✴️ علوم و قدرت‏ها و ثروت‏ها ملاك نيست. ملاك افتخار، جهت دادن به اين همه سرمايه است و بهره بردارى از آنها ✴️ كه احتكار آنها و يا در غير راه صرف كردن و اسراف آنها هر دو ضربه دارد و چوب دارد. ✴️ كه در زمستان سرد اگر كبريت را به چراغ نزنى، چوب مى‏ خورى و اگر كبريت را به زير لباست بزنى و در غير جايگاهش از آن بهره بردارى كنى، مى‏ سوزى. ✴️ احتكار و اسراف هر دو چوب دارد و صدمه دارد. 📚 استاد و درس، ص 67 🆔👉 @cheshmeyejarie

♦️ قدرت‏ها مهم نيستند، مهم اين است كه با اين قدرت چه چيزى را دنبال كنيم و چه چيزى را بخواهيم و چه كسى را نشان بدهيم؛ خويش را و يا او را، خود را و يا خدا را. ♦️ قدرت، مسأله‏ اى نيست كه تسلط بر قدرت و امير بودن و عزيز بودن مطلوب است. ♦️ آنها كه قدرت‏ها را در دست دارند، بزرگ‏تر از آنهايى هستند كه قدرت‏ها آنها را در دست دارد. 📚 روش نقد ج 3، ص 78 🆔👉 @cheshmeyejarie

✅ قدرت چهره‏ ها دارد و مرحله‏ ها دارد. از قدرت ماهيچه گرفته تا قدرت ماشين، از قدرت نگاه‏ ها گرفته تا قدرت اراده. ✅ ممكن است كه نيروهايى داشته باشى و به قدرت‏هايى رسيده باشى، اما قدرت كنترل آن را نداشته باشى، اسير آن باشى و ذليل آن. ✅ تو به دنبال قدرت، به دنبال دست و زبانت باشى، نه آنها به دنبال تو. آنها تو را ببرند و اسير كنند و به هر كجا كه رفتند، تو را روانه كنند. اين قدرت است. ✅ و اما عزّت، آن قدرتى است كه ذليل تو باشد. عزيز كسى است كه هم قدرت دارد و هم اسير آن نيست كه امير آن و حاكم بر آن است و آن را به دنبال مى‏ كشد و در جايگاه مناسبش آن را به كار مى‏ گيرد. 📚 روش نقد ج 3، ص 77 🆔👉 @cheshmeyejarie

♦️ نعمت‏ها توشه ‏هاى راه و امانت‏هاى مسئوليت ساز هستند، نه وسيله ‏هاى تفاخر و تكاثر. 📚 قیام، ص 64 ♦️ تمامى نعمت‏ها ابتلاء هستند؛ وزنه‏ هايى براى ورزيدگى، نه ذخيره ‏هايى براى احتكار. 📚 صراط، ص 119 🆔👉 @cheshmeyejarie

▪️قسمت ۲۹ برنامه تلویزیونی مصیر ✴️ اولین قسمت از مجموعه برنامه‌ٔ استاد علی صفایی حائری ▫️با موضوعِ «تعلیم و تربیت در اندیشه مرحوم استاد صفایی» 👤 با حضور حجة‌الاسلام سید عباس لاجوردی، مسئول موسسه لیلة القدر ➖ تربیت انسانِ آزاد ➖ انسانِ آزاد چه کسی است؟ ➖ طرح کلی دین ➖ حجاب میوه‌ٔ شناخت 🗓 یکشنبه ۱۳ مهر، ساعت ۲۱ 📺 شبکه چهار سیما 🆔👉 @cheshmeyejarie

✴️ كبر از كجا شروع مى‏ شود؟ هنگامى كه خيال كنى آنچه به تو داده‏ اند ملاك افتخار توست، تو بزرگى؛ يعنى چيزهايى در خود تو بوده و بايد همه چيز به تو وابسته باشد. ✴️ اما اگر بدانى كه فقيرى و نعمت‏هايى را هم كه داده‏ اند، مسئوليت مى‏ خواهند، اينجا نعمت‏ها از حق بريده نشده و به تو هم برنگشته است. ✴️ نعمت‏ها مال اوست و به او هم بر مى‏ گردد و تو تنها حاملى هستى كه بايد اين بار امانت را به جاى خود برگردانى، اين است كه ديگر كبرى نمى‏ ماند. 📕 روش برداشت از نهج ‏البلاغه، ص 95 🆔👉 @cheshmeyejarie

