ساحلِ دلت را به خدا بسپار ؛ خودش قشنگ‌ترین قایق را برایت می‌فرستد ...        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۸۹ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 فرمانده گردان به اتفاق تنی چند از فرماندهان گروهان‌ها به نزدیک ترین نقطه در مرزی حرکت کردند، ولی ما از آن منطقه جلوتر نرفتیم. این دژ، از دو خاکریز تشکیل شده بود و در طول مرزهای عراق و ایران که یکی در خاک ایران و دیگری در خاک عراق بود امتداد می یافت. ایرانی‌ها خاک عراق را در تصرف خود داشتند. از یکی از فرماندهان گروهان وضعیت را جویا شدم. او گفت ماندن در اینجا نوعی خودکشی است، چگونه ممکن است در این زمین باز و مسطح به سمت یک در شش متری که در پشت آن جنگجویان متعصب و جاهل سنگر گرفته اند، پیشروی کنیم؟ حرفهای او نظر افسری را در ذهنم تداعی کرد که در سال ۱۹۸۲ وارد مواضع ما در موخوره شد. او در جنگ ۱۹۷۳ با اسرائیل شرکت کرده بود، وقتی در مورد حال و هوای جنگ با اسرائیل از او سؤال کردم. در پاسخ گفت «ما» اگر مانند ایرانی‌ها با سرسختی تمام می جنگیدیم، اسرائیل مدتها پیش از صحنه گیتی محو شده بود. نزدیک ظهر به محل موقت گردان در حوطه رسیدیم. هوای داغ و شرجی، عرق بدنمان را با گرد و خاک غلیظ منطقه صحرایی درهم آمیخته بود و به علت تشنج روحی و دلهره و نگرانی از روزهای آینده در شرایط طاقت فرسایی به سر می‌بردیم. از طرفی زمان شروع حمله نیز مشخص نبود و ما حالت افرادی را داشتیم که از اعدام شدن خود آگاه بودند، ولی زمان اجرای حکم را نمی‌دانستند. با این حال فرمانده تمامی ما را اطراف میزی گرد آورد و ضمن تشریح مواضع واحدها، جاده ها خاکریزها و موانع آبی مسئولیتهای محوطه به گردان را مشخص کرد و به حاضرین گفت: «آقای رئیس جمهور به شما اعتماد کامل دارد، به همین خاطر باید موجبات سرفرازی گردان را فراهم سازید. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

علقمه یعنی عباس‌ها، عباس‌هایی با لبان تشنه و چشم بر آب روان بستن و بر پرواز سلام دادن اروند این روزها، چقدر آرام است و سر به زیر و شاید خجل... و شاید بغض در گلو... گردهمایی گردان خط شکن کربلا ۲۹ دیماه- یادمان کربلای ۴- علقمه        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۸۲ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 بوی آرد سرخ شده خانه را برداشته بود. مادر بلند شد و به آشپزخانه رفت. هر کس مشغول کاری شد. یک هفته قبل از رفتنش بیست و هفتم یا بیست و هشتم آبان دلم درد می‌کرد. منصوره خانم برایم کاچی درست کرد. همینجا نشسته بودم. ظهر بود. وقتی علی آقا آمد، گفت: «مامان یه کاسه قیماق به من بده شاید بچه م که به دنیا آمد نبودم.» مادر با یک کاسه چینی که توی دیس استیل گذاشته بود آمد و کنارم نشست. بوی روغن حیوانی تند و تیز بود. با بغض گفتم:"نمی خورم." مادر ناراحت شد. - یعنی چی شده؟ کسی توی اتاق نبود. با صدای بلند گریه کردم. بچه توی خواب تکان خورد و بغض کرد. روی پیشانی اش چند خط افتاد. مشتهایش را چند بار تکان داد. مادر با نگرانی پرسید: "باز چیه منصوره خانم" سراسیمه رسید در یک دستش قاشق بود و در یکی دیگر دستگیره شطرنجی زرد و قرمز که خودم برایش دوخته بودم. با نگرانی نگاهم کرد. دلم نیامد بگویم یاد چه چیزی افتادم و از چه چیزی می‌سوزم. منصوره خانم کنارم نشست. دستگیره و قاشق را دورتر از خودش توی هوا نگه داشت. اشک توی چشمهایش حلقه زد. نگاه کرد به عکس هر دو پسرش و گفت: «اگه دوست هم نداری، باید بخوری؛ مقویه برات خوبه مادر، یادش به خیر علی آقا، عاشق قیماقای من بود!» مادر، که میخواست من و منصوره خانم را آرام کند، گفت: «صلوات بفرستید.» با گریه گفتم: «مادر چهل سال هم بگذره من علی آقا رو فراموش نمی‌کنم تا قیامت براش همین طور می‌سوزم. منصوره خانم آهی کشید و نالید. رنگش زرد شده بود و چشم هایش بی‌جان و کم رمق. مادر پرسید: "منصوره خانم حالتون خوبه؟!" منصوره خانم سرش را تکان داد انگار داشت از درون مویه می کرد. مادر قاشق را گذاشت توی قیماق. چند پر خوشرنگ زعفران داخل آن بود. گفت: «میخوری یا بدم بهت؟» اشتها نداشتم. از بوی آرد سرخ شده و زعفرانی که توی خانه پیچیده بود حالم به هم میخورد. یاد حلوا و فاتحه و مراسم امیر و علی آقا می افتادم و دلشوره می‌گرفتم. با گریه گفتم: «دلم برای علی آقا تنگ شده.» منصوره خانم بیصدا بلند شد و رفت. مادر گفت: «ببین فرشته جان، اگه گریه کنی نه من نه تو قرارمان این بود که بین مردم گریه نکنیم. باید محکم و قوی باشی فردا چهلم علی آقاست؛ شاید بین مهمانا چند نفر منافق هم باشن این جوری که تو می‌کنی دشمن شاد می‌شه. باید مثل مرد باشی. یادت رفته علی آقا موقع شهادت امیر آقا چه جوری بود. باید تو هم اونجوری باشی. پسرت یتیم نیست؛ پسرت فرزند شهیده تو هم همسر شهیدی. ببینم گریه کردی و از خودت ضعف نشان دادی حلالت نمی‌کنم. ما خودمان این راه رو انتخاب کردیم. یادت رفته خواستگار که می آمد می گفتی من به کسی ازدواج می‌کنم که اهل جبهه و جنگ باشه. میخوام وظیفه م رو به انقلاب ادا کنم. مگه نمیخوای دینت رو ادا کنی، خب الان وقتشه، ادا کن. مگه نمی‌گفتی همسر آینده م باید شجاع و با ایمان باشه؟ مگه علی آقا شجاع و با ایمان نبود؟! حالا نوبت توئه. باید شجاع و با ایمان باشی گریه هم بی‌گریه! گریه نشانه ضعفه. مسلمان هم ضعیف نیست؛ مخصوصا فرشته خانم من.» گفتم: «مادر» همۀ اینا رو میدونم اما چه کار کنم دلم تنگه، نمی شه دلم رو بازی بدم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

ته صف بودم ؛ به من آب نرسید... بغل دستیم لیوان آب را داد دستم و گفت: من زیاد تشنه ام نیست نصفش رو تو بخور ... فرداش به شوخی به بچّه‌ها گفتم از فلانی یاد بگیرید دیروز نصف آبِ لیوانش را به من داد یکی گفت: لیوان‌ها همه‌اش نصفه بود..! صبح‌تان سرشار از عشق        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان ▪︎روند جنگ و نقش مقام معظم رهبری و دکتر چمران محمد جواد مادرشاهی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 نیروهای ما در بالای جاده اهواز یک واحد نظامی بودند که روی تپه های فولی آباد متمرکز شده و البته هر طرفی که روی فولی آباد تسلّط می‌داشت و نیروهایش را در آنجا قرار می‌داد، نیازی به تصرف اهواز نداشت؛ چون در آنجا هم زاغه‌های مهمات ارتش بود و هم این تپه ها بر تمامی محله ها و نقاط شهر اهواز تسلط داشتند. هر نیرویی که آن تپه ها را می‌گرفت، در حقیقت اهواز را در تصرف داشت. اگر دشمن به ما فشار می آورد خط دفاعی ما پاره می شد و دشمن به آسانی به تپه های فولی آباد دسترسی پیدا می‌کرد و جاده سوسنگرد را قطع