🟣خداوند وقتي مي خواهد حضرت موسي(ع) را براي مقابله با فرعون مجهّز و آماده كند مي گويد: اي موسي قيامت آمدني است... و مواظب باش اهل هوس تو را از آن منصرف نكنند و پيرو هوس آن ها نشوي كه در آن حالت نابود خواهي شد؛ «فَلاَ يَصُدَّنَّكَ عَنْهَا مَنْ لاَ يُؤْمِنُ بِهَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَتَرْدَی»؛ يعني در حين تلاش سياسي اجتماعي، اگر از مقصد اصلي که همان قيامت و آماده شدن براي ابديت است، باز بماني نابود مي شوي. منزل اصلي هرکس، قيامت است. ما در زمين آمده ايم تا شايسته ي زندگي قيامتي شويم و دين هم براي قيامتي كردن ما آمده است، حال اگر فكري آمد كه ما را به کلي از قيامت غافل نمود و تماماً متوجّه دنيا كرد، اين فكر، در تقابل با سعادت انسان است. تحت تأثير چنين فکري آرام آرام احساس مي کنيد ديگر مؤمنان را دوست نداريد، دنياداران را بيشتر دوست داريد و به نوع زندگي و برنامه هاي آن ها علاقه مند هستيد. کم کم متديّنين را مسخره خواهيد كرد، نسبت به روحانيّت بي توجه مي شويد و مي گوييد: اين ها نقش توليدي ندارند، مي گوييد: اديسون برق اختراع كرد، آخوند چه كار مي كند؟ در حالي که برق در عين اين که مي تواند وسيله اي جهت راحت کردن امور زندگي باشد ولي هرگز با برقي که اديسون اختراع کرد، نمي توان زندگي زميني را آسماني نمود. 🔴پيامبران(ع) آمدند زميني ها را به ابديت متصل گردانند و آن ها را به ساحتي فوق ساحت زمين دعوت نمايند. اگر ذهن و فکر جوانان ما را توليد بدون توحيد اشغال کرد، ديگر گوششان نسبت به سخنان پيامبران(ع) شنوا نيست تا بخواهند بر اساس دستورالعمل پيامبران الهي زندگي کنند. و اگر اين راه ادامه يابد روح کلي جامعه به مسيري مي رود که تحملِ به قتل رساندن قدسي ترين انسان ها برايش آسان مي شود. به همين جهت است که مي توان گفت فرهنگي که در سقيفه پايه گذاري شد فرزند پيامبر(ص) را در کربلا کشت. آن ها فكر نمي كردند، حرکت شان منجر به چنين فاجعه اي شود، ولي حضرت زينب(س) به ما نشان دادند که کربلا از کجا پايه ريزي شد. همچنان که اصالت دادن به ارزش هاي غربي در صدر مشروطه، روح جامعه را به سمتي کشاند که شيخ فضل الله نوري را مانع اهداف خود ديد و لذا تحمل شهادت او براي جامعه آسان شد. و پس از آن بود که پنجاه سال حکومت وابسته پهلوي پاي گرفت. 🔵 دامن زدن به جوّ توليدِ بدون توحيد، باعث مي شود، دانشجوي رشته ي مهندسي و پزشکي گمان کند دروس معرفت ديني و اخلاق چيز اضافي است. آنقدر هويت ديني، که اصل و اساس هويت هر انساني است، بي رنگ مي شود که دانشجويان ما هويّت خود را در تخصّص خود جستجو مي كنند و نه در ايمان و بندگي خود. لذا تعالي و حيات خود را در هر چه بيشتر فرو رفتن در تخصص مي جويند. در حالي که رسول خدا(ص) مي فرمايد: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَيْراً فَقَّهَهُ فِي الدِّين »؛چون خداوند خيري را براي بنده اي اراده کند او را علاقمند به تعمق در دين مي کند. چون سعادت اصلي انسان با آشنائي و معرفت هر چه بيشتر به دين، تأمين مي شود. 🟡 وقتي روحيه ي مطرح شده در سقيفه را به کمک توجه دادنِ حضرت زينب(س) و حضرت رضا(ع) شناختيم، مي توانيم موقعيّت تاريخي حضرت اباعبدالله(ع) را درست درك كنيم و تحليل صحيحي از نهضت آن حضرت داشته باشيم. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

مکن ای صبح طلوع ....🥀🥀🖤🖤

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش دهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 وقتی که امور فرعی زندگی عمده شود 🔵 اباعبدالله(ع) فكر و فرهنگ دنياپرستي را رسوا كردند. وقتي پس از رحلت رسول خدا(ص) عده اي به اسم دين بر رأس جامعه قرار گرفتند ولي از اسلام صرفاً اداره ي امور دنيايي شان را مي فهميدند، در نهايت کار به حاکميت يزيدِ ميمون بازِ غرب زده مي کشد و اباعبدالله(ع) را به عنوان کسي که بر اميرالمؤمنين جهان اسلام - يعني يزيد- خروج کرده به قتل مي رسانند و شهر را چراغاني مي کنند، چون در بينشي که سقيفه به آن دامن زد، يزيد خودي قلمداد مي شود و پسر پيامبر(ص) خارجي و غير خودي قلمداد مي گردد. 🟡 همچنان که قبلاً عرض کردم حضرت اباعبدالله (ع) در بدو خروج از مدينه نامه اي که به محمد حنفيه مي نويسند و مي گويند: «أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي(ص) أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَی عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ(ع)»؛ من برای سركشی و عداوت و فساد كردن و ظلم نمودن خروج نکردم، بلكه؛ جز اين نيست كه من به منظور اصلاح در دين جدّم قيام نمودم، من در نظر دارم امر به معروف و نهی از منكر نمايم. من مي خواهم مطابق سيره ي جدّم رسول خدا و پدرم علی بن ابی طالب(ع) رفتار نمايم. 🟠 حضرت با اين که فلسفه ي قيام خود را امر به معروف و نهي از منكر اعلام مي کنند و مي فرمايند مي خواهم سُنّتِ جدّم را إحياء كنم، باز عدّه اي از مذهبي هاي آن زمان به او نصيحت مي كنند كه از اين كار منصرف شو. چون در آن شرايط حساسيت جامعه بر روي اصل ديانت کم شده و امور فرعي بيشتر در زندگي ها عمده گشته بود. 