🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۵۳ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 چند هفته ای از اقامت من در قرارگاه گردان گذشت تا اینکه دستور انتقال فرمانده گردان صادر گردید و به جای او افسر کارکشته ای با درجه سرهنگی از واحد زرهی در محل حاضر شد. او مدتی در سازمان اطلاعات و دفاتر نظامی وابسته به فرماندهی حزب بعث خدمت کرده بود. نظر به اینکه سازماندهی هر واحد نظامی در ارتش عراق به فرمانده آن واحد مربوط می شود انتظار می‌رفت که در گردان ما تحولی اساسی صورت گیرد و از آنجایی که طرز تفکر یک افسر زرهی با یک افسر پلیس تفاوت داشت اولین اقدامی که سرهنگ قصد داشت صورت دهد انتقال مقر گردان به منطقه ای پایین‌تر از کوه بود که برای انتخاب محل مناسب هم خودش اقدام کرد. اندکی بعد بولدوزرهایی برای حفر قرارگاه جدید و مکانهای مورد نیاز حاضر شدند، سپس دو نفر متخصص پانسمان برای تسهیل و تسریع سرویسهای درمانی به واحد ملحق شدند. از صبح زود، سربازان برای حفر صخره های محکم با استفاده از میله های آهنین تلاش می‌کردند. در بیشتر مواقع یکی از نظامیان تیپ و یا لشکر جهت نظارت بر تلاش کمرشکن سربازان حاضر می‌شد و با اعلام نظرهای خود کار، خوب پیش نمی رود.» یا «سنگرها به اندازه کافی عمیق نیست.» سربازان را وا می داشت تا برای احداث و یا حفر محلها دوباره تلاش کنند. سنگرهای جدید رضایت خاطر افسرانی را که از آنها بازدید می‌کردند. فراهم نمی ساخت. با تعجب کامیونهای ارتشی را می‌دیدم که صدها گونی محتوی شن برای ساختن سنگر و مقادیر قابل توجهی چوب و ورق آهنی حمل می‌کردند. مصالح ساختمانی در یک چشم به هم زدن فراهم می‌شد تا بنایی ویران گردد و این در حالی بود که شهروندان عراقی برای تهیه آنها جهت ساختن یک چهاردیواری با مشکلات بسیاری مواجه می‌شدند. علاوه بر این عملیات احداث راه برای اتصال مقر گردان به جاده سنگ فرشی که در چند کیلومتری قرارگاه واقع شده بود انجام می گرفت. شواهدی از کمبود ساز و برگ نظامی حکایت می‌کرد. پیرامون صرفه جویی در استفاده از ذخایر گلوله های خمپاره ۸۲ میلی متری دستوراتی صادر شد. مقرر شد که فقط بیست گلوله توپ در هر روز شلیک شود. در آن هنگام در انبارها و کارخانجات تسلیحاتی غرب و شرق برای تأمین نیازهای عراق به سلاح و مهمات گشوده شد. بیلان هفتگی تعداد گلوله های پرتاب شده ایران به سوی منطقه را در مقابل گلوله های پرتاب شد، میزانی برابر نصف را نشان می داد که مغایر با اوضاع جنگ طی هفته های اول بود آن روزها گلوله های بی حد و حساب ایران به سوی مواضع عراق پرتاب می شد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 سربازان عراقی در حال شلیک به مواضع ایران

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۴۵ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 همه ذوق زده شده بودیم؛ آنها بیشتر با دیدن سفره هفت سین مثل بچه ها به وجد آمده بودند. علی آقا میخکوب سفره شده بود. ایستاده بود و یکی یکی سین‌های سفره را می شمرد. با ناراحتی گفتم علی جان، حیف ماهی قرمز پیدا نکردیم!» علی آقا گونه هایش را تو کشید، لب‌هایش را جمع کرد و مثل ماهی شروع کرد به باز و بسته کردن لب‌هایش و گفت: «من می‌شم ماهی سفره هفت سین‌تان. اتفاقاً از کانال ماهی هم آمدم. ببخشید به جای ماهی قرمز، شدم ماهی دودی." مردها با همان لباس‌ها نشستند پای سفره هفت سین. گفتیم و خندیدیم. شیرینی و شکلات خوردیم و