🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 1⃣9⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم شب چهارم موعد تعویض ما بود تا با نیروهای دیگه جابجا بشیم . قبل از غروب آفتاب روی اسکله آماده ایستادیم تا نیروها برسند به اسکله. وقتی آمدند نجار و سید جواد و باقی بچه ها رو دیدم و کلی خوش بش کردم. جالب بود . کرمعلی هم بین بچه هایی بود که آمده بودند جای ما . همون کرمعلی که توی آمادگاه اهواز زبان لری را به فارسی ترجمه کرده بود. من و محمود شرایط اسکله رو به بچه های جدید توضیح دادیم و برای اینکه یه خورده اذیتاشان کنیم ماجرای غواص و توالت رو با آب و تاب تعریف کردیم. من گفتم سید جان اینجا شاید مثل جای دیگه خیلی خطری نباشه اما بهترین جاییه که غواص های عراقی بیان برای شناسایی و گرفتن اسیر . خلاصه خوب توی دلشون رو خالی کردم. بچه های دیگه هم مدام خالی بندی های من رو تایید می کردند. من گفتم ، همیشه هم شب ها میان برای شناسایی . اگه حواستون نباشه یه وقت چشم باز می کنی و خودتو توی زندانهای عراق می بینی .... به سایه‌تون هم اعتماد نکنید . بعد هم خدا حافظی کردیم و با وانت ها برگشتیم مقر. اولین نفر بودم که رفتم حمام و تر گل ورگل شدم . لباس ها را هم عوض کردم و نماز جماعت رو خواندیم . بعد از شام قرار گذاشتیم به محض دیدن برادر بحرالعلوم از خاطراتش بپرسیم . لوح نگهبانی رو تنظیم کردند .خوشبختانه فقط باید درب مقر رو مواظبت می کردیم. اون شب بچه های بومی بنا داشتند برن ماموریت گشتی و شناسایی. هر کاری کردم تا من هم بتونم برم ، قبول نکردند . باز هم پست آخر به من افتاد . بعد از شام برادر شاویسی رو پیدا کردم . خواهش کردم یه کم از دوران قبل از اشغال خرمشهر برای ما توضیح بده .بچه ها شاویسی رو دوره کرده بودند . ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 1⃣5⃣ خاطرات مهدی طحانیان آن دختر ایرانی خبرنگار ، سؤالات را پشت هم از من پرسید. اشک در چشمانش جمع شده بود و معلوم بود چقدر دارد به خودش فشار می آورد گریه نکند. تا به آن دختر ایرانی جواب بدهم، سرگرد خودش را به ما رساند و بالای سرم ایستاد. آن لحظه از خودم پرسیدم: «در فکر این دختر چه می گذرد؟ اینکه مرا از پای کلاس درس به زور کشانده‌اند به جبهه؟ آیا او تصمیم گرفته منجی من شود و مرا از آن جهنم با خودش ببرد بیرون؟» متوجه شدم که چنان غم و اندوهی وجودش را فراگرفته که اصلا متوجه آمدن سرگرد نشد و منتظر پاسخ من به سؤالاتش هم نماند. دست‌هایش را به هم می مالید طوری که انگار سردش باشد و گفت: «آخر چطور از این اردوگاه بروم؟ چطور تو را اینجا بگذارم و خودم بروم آن بیرون و راحت زندگی کنم؟..... من در قبال تو احساس مسئولیت می کنم...» در آن لحظه فکرش را هم نمی کردم که اگر چیزی خلاف میل سرگرد، که بالای سرم ایستاده بود، بگویم بعدا چه بلایی سرم خواهد آورد. او تهدید کرده بود مرا فلج خواهد کرد و نخواهد گذاشت تا آخر عمر از اسارت رها شوم. دلم می‌خواست ذهن آن دختر را روشن می کردم و از اشتباه در می آوردم. به همین دلیل همان طور که سرم پایین بود، گفتم: «مثل اینکه شما بیشتر از ما احتیاج به روحیه دارید! واقعا می خواهم شما را از این حال آشفته و اشتباهی که دچارش شده اید دربیاورم. مرا بر خلاف تصور شما به زور نیاورده اند به جبهه. من