زن قوی بااصالت قدرت واقعی زن ایرانی، در برابر ستم و تعرض دشمن، خودش رو نشون میده، نه اینکه با ژست‌های استقلال‌طلبانه خودخواهانه و لجبازی با نقش‌های زنانه و جدال با مردان، بخواد به رخ بکشه که من زن قوی‌ام. یه زنِ واقعاً قوی، مجبور نیست همش به همه ثابت کنه چی داره. اصالتش رو توی دفاع از حقش نشون میده، نه توی تقلیدها و چشم‌وهمچشمی‌های بی‌معنی. وقتی خطری نیست، آروم و باوقاره؛ اما اگه کسی بخواد حریمش رو بشکنه، مثل یه شیر از خودش دفاع می‌کنه. فرق یه زن قوی اصیل با یه زن قوی فیک همینه: یکی از درون قویه، یکی فقط تو ظاهر اداش رو درمیاره! ☕کافه اخلاق | عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

🪵 جنگ‌بلد در اخلاق جنگ، رئالیست ها معتقدند جنگ خودش مسیر خودش را تعیین می‌کند. هر کاری برای غلبه بر دشمن لازم باشد مجاز است. اما اکثر اندیشمندان معاصر بر این نظرند که می توان و باید قوانینی را برای هدایت جنگ تعیین کرد. مثلا تفکیک «جنگ» از «جنایت جنگی» یک نمونه از اثرات تفکر این آقایان است. ➖ فراخوان شورای امنیت ملی، برای شهروندان همکاری‌کننده با دشمن، که بیایند خودشان را معرفی کنند تا مشمول عفو شوند، نیز یک اقدام عالی و ارزشمند بود. ممکن است یک تاکتیک و سیاست باشد برای کنترل و کشف بیشتر، اما سوابق مشابه نظام نشان میدهد که سرکاری نیست و واقعا قصد دارد برخی ساده‌لوحان فریب‌خورده را از معاندان لجوج تفکیک کند و مشمول عفو قرار دهد. چه زیبا اسم عفو را گذاشتند «عفو اسلامی». بله این زیبایی اسلام است که در جنگ، عدالت و مهربانی را فراموش نمی‌کند و به جای مجازات شدید، بر اصلاح و بازپروری تمرکز دارد. و دستخوش سربازان اسلام است که جنگ بلدند و به نیروهای فریب‌خورده کشور خود، شانس جبران و بازگشت می‌دهند تا از آسیب‌پذیری کشور بکاهند و اتحاد داخلی را تقویت ‌نمایند. #اخلاق_جنگ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

▪️سلسله بحث‌هایی درباره شهادت و جامعه شهیدپرور سلام به همگی. این روزها حس عجیبی دارم. امروز بیش از هر زمان دیگری، نیاز و فرصت هست تا کمی از کلیشه‌ها و شعارها بیرون بکشیم و درباره مفهوم پرطمطراق «شهادت» فکر کنیم؛ هم به عنوان یک «سبک مردن»، هم به عنوان یک «مسئله اجتماعی» در جامعه و حاکمیت ایران می‌خواهم با مدد از سرور و سالار شهیدان، مجموعه نوشتارهایی را در باب اخلاق و شهادت آغاز کنم؛ نه از موضعی تقدیس‌گرایانه و یکسویه، بلکه با نگاهی متأملانه و پرسشگر. هدفم آن است که شناخت بیشتر و عمیقتری از این مفهوم پیدا کنم و خود را تربیت کنم. آنچه فهم میکنم را به عنوان هم‌اندیشی، با شما در میان خواهم گذاشت. باشد که برای شما هم مفید افتد. 🌹با تقدیم سلام و صلوات، بر شهیدانی که ما را در برابر دشمن صهیون پیروز کردند.

مثلا : - به کی میگن شهید؟ - چرا شهادت، ارزشمنده؟ ارزش شهادت به چیه؟ - آیا شهادت یک واقعیت متعالی است یا صرفاً یک برساخت اجتماعی/ادبی برای تقدیس مرگ؟ - شهادت، همیشه توجیه داره؟ - فرق فداکاری و خودکشی چیه؟ - چه چیزی از جون آدم با ارزشتره؟ - آیا شهادت، درجه‌بندیه؟ - آیا همه شهدا، به سعادت غایی رسیده‌اند؟ - شهادت‌طلبی، خشونت رو بیشتر می‌کنه یا صلح رو؟ - شهادت، چه تأثیر مثبت و منفی بر اطرافیان میگذاره؟ - آیا رانت و تبعیض مثبت برای خانواده شهدا، درسته؟ - حمایت مالی از خانواده‌های شهدا، انگیزه‌بخشه یا معامله‌گرایانه؟ - آیا ممکنه استفاده ابزاری بشه از شهادت برای مقاصد سیاسی؟ - آیا نامگذاری خیابان‌ها و مؤسسات به نام شهدا اخلاقیه؟ - آیا تبلیغ شهادت برای بچه‌ها کار خوبیه؟ - چطور آماده شهادت بشیم؟ - چی میشه که یک خانواده، شهید پرور میشه؟ ☕ به کافه اخلاق بپیوندید ☕ @ethicscafe

👥 تو هموطن منی؟ این روزها درباره انسجام اجتماعی ایران، بحث‌های مختلفی میشه. «انسجام اجتماعی» یعنی چسب و پیوند مردم به همدیگر؛ طوری که با هم متحد باشند و پشت هم رو خالی نکنند. اینکه در دوران جنگ، انسجام و همبستگی مردم بیشتر شد، اندیشمندان رو به تکاپو انداخته که در دوران صلح هم حفظش کنند. و اینکه عده‌ای بخاطر کم بودن انسجام اجتماعی کشور، احساس تعلق به کشور نمیکنن و خائن و نفوذی درمیان و حاضر میشن با دشمن بیگانه همکاری کنند. ➖سؤال اصلی این است که «عامل انسجام دهنده جامعه چیه؟» بعضیا میگن ما امت مسلمانیم و اسلام عامل انسجام و همبستگی‌ست، بعضیا با شعار «ایرانِ حسین»، عشق به امام حسین (ع) رو محور وحدت میدونن، و گروهی هم به نقش رهبر اشاره می‌کنن. اما یه چیز واضحه: ▪️به نظر میرسه هیچ‌کدوم از این‌ها به‌تنهایی نمی‌تونن همه مردم ایران رو جمع کنن. چون با اینکه اکثرا به اسلام، امام حسین، رهبر، ... احترام میذارن، باز هم ممکنه عده‌ای باشن که اعتقادی بهشون نداشته باشن یا برداشت‌های متفاوتی داشته باشند. ➖اما یه چیز هست که در حال حاضر همه ایرانی‌ها، از هر قوم و عقیده‌ای، روش توافق دارن: «وطن‌گرایی» یا وطن پرستی. تمام ایران، با همه تفاوت‌هاشون، خودشون رو جزئی از این خاک میدونن و وقتی پای نام ایران وسط میاد، کنار هم می‌ایستن. این حسیه که از مرزهای اعتقادی فراتر میره و همبستگی‌ای پایدار میسازه. هر چند سطح تعلق خاطر مردم به وطن خودشون، متفاوته ولی در حس ایرانی بودن، مشترکند. (بخصوص اینکه کشوری هستیم که نسبت به خیلی کشورها، مهاجر کمی داریم.) ➖برخی- به هر دلیل- این موضوع رو برنمی‌تابند که ایرانی بودن، بیشتر از مسلمان بودن، محور باشه ولی خب واقعیت را میشه تغییر داد؟ واقعیت اینه که ایرانی بودن، مفهوم گسترده‌تر و عام تری است از مسلمان بودن و هر چیز دیگه‌ای. چه اشکال داره که حس ایرانی بودن، تقویت بشه با همه مختصات و عناصری که هویت «ایرانی» رو میسازه. از جمله اسلام و امام حسین و تمدن تاریخی ایران. ➖حالا ورای اینکه چه عاملی باعث انسجام اجتماعی ما میشه، نکته‌ای که هست اینه که انسجامی که بر محور وطن شاهدش بودیم، در مقابل یک عامل خارجی شکل گرفت. شرایط جنگ، شرایط خاصی ست که شرایط صلح اونطور نیست. همون کسانی که در برابر دشمن بیگانه، حس میهن پرستی و ایرانی بودنشون گل کرد و کنار هموطنشون- هر طور که هست- حاضر شدن واستن، وقتی آبا از آسیاب افتاد، اینطور نیستن. طبیعیه که اختلافات، در شرایط پساجنگ، رو بیاد و در شرایط جنگ، بره کنار. در شرایط مشابه جنگ، مثل بحرانها و حوادث هم شاهد این همگرایی‌ها و حمایت‌ها هستیم. منظور اینکه، مقایسه دو موقعیت جنگ و صلح و انتظار بروز انسجام مشابه، منطقی نیست. هر چند جای تأمل و بررسی هست که «چکار کنیم تعلق به ایران و حس هموطن بودن، همه جا و در هر شرایطی محقق بشه؟» پی‌نوشت: در آینده انشالله درباره نقش اخلاق در انسجام اجتماعی خواهم نوشت و خواهم گفت که ایرانیت و هموطن بودن هم در صورت نبود اخلاق، انسجام‌بخشی نخواهد داشت و هموطن و همشهری، گوشت هموطن و همشهری خودش رو خواهد خورد. _____________ کافه اخلاق|عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

چه زیباست این صحنه: گویی تمام آرزوهای زمین، یک‌باره به آسمان رسیده‌اند. این دستان برافراشته، فقط التماس کمک نیست؛ نشان اتحاد و هم‌دستی است. @ethicscafe

«شهید من» احساس غالب برای از دست دادن شهیدان، نباید «فقدان» باشد، بلکه باید «افتخار» باشد که یک قربانی تقدیم راه حق کرده‌ایم. غم فقدان هم هست و باید باشد، اما احساس غالب نباید باشد. دیدید هر زمان که مجری یا مصاحبه‌کننده از خانواده شهدا سؤالی می‌پرسد تا احساس آنها را درباره از دست دادن عزیزشان و لحظات سخت اندوهشان بداند، آنها چیزی میگویند که میفهمیم افتخار میکنند فرزندشان در راه دین شهید شد. شاید من هم مثل آن مجری یا مصاحبه‌کننده گوشهایم را تیز می‌کنم تا شاید از سوز و تألم و اشک و داغ آنها چیزی بشنوم! ولی تا به حال از هیچ خانواده شهیدی چیزی نشنیدم که تهش افسوس و ناراحتی باشد. دلشان تنگ می‌شود، اما این دلتنگی، حسرت نیست؛ حسی است مانند دلتنگی مسافری که عزیزترین کسش را به زیارتی فرخنده فرستاده باشد. آنها که فکر میکنند بی‌احساسند و با تعجب ازشان می‌پرسند چرا گریه نمی‌کنی؟، نمی‌فهمند که اشک‌های آنها به دریاهایی از نور و عشق تبدیل شده‌اند. من امروز وقتی نام فرماندهان و دانشمندان دلاور خود را می‌شنوم، لبخندم از اشک‌هایم سبقت می‌گیرد. آه و افسوسم اجازه بروز پیدا نمی‌کنند که بگویم دشمن نامرد چه دسته‌گل‌هایی را از ما گرفته! بلکه از اینکه چنین شیرمردانی، چنین اقتداری برای ما درست کرده‌اند، احساس غرور می‌کنم. شهادت آنها پس از مجاهدتشان برای قدرت کشورم، برای منِ ایرانی، افتخاری است که با هیچ گنجی قابل معاوضه نیست؛ انگار که شهید من، عزیز من، قهرمان من، پدر من، برادر من و ستاره‌ درخشان خانواده‌ من است. کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe