✨✨✨✨✨✨ #رمان_دو_روی_سکه #قسمت_چهلم ____ @Chaadorihhaaa ____ - منم دارم میرم. باغ بدون تو صفا نداره سیندرلا! مواظب خودت باش دوست دارم. - منم دوست دارم باي! در خلسه شیرین عشق غرق بودم. که تهمینه نجاتم داد. - سهیلا توي اتاقی؟ - آره بیا تو. تهمینه با آن شکم گنده اش در حالی که نفس نفس می زد وارد شد. - رهام چی می گفت؟ - منظورت چیه؟ - خودت رو به اون راه نزن، بین تو و بهزاد هنوز خبریه؟ - نه - دروغ نگو، پس چرا پسره تا فهمید تو توي مهمونی شرکت نمی کنی، بلند شد رفت؟! با تعجب ساختگی گفتم: - واقعاً؟ - آره به خدا، همین الان از همه خداحافظی کرد و رفت. - من چی می دونم میرفتی از خودش میپرسیدي؟ - نمی خواي بگی نگو، اما دستتون براي همه رو شد. براي اینکه ذهن تهمینه را منحرف کنم گفتم: -راستی این نی نی تو کی قراره به دنیا بیاد؟ - بی خود حرفم رو عوض نکن. تهمینه چشماش رو ریز کرده و با شیطنت ادامه داد: - تو بـاغ چیکـارت کـرد کـه از ا یـن رو بـه اون رو شـدي کلـک؟ نـه بـه اون اول کـه محلـش نمـی دادي نه به الانت! صورتم گر گرفت و خندیدم. تهمینه خندید و گفت: - حال رخساره خبر می دهد از سر درون! - نگفتی کی به دنیا میاد؟ - خدا بخواد یه ماه دیگه، کاش منم با تورج و عسل می رفتم خونه. - مگه تورج و عسل رفتند؟ - آره. - عمه چی؟ - نه نرفته با بقیه بزرگترا رفتند بیرون تا جوونها راحت باشند! - چرا آقاي دکتر نیازي نیومد؟ - توکه باباي منو می شناسی از فامیلاي مامانم خوشش نمی آد به ویژه دایی فرخ! - آقا هوشنگ چی؟ - بیچـاره مـادرش مـریض بـود کنـارش مونـد مــن هـم خواسـتم بمـونم، نذاشـت . حـال مـادرش اصــلاً خوب نیست، خدا کنه عمرش به دنیا باشه و نوه ش رو ببینه! بعد دستش رو روي شکمش گذاشت و آهی حسرت بار کشید. هوشــنگ رامــین، شــوهر تهمینــه دکتــر و دانشــجوي دکتــر نیــازي پــدر تهمینــه بــود، مــادرش تــک و تنهــا پســرش را بــا ســختی بــزرگ کــرده بــود و بــه ا ینجــا رســانده بــود، وقتــی هوشــنگ خواســتگاري تهمینـه آمـد هـیچ کـس فکـر نمـی کـرد آقـاي نیـازي بـا آن همـه اعتبـار، دختـرش را بـه پسـر ي بـدون پدر بـا وضـعیت مـالی متوسـط بدهـد امـا دکتـر نیازي بـدون توجـه بـه حـرف دیگـران، مـادر هوشـنگ را شیر زنی میدانسـت کـه بـه خـوبی توانسـته پسـرش را بـا دسـت خـالی و فقـط بـا تـلاش و توکـل بـه خـدا بـه اینجـا برسـاند و ایـن مهتـرین دلیـل ازدواج هوشـنگ و تهمینـه بـود بـه خـاطر همـین افکـار و عقاید دکتر بود که او را دوست داشتم و گاهی آرزو می کردم که کاش چنین پدري داشتم! صحبتمون با تهمینه به درازا کشید وکم کم خواب مهمان چشمانم شد. ** #ادامه_دارد ❌ #کپی_باذکر_صلوات_جایز_میباشد ✨ 🖊 @Chaadorihhaaa ✨✨✨✨✨✨