گلاب به رویشان پاشیدیم. بعد از ظهر به امامزاده سبزه قبا رفتیم. زیارت آرام‌مان کرد و حس و حال خوبی گرفتیم. بعد هم رفتیم شوش، زیارتگاه دانیال نبی و با حس و حال بهتری برگشتیم. یکشنبه دوم فروردین ماه ۱۳۶۶ به سد دز رفتیم؛ سدی زیبا و شگفت انگیز با طبیعتی بکر و تپه ماهورهایی دیدنی. من یک جفت کفش اسپرت آبی و مشکی پوشیده بودم. با آنها فرز و تند از تپه ها بالا می رفتم. علی آقا کیف می‌کرد. می‌گفت: «همیشه دوست داشتم همسرم ورزشکار باشه. از اینکه تنبل نیستی خوشم میاد. همیشه همین طور باش. فروردین تمام شده بود و اردیبهشت ماه با گرما از راه رسیده بود. وقتی صبح می‌شد انگار خورشید می‌افتاد روی پشت بامها. خیلی پایین می آمد و بدون خساست هر چه گرما داشت می‌ریخت روی شهر. از در و دیوار آتش و گرما بلند می‌شد. از صبح تا شب کولر قارقار می‌کرد اما زورش به جایی نمی رسید. هوا دم کرده و خفه بود. از توی اتاق پذیرایی جم نمی‌خوردیم. با اغلب همسایه ها که همشهری خودمان بودند و مثل ما همسرانشان منطقه بودند رفت و آمد داشتیم، اما به محض شروع گرما ارتباط‌ها قطع شد. انگار همه مثل ما زیر کولرها نشسته بودند. تا اینکه همان همسایه ها یکی یکی باروبنه شان را جمع کردند و رفتند. هر روز یک خانواده وسایلش را پشت وانتی می‌ریخت و برای خداحافظی به در خانه ما می آمد. چند روزی می‌شد که حال زینب خوب نبود. گرمازده شده بود و به اسهال و استفراغ افتاده بود. من هم دست کمی از او نداشتم. مزاجم به هم ریخته بود و چیزی جز آب نمی توانستم بخورم. فاطمه شده بود پرستار من و زینب، تا اینکه مردها آمدند. علی آقا تا حال و روز مرا دید و آقا هادی تا جثه لاغر و ضعیف و رنگ و روی پریده زینب را دید هر دو گفتند: "جمع کنیم بریم همدان." مقاومت کردم. نمی‌خواستم به همدان برگردم. با همسرم آمده بودم تا در دزفول زندگی کنم. به علی آقا گفتم: «اینجا دیگه خونه ماست. کجا بریم؟» علی آقا گفت: «شما به هوای اینجا عادت نداری، مریض میشی.» گفتم: «شما هم مریض می‌شید. شما تو بر و بیابونید، ما زیر کولریم.» علی آقا اصرار به رفتن داشت. گفت: «وجدانم قبول نمی‌کنه به خاطر ما تو این گرما زجر بکشین. کار و وضعیت ما معلوم نیست. احتمالا، فردا پس فردا میریم جبهه غرب. همدان باشين خيال ما راحت تره.» با غصه گفتم خیال من چی که ناراحته! فکر من نیستی! چه کار کنم. من اومدم اینجا دینم رو ادا کنم. میخوام منم نقشی تو جنگ داشته باشم.» علی آقا لبخندی زد. تا اینجا هم خوب وظیفه‌ت رو انجام داده ی ما شرمنده ایم، اما ما این طوری خیالمان راحت تره. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 همه حاج قاسم‌اند 🔸 اشعاری بسیار زیبا و شنیدنی با نوای گرم و دلنشین حاج صادق آهنگران حالا تمام مردم ما حاج قاسم اند یک یک میان حادثه ها حاج قاسم اند... ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #حاج_قاسم #کلیپ #سردار_دلها @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۲۴ سید فالح سید السادات ┄┅┅❀┅┅┄ 🔸 شهید چمران دو سد بر روی رودخانه کرخه کور احداث کرد. سید فالح سید السادات در ادامه گفتگوهای خود می گوید: ..... برای راندن دشمن از کرخه کور، شهید چمران دستور داد در ده کیلومتری شمال رامه، سدی برروی رودخانه کارون کرخه کور احداث شود، ولی بر اثر بلندی زمین محل استقرار دشمن، آب در آنجا کارساز نبود و طرح جدیدی برای ایجاد سد در دو کوهه در نظر گرفته شد. با لودر، بلدوزر و دو کمپرسی خاک جمع آوری می‌کردند و در رودخانه می ریختند که در همان وقت باران تندی گرفت و امکان رساندن گازوئیل برای لودرها نبود و دکتر چمران باز دنبال من فرستاد و از رامسه یک به عباسیه رفتم. ولی سرگرد رستمی در آنجا نبودند. گفتند: دکتر برای شناسایی محل استقرار نیروهای دشمن با هلیکوپتر رفته بود. نیم ساعت در سنگر نشستم و آن گاه شهید دکتر چمران و شهید سرگرد رستمی آمدند. گفتم: اگر امری باشد در خدمت حاضرم. عراق با توپخانه عباسیه و مناطق اطراف را می کوبید و آنها از حضور شهید چمران و نیروهایش کاملاً باخبر بودند و فاصله بین ما و آنها بسیار کم بود و نیروهای جنگ های نامنظم طوری استقرار یافته بودند که بدون استفاده از دوربین تحرکات عراقی ها را می دیدند. در هر حال دکتر گفت دنبال شما فرستادم تا جایزه ای را به شما بدهم. گفتم رضایت شما از من بهترین جایزه است و حضورتان در جبهه خود یک نعمت بزرگی است. دشمن از نام شما می‌لرزد و با تمام سلاحی که آورده است در اضطراب فرو رفته و نیروهایش شب‌ها نمی خوابند. زیرا رزمندگان جنگ های نامنظم در وقت شب به شبیخون رفته و بعثی ها را در ترس نگه می‌داشتند و با هجوم‌های موشکی خود، اجازه خوابیدن به سربازان دشمن را نمی دادند. جایزه من یک شیشه چایی بود که آن را نوشیدم و بعد از آن دکتر گفت: گازوئیل تمام شد و کمپرسی ها و لودرها کار نمی‌کنند و راه بر اثر باران غیر قابل عبور است و از طرفی در کار سد نباید وقفه ای به وجود آید تا هرچه زودتر سد احداث و دشمن مجبور به عقب نشینی گردد و شما هم از زیر باران توپخانه آزاد شوید. گفتم: دوازده هزار لیتر گازوئیل برای موتور آب دارم همه آن ها را در اختیارت می گذارم تا وقتی که جاده خشک شود، شما گازوئیل خواهید داشت. شادمانی و رضایت خاطر در چهره دکتر نمایان شد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 ‍ اسمش خسروان بود... راننده ی من در روزهای جنگ 😊 •┈••✾○✾••┈• بارها بهش گفته بودم ..اگه خبر شهادت یا زخمی شدنت رو بشنوم ؛حسابی برات میخندم 😊 تا اینکه در عملیات کربلای پنج زخمی شد و اتفاقا خودم رفتم بالای سرش... و به قولم عمل کردم و با خنده احوالش رو پرسیدم ...😊 کارمند شرکت نفت بود.... سابقه اش در جنگ بیشتر از من بود.. البته حضورش فقط در عملیات ها بود... و با تموم شدن عملیات خسروان هم غیبش میزد.. از هر حربه ای برای گرفتن پایان ماموریت استفاده میکرد... بعد از عملیات بدر که مانع از رفتن اش شدم از یه حربه عجیب استفاده کرد..که بماند....😉 من هم ناچارا برای حفظ آبرو بهش پایانی دادم..📩 تا اینکه قبل از عملیات والفجر هشت. دوباره برگشت... آدم عجیبی بود.. به قول امروزی ها اُپِن ...😊 و به قول دیروزی ها کمی دریده ...😊 فرستادمش سنگر بیژن کنگری ... فردی که نماز شبش نمیگذشت و تمام مستحباتش بجا بود... هنوز مدتی از همسنگری شون نگذشته بود که یه شب دیدم بیژن کنگری با داد و فریاد وارد سنگرِ فرماندهی شد و ابراز نارضایتی شدید از معاشرت و همسنگری با خسروان گله ها کرد...!!!😊 کنگری میگفت: قطعا اگر ما در جنگ عدم فتح داریم... یه علتش خسروان است....😠 خلاصه قانع اش کردم که مدارا کند. طبیعی بود ... بیژن اهل تهجد بود .. شبا که برای نماز بیدار میشد.. خسروان داد می زده .. برادر ما میخواهیم بخوابیم 🤒 اگر ریا کاری نیست برو بیرون نماز بخوان مثل مولا علی.... اگر نه در سنگر مزاحم خواب ما نشو. ..😴 خلاصه گذشت تا عملیات والفجر هشت شد... 👇👇👇 #طنز_جبهه

🍂 🔻 شب دوم عملیات؛ راننده من در روزهای جنگ •┈••✾○✾••┈• ما می بایستی خودمون رو با خودروی جیپ ،به منطقه ای در انتهای اروند رود میرساندیم... تا شبانه بوسیله هاورکراف ما رو به فاو ، انتقال دهند.. سر شب راه افتادیم... از نخلستان های آبادان در دل تاریکی شب و با چراغ های خاموشِ جیپ حرکت کردیم.. توی تاریکی مطلق، بین راه ماشین خراب شد 😱 همه معادلات ما بهم خورد... از رفتن و رسیدن به سر قرار ناامید شده بودیم به یکباره خسروان ادعایی کرد😳 گفت نگران نباشید ...☝️ من الان ماشین رو تعمیر میکنم...😏 ناگفته نماند که اهل امور فنی بود ... جعبه آچار را برداشت و یه راست رفت زیر ماشین... کاملا حرفه ای و سریع دیفرانسیل ماشین رو باز کرد و تعمیر و دوباره سرجاش گذاشت... یه مرتبه گفت: ماشین تعمیر شد.. حرکت کنیم.😊 ما هم متعجب و متحیر از کاری که کرده بود.😳 راه افتادیم و به موقع هم تونستیم سر قرار برسیم... صبح در فاو بودیم .... و به لطف خسروان 😊 در عملیات هم شرکت کردیم... نزدیکی های ظهر بود که خسروان و کنگری رو دیدم که گوشه ای ایستاده و طبق معمول مشغول صحبت و بگومگو بودند... از بیژن اصرار.... از خسروان امتناع..... وقتی قضیه رو جویا شدم...🤔 بنظرتون چه میگفتند...... !!!؟؟؟ بیژن به خسروان اصرار میکرد که تو رو جون هر کی دوست داری بیا و قبول کن که همه ی ثواب های نماز شب هایم برای تو.... وثواب تعمیر ماشین.. در دل تاریکی شب.. و جا نماندن ما از عملیات برای من......😶😶 و خسروان زیر بار نمیرفت که نمیرفت 😂 میگفت: ثواب نماز شب های تو رو چیکارش کنم آخه یه چیزی بگو که بدرد دنیایم بخوره😂 ببینید من در جنگ با کی ها سر میکردم🤔 ▪️فرامرزی •┈••✾○✾••┈• #طنز_جبهه کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۵۴ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 با آغاز ماه سپتامبر ۱۹۸۱ نیروهای ایرانی در نقاط متعدد جبهه از جمله تنگه کوجر واقع در هفده کیلومتری شمال مواضع ما متمركز شدند، تا اینکه هجوم گسترده ای به سمت ارتفاع یکهزار و صد و پنجاه آغاز کرده و توانستند بر آن تسلط یابند. علاوه بر این حمله گسترده دیگری در منطقه خفاجیه صورت دادند. عملیات رزمی ارتفاع یکهزار و صد و پنجاه را با یک دوربین قوی دیدم. برعکس مواضع آرام ما، نبردهای شدیدی در فاصلهٔ هفده کیلومتری جریان داشت و دود ناشی از انفجارها بر روی دامنه کوه ها دیده می شد. عراق بعد از گذشت هفت روز دست به ضد حمله ای زد و توانست بعد از سه روز تلاش و پرتاب صدها خمپاره و شرکت نیروهای ویژه و یگانهایی از گارد ریاست جمهوری ارتفاع مذکور را باز پس گیرد. بسیاری از افسران و سربازانی که هنگام حمله کنترل منطقه کوهستانی را به دست گرفتند، تعداد نیروهای ایرانی را بی شمار توصیف می کردند، اما حتی واحدهایی که نزدیک منطقه حمله بودند، این تعداد را تأیید نکردند. به اعتراف بسیاری از نظامیان، تعداد مهاجمان ایرانی از دو گردان تجاوز نمی کرد. آیا این ادعاها تلاشی برای توجیه شکست بود یا اینکه نوعی از امدادهای غیبی به شمار می‌رفت. به هر حال گزافه گویی در مورد انبوه نفرات ایرانی در حمله، نه فقط در بین نظامیان بلکه حتی در میان مردم عادی نیز بسیار رایج شده بود. منبع این شایعات ضد اطلاعات نظامی عراق بود. چنانچه نیروهای عراقی پیروز می شدند آنها مدعی می‌شدند که نیروهای ما دشمنان خود را که تعدادشان چند برابر بود شکست داده اند؛ اما چنانچه نیروهای عراقی شکست می خوردند، آنها