#آبادان http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عزت‌شاهی ۲ ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ حسینی غالباً در اتاقش تنها کار می‌کرد ولی گاهی بازجوها هم پیش او می‌آمدند. این بار بازجو (محمدی) هم به داخل آمد. وقتی مرا به زمین انداختند، او با پاشنه کفش روی گونه‌ام رفت و چرخ زد که ناگهان دو دندانم شکست. این شرایط واقعاً غیرانسانی، وحشیانه و ناراحت کننده بود. برخی در این وضع گریه می‌کنند ولی من گریه‌ام نمی‌آمد، گویی چشمه اشکم خشکیده بود و آب در بدنم نبود. حسینی و محمدی دو نفری آنقدر مرا با شلاق زدند که ناخن‌های پایم از جا پریدند و افتادند و ناخن‌های دستم نیز کنده شدند. بعد در همان حال که خونین و مالین روی زمین افتاده بودم، به زور آب به دهانم ریختند؛ من هم تف کردم توی صورتشان. دست بردار که نبودند. جری‌تر شدند و به زور کمی دانه برنج به دهانم ریختند تا به خیال خودشان روزه مرا باطل کنند. برای اینکه خوشحال نشوند گفتم؛ باز من روزه‌ام، هرکاری کنید، حتی اگر در دهانم بشاشید، بازهم روزه‌ام باطل نمی‌شود، چون به زور است. این دو نفر پس از کلی کلنجار رفتن با من خسته شدند. رسولی آمد و نقش ضامن را بازی کرد و گفت: این بدبخت را که کشتید، ولش کنید یک خورده استراحت کند، خودش می‌نشیند و حرف‌هایش را می‌زند، اصلاً من خودم باهاش صحبت می‌کنم. در این جور مواقع یکی در نقش شمر می‌شد و دیگری امام حسین. جالب اینکه کسی که برای من امام حسین شده بود، تا چند لحظه پیش در اتاق دیگر نقش شمر و یزید را برای کس دیگری بازی می‌کرد و من آن قدر خام نبودم که فریب این بازی را بخورم. وقتی حقه‌های‌شان ثمر نبخشید، دیگر مرا به سلول برنگرداندند، بلکه همانجا پشت در نگه داشتند. در همان جا بی رمق و ناتوان در زیر کوهی از درد خوابم برد. 🔹 شب قدر بازجویان عزت شاهی را به صلیب کشیدند شب، بازجوهای شکنجه‌گر دوباره بازگشتند و گفتند: نمی‌توان به همین صورت وضع را ادامه داد، باید همین امشب کلکش را کند. امشب باید شب شهادتش باشد. مرا بردند و بعد از کتک مفصلی از مچ، پاهایم را بستند و وارونه آویزان کردند. بعد از دقایقی آمدند و مرا به روی زمین انداختند. بعد مجبورم کردند که روی چهارپایه‌ای بایستم و دستهایم را از طرفین به میخ طویله‌ای بر دیوار بستند و بعد چهارپایه را از زیر پاهایم کشیدند و مصلوبم کردند. تمام وزنم را کتف و مچ دست‌هایم تحمل می‌کرد. دستبند لحظه به لحظه بیشتر در مچ دستم فرو می‌رفت. خون به دستم نمی‌رسید. پنجه‌هایم بی‌حس شده بودند. به همین اکتفا نکردند و شروع کردند به شلاق زدن به کف پا و روی پایم... ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 آیا می دانید : ○ درطول جنگ تحمیلی عراق بر ایران تعداد ۷۲۳۶۳ نفر عراقی اسیر و تعداد ۳۹۵۱۴۸ کشته و تعداد ۳۶۶ فروند هواپیما و ۹۰ هلیکوپتر سرنگون شده است. ● درطول ۸ سال دفاع مقدس ۷ عملیات بارمز یا الله ، ۱۳ عملیات بارمز محمد رسول الله ، ۷ عملیات با نام علی علیه السلام ، ۱۳ عملیات با نام زهرا ، ۱۱ عملیات با نام حسین  و ۸ عملیات با رمز یا صاحب الزمان بوده است. #آیا_میدانید http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 روزهای ماندگار ۱ محمدرضا سوداگر هوالاول بعد از حدود نیم قرن ، شاید کمی کمتر؛ هنوز صدای مخملی و گرم حمید در روانم می‌تراود: حیات ابد در فنای تن است؛ از این نکته رمز بقا روشن است.. افسوس که بی او دورهمیم!.. شمّه‌ای از گل روی تو به بلبل گفتم آن تُنُک حوصله رسوای گلستانم کرد داستان شب هجران تو گفتم با شمع آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد. .. سال ۱۳۵۶ شاید هم کمی قبل تر، کتابخانه مسجد جزایری شاهد جمع شدن جوانان و نوجوانانی بود که با تلاش بزرگانی مانند حمید کاشانی در محفلی اعتقادی گرد هم آمده بودند. این محفل با اهدف تربیتی و شاید با نگاهی به آینده برای تامین کادر اجرایی یک نظام اسلامی فعالیت داشت( نگاهی که الان ضرورت دوچندان دارد!)و عمدتا با برنامه های جذاب اعتقادی( کلاسهای قران، اردوهای متعدد، کلاسهای اخلاق، تاریخ اسلام، مباحث سیاسی و...) جوانان و نوجوانان را در جوی معنوی و دوستانه جذب می کرد. حمید کاشانی و بسیاری دیگر از دوستان پیش کسوت که بدون تعارف از برترینهای علمی اجتماعی آنروز اهواز و شاید امروز کشورند، از نسل‌های متعدد مسجد جزایری و سایر مساجد و کانونهای تربیتی مشابه به حساب می آیند، و شاید به سبب در قید حیات بودن،یادی از آنها نمیشود و ناشناخته مانده اند. گروه دیگری از عزیزان یا افتخار شهادت نصیبشان شد و یا در عرصه های مختلف اجتماعی متاثر از اخلاق و برنامه های فرهنگی مسجد جزایری و کانون ( اتحادیه) انجمنهای اسلامی دانش آموزان اهواز و سایر مساجد شهر اهواز با وضعیتی کم و بیش مشابه، در عرصه های مختلف، خوش میدرخشند. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 یازده / ۷۳ خاطرات پروفسور احمد چلداوی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔹 آنجا جای عجیبی بود، حتی انبار ضبط اموال قاچاق هم داشتند. یک روز ما را برای مرتب کردنش به آنجا بردند. در آن انبار، انواع و اقسام وسایل تزیینی و لوازم طلا خانگی و حتی قطعاتی شبیه طلا موجود بود، ولی هیچ کدام آنها توجه مان را به خودش جلب نمی کرد. خاصیت اسارت بود دیگر، در اسارت، ما خودمان هم برای خودمان نبودیم. لذا چه طور تمنا و آرزوی چیزی را می‌کردیم. در آن زمان بزرگترین آرزوی دست یافتنی ما، بازگشت به اردوگاه ۱۱ بود. روی در و دیوار سلولی که توی آن بودیم، شعارهای زیادی به زبان فارسی نوشته شده بود، از جمله در یک گوشه با خط ریز نوشته شده بود: سالگرد هفتم تیر و ۷۲ تن از یاران باوفای امام گرامی باد و در جای دیگر شعارهایی علیه خائنان و خبرچین ها با ذکر اسمشان دیده می‌شد. بعضی وقت ها احساس می‌کردیم صدای شیون و ناله می آید. عبدالساده می گفت که افسران عراقی فراری از جنگ یا وفاداری به حزب الدعوه را هم به آنجا می آورند و در شرایط فوق العاده نکبت باری که شپش از سر و روی شان بالا می رود در اتاقهایی کنار توالت و دستشویی زندانی می‌کنند. او می گفت: «قبل از اینکه اینجا بیام چند روزی منو پیش اونها بردند. اونجا وقتی خواستم باهاشون صحبت کنم، یکیشون با ترس گفت "ساکت!". معلوم بود اونقدر کتک شون زدند که تمام وجودشون رو ترس گرفته بود و از صحبت با دیگران هم می‌ترسیدند». عبد الساده از اوضاع اردوگاههایی که بسیجیان غیور عملیات خیبر و والفجر در آنجا نگهداری می‌شدند برای ما صحبت می‌کرد. او از فضای اردوگاه و فضای حاکم و روابط بین اسرا صحبت می‌کرد. از