🟢 علامه طباطبائي(ره) در کتاب «معنويت تشيع» مي فرمايند: در ده سال که امام حسين(ع) بعد از شهادت امام حسن(ع) در مدينه بودند آنقدر شرايط سخت شده بود که کسي به ايشان رجوع نمي کرد تا مسائل فقهي خود را بپرسد و لذا از امام حسين(ع) حديث فقهي باقي نمانده است. اين بدين معني است که امويان شرايط فرهنگي جامعه را طوري قبضه کرده بودند كه همه، همه كاره اند و امام هيچ كاره، و مؤمنين واقعي و در رأس آن ها امام حسين(ع) هيچ نقشِ فرهنگي در جامعه نداشته اند و در انزواي کامل بودند، هر بي سر و پايي به عنوان كارشناس و متخصّصِ اسلام حق نظر داشت مگر فرزند رسول خدا(ص) با آن همه تأکيدي که رسول خدا(ص) نسبت به آن ها کردند. با توجه به نکته ي فوق؛ حال ببينيد نهضت اباعبدالله(ع) چگونه جهت کلي جامعه اسلامي را تغيير داد، به طوري که چيزي نمي گذرد، چهار هزار دانشمند از سراسر جهان اسلام پاي درس امام صادق(ع) حاضر مي شوند. چون با شهادت امام حسين(ع) جهان اسلام متوجه شد با حذف اهل البيت(ع) کارش به کجا کشيد، در اثر همين رجوع همگاني بود که بني عباس توانستند با شعار برگشت به اهل البيت پيامبر(ص) بني اميه را از صحنه بيرون کنند. به همين جهت بايد گفت: اسلام را كربلا نگه داشته است چون كربلا حامل يک فكر و بينش بود، كربلا يك خاطره نبود بلكه نمايش عمق فاجعه اي بود که جامعه مسلمين بدان گرفتار شده بود و به همين جهت اولين اعتراض ها از دربار عبيدالله و يزيد شروع شد. 🟣 امروز هم بايد پيام كربلا را بگيريم و با آن زندگي كنيم، و متوجه شويم اگر اصالت را به چيزي جز ايمان داديم دير يا زود بهترين چهره هاي معنوي خود را به مسلخ مي کشانيم. از خداوند عاجزانه تقاضامندم به حقيقت حسين(ع) و ياران او ما را متوجه عبرت هايي بگرداند که بايد از کربلا براي زندگي امروز خود به دست آوريم. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش یازدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 غفلت از عقل قدسی شریعت 🔵 از خود بپرسيم آيا ما بايد زندگي مان را از دستورات وحي الهي بگيريم كه صاحب هستي توسط پيامبرش(ص) به ما رسانده است، يا زندگي مان را بر اساس عقل بنده و جناب عالي و فلان كارشناس و فلان تكنسين و فلان متخصّص و روان شناس تنظيم کنيم؟ آيا اين کار منطقي است كه جز به برنامه ي خالق هستي، به برنامه ي ديگري اعتماد کنيم؟ بعضي ها گفته اند كه راجع به قيامت براي کودکان و جوانان چيزي نگوييد، چون از نظر روان شناسي خوب نيست. اين حرف چه اندازه قابل اعتماد است؟ ائمه دين(ع) به ما فرموده اند: «إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْ ءٍ قَبِلَتْهُ.»؛ قلب جوان مانند زمين خالی است كه هر بذری در آن افشانده شود قبول نمايد. لذا طبق دستورات ائمه ي دين(ع) بايد از همان کودکي از قيامت براي آن ها سخن گفته شود تا ميل ها و هوس هايشان را بتوانند کنترل کنند، قرآن مي فرمايد: «إِنَّ الَّذينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ»؛ كسانی كه به خاطر فراموش كردن روز حساب، از راه خدا گمراه شوند عذاب شديدی دارند. حالا آن آقاي به اصطلاح کارشناس بگويد از قيامت براي کودکان و جوانان سخن نگوئيد. اين به همان معني است که فرهنگ سقيفه را جايگزين فرهنگ غدير بکنيم و انتهاي کار بسيار دردناک خواهد بود. حرفي را كه آن به اصطلاح کارشناس در حال حاضر مي زند ما نمي دانيم ده سال ديگر چه نتيجه اي مي دهد. وقتي نتيجه ي ده سال ديگرِ آن پيشنهاد معلوم نيست آيا مي توان عمر خود را بر روي آن حرف ها گذارد؟ 🟡 بايد از اين گونه افراد پرسيد ما بايد حرف امثال شما را در اين امور که مربوط به آينده اساسي زندگي است بپذيريم يا حرف صاحب هستي را؟ آيا بنده مي توانم در مسائل اصلي زندگي حرف هاي تجربه نشده ي فلان متخصّصِ روانشناس را بپذيرم يا حرف خدا را؟ مگر احاطه انسان ها آنقدر هست که به همه ي ابعاد انسان ها اشراف داشته باشند تا بتوان بر اساس نظر آن ها زندگي را شکل داد؟ 🟠 خليفه ي اول چون بر کرسي خلافت نشست گفت: «در اتخاذ تصميمات، پيامبر از وَحي كمك مي گرفت، حالا كه پيامبر رحلت كرد و وَحي منقطع شد ما ناگزيريم به اجتهاد خودمان عمل كنيم.» ابتدا معلوم نبود منظور خليفه از اين که مي گويد: «من به اجتهاد خود عمل مي کنم» چيست، شايد تصور مي شد همان طور كه مجتهدين اماميّه در حال حاضر اجتهاد مي كنند و سعي مي نمايند حکم خدا را از متون ديني استخراج کنند، او هم چنين قصدي دارد. ولي مدّتي که گذشت، ملاحظه کردند منظور خليفه آن است که در زمان رسول خدا(ص) آن طور مصلحت بود، و امروزه به اجتهاد من چيز ديگري مصلحت است. بنا به فرمايش علامه طباطبائي(ره): «اين موضوع، مقام خلافت را درست همتراز مقام نبوت و رسالت قرار داد و به موجب آن که نبي اکرم(ص) مصدر احکام و قوانين شريعت اسلام و اداره کننده جامعه اسلامي بود، خليفه مسلمين، همان مصدريتِ احکام و قوانين و ولايت امور مسلمين را داشت.» با اين تفاوت که پيامبر(ص) در متن احکام الهي، حق کمترين تصرف را نداشت ولي مقام خلافت به بهانه ي صلاح جامعه ي اسلامي هم در متن احکام و هم در اداره ي مسلمين هرگونه تصرفي صلاح مي ديد اِعمال مي کرد، که موارد تخلف از احکام الهي به بهانه ي مصلحت وقت در دوران خلفاي سه گانه إلي ماشاءالله است. و مرحوم علامه اميني(ره) در الغدير نمونه هاي فراواني از آن را مطابق متون تاريخي اهل سنت ذکر کرده اند. به عنوان نمونه، وقتي غلامِ مغيرةبن شعبه -که مشهور به ابولؤلؤ بود- خليفه ي دوم را به قتل رساند، پسر خليفه، هرمزان را که شاهزاده تازه مسلمان ايراني بود بدون هيچ دليل منطقي به صِرف اين که ابولؤلؤ نيز ايراني بوده، به قتل رساند. عثمان يعني خليفه سوم از قصاصِ قاتل هرمزان سرباز زد و گفت: «ديروز پدرش را کشته اند، نمي توانم امروز خودش را بکشم.» 🟢 اين بينش که بعد از رسول خدا(ص) به صحنه آمد و نظر خليفه را بر اجراي احکام و قوانين الهي مقدم داشت، منجر شد که کار به قتل امام حسين (ع)بينجامد، چون در چنين بينشي قداستي براي احکام الهي نمي ماند تا احترامي براي حاملان واقعي احکام الهي بماند و مردم نيازمند باشند به قرآن شناسان واقعي رجوع کنند. 🟣جريان خلافت رسول خدا(ص) آنچنان منحرف شد که حتي ابابکر در آخر عمر ابراز پشيماني مي کند. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش دوازدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌ضرورت وجود امام معصوم در ادامه دین 🔵 آيا امام حسين(ع) در كربلا به عنوان يك نفر شهيد شد و يا شهادت او جهت به نمايش گذاردن آثار اراده اي بود که پس از رحلت رسول خدا(ص) بدون آن که بداند، براي شكستن قامت اسلام خود را مجهز کرد؟ 🟡 فرهنگي كه رو در روي امام ايستاد و امام را شهيد كرد به کلي از پذيرفتن مقامي که آن مقام، قلبش حامل قرآن باشد سرباز زده بود و اين فرهنگ در سقيفه پايه گذاري شد. در سقيفه از اين موضوع غفلت شد که براي ادامه دين نياز به انسان كاملي است كه سراپاي وجودش را دين فرا گرفته باشد، از خود نپرسيده بودند مگر تداوم دين در جامعه، بدون حضور نمونه ي كامل دين داري ممكن است؟ آنقدر مشغول سياسي کاري و قبيله بازي خود بودند که نمي دانستند قرآن نمونه هاي كامل دينداري را معرّفي كرده و حجّت را براي شناخت امام بر همه تمام كرده است. آيا قرآن نفرمود: «اِنَّمَا يُرِيدُاللهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْت، يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيِرَا...»؛ همانا خداوند اراده کرده که از شما اهل البيت هرگونه آلودگي را پاک گرداند و شما را به طهارت مخصوصي برساند. آيا خداوند از اين طريق ذهن ها را متوجه کساني که در مقام عصمت و طهارتند ننمود، کساني که اگر محل رجوع مردم قرار گيرند جامعه را از هر گونه اشتباه نجات مي دهند و به سوي سعادت رهنمون مي کنند؟ آيا مگر نه اين كه در جامعه ي اسلامي همواره بايد اسلامي حاکم باشد که توسط امامي معصوم تبيين شود و هرگز نبايد به بهانه ي اين كه توليدمان عقب مي افتد و يا اقتصادمان ضعيف مي شود، حسّاسيّت مان نسبت به فرهنگ امام معصوم كم شود. و از صراط مستقيم فاصله بگيريم! 🟠 در صدر اسلام حسّاسيّت نسبت به حاکميت امام معصوم ضعيف شد. اکثراً قبول داشتند علي(ع) حقّ است ولي کوتاه آمدن از حاکميتِ آن حضرت را چيز خطرناکي نمي دانستند، و از اين نکته غفلت شد که وقتي نسبت به حق کوتاه آمديم عملاً باطل را پذيرفته ايم و مسلّم با باطل، هيچ کس به هيچ نتيجه اي نخواهد رسيد، چيزي که پس از هزار و چهارصدسال جامعه اسلامي هنوز به آن گرفتار است و به همين جهت از اسلام بهره ي لازم را نمي برد. 🟢 به حاکميت غير امام معصوم دل خوش كردند و از فاجعه اي كه با عدم حاكميّت امامت در كالبد جامعه ي اسلام رخنه كرد غافل شدند، جامعه گرفتار عمل زدگي و کميت گرايي شد و از کيفيت و معنويت محروم گشت. لشکر مسلمانان از يک طرف تا پشت دروازه هاي چين و از طرف ديگر تا قلب اروپا و آفريقا جلو رفت، و غنائم بسياري به دست آورد و ظاهر اسلام در همه جا حاکم شد اما پوسته اي بدون قلب و محتوا. يعني توليد زياد بود ولي توحيد و معنويّت هيچ و امام معصوم خانه نشين. اين همه فتح، امّا مِنهاي امام. نتيجه اش پريشاني حقيقت اسلام و ذلّت و زبوني مسلمانان زير سرنيزه ي حاكمان قلدر بني اميّه شد. 🟣 امام حسين(ع) در كربلا فاجعه اي را که پشت اين فتوحاتِ بدون معنويّت و امامت در جامعه رخنه کرده بود نشان داد و به خوبي موفّق شد معني حکومت اموي را به جهان اسلام نشان دهد. مشكل جهان اسلام، شخص يزيد نبود، مشكل جهان اسلام، فكر و فرهنگي بود كه يزيد نماينده ي آن بود. 🔴 حسين (ع)پيام خود را به جهان اسلام رساند تا ما امروز دوباره به آن سياه روزي ها دچار نشويم. حضرت نشان دادند در آن شرايط ديگر از اسلام چيزي باقي نمانده و مردم را به برگشت به اسلام دعوت فرمود، در مسير خود به سوي کربلا فرمود: «إِنَّ هَذِهِ الدُّنْيَا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَ تَنَكَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ كَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِيسُ عَيْشٍ كَالْمَرْعَی الْوَبِيلِ أَ لَا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لَا يُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَا يُتَنَاهَی عَنْهُ لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِي لِقَاءِ اللَّهِ مُحِقّاً فَإِنِّي لَا أَرَی الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ لَا الْحَيَاةَ مَعَ الظَّالِمِينَ إِلَّا بَرَماً إِنَّ النَّاسَ عَبِيدُ الدُّنْيَا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّيَّانُون» به راستی، دنيا تغيير چهره داده و ناپسند گشته و نيكی آن در حال نابودی است و از معروف جز رطوبتی در ته ظرف، چيزي باقي نمانده و بي برکتيِ زندگی همانند چراگاهی شده كه جز گياه بيماری زا و بی مصرف چيزی در آن نمی رويد. آيا نمی بينيد كه به حقّ عمل نمی شود و از باطل دست برنمی دارند؟! به طوری كه مؤمن حق دارد در اين شرايط به مرگ و ديدار خدا مشتاق باشد. به راستی من چنين مرگی را جز سعادت نمي دانم و زندگی در كنار ظالمان را جز هلاكت نمي شناسم! همانا مردم بنده ي دنيا شده اند و دين از سر زبان آن ها فراتر نمي رود و دين را تا آن جا كه زندگی شان را بچرخانند مي خواهند و چون در بوته ي آزمايش گرفتار شوند دين داران اندك اند. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش سیزدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌هدف اصلی امام حسین (ع) 🔵 اباعبدالله(ع) با آرايش خاصّ خود که در بردارنده پيامي فرهنگي بود حرکت کردند، کودکان و زنان را نيز با خود آورند، منزل به منزل سخنراني نمودند و دلايل نهضت خود را روشن کردند تا جهان اسلام متوجه فاجعه ي پيش آمده شود و لذا از آنجايي هم که ديگر به جهت شهادت خودشان افشاگري نمي کردند، زنان و به خصوص حضرت زينب(س) وظيفه ي افشاگري را به عهده گرفتند. حضرت اباعبدالله(ع) مي دانند براي اين نهضت به چه عناصري نياز دارند و لذا در عين اين که به عده اي مي گويند برويد، زهيربن قين را دعوت مي کنند که بيايد، از يک طرف قبل از شهادت مسلم بن عقيل، در هنگام خروج از مکه به طرف کوفه مي فرمايند: «مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنَّنِي رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَی»؛ هركس مي خواهد خون جان خود را در راه ما نثار كند و آماده ي حركت است، همراه ما كوچ كند كه من إن شاءالله صبح گاهان حرکت خواهم نمود. از طرف ديگر وقتي با حرّ بن يزيد رياحي روبه رو مي شوند مي فرمايند: «اِنَّ اَهْلَ مِصْرَكُمْ كَتَبُوا اِلَيَّ اَنْ اَقْدِمْ عَلَيْنَا فَاَمّا اِذَا كَرِهْتُمُنِي اِنْصَرَفْتُ عَنْكُم»؛مردم شهر شما به من نامه نوشتند كه به سوي ما بيا، اگر آمدنم را ناخوش داريد باز مي گردم. 🟡 اگر اهداف اباعبدالله(ع) را درست نشناسيم و نفهميم حضرت به دنبال شرايطي هستند که اسلامِ رفته را برگردانند، حركات حضرت(ع) برايمان مجهول مي ماند. حضرت از قبل روشن کرده اند به مسيري پاي گذارده اند که شهادت نه تنها مانعي براي حرکتشان به حساب نمي آيد بلکه از اهداف بنياديني است که پيش روي خود نهاده اند، تا به بهترين نحو نتيجه بگيرند. مردم کوفه از امام(ع) تقاضايي کردند و ايشان هم به حکم وظيفه بايد به تقاضاي آن ها جواب مي دادند، همان طور که علي(ع) پس از قتل عثمان نتوانستند تقاضاي مردم را بي جواب بگذارند، ولي عنصر اصلي حرکت امام حسين(ع) دعوت کوفيان نبود که با مانعي که عبيدالله ايجاد کرد آن حضرت از آن منصرف شوند، اگر کوفه نشد، جاي ديگر. 🟠 فرهنگ كربلا به خودي خود يك فرهنگ بي نظير است براي احياء ديني که در حجاب رفته و از حقيقت خود بيرون افتاده است. عمده آن است که حرکت سيدالشهداء(ع) را از اين زاويه بنگريم که چه شد که کار جهان اسلام به حاکميت شخصي چون يزيد کشيده شد و منجر به شهادت امام حسين(ع) گشت، در واقع با بازخواني پنجاه سال تاريخ صدر اسلام بايد به بصيرتي برسيم تا انقلاب اسلامي پس از پنجاه سال به همان ورطه دچار نشود. اگر تربيت ديني و حساسيت هاي معنوي به حاشيه روند و اسلام در حدّ ظاهر محدود گردد و به صورت قالبي بي قلب باقي بماند بايد منتظر حادثه ي کربلا بود. 🟢 اگر مي خواهيد فرزندتان كربلايي باشد و در مناسبات زندگي با ارزش هاي الهي مأنوس گردد بايد در كنار حياتِ اجتماعي، حياتِ ديني اش را تقويّت کنيد و به اين اندازه راضي نباشيد که ظاهر اسلام را رعايت مي کند، بايد به روش اهل البيت(ع) قلب ها ايماني گردد تا جامعه از برکات اسلام برخوردار شود. از خود بپرسيم ما که نظر به کربلا داريم در خانه هايمان چقدر براي معنويت اعضاي خانه سرمايه گذاري مي کنيم، چه قدر وقت صرف امام شناسيِ فرزندانمان مي نمائيم؟ اگر دائم اصرار داشتيم که نمره دروس فرزندانمان بيست باشد و به قبولي او در دانشگاه فکر کرديم و آن کارها را عمده نموديم، بايد منتظر باشيم که فرزندنمان در حادثه هاي آينده در لشکر عمرسعد قرار گيرد، عمرسعد فرزند سعدبن ابي وقاص يکي از سرداران بزرگ اسلام بود، ولي تلاش نکرد روحيه محبت به علي(ع) را در خانه خود حاکم کند، هر چند دلِ خوشي از معاويه هم نداشت.

🟣 اين فكري كه فقط فرزندانمان را براي زندگي دنيايي تجهيز كنيم همان فکري است که سقيفه را پايه گذاري کرد. فكري که در سقيفه مطرح شد اين نبود كه اسلام در ميان نباشد، معتقد بود اسلام وسيله ي خوبي است براي به دست آوردن دنيا، در عين اين که گوشه ي چشمي هم به آخرت داشت، ولي فکري که در غدير مطرح شد، فکر ديگري بود. خداوند در غدير انساني معصوم را در منظر جامعه قرار داد و مردم را به او خواند. بنيانگذاران سقيفه هم دائم مي گفتند اسلام، امّا چه اسلامي؟ اسلام براي دنيا. آن ها كه بي دين نبودند، ولي اسلامشان اسلامي نبود که به ارزش هاي اصيل اسلامي وقعي بگذارند و در بستر چنين اسلامي يزيد توانست ظهور کند و حسين(ع) شهيد شود. هنر ما آن است که در متن سقيفه، فاجعه کربلا را ببينيم تا در دل برنامه هاي دولت ها غدير را پاس داريم که به سقيفه نزديک نشوند. 🔴 دوستان دانشجو بعضاً مي فرمايند ما فلان رشته ي دانشگاهي را انتخاب کرديم که خدمت کنيم، ولي بايد از خود بپرسند خدمت به مردم براي ايجاد بستري معنوي يا خدمت به مردم براي بهره مندي بيشتر از دنيا. به عبارت ديگر خدمت ما بايد به دنياي مردم باشد يا به قيامت مردم؟ آري مردم متدين اگر امور دنيايي شان راحت تر طي شود فرصت دين داري برايشان بيشتر فراهم مي شود ولي بايد مواظب بود به اسم خدمت به مردم در خدمت اميال دنيايي آن ها قرار نگيريم. آن پزشکي که در خدمت مردمي است که پرخوري مي کنند و بيمار مي شوند و او آن ها را درمان مي کند تا دوباره پرخوري کنند، چه خدمتي به آن ها کرده که نمي گذارد از پرخوري تنبيه شوند؟ آيا نبايد خدمت ما به دنياي مردم، بالاخره به قيامت وصل شود و جهتِ قيامتي آن فراموش نگردد؟ 🔵 با عبرت گرفتن از حادثه ي کربلا بايد به اين نتيجه برسيم که زاويه ي حضور قيامت و معنويّت در زندگي فردي و اجتماعيمان بسيار باز باشد و به اسم سازندگي و پيشرفت از آن مسئله مهم غافل نباشيم. از خود بپرسيم چه اشكالي دارد كه فرزند بنده و جناب عالي يك كارگر ساده باشد ولي با فرهنگ معنوي زندگي کند؟ و از طرفي چه فايده اي دارد كه دكتر و مهندس بشود ولي آن طور که لازم است با فرهنگ اسلام و انديشه هاي قدسي آن بي ارتباط باشد. اگر با کربلا نتوانيم اين سؤال خود را جواب دهيم از پيام حضرت سيدالشهداء(ع) در کربلا چه بهره اي گرفته ايم؟ 🟡 عزيزان! امروز شما در دل فرهنگ غربي در دام نوعی از زندگی افتاده ايد که يك فرهنگ دنياييِ صِرف است، در حدّي كه حتّي اگر توصيه به عبادت و معنويت هم مي کند آن توصيه ها رويکرد دنيايي دارد، نظم و انضباطش هم براي هر چه بيشتر بهره مند شدن از دنياست، حتی آن وقتی که راست مي گويند و از دروغ بيزارند براي بهتر استفاده کردن از دنياست، همه ي توجه آن فرهنگ دنياست، بدون اين كه جهتِ متعالي بشر را در نظر داشته باشد. اگر ما به معني واقعي روي معنويّت وقت نگذاريم و زندگي زميني خود را به آسمان متصل نکنيم و غرب و پيشرفت غربي را مقصد خود قرار دهيم، چيزي نمي گذرد که مي بينيم همه چيز از دست مان رفته است، با نسلي روبه رو خواهيم بود که هيچ احساسي نسبت به اهداف مقدس جمهوري اسلامي ندارد، هرچند كه همه ي كارخانه هايمان به كار باشد و همه ي پارك هايمان سرسبز و همه ي خيابان هايمان پر از ماشين و جاده هايمان از معضل ترافيک رها شده، همه ي موزه ها پر رونق و استخرها پر آب، ولي نسلي سرگردان و بي هويت كه نمي داند چه بايد بكند. آيا فاجعه اي از اين بزرگ تر هست كه انسان همه چيز به دست آورده باشد ولي خود را باخته باشد؟ https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش چهاردهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 غفلت از مقام امام(ع) 🔵 امام شناسي سرمايه ي بزرگي است تا انسان ها بفهمند به کجا بايد نظر داشت. توجّه به نمونه ي كامل حياتِ زميني، يعني انسان معصوم، ما را از افراط و تفريط باز مي دارد و از ورطه هاي مهيبِ زندگي سوز نجات مي بخشد. البته بايد بعد از معرفت به مقام امام، قلب را آماده كرد تا همين امروز امامان از طريق هدايتِ قلبي، ما را از هدايت خاص خودشان سيراب كنند. قلبي كه همه ي قبله اش دنياست نمي تواند از امام مدد بگيرد، ديگر عشق به معصوم و كامل شدن از طريق امام معصوم در او مي ميرد، هر چند تا ديروز اهل مبارزه با طاغوت بوده باشد. بايد كربلا را فهميد و و از آن عبرت گرفت و سخن زينب(س) را فراموش نکرد که منشاء فاجعه کربلا را در سقيفه نشان مي دهد. چون عقل بي امام و عقلي که معتقد به وجود حجت خدا در همه زمان ها نيست، براي خود و نظراتش ارزش قائل مي شود، حتي در مقابل نظر پيامبر خدا(ص) و شريعت الهي. امامان را به عنوان نمونه نمي پذيرد كه حرکات و افکار خود را با آن ها مقايسه كند و نقص هاي خود را بفهمد. قرآن مي گويد: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدين»، ما فرزندان ابراهيم(ع) را امام قرار داديم كه به «امْرِ» ما هدايت كنند و به آن ها فعل خير و اقامه ي صلاة و ايتاي زکات را وَحي کرديم و آن ها براي ما عبادت مي کردند. 🟡 «امر» جنبه ي غيبي هرکاري است. يك «امر» داريم و يك «خلق». قرآن مي فرمايد: «لَهُ الْخَلْقُ وَالأَمْرُ»؛ براي خدا خلق و امر هست. نظام اين دنيا را که با تدريج و زمان همراه است، نظام خلق مي گويند و نظام ملائكه را که فوق زمان و حرکت است، امر مي گويند. قرآن مي فرمايد: «يُنَزِّلُ الْمَلآئِكَةَ بِالْرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ»؛ خداوند ملائكه را به كمك روح كه از امر خداست، نازل كرد، يعني «امر» مقام غيبي عالَم است و قاعده اش هم «كُنْ فَيَكُوُنَ»؛ است چون مي فرمايد: «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»؛ امر خدا آن چنان است كه اگر خواست چیزی را خلق كند، مثل اين است كه بگويد بشو! بدون تأمّل مي شود، يعني مقام «امر» مقام ایجاد بي زمان و مجرّد است. آيه مي گويد: امامان را آورديم كه «يَهْدُونَ بِاَمْرِنَا» به امر ما هدايت كنند يعني از طريق ارتباط غيبي با جان شما، با يك اراده، شما را هدايت مي نمایند. از طريق قلبِ آماده مي توان به کمک امام به عالَمِ «امر» راه پيدا كرد و امام با هدايت «امريِِ» خود، همين امروز هم قلب ها را هدايت مي كند. 🟠 ملاحظه مي فرماييد که؛ خداوند در قرآن ما را متوجه وجود افرادي کرده که هدايت به امر مي کنند و در جان ما - فوق زمان و تدريج- تصرف مي نمايند، کساني که به آن ها «فعل خير» وَحي شده است، به طوري که فعلشان وحي الهي است و حرکاتشان تماماً نمايش وَحي پروردگار است. 🟢 اگر انسان قلب خود را كه وسيله ي كشف مقام ائمه(ع) است، آماده ي دريافت هدايت ائمه كند، از طريق آن بزرگواران و در كنار قرآن، هدايت لازم را به دست مي آورد و در اين حال، هم پيام كربلا را خواهد فهميد که چگونه جامعه اي با نفهميدن مقام امام به قتل او دست زدند و هم با اقتدا به امام معصوم، خود و جامعه را از چنين هلاکت هايي مي رهاند و آن وقت من و شما در عين زندگي دنيايي، با غلبه ي معنويات مي توانيم قيامتي شويم و يا لااقل راه قيامت را در منظر خود مسدود نکنيم و از خطرات منحرف شدن از صراط مستقيم كه همواره در كمين ماست، در امان باشيم. 🟣 دولت ايده آل دولتي است که در عين سازندگي و اصلاحات، اصالت را به معنويات دهد و بستري فراهم نمايد که مردم هر چه بيشتر به کمالات معنوي خود دست يابند و پيشرفت در امور دنيايي را در حدّ خود ارزش بنهند.

🔴 اهل البيت(ع) انسان هايي هستند با مقام معنويِ کامل و كربلا ظهور مقام امامت است به صورتي خاص در برهه اي از تاريخ. اگر در نگاه به كربلا متوجّه ي اين مقام باشيم سخت به فکر مي رويم که چه شد امام را شهيد كردند و به خود نهيب مي زنيم که مواظب باشيم لااقل ما بستر شهادت معنوي ترين انسان را فراهم نکنيم. امّا وقتي براي معنويّت ارزش قائل نباشيم و وقتي مقام امام و امامت را نشناسيم و متوجه نباشيم خداوند کساني را در مدّ نظر ما قرار داده که بايد از آن ها الگو گيري کرد و همه ي فكر و ذكرمان تفريح روز جمعه شد، در آن صورت بايد منتظر فجايعي بود که مي خواستيم از آن ها فرار کنيم و بدون آن که بخواهيم، مرعوب عبيدالله مي شويم و به جنگ با امام حسين(ع) تن مي دهيم و سپس گريه مي کنيم چرا چنين کرديم. 🔵 ظهر عاشورا است، وقت نماز ظهر است. دو نفر از ياران امام خود را در مقابل تيرهاي دشمن سپر کردند تا حضرت نماز بخوانند. دشمنِ بي غيرت هم در اين حالت شروع به تيراندازي کرد. آن دونفر آن قدر مقاومت كردند تا نماز اباعبدالله(ع) تمام شد. همين كه نماز به پايان رسيد به زمين افتادند. حضرت سر يكي از آن ها را برروي زانو ي شان گذاشتند، او چشمانش را باز كرد و يك جمله گفت که نشان مي دهد تا کجاها امام خود را مي شناسد، به طوري که آن حضرت را خودِ برترِ خود مي داند، عرض کرد «اَوَفَّيْتُ يَا ابَاعَبْدِالله»؟ اي پدر واقعي بنده هاي خدا، اي اباعبدالله! آيا وفا كردم؟ و بعد شهيد شد. 🟡 اين نوع عشق بازي و فداکاري در شرايطي ايجاد مي شود كه انسان تماماً خود را بدهكار مقام امامت مي داند و با محبّتِ به امام معصوم، از آن حضرت نور مي گيرد و بالا مي رود و از هرز رفتنِ در دنيا نجات مي يابد. و اين معرفت را خدا ارزاني همه بشريت کرد ولي سقيفه آن را در حجاب برد و نظام اسلامي دوباره متذکر آن گشت، و دولت ها بايد بستري را فراهم کنند که اين نوع نگاه و معرفت در زير حجاب توسعه و سازندگي و اصلاحات، دفن نگردد وگرنه از کربلا عبرت نگرفته ايم. خدايا! به حقّ اصحاب كربلا ما را از رحمت شهادت محروم مدار و شعور عبرت گيري از کربلا نصيبمان بگردان https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش پانزدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔵 واقعه ي بزرگ عاشورا به زندگي تك تك انسان ها متصل است، آن مصيبت بزرگ بشريت که نشان داد چگونه انسان ها به مرتبه اي از سبعيت مي رسند که بهترين انسان روزگار و روزگاران را به آن شکل عجيب شهيد مي کنند و در آن از آن جهت كه حضرت سيدالشهداء(ع) به عالي ترين شکل موفق مي شوند آن حادثه را مديريت کنند تا به نتيجه اي که در پي آن بودند دست يابند، الطاف خاص الهي را مي بينيم که در آينه ي جمال امام حسين(ع) و اصحابشان ظهور کرد. 🟡 آنچه كه در موضوع كربلا بايد عزيزان از آن غفلت نكنند اين است كه امام معصومي در اوج بصيرت و حكمت، در شرايط خاصي قرار گرفتند كه بايد كار خاصِّ اخصّي را انجام بدهند و لذا در نگاه به كربلا خيلي بايد توجه ها را جمع كرد كه زواياي بسيار بلندش از ذهن و فكر ما پنهان نگردد. کربلا كار فرهنگي بسيار بزرگي است که در شرايط خاصّي بايد انجام مي شد و حضرت انجام دادند. اين سرمايه ي بزرگ فرهنگي وقتي تهديد مي شود که از ابعاد اصلي آن غفلت گردد و جامعه از بهره های لازم آن محروم گردد. 🟠 در اين جلسه بنا است به يکي از ابعاد اصلي كربلا نگاه كنيم و در اين رابطه عنوان بحث را «راز شادي امام حسين(ع) در قتلگاه» قرارداده ايم. ابتدا سندهايي كه اين موضوع را تأييد مي كند مي آوريم و بعد که مشخص شد هيچ شکي در اين مسأله نيست كه حضرت - به خصوص از بعد از ظهر عاشورا به بعد- خود و بسياري از اصحابشان کاملاً اميدوارانه مي جنگيدند و نشاط خاصي داشتند، به راز آن اميدواري و آن شادي مي پردازيم. اين شادي و خوشحالي آن قدر قابل توجه است كه راوي مي گويد آن نشاط و بهجت و خوشحالي و خنده در قتلگاه اين قدر برايم عجيب بود كه نفهميدم حضرت را چطوري شهيد كردند. 🟢 بايد مشخص بشود مگر چه چيزي بايد اتفاق مي افتاده که با به وقوع پيوستن آن چیز حضرت سيدالشهداء(ع) خوشحال و اميدوار، خود را پيروز صحنه مي دانند. آن فاجعه اي كه حضرت توانستند از اسلام و جهان اسلام رفع کنند و اسلام را نجات بدهند چه بوده است؟ 🟣 ابتدا عنايت داشته باشيد که امام حسين(ع) مأمورند زيباترين شکل مُردن را براي تاريخ به جاي بگذارند تا اين که اگر يزيديان مانع حاکميت خدا از طريق امام معصوم مي شوند نتوانند موحدان تاريخ را هرطور خواستند به قتل برسانند و لذا حضرت براي موفقيت در چنين مأموريتي سخت به مدد پروردگارشان نياز دارند. 🔴 شب عاشورا فرمودند: فردا همه شهيد مي شويم، «حتي عبدالله رضيع» حتي اين بچه ي شيرخوار و نه تنها از آن شهادت هراسي به دل راه ندادند بلکه آن را مديريت كردند تا به صورتي که خودشان مي خواستند به انتها برسد. 🔵 يک موضوع، موضوع عظمت هايي است كه در صحنه ي کربلا اتفاق افتاد كه حضرت توانستند صحنه را مديريت کنند، يک موضوع شادي و اميدواري حضرت و ياران حضرت در آن صحنه بود و موضوع سوم راز شادي و اميدواري آن ها است. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش شانزدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 جمال هیبت امام (ع) در قتلگاه 🔵 هلال بن نافع مي گويد: «إِنِّي كُنْتُ وَاقِفاً مَعَ أَصْحَابِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ لَعَنَهُ اللَّهُ إِذْ صَرَخَ صَارِخٌ أَبْشِرْ أَيُّهَا الْأَمِيرُ فَهَذَا شِمْرٌ قَتَلَ الْحُسَيْنَ(ع) قَالَ فَخَرَجْتُ بَيْنَ الصَّفَّيْنِ فَوَقَفْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ(ع) لَيَجُودُ بِنَفْسِهِ فَوَ اللَّهِ مَا رَأَيْتُ قَطُّ قَتِيلًا مُضَمَّخاً بِدَمِهِ أَحْسَنَ مِنْهُ وَ لَا أَنْوَرَ وَجْهاً وَ لَقَدْ شَغَلَنِي نُورُ وَجْهِهِ وَ جَمَالُ هَيْئَتِهِ عَنِ الْفِكْرَةِ فِي قَتْلِه » با سربازان عمر بن سعد ملعون ايستاده بودم كه يكی فرياد برآورد: امير، مژده، اين شمر است كه حسين(ع) را كشته، گويد از ميان لشكر بيرون شدم و در ميان دو صف، بر بالين حسين ايستادم و او در حال جان كندن بود و به خدا قسم هرگز كشته ي آغشته به خونی را زيباتر و نورانی تر از او نديدم و من آن چنان مات نور آن صورت و محو جمال آن قيافه شده بودم كه متوجّه نشدم چگونه او را مي كشند. 🟡 ملاحظه مي کنيد که مي گوید: «فَوَ اللَّهِ مَا رَأَيْتُ قَطُّ قَتِيلًا مُضَمَّخاً بِدَمِهِ أَحْسَنَ مِنْهُ وَ لاَ اَنْوَرَ وَجْهاً»؛ به خداوند سوگند آنچنان آغشته به خوني را زيباتر و نوراني تر از او نديدم. به طوري که «وَ لَقَدْ شَغَلَنِي نُورُ وَجْهِهِ وَ جَمَالُ هَيْئَتِهِ عَنِ الْفِكْرَةِ فِي قَتْلِه » اين قدر مشغول نور صورت و جمال هيبتش شدم كه اصلاً حواسم نبود كه دارند او را مي كشند. 🟠 عرضم اينجا است که حضرت سيدالشهداء(ع) آن چنان خود را موفق و پيروز احساس مي کنند که نه تنها آن همه زخم و شمشير در مقابل آن پيروزي چيزي به حساب نمي آيد، بلکه شمشيري که دارد سر مبارکشان را جدا مي کند چيزي به حساب نمي آورند. 🟢 از جمله کساني که موضوع شادي حضرت سيدالشهداء(ع) را ذکر کرده، خوارزمي در مقتل الحسين(ع) است که مي گويد: چون شمر بر سينه ي مبارک حضرت امام حسين(ع) نشست و محاسنش را گرفت و آهنگ کشتن وي کرد، حسين خنديد و گفت: آيا مرا مي خواهي بکشي؟ آيا مرا مي شناسي؟» 🟣 راوي مي گويد كه ديدم حضرت سيدالشهداء(ع) با آن همه نيزه و شمشير و سنگ که به حضرت اصابت کرده، وقتي شمر مي خواهد حضرت را بکشد حضرت مي خندند. فراموش نکنيد چند لحظه قبل به دستور عمر سعد با چهار هزار تيرانداز حضرت را تيرباران کرده اند، يک تير بر دهان مبارکشان و يکي بر گردنشان نشست. ابوالحتوف جُعفي تيري بر پيشاني امام زد که خون برصورتشان جاري گشت. مردي بر پيشاني مبارک حضرت سنگي زد، خون بر محاسن حضرت جاري شد، پيراهن را بالا زدند تا خون را پاک کنند که شخصي تير سه شاخه به قلب حضرت زد، تير از پشت او خارج شد و خون فوّاره کرد. ابوايوب غنوي، تيري بر حلقوم شريفش زد، سنان نيزه اي بر گلوي مبارک حضرت فرو برد و بعد در آورد و آن را بر استخوان هاي سينه حضرت فرو کرد و بر اين هم اکتفا نکرد، بلکه کمان گرفت و تيري بر گلوي حضرت زد که حضرت افتادند. حال در چنين شرايطي وقتي شمر مي خواهد سر مبارکشان را از بدن جدا کند، حضرت مي خندند. https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

#قطره_قطره 📚 کتاب: راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه 🔻بخش هفدهم 🖋نویسنده: اصغر طاهرزاده https://eitaa.com/doosti_ba_ketab

📌 با چهره های تابناک، به سوی مرگ امام سجاد(ع) فرمودند: چون کار بر حسين(ع) دشوار شد، حسين(ع) و برخي همراهانش رنگ چهره شان تابناک تر و اعضايشان آرام تر و دل هايشان استوارتر مي شد. 🟡 قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع)« لَمَّا اشْتَدَّ الْأَمْرُ بِالْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (ع) نَظَرَ إِلَيْهِ مَنْ كَانَ مَعَهُ فَإِذَا هُوَ بِخِلَافِهِمْ لِأَنَّهُمْ كُلَّمَا اشْتَدَّ الْأَمْرُ تَغَيَّرَتْ أَلْوَانُهُمْ وَ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصُهُمْ وَ وَجَبَتْ قُلُوبُهُمْ وَ كَانَ الْحُسَيْنُ (ع) وَ بَعْضُ مَنْ مَعَهُ مِنْ خَصَائِصِهِ تُشْرِقُ أَلْوَانُهُمْ وَ تَهْدَأُ جَوَارِحُهُمْ وَ تَسْكُنُ نُفُوسُهُمْ فَقَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ انْظُرُوا لَا يُبَالِي بِالْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ الْحُسَيْنُ(ع)صَبْراً بَنِي الْكِرَامِ فَمَا الْمَوْتُ إِلَّا قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِكُمْ عَنِ الْبُؤْسِ وَ الضَّرَّاءِ إِلَی الْجِنَانِ الْوَاسِعَةِ وَ النَّعِيمِ الدَّائِمَةِ فَأَيُّكُمْ يَكْرَهُ أَنْ يَنْتَقِلَ مِنْ سِجْنٍ إِلَی قَصْرٍ» آن وقت كه كار بر امام حسين(ع) سخت شد اصحاب نظر به جانب آن جناب نمودند و حال آن امام همام را به خلاف احوال خود مشاهده كردند، زيرا كه چون امر بر آن ها سخت مي شد رنگ هاشان متغير مي گرديد و بر پشت هاشان لرزه مي افتاد و دل هاشان هراسان مي گرديد و از پا می افتادند ولي آن امام(ع) و بعضی از خواص كه در خدمت حضرت بودند رنگ هاشان مي درخشيد و اعضاءشان سبك و چابك مي شد و دل هاشان آرام مي گرفت، پس اصحاب به يك ديگر مي گفتند ببينيدش كه از مرگ باك ندارد، آن جناب به آن ها مي فرمود: صبر پيشه کنيد ای بزرگ زادگان كه مرگ جز پلی كه شما را از پريشانی و بدحالی به بهشت وسيع و عيش جاويد مي رساند، چيز ديگري نيست، پس كدام يك نگرانيد از اين که از زندان به قصر رويد؟ 🟠 معلوم مي شود علت اين خوشحالي و خنده و نشاط به جهت آن است که حضرت مأموريتي داشتند که آن را به زيبايي به انتها رسانده اند و احساس مي کنند در اين مأموريت بهترين کمک ها از طرف خدا به ايشان رسيده است. 🟢 استحضار داريد که يك انسان موحد اگر احساس کند خداوند در وظايفي که بايد انجام مي داده به او كمك كرده است خوشحال مي شود و حضرت سيدالشهداء(ع) متوجه چنين امري شده اند، حال اين سؤال پيش مي آيد که اين کمک چه كمكي و آن مأموريت چه مأموريتي بوده است؟ https://eitaa.com/doosti_ba_ketab