می‌کرد و شهر اهواز بی آنکه وارد آن شود، در دست می گرفت! در آن ایام اگر برای گرفتن تپه ها می‌آمد با هیچ مشکلی رو به رو نمی شد و تقریباً برای دشمن با آن امکانات زرهی و تانک تقریباً حمله دو ساعته کافی بود که شهر و تپه ها را به اشغال خود در آورد. اما به خواست خدا دشمن برآورد اطلاعاتی از نیروهای ما نداشت، نمی دانست که در برابر او چه نیرویی وجود دارد؛ چون بر آوردی از قدرت ما در دست او نبود، به همین جهت او حرکتی نکرد و به جلو نیامد وگرنه ما اهواز را از دست رفته می دیدیم، لذا با دکتر چمران نشستیم، گفتیم بیاییم یک فکر اساسی بکنیم که اهواز را از دست ندهیم. بنابر این به این جمع بندی از کارمان رسیدیم که یک خندقی بکنیم. یعنی در فاصله پانزده کیلومتری اهواز و دور تا دور اهواز حد اقل از جاده اهواز اندیمشک و اهواز - خرمشهر یک صد و هشتاد درجه این چنین زاویه ای را به فاصله ۱۵ کیلومتر خندقی بکنیم و در پشت این خندق، خاکریزی درست کنیم، ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ پایان از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 یه زمانی کربلا رفتن آرزو بود یه عده راهش رو باز کردن و الان پیش ارباباشون هستن آرزوی شما چیه؟        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #جبهه #کلیپ @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۹۰ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 بعد از ظهر در نهرهای پر آب منشعب از شط العرب خود را شستیم. هنگام عصر از طریق رادیو اطلاعیه ای پخش شد: «نیروهای ما در منطقه جنوب دست به ضد حمله ای علیه نیروهای دشمن زده و پس از اتمام مأموریتشان عقب نشینی کردند.» این بیانیه در نوع خود خنده دار بود. نیروهای مهاجم از دو لشکر پنج و شش مکانیزه، زبده ترین لشکرهای عراق تشکیل یافته بود. این دو لشکر مأموریت داشتند برای عقب راندن نیروهای ایرانی از اطراف خرمشهر و خارج کردن آنها از دژ مرزی دست به یک ضد حمله بزنند اما کاری از پیش نبرده، به ناچار عقب نشینی کردند. بعد از شنیدن این خبر عده ای از افسران سؤال می‌کردند: «در صورتی که این دو لشکر مجرب و کارآزموده نتوانستند به هدف دست یابند چه کاری از دست ما برخواهد آمد؟» سحرگاه روز بعد نوزدهم فوریه پاسخ این سؤال در قالب این خبر خوشحال کننده به دست ما رسید. حمله ای که قرار بود در آن شرکت کنیم، لغو گردید. با شنیدن این خبر از زبان فرمانده نفس راحتی کشیده شکر خدا را به جا آوردیم. فرمانده به ما اطلاع داد، برای اتخاذ مواضع دفاعی راهی خرمشهر خواهیم شد. طبیعی است این دستور در نظر ما بهتر از فرمان حمله به سوی استحکامات و مواضع تحت کنترل رزمندگان سلحشور و طالب مرگ بود. بلافاصله در مسیر شرق شط العرب به راه افتادیم. از تنومه گذشته در یک منطقه وسیع واقع در جنوب شرقی تنومه به انتظار دریافت دستورات تازه توقف کردیم. طبق معمول سربازان برای یافتن استراحتگاه موقت به فعالیت پرداختند و تا پاسی از شب به‌تلاش خود ادامه دادند. من هم مجبور شدم بار دیگر در اتومبیل معاون بخوابم. بعد از ظهر روز بیستم مه به مقر درمانگاه صحرایی یکی از تیپ‌ها که بعد از عملیات سپتامبر گذشته مجبور به عقب نشینی از شرق کارون شد رفتم و ضمن ملاقات با دوستان دانشکده از آنها درخواست حمام و یک دست لباس نو کردم. آنچه