🍂 ایران دخت با دهان باز و حیرت زده به من چشم دوخته بود و پلک نمی زد. انگار در همین دو، سه دقیقه تصوراتش زیرورو شده بود. پدر ایراندخت، که مردی پنجاه ساله با موهای جوگندمی بود و حرف های ما را گوش می داد، گفت: «حالا چرا تو به دختر من نگاه نمی کنی؟» گفتم: «چون حجاب ندارد.» گفت: «خوب... آهان... من پدرش هستم و می گویم حلال است، نگاه کن... عیبی ندارد!» تا این را گفت، سرگرد که اعصابش از حرف هایم به هم ریخته بود، خندید و با مسخره بازی بین تخت ها قدم زد و رو به بچه ها که همه سرهایشان پایین بود، گفت: «خوب بسه دیگه... سرها بالا بالا نگاه کنید... مبارکه، باباش میگه حلاله.. پس نگاه کنید.». عکاس ها تندتند عکس می گرفتند و ایران دخت مات و مبهوت همین طور روی زمین جلویم نشسته بود. از فرصت استفاده کردم و گفتم: «فکر نمی کنم در هیچ کجای جهان، بچه ای به سن من اگر مرتکب قتل هم شده باشد به زندان بیندازندش، مگر اینکه به سن قانونی برسد. اما اینجا عراقی ها با ما، که زیر سن قانونی هستیم، جوری رفتار می کنند که هیچ دولتی با بدترین و خطرناک ترین آدم ها نمی کند.» آن روزها به دنبال آزادی بودم، نه می خواستم کسی برایم دل بسوزاند و بخواهد وضعیتم را در اسارت سامان دهد. فقط می خواستم اعتقادم به دینم، رهبرم و وطنم محکم و پابرجا بماند و این را هر کس که سراغم می آید، بداند. بین صحبت هایم چند بار از امام خمینی نام بردم. در جمع خودمان، وقتی اسم امام را می بردیم، صلوات می فرستادیم و محمودی همیشه از این موضوع رنج می کشید و ما را کتک می زد. اما آن روز سرگرد یک مبارزه منفی علیه ما شروع کرده بود. انگار می خواست به من بفهماند که برایش مهم نیست چه می گویم. به همین دلیل وقتی اسم امام را بردم و همه صلوات فرستادند و من خواستم به صحبتم ادامه دهم، سرگرد فریاد زد: «یکی دیگه...» و دوباره همه صلوات فرستادند و بار دیگر وقتی خواستم صحبت کنم، محمودی فریاد زد: «یکی دیگه...» و این حالت را چند بار تکرار کرد. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 روایت #سردار_سیاف معاون طرح و عملیات قرارگاه قدس در عملیات #بیت_المقدس #قسمت_چهارم 📌 ما در جریان عملیات بیت المقدس با ۱۵۰ گردان، خرمشهر را آزاد کردیم. اگر بنی صدر یک دهم این حجم نیرو را در اختیار قرار می داد، یعنی ۱۵ گردان، ۱۰ گردان یا حتی یک تیپ! خرمشهر را نگه می داشتیم. اصلا برای حفظ آبروی خودش نگه می داشتیم. اما هیچ کاری نمی کرد که دل حضرت امام(ره) و ملت را شاد کند. شما حتما خاطرتان هست و جوانتر ها هم در تلویزیون دیده اند وقتی خبر آزادی خرمشهر را گوینده اعلام می کند و مارش های نظامی نواخته می شود چه شیرینی در دل این مردم ایجاد می کند. 🔅 حالا این ملت منتظر است. خانواده ها بچه های شان را فرستاده اند، به کشورشان تهاجم شده است و می خواهند اتفاق مثبتی رخ دهد اما او هیچ کاری نمی کند. حالا ما باید زود از این مطلب عبور کنیم و خیلی وقت نداریم و نمی‌خواهیم در مورد بنی صدر صحبت کنیم اما به هر حال دلیل از دست رفتن خرمشهر را باید به خوبی تبیین کنیم که سوالی در ذهن ها باقی نماند. 