🔷 «فَإِنَّ اللَّهَ شاكِرٌ عَليمٌ». خدا اگر نمى‏ دهد به خاطر اين است كه دادن‏ هايش ما را تلف مى‏ كند. 🔷 اما اگر داده ‏ها را در مسير به جريان انداختيم، ديگر كوتاهى نمى‏ كند، سپاس مى‏ گويد، از آنچه كه سپاس او كرديم. و اضافه مى‏ كند به آنچه كه در مسير، مصرفش كرديم. 🔷 وقتى كه بنّاها، آجرها را در جاى خودش كار گذاشتند، سپاسى كه از آنهاست اين است كه آجرهاى ديگر را به دستش بدهند. 🔷 در آن لحظه‏ اى كه هنوز آجر قبل در دستان اوست، آجرهاى بعدى، جز اينكه بار او را سنگين كند، جز اينكه كمر او را خم كند، چه نتيجه‏ اى مى‏ تواند داشته باشد⁉️ 🔷 ما بارى را به دوش گرفته‏ ايم كه نه تنها بهره نبرده ‏ايم، كه كمرمان را خرد كرده ‏ايم. آگاهى‏ هايى را با خودمان حمل كرده ‏ايم، بدون اينكه از آن تغذيه كرده باشيم. 🔷 شناخت‏هايى را انبار كرده ‏ايم، بدون اينكه اين شناخت به احساس و عقيده ‏اى گره خورده باشد. كتاب‏هايى را به دوش كشيده ‏ايم بدون اينكه از آنها بهره‏ مند شده باشيم. 📚 حقیقت حج، ص 127 🆔👉 @cheshmeyejarie

✅ ما خيال مى ‏كنيم همين كه چيزى نداشتيم تكليفى نداريم، در حالى كه انفاق، نه به ثروت، كه به توانايى ما بستگى دارد. ✅ جايى كه برادر من توان قرض ندارد و اعتبار ندارد، من كه توانايى دارم و اعتبارش را دارم، به قرض كردن سزاوارترم. ✅ او با اين قرض، كمرش مى ‏شكند و فكرش مشغول مى‏ شود، اما من كه وسيع‏تر و قوى ‏ترم، نه كمرم مى‏ شكند و نه فكرم مشغول مى ‏شود، حداكثر از آبرويم مايه بگذارم. ✅ خوب! چه اشكالى دارد؟ مگر آبرو را براى چه مى‏ خواهم؟ آبرويى كه كارى را از پيش نبرد و گرهى نگشايد، نبودنش بهتر. 📚 فقر و انفاق، ص 86 🆔👉 @cheshmeyejarie

💟 در قرض دادن، تو نمى ‏توانى منّت بگذارى كه دست گيرنده، بالاتر از دست دهنده است؛ چرا كه تو در دست خدا مى‏ گذارى: «يَدُ اللَّهِ فَوْقَ ايْدِيِهِمْ». و خداست كه صدقات را مى ‏گيرد: «وَ يَأْخُذُ الصَّدَقاتِ». 💟 كسى كه به تو يك ميليون تومان داده، اگر بخواهى پنج تومان آن را به او بدهى، نمى‏ گويى بيا، اين مال تو! 💟 به همين خاطر كسانى كه با فقير مصافحه مى‏ كردند، دست خود را مى ‏بوسيدند كه با دست خدا پيوند خورده‏ اند. «وَ مَا تُقَدِّمُوا لانْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ». 💟 تو آن ثروت‏ها، آن فناها را به بقاء تبديل كرده ‏اى، پس منّت هم مى ‏پذيرى كه مى ‏دهى، نه اينكه منّت بگذارى 💟 چون چيزى كه تمام مى ‏شد و از دست مى‏ رفت، تو با قرض دادن آن را به دست آورده‏ اى و نه تنها آن را به دست آورده‏ اى كه بيش‏تر هم شده و اجر بزرگ‏ترى به همراه دارد: «هُوَ خَيْرَاً وَ أَعْظَمَ أَجْرَاً». 💟 پستان‏هايى كه از آنها شير دوشيده مى‏ شود، شير زيادترى مى ‏آورند و گند هم نمى ‏گيرند، اما كسانى كه در خودشان مى‏ مانند و مى‏ پوسند و راكد مى‏ شوند، نه زياد شده ‏اند و نه پاك كه آلوده‏ اند و تمام شدنى. 📚 حرکت، ص 205 🆔👉 @cheshmeyejarie