در توجیه این تلاش می‌گفتند که کثرت تعداد طرف مقابل بر شجاعت نیروهای ما غالب گردید. من به شخصه شاهد چنین موج انسانی نبودم. امواج انسانی نه فقط پیروزی را عینیت نمی بخشید، بلکه اعزام چنین نیروی عظیمی با عدم طرح ریزی و سازماندهی خوب می توانست برای آنها مرگ آفرین هم باشد و طرف مقابل با توسل به سلاحهای مدرن و آتش کوبنده آنها را تار و مار سازد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۴۶ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 هر چه من بیشتر برای ماندن اصرار می‌کردم، علی آقا بیشتر به رفتن پافشاری می‌کرد. می‌گفتم لااقل تا وقتی به غرب نرفته اید بذارید ما اینجا بمونیم. عاقبت او و آقا هادی پیروز شدند. وسایل را توی چند تا کارتن بسته بندی کردیم و گذاشتیم پشت آهو و همان طور که آمده بودیم برگشتیم. آن روز موشک باران و بمباران دزفول به اوج رسیده بود. از خیابانی عبور کردیم. چند دقیقه بعد صدای انفجاری شنیدیم و دودی غلیظ از پشت سرمان به هوا رفت. علی آقا پایش را گذاشته بود روی گاز و به سرعت ما را از مهلکه دور می‌کرد. در این چند باری که به دزفول آمده بودم، موقع ورود به دزفول حس و حال خوبی داشتم و موقع برگشتن دلهره و اضطراب به سراغم می‌آمد. می‌دانستم در همدان دوری و تنهایی و انتظار روزهای سختی را برایم رقم خواهد زد. دوست داشتم بمانم. فکر کردم شاید آن طور که باید مقاومت نکرده ام. از همه بدتر اینکه داشتم می شنیدم علی آقا و آقا هادی برای بازگشتشان برنامه ریزی می‌کنند. هشت ساعت دزفول به همدان برایم هشت دقیقه گذشت. دوست نداشتم هرگز به همدان برسیم. اما این بار چه زود رسیدیم. قبل از ورودمان به همدان باران باریده بود و زمین‌ها و درخت‌های سبز تازه رسته را خوب شسته بود. هوا لطیف بود و بوی شکوفه های بهاری همه جا را پُر کرده بود. آسمان را لکه های ابر در هم فرورفته پوشانده بود. وسایل را توی انبار و خرپشته خانه مادر چیدیم و به دیدن منصوره خانم رفتیم. منصوره خانم حالش خوب نبود. دوباره کلیه هایش ناراحت بود. از طرفی امیر هم چهارم فروردین ماه به جبهه غرب اعزام شده بود. خانه دیگر شور و نشاط سابق را نداشت. منصوره خانم به امیر وابسته تر بود. قبل از اینکه امیر به جبهه برود، همه کارها و خرید زندگی مادر شوهرم روی دوش امیر بود. حالا با رفتن او خانه بی‌رونق و سوت و کور شده بود. منصوره خانم از تنهایی و دوری امیر می‌نالید و بی تاب بود. حق داشت، مریم تهران بود و مشغول زندگی و بچه داری؛ حاج صادق هم درگیر کارهای اداری و زندگی خودش بود. ما هم که وضعیتمان آن طور بود. با این شرایط رفتن امیر واقعا سخت بود. دلم برای منصوره خانم و تنهایی‌اش می‌سوخت. به همین دلیل، تصمیم گرفتیم تا زمانی که خانه ای پیدا نکرده ایم، پیش آنها زندگی کنیم. فردای آن روز علی آقا به منطقه برگشت. روزها از پی هم می گذشت. اوضاع من هم خوب نبود. به اصرار منصوره خانم به دکتر رفتیم. نهم خردادماه بود. دکتر برایم چند آزمایش نوشت. با مادر جواب آزمایشها را نزد دکتر بردیم. مادر با شنیدن خبر ذوق زده شد. شب مرا به خانه خودشان برد تا به قول خودش تقویتم کند. چند روز بیشتر در خانه مادر نماندم. به علی آقا قول داده بودم پیش منصوره خانم بمانم. آن شب خانواده حاج صادق هم در خانه مادرشوهرم بودند و خانه شلوغ پلوغ بود. شب، علی آقا تلفن زد. دلم می‌خواست زودتر از همه خبر را به او بگویم. گوشی را گرفتم و مثل همیشه با هم سلام و احوال پرسی