را می‌خواستم برایم فراهم کردند به امید اینکه شب هنگام بر سر سفره شام کنار هم باشیم. از آنها خداحافظی کردم. شب که دوباره برای صرف شام گرد هم جمع شدیم درباره مسائل مختلفی از جمله وضعیت نظامی منطقه و تحولات آن صحبت کردیم. یکی از همکارانم که از عدم علاقه و گرایش من به بعثی ها مطلع بود گفت اوضاع بر وفق مراد نیست و ما جنگ را باخته ایم و به من توصیه کرد که هنگام عقب نشینی فقط فکر خودم باشم و به دستورات فرمانده توجه نکنم، زیرا عقب نشینی در ارتش عراق امری طبیعی است. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۸۳ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 منیره خانم از توی آشپزخانه مادر را صدا کرد. مادر بلند شد گفت: «بخور تا من بیام حالت که خوب شد، می‌ریم گلزار شهدا؛ دلتنگیت برطرف میشه.» سینی را جلو کشیدم. پرده پنجره کنار رفته بود. برف آرام آرام می‌بارید. بیرون از پنجره همه چیز ساکت و آرام بود. دانه های سفید برف با آرامشی دلنشین از آسمان به زمین می ریختند. فکر کردم الان سنگ قبر علی آقا و امیر یک دست سفید شده. دلم برای دفترم تنگ شده بود. چند روزی بود چیزی ننوشته بودم. دلم می‌خواست برای علی آقا نامه می‌نوشتم و می‌گفتم علی جان، پسرت به دنیا آمد. اسمش را مصیب بذاریم یا امیر؟! گریه ام گرفت. نالیدم: «ای خدا، من دلم تنگه خدا جون چه کار کنم، من دلم تنگه!» مثل بچه ها شده بودم. زدم زیر گریه. عصر، رختخوابم را جمع کردند و بند و بساط و اسباب و اثاثیه ام را بردند توی اتاق خواب. شب خانه شلوغ می‌شد. فردای آن روز چهلم علی آقا بود. خیلی ها می آمدند تا اگر کاری بود، انجام دهند. بدین ترتیب من و پسرم توی آن اتاق مستقر شدیم. آن وقت همه می‌گفتند گریه نکن و غصه نخور. مگر می‌شد توی آن اتاقی که با هم آن همه خاطره داشتیم زندگی کرد و غصه نخورد و گریه نکرد. فقط خدا می‌دانست من برای چه آنقدر بی تابی می‌کردم و دلم می‌سوخت. فقط خدا می‌دانست من چه کسی را از دست داده بودم. هنوز هم آلبومهای علی آقا داخل کمد دیواری بود. اولین بار که وارد این اتاق شدم کمد ديواری سراسری سمت چپ نظرم را جلب کرد. کمد یک طرف دیوار را پر کرده بود. سمت راست و چپ کمدهای لباس بود و وسط هم کمد دکوری بود که طبقه بندی شده بود. داخل قفسه ها پر از کتاب و آلبوم و لوازم شخصی علی آقا بود. چقدر این آلبوم را دوست داشت؛ پُر از عکس دوستان شهیدش بود. تا بیکار می‌شد می‌گفت: «فرشته، اون آلبوم رو بیار با هم ببینیم. روی در هر دو کمد و دیوار سمت چپ و راست پر از عکس دوستان شهیدش بود. به همراه پیشانی بند و پلاک و دست نوشته های شهدا. همان موقع تعجب کرده بودم از اینکه علی آقا این همه دوست شهید داشت. آهی کشیدم و فکر کردم: «بالاخره کار خودت رو کردی و رفتی روی دیوار قاطی عکس شهدا شدی.» آقا ناصر آمد توی اتاق گفت «فرشته خانم، بالاخره اسم آقازاده رو چی می‌خوای بذاری؟» گفتم: «نمی‌دونم مثل همیشه با شوخی و خنده گفت علی سفارش همه چیز به من کرد از روغن حیوانی و شیره و عسل گرفته تا خرت و پرت و پوشک بچه و قربانی؛ اما اصل کاری یادش رفت.» با شرم گفتم: «آقا به من گفت.» آقا ناصر با هیجان و خوشحالی پرسید: «گفت! چی گفت؟!» همیشه می‌گفت اگه دختر بود زینب و اگه پسر بود، مصیب. ابروهای آقا ناصر تو هم رفت - نه بابا این حرفا مال وقتی