دو سال عضو بسیج بودم. آموزش های زیادی دیدم. الان با هر سلاح جنگی که بگویید بلدم کار کنم. بارها و بارها گریه کردم تا فرماندهان راضی شدند و اجازه دادند به جبهه بیایم... سرگرد پا به زمین کوبید و غرید: «... مهدی! من پدر تو را در می آورم... بهتر است فکر بعد هم باشی.... تهدیدهای سرگرد برایم مهم نبود، فقط می خواستم این جماعت را از اشتباه دربیاورم. به همین دلیل ادامه دادم: «رهبر من گفته اگر این جنگ بیست سال هم طول بکشد، ما ایستاده ایم. حالا من هم می گویم اگر این اسارت بیست سال طول بکشد، من تاب و تحملش را دارم و برای من عین آزادی است.» 👇👇👇

🍂 ایران دخت با دهان باز و حیرت زده به من چشم دوخته بود و پلک نمی زد. انگار در همین دو، سه دقیقه تصوراتش زیرورو شده بود. پدر ایراندخت، که مردی پنجاه ساله با موهای جوگندمی بود و حرف های ما را گوش می داد، گفت: «حالا چرا تو به دختر من نگاه نمی کنی؟» گفتم: «چون حجاب ندارد.» گفت: «خوب... آهان... من پدرش هستم و می گویم حلال است، نگاه کن... عیبی ندارد!» تا این را گفت، سرگرد که اعصابش از حرف هایم به هم ریخته بود، خندید و با مسخره بازی بین تخت ها قدم زد و رو به بچه ها که همه سرهایشان پایین بود، گفت: «خوب بسه دیگه... سرها بالا بالا نگاه کنید... مبارکه، باباش میگه حلاله.. پس نگاه کنید.». عکاس ها تندتند عکس می گرفتند و ایران دخت مات و مبهوت همین طور روی زمین جلویم نشسته بود. از فرصت استفاده کردم و گفتم: «فکر نمی کنم در هیچ کجای جهان، بچه ای به سن من اگر مرتکب قتل هم شده باشد به زندان بیندازندش، مگر اینکه به سن قانونی برسد. اما اینجا عراقی ها با ما، که زیر سن قانونی هستیم، جوری رفتار می کنند که هیچ دولتی با بدترین و خطرناک ترین آدم ها نمی کند.» آن روزها به دنبال آزادی بودم، نه می خواستم کسی برایم دل بسوزاند و بخواهد وضعیتم را در اسارت سامان دهد. فقط می خواستم اعتقادم به دینم، رهبرم و وطنم محکم و پابرجا بماند و این را هر کس که سراغم می آید، بداند. بین صحبت هایم چند بار از امام خمینی نام بردم. در جمع خودمان، وقتی اسم امام را می بردیم، صلوات می فرستادیم و محمودی همیشه از این موضوع رنج می کشید و ما را کتک می زد. اما آن روز سرگرد یک مبارزه منفی علیه ما شروع کرده بود. انگار می خواست به من بفهماند که برایش مهم نیست چه می گویم. به همین دلیل وقتی اسم امام را بردم و همه صلوات فرستادند و من خواستم به صحبتم ادامه دهم، سرگرد فریاد زد: «یکی دیگه...» و دوباره همه صلوات فرستادند و بار دیگر وقتی خواستم صحبت کنم، محمودی فریاد زد: «یکی دیگه...» و این حالت را چند بار تکرار کرد. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 روایت #سردار_سیاف معاون طرح و عملیات قرارگاه قدس در عملیات #بیت_المقدس #قسمت_چهارم 📌 ما در جریان عملیات بیت المقدس با ۱۵۰ گردان، خرمشهر را آزاد کردیم. اگر بنی صدر یک دهم این حجم نیرو را در اختیار قرار می داد، یعنی ۱۵ گردان، ۱۰ گردان یا حتی یک تیپ! خرمشهر را نگه می داشتیم. اصلا برای حفظ آبروی خودش نگه می داشتیم. اما هیچ کاری نمی کرد که دل حضرت امام(ره) و ملت را شاد کند. شما حتما خاطرتان هست و جوانتر ها هم در تلویزیون دیده اند وقتی خبر آزادی خرمشهر را گوینده اعلام می کند و مارش های نظامی نواخته می شود چه شیرینی در دل این مردم ایجاد می کند. 