چامه؛
تا بوَد بار ِغمت بر دل ِبیهوش مرا سوز ِعشقت ننشانَد ز جگر جوش مرا نگذرد یاد ِگُل و سُنبلم اندر خاطر
لااُبالی چه کند دفتر ِدانایی را؟
طاقت ِوعظ نباشد سر ِسودایی را
آب را قول ِتو با آتش اگر جمع کند
نتواند که کند عشق و شکیبایی را
دیده را فایده آن است که دلبر بیند
وَر نبیند، چه بوَد فایده بینایی را؟!
عاشقان را چه غم از سرزنش ِدشمن و دوست؟
یا غم ِدوست خورَد یا غم ِرسوایی را
همه دانند که من سبزه خط دارم دوست
نه چو دیگر حَیَوان سبزه صحرایی را
من همان روز، دل و صبر به یغما دادم
که مقیّد شدم آن دلبر ِیَغمایی را
سرو بگذارد، که قدّی و قیامی دارد
گو ببین آمدن و رفتن ِرعنایی را
گر برانی، نرود، وَر برود، باز آید
ناگزیر است مگس، دکّه حلوایی را
بر حدیث ِمن و حُسن ِتو نیفزاید کس
حد همین است سخندانی و زیبایی را
سعدیا! نوبتی امشب دُهُل ِصبح نکوفت
یا مگر روز نباشد شب ِتنهایی را
#غزل بیستم، حضرت سعدی
در نمازم خَمِ ابرویِ تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
از من اکنون طمعِ صبر و دل و هوش مدار
کان تحمّل که تو دیدی همه بر باد آمد
باده صافی شد و مرغانِ چمن مست شدند
موسمِ عاشقی و کار به بنیاد آمد
بویِ بهبود ز اوضاعِ جهان می‌شنوم
شادی آورد گل و بادِ صبا شاد آمد
ای عروسِ هنر از بخت شکایت مَنِما
حجلهٔ حُسن بیارای که داماد آمد
دلفریبانِ نباتی همه زیور بستند
دلبرِ ماست که با حُسنِ خداداد آمد
زیرِ بارند درختان که تعلّق دارند
ای خوشا سرو که از بارِ غم آزاد آمد
مطرب از گفتهٔ حافظ غزلی نَغز بخوان
تا بگویم که ز عهدِ طربم یاد آمد
#غزل صد و هفتاد و سوم، حضرت حافظ
هدایت شده از اتاقِ‌آخرِ‌آسایشگاه...
نگرانم که به تو هدیه کنم شعرم را؛
و تو آنرا به کسی...
وای!
ولش کن اصلا...
دلا بگذر ز دنیا تا ز عقبی عیش جان بینی
در این عالم به چشم دل بهشت جاودان بینی
چه از دنیا گذر کردی و در عقبی نظر کردی
بیا گامی فراتر نه که اسرار نهان بینی
دو منزل را چه طی کردی سمند عقل پی کردی
بیا با ما به میخانه که تا پیر مغان بینی
بروی پیر ما بنگر که تا چشمت شود روشن
ز دست پیر ساغر گیر تا خود را جوان بینی
چه چشمت گشت از او بینا و شد سرمست از آن صهبا
قدم نه در ره عشاق تا جان جهان بینی
جهان را جان شوی آنگه شوی اقلیم جان را سر
شوی از جان جان آگه حقیقت را عیان بینی
شود عرش از برایت فرش و گردد جسم بهرت جان
شود ظلمت همه نور و زمین را آسمان بینی
شوی در عشق حق فانی بمانی جاودان باقی
چه فیض از ما سوای حق نه این بینی نه آن بینی
#غزل نهصد و سی و چهارم، فیض کاشانی
به قول شاعر دو چیز را نمی‌شود ترک کرد؛ سیگار را و تورا.
ولی من می‌گویم دو چیز را نمی‌شود ترک کرد؛ تورا و تورا.
بود و‌نبود هردوتان پیامدش سیگار است.
_دوربرگردان
چون گل همه تن خندم نه از راه دهان تنها
زیرا که منم بی‌من با شاهِ جهان تنها
ای مشعله آورده دل را به سحر برده
جان را برسان در دل دل را مَسِتان تنها
از خشم و حسد جان را بیگانه مکن با دل
آن را مگذار اینجا وین را بمخوان تنها
شاهانه پیامی کن یک دعوتِ عامی کن
تا کی بود ای سلطان این با تو و آن تنها ؟
چون دوش اگر امشب نایی و ببندی لب
صد شور کنیم ای جان نکنیم فغان تنها
مولانا، دیوان شمس؛ #غزل شماره صد و هشتاد و چهارم