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چــهـلم ✍مرد که صدایِ کم توان شده از فرط دردش، گوشهایِ اتاقم را پر میکرد، همان دوستِ مسلمان در عکسهایِ مهربانِ دانیال بود همان که دانیالم را مسلمان کرد همان که سلفی هایِ بامزه اش با برادرم را دیده بودم و مدام از خودم میپرسیدم که مگر مذهبی ها هم شیطنت بلدند همان که وقتی دانیالم وحشی شده از اسلامو خدایش ترکم کرد، روزی صدبار تصویرش را در ذهنم غرغره کردم تا خرخره ایی برایش نگذارم که نشد که باز هم بازیش را خوردم و راهی ایران شدم درست وقتی که فرصت تیغ زدن بود، نیش خوردم از دردی که سرطان شد و جز زیبایی، تمام هستی ام را گرفت. راستی کجایِ زندگیش بود من که هیزم فروشی نمیکردم پس هیزمِ تَرِ چه کسی آتش شد به یک کفِ دست مانده از نفسهایِ عمرم کاش میدانستم جرمم چیست موجِ صدایش بی حال اما پر از آرامش به گوشم میرسید و من قانعتر از همیشه ،پیچیده از بی رمقی در خود، خواب را زیر پلکهایِ چشمم مزه مزه میکردم. که سکوتِ ناگهانی اش، هوشیارم کرد چرا دیگر نمیخواند تنم کوفته و پر درد بود کمی نیم خیز شدم با چشمانی بسته، سرش را به چهارچوب در تکیه داده بود. به صورتِ کاملا رنگ پریده اش نگاه کردم اصلا شبیه رفقای داعشی اش نبود ریش داشت اما کم سرش کچل نبود و موهایِ مشکی و عرق کرده اش در سرمای پاییز، چسبیده به پیشانی اش خود نمایی میکرد این چهره حسِ اطمینان داشت، درست ماننده روزهایِ اولِ اسلام آوردنِ دانیال چرا نمیتوانستم خباثتی در آن صورت بیایم دستمال و دستِ چسبیده به سینه اش کاملا خونی بودند یعنی مرده بود خواستم به طرفش برم که پروینِ چادر به سر، در چهارچوب در ظاهر شد یا حضرت زهرا آقا حسام حسام چشمانش را باز کرد و لبخندی بی رمق زد خوبم حاج خانووم فقط سرم گیج رفت، چشمامو بستم همین الانم میرم پیش علیرضا،درستش میکنه چیزی نیست یه بریدگی کوچیکه این مرد هم مانند پدرم هفت جان داشت مسلمانان را باید از ریشه کَند به سختی رویِ دو پایش ایستاد قرآن را بوسید و به سمت پروین گرفت بی زحمت بذارینش تو کتابخونه خیالتون راحت با دست خونیم بهش دست نزدم پاکه پاکه سر به زیر، با اجازه ایی گفت و تلوتلو خوران از دیدم خارج شد صدای نگرانِ پروین را میشنیدم مادرجون، تو درست نمیتونی راه بری مدام میخوری به درو دیوار.. صلاح نیست بشینی پشت فرمون یه کم به اون مادرِ جگر سوختت فکر کن آخه شما جوونا چرا حرف گوش نمیدید اون از اون دختره ی خیر ندید که این بلا صدای حسام پر از خنده بود عه عه عه حاج خانووم غیبت ماشالله همینطورم دارین تخته گاز میزین پیرزن پر حرص ادامه داد غیبت کجا بود صدام انقدر بلند هست که بشنوه حالا اون زبون منو حالیش نمیشه، من مقصرم بیا بشین اینجا الان میوفتی، رنگ به رخ نداری حرف گوش کن با آژانس برو حسام باز هم خندید اما کم توان اولا که چشم اما نیازی به آژانس نیست، زنگ میزنم حسین بیاد دنبالم سرم گیج میره، نمیتونم بشینم پشت فرمون دوما،حاج خانوم اون دختر فقط بلد نیست فارسی رو خوب حرف بزنه، و الا خیلی خوب متوجه حرفاتون میشه هینی بلند از پروین به گوشم رسیدم و خنده هایِ بی جانِ حسام این جوان دیوانه بود درد و خنده هیچ تناسبی میانشان نمیافتم با دوستش تماس گرفت و من مدتی بعد، رفتنش را از پشت پنجره دیدم رفت بدونِ فریاد، بدونِ عصبانیت، بدون انتقام بابت زخمی که زدم برایم  قرآن خواند و رفت اگر باز نمیگشت اگر تمام حرفهایش دروغ باشد چه باز هم برزخ باز هم زمین و آسمان چند روزی از آن ماجرا گذشت و من در موجی ملتهب از درد و پسمانده هایِ  درمان دست و پا زدم به امیدِ آوای اذان و فقیر از آواز قرآن بی خبر از حسام و در مواجهه با تماسهایِ بی جوابم به گوشی های عثمان و یان! ⏪ #ادامہ_دارد... @Chaadorihhaaa ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼

💠 ❁﷽❁ 💠 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_اول #قسمت_چهلم 🌷🍃🌷🍃 .... مادر با نگرانی پرسید:" مگه رفتارش چطوریه محمد؟" که عبدالله به میان بحث آمد و گفت :" تو رو خدا انقدر غیبت نکنید!" از این که در مقابل یک مرد نامحرم، این همه در مورد خواستگارم صحبت می شد، گونه هایم گل انداخته و پوششی از شرم صورتم را پوشانده بود. احساس می کردم او هم از این که در این بحث خانوادگی وارد شده، معذب است که اینچنین ساکت و سنگین سر به زیر انداخته و شاید عبدالله هم حال ما را به خوبی درک کرده بود که می خواست با این حرف، بحث را خاتمه دهد. لعیا هم شاید از ترس پدر بود که پشت حرف عبدالله را گرفت:" راست میگه. ول کنید این حرفارو. حالا شام بخوریم، برای حرف زدن وقت زیاده! " به محض جمع شدن سفره، آقای عادلی با لبخندی کمرنگ از مادر تشکر کرد:" حاج خانم! دست شما درد نکنه! خیلی خوش مزه بود!" ولی اثری از شادی لحظات قبل از شام در صدایش نبود و مادر با گفتن" نوش جان پسرم!" جوابش را به مهربانی داد که رو به عبدالله کرد و گفت :" شرمنده عبدالله جان! اگه زحمتی نیس آچار رو برام میاری؟" و با گفتن این جمله از جا بلند شد و دیگر تمایلی به ماندن نداشت که در برابر تعارف های مادر و عبدالله برای نشستن، به پاسخی کوتاه اکتفا کرد و سر پا ایستاد تا عبدالله آچار را برایش آورد. آچار را از عبدالله گرفت و به سرعت اتاق را ترک کرد، طوری که احساس کردم می خواهد از چیزی بگریزد. با رفتن او، مثل این که قفل زبان محمد بار دیگر باز شده باشد، شروع کرد:" من این پسره رو دیدم! اوندفعه که رفته بودیم خونه ابراهیم، سرجای پارک ماشین دعوامون شد!" و در برابر نگاه متعجب ما، عطیه شهادت داد:" راست میگه. کلی هم فحش بار محمد کرد!" سپس با خنده ای شیطنت آمیز ادامه داد:" نمی دونست ما فامیل لعیا هستیم. تو کوچه که دید جای ماشینش پارک کردیم، کلی به محمد بد و بیراه گفت." پدر ساکت سر به زیر انداخته بود و هیچ نمی گفت و در عوض با هر جمله محمد و عطیه، انگار در دل من قند آب می کردند. با تمام وجود احساس می کردم گریه های هنگام نمازم، حاجتم را برآورده کرده است که لعیا با حالتی ناباورانه گفت:" اینا یک سالی میشه تو این آپارتمان هستن، من چیزی ازشون ندیدم!" ✍🏻💞🍃🍃🌷🍃🍃💞 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد ✍لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ

🌸 ﷽ 🌸 #رمان_به_همین_سادگی #نوشته_میم_علیزاده_بیرجندی #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #قسمت_چهلم 🌸🍃🌺🍃🌸 ..... خم شد... با یک خنده که حاصل تعارف الکی من بود بینی ام رو کمی کشید! -نمی خواد بشین! از لحن شیطونش خنده ام گرفت...امروز چه قدر عجیب شده بود امیر علی و چه قدر خوب! نگاهم و دوختم به فرش و سربلند نکردم ... _پاهات و دراز می کنی؟ گیج به امیرعلی که لباس عوض کرده بود نگاه کردم و بی اختیار پاهام صاف شد و امیرعلی سرش رو گذاشت روی پام! لبخندی روی لبش بود و من هنوز شکه شده از کارش! هنوز باورم نمی شد این صمیمیتش رو .. _اذیت میشه پات؟! با لبخند پر رضایتی که به صورتش می پاشیدم فقط یک کلمه تونستم بگم :نه! نگاهش رو از چشم هام گرفت و نفسش رو بیرون داد _خوبه... راستش خیلی خسته ام از صبح وایستاده ام ...بدت که نمیاد اینجوری حرف بزنیم؟! اختیار زبونم از دستم در رفت و عشق قدیمیم توی قلبم جوشید ...با صدای گرم و آرومی گفتم: قربون اون خستگیت برم اگه خوابت میاد... انگشت اشاره اش نشست روی لبم تا سکوت کنم...امروز واقعا گیج شده بودم از رفتارش _خوابم نمیاد... نتونستم خنده سرخوشم رو کنترل کنم و لب هام که به خنده باز شد انگشتش رو بوسه کوتاهی زدم که امیرعلی هم خندید _میزاری حرف بزنم؟ جمع کردم لب هام رو _ببخشید بفرمایید سرپا گوشم! کمی سکوت کرد و نگاهش به دیوار سفید رو به رو بود... _شبی که سرما خورده بودی و اومدم پیشت ...وقتی اون حرف ها رو زدی خیلی حس خوبی پیدا کردم... غرق خوشی شدم... درسته همه اون بدبین بودنم خونه بابابزرگ از بین رفت... ولی نمی دونم چی شد محیا که یکدفعه با خودم گفتم نکنه تو از روی عشقی که تو بچگی به من داشتی و رویاهایی که بافتی همه چی رو ساده می گیری ...با خودم گفتم نکنه تو واقعیت کم بیاری.... دیشب که مجبور شدم بیام نزدیک دانشگاهت یک فکری به سرم زد ...ماشین خاموش شده کاری نداشت ولی خب من از عمد حسابی لباس هام و خاکی کردم ...می دونم بچگی کردم ولی خب می خواستم ببینم اگه منو بیرون از خونه اینجوی ببینی بازم خوشحال میشی از حضورم یا با خجالت سعی می کنی از من دور بشی! نگاهش رو از دیوار گرفت و دوخت توی چشم هام و من با همه محبتی که به قلبم سرازیر شده بود؛ لبخندی نگاهش و مهمون کردم! _خب نتیجه؟ لبخند محوی صورتش و پر کرد که دستم رو نوازش گونه کشیدم روی موهاش ...لبخندش عمق گرفت و لب زد _من و ببخش محیا ... تو دیشب جوری از دیدنم خوشحال شدی که اول اصلا متوجه لباس های نامرتبم نشدی! به نوازش موهاش ادامه دادم و آروم گفتم: دوستت دارم هیچ وقت به این حرفی که از ته قلبم میگم شک نکن! یک بی تابی توی نگاهش حس کردم که سریع چشم هاش رو بست و بعد چند ثانیه باز کرد _میبخشی منو؟ دستم رو شونه وار کشیدم بین موهاش _کاری نکردی که منتظر بخشش منی! دست مشت شده اش اومد جلو صورتم و باز شد... یک آویز با شکل پروانه شروع کرد تو هوا تکون خوردن ذوق زده گفتم: وای امیرعلی مال منه؟ لبخند مهربونی زد به ذوق کردنم و با باز و بسته کردن چشم هاش جواب مثبت داد. پروانه سفید رنگ و لمس کردم که یک بالش برجسته بود و پر از نگن ریز _خیلی قشنگه... ممنون! _نقره است... ببخشید طلا نیست... میدونی وظیفم بود که طلا بخرم ولی... پریدم وسط لحن کلافه اش و باذوق گفتم: مرسی امیرعلی... بهتر که طلا نیست از طلا خوشم نمیاد! دستش رو عقب کشید که مجبور شدم به جای پروانه به صورتش نگاه کنم و اخم ظریف روی پیشونیش _محیا خانوم درسته نمیتونم حالا به هر مناسبتی برات طلا بخرم ولی قرار نیست شما هم دروغ بگی محض دل من! دلخور نگاهش کردم _من دروغ نمیگم... هنوز نمی خوای باورم کنی؟! ✍🌺🍃🌸🍃🌺🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_میم_علیزاده_بیرجندی ✍لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ

. 🍃 #همتا_ے_مـن #قسمت_چهلم . _‌همتاااا اومدے؟؟؟ ڪیفم را برداشتم و به سمت جا ڪفشی رفتم و ڪفش هایم را پوشیدم ووبه سمت ماشین رفتم و سوار شدم ... روبه روی محضر ماشین رو پارڪ ڪرد و پیاده شدیم وارد محضر ڪه شدم نگاهم ڪشیده شد به امیر کت و شلوار مشڪے به تنش نشسته بود محجوب روی صندلی نشسته بود و تند تند عرق پیشانی اش را پاڪ میڪرد . بلافاصله با ڪمڪ مامان چادر مشڪی ام را با چادر رنگی ڪه خاله لیلا برام اورده بود عوض ڪردم و به سمت امیر رفتم و ڪنارش نشستم . زیر لب سلامی ڪردم ڪه برگشت و گذرا نگاهم ڪرد : سلام خوبید؟ شڪری گفتم و سڪوت ڪردم امیر قرآن را به سمتم گرفت آیه هارا میخوندم . با صداے اسما به خودم آمدم :‌ ‌عروس داره سوره‌ے‌نور رو میخونه . جملش برام جالب بود ... عاقد دومین بار هم تڪرار ڪرد و اینبار فاطمه جواب داد ... _عروس خانوم بنده وڪیلم ؟! نگاهی به خان جون و بابا بزرگ انداختم ڪه لبخند میزدند . آب دهانم را قورت دادم : با اجازه آقا امام زمان و بزرگتراے جمع بله . صدای صلوات بلند شد و بعدشم صدای دست ... دفتر بزرگی روبه رویم قرار گرفت با اینڪه امضا ها زیاد بود و خسته کننده اما همه‌ے اینها به من ثابت میڪرد ڪه الان امیر مرد زندگیمه ... با گرمی دستی بدنم داغ شد و نگاهم ڪشیده شد به دست امیر ڪه دستم را در دستش گرفته بود انگشتر را داخل انگشتم میڪرد ... فشار خفیفی داد به صورتش نگاهی ڪردم ڪه نزدیڪ گوشم شد و گفت : جلوه بخت تو دل می‌برد از شاه و گدا چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی #حافظ گونه هایم داغ شد و سرم را انداختم پایین؛ ڪه زیر گوشم زمزمه ڪرد : منو نگاه ڪن . نگاهش ڪردم دستش را روی قلبش گذاشت : این تویی ڪه سمت چپ میزنی . از این همه عشق و محبت لبخندی ڪنج لبم نشست ... همه برای دادن ڪادو جلو آمدند . بعد از مراسم از محضر بیرون آمدیم ... مامان و خاله گونه ام را بوسیدن و برایمان آرزوی خوشبختی ڪردن . به سمت ماشین امیر رفتم در جلو را برام باز ڪرد سوار شدم بلافاصله بعد از من سوار ماشین شد . منتظر موندم تا ماشین رو روشن ڪنه اما نڪرد برگشتم طرفش زل زده بود به من ... دستم را جلویش تڪان دادم : چی رو نگاه می ڪنید؟؟؟ دستم را گرفت و بوسید : به ملڪه‌ے‌قلبم مشڪلی داره! _نه چه مشڪلی فقط احیانا راه نمی افتید؟ دستم را گرفت و ماشین را روشن ڪرد میخوام ببرمت یه جای خوب ... ڪنجڪاو نگاهش ڪردم ڪه گفت : ڪاریت نباشه شما بسپارش به من . لبخندی زدم ڪه راه افتاد . ڪمی ڪه جلوتر رفت فهمیدم داره میره ڪهف الشهدا ذوق زده گفتم : ڪهف الشهدا؟؟؟ برگشت طرفم و چشمڪی زد : بعلههه . _مرسی واقعا نیاز بود . ماشین را پارڪ ڪرد و پیاده شدیم به طرفم آمد و دستم را گرفت . از این همه نزدیڪی خجالت میڪشیدم . از ڪوه بالا رفتیم و جلوے درب ڪهف الشهدا شلوغ بود امیر دستم را ول ڪرد تعجب ڪردم بی خیال به سمت مزارها رفتیم و فاتحه خواندیم . نیم ساعتی آنجا موندیم و به طرف خانه برگشتیم . _امیرآقا ؟ نگاهم ڪرد : همتا نگو اونطوری دیگه حس میڪنم غریبم . _غریبه‌ای‌دیگه! برگشت طرفم و بلند گفت : واقعاااا غریبممم همــتا؟؟؟ خندیدم : نه شوخی ڪردم . دست را دراز ڪرد و لپم را ڪشید گونه هایم داغ شد . _جان دلم بگو ؟ لب زدم : چرا تو ڪهف الشهدا دستمو ول ڪردی؟ دستم را گرفت و دنده را عوض ڪرد : راستش اونجا یه زره شلوغ بود و خب جوونم زیاد بود نمیخواستم ڪسی ڪه فعلا ازدواج نڪرده با دیدن ما به گناه بیوفته و حسرت بخوره خودت بهتر میدونی... لبخندے ‌زدم : بله . جلوی در خانه نگه داشت از ماشین پیاده شدم : همتا ؟ برگشتم : بله؟ لبخندی زد و دستش را روی قلبش گذاشت : یادت نره این تویی ڪه اینجا میزنی شبت حسینی یاحق . شب بخیری گفتم و وارد خانه شدم . دستم را روی قلبم گذاشتم چقدر بی جنبه شدی با دوتا دونه حرف محڪم میڪوبی !. لباس هایم را عوض ڪردم و دراز ڪشیدم با صدای پیامڪ گوشی ام به سمتش رفتم یه پیام از یه شماره ناشناس پیام رو باز ڪردم : خوش‌تر از دوران‌عشـق‌ایام‌نیـست بامــداد‌عـاشـقان را شـام‌نیـست دلتنگتم‌ یارا ... #سعدے لبم را به دندان گرفتم هیج شعرے به ذهنم نمی رسید جز یدونه ڪه خیلی دوسش دارم برایش تایپ ڪردم : گفتیم‌عشق را به صبورےدوا ڪـنیم هر روزعشـق‌بیشتر و صبـرڪمتر اسـت #سعدے گوشی را ڪنار گذاشتم و چشمانم را بستم .... . ✍🏻نویسنده:میم‌تاج‌افروز °•❀ @chaadorihhaaa ←ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است→

╚ ﷽ ╝ .... #رمان_آفتاب_در_حجاب #زندگی‌نامه‌_حضرت‌زینب #قسمت_چهلم ••○🖤○•• .... آی! عرب هاى خبیث بیابانى! عرب هاى جاهلیت مطلق! شما چه می فهمید دختر یعنى چه؟ و دختر کوچک چه لطافت غریبى دارد. اگر مى فهمیدید؛ رقیه را، این دختر داغدار سه ساله را اینگونه دوره نمى کردید و هر کدام به یاد ازلام(18) جاهلیت، زخمى بر او نمى زدید. تو به کدامیک از این ها مى خواهى برسى زینب! به کدامیک مى توانى برسى! به سجادى که شمر با شمشیر آخته بالاى سرش ایستاده است و قصد جانش را کرده است؟ به بچه هایى که در بیابان گم شده اند؟ به زنانى که بیش از کودکان در معرض خطرند؟ به پسرانى که عزاى تشنگى گرفته اند؟ به دخترانى که از حال رفته اند؟ به مجروحینى که در غارت و احتراق خیام آسیب دیده اند؟ آنجا را نگاه کن! آن بى شرم، دست به سوى گردن سکینه یازیده است. خودت را برسان زینب! که سکینه در حالى نیست که بتواند از خودش دفاع کند. مواظب باش که لباس به پایت نپیچد! نه! زمین نخور زینب! الان وقت لرزیدن زانوهاى تو نیست. بلند شو! سوزش زانوهاى زخمى قابل تحمل تر است از آنچه پیش چشم تو بر سکینه مى رود. کار خویش را کرد آن خبیث نامرد! این گوشواره خونین که در دست هاى اوست و این خون تازه که از گوش و گردن و گریبان سکینه مى چکد. جز نگاه خشمگین و نفرین، چه مى توانى بکنى با این دشمن سنگدل بى همه چیز. گریه سکینه طبیعى است... اما این نامرد چرا گریه مى کند؟! گریه ات دیگر براى چیست اى خبیثى که دست به شوم ترین کار عالم آلوده اى؟ نگاه به سکینه دازد و دست هاى خونین خودش و گوشواره. و گریه کنان مى گوید: به خاطر مصبتى که بر شما اهل بیت پیامبر مى رود! با حیرت فریاد مى زنى که : "خب نکن! این چه حالتى است که با گریه مى کنى؟" گوشواره را در انبانش جا مى دهد و مى گوید: "من اگر نبرم دیگرى مى برد." استدلال از این سخیف تر؟! واى اگر جهل و قساوت به هم درآمیزد! دندان هایت را به هم مى فشارى و مى گویى :"خدا دست و پایت را قطع کند و به آتش دنیایت پیش از آخرت بسوزاند!" و همو را در چند صباح دیگر مى بینى که مختار دست و پایش را بریده و او زنده زنده به آتش مى اندازد. سکینه را که خود مجروح و غمدیده است به جمع آورى بچه ها از بیابان مى فرستى و خودت ار عقاب و از به بالین بیابانى سجاد مى رسانى . عده اى با شمشیر و خنجر و نیزه او را دوزه کرده اند و شمر که سر دسته آن هاست به جد قصد کشتن او را دارد و استدلالش فرمان این زیاد است که : "هیچ مردى از لشگر حسین نباید زنده بماند." .... ••○🖤○•• ✍ #نوشته_سید‌مھدی‌شجاعے ✍لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ

╚ ﷽ ╝ #رمان_من‌_حسین_هستم #قسمت_چهلم ••○♥️○•• باز هم انگار قوت گرفتم، ساعت یازده و نیم بود ای کاش می‌شد ابومهدی را ببینم، یادم آمد که دفترچه ابومهدی از شروع انتفاضه پیش من مانده است و من هنوز وقت نکرده بودم که داستان بصره را بخوانم... دفترچه سبز رنگ ابومهدی را از جیبم در آوردم و شروع کردم به خواندن. *** عجیب است که مسجد باز است، مادر خالد گوشة دنج مسجد را برای عبادت انتخاب می‌کند و شروع به خواندن نماز شب می‌کند، نماز شب که تمام می‌شود به سجده می‌رود و با تمام وجودش با خدا صحبت می‌کند: خدایا خودت می‌دانی پسرم چقدر درد یتیمی‌کشیده، خدایا خودت می‌دانی که چقدر اعتقادش راسخ است به تو. خدایا خودت می‌دانی که برادرش را با چه خون دلی بزرگ کردم خودت به این فرزندم رحم کن... اشک روی گونه مادر می‌غلتد و به زمین می‌خورد، مادر در فکر است که عمل فرزندش چگونه انجام می‌شود. گوشة دیگر مسجد را احمد و عثمان پر کرده اند و مشغول نماز و دعا هستند، دست احمد پس از خواندن نماز به سمت عثمان دراز می‌شود تا تقبل اللهی بگوید، اما عثمان هنوز نمازش تمام نشده است. احمد دوباره دستش را به سمت بدنش بر می‌گرداند؛ عثمان که نمازش تمام می‌شود سریع دستش را به سمت احمد دراز می‌کند: احمد انگار دهانش پر از حرف است، ناگهان دیوار غرور نوجوانی اش فرو می‌ریزد و اشکش مثل اشک مادر خالد روان می‌شود و دیوار حرف های بغض آلودش هم می‌شکند، چون مخاطبی را به غیر از عثمان پیدا نکرده که حرف هایش را برای او بزند: ـ عثمان من هر چه فکرهایم را کردم، خالد اصلاً سر دعوا با کسی نداشت فقط گفت دفترم را بده ایاز، ولی آن ایاز و حارث خوی وحشی گری شان گل کرد و حمله کردند، من را حارث گرفته بود و نمی‌گذاشت تکان بخورم اگر دستانم را نگرفته بود می‌دانستم با آن ایاز مغرور چکار کنم که ادب شود. ••○♥️○•• ✍ #نوشته_مهدےصابر ✍ لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود ... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ

﷽ #ازدواج_صوری #قسمت_چهلم °|♥️|° از خستگی درحالت غش بودم صبح بعداز اذان صبح با تویتا راهی مناطق جنگی شدیم منو آقای عظیمی هم پای هم تو شلمچهـ راه میرفتیم تو حسینه شلمچه گفتم برادر عظیمی هماهنگ کنید حتما قبل از بیستم همه ی واحدهای فرهنگ تا قبل از اولین کاروان حتما اینجا اسکان بشن برادرعظیمی:چشم وووویییییی حرف گوش کن شده این عظیمی بعد از شلمچه رفتیم طلائیه عظیمی:خواهر احمدی فردا تمامی خادمین میان فقط منو شما بیسیم داریم -حواسم هست بعد هوزیه -برادرعظیمی چفیه ها کی میان ؟ عظیمی:‌تا آخرشب میان ۳روز مونده به اولین کاروان هم نون ها میان گوشیم زنگ خورد اسم زینب جوجه رو گوشی نمایان شد -ببخشید از برادر عظیمی فاصله گرفتم جوجه :سلام سلام پری سلام -علیک سلام چه خبرته بچه جوجه ‌:وای پریا دارم میام خادمی -‌وای واقعا راست میگی؟ جوجه:بخدا با اولین کاروان میام جنوب و حدود ۱۵روز خادم -عزیزدلم خوشحالم که میای عزیزم °|♥️|° ✍🏻#نویسنده_بانو_ش ✍🏻 لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ

﷽ #خانم‌خبرنگار_و_آقای‌طلبه #قسمت_چهلم °|♥️|° با احساس سوزش دستم چشمامو باز کردم. نور چشمامو زد و دوباره بستمشون. صدای محمد آروم تو گوشم پیچید: فائزه... خوبی؟ صدای محمدم بغض داشت...! _مح... نتونستم ادامه بدم... واقعا نتونستم... توانایی حرف زدن نداشتم... آخ دستم میسوزه... چشمامو دوباره باز کردم تا به نور عادت کرد... توی یه اتاق بودم در و دیوار سفید بود به دستم نگاه کردم سرم زده بودن بهم و محمدم دستشو گذاشته بود رو دستم... _اینجا... کجا... محمد با صدای پر از بغض گفت : الهی فدای خانومم بشم... حرف نزن حالت بد میشه.... اینجا بیمارستانه.... حالم یه جوری بود.... پلکام رو نمیتونستم باز نگه دارم... دستم درد میکرد... اشکام جاری شدن! محمد دستو ول کرد و از روی صندلی کنار تختم بلند شد و روی صوتم خم شد... با صدای گرفته و از ته چاه گفت: مگه نگفتم دیگه حق نداری گریه کنی... چرا میخوای بکشیم! در باز شد و فاطمه و علی اومدن داخل... علی روی صورتم خم شد و لپمو بوسید. علی: الهی فدات شم خواهری حالت چطوره؟ محمد به جای من جواب داد: خوب نیست... نمیتونه درست حرف بزنه... سختشه فاطمه اومد کنارمو دستمو تو دستش گرفت و آروم توی گوشم گفت: پاشو پاشو این لوس بازیارو در نیار! ایییش داری ناز میکنی دیگه واسه اقاسید..ولی سید داشت سکته میکرد هاااا! علی: عزیزدلم فاطمه خانومم زشته توی جمع درگوشی صحبت کنی.. فاطی: صحبت زنونه بود! محمد: علی نگفت کی مرخص میشه.. علی: چرا گفت سرمش تموم شد بگو پرستار بیاد بکشش بعد مرخصه.‌ محمد: برم بگم بیاد تموم شده ها! فاطی: شما بشینید من میرم میگم بیاد. فاطمه از در اتاق بیرون رفت و بعد با پرستار اومد وقتی خواست سرم رو از دستم بیرون بیاره از ترس درد چشمامو بستم.. محمد دستمو گرفت و گفت: تموم شد عزیزم بلند شو.. به کمک محمد بلند شدم فاطمه چادرمو سرم کرد و با علی جلو افتادن رفتن حسابداری منم تکیه داده بودم به محمد و راه میرفتیم. روی حیاط بیمارستان منو روی نیمکت نشوند. محمد پایین نیمکت نشست و دستمو تو دستش گرفت.. محمد: فائزه... دوست دارم... طاقت ندارم دیگه اینجوری ببینمت... تورو خدا دیگه اینجوری نشو..... بغض تو صداش وادارم کرد فقط نگاش کنم و آروم گفتم: چشم محمدم... چشم...! °|♥️|° ✍🏻#نویسنده_ناشناس ✍🏻 لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒ @chaadorihhaaa ╰┅•°•°•°•°═ঊ