کردیم. هر کاری می‌کردم نمی‌توانستم خبر را به او بگویم. دستم را روی گوشی گرفتم و آهسته گفتم: «اتفاق مهمی افتاده ، بپرس من جواب بدم.» انگار برای علی آقا شرایطی نبود تا بتواند به راحتی حرف بزند. با من و من گفت: «راهنمایی کن.» گفتم «هم من دوستش دارم هم تو.» نمی‌دانم منظورت کیه، بیشتر راهنمایی کن. گفتم: «همین دیگه، چی بگم، بعضی وقتا با هم درباره ش حرف می‌زنیم. تو دوست داری...» •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۲۵ سید فالح سید السادات ┄┅┅❀┅┅┄ 🔸 از دکتر چمران خواستم دو نیرو در اختیارم بگذارد تا بشکه بزرگ گازوئیل را با تراکتور بیاورم. او هم به سرگرد رستمی گفت: دو نیرو بفرستد. به خانه که رسیدم از منبع بزرگ گازوئیلی که داشتم یک بشکه پر کرده و به وسیله تراکتور تا عباسیه بردم. از عباسیه تا دو کوهه هم ده کیلومتر مسافت دارد و جمعاً رفت و برگشت ۴۰ کیلومتر راه بود. عراقی ها چون تراکتور را دیدند با تیربار و خمپاره باران گلوله باریدند و ما به راهمان ادامه دادیم و مورد اصابت گلوله ها قرار نگرفته و جان سالم به در بردیم. در نزدیکی سد بشکه گازوئیل را تخلیه کردم و لودرها کار را شروع کردند. سپس به عباسیه بازگشته و مأموریتم را به اطلاع رساندم. دکتر گفت: سید فکر نکنی با این اقدام متهورانه وظیفه ات تمام شده است؟ ما دشمن مشترکی داریم. تا زمانی که او در این منطقه لانه درست کرده و با خمپاره و توپ و تانک، شهرها و روستاها را می کوبد مبارزه ما باید ادامه یابد. شما می بینی این گروه پزشک و پرستار که در خانه و حسینیه‌ات زندگی می‌کنند زیر بمباران هستند و از تهران آمده و از خانه و خانواده های خود دور می‌باشند و دارند می‌جنگند و به درمان می‌پردازند و تا حد امکان راندن دشمن تلاش می نمایند. چند روز گذشت و باران نبارید و جاده خشک شد و تانکری را فرستادند؛ لیکن در گل گیر کرد و جیپی برای کشیدنش رفت. آن هم در گل فرو رفت. شهید سرگرد رستمی شب هنگام یک کسی را فرستاد و گفت: تراکتور را ببرم و تانک و جیپ را بکشم. هوا تاریک بود و بدون چراغ حرکت می‌کردم لیکن خود تراکتور؛ در پانصد متری عراقی‌ها در گل فرو رفت. روز بعد سربازان بعثی آمدند تراکتور را کشیدند و بردند. از آن تاریخ من نتوانستم تراکتور برای مزرعه ام تهیه کنم؛ چون اداره کشاورزی همکاری نکرد. علی رغم این که شهید سرگرد رستمی یادداشتی دادند ولی کاری از پیش نبردم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

آسمان را طی کن که در این روز دل‌انگیز تو را می‌خواند ... آسمان راه همان مردانی است که با لباسی خاکی و دلی مملو از عطرِ خدا پای در ره دارند ... ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas 🍂

🍂 نوچه‌های صدام حكايت جواهرفروش كويتی ‌‌‍‌‎‌┄═❁❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ علی شيميايی گروههايی را برای سرقت اتومبيلها و كالاهای ديگر كويتی تشكيل داد. يك روز به او اطلاع ميدهند كه جواهرفروشی ساكن در ويلايی در اطراف كويت، بيش از صد كيلو طلا و جواهرات و ساعتهای بسيار گرانقيمت دارد. علی شيميايی بلافاصله مزدورانش را به اين ويلا اعزام میكند. آنها جواهرفروش نگونبخت را بلافاصله ميیكشند و طلا و جواهرات و اشياء گرانقيمت او را غارت ميكنند و آنها در تابوتی قرار ميدهند و پرچم عراق را بر آن ميپيچند و اعلام ميكنند كه جنازهء يكی از نيروهای عراقی است كه در صحنهء نبرد شهيد شده است. تابوت را به بغداد انتقال