🔅 حالا این ملت منتظر است. خانواده ها بچه های شان را فرستاده اند، به کشورشان تهاجم شده است و می خواهند اتفاق مثبتی رخ دهد اما او هیچ کاری نمی کند. حالا ما باید زود از این مطلب عبور کنیم و خیلی وقت نداریم و نمی‌خواهیم در مورد بنی صدر صحبت کنیم اما به هر حال دلیل از دست رفتن خرمشهر را باید به خوبی تبیین کنیم که سوالی در ذهن ها باقی نماند. 🔅 مردم یک رییس جمهوری می خواستند که در قد و قواره انقلاب شان باشد، به ارزش های امام شان بخورد اما او در این حد و قواره ها نبود. خرمشهری ها به قول خودشان ۴۵ روز و به قول ما نظامی ها ۳۵ روز شهر را نگه داشتند و این مقاومت یکی از کارهای بزرگ ما در جنگ است. یادش بخیر #شهید_آوینی با گروهش آمدند و روایت این مقاومت را ضبط کردند. تک به تک افراد را پیدا کرد. از آن روحانی که پوست سرش را کندند تا دیگر عزیزانی که مردانه حماسه آفریدند. هر کدام شان هم مرثیه خودشان را از این واقعه دارند. سید صالح یک داستانی را روایت می کند، خانم حسینی در کتاب "دا" یک جور روایت می کند و همه هم با توجه به کمبود ها و سختی هایی که به آن ها گذشته است داستان های خاص خودشان را دارند. 🔴 بگذریم؛ بعد از خلع بنی صدر در خرداد سال ۶۰، عملیات #فرمانده_کل_قوا_خمینی_روح_خدا در دارخوین انجام شد. در جریان این عملیات ما به خط آبادان نزدیک شدیم. ابتدا باید حصر آبادان شکسته شود. اولین حرف مرد استراتژیست جنگ شکست حصر آبادان است... #ادامه_دارد #عملیات_بیت_المقدس #آزاد_سازی_خرمشهر @defae_moghadas 🔻

🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 2⃣9⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم از شاویسی خواستیم تا خاطرات خرمشهر خود را تعریف کند. با اینکه خیلی خسته بود اما قبول کرد و گفت بچه ها، اولش که عراقی ها شهر رو با توپ و خمپاره می کوبیدند ، کسی باورش نمی شد که اصلا جنگ شده. خیلی ها می گفتند بابا دو سه روزه ایران دمار عراقی ها رو درمیاره. اما واقعیت چیز دیگه ای بود. هر روز محاصره تنگ تر می شد . بیشتر زن و بچه های تو هفته اول و دوم کوچ کردن و از شهر رفتند. بدبختی، روستایی ها بودند که هیچ رقم حاضر نمی شدند بیان بیرون و جونشون رو نجات بدن . اول با نصیحت و خوشرویی می گفتیم بیایید برید یه شهر دیگه. اما بعدا مجبور شدیم با دعوا و تهدید از شهر بیرونشون کنیم . نیرو کم بود. غذا کم بود دارو محدود بود. مهمات نداشتیم. هر روز هم شهید و مجروح می دادیم . شاویسی خیلی با غصه حرف می زد . اما یه جا لحنش عوض شد ...با غرور گفت ، بچه ها تو خرمشهر قبل از انقلاب یه نفر بود که خیلی خوش قد و بالا بود. کشتی گیر بود و جیگر دار . اسمش ایاد بود ایاد هندی زاده ... برا خودش بی کله ای بود . وقتی خرمشهر افتاد دست عراقی ها ، ایاد شبها گم و گور می شد. تنهایی می زد بیرون و دم دمای صبح سر کله اش پیدا می شد. اما با یه گونی. حالا بگو تو گونی چی بود ! چند تا سرِ عراقی .... کارش شده بود نفله کردن عراقی ها. چشمان بچه ها از تعجب گرد شده بود. آب دهانمان توی گلو گیر کرد بود . یعنی واقعا می شه ..... نه می شد باور کنیم نه شاویسی اهل چاخان بود . خلاصه اون شب ماجرای ایاد هندی زاده با اون شکل و شمایل و پخ پخ کردن عراقی ها غم های ما رو تبدیل به غرور کرد. خدا