بود که مصیب تازه شهید شده بود و خودش و امیر زنده بودن. چیزی نگفتم. آقا ناصر آهی کشید. - مصیب رو خیلی دوست داشت. اصلاً مثل دو تا داداش بودن. آقا ناصر رفت و روبه روی عکس مصیب مجیدی ایستاد. آقا مصیب خدا رحمتت کنه. بالاخره، راهکار نشان پسر مارُم دادی. برگشت و به من نگاه کرد. دوباره برگشت به طرف عکس آهی کشید. آی آی آی تو گفتی بهش راهکار شهادت اشک اشک! •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 شهدای غواص سال ۶۴ این کلیپ به تازگی توسط یک عکاس قدیمی از آرشیو بیرون آمده است! ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #جبهه #نماهنگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

به نام کسانی کنم ابتدا که در خاک از آنهاست جوش صدا به نام غيوران زهرانسب ز خود رستگان به حق منتسب علي صولتانی که در خون شدند به يک نعره از خويش بيرون شدند... به یاد پهلوانانِ شهید گردان میثم از راست: شهید عباس دائم الحضور شهید پهلوان سعید طوقانی و شهید محمدرضا پند (لباس‌ سفید) صبح‌تون سرشار از سلامتی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 کربلای ۴ در عملیات کربلای۴ از یک گـروه هفت نفری که با قایق به آن طرف اروند رفته بودند، تنها حاج‌ستار توانست جانِ سالم بِدَر ببرد و به عقب برگردد. اکثر آنها از جمله صمد برادرِ حاج ستار شهید شدند ... وقتی که از حاجی پرسیدیم : « حاجی، تو که می‌توانستی جنازه‌ی برادرت رو با خود بیاوری، چرا این کار را نکردی؟» در جواب گفت: « همه بچه هـا برادر من هستند ؛ کدامشان را می آوردم؟ » 📚 یک جرعه آفتاب ص۵۵ #شهید_حاج_ستار_ابراهیمی فرمانده‌گردان ۱۵۵ شکر ۳۲ انصارالحسین        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_ستار_ابراهیمی #شهید @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 سیره شهید محمد زینلی... 🔹سپاه ماشین در اختیار او قرار داده بود برای آموزش به نیروهای بسیج... 🔸 کارش که تمام می شد ماشین را درخانه اش می گذاشت و برای کارهای شخصی و مهمانی رفتن با موتور می رفت. 🔹 وقتی به او می گفتند ماشین درخانه هست آن وقت با موتور زن و بچه ات را جایی می بری؟ 🔸 می گفت ماشین مال بیت المال است و من هرگز استفاده شخصی نمی کنم. #شهید_محمد_زینلی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 عهدی با خدا برای پذیرفتن یک مسئولیت " بنده موسی اسکندری فرزند قربانعلی در پیشگاه خداوند متعال عهد می بندم که با تمام توان و قوت تمام اوقات خود را مصروف بالا بردن کیفیت و کمیت لشکر هفت حضرت ولی عصر(عج) نمایم و از خداوند متعال و امام زمان خواهشمندم استدعا دارم که مرا در این راه مرا موفق نمایند تا بتوانم خدمتگزار خوبی برای رزمندگان اسلام که در لشکر هستد باشم تا بتوانم با ایجاد محبت – علاقه بین تمامی برادران لشکر انسجام و تشکلی و وحدتی الهی ایجاد شود. همچنین بنده عهد می بندم در امورات دین، امر به اصلاح نفس خویش همت نمایم و این کار مهم را بر همه امورات ترجیح می دهم، خود را مقید به انجام اموراتی نمایم که به اصلاح ضعف های نفسانی و بالا رفتن قوه ایمانی و زدودن زنگارهای قلب شود از خداوند متعال خواهانم که مرا در این راه خطیر یاری کند زیرا بدون عنایت و لطف اصلا قادر به انجام این امر مهم نیستم. لذا استدعا دارم عنایتی به این بنده خود نمایید تا بتوانم نماز شب را به وقت و با تمام شرایط بجا آورد، تا بتواند نمازهای یومیه را با حضور قلب و جماعت در مسجد و نمازخانه ادا نماید، تا بتواند قرائت قرآن مجید را با تمام شرایط و قواعد تلاوت نماید، تا بتواند ادعیه و مناجات هایی که مانع این نفس سرکش است و باعث تقرب به درگاه الهی می شود درمواقع خود انجام دهد.