زدم پلیس، ولی آنتن نمیداد. از ماشین پیاده شدم و موبایلو تو دستم جابه جا کردم، فایده ای نداشت. کلافه برگشتم تو ماشین و ماشینو یکم دورتر از ساختمون پارک کردم. هوا کم کم داشت تاریک میشد و اون اطراف هیچکس نبود. طوری که انگار اون جاده رو مختص رفت و آمد به اون خونه ساخته بودن. با اینکه تو ماشین بودم، ولی هوا سرد بود و با وجود اینکه کاپشن پوشیده بودم، دست و پام یخ زده بود. تنها کاری که میتونستم انجام بدم، این بود که منتظر بمونم ببینم چی میشه. درای ماشینو قفل کردم و چراغ راهنمارو زدم، تا اگه اومد، متوجه بشه من اونجام. زیپ کاپشنمو محکم کردم و سرمو تکیه دادم به صندلی. کم کم چشمام گرم شد و نفهمیدم کی خوابم برد.... «کیان» با وجود درد کمرم، از جام بلند شدم و آروم، آروم رفتم سمت ماشین. با دیدن رخش رستم(پیکان دختره) تعجب کرده بودم. واسم سوال بود اون وقت شب، اون اونجا چیکار میکنه؟ نگاهم افتاد به دختره، که از سرما تو خودش مچاله شده بود و غرق خواب بود. متأسف سر تکون دادم و چندبار آروم به شیشه ضربه زدم، ولی فایده ای نداشت. با کف دست، محکم تر به شیشه ضربه زدم تا یکم تکون خورد و چشماشو باز کرد. تا چند ثانیه گیج به اطراف خیره شده بود و تا منو دید، سریع در رو باز کرد و نگران گفت --ای وای شمایید! حالتون خوبه؟ یه نمه اخم کردم --شما اینجا چیکار میکنی؟ مضطرب گفت --من... چیزه...خب راستش... یدفعه به پشت سرم اشاره کرد و جیغ زد... «آیه» تا نزدیک ساختمون رفتم، ولی دلشوره گرفتم و یه حسی بهم میگفت برگردم. با ترس و لرز، راه رفته رو برگشتم و با دیدن نگهبانا،دویدم پشت درختا. خیلی بهم نزدیک بودن، به حدی که میتونستم حرفاشونو بشنوم. یکیشون عصبانی گفت --بهمن پسره فرار کرده. بهمن: چی میگی جلال؟مگه کریم مراقبش نبود؟ جلال:بابا زده همشونو نفله کرده. بهمن:خیلی خب،تو برو به داریوش خبر بده، منم میرم دنبالش،فکر نمیکنم زیاد دور شده باشه،چون تا یکساعت پیش، کریم سر پستش بود. جلال رفت سمت ساختمون و بهمن رفت سمت در. با دستای لرزون، کلتو برداشتم و آروم، آروم دنبالش رفتم. تا در رو باز کرد، تفنگشو آورد بالا و داد زد --همونجا وایسا وگرنه میزنمت. خدا خدا میکردم کیان به حرفش گوش نده و از طرفی میدونستم آدمای داریوش از خودش بی رحم ترن. تو لحظه تصمیم گرفتم و تفنگو به سمت سرش نشونه گرفتم. نفسمو تو سینم حبس کردم، چشمامو بستم و دستمو رو ماشه فشار دادم. به صدم ثانیه نکشیده چشم باز کردم دیدم مرده افتاده رو زمین. ولی همین که برگشتم، صدای شلیک تفنگ اومد و یه گلوله خورد تو کتفم. از درد صدای نالم بلند شد و تفنگو ول کردم، دستمو محکم گذاشتم رو کتفم. چند ثانیه بعد، صدای فریاد داریوش بلند شد و دوید سمتم.... «کیان» همین که برگشتم، صدای شلیک اومد و پشت بندش، مرده افتاد رو زمین و دوباره صدای شلیک اومد. نگاهم افتاد به دختره که با ترس به یه نقطه ی نامعلوم خیره شده بود. آروم صداش زدم --هی، خوبی؟ رد نگاهشو دنبال کردم و به مردی که تیر خورده بود رسیدم. متأسف سر تکون دادم و گوشه ی لباسشو گرفتم نشوندمش تو ماشین و خودم نشستم پشت رول. همینجور که حواسم به پشت سر بود، ماشینو روشن کردم و راه افتادم. همینجور که بخاریو روشن می کردم، نگاهم افتاد به دختره که هنوز تو شک بود. آروم گفتم --حالت خوبه؟ برگشت سمتم و با بغض گفت --اون مُرد! پوزخند زدم --به درک! اشکاش شروع کرد باریدن و دیگه حرفی نزد. یکم که گذشت و فهمیدم حالش بهتر شده، کنجکاو گفتم --نگفتی اونجا چیکار میکردی. خندیدم و کنایه دار ادامه دادم --حتماً اومدی ببینی من تاکسی میخوام یا... عصبانی حرفمو قطع کرد --بیخودی واسه خودتون داستان نبافید. خندیدم --پس واسه چی بود؟ چشم چپ کرد --چون اون اطراف کار داشتم. خندیدم --چقدر میگیری انقدر دروغ میگی دختر؟ حرفی نزد و از شیشه به بیرون خیره شده بود. با دیدن موبایلم جلو ماشین،متعجب برش داشتم و کنجکاو گفتم --اینکه موبایل منه! سریع گفت --نه پس مال عمه ی منه! اخم کردم --دست تو چیکار میکنه؟ کلافه گفت --غروب وقتی از کارگاه اومدین بیرون، من اونجا بودم... مکث کرد و ادامه داد --دیدم شمارو دزدیدن و کنجکاو شدم بدونم ماجرا چی بوده، واسه همین اومدم. مسخره خندیدم --ببخشیدا،ولی شما واسه همه ی مسافراتون اینجوری کنجکاو میشید؟ حلما @berke_roman_15 ☕️📖☕️📖☕️📖☕️