🔅 مردم یک رییس جمهوری می خواستند که در قد و قواره انقلاب شان باشد، به ارزش های امام شان بخورد اما او در این حد و قواره ها نبود. خرمشهری ها به قول خودشان ۴۵ روز و به قول ما نظامی ها ۳۵ روز شهر را نگه داشتند و این مقاومت یکی از کارهای بزرگ ما در جنگ است. یادش بخیر #شهید_آوینی با گروهش آمدند و روایت این مقاومت را ضبط کردند. تک به تک افراد را پیدا کرد. از آن روحانی که پوست سرش را کندند تا دیگر عزیزانی که مردانه حماسه آفریدند. هر کدام شان هم مرثیه خودشان را از این واقعه دارند. سید صالح یک داستانی را روایت می کند، خانم حسینی در کتاب "دا" یک جور روایت می کند و همه هم با توجه به کمبود ها و سختی هایی که به آن ها گذشته است داستان های خاص خودشان را دارند. 🔴 بگذریم؛ بعد از خلع بنی صدر در خرداد سال ۶۰، عملیات #فرمانده_کل_قوا_خمینی_روح_خدا در دارخوین انجام شد. در جریان این عملیات ما به خط آبادان نزدیک شدیم. ابتدا باید حصر آبادان شکسته شود. اولین حرف مرد استراتژیست جنگ شکست حصر آبادان است... #ادامه_دارد #عملیات_بیت_المقدس #آزاد_سازی_خرمشهر @defae_moghadas 🔻

🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 2⃣9⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم از شاویسی خواستیم تا خاطرات خرمشهر خود را تعریف کند. با اینکه خیلی خسته بود اما قبول کرد و گفت بچه ها، اولش که عراقی ها شهر رو با توپ و خمپاره می کوبیدند ، کسی باورش نمی شد که اصلا جنگ شده. خیلی ها می گفتند بابا دو سه روزه ایران دمار عراقی ها رو درمیاره. اما واقعیت چیز دیگه ای بود. هر روز محاصره تنگ تر می شد . بیشتر زن و بچه های تو هفته اول و دوم کوچ کردن و از شهر رفتند. بدبختی، روستایی ها بودند که هیچ رقم حاضر نمی شدند بیان بیرون و جونشون رو نجات بدن . اول با نصیحت و خوشرویی می گفتیم بیایید برید یه شهر دیگه. اما بعدا مجبور شدیم با دعوا و تهدید از شهر بیرونشون کنیم . نیرو کم بود. غذا کم بود دارو محدود بود. مهمات نداشتیم. هر روز هم شهید و مجروح می دادیم . شاویسی خیلی با غصه حرف می زد . اما یه جا لحنش عوض شد ...با غرور گفت ، بچه ها تو خرمشهر قبل از انقلاب یه نفر بود که خیلی خوش قد و بالا بود. کشتی گیر بود و جیگر دار . اسمش ایاد بود ایاد هندی زاده ... برا خودش بی کله ای بود . وقتی خرمشهر افتاد دست عراقی ها ، ایاد شبها گم و گور می شد. تنهایی می زد بیرون و دم دمای صبح سر کله اش پیدا می شد. اما با یه گونی. حالا بگو تو گونی چی بود ! چند تا سرِ عراقی .... کارش شده بود نفله کردن عراقی ها. چشمان بچه ها از تعجب گرد شده بود. آب دهانمان توی گلو گیر کرد بود . یعنی واقعا می شه ..... نه می شد باور کنیم نه شاویسی اهل چاخان بود . خلاصه اون شب ماجرای ایاد هندی زاده با اون شکل و شمایل و پخ پخ کردن عراقی ها غم های ما رو تبدیل به غرور کرد. خدا وکیلی هم بعد از گذشت سی هشت نه سال ماجرای پهلوان خرمشهری برایم معماست. ایاد هندی زاده .... دلم می خواست شاویسی تا صبح از خاطراتش می گفت ، اما یکی آمد دنبالش و اون هم گفت باقی خاطرات باشه یه وقت دیگه . خدا حافظی کرد و رفت . بچه ها هر