✅ هيچ وقت نهرها و جويبارها بر كشتزارها منّت نمى‏ گذارند كه از ما سپاس‏گذارى كنيد، براى ما تواضع كنيد، اين ماييم كه شما را سيراب كرده ‏ايم! بل منّت هم مى ‏پذيرند. ✅ اگر كشتزارها نبودند، نهرها، آبى نمى ‏ديدند و فقط زباله ‏دانى مى‏ شدند كه هر كس در آن كثافتى مى‏ ريخت. ✅ در اين هستى، چشمه‏ اى هست (اللَّه) و كشتزارهايى (نيازمندها) و نهرها و واسطه‏ هايى (داراها) ✅ اگر اين كشتزارها نبودند، نهرها زباله ‏دانى شيطان مى ‏شدند و جايگاه امن او. ✅ اين كشتزارها هستند كه آب‏ها را به خويش مى ‏خوانند و نهرها و جويبارها را به طراوت مى ‏رسانند و سنگ‏ريزه ‏هايش را مى‏ شويند. 📚 فقر و انفاق، ص 69 🆔👉 @cheshmeyejarie

♦️ «الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى أَسئَلُهُ فَيُعْطينى وَ إِنْ كْنُتَ بَخيلاً حينً يَسْتَقْرِضُنى». وقتى خدا از من قرض مى‏ خواهد و از داده‏ هاى خودش از من طلب مى ‏كند، تا من به جريان بيفتم ♦️ و در جريان، بهره بدهم و بهره ببرم، بارور شوم و بارور كنم و همچون آب‏هاى راكد نگندم و همچون شير مانده در پستان، چرك و دمل نشوم. ♦️ من بخل مى ‏ورزم و خيال مى‏ كنم كه با دادن، كم مى ‏شوم، در حالى كه پستانى را كه مى ‏دوشى، رگ مى‏ آيد و زياد مى ‏شود و هنگامى كه رهايش كردى مى ‏خشكد و حتى پيش از خشكيدن، چرك و دمل مى‏ شود. 📚 بشنو از نی، ص 47 🆔👉 @cheshmeyejarie

🔶 گاهى انفاق، انفاق ايثار است. فداكارى و توجه به ديگران است. 🔶 و زير بناى اين انفاق، عشق وسيع و ملاك آن، ملاك احتياج زيادتر و يا ظرفيت كمتر است. 🔶 حضرت على علیه السلام مى‏ بيند گرچه خودش سه شب غذا نخورده، اما هنوز طاقت دارد و اين فقير شايد از ضعف بميرد و يا اين كه در برابر فقر از پاى در آيد و به فسادها و خود فروشى‏ها و رذالت‏ها گرفتار شود و بر اثر ظرفيت و گنجايش كم، به بى‏ دينى‏ ها و جاسوس‏گرى‏ ها روى بياورد و يا اين كه خودكشى كند. 🔶 در اين‏جاست كه ايثار مى‏ كنند و ديگران را جلو مى‏ اندازند و مقدم مى‏ دارند، هر چند خود تنگدست و قحطى زده و گرفتار باشند.«يُؤْثِرُونَ عَلى انْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ». 📚 فقر و انفاق، ص 66 🆔👉 @cheshmeyejarie