وکیلی هم بعد از گذشت سی هشت نه سال ماجرای پهلوان خرمشهری برایم معماست. ایاد هندی زاده .... دلم می خواست شاویسی تا صبح از خاطراتش می گفت ، اما یکی آمد دنبالش و اون هم گفت باقی خاطرات باشه یه وقت دیگه . خدا حافظی کرد و رفت . بچه ها هر کدام رفتند بخوابند . هر کسی باید سر وقتِ خودش دم در نگهبانی می داد . من هم پست آخر بودم . خیلی زود خوابم برد . قبل از اینکه بیام جبهه خیلی که زود بلند می شدم برای نماز صبح نیم ساعت بعد از اذان بود . اما حال و هوای جبهه و معنویتی که توی پادگان آموزشی و بزرگتر های ما که خیلی قبل از اذان صبح بیدار می شدند و نماز شب می خواندند ، به من هم اثر کرده بود. گاهی خود بخود قبل از اذان صبح بیدار می شدم . دیدن آسمان پر ستاره حال آدم رو خوش می کرد . خواب و خوراکم ، لباسهای خاکی ام ، سر وقت نماز خواندن و دعا و زیارت عاشورا خواندن ، از من یه آدم دیگه ای ساخته بود . همون چیزی که قبل از آمدن آرزوی آن را داشتم . شهر کجا ....جبهه کجا ! دعای توی سنگر خواندن کجا .... سه روز توی مقر بودیم و استراحت می کردیم . البته نگهبانی سر جای خودش بود . روز چهارم نوبت تیم ما بود که بریم سمت جزیره مینو .... خطی که آرام و قرار نداشت ... ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 2⃣5⃣ خاطرات مهدی طحانیان جلسه تمام شد و دستور دادند به سمت آسایشگاه برگردیم. سرگرد پشت سرم می آمد و یکریز تهدید می کرد: «هان مهدی! امروز دیگه مطمئن شدم تو آدم بشو نیستی، تو دیگه منو خسته کردی، بهت قول می دهم تو را ناقص کنم، تو را فلج می کنم، از مردن بدتر. کاری باهات می کنم که بلبلی کردن یادت برود. در آن چند ماه سرگرد را شناخته بودم. می دانستم دلش عقده کرده و حتما کارم را یک جوری تلافی خواهد کرد و رفتار مرا بی جواب نخواهد گذاشت. به همین دلیل آن شب نمازم را خواندم، دعاهایی را که دوست داشتم خواندم و منتظر شدم بیایند. ساعت نزدیک دوازده شد. بچه ها گفتند: «تا حالا اگر می خواستند بیایند، آمده بودند.» بچه ها یکی یکی خوابیدند. کتونی هایم را پوشیدم و بندهایش را محکم دور مچ پاهایم بستم و رفتم کنار در، روی موزاییکها دراز کشیدم. هر لحظه منتظر بودم بیایند. ساعت نزدیک دو و نیم شب، درست وقتی داشتم پیش بینی می کردم که دیگر نخواهند آمد، یکدفعه عراقی ها ریختند داخل محوطه. دست همه کابل و چوب بود. آمدند پشت پنجره ها و شروع کردند به میله ها کوبیدن و هوار کشیدن. داد می زدند: «یالا بلند شوید!» درها را باز کردند. بچه ها پابرهنه و خواب آلود بودند. سربازها جلوی در ایستاده بودند و همه را می دواندند به طرف حمامها. طبق معمول محل تخلیه فاضلاب را بسته بودند. دوش های آب سرد باز بود و کف حمام و دستشویی ها آب جمع شده بود. ما را فرستادند زیر دوش آب و بعد با پشت پا می زدند به ما تا بیفتیم روی زمین پر از آب. آن وقت شروع می کردند کابل زدن. چنان وحشیانه می زدند انگار ما که کتک می خوریم آدم نیستیما برایشان مهم نبود آن ضربه های کابل که به چشم، به گوش یا به نخاعمان می خورد، ممکن است چه بلایی سرمان بیاورد. 👇👇