کدام رفتند بخوابند . هر کسی باید سر وقتِ خودش دم در نگهبانی می داد . من هم پست آخر بودم . خیلی زود خوابم برد . قبل از اینکه بیام جبهه خیلی که زود بلند می شدم برای نماز صبح نیم ساعت بعد از اذان بود . اما حال و هوای جبهه و معنویتی که توی پادگان آموزشی و بزرگتر های ما که خیلی قبل از اذان صبح بیدار می شدند و نماز شب می خواندند ، به من هم اثر کرده بود. گاهی خود بخود قبل از اذان صبح بیدار می شدم . دیدن آسمان پر ستاره حال آدم رو خوش می کرد . خواب و خوراکم ، لباسهای خاکی ام ، سر وقت نماز خواندن و دعا و زیارت عاشورا خواندن ، از من یه آدم دیگه ای ساخته بود . همون چیزی که قبل از آمدن آرزوی آن را داشتم . شهر کجا ....جبهه کجا ! دعای توی سنگر خواندن کجا .... سه روز توی مقر بودیم و استراحت می کردیم . البته نگهبانی سر جای خودش بود . روز چهارم نوبت تیم ما بود که بریم سمت جزیره مینو .... خطی که آرام و قرار نداشت ... ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 2⃣5⃣ خاطرات مهدی طحانیان جلسه تمام شد و دستور دادند به سمت آسایشگاه برگردیم. سرگرد پشت سرم می آمد و یکریز تهدید می کرد: «هان مهدی! امروز دیگه مطمئن شدم تو آدم بشو نیستی، تو دیگه منو خسته کردی، بهت قول می دهم تو را ناقص کنم، تو را فلج می کنم، از مردن بدتر. کاری باهات می کنم که بلبلی کردن یادت برود. در آن چند ماه سرگرد را شناخته بودم. می دانستم دلش عقده کرده و حتما کارم را یک جوری تلافی خواهد کرد و رفتار مرا بی جواب نخواهد گذاشت. به همین دلیل آن شب نمازم را خواندم، دعاهایی را که دوست داشتم خواندم و منتظر شدم بیایند. ساعت نزدیک دوازده شد. بچه ها گفتند: «تا حالا اگر می خواستند بیایند، آمده بودند.» بچه ها یکی یکی خوابیدند. کتونی هایم را پوشیدم و بندهایش را محکم دور مچ پاهایم بستم و رفتم کنار در، روی موزاییکها دراز کشیدم. هر لحظه منتظر بودم بیایند. ساعت نزدیک دو و نیم شب، درست وقتی داشتم پیش بینی می کردم که دیگر نخواهند آمد، یکدفعه عراقی ها ریختند داخل محوطه. دست همه کابل و چوب بود. آمدند پشت پنجره ها و شروع کردند به میله ها کوبیدن و هوار کشیدن. داد می زدند: «یالا بلند شوید!» درها را باز کردند. بچه ها پابرهنه و خواب آلود بودند. سربازها جلوی در ایستاده بودند و همه را می دواندند به طرف حمامها. طبق معمول محل تخلیه فاضلاب را بسته بودند. دوش های آب سرد باز بود و کف حمام و دستشویی ها آب جمع شده بود. ما را فرستادند زیر دوش آب و بعد با پشت پا می زدند به ما تا بیفتیم روی زمین پر از آب. آن وقت شروع می کردند کابل زدن. چنان وحشیانه می زدند انگار ما که کتک می خوریم آدم نیستیما برایشان مهم نبود آن ضربه های کابل که به چشم، به گوش یا به نخاعمان می خورد، ممکن است چه بلایی سرمان بیاورد. 👇👇

🍂 سربازها فریاد می کشیدند و کابل میزدند که یک دفعه سرگرد محمودی وارد حمام شد و داد کشید: «یالا شعار بدهید» و خودش شروع کرد: «توپ، تانک، مسلسل.. مصرع بعدی را هم خودش ساخته بود که خیلی رکیک بود و به حالت جنون آمیزی فریاد میزد: مگر کر هستید؟ یالا این شعار را تکرار کنید.» همگی کتک می خوردیم. یک ربعی به این وضع گذشت که دیدم سرگرد رفت بیرون، به طرف حمام های انفرادی که بین دو قاطع، از بلوک ساخته شده بود. چند دقیقه بعد چهار سرباز که خوب می شناختمشان به اسم های یاسین، توفيق، فرشته عذاب (عبدالرحمن) و خمیس آمدند و دست و پای مرا گرفتند و بین زمین و آسمان بردنم به طرف حمام های انفرادی همین طور که مرا بلند کرده بودند و می بردند، یاسین و فرشته عذاب به بدنم سونده میزدند. هر چه سعی می کردم خودم را از دستشان خلاص کنم، فایده ای نداشت. سرگرد در راهروی حمام ها ایستاده بود و چهار سرباز مرا جلوی او ول کردند روی زمین. سرگرد آمد جلو و از زمین بلندم کرد و چسباند به دیوار. به چشم هایم خیره شد. از نگاهش معلوم بود که شوخی ندارد. بلکه می خواهد عقده های دلش را باز کند. با کف دست به پیشانی ام زد و مرا محکم کوبید به دیوار. گفت: «چقدر بهت گفتم آدم بشو مهدی. دست از این کارهایت بردار؟ فایده نداشت، تو بدتر کردی. من همه را آدم کردم، سر جایشان نشاندم، الا تو یک الف بچه را. ولی دیگر تمام شد مهدی. حالا دیگر برای عذرخواهی و پشیمانی دیر شده، فرصت ها را از دست دادی. امشب تو را فلج می کنم....) او پشت هم حرف می زد. دهنش بوی الکل می داد. از حالتها و رفتارهایش معلوم بود مشروب خورده است. سربازان و درجه دارهای دیگر حق نداشتند در اردوگاه مشروب بخورند. آن شب مطمئن بودم کارم تمام است. اشهدم را خواندم. احساس کردم سرگرد انتظار دارد گریه کنم، التماس کنم، به پایش بیفتم و طلب بخشش کنم. اما از روز اولی که این جنگ را با او شروع کرده بودم، چنین روزی را میدیدم. بنابراین، ناخواسته و نادانسته وارد این جنگ نشده بودم که حالا بخواهم تسلیم شوم. اگر غیر از این می کردم باید ذلیل و خوار و یا خائن می‌شدم. به همین دلیل سعی کردم محکم و قوی باشم و خودم را به خدا بسپارم. در آن لحظات می دانستم از دست آن مست دیوانه رهایی نخواهم داشت، مگر اینکه نظر حق متوجهم شود. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 روایت #سردار_سیاف معاون طرح و عملیات قرارگاه قدس در عملیات #بیت_المقدس #قسمت_پنجم 🔸 امام استراتژی جنگ را مشخص کرد. ایشان فرمودند اگر جنگ ۲۰ سال هم طول بکشد ما پای آن می ایستیم. دیگر تکلیف کار برای همه مشخص شد. ما تا قبل از آن اصلا استراتژی نداشتیم؛ زمین می دهیم زمان می‌گیریم هم شد استراتژی؟!! یکسری طرح هایی را بنی صدر می نوشت و اجرا می کرد که اگر حواس مان نبود در جریان اجرای آن ها ۴ لشکر را منهدم می کرد. 🔅 لذا بعد از تعیین استراتژی، نیروها سازماندهی شدند و همه ی ظرفیت ها به کار گرفته شدند. گروه های مردمی در قدم اول تبدیل به گردان شدند. بزرگِ هر گروه به عنوان فرمانده منصوب شد و ماموریت پیدا کرد تا یگانش را توسعه دهد و نیروهای بیشتری را از شهرها جذب نماید. مرحله بعد گردان ها به تیپ تبدیل شده و بعد از عملیات بیت المقدس به لشگر ارتقا پیدا کردند. فرمایش بعدی حضرت امام(ره) به ما نظامی ها این بود، بروید و مسائل تان را حل کنید. حالا باید فکری برای مناطق جنگ زده می کردیم. قدم اول آزاد سازی مناطق تحت تصرف ارتش عراق بود... #ادامه_دارد... #عملیات_بیت_المقدس #آزاد_سازی_خرمشهر @defae_moghadas 🍂

🍂 تصویری ناب از سردار شهید حسن باقری در دوم خرداد ۶۱ ابتدای جاده خرمشهر به شلمچه @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 3⃣9⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم باز هم غروب و باز هم جابجایی . خوبی این جابجایی ها این بود که هیچ کسی مسلح نبود . سلاح ها توی سنگر ها بود و هیچ نیرویی با خودش سلاح ها را به عقب نمی آورد . تیربار و کلاش و نارنجک ها همه توی خط بود . این برای ما هم خوب بود . داشتن اسلحه توی مقر دردسر داشت . البته توی مقر مسئولین و نیروهای بومی که ثابت بودند همه اسلحه تحویل گرفته بودند . اما یه مشکلی وجود داشت . تیر بارها همه ژ سه بود . سنگین و بد بار . حساس به گرد و خاک . اگه یه ذره کثیف می شد گیر می کرد . برای همین هم کمتر با تیربار شلیک می شد . موقع حرکت رسید و یا علی گفتیم با بچه های مقر خداحافظی کردیم . تاریک روشن رسیدیم به محور . به سرعت جابجایی ها انجام شد و سریع لوح نگهبانی نوشته شد . اینجا غیر از اسکله و جای قبلی بود. خاکریز بلند و سنگر های منظم توی دل خاکریز . با یه فاصله بیست ، سی متری هم سنگر های استراحت را به پا کرده بودند . توی هر سنگر تجمعی حدود پنج نفر می تونستند استراحت کنند . سقف سنگر هم پلیت بود و روی پلیت ،گونی های خاک گذاشته بودند. نگهبانی ها هم دو نفره دبود و دو ساعته . این خیلی خوب بود که دیگه تنها نیستی . پاس اول به من و چراغعلی افتاد . قد و هیکل هر دوتامون کوچک بود . چراغعلی فلوتش رو هم آورد . گفتم این رو برا چی می آوری ؟ خندید و گفت می خوام یه خورده تو سنگر فلوت بزنم ! گفتم بابا دست بردار اینجا که گوسفند نیست . گفت حالا .... شاید گوسفند هم پیدا کردیم . ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 3⃣5⃣ خاطرات مهدی طحانیان کم کم سکوتم وحشی ترش کرد. دوباره مرا محکم به دیوار چسباند و پاهایم بین زمین و آسمان معلق ماند. با کف دست زد توی گوشم. سرم، صورتم و بدنم را به بلوک های سیمانی دیوار می کوبید. در آن لحظات، سرگرد محمودی را در شمایل انسان نمی‌دیدم، احساس می کردم با یک دیو درگیر شده ام که می خواهد مرا له کند یا ببلعد. کمی بعد انگار خسته شده باشد رهایم کرد و همانجا وسط راهروی حمام ایستاد. سربازها با سونده افتادند به جانم و به هر جای بدنم که دستشان می رسید، می زدند. سرگرد یک چوب دستی خوش دست داشت که شبیه گرز بود. چوب ضخیمی بود که انتهای آن یک بند چرمی داشت و سر گرز مثل چماق، ضخیم و گرد بود. جنس محکمی داشت و اسرای زیادی را با آن ناقص کرده بود. دسته اش کنده کاری داشت و آدم را یاد میل‌های زورخانه می انداخت. سرگرد آمد نزدیکم، دستور داد سربازها از زمین بلندم کنند. خم شد گردنم را گرفت و فشار داد. فهمیدم می خواهد دولا شوم. گفت: «یالا مهدی دولا شو. چهار دست و پا روی زمین خم شو، دیگه می خواهم فلجت کنم.» با چنان حرصی کلمه «فلج کنم» را می گفت که انگار شده بود بزرگترین آرزوی زندگی اش؛ آرزویی که داشت به آن می رسید. سربازها به گردن و کمرم فشار آوردند که خم شوم. 👇👇👇