داده و از آنجا به مزرعهء شخصی علی شيميايی در اطراف بغداد منتقل ميكنند. علی شيميايی به جای اينكه به افرادش كه يك افسر و سه سرباز بودند، پاداش دهد، آنها را فورن اعدام ميكند و جنازهشان را در ملأ عام در معرض ديد مردم قرار می‌دهد و اعلام ميكند كه اين افراد اقدام به سرقت طلا از كويت كرده‌اند. تلويزيون عراق هم تصاوير آنها را پخش كرده و تهديد ميكند كه هركس دست به سرقت بزند، مجازاتش اعدام بدون محاكمه خواهد بود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نکات_تاریخی_جنگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۵۵ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 در نبرد ارتفاع یکهزار و صد و پنجاه برای ما محرز شد که نیروهای ایرانی شیوه تهاجمی خودشان را تغییر داده اند. به طوری که این بار بر خلاف دفعات قبل از آتش توپخانه برای شروع کار کمک نگرفتند، بلکه یگانهای خود را با استفاده از تاریکی شب از طریق میادین مین به حرکت درآوردند. افراد این یگان از ارتفاع صعود کرده به قله رسیدند، تا نیروهای عراقی غرق در خواب را غافلگیر سازند، به طوری که بعضی از افسران و سربازان در حالی که زیرپوش بر تن داشتند، به اسارت در آمدند. اهمال از جانب تیپ ۳۲ مستقر در آن منطقه صورت گرفته بود. اما از آنجایی که پرداخت بهای این اهمال بسیار سنگین بود، هرکس، دیگری را مسئول اصلی قلمداد می کرد. برای مثال فرمانده تیپ که با خودخواهی تمام سعی می‌کرد برای نجات خود چاره ای بیندیشد مسئولیت این شکست را بر عهده فرمانده یکی از گردانها و برخی از افسران و درجه داران آن گردان گذاشت. بلافاصله ده ها نفر به دادگاه نظامی که در قرارگاه لشکر دو در خانقین تشکیل گردیده بود، تحویل داده شدند. دادگاه به اظهارات شهود گوش نداده بلکه گزارش فرمانده تیپ را ملاک قرار داد. این رسم از آغاز جنگ در ارتش عراق متداول شده که به دنبال هر شکستی برخی به اعدام محکوم شوند. در این دادگاه حکم اعدام بیست و پنج افسر و درجه دار از جمله شخص فرمانده گردان صادر شد. با اینکه فرمانده گردان و برخی از افسران بارها به علت ابراز شجاعت به دریافت مدال شجاعت از دست صدام نائل شده بودند، صبح عید سعید قربان در برابر جوخه آتش قرار گرفتند. اجساد این معدومین که عبارت ترسو بر روی تابوت هایشان نوشته شده بود به خانواده هایشان تحویل داده شد. بعد از گذشت سه ماه اطلاعاتی به دست آمد که این معدومین هیچگونه تقصیری نداشتند، بلکه گزارش فرمانده تیپ دقیق نبوده است. موضوع دوباره مورد بررسی قرار گرفت و آنها در جرگه شهدا قرار گرفتند. با اینکه نتیجه حمله ایران در ارتفاعات کوجر و خفاجیه گویا رضایت بخش نبود، اما ایرانی‌ها از این شکست‌ها تجربه به دست آوردند تا اینکه در اوایل ماه سپتامبر با از بین بردن نیروهای عراقی مستقر در ساحل شرقی کارون به پیروزی رسیدند و پیشگویی فرمانده عراقی که حاضر به عبور از رود کارون در اوایل جنگ نشد تحقق یافت. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۴۷ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 آقا ناصر زودتر از علی آقا متوجه شد. بلند شد و گفت: "بریم تو هال، فرشته خانم با شوهر جانش چاق سلامتی کنه. یعنی چی همه چپیدین اینجا!» منتظر شدم تا همه از اتاق بیرون بروند. فکر کردم تا کسی نیست خبر را بدهم. با خوشحالی گفتم: علی جان داری بابا می‌شی.» على آقا هیجان زده شد، کمی سکوت کرد و گفت: «راست میگی؟ خیره مبارکه فرشته پس به خاطر این حالت بد بود؟ حالا بهتر شده ی؟» گفتم:" حالم که خوب نشده، اما عیب نداره." آن شب همه متوجه ماجرا شدند. فکر کنم آقا ناصر به نحو مقتضی اطلاع رسانی کرده بود اما کسی به رویم نیاورد. چند روز بعد خانه مادرم رفتم و نامه ای برای علی آقا نوشتم. علی آقا جواب نامه را زود فرستاد. نوشته بود حتماً به دکتر بروم و پرونده پزشکی تشکیل بدهم. حال من روز به روز بدتر می‌شد دکتر و دارو هم افاقه نمی کرد. در این فاصله علی آقا یکی دو بار به همدان آمد. چند روزی ماند و زود برگشت. چهارم تیرماه ۱۳۶۶ بود. من خانه مادرم بودم، با حال و روز و اوضاعی بد. مادر مثل همیشه در کارگاه خیاطی بود و مشغول کارهای پشتیبانی و کمک رسانی به جبهه. نزدیک ظهر ، وحید، پسر عمویم، به خانه مان آمد؛ پکر و ناراحت. آمدن وحید آن هم با آن همه اخم و تخم کافی بود تا هر چه فکر بد توی دنیاست بریزد توی سرم. با دلواپسی پرسیدم: چی شده؟ وحید، راستش رو بگو برای علی آقا اتفاقی افتاده؟» وحید از فرط ناراحتی نمی‌توانست حرف بزند. گفت: «فرشته خانم، خبر خوبی نیست. علی آقا گفته آروم آروم بهت بگم.» گفتم زود باش! قلبم اومد تو دهنم!» گفت: «قول میدی ناراحت نشی.» گفتم: «وحید تو رو خدا زود باش!» گفت: «هیچکس جز علی آقا خبر نداره، گفته بــری خونه مادرشوهرت.» با اضطراب و نگرانی گفتم: "میگی یا نه؟ تو رو خدا وحيد اذیت نکن!» با بغض گفت: «میگم فرشته خانم امیر آقا شهید شده علی آقا گفته بهت آروم آروم بگم.» زودتر از من زد زیر گریه. هاج و واج مانده بودم. نمی دانستم چه کار کنم. شوکه شده بودم. انگار کسی با پتک محکم کوبیده بود توی سرم. منگ و سردرگم بودم. وحید چه می‌گفت؟ چرا داشت گریه‌می کرد؟ هوا گرم بود. از شدت ناراحتی حالم به هم خورد. دویدم به طرف دست شویی. عق می‌زدم و ناباورانه به امیر فکر می‌کردم. نه، باورم نمی‌شد. سرم سنگین شده بود. فکر می‌کردم خواب می‌بینم؛ یعنی امیر به این زودی رفته بود؟ آب شیر حیاط سرد بود. خم شدم و صورتم را زیر آن گرفتم. باید از خواب بیدار می‌شدم. اما هیچ وقت این طور هوشیار نبودم. شیر را بستم، صورتم را خشک کردم. یک ماهی می‌شد علی آقا به منطقه رفته بود، اما حالا برگشته بود؛ آن هم چه برگشتنی. لباس پوشیدم و به خانه مادر شوهرم رفتم. منيره خانم هم آنجا بود. معلوم بود او هم خبر داشت، اما چیزی نگفت. با ناراحتی سلام و احوال پرسی کردیم. حال منصوره خانم خوب بود؛ طبیعی و عادی رفتار می‌کرد. معلوم بود از ماجرا خبر ندارد. منصوره خانم رفت توی آشپزخانه تا برایم شربت آلبالو بیاورد. در همین موقع علی آقا و آقا ناصر و حاج صادق ه آمدند. دلم برایش تنگ شده بود. رفت توی آشپزخانه و منصوره خانم را بوسید. چقدر پیر و خمیده شده بود. علی آقا و حاج صادق، هر دو دست مادرشان را گرفتند و با آقا ناصر رفتند توی اتاق خواب. صدای قلبم را می‌شنیدم انگار آمده بود وسط گلویم. خانه سنگین و محزون بود فکر کردم علی آقا چه کار سختی باید انجام بدهد. دلم برای منصوره خانم می‌سوخت. نقسم بالا نمی آمد. دلم می‌خواست بلند شوم و از آن خانه بزنم بیرون. یک دفعه صدای گریه مادر شوهرم بلند شد. ناله می‌کرد و امیر را صدا می کرد. همه می‌دانستیم امیر را طور دیگری دوست دارد. علی آقا از اتاق بیرون آمد. صدای ناله منصوره خانم بلندتر شد. امیر عزیزم ،امیر قشنگم ،امیر جانم، عمرم خدا تمام زندگیم رفت! امیر خوشگلم رفت! خدا... •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