حرف‌هایش خیلی لذت می بردم و آرزو می کردم کاش در بین آنها بودم. او می‌گفت وقتی برامون ویدئو می آوردند، دو نفر مأمور خراب کردنش می‌شدند و ویدئو دم در آسایشگاه نرسیده، خراب شده بود. بیشتر وقت‌ها سیم بلندگویی که رادیو عراق رو با صدای بلند در سطح اردوگاه پخش می کرد، قطع بود. تلویزیون هم به علت فساد برنامه هاش مشتری نداشت. حتی در مورد نگاه کردن به اخبار هم بین بچه ها اختلاف نظر بود. بعضی معتقد بودند حتی گوش کردن به اخبار تلویزیون عراق هم حرامه». عبد الساده از مودت و اتحاد بین بچه ها برایمان چیزهایی تعریف می کرد که باورکردنی نبود. او می‌گفت توی اردوگاه یه باغچه داشتیم که توش سبزی و فلفل و چیزای دیگه می‌کاشتیم. یک شب دیدیم یک گروهبان عراقی رفت توی باغچه و مشغول دزدی شد. صبح ما هم یک گونی فلفل جمع کردیم و بردیم دم در نگهبانی و گفتیم اینو بدید به اون گروهبان، ولی بهش بگید دفعه دیگه بدون اجازه وارد باغچه نشه. نگهبان خواهش کرد که گونی رو برگردونیم و قضیه رو فیصله بدیم، ولی بچه ها حاضر نشدند و گونی رو همون جا گذاشتند. افسر بازرس هم با دیدن گونی، قضیه رو فهمید و مجبور شد اون گروهبان رو تنبیه کنه. حالا این وضعیت را مقایسه کنید با باغچه ای که ما در اردوگاه ۱۱ داشتیم. تمام محصول این باغچه را عراقی ها می بردند و ما حق حرف زدن هم نداشتیم. محصول این باغچه برای ما کتک و زحمت و دردسر و این جور چیزها بود و برای بعثی ها خیار و فلفل و گوجه و آن جور چیزها بود. عبد الساده می‌گفت بذر فلفل‌های ما رو صلیب سرخ آورده . لذا فلفل هاش خیلی درشت می‌شد اما باغچه بعثی ها که بیرون اردوگاه بود، فلفل هاش خیلی ریز بود. بعثی ها از بچه ها پرسیده بودند که چرا فلفل‌های شما اینقدر درشت می‌شه ولی فلفل هایی که ما می‌کاریم ریزند؟ بچه ها هم جواب داده بودند که ما وقتی فلفل می کاریم صلوات می‌فرستیم ولی شما وقتی فلفل می‌کارید آواز می خونید و می رقصید. برا همین فلفل‌های ما درشت می‌شه، ولی فلفل‌های شما ریز می مونه. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #یازده کانال حماسه جنوب/ ایتا http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نواهای ماندگار 🔹 با نوای حاج صادق آهنگران هنوز از کربلایت ... به گوش آید صلایت.... حسین جانها فدایت.... هیهات من الذله هیهات من الذله.. ما یاوران قرآن در راه عشق ایمان بگذشتیم از جان.. هیهات من‌الذله هیهات من الذله.. #کلیپ #نماهنگ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عزت‌شاهی ۳ عزت‌الله شاهی / زندان سیاسی ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ ساعتی به این نحو اذیت و شکنجه شدم و بعد دوباره مرا به اتاق حسینی بردند. وقتی چیزی گیرشان نیامد و حسابی از نفس افتادند، بازم کردند و به پشت بند بردند. حدود ۲۴ ساعت آنجا افتاده بودم. در شب ۱۹ ماه رمضان آمدند و دوباره مرا بردند. دو – سه بازجوی غریبه هم در اتاق بازجو بودند. برخوردها تغییر کرده، خوش رفتاری می‌کردند. دست و پایم زخمی و پانسمان شده بود. قادر به حرکت نبودم. روی زمین سر می‌خوردم. چند سوالی کردند که مختصر جوابشان گفتم... حسینی در اول برنامه آن شب نبود. تلفنی او را خبر کردند که بیاید. ۲۰ دقیقه طول نکشید که آمد. گفت: با تاکسی آمده است. بعد مرا به اتاق او بردند. گفت: تو خواهر و مادر […] حضرت علی (ع) هستی (معاذالله)، من خواهر و مادر […] هم ابن ملجم هستم. امشب هم شب نوزدهم ماه رمضان شب ضربت خوردن حضرت علی (ع) است. پس امشب ما هم به تو ضربت وارد می‌کنیم. اگر وصیتی، حرفی داری بگو. گفتم: من وصیتی ندارم، ثروتی هم ندارم که نگران تقسیم آن بین وراث باشم. نماز و روزه‌ام را سروقتش به جا آورده‌ام. پس هرکاری دلتان می‌خواهد بکنید. بعد از دقایقی آمدند و مرا به روی زمین انداختند. بعد مجبورم کردند که روی چهارپایه‌ای بایستم و دستهایم را از طرفین به میخ طویله‌ای بر دیوار بستند و بعد چهارپایه را از زیر پاهایم کشیدند و مصلوبم کردند. تمام وزنم را کتف و مچ دست‌هایم تحمل می‌کرد. دستبند لحظه به لحظه بیشتر در مچ دستم فرو می‌رفت آن شب من لخت و عور بودم. شمعی روشن کردند. پارافین ذوب شده چکه چکه روی بدنم می‌ریخت و می‌سوزاند و پوست را سوراخ می‌کرد. گاهی هم شعله آن را بین بیضه‌ها می‌گرفتند و موها را آتش می‌زدند. با فندک روشن هم موهای بدنم و ریشم را می‌سوزاندند. از سوزش درد به خود می‌پیچیدم، اما احساس خوشی به من می‌گفت آرام باش. دریایی از نور در برابر چشمانم بود و… با ناخن گیر یکی یکی موها را می‌کندند و هی تکرار می‌کردند: امشب، شب آخر است. یک کمدی تراژیک تمام به اجرا گذاشته بودند. پنبه آغشته به الکل را به دور انگشت شست پا می‌بستند و بعد آن را آتش می‌زدند. این پنبه شاید دو دقیقه دور انگشتم می‌سوخت. یا پنبه فتیله شده را درون نافم می‌گذاشتند و آتش می‌زدند. گاهی خاکستر سیگار را روی بدنم می‌ریختند. کاری از دستم برنمی‌آمد جز داد زدن. از اعماق وجود فریاد می‌زدم و این خود از شدت دردهایم می‌کاست. ضمناً شکنجه گران را هم ناراحت و عصبی می‌کرد. این درد برایم خوشایند بود.... آنها اسم مرا حیوان وحشی گذاشته بودند. مرا لخت آویزان می‌کردند و گاهی بر آلت تناسلی‌ام شلاق می‌زدند که بر اثر همین ضربات باد کرده بود. برای همین صدایم می‌زدند: «با القاب زشت». در شکنجه به مرحله و جایی رسیدم که هرچه می‌گفتند جوابشان را می‌دادم و دو تا هم رویش می‌گذاشتم. ┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄ ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 روزهای ماندگار مقدمه محمدرضا سوداگر ؛_______________________ تربیت شدگان کتابخانه و مسجد جزایری در عرصه های مدیریتی، فرماندهی مبارزات دوران انقلاب و جنگ، عرصه های علمی، اجرایی، دینی و مذهبی، هنوز که هنوز است علیرغم اختلاف سلیقه های سیاسی این افراد؛ نمونه های بارزی هستند که قابل احترام و اکرامند و بزرگداشت مقام عالی هر کدام از این اشخاص قبل از آنکه بیادشان مانند حمید عزیز به افسوس بنشینیم، در یک گردهمایی و دور همی حضوری یقینا کار بجا و شاید دست نیافتنی باشد. ... به سهم خود و به پاسداشت مقام همه این عزیزان و اساتید، خصوصا آنهایی که هنوز در قید حیاتند؛ خداوند توفیق داد تا حداقل بتوانم تصویر یکی از جمعه های مسجد را به تسخیر کلمات در آورم. شاید روزنه ای باز شود تا حال هوای آن روزها زنده شود. این مطلب را که چندی پیش در مجموعه «افسانه ما» نوشته ام تقدیم می کنم به همه خوبان مسجد و کانون انجمن‌های اسلامی دانش‌آموزان اهواز و عزیزانی که علیرغم دل‌مشغولی ها و بلای روز مرگی، هنوز دغدغه های فرهنگی دارند. ارادتمند دوستان و اساتید گرام؛ محمد رضا سوداگر ------------------------------- * مجموعه «افسانه ما» دست نوشته های واقعی و مستندی است از نیم قرن خاطرات نسلی که بازگویی خاطراتش برای نسل امروز چیزی شبیه افسانه است. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 افسانه ما جمعه های۱۳۵۷/قسمت اول محمدرضا سوداگر ؛_______________________ سالن کتابخانه مالامال جمعیت؛ منتظر شروع برنامه وِلوِله میزد. برق چشم‌های منتظر در ازدحام همهمه، قبل از شروع، جذابیت برنامه را برای اولین های تازه وارد، توضیح میداد. سالن اتوبوسی کتابخانه که به زور گنجایش هفتاد نفر را داشت، صد نفره منتظر یک صبح جمعه دیگر بود. کسانی که زودتر آمده بودند در صندلی های مدرسه ای شکل، چسبیده به تریبون که گِیت نگهبانی ورودی قفسه های کتاب شده بود؛ زودتر جا گرفته بودند و دیرتر آمده ها ایستاده ته اتوبوس دست به سینه. هیچ کدام دعوت نشده بودند نه نشسته ها و نه ایستاده ها؛ همه بچه های حلقه های حمید و حسین، و صادق بودند در شبهای مسجد جزایری. ناگهان صدا! ..... ترررررراق... صدای گلوله وار، فریاد و جیغ بنفش از پشت پیشخوان کتاب، نقطه سکوت مجلس شد، حسین پناهی مچاله شده با سری باند بسته و پدی خونین با چشمهای گود رفته در حدقه از پشت تریبون کمری راست کرد، انگشتهای دستش را روی لبه چوبی زخم خورده تریبون به سمت تماشاچی خزاند طوری که انگار میخواهد به کسی اشاره کند، جامد شد به حالت تفکر ماند و جمعیت را چشم در چشم وارسی کردو با حرفی فرو رفته در نقش، سرک کشید و آهسته مانند کسی که میترسد سلامی داد و هراسان با لهجه کهگیلویه ای پیچ در پیچش با طنز گزیده ای با جوهره صدا پرسید: آهای کسی اونجا هست؟ و تکرار کرد: هست؟! کسی منو می فهمه؟! با تاکید بر "ی" و بغض آلود باز هم پرسید: کسیییییی! هست! ... انگار یّه کِسّی اسم منو صدا کرد؟! نگاهش را رو به سمت یکی از حاضران کرد، صدا کُلفت کرد و پرسید: تو منو صدا کردی یا جیر جیرک آواز میخوند؟! سوالش طوری نبود که کسی بخندد. به حالت نق زدن و بهانه آوری بچه گانه مانند اینکه بخواهد گلایه کند که چرا کسی او را دوست ندارد، گفت: نه نه خیالاتی شدم! هیچ کی، هیچ کی منو صدا نکرد. دفعتا جدی شد و گفت: چه بهتر چون بعضی ها تنهاترت می کنند! ... حسین می پرسید و باخود حرف میزد و به خود پاسخ میداد و مجلس در سکوت تماشا می کرد. با حالت پوزخند و نگاه عاقل اندر سفیه، داد زد: چیه ساکتید؟! از پاسبونا می‌ترسید؟ مکث کرد؛ دست روی زخم بسته شده پیشانی گذاشت و گفت: از قانون باید ترسید نه از پاسبون؟. کز کرد و با تعلل گفت: البته من از پاسبون می ترسم. ولی قانون رو دوست دارم. ... آرزومندانه با چهره ای ملتمسانه مثل یک گدا با گردن کج رو به سقف کرد و بریده بریده در حالیکه آب در گلویش می شکست هق هقی کرد گفت: خدایا! من خیلی چیزا دوست دارم؛ ... با پشت دست اشکهایش را مالید ، بغض قورت داد و تکرار کرد: خدایا! خدایا من خیلی چیز ها دوست دارم. ... لحظاتی رو به آسمان ساکت ماند و مانند کسی که بخواهد گفته ای را مخفی کند و رازی را پنهان کند لب گِرد کرد و آهسته در حالیکه بدون صدا چیزی می گفت با پنج انگشت با آسمان اتمام حجت کرد. ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