🍂 سربازها فریاد می کشیدند و کابل میزدند که یک دفعه سرگرد محمودی وارد حمام شد و داد کشید: «یالا شعار بدهید» و خودش شروع کرد: «توپ، تانک، مسلسل.. مصرع بعدی را هم خودش ساخته بود که خیلی رکیک بود و به حالت جنون آمیزی فریاد میزد: مگر کر هستید؟ یالا این شعار را تکرار کنید.» همگی کتک می خوردیم. یک ربعی به این وضع گذشت که دیدم سرگرد رفت بیرون، به طرف حمام های انفرادی که بین دو قاطع، از بلوک ساخته شده بود. چند دقیقه بعد چهار سرباز که خوب می شناختمشان به اسم های یاسین، توفيق، فرشته عذاب (عبدالرحمن) و خمیس آمدند و دست و پای مرا گرفتند و بین زمین و آسمان بردنم به طرف حمام های انفرادی همین طور که مرا بلند کرده بودند و می بردند، یاسین و فرشته عذاب به بدنم سونده میزدند. هر چه سعی می کردم خودم را از دستشان خلاص کنم، فایده ای نداشت. سرگرد در راهروی حمام ها ایستاده بود و چهار سرباز مرا جلوی او ول کردند روی زمین. سرگرد آمد جلو و از زمین بلندم کرد و چسباند به دیوار. به چشم هایم خیره شد. از نگاهش معلوم بود که شوخی ندارد. بلکه می خواهد عقده های دلش را باز کند. با کف دست به پیشانی ام زد و مرا محکم کوبید به دیوار. گفت: «چقدر بهت گفتم آدم بشو مهدی. دست از این کارهایت بردار؟ فایده نداشت، تو بدتر کردی. من همه را آدم کردم، سر جایشان نشاندم، الا تو یک الف بچه را. ولی دیگر تمام شد مهدی. حالا دیگر برای عذرخواهی و پشیمانی دیر شده، فرصت ها را از دست دادی. امشب تو را فلج می کنم....) او پشت هم حرف می زد. دهنش بوی الکل می داد. از حالتها و رفتارهایش معلوم بود مشروب خورده است. سربازان و درجه دارهای دیگر حق نداشتند در اردوگاه مشروب بخورند. آن شب مطمئن بودم کارم تمام است. اشهدم را خواندم. احساس کردم سرگرد انتظار دارد گریه کنم، التماس کنم، به پایش بیفتم و طلب بخشش کنم. اما از روز اولی که این جنگ را با او شروع کرده بودم، چنین روزی را میدیدم. بنابراین، ناخواسته و نادانسته وارد این جنگ نشده بودم که حالا بخواهم تسلیم شوم. اگر غیر از این می کردم باید ذلیل و خوار و یا خائن می‌شدم. به همین دلیل سعی کردم محکم و قوی باشم و خودم را به خدا بسپارم. در آن لحظات می دانستم از دست آن مست دیوانه رهایی نخواهم داشت، مگر اینکه نظر حق متوجهم شود. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 روایت #سردار_سیاف معاون طرح و عملیات قرارگاه قدس در عملیات #بیت_المقدس #قسمت_پنجم 🔸 امام استراتژی جنگ را مشخص کرد. ایشان فرمودند اگر جنگ ۲۰ سال هم طول بکشد ما پای آن می ایستیم. دیگر تکلیف کار برای همه مشخص شد. ما تا قبل از آن اصلا استراتژی نداشتیم؛ زمین می دهیم زمان می‌گیریم هم شد استراتژی؟!! یکسری طرح هایی را بنی صدر می نوشت و اجرا می کرد که اگر حواس مان نبود در جریان اجرای آن ها ۴ لشکر را منهدم می کرد. 🔅 لذا بعد از تعیین استراتژی، نیروها سازماندهی شدند و همه ی ظرفیت ها به کار گرفته شدند. گروه های مردمی در قدم اول تبدیل به گردان شدند. بزرگِ هر گروه به عنوان فرمانده منصوب شد و ماموریت پیدا کرد تا یگانش را توسعه دهد و نیروهای بیشتری را از شهرها جذب نماید. مرحله بعد گردان ها به تیپ تبدیل شده و بعد از عملیات بیت المقدس به لشگر ارتقا پیدا کردند. فرمایش بعدی حضرت امام(ره) به ما نظامی ها این بود، بروید و مسائل تان را حل کنید. حالا باید فکری برای مناطق جنگ زده می کردیم. قدم اول آزاد سازی مناطق تحت تصرف ارتش عراق بود... #ادامه_دارد... #عملیات_بیت_المقدس #آزاد_سازی_خرمشهر @defae_moghadas 🍂