#قبله_ی_من #قسمت102 خجالت زده لبم رابه دندان میگیرم و میچرخم. خیلی تند نه! اروم تر. یکبار دیگر و یکباردیگر، تو انگار سیر نمیشوی. یه باردیگه عزیزم. نیم چرخی که میزنم یکدفعه میگوید: وایسا! شوکه می ایستم. سمتم میاید. صدای نفسش را دریک قدمی می شنوم. همان دم تور بلندم کنار میرود و حرکت دستش راروی موهایم احساس می کنم. خدا چقدر وقت گذاشته خانوم. چقدر حوصله! شانه ام را میگیرد و مرا سمت خودش میگرداند. میدونستی؟ -چیو؟ اینکه موی بلند دوست دارم. میخندم. جوابی برای سوال لطیفت پیدا نمی کنم میدونی؟! -چیو؟ خیلی شبیه منه؟ -کی؟ خدا! گیج نگاهت می کنم چرا؟ حتما عاشقت شده که اینقد واسه نقاشی کردن چشمات دل گذاشته. باناباوری به لبهایت خیره میشوم. این حرفها را تو بزنی؟ یحیی؟! دست دراز می کند و دسته ای از موهایم را روی شانه ام میریزد یه قول بده! -دوتا میدم! مراقبش باشی. -مراقب چی؟! -مراقب محیای من. گلویم میسوزد. الان چه وقت بغض است. -چش یحیی بمیره برای چشم گفتنت. -ا! خدانکنه. منم یه قول میدم! مراقب اینا می مونم. دستهایم رامیگیری و روی چشمانت میگذاری! اشک پلکم را خیس می کند. کاش میدانستم تو به پاس کدام کارنیکو برای خدایی. لبخندت برای من بس بود! تمام تو از سرزندگیم زیادی است. چه کسی فکرش را می کرد روزی تو بشوی نفس و زندگی بندشود به بودنت. ای همه ی بود و نبود من. بودنت راسپاس! لیموترش ها درون پیش دستی مدام غلت میخورندو تا لب ظرف می ایند. ارام قدم برمیدارم تا روی زمین نیفتند. به میز کوچک تلفن که میرسم هوفی می کنم و روی صندلی تک نفره چوبی کنارش می نشینم. زیرچشمی ساعت را دید میزنم. کمی از ظهر گذشته. نتوانسته بودم نهاربخورم. دل اشوبه کالفه ام کرده. حتم دارم از استرس و نگرانی است. یک هفته است که برای یک تماس یک دقیقه ای ازیحیی دل دل می کنم! حالم بداست. بدترازچیزی که قابل وصف باشد. همانطور که یک چشم به تلفن دارم و یک چشم به چندلیموی خوش رنگ، چاقو را برمیدارم و قاچ می کنمشان. اب دهان زیر زبانم جمع میشود. هرکدامشان را بة چهار قسمت تقسیم می کنم. یک قسمت رابرمیدارم و بین دندانم میگیرم. بی اراده یکی از چشمانم را می بندم و ازطعم ترش و تیزش به خود میلرزم. سعی دارم دل اشوبه ام را با اینها خوب کنم...مادرم همیشه می گفت: حالت تهوع که داری یک تکه لواشک یا چندقاشق اب لیمو بخور. خوب یادم است که هربار به نسخه اش عمل کردم تا دوساعت دردستشویی عق میزدم! امیدوارم این بار انطور نشوم! باسرزبان لبم را پاک می کنم و دست چپم را روی تلفن میگذارم. گویی زیر دستم نبض میگیرد و دلم راارام می کند. سرم رابه پشتی صندلی تکیه میدهم و برشی دیگر از لیمو رادردهانم میمکم. دلم ضعف میرود و گلویم ترش میشود. پیش دستی را روی میز میگذارم و بادست راست جلوی دهانم را میگیرم. چیزی از شمیم تا دم گلویم بالا می اید. اینبار باهردودست دهانم را میگیرم و تندتند اب دهانم را قورت میدهم. کاررا به تلقین میسپارم و پشت هم درذهنم تکرار می کنم: من خوبم! خوبم! خوبم!. اما یک دفعه ان چیز به دهانم میجهد. به سمت دستشویی میدوم و سرم را در روشویی اش خم می کنم...یک بار دوبار...سه بار...ده بار.. پشت هم عق میزنم ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده:مهیاسادات_هاشمی #کپی بدون ذکر منبع و نام نویسنده پیگرد الهی دارد. 💟 @Delbari_Love

با پانزده ثانیه دیدن این ویدیو پانزده ساعت شارژ بمانید😍😂 💟 @Delbari_Love

#خانم_مهربون🌹 یکدل باشیم✅؛ درک متقابل موجب ایجاد تفاهم می شود و یکدلی به وجود می آورد. 💟 @Delbari_Love

#آقای_مهربون😊 منطقی رفتار کنیم؛ مسایل را منطقی و درست بررسی کنیم و به جای منافع شخصی، مصالح زندگی مشتــ💍ــرک را در نظر بگیریم و بی طرفانه قضاوت کنیم. 💟 @Delbari_Love

🎥 #ببینید 🎀 درمان خستگی جنسی؟!!! #حجت_الاسلام_ضیایی 💟 @Delbari_Love

#عاشقانہ💞 از روزی به روزِ دِگر دوســـ♥️ــت داشتنت جاری‌ست... #هرروز_بیشتر_از_روز_قبل_میخوامت_دلبر💍 💟 @Delbari_Love

#ریحانه🌹 شبیه پیله به دورم تنیدَمَت شاید... شوی دلیلِ عروجی که مقصدش زهـــ♥️ــراست #بانوی_زهرا_خو❤️ 💟 @Delbari_Love

#عاشقانہ_شہدا یادم هـست سرسفره عقد💍که نشستہ ‌بودیـم بـهـم گفت: الان فقط مـن و💞تـو، توے ایـن آینه مشخص هستیم☺️ ازتومے‌خوام که کمک کنےمن به سعادت وشهـادت برسم😊 منم همونجاقول دادم که تواین مسیـرکمکـش‌ کنم😔🙂💚 #شهید_محسن_حججی 🌸 💟 @Delbari_Love

#خانمها_ببینند 💢چگونه مردان را به حرف زدن تشویق کنیم ؟ #دکتر_حورایی 💟 @Delbari_Love

#عاشقانہ💞 کسی چه میفهمد; تکرار تو چقدر زندگــ🍃ــی بخـــش است درست مانند نفسهایم... #نفسمی_جانا💕 💟 @Delbari_Love

#قبله_ی_من #قسمت103 امیدوارم این بار انطور نشوم! باسرزبان لبم را پاک می کنم و دست چپم را روی تلفن میگذارم. گویی زیر دستم نبض میگیرد و دلم راارام می کند. سرم رابه پشتی صندلی تکیه میدهم و برشی دیگر از لیمو رادردهانم میمکم. دلم ضعف میرود و گلویم ترش میشود. پیش دستی را روی میز میگذارم و بادست راست جلوی دهانم را میگیرم. چیزی از شئمم تا دم گلویم باال می اید. اینبار باهردودست دهانم را میگیرم و تندتند اب دهانم را قورت میدهم. کاررا به تلقین میسپارم و پشت هم درذهنم تکرار می کنم: من خوبم! خوبم! خوبم!. اما یک دفعه ان چیز به دهانم میجهد. به سمت دستشویی میدوم و سرم را در روشویی اش خم می کنم...یک بار دوبار...سه بار...ده بار.. پشت هم عق میزنم...انقدر که چشمانم ازاشک پرمیشود. دستهایم میلرزند...حس می کنم هرلحظه ممکن است هرچه دردرونم است بیرون بریزد. هربارکه عق میزنم...ازتجسمش بعدی هم می اید...ازدهانم چیزی جز اب سفید بیرون نمی اید...چم شده؟! شیراب را باز می کنم. دستم رازیر اب میگیرم و دهانم را پرمی کنم از خنکی اش! دهانم راخالی می کنم و صاف می ایستم.. دراینه به خودم نگاه می کنم... زیرچشمانم کبود ورگه های خون از زیر پوست نازک و سفیدم پدیدار شده... دستم را روی شکمم میگذارم... ازحالتم چندشم میشود... صدای عق زدنم درگوشم زنگ میزند. موهایم را بالای سرم جمع کرده ام و تنها دسته ای راروی شانه ریخته ام. یحیی که بیاید باید رهایشان کنم.. میگوید: حیف نیست اینهارا بین گیره و هزارمدل بافت خفه کنی؟!. باید باز باشن تاهروقت دلت اب شد با دست به جانشان بیفتی ... و پشت بندش مردانه میخندد. دلم ضعف میرود. زن بودن شیرین است اگر یک مرد در س*ی*ن*ه ات نفس بکشد! باسراستینم خیسی لبم را میگیرم و با بی حالی ازدستشویی بیرون می ایم. معده ام میسوزد. خالی است! شاید هم زخم شده... سعی می کنم کل شکمم را درمشت بگیرم. لبهایم میلرزد. سردم شده! ازذهنم میگذرد: زنگ بزن تا نمرده ام اقا! فنجان چای و عسل رانزدیک لبم می اورم و درمانده به حال خرابم فکر می کنم. نفسم را حبس می کنم و چای را سر میکشم. باید زنده بمانم! خنده ام میگیرد... یک دامن و تی شرت عروسکی تنم کردم. کمی که گذشت پوست تنم ازسرما کبودشد! نمیدانم تب و لرز کرده ام یا چیز دیگر... امامجبور شدم کاپشن یحیی را تنم کنم که درونش گم میشوم! استین هایش برایم بلند است و وقتی مینشینم سرم در یقه اش فرو میرود...باوجود قدبلندم نسبت به جثه ی یحیی ریز ترم. درمبل راحتی فرو رفته ام و با دهان باز نفس میکشم. موهای ژولیده و پریشانم چهره ام را مضحک کرده.. اماچاره چیست.. دستم توان بالا امدن و شانه کشیدن را ندارد! سرم رابیشتر دریقه اش فرو میبرم و تلویزیون را خاموش می کنم. چشمانم گرم میشوند. خوابم می اید! اما دلم شور دلتنگی میزند! نگاه تب دارم را به ساعتم میدوزم تیک تاک... تیک تاک.. روی اعصاب است! مخم راتیلیت کرده! پشت هم وراجی می کند: زنگ...نزد. زنگ...نزد.. زنگ. مثل بچه ها همانطور که روی مبل نشسته ام پایم رادرون شکمم جمع و دستانم رادورش حلقه می کنم...چشمانم را می بندم...دلم عطرش را میطلبد! چیزی روی موهایم حرکت می کند...ارام و یکنواخت...چشم راستم رانیمه باز می کنم و دوباره می بندم. پوست صورتم میسوزد...به سختی این بار هر دو چشمم راباز می کنم. مقابلم تاراست و فضای تاریک دیدم را ضعیف تر می کند. سرم تیر می کشد و درونم میسوزد...تب دارم! اب دهانم رااز گلوی خشکم پایین میدهم و یکباردیگر برای دیدن اطراف تقلا می کنم...دوتیله ی عسلي مقابلم برق میزنند. گرم.. مثل همان فنجان چای و عسلی...گرچه طعمش را نفهمیدم! صدایی درسرم می پیچد: محیام؟ محیا... لبمهایم بهم میخورند: چ...ی. گیج و منگ چشمانم را می بندم. پوست صورتم از هرم نفسهایش گر میگیرد. یحیی است! کی امده؟! سرم را کمی تکان میدهم. بدنم گرم شده. چندباری پلک میزنم. هاله ی لبخند لبهایش را پوشانده. گردن کشیده اش در یقه ی بسته ی لباس نظامی تنها چیزی است که بعداز چهره اش درتاریک قابل تشخیص است. حرکت انگشتانش روی صورتم سوزن میشود و درون تنم فرو میرود...موهای تنم سیخ میشوند. به زور لبخند میزنم. دوست دارم ازخوشحالی جیغ بکشم و بعدساعتها بابت زنگ نزدن هایش گریه کنم ولی تنها به یک سوال افاقه می کنم: سلام... کی اومدی؟ باپشت دست موهایم رااز جلوی چشمانم عقب میزند ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده:مهیاسادات_هاشمی #کپی بدون ذکر منبع و نام نویسنده پیگرد الهی دارد. 💟 @Delbari_Love

#قبله_ی_من #قسمت104 تقریبادوساعت پیش... به خودم که می ایم می بینم روی تخت دراز کشیده ام...دستم راروی پیشانی ام میگذارم -اینجا چیکار...می کنم؟ خواب بودی رسیدم. اوردمت تواتاق! -خسته بودی...ببخشید! فداسرت! کاپشنم بهت میادا! و دستی به یقه ی کاپشن میکشد. لبخند میزنم و لبم را جمع می کنم -یوخ زنگ نزنی ها! عیبه! میخندد.. شرمنده. دست خودم نیس، بگیر نگیر داره! -کال گفتم یاداوری کنم. چیو یاداوری کنی؟! اینکه پاک ازدس رفتم؟! کمی قهر به شرط اشتی بعدش می چسبد. اما دلم تاب نمی اورد. سرجایم مینشینم و سرم رادریقه فرو میبرم. مظلومانه پلک میزنم و زل میزنم به چشمانش... -اونجوری نگاه نکن. دستهایش راباز می کند و ارام میگوید: بدو که یعالم این س*ی*ن*ه برات تنگه. اخ که چقدر میچسبد؛ فراق بال در آ*غ*و*شش! خیز برمیدارم که یکدفعه دلم خالی دهانم تلخ میشود. ازتخت پایین می ایم و به سمت دست شویـی میدوم. صدای یحیـی رااز پشت سرم میشنوم: یاحسین! چی شد؟! دست مادرم را پس میزنم -مامان نمیخورم. بیخود! یحیی چه گناهی کرده باید تورو تحمل کنه؟! قیافتو دیدی؟! -نترس! اقاسربه زیره به خانوم نگاه نمیکنه. جواب ندی میمیری؟ -اوره! درد! میخندم. بابی حالی سرم را عقب میکشم -مامان جان، عقم میاد نکن! بذارشوهرت بیاد! -خواستگاری؟! مرض نگیری دختر! -بگو امین. همان لحظه یحیی وارد پذیرایی میشود. یک جعبه درون دستش کادو پیچ شده. لبخند بزرگش نگاهمان راخشک می کند. کلید زاپاس را بابا به او داده. زیر پلیورش درست روی س*ی*ن*ه اش چیزی برجسته شده. سالمی می کند و برای ب*و*س*یدن دست مادرم خم میشوم که طبق معمول ناکام میماند. مقابلم روی زمین زانو میزند. ملافه ام را درمشت میگیرم و به برق چشمانش زل میزنم -سلام. وعلیکم خانوم. -اون چیه؟ و به س*ی*ن*ه اش اشاره می کنم. مادرم هم باتعجب به همانجا خیره شده... وایسا.. کادوی جعبه راباز می کند. روی در جعبه نوشته شده شیرینی سرای بهار ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده:مهیاسادات_هاشمی #کپی بدون ذکر منبع و نام نویسنده پیگرد الهی دارد. 💟 @Delbari_Love