خدایا تو شاهد باش آنچه در این عهد نامه آمده است خواسته ی من است ولی عمل آن بستگی به لطف و عنایت تو دارد."        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_اسکندری #شهید @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 جای صدا تو همچنان خالیست... چند فریم دلتنگی چند تصویر از روزهای نه چندان دور روایتی از حاج احمد جبهه‌ها درست مانند حاج احمد کاظمی، حاج احمد متوسلیان و حاج احمد سوداگر... به وقت یکم بهمن ماه ساعت ۰۹:۱۰ دقیقه شب، تهران، شب رحلت پیامبر اسلام(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) و صدایی که دیگر شنیده نشد... 🌴 فرارسیدن دوازدهمین سالگرد سردار دل‌ها شهید والامقام حاج #احمد_سیاف‌زاده فرمانده فقید دانشکده دوره فرماندهی و ستاد(دافوس) سپاه و مسئول طرح و عملیات قرارگاه همیشه پیروز کربلا در دوران دفاع مقدس گرامی‌باد✌️        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #شهید_سیافزاده #کلیپ @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۹۱ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 در همان روز طوفان شدیدی وزیدن گرفت، درختها و نخلها را با قدرتی تمام به حرکت درآورد و درها و پنجره های باز به هم کوبیده شد. بعد از خداحافظی از همکاران و دوستانم به استراحتگاه موقت برگشتم. طوفان همه چیز را به هم زده و چادرها را از جا کنده بود. دستور حرکت به سمت خرمشهر صادر گردید و همه سوار شدند و خودروها آماده حرکت شدند. خدا را شکر می‌کنم که در آن شرایط افسر بودم و در وظایف دشوار سربازان سهمی نداشتم. وقتی به ادارات مؤسسات و انبارهای دولتی مراجعه می‌کردم به ارزش ستاره ای که بر دوشم نصب شده بود پی می‌بردم. این ستاره های کوچک کارهای بزرگ را برایم سهل و آسان می ساخت. سرانجام نیمه شب بعد از فروکش کردن طوفان در حالی که باران می بارید به راه افتادیم. خودروها در ستونی منظم حرکت می‌کردند اما همان طور که در حرکت‌های شبانه معمول بود، به تدریج نظم و ترتیب خود را از دست دادند. من در آمبولانسی که پیشاپیش ستون حرکت می‌کرد نشسته بودم و اطراف جاده را با وجود تاریکی دهشتناک آن نظاره می‌کردم. سمت راست جاده نخلستانها بودند، با استناد اطلاعات جغرافیای ام در مورد جنوب عراق حدس می‌زدم که شط العرب در سمت راست این نخلستانها قرار دارد. مسیر حرکت ما همچنان ادامه یافت تا به نقطه ای رسیدیم که در سمت چپ آن گلوله های منور با رنگهای مختلف به آسمان پرتاب می‌شد و در سمت راست نیز شبح نخلستانها همچنان ما را همراهی می‌کرد. حدس زدم که به مرزهای بین المللی نزدیک شده ایم و پرتاب گلوله های منور گواه بر این بود که با خط آتش فاصله زیادی نداریم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۸۴ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 بوی اسپند خانه را پُر کرد. از جایم بلند شدم، جلوتر رفتم و خیره شدم به عکس شهدا. شهید حمید نظری علی دانا میرزایی، حجت زمانی، محمد شهبازی ... دست کشیدم روی عکس‌ها. علی آقا با چه عشق و حالی این عکس‌ها را با پونز به دیوار زده بود. جای انگشت‌هایش روی چند پوستر که گلاسه و روغنی بود مانده بود. فقط عکس خودش و امیر توی قاب بود. پیشانی ام را روی شیشه قاب عکس امیر گذاشتم. بوی دست‌های علی آقا را می‌داد. خودش این قاب را به دیوار کوبیده بود. گفتم «اسم پسرمون شد، محمد علی اما من به یاد تو بهش می‌گم علی، علی جان! با این فکر بغضم شکست. همۀ عکسها بوی دست‌های علی آقا را می‌داد. اصلاً اتاق بوی علی آقا را گرفته بود. چقدر سعی کردم شکل آن دستهای سفید و گرم یادم بماند، آن قد و بالا، ریش‌های بلند و بور، چشم‌های آبی، چین‌های روی پیشانی، موها و ابروهای بور و درهم. آن شب توی همین اتاق خوابید، نه؛ خانه حاج صادق بودیم. حالش خوب نبود. قرار بود ساعت دو و نیم صبح برود. گفت: «فرشته، اگه بخوابم بیدارم می‌کنی؟ گفتم: «آره.» کاش بیدارش نمی‌کردم. کاش خودم هم می‌خوابیدم و هر دو خواب می ماندیم. ته دلم می‌دانستم این بار که برود برنمی‌گردد. از کجا می دانستم! صدایی مدام در گوشم تکرار می‌کرد فرشته! خوب نگاهش کن. سیر ببین‌ش. باید این قیافه، این موها، ابروها و این هیبت یک عمر یادت بماند. این پاها که وقتی توی اتاق راه می‌روند، گرومپ، گرومب صدا می‌کنند. عادتش بود، با پاشنه راه می‌رفت. علی آقا همیشه عجله داشت؛ هول بود برای رفتن آن چشمهای آبی هیچ وقت درست و حسابی به خواب نمی رفت. انگار همیشه یک چشمش بیدار بود اما آن شب چه خواب عمیقی! توی خواب نفس های بلندی می‌کشید. فرشته چرا بیدارش کردی؟! چرا خودت هم نخوابیدی؟ تو که آن صدا را می‌شنیدی یکریز در گوشت ویز ویز می‌کرد و می گفت: این آخرین باری است که او را می‌بینی! این بدرقه آخر است، این آخرین دیدار است، این آخرین خداحافظی است... وقتی خوابیدی آمدم توی هال چرا آمدم؟ چرا نایستادم و سیر نگاهت نکردم؟ مگر نمی‌دانستم دیدارمان به قیامت می‌ماند! مادر صدایم کرد. فرشته، فرشته جان، شامت رو بیارم اونجا یا خودت می آی؟ تندتند اشکهایم را پاک کردم. خودم را توی شیشه قاب عکس علی آقا نگاه کردم. نوک بینی و چشمهایم سرخ بود. با اینکه اشتهایی به غذا نداشتم، رفتم توی اتاق پذیرایی، سفره ای بزرگ انداخته بودند. غریبه نبود. جمع خودمانی بود. مریم و شوهر و دخترش، حاج صادق و خانمش و بچه ها، آقا و منصوره خانم، حاج بابا و خانم جان پدر و مادر منصوره خانم و برادرش دایی محمد که خارج از کشور زندگی میکرد اما چند سالی می‌شد زن و بچه را آنجا رها کرده بود و آمده بود ایران و با پدر و مادرش زندگی می کرد. دلم گرفت، چه خانواده شاد و خوشبختی بودیم! اگر امیر و علی آقا بودند الان چه خبر بود. داد و هوار و شوخی و خنده شان به هوا می‌رفت. چرا یک دفعه این طوری شدیم؟! چه مهمانی سوت و کور و بی روحی. منصوره خانم ناخوش بود. عصر دوباره کلیه هایش درد گرفته بود و حاج صادق برده بودش دکتر. همه ساکت و بی سروصدا دور سفره نشسته بودند. آقا جان هنوز باروحیه بود. گفت ایی پسرت ما رِ کشت. فرشته خانم، چرا ای بچه گریه نمی‌کنه؟ نفیسه گفت: فرشته جون به جای گریه صورتش سرخ می‌شه. شام پلو و خورش قیمه بود مریم مجمع به دست از کنارم گذشت. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