﷽ #داستان_مذهبی #رمان_مجنون_من_کجایی؟ ══🍃💚🍃══════ #قسمت_دوازدهم راوی👈رقیه دو روز پیش حسنا و حسین طلوع آفتاب روز جعمه تو مسجد جمکران محرم هم شدن💞 خیلی خوشحال بودم از این پیوند ☺️ امروز من با آقای حسینی تو معراج الشهدا🌹🍃 جلسه داریم بریم هماهنگ کنیم کی و دیدار کدوم شهید؟؟ با چه کسانی قراره مصاحبه کنیم؟؟ با ماشین به سمت معراج الشهدا🌹🍃 حرکت کردم وارد مزارشهدا شدم پسر شهید محمدی🌷 از بچه‌های معراج الشهدا رو دیدم سلام معمولا با برادران سلام علیک نمیکنم اما وقتی اونا سلام میدن به دور از ادبه جوابشون ندم😊 -سلام خوب هستید خانم جمالی؟ همچنان سر به زیر گفتم : ممنون از طرف من به حسین آقا تبریک بگید -ممنون حتما خانم جمالی حقیقتا میخاستم بگم لطفا امشب تشریف بیارید هئیت خواهرم باهاتون کار دارن😳 😳 بله وارد اتاق جلسه شدم وا این آقای حسینی چرا اخمو هستش😠 آقای حسینی: خانم جمالی تشریف نمیاورید، الانم 😡😡😡 -آقای حسینی من دیرنکردم 😡😡😡 بعد، جلسه رسمی نیست که برادر من الانم بفرمایید تا جلسه دیر نشده دست آقای حسینی رفت سمت موهاش و گفت : حلال کنید عصبانیم🍃 -من باید پاسخگوی عصبانیت شما باشم 😡😡😡 حسینی: حلال کنید بفرمایید تا توضیح بدیم 😔😔😔 ما با خانواده شهدا🌷 عباس بابایی، رضا حسن‌پور مصاحبه داریم با همرزانشون ان‌شاءالله از فردا شروع میکنیم این دفترچه رو مطالعه کنید📖 - بله حتما یاعلی حسینی: بابت برخودم ببخشید -امیدوارم تکرار نشه علت عصبانیت آقای حسینی چیه و خواهر آقای محمدی با رقیه چیکار داره🤔🤔 📝 #ادامـــــه‌دارد ... #نویسنـــــده‌⇩↯⇩ ✍ بانو............ش ══🍃💚🍃══════ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_دوازدهم همیشه برایم سوال بود که چرا خسرو این همه مخالف شاه است؟!نه تنها او بلکه خیلی های دیگر .برعکس خیلی ها هم با شاه موافق بودند، مثل پاپا ! او می گفت که بودن شاه به ما غیر مسلمانها امنیت می‌دهد. نمی‌دانم درست می گفت یا نه، اما توی محله ما بیشتر مسلمان بودند و خیلی هایشان با ما خوب بودند و برای من خسرو خوبترین بود. یادم هست یک بار از خسرو پرسیدم : این همه تلاش برای بیرون کردن شاه چرا؟!! در جوابم گفت :برنابی ،من از تو یک سوال میپرسم. برای چی زندگی می کنی؟ اصلاً زندگی یعنی چه ؟شاید پاسخ به این سوال به خودت، پاسخ سوالی باشد که از من پرسیده ای! سوالش تا ته ذهنم رفت. درست توی عمق ذهنم ماند و مرا با خودم درگیر کرد.برای اولین بار با چنین چالشی روبرو می‌شدم با کمی من و من گفتم:« درس بخوانیم، بزرگ شویم ،کاره ای شویم ،بخوریم، بخوابیم ،ازدواج کنیم و بچه دار شویم و بعدش هم....» خسرو نگاهم کرد. از عمق چشم های درشت و مشکی اش تا عمق چشم های رنگی من پر زد و گفت:« برنابی باید به چیزی فراتر از اینها فکر کنی. چیزی فراتر از خوردن و خوابیدن و ازدواج و کار! به چیزی که به زندگی از معنا می دهد. چیزی که به خاطرش نفس میکشی! چیزی که به خاطرش اگر زخمی بر داری می ایستی! چیزی که برایش اگر شده جون بدی!» آنروز از حرفهای خسرو سر در نیاوردم. هر چند وقتی توی دانشگاه هاروارد درس خواندم ،نظریه‌ ای زندگی من را دگرگون کرد و شب و روز مرا گرفت.تز پزشکی که اگر به بار بنشیند می تواند دنیا را کن فیکون کند .شاید علم پزشکی را تکان بدهد و شاید چیزی که بشر فکرش را نمی کند. سوال خسرو هنوز در ذهنم مانده است و با جواب های گوناگونی که برایش پیدا می کنم. گاهی باخودم فکرمیکنم خسرو از من بزرگتر است. اما ما هم سن بودیم! ولی او بهتر از من می فهمید. نمی‌دانم یا شاید او به چیزهایی فکر می‌کرد که من نمی کردم .من همیشه این را می گذاشتم به حساب دین متفاوت مان از هم. اما بعضی چیزها تفاوت در دین بود. مسئله خلقت انسان بود. این را بعدها که بیشتر با آن فکر کردم متوجه شدم. اصلا این تز پزشکی هم از همین‌جا در ذهنم جا خوش کرد .برای چه قرار است بمیریم؟!! اصلاً چرا مرگ ؟!چرا زجر برای بیماری هایی که در سلول های ما نفوذ می کند و به مرور ما را میکشد ؟!معنای عمیق تر از زندگی شاید حیات جاویدان ما باشد.!! آن روز که داشتم توی ذهنم به رابطه بین شعار «مرگ بر شاه» و «زندگی» فکر می کردم واقعا چه رابطه‌ای با هم داشتند؟! زنگ های تفریح دیرتر به داخل حیاط می آمد .یکبار کنجکاو شدم ببینم چه می کند. پاییدمش! دیدم دارد توی نیمکت بچه‌های کلاس کاغذهایی می گذارد. از کلاس بیرون رفت. رفتم یکی اش را برداشتم و خواندم. اعلامیه بود !همان چیزی که مدیر مدرسه بابتش سرصف صبحگاهی برای بچه‌ها خط و نشان می‌کشید و می‌گفت: اگر بفهمم اینها کار چه کسی است، می‌دهم دست شهربانی تا حساب کار دستش بیاید. بیچاره مدیر هر روز رگ گردنش از عصبانیت میزد بیرون! اما فایده نداشت. حتی خسرو نمی‌دانست من میدانم اعلامیه‌ها کار اوست .ولی به کسی چیزی نمی گفتم .کسی هم کاری به کار من نداشت ،چون من یک مسیحی بودم. به مسجد مشیر میرسم .درهای بزرگ قهوه ای رنگش را خوب یادم است ،چون دقیقه های زیادی به در مسجد زل میزدم تا خسرو از آن بیرون بیاید و برویم و بازیگوشی مان !جلوی در مسجد یک جیپ نظامی ایستاده و پارچه زرد بزرگی که رویش با خط مشکی نوشته شده «محل ثبت‌نام و اعزام به جبهه» چند جوان دارند و سایل را بار وانت باری که آنجاست می کنند.عمو مهران می‌گفت: این اواخر چند باری پی خسرو را گرفته به خواست پاپا ،اما نتوانسته پیدایش کند. می‌گفت از این محل رفتند. تنها چیزهایی که از هم محله ای ها شنیده این که او برادرهایش به جبهه رفتند. توی هفت سال خیلی چیزها تغییر کرده .آدم‌های محله هم !من هم نمی‌دانم چطور خسرو را پیدا کنم .جز این محله و مسجد نشانی ندارم .خسرو همیشه یک پایش توی این مسجد بود. این را نه پاپا می دانست و نه عمو! خسرو عاشق اینجا بود و هر روز با صدای اذان می‌رفت توی مسجد نمازش را می خواند. صدای دلنشینی داشت اذان! یک کلام آهنگین بدون موسیقی. همیشه گوش دادن به این صدا را دوست داشتم. شاید خسرو الان همین اطراف باشد نمی دانم اگر ببینمش میشناسمش؟! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_دوازدهم 🌿هاشم بدن خسته اش را یله کرد و به دیوار تکیه داد و گفت:« دیگه بطری خالی نداریم؟!» مصطفی فیتیله را داخل آخرین بطری بنزین گذاشت و در آن را محکم کرد. _نه ولی قرار بچه ها بیارن! هاشم نگاهی به ردیف کوکتل مولوتوف هایی که ساخته بودند انداخت و به شوخی گفت:« عجب اسم سختی داره!» مصطفی لبخندی زد : _ از اون سخت تر پرتاب کردنشه! _کجا سخته ؟!میخوای الان یکیش رو برات پرت کنم؟! ناگهان مصطفی خودش را از روی زمین جمع کرد و وحشت زده گفت :«جون خودت با اینا شوخی نکن خطرناکه!» هاشم بلند شد و همانطور که بطری را بالا گرفته بود دست دیگرش را در جستجوی کبریت به طرف جیب برد. مصطفی با یک گام بلند به سمت در رفت ،اما با صدای قهقهه هاشم سر جایش نشست و به او زل زد .هاشم بطری را زمین گذاشت و گفت :«دیدم خیلی وارفته ای خواستم یه تکونی به خودت بدی..» صدای باز و بسته شدن در خانه که به گوش رسید .مصطفی گفت :گمونم بچه‌ها بطری آورده باشند. لحظه‌ای بعد احمد در مقابل در ظاهر شد. نگاهی به آنها انداخته و به کسی که پشت سرش بود گفت ::بیا پایین» هاشم و مصطفی با کنجکاوی به جوانی که مردد بالای پله ها ایستاده بود زل زدند. احمد سلام کرد و به دوستش گفت:: این هاشم ..این هم مصطفی» جوان پا به پله ها گذاشت دستش را به سوی آنها دراز کرد و نگاهی به بطری ها انداخت و گفت:: دست مریزاد خسته نباشید» احمد کیف دستی پر از شیشه های خالی را روی زمین گذاشت. _ایشان محمد، یکی از دوستان قدیمی! جوان روی پله ها نشست و منتظر ماند تا او ماجرا را تعریف کند.هاشم و مصطفی هم منتظر به دهان احمد چشم دوختند. _محمد امروز از کازرون اومده .موضوعی برام تعریف کرد که دیدم بهتره با شماها درمیون بذارم. احمد بعد از چیدن با تنها خودش را روی زمین یله کرد . _بهتره خودش براتون بگه! محمد که بی تابی آنها را دید ،جلوتر رفت و گفت:« موضوع پادگان کازرون ِ» _خوب چی شده؟! اتفاقی افتاده؟! احمد با خنده گفت: اصل مطلب همینه که اتفاقی نیفتاده! محمد رشته کلام را در دست گرفت. _حق با احمده .جریان اینه که ،اون اتفاقی که باید بیفته هنوز نیفتاده! منظورم تسخیر پادگانه!پادگان هنوز کاملا در اختیار نیروهای نظامیه! ما برای تسخیر و احتیاج به کمک داریم. احمد به من گفت که شما می تونید کمکمون کنید. هاشم از جا بلند شد و شروع به قدم زدن کرد: _اسلحه چی؟ دارید؟ _مشکل من هم اینه که اسلحه توی دستمون نیست ،یعنی به اندازه کافی نداریم. _پس باید یه جوری تامین کنیم؟! احمد با خوشحالی گفت: راستش من به محمد گفتم که تو میتونی ترتیب این کار رو بدی!» هاشم زیرکانه لبخند زد و گفت:« لازم نیست هندونه زیر بغلم بذاری!» مصطفی با تعجب پرسید: یعنی اسلحه ها را از شیراز ببریم اونجا؟! هاشم گفت: چرا که نه اتفاقاً فکر خیلی خوبیه! و رو به محمد ادامه داد :در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست. _شوخی می کنی هاشم ؟! _نه !مگه با اسلحه میشه شوخی کرد؟! احمد گفت: اینقدر شور نزن .کار را باید به دست کاردان سپرد. هاشم چپ چپ به او زل زد . _دیدی باز شروع کردی به هندونه گذاشتن !آخه الان که فصل هندوانه نیست. یه کاری نکن که ببندمت به این کوکتل... کمی مکث کرد و به مصطفی ادامه داد _کوکتل چی؟! مصطفی خم شدن هاشم را به طرف بطری‌ها را که دید ،به سوی بالای پله ها دوید و در همان حال گفت :«بابا احمد اینقدر سر به سرش نزار.یک کاری دست خودت میدی ها!! 💥💥💥 هاشم سر از سجده برداشت جانماز را جمع کرد .نگاهی به چشمان منتظر و مضطرب دوستانش انداخت. _کم کم پیداشون میشه. _توی این دو سه روزه چطوری ترتیب اسلحه‌ها را دادی؟! _انگار یادت نرفته چقدر هندونه زیر بغلم گذاشتی .بالاخره حرفات کار خودش رو کرد. مصطفی با هیجان گفت:« حالا چه چیزایی جایی گیر آوردی؟!» _اینقدری هست که باهاش پادگان کازرون را آزاد کنیم. و رو کرد به محمد و ادامه داد: «فقط باید ترتیبی بدی که اونا رو اول یه جای امن پیاده کنیم» هنوز هوا روشن نشده بود که وانتی روبروی خانه ایستاد. هاشم از خانه خارج شد و با راننده صحبت کرد و به میان دوستانش برگشت. _اگه حاضرید بریم .بیشتر از این معطل بمونیم خطرناکه» احمد پریشان گفت: «برنامه چیه !؟چه جوری باید بریم؟» هاشم خندید _«به قول خودت کار را باید به کاردان سپرد مگه نه؟!» _از خودمون میخری به خودمون میفروشی؟! _نگران نباش توکل به خدا !توی راه همه چی رو توضیح میدم. اتومبیل های حامل اسلحه از دروازه شهر به سوی کازرون راه افتادند .فردای آن روز خبر تسخیر پادگان کازرون دهان به دهان می‌گشت. 🌹🌹🌹🌹 ادامه دارد... در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BwMzXYHqYVrEhEZrFmI872 در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* * #نویسنده_محمد_محمودی* * #قسمت_دوازدهم* 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 !! درسم را نخواندم .مشق هم ننوشتم .فردا من می‌مانم و آن دبیر ریاضی که سر تکان بدهد و بگوید:« حیف نون تو که تمرین حل نکردی نباید میومدی مدرسه» چطور می توانم جلوی آن همه چشم بگویم برادرم جبهه است و پدرم رفته دنبالش و همه دلواپسش هستیم. اگر هم بگویم چه فرقی به حال دبیرریاضی می کرد.بار که یکی از بچه‌ها از دست مشکلات بهانه آورد خندید و گفت: اگه اینجوره تا من بیام سر کلاس چون کاکام جبهه است و ممکنه عملیات هم باشه.بچه وقتی رئیس جمهور مملکت جبهه باشه تکلیف من و شما روشنه» از همان غروب که دیدم بابا نیست دلم برای علیرضا تنگ شد. نه من و نه زهرا شام نخوردیم. مرضیه و لیلا و مادر دو لقمه املت خوردند. هر چه مادر اصرار کرد که پس از حداقل درست را بخوان حوصله نداشتم.زعرا متلک انداخت: که احمدرضا دنبال بهانه بود و خدا برایش جور کرد. مثل خودش درس خوان نبودم اما روی قولی که به علیرضا دادم هستم و تا بتوانم زیر ۱۵ نمیگیرم .آخر قرارم با علیرضا این است که آخر خرداد قبول شدم،خودش دستم را بگیرد و جبهه ببرد .فقط باید رضایت شفاهی پدر هم باشد که این هم حل است. اما اگر برای علیرضا اتفاقی بیفتد چی؟ چقدر توی همین اتاق کنار علیرضا خوابیدم و از اینکه با او بودند لذت می‌بردم .به قول معلم فارسی« آدم هرچی بزرگتر میشه کمتر از زندگی و خاطرات لذت میبره» چه روزهایی بود آن روز های کودکی! موقعی که بحث تظاهرات خیابانی بود کلاس دوم ابتدایی بودم. شاید هم اول .ما هم دور و نزدیک می رفتیم نگاه می‌کردیم .علیرضا همیشه علاقه عجیبی به من داشت هر جاکه می خواست برود می‌گفت: احمدرضا تو میای بریم؟ ذوق زده می شدم .دستم را می گرفت و با خودش می‌برد .زمانی که هنوز مدرسه نمی‌رفتم هم با خودش می‌برد قدمگاه و میکروفون دستم می‌داد تا اذان بگویم .بعداً این برایم نوعی دلبستگی ایجاد کرده بود مرتب می رفتم اذان می گفتم. با تعدادی از هم دبستانی ها می رفتیم توی خیابان ماشین ها را نگه میداشتیم راننده هایی که می‌دیدند ما بچه هستیم دلشان نمی‌آمد چیزی بگویند. برف پاکن ها را سربالا می کردیم بعد به راننده می گفتیم وبرف پاک کن ها را روشن کند. هماهنگ با رقص برف پاک کن ها یک صدا می گفتیم :«بگو مرگ بر شاه بگو .مرگ بر شاه» و پا به پای ماشین ها می دویدیم و از این کار لذت می بردیم . پشیمان شدم وقتی که موضوع را برای علیرضا گفتم ،اولش فقط خندید. همیشه همینطور بود .آرام گوش می‌داد تا نترسی و بتوانی حرف دلت را بزنی. بعد می رفت توی فکر و شروع می کرد به بحث و دلیل آوردن. آن بار هم همین کار را کرد. مکثی کرد و گفت :«حالا اگه بعضی از اون راننده ها راضی نباشند و نخوان این کار را بکنند چی؟! گفتم: اتفاقا همه خوششون میاد !دوباره فکر کرد و گفت :نه دیگه این کار رو نکنید. چون ممکنه کسانی ناراضی باشند و یا توی همین نگه داشتن ماشین ترافیک ایجاد بشه و کسی اذیت بشه دیگه این کار را نکنید.!» از علیرضا حرف شنوی داشتم. یکبار ندیدم دعوایم بکند. با همه علاقه‌ای که به برف پاک کن ها و آن شعار داشتم. بعد از تذکر علیرضا دیگر سراغ این کار نرفتم .وقتی که پایگاه‌های مقاومت را راه می انداخت هیچگاه فراموشم نمی‌شود. شبانه‌روز کار می‌کرد .چقدر کیف می‌کردم که با او می رفتم .هنگام تشکیل پایگاه مقاومت مسجد حجت در بلوار زرهی همراهش بودم. زمان تشکیل پایگاه مقاومت شهید شقاقیان بلوار پاسداران هم همینطور .در ساخت و ساز مسجد امام سجاد هم خیلی کمک کرد .در همین کوی شهید مصطفی خمینی هم همراه با یکی از دوستانش به اسم محسن نقدی پایگاه مقاومت کوی را راه انداختند و بعد که محسن نقدی شهید شد ،اسم پایگاه را علیرضا به پایگاه شهید نقدی تغییر داد .کیف میکردم که جلوی بچه ها بگویم برادرش هستم .هر جایی که میشد همراهش میرفتم. شب و روز نداشت. سرش درد می کرد برای اینطور کارها. فقط یک بار زهره ترک شدم .دقیق یادم نیست شاید سال ۵۹ بود و هوا هم که سرد بود و لباس گرم تنمان بود.رفته بودیم یک جایی که ساختمان‌های طاق مانندی داشت گمانم همین محله سعدی بود. برق رفته بود و هوا داشت تاریک میشد .دو سه نفر سر راهمان را گرفتند. سر و کله شان را با دستمال بسته بودند .از ترس از سر و کول علیرضا بالا رفتم. دلم تاپ تاپ میزند. خودم را کشاندم پشت سر علیرضا. یک دستش را گرفته بود روی سرم .گفت از ما چی میخوای؟ با خودم حرف بزنید کاری به این بچه نداشته باشین جر و بحث شان بالا گرفت. نمی‌دانم زورگیری می‌کردند یا منافق بودند. بحثشان داغ شد که به زد و خورد بکشد .یک مرتبه چند عابر رسیدند. همین که چشمشان به عابرین افتاد در رفتند .علیرضا دنبالشان نکرد تا در رفتن .من هم دست علیرضا را کشیدم که فرار کنیم. چیزی نگفت فقط ایستاد و خندید. ❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz ادامه دارد ....

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_عبدالعلی_ناظمپور* *#نویسنده_ایوب_پرندآور* *#قسمت_دوازدهم به جهرم که برگشتند فردایش عبدالرحیم با سر و روی ورم کرده و کبود آمد در خانه عبدالعلی و گفت: علی به دادم برس که کشتنم» علی وحشت زده پرسید: چی شده؟ چی به سرت اومده؟ دعوا کردی؟ _نه بابا دعوا چیه کار بابا و برادر هامه!گفتم می خوام برم کردستان فکر کردم می خوام برم جزء ضد انقلاب بشم !تا اومدم توضیح بدم ریختن روی سر مقاله و آورده‌ام کردن هر چی قسم خوردم که اشتباه فهمیدین می خوام برم با ضد انقلاب بجنگم .قبول نکردن! گفتن دروغ میگی میخوای بری جز سازمان مجاهدین بشی! میخوای بری پاسدارها را سر ببری! عبدالعلی نشست روی زمین و دست گذاشت روی شکمش و حالا نخند کی بخند .عبدالرحیم هم کلی با او خندید. عبدالعلی گفت: بازم خوبه که از دستشون جون سالم به در برد ای مگه چی گفتی که ولت کردن.؟ _عیدی زدم توی سرم و می گفتم می خوام میخوای بری مردم و بکشی! جنبشی ,نامرد ،بی دین، ضد انقلاب ،کمونیست! تازه مادرم هم اومده بود کمکشون و می گفت :شیرم حلالت نمیکنم همه جای بدنم درد میکنه. دست گذاشتم روی قران گفتم :به این قرآن قسم داریم اشتباه می کنید صبر کنید پنجشنبه بشه تا پسر عمو محمد جواد از سیمکان بیاد خودش براتون توضیح میده. گفتن: تا پنج شنبه صبر می کنیم تا پسر عمو از سیمکان بیاد اگه راست گفتی که هیچی اگه دروغ بگی خودمون می کشیمت. عبدالعلی آهی کشید و گفت :حق دارند شنیدم بعضی ها رفتند جز سازمان مجاهدین شدن خانواده‌ها نگران مردم آبرو دارند می‌ترسند بچشون جنبشی بشه. این زحمت همه زحمت کشیدن و خرج کردند تا بزرگ شدند .نامردها برای جوانهای مردم دام پهن کردن .احتمالاً سپاه باهاشون درگیر بشه. 🌿🌿🌿 سال ۵۹ دوم هنرستان بودند که عراق به ایران حمله کرد عبدالعلی که ۱۹ ساله بود چند بار مراجعه کرد تا به جبهه اعزام کنند اما نپذیرفتند.از جمله خبرهای تلخ و شیرینی می‌رسید. بزرگترها می رفتند و برمی گشتند امّا او هر کار می‌کرد به جبهه اعزامش نمی‌کردند. می‌گفتند :جثه ات کوچکه لاغری ! جنگ شوخی بردار نیست. باید بتونید توی گرمای اهواز بدوید. باید بتونی بجنگید. مگه جنگ بچه بازی! برو دنبال کارت بزار به کارمون برسیم. هشت ماه گذشت و بزرگتر شدند امتحانات خرداد ۶۰ تمام شد باز هوای جبهه به سر شان زد.جلال جعفرزادگان از بچه های هنرستان بی سی نفر را برداشت و رفت شیراز با گروه فدائیان اسلام و بی دردسر رفت جبهه جنوب. خبر رفتن جلال خون عبدالعلی و دوستانش را به جوش آورد. علی ۱۰ دست از دل برداشت و رفت شاه حسین و دعای توسل خواند و دست به دامن امامزاده شد و فردا کله صبح مصمم پاشد رفت اعزام‌نیرو. پاسدارها دیدن این بچه هم بیشتر از این حرفاست خواستند سنگ بزرگی جلوی پایش بیاندازند گفتند :باید بزرگترت بیاد امضا کنه. یا رضایتنامه باباتو بیاری تا اجازه بدین بری جبهه. آمد خانه به خانه خواهرش نشستن دو نفری چندتا متن روی کاغذ نوشتند تا پدر امضا کند. سفره شام عبدالعلی گفت که می خواهد برود جبهه و اعزام‌نیرو رضایتنامه خواسته و باید پدر پای رضایت نامه را امضا کند. بعد هم نامه را بلند خواند:به نام خدا اینجانب احمد ناظم پور بنا به مسئولیتی که خدای تبارک و تعالی بر دوش من و همه مسلمانان گذاشته و بنا به فرمان رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی رضایت کامل خود را جهت رفتن فرزندم عبدالعلی ناظم پور برای نبرد با کفار اعلام می‌کنم و پیروزی سپاهیان حق را بر سپاهیان کفر و نفاق آرزومندم. برقرار باد پرچم پر افتخار جمهوری اسلامی ایران احمد ناظم پور. نامه را به دست پدرش داد و با دست خط قدیمیش امضا کرد مادر گفت: من هم انگشت میزنم. بعد حسین با خودکار آبی سر انگشت مادر را رنگ کرد و مادر پای برگه را انگشت زد و بچه ها کنارش نوشتند عذرا ناظم پور. مادر با نفرین هایش به جنگ صدام رفت به حق زینب کبری الهی که سر دل تاول بزنه که چشم خودت با سربازان از کاسه در بیاد. رو به عبدالعلی گفت: مادر فردا خودم هم راحت میام اعزام‌نیرو خودم از زیر قرآن و دعوت می کنم به سلامتی بریج به میسپارمت دست ابوالفضل. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_دوازدهم* هرکس هرطور دلش می خواست به خانه ساخته بود برای همین هم پیچه کوچه ها حساب و کتابی نداشت .وسط راه میانبر زدیم از کوچه های تنگ و باریک که فکر می‌کنم دو تا دوچرخه با هم نمی توانستند از آنجا رد شوند. قدیمی ها هنوز هم می‌گفتند کوچه قهر و آشتی. آقای احیای این مسیر را بارها آمده و رفته بود به تعداد روزهای پنج سال تحصیلی. در بین راه طوری بود که فقط یک کیف‌مدرسه کم داشت که بیاندازد روی کولش. یاد آن روزها بچه اش کرده بود از این مسیر با منصور خاطره ها داشت. میکاپ آن موقع این راه به نظر خیلی طولانی می آمده. بچه هایی که کارنامه قبولی پنجم شان را گرفته بودند یا شاید رهگذریم ست که از آنجا رد می شده روی دیوار مدرسه چه چیزهایی به یادگار نوشته بودند. میان اینها نوشته های بزرگ تر و مشخص تر از همه بود :«محبت که گناه نیست» دوتا دروازه با میله های فلزی در دو طرف حیاط کاشته شده بود.آجرهای نظامی ۳۰ سال پیش یا پیشتر بندکشی شده بودند با سیمان سفید و جاهایی هم با گل. دورتادور مدرسه با رنگ های مختلف و بی رمق نقاشی شده بود و روی رنگ ها جابجا با خطای لختی شعار نوشته شده بود در باب اهمیت علم و درس خواندن. منصور هم مثل بقیه همین کارگرزاده هاست با تمام بدبختی های شان.روی یکی از شعارهای دیوار چشم تنگ می‌کنم زگهواره تا گور دانش بجوی ‌. آمدن به مدرسه بهانه ای شد که آقای رحیمی هرچه از دوران دانش‌آموزی منصور در ذهن دارد برایم بگوید. او می گفت و من منصور را درآن زمان تصور می کردم. پسرکی که دو هفته ای می شد سرش را با ماشین ۴ زده با صورت آفتاب سوخته ابروهای که موقع فکر کردن به سوالات به هم نزدیک می شوند. جلوی پسرک سفره پهن کردم برادرش را روبرویش مینشاندم به خواهرش را در طرف دیگر.پسرک خودکار را به دندان می سایید و می دیدم که غذا نمی خورد تا برادر و خواهر که سیر شدند بعد شروع کند. میدیدم از در خانه با برادر خواهر ها توی سر و کار هم می زنند با شیطنت های کودکانه و بیرون که می‌آید با بچه های کوچه وقاری درخور بزرگ ها به خود می‌گیرد و باز به خانه می آید. پدرش می آمد پاکت کلاس‌ها به مادر می‌داد .مادر می شست و جلوی پسرک می‌آورد.پسرک به ذرات شفاف آبروی گیلاس نگاه می‌کرد بعد مثل بچه های فضول رو میکرد به مادر. _مامانی به اتاق های دیگه هم دادین عمو اینا ؟خانم جون؟! _بروج گیلاس تو بخور تو‌چیکار اتاق‌های دیگه داری! بلند میشود کلاس ها را داخل چند نعلبکین می چینند و تق تق درهای چوبی اتاق ها را در می آورد ‌. _عموجون خدمت شما قابلی نداره. آقایحیی دست در جیب می‌کرد تا عوض می کرد و ادامه می داد. آفتاب کم کم نمیاد حیاط مدرسه را می گرفت که مدیر مدرسه با ما احوال پرسی کرد خودمان را که معرفی کردین آشنا از کار در آمد و گفت که همکلاسی منصور بوده و به خاطر این که به ناحق یکی از بچه ها را زده کتک مفصل و جانانه از منصور نوش جان کرده. عجله آقای یحیی نگذاشت که بیشتر در این کودکانه گشت بزنیم و خداحافظی کردیم تا دیداری بعد. ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_دوازدهم* ⁦✔️⁩ *روایتی از مجتبی مینایی فرد* در تاریکی نیمه شب پاسگاه زید ، آیه وجعلنا را در حرکت به سمت دشمن زمزمه کردم . _وجعلنا من بین ایدیهم سدا.... با احتیاط و پشت سر هم به سمت موانع سیم‌خاردار و می‌دانم این داشتند پیش می‌رفتیم . ماه در آسمان تاریک شب گم شده بود و سکوت نسبی بر محیط حاکم بود ‌ .هر از گاهی با پرتاب منور عراقی‌ها اطراف روشن می شد ‌.داخل میدان مین پشت سر جلال بیخیال‌ مین ها سرم را دزدیدم و روی آرنج شروع کردم به خزیدن به سمت کمین های دشمن . منطقه عملیاتی رمضان از شمال به کوشک ،طلاییه و هورالهویزه ، از جنوب به شلمچه و از طرف غرب به اروند رود ، منتهی می‌شد . توی حال و هوای شناسایی بودیم که یک‌باره پای یکی از بچه‌ها به سیم تله مانور خورد و با روشن شدن مانور صدای بلند یک عراقی در گوشم پیچید . _قف ..! درگیری شروع می‌شد گلوله‌های تیربار سنگرهای کمین دشمن مهلت ندادند و وجب به وجب میدان را می‌کوبیدند . از همه طرف تیر به سمت ما نمی‌آمد طنین خفه انفجار خمپاره و باران تیرها ، داخل میدان مین زمین‌گیر مان کرده بود . توی ان شرایط کشنده ، حضور جلال روحیه عجیبی به بچه های شناسایی می داد . انگار همه عادت کرده بودیم هر جای شناسایی گره کوری بخورد جلال آن را باز کند . منور نقره رنگ روی سرمان ترکید و لحظه همه جا روشن شد دو تا از بچه ها تیر خوردند. آتش تیربارهای ناپیدا ما را به زمین چسبانده بود اجازه حرکت نمی داد. جلال بچه ها را به دو گروه قسمت کرد و با صدایی که پر از تصمیم و تمرکز بود گفت: از جاتون تکون نخورید . با گروه اول عقب نشینی را شروع کرد و از میدان مین و نشان داد عراقی‌ها دست‌بردار نبودند و آتش می ریختند . تقریباً کار تمام بود زیر لب آیه و جعلنا می‌خواندم که دستی روی شانه ام خورد . سرم را که چرخاندم زیر نور منور ها چشمم افتاد به جلال. عرق توی صورتش شل شده بود و صورتش از خاک و دود خمپاره و باروت سیاه میزد .عقب نشینی را شروع کردیم و از میدان مین گذشتیم و از تیررس عراقی ها خارج شدیم دولا دولا دویدیم به طرف خاکریز خودی. کم‌کم آتش دشمن زیاد می‌شود و دود آتش سلاح های سبک و سنگین مه شده بود بر سطح منطقه. از بالای خاکریز نگاهی به جلو انداختم. جلال مثل آهو زیر آتش دشمن در طول خاکریز کوتاهی می دوید و با اسلحه ژسه به سمت عراقی ها شلیک می کردند تا مطمئن شود کسی جا نمانده است . زبانم عین یک تکه چوب چسبیده بود به سقف دهانم. آتش دشمن متمرکز شده بود روی خاکریز و تیر و خمپاره مثل تگرگ بر جلال می بارید . روحیه و شجاعتش ذره ذره در عمق دل بچه‌ها نفوذ می‌کرد و عقل را از سرشان می برد که خودشان را فراموش می کردند. #ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_دوازدهم*. 🎤 به روایت مجتبی مینایی فرد آشنایی و یا بهتر بگویم دعوای ما با هاشم برمی‌گردد به یک سالی بعد از شروع جنگ. آن موقع من در اطلاعات تیپ المهدی بودم. فرمانده تیپ سردار علی فضلی بود. هاشم شیخی و تعداد دیگری هم در اطلاعات عملیات تیپ امام سجاد بودند. ما روز می رفتیم توی دیدگاه که مسیرهایی را برای عبور شب پیدا کنیم. بچه‌های اطلاعات تیپ امام سجاد هم همین کار را می کردند و ما در بحث دیده بانی ها با هم آشنا شدیم. وضع آنها از ما بهتر بود و امکانات بیشتری داشتند ،اما ما بچه های تیپ المهدی خیلی در مضیقه و تنگنا بودیم. دیده‌بانی ها را روز باهم انجام می‌دادیم صبحی که آفتاب توی چشم دشمن بود و فرصت خوبی برای کار دیده‌بانی بود. عصرها و برعکس میشد. توی همین بحث ما با گروه هاشم دعوایمان شد. دعوا هم روی یک قطب نما بود. یعنی ما شیطنت کردیم و قطب نمای آنها را برداشتیم و این شد به آنهایی که جر و بحث ما بالا گرفت. موضوع کشید به مسئولین بالاتر. از اطلاعات آن ها (شهید) حاج رسول استوار آمد . از طرف ماهم حاج کاظم حقیقت میانجیگری کرد. من آنجا هم دست از سر هاشم بر نداشتم و سر به سرش گذاشتم که یک مشت بچه آمده‌اند اینجا و چنان می کنند. این خیلی به هاشم برخورد. صورتش گر گرفت و دو قدم نزدیک من شد. گفت :« خب !! که می فرمایید ما یه مشت بچه هستیم؟!!» خندیدم .بقیه وساطت می‌کردم که کار به جