📖 انسان می‌تواند حتی از آزادی هم آزاد شود. بوده‌اند کسانی که از اسارت به حریت رسیدند و از حریت به عبودیت و از عبودیت به رسالت. 📚مسئولیت و سازندگی ،ص۱۶۳ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

🔰 چه مرگمونه؟! درکوه‌های جبل عامل عابدی زندگی می‌کرد مدت‌ها بر او گذشت، زندگی‌اش می‌گذشت غذایی برایش می‌آمد نانی برایش می‌رسید زندگی‌اش را می‌کرد یک چند روزی امتحانش شروع شد ... ▪️مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

📝 چرا دیگری؟ (۲) #به_روایت_کلمات 🔸 در یادداشت قبلی، دو شکل از مسئولیت‌ اجتماعی بررسی شد و از آسیب‌های هر کدام نکاتی مطرح شد. اما تصویر مسئولیت در نگاه استاد علی صفایی حائری چگونه است؟ 🔸 استاد صفایی، مسئولیت را به درختی تشبیه می‌کرد که ریشه‌اش در زمین شناخت‌ها و عقائد است؛ نه از یک نوع احساس شفقت و همدلی صرف. مسئولیت ریشه‌هایی در آگاهی و شناخت فرد دارد و نتیجه‌ی نگرشی به هستی و انسان است. احساسات انسان مادامی که از پی شناخت نباشند، جانی نخواهند داشت و دیری نمی‌پایند. غریزه‌هایی کور و موقتی خواهند بود‌ که به دشواری‌ها و تعارض‌ها رنگ می‌بازند. اگر انسان هستی را یک تصادف ببیند که در اثر آشوب و تضاد مواد اولیه و یک بیگ بنگ نخستین پدید آمده باشد، اگر هستی را فرصتی ببیند که از عدمی آمده و به عدمی منتهی می‌شود، زندگی در نظرش تنگ و موقتی جلوه می‌کند. جهان روزنه‌ای تنگ است که در آن تنها می‌تواند چشم‌های خودش را جا دهد و به اندازه دیدگان خودش نوری بجوید. چطور می‌تواند در چنین تنگنایی برای دیگری جایی باز کند؟! 🔸 بیشتر ما آدم‌ها در جهان جدید، هستی را چنین می‌بینیم. همه چیز موقتی، پر از رنج و در معرض نیستی است. ما خود را مسافران موقتی قایقی کوچک می‌بینیم که در محاصره هزاران موج نابودگر است. سخت می‌توان از کسی توقع داشت که دغدغه دیگران را داشته باشد. چقدر این تصویر در شبکه‌های مجازی و رسانه‌ها و مطبوعات مایه آزار هر یک از ما شده است؛ مهاجمی در حال تعرض به یک انسان است و عابران با ترس و حسرت و حتی بی‌تفاوتی می‌گذرند و به صدای کمک‌خواهی آن مظلوم هیچ اعتنایی نمی‌کنند. اگر کسی در همان لحظه از آن همه عابر بی‌تفاوت جویا شود که چرا به داد آن مظلوم نمی‌رسند؟ حتما در جواب می‌گویند: به من ربطی ندارد! یا از دست من کاری برنمی‌آيد! یا پاسخ‌هایی از این دست که نشان از نبود هر گونه دغدغه‌ای برای دیگری است. 🔸 این همه سنگ‌شدگی و سردی، ناشی از آن منظری است که ناخودآگاه در ضمیر بیشتر ما ساکنان جهان جدید حکمرانی می‌کند. در این تصویر من اتفاقی در پهنه این جهان بیکران‌ام و به زودی می‌میرم و دفتر حضورم برای همیشه بسته می‌شود و بعد از چند سال می‌پوسد. چرا باید در این مدت کوتاه از فرصت‌هایم به دیگری ببخشم. در ذهن ما زندگی با تمام امکانات و دارایی‌هایش، به حضور در شرایط بحران و قحطی است. اگر کسی یک قرص نان دارد، باید نگهش دارد تا از گرسنگی تلف نشود. 🔸 اما اگر هستی را چنان داستانی ببینیم که از آگاهی، اراده و حکمت آفریدگاری آمده است، اگر تصور کنیم که این صحنه را طراحی هوشمند و ظریف ساخته است، احتمالا احساس ما در قبال دیگران و امکانات و سرمایه‌هایی که داریم متفاوت خواهد بود. 🔸 در این قاب جدید، هستی از جایی آمده است. تولد ما نه از سر تصادف، بلکه از اراده و حکمتی برخاسته است. انسان از جایی آمده و به جایی رهسپار است. در آمدنش غرضی نهفته و مقصدی انتظارش را می‌کشد. هستی سراسر نظم و قاعده و در حرکت به سوی حق است. آنچه در نزد توست، سرمایه‌هایی است که باید در مسیر حق به جریان بیفتد؛ و الا تباه می‌شود. 🔸 در این تصویر، فرد آنجایی به یک زیست معنادار رسیده است، که همگام با هستی، به سوی حق قدم بردارد. اما حق نیازی به انسان ندارد. او بی‌نیاز از هر پیشکش و بخشش است. به همین خاطر، بنده خود را به سمت مردم و انسان‌ها دلالت می‌کند. اگر می‌خواهی برای او باشی، با خلق همراه شو و آنها را عهده‌دار باش. 🔸 این حضور در میان خلق و این عهده‌داری، ریشه در پیوند شخص با حق دارد. وقتی انسان تمام معنی و رستگاری خود را در صرف زندگی‌اش در مسیر حق دید و بخشش‌ها و عطیه‌های او را تنها شایسته خودش یافت، به خاطر او به سراغ خلق می‌رود و عهده‌دار نیازهای ایشان می‌شود. اینجا عشق به خدا و ارتباط با او، حضور انسان در میان مردم را پشتیبانی می‌کند و او از این عهده‌داری خسته نمی‌شود. گام برداشتن برای معشوق و کسب رضایت او، بالاترین پاداش عاشق است و همین سرشاری باعث می‌شود فرد از بابت مسئولیت‌پذیری خود از کسی جز خدا متوقع نباشد. همچنین، چون حضور در میان خلق در ادامه بندگی انسان است، فرد خودش را مطرح نمی‌کند و در مسیر حق دیواری از خودش و بت‌سازی‌هایش بالا نمی‌برد. 🔸 این معنی از مسئولیت‌پذیری از این ریشه‌های محکم جان می‌گیرد و به چنین میوه‌های همیشگی می‌رسد. و از آن همه آسیب‌های دو شکل دیگر مسئولیت‌پذیری در قبال مردم ایمن است. با ما همراه باشید. ▪️مدرسه عین صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📜 فرزند تمام هستی انسان فرزند تمام هستی است و تا بی‌نهایت راه در پیش دارد. لذا باید طوری تربیت شود که در تمام این عوالم و در تمام این مسیر بداند چه بکند و چگونه بماند و چگونه برود. 📝 استاد علی صفایی حائری 📖 مسئولیت و سازندگی| ص ۴۹ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📖 معلم موحد انسان مؤمن براى هر حركتش حساب باز مى‌كند. در هستى منظمِ هدفدار، بى‌هدف گام بر نمى‌دارد. هر كارى كه مى‌كند با توجه به مبدأ واحد است. و شايد گام اول توحيد، اين باشد كه انسان به توحيدِ با خويش برسد، ظاهر و باطنش را يكى كند. واقعيت موجود خويش را با حقيقت متعالى انسان، يگانه كند. حرف‌هاى زيبا تأثيرى ندارد وقتى ما، حتى با خويش، يگانه نيستيم و خويشتن را از ياد برده‌ايم. ما از خويش بيگانه‌ايم و در وطن غريبيم؛ «أَ تَأْمُرُونَ اَلنّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ؟»؛ آيا امر مى‌كنيد مردم را به خوبى، ولى خودتان را فراموش مى‌كنيد؟ معلم موحّد را لازم نيست كه بخشنامه‌ها و مدير مدرسه و... كنترل كنند، بلكه او يك سره، خدا را ناظر بر خويش مى‌داند؛ «إِنَّ اَللّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ»؛ خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد بيناست؛ «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ»، به درستى كه خداوند تو را مى‌پايد. و بنابراين، براى كنترل اعمالش، به نيروى خارجى نياز نيست، زيرا به تقوى رسيده است و خود نگهدار است. 📚تربیت کودک ،ص ۱۵ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📝 به پاسداشت مقام معلمی تو 🔹 خاطرم نیست که این خاطره را کدام یک از شاگردان مشتاقت برای من تعریف کرد. می‌گفت زیر سایبان درختی، هم‌جوار چشمه‌ا‌ی در روستایی، چشم‌هایت سنگین بود و خسته، روی یک بالشت لم داده بودی. یکباره به سخن آمدی و گفتی: «معلم کسی است که با اندیشه‌اش، مغز شاگرد و با عشقش، قلب او را سرشار می‌کند.» 🔹 از آن روز که این جمله را شنیدم، با تک تک واژگانش در خاطرم ثبت شده است. این جمله برای من هیچ کس جز خود علی صفایی حائری را زنده نمی‌کند. چه کسی مثل او قامت معلّم را چنین بلند دیده بوده و رسالتش را تا این اندازه سنگین فرض می‌کرد؟ 🔹 باز در میان روایت شاگردانش، خاطره‌ای در خاطرم رنگ می‌گیرد. می‌گفت: مرحوم استاد، پیش از انقلاب، شاگردی داشت که به او ادبیات عرب درس می‌گفت. شاگرد حجره‌نشین و در مدرسه فیضیه ساکن بود. بدن ضعیفی داشت و روحیه‌اش از این بدن حساس‌تر. استاد، هر روز صبح زود به فیضیه می‌رفت و او را از خواب بیدار می‌کرد و برایش صبحانه‌ای مهیّا می‌کرد تا بتواند یک ساعت به او درس بدهد. 🔹 خودش می‌گفت مهمتر از اصلاح کتب درسی و خلق متون آموزشی به روز، داشتن روش‌هایی کارآمد برای آموزش و معلّمانی است که این مهم را به سرانجام برسانند. 🔹 معلمّی برای استاد علی صفایی حائری، عضویت در یک صنف اجتماعی نبود که در پایان ماه حقوقی به حسابت سرازیر کند و ساعاتی از روزت را اشغال کند. معلّمی، عهده‌داری پرورش میوه‌های هستی، یعنی انسان است. و چنین وظیفه‌ مهمی با یادگیری چند واحد درسی و گذراندن چند ترم کارآموزی و خدمت در مناطق محروم، انجام نمی‌گیرد. تعهّدی از عمق جان و به وسعت تمام زندگی‌ را لازم دارد. 🔹 مشغول به تدریس بود که خبر دادند جنازه شهید محمد، پسرش، را آورده‌اند. درس را تعطیل نکرد. برایش حضور آن چند شاگرد از رسیدن جنازه میوه بالغ قلبش مهم‌تر بود. او این چنین مجلس درس را گران می‌دید. 🔹 وجود انسان، به همان اندازه که شناخت می‌خواهد، تزکیه می‌خواهد و به همان اندازه که عمل می‌کند، طالب عشق است. معلّم کسی است که این وجود را از آزادی تا عبودیت راهنماست و او خود الگویی برای این رسم از آموزگاری بود. 🔹 حالا، جای کسی مثل تو بسیار خالی است؛ معلّمی که همیشه پذیرای پرسش‌های فکری و گره‌های روحی شاگردان خود است. روزت مبارک... ▪️ مدرسه عین صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

🔰 گم شده‌ایم! گاهی در جایی ایستاده‌ایم که حتی گله‌ی عمرمان را نمی‌بینیم لحظه‌هایی که سرشار هستند مثل میش‌های سرشار از پشت تپه‌های شب و روز ما به تدریج می‌آیند ما همه آن لحظه ها را یک جا نمی‌بینیم ما گله عمرمان را یک جا برش حضور نداریم نمی‌دانیم با این نیروها با این لحظه‌ها با این امکان و استعدادی که به ما عنایت شده چه باید بکنیم این ها را رو به کجا ببریم ما تا این حد حتی شهود نداریم بر خودمان بر وقت خودمان بر ایام خودمان بر عمر خودمان این یک مرحله از غفلت ماست غیب ماست گم شدن ماست ضلال ماست. ▪️مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

📜 در جست و جوی مربی سلمان‌وار در جست و جوی مربی رفتن، آسان‌تر و پربارتر از لقمان‌وار از بدها آموختن است. 📝 استاد علی صفایی حائری 📖 مسئولیت و سازندگی| ص ۵۶ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📖 هیچ و پوچ ما به خاطر هيچ و پوچ و بدون محاسبه و اندازه‏ گيرى، از صبح تا شام خود را به خدايانى سپرده‏‌ايم و از محرك‏‌هايى الهام مى‌‏گيريم. به خاطر حرف‏‌ها و وسوسه‏ هايى مى‏‌ميريم و زندگى مى‏كنيم كه در برابر سنجش و نقد ما به مسخره و طنز بدل مى‌شوند. 📚از معرفت دينى تا حكومت دينى، ص: 30 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📜 كارى كه قرآن در رابطه با فكر ما دارد همين نكته است كه او [خدا ] را در تمامى بت‏هاى ما و حجاب ‏هاى ما نشان بدهد، كه تو با او پيوند بخورى و از محدودها بيرون بيايى‏ 📝 استاد علی صفایی حائری 📖 صراط| ص ۳۵ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

🔰دخترم! میدانی ریشه آدم چیست؟ بخشی از نامه ی استاد که برای دختر خود نوشتند. 🌱مدرسه عین صاد ▫️راوی اندیشه استاد صفایی حائری▫️ 🆔 @einsadschool

🔰 خدا چه می‌خواهد؟ چه می‌خواهد خدا در این عالم؟ جز اینکه می‌خواهد زمینه‌ها‌ را بدهد، آدم ها امکان انتخاب داشته باشند؟ همین! ما بقی آن تجربه‌ی بن بست است، عذاب است، رنج است ... او زمینه‌ای را فراهم کرده است می‌خواهی برو می‌خواهی نرو با خودت است اگر آمدی می‌برند امدادت هم می‌کنند: نُمِدُّ هَٰٓؤُلَآءِ وَهَٰٓؤُلَآءِ مِنْ عَطَآءِ رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَآءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا ▪️مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

📝 در لحظه زندگی کن؟! #به_روایت_کلمات 🔸 یکی از پر بسامدترین شعارهای فضای مجازی در سالهای اخیر، توصیه به زیستن در لحظه حال است. حتما برای شما هم پیش آمده که در ضمن مطالعه یک مطلب مجازی به این شعار دلفریب برسید که «در لحظه زندگی کن»؛ نه غم از گذشته به دل بگیر و نه هراس از آینده. بی‌شک این توصیه از نوعی نیاز برخاسته است. انسان مدرن بی‌اندازه وحشت‌زده و بی‌پناه است. او تمام رشته‌های ارتباطش با ماوراء طبیعت را در بوته شک قرار داده و هیچ روایت محکم و قابل اعتمادی از هستی ندارد. جایی که ایستاده است، تخته‌بندی شل و بیقرار است که در هر لحظه بیم شکستن‌اش می‌رود. به همین خاطر لحظه‌ی حال برای او چیزی جز اضطراب و ترس نیست. 🔸 از این جهت کلان که بگذریم، انسان در جهان جدید آماج هزارن تغییر و تحول است. دنیا در هر لحظه جلوه‌ای دارد و ارمغانی پیش می‌آورد. انسان در این هزارتو که هر لحظه به چهره‌ای است، دائما در گردش است. هر لحظه چیزی را می‌خواهد که یا به دستش می‌آورد یا در مسیرِ به دست آوردنش، شکست می‌خورد. آنجا که می‌رسد، با سردیِ ملال درگیر می‌شود و آنجا که نمی‌رسد، با تلخیِ شکست و ناکامی دست به گریبان است. انسان در هر لحظه، گذشته‌ای پر از احساسات تلخ و شادی‌های پوچ و خستگی و وازدگی را به یاد می‌آورد و وقتی به آینده می‌اندیشد، ابهامی ترسناک قاب دیدگانش را تار می‌سازد. انسان از این همه نشخوار گذشته و ترسیدن از آنچه بر دوش عقربه‌های ساعت به او می‌رسد، خسته و فرسوده است. 🔸 این خستگی و ترس، شجاعت اقدام را از انسان می‌گیرد. به کدام تکیه‌گاه پا در کدام مسیر بگذارد؟ همه چیز بی‌اندازه آشفته است. گذشته مدام هشدار می‌دهد و آینده آبستن حوادثی است که همیشه منتظر خبر بدشان هستیم. تصور کنید در میان این همه اضطراب، ترس و تلخ‌کامی کسی به شما بگوید: «هی فلانی، بی‌خیال گذشته و آینده. لحظه را دریاب. همین اکنون و اینجا را دریاب!» حتی شنیدن این توصیه می‌تواند برای لحظاتی، یا حتی روزهایی مایه تسلی خاطر انسان شود. ولی این تسکین و تسلّی احتمالا دیری نمی‌پاید. 🔸 درک لحظه حال به صید ماهی شباهت دارد. برای آنکه ماهی بگیری، باید تور ببافی. آن کس که بالای رودخانه ایستاده و با رقص نور بر امواجِ آب خیالبافی می‌کند، خیلی زود از گرسنگی بی‌طاقت می‌شود و به سفره‌ای پناه می‌برد. 🔸 درک لحظه حال با قصد و نیت انسان میسر نمی‌شود. نمی‌توانم با گفتن این جمله که من می‌خواهم در لحظه زندگی کنم، از چنگال گذشته و خاطراتش و آینده و ترس‌هایش خلاصی یابم. لحظات را نه با حرف و شعار که با عمل می‌توان درک کرد. آنچه لحظه حال تو را می‌سازد، عملی است که بی‌باک از گذشته و آینده و تنها با در نظر گرفتن آنچه در لحظه حال اهمیت دارد، محقق می‌شود. 🔶🔸 مرحوم صفایی تقریری از قاعده نظم داشت. به باور ایشان نظم به معنی انجام مهم‌ترین کار در هر لحظه است. یعنی به گذشته‌ی آشفته و آینده‌ی مبهم‌ات کاری نداشته باش؛ ببین مهم‌ترین کاری که اینجا و اکنون در حد قدرت توست، کدام است؟ آن را عهده‌دار شو و انجامش بده. اگر این یک کار را آوردی، آن لحظه را زنده کردی، و الا هر کار دیگری کرده باشی، لحظه را به بیکاری از دست دادی. 🔸 این تقریر از قانون نظم، به انسان شجاعت اقدام می‌بخشد. با ساختار وجودی انسان هم سازگار است. آدمی در هر لحظه می‌تواند انتخابی داشته باشد. آن کسی که این توانایی را به رسمیت شناخت و در حدود قدرتش گزینه‌ها را ارزیابی کرد و مهم‌ترین‌ها را پیگیری کرد، به مرور توانایی‌اش برای ساختن زندگی افزایش می‌یابد و می‌تواند آثار شوم گذشته را مدیریت کند و ستون‌هایی برای سقف‌های آینده برافرازد. 🔸 پرسشی که اینجا پیش می‌آید، چگونگی تعیین این مهم‌ترین کار است. برای رسیدن به معیارهای اهمیت یادداشتی دیگر لازم است... با ما همراه باشید. ▪️ مدرسه عین صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

📖 انسانی که خودش را باور نکرد انسانى كه خودش را باور نكرد و از خودش جز دهانى نديد، هيچ احتياجى به خدا نخواهد داشت و براى خود ادامه‏اى نخواهد ديد. 📚صراط ،ص ۵۲ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

🔰 حضور اساتید و عوامل مدرسه عین صاد در نمایشگاه بین‌ المللی کتاب تهران پنج‌شنبه و جمعه ۲۷ و ۲۸ اردیبهشت از‌ ۱۰ صبح تا ۸ شب مشتاق دیدار یکایک علاقمندان اندیشه استاد علی صفایی حائری هستیم. شبستان اصلی مصلی،راهروی ۲۲،غرفه ۵۲۲ @EINSADSCHOOL

🔹 به عنایت و فضل پروردگار چهارمین ترم از دوره‌ معنای زندگی رو به پایان است. شما می‌توانید نظر شرکت کنندگان دوره را در کانال زیر مشاهده بفرمایید: @feedback_school 🔹 برای ثبت‌نام ترم جدید بزودی اطلاع رسانی خواهد شد.

⚫️ رحلت خادم الرضا، رئیس جمهور مردمی، آیت الله رئیسی و هیئت همراه را به محضر امام عصر (عج)، مقام معظم رهبری و ملت شهید پرور ایران تسلیت گفته و علو درجات را برای آن عزیزان از درگاه حق تعالی خواستاریم. ▪️مدرسه عین صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری

🔰 لحظه تنهایی انسان کسانی که پروازی می‌کنند،حرکتی می‌کنند، به اندازه،ای که پرواز می‌کنند، به اندازه‌ی رفعتشان تنها خواهند شد. مادامی که ما در سطح حشرات الارض هستیم! مادامی که مثل بقیه در سطح زمین می‌چریم! معاشر زیاد داریم، همراه زیاد داریم، هم‌دندان زیاد داریم، میشناسند ما را، می‌شناسیم شان. ولی از لحظه‌ای که تولد تو آغاز می‌شود، غربت تو آغاز می‌شود دیگر تو را دیگران نمی‌شناسند از لحظه‌ای که تولد تو آغاز می‌شود تو غربیی و تنهایی، وحیدا فریدا این وحدت و تنهایی را تو خواهی داشت، چاره ای جز اینکه در این تنهایی تولید کنی و در این غربت موحد شوی و از بت ها بِبُری نخواهی داشت. ▪️مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

🔰 نشست کتاب‌خوانی رشد جلسه آنلاین پرسش و پاسخ از کتاب رشد مرحوم استاد صفایی حائری ☑️ این نشست به صورت آنلاین در گوگل میت و قرار به صورت همزمان برگزار می‌گردد. افراد باید قبل از جلسه، متن کتاب رشد را به صورت کامل مطالعه کرده باشند و سوالات ناظر به متن کتاب را جلسه مطرح کنند تا نسبت به پاسخ آنها در جلسه گفتگو صورت گیرد. زمان نشست: جمعه ۱۱خرداد ساعت ۱۶ تا ۱۸ 🔘 شرکت در این نشست برای عموم مخاطبین آزاد می‌باشد . هزینه : ۵۰ هزار تومان فراگیران دوره معنای زندگی می‌توانند به صورت رایگان ثبت نام نمایند. 🔲 جهت ثبت‌نام در نشست به آیدی @ad_einsadschool پیام دهید.

📜 سؤال‌هايى كه از اسلام و خدا و هستى مى‌شود، سؤال‌هاى دست دوم و فرعى است؛ چون تا انسان مجهول است، اسلام معلوم نخواهد شد و هستى و اللّه شناخته نخواهند گرديد: «مَنْ عَرَفَ نَفسهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ‌». 📝 استاد علی صفایی حائری 📖 مسئولیت و سازندگی| ص ۹۰ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

📖 كسانى كه براى خود رؤياها را و قدرت طلبى‏ها را حاكم كرده‏اند، اينها حتى از يقين و شناخت خويش بهره نمى‏برند. كسانى كه براى خود، خط‌هايى كشيده‏اند و راه‌هايى مشخص كرده‏اند، ولايت الله را تحمل ندارند. 📚صراط ،ص ۵۴ 🌱 مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool

مدرسه عین‌صاد برگزار می‌کند: دوره آموزشی "معنای زندگی" با محوریت کتاب رشد استاد علی صفایی حائری 📆مدت دوره ۶ جلسه _ آفلاین، آنلاین و حضوری _ همراه با پشتیبانی کامل در طول دوره _ ارائه تمرین برای هر جلسه _ امکان انصراف تا ۱۴ روز پس از شروع دوره _ شروع دوره از ۱۶ تیر 🔻جهت اطلاعات بیشتر به کانال زیر مراجعه کنید: @register_einsad 🌱 مدرسه عین‌صاد ▫️راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری 🆔 https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

🔰 تنها راه شکوفا شدن انسان عبودیت تنها راهی‌ست که آدمی را به شکوفایی توانمند خودش می‌رساند یعنی هم استعدادهای او شکوفا می‌شود و هم این استعدادهای شکوفا شده جهت می‌گیرد، در بن‌بست نمی‌ماند، به پوچی نمی‌رسد. وقتی که انسان به خودش رو آورد و اندازه‌های وجودی خودش، ارزش خودش را باور کرد، استمرار خودش را باور کرد، ارتباط‌های خودش را با عوالمی فهمید یا احتمال داد. اگر نه به سوی معبودی دیگر رب دیگری لااقل برای برنامه ریزی جدیدی خودش را آماده می‌کند ... ♦️ ثبت‌نام ترم تابستان آغاز شد.👇 @register_einsad ▪️مدرسه عین‌صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری https://eitaa.com/joinchat/3686334965Cf3dfb22054

🔻به جهت شلوغ نشدن کانال اصلی مدرسه، دو کانال مجزا ایجاد شده و مطالب مربوط به دوره‌ها در آنها بارگذاری می‌شود. 🔸 کانال ویژه ثبت‌نام (اطلاعات کامل از دوره‌ها و شرایط آن)👇👇 https://eitaa.com/joinchat/3501064940Cb78d89a2a0 🔹 کانال بازخورد شرکت کنندگان دوره ها👇👇 https://eitaa.com/joinchat/4126212750C9484455118 🔷🔹 ثبت نام‌های دوره‌های آموزشی در مدرسه عین صاد در ابتدای هر فصل انجام می گردد، و بعد از اتمام بازه ثبت‌نام تا انتهای فصل ثبت‌نام نخواهیم داشت. الان در بازه ثبت‌نام ترم تابستان هستیم، لذا اگر تصمیم به شرکت در دوره های آموزشی دارید، سریعتر اقدام کنید.

#به_روایت_کلمات از پوچی تا عجز «انسان عظيم، در راه دنيا به بن بست مى‏رسد و در راه خدا به عجز. و عظمت مذهب در همين است كه پوچى و عبث انسان را به عجز تبديل مى‏كند.»(صراط/۱۲۴) همه داستان در همین یک خط نهفته است. چطور انسانی که در مواجهه با هستی رنگارنگ، احساس پوچی و بی‌معنایی می‌کند، به جایی می‌رسد که تمام دارایی‌های خود را هم خرج می‌کند و باز آنچه دارد را در برابر طول مسافت، هیچ می‌انگارد؟! ما وقتی به تنوع جلوه‌ها، تجربه‌ها و رنگ‌های این جهان نگاه می‌کنیم، شگفت‌زده می‌پرسیم: چطور ممکن است! چقدر آن دستی که این عظمت را طراحی کرده است، هنرمند بوده است! اما وقتی پا در زندگی می‌گذاریم و بعضی از این همه را تجربه می‌کنیم، آن شوق رنگ می‌بازد و آن همه تنوع به یکباره پوچ می‌شود. هستی با تمام دارایی‌هایش، در کنار اشتهای انسان بیشتر از لقمه‌ای ندارد. تا جایی تجربه می‌کنیم و امیدوار، لقمه‌های بیشتری را گاز می‌زنیم. اما از جایی به بعد، این همه تکرار، اشتها را کور می‌کند و آن همه تجلی، به تدریج، رنگ می‌بازد. انسان معاصر، با خودآگاهی تاریخی خاصی که دارد، خیلی زود به این دلزدگی و پوچی رسید. ادبیات، فلسفه و هنر در یک قرن گذشته، نمایشی از اعتراض انسان به این بیهودگی است. استاد علی صفایی حائری، با قضاوت انسان مدرن بسیار همدل است. به باور او، هستی در نظرگاه نخست، بسیار پوچ است و هیچ شعله‌ای نمی‌تواند انسان را از سرمای این پوچی گرم کند. استاد صفایی به کسانی که در اعتراض به این پوچی خودکشی و انتحار را راه چاره می‌بینند، حق می‌داد. پوچی و سبکی هستی، در برابر هیچ واکنشی از انسان کوتاه نمی‌آيد. اما داستان زندگی در اندیشه استاد صفایی در همین نقطه تمام نمی‌شود. به باور او، این پوچی نه زاییده ذات هستی که فرزند نگاه ما به هستی است. وقتی ما سقف هستی را به این زندگی هفتاد ساله محدود می‌کنیم، بهانه‌ای برای ادامه دادن باقی نمی‌ماند. اما آنجا که استمرار خود و هستی را تا مقصدی بی‌نهایت می‌يابیم، آنجا که حضور حق را در لحظه لحظه زندگی خود شهود می‌کنیم، همه چیز تغییر می‌کند. دل آدمی بیقرار است و در صحنه هستی به دنبال ظرفیتی می‌گردد تا قراری به او ببخشد! ‌آنجا که دائما هزینه کرد و تجربه ساخت و در نهایت با تنگنای محبوب‌ها و خواستنی‌هایش مواجه شد، با پوچی دست به گریبان می‌شود. اما آنجا که محبوبی واقعی یافت که برای تمام او ظرفیت و برنامه دارد، زمینه سرد زندگی‌اش، گرمایی می‌گیرد و پاهایش بی‌تاب رفتن می‌شوند. در مسیر آن مقصد بی‌انتها، انسان با تمام دارایی‌هایش کم است. در کنار بی‌نهایت، هر عددی صفر است و اینجاست که شوق وصال و انبان تهی و جان فرسوده‌ی انسان، ناله عجز او را به آسمان می‌رسانند. میان آن پوچی تا این عجز، فاصله‌ای است به اندازه تغییر نگرش انسان به هستی و مدیریت محبوب‌هایش. «مدرسه عین صاد» در دو دوره «معنای زندگی» و «گام‌های زندگی»، در صدد است تا این مسیر، از پوچی تا عجز را گام به گام، ترسیم کند. اینجا جایی است که می‌توانیم به نقاط مرزی زندگی انسانی خود نزدیک شویم و داستان زندگی خود را بنویسیم. ثبت‌نام ترم تابستان شروع شده👇👇 @register_einsad مدرسه عین صاد راوی اندیشه استاد علی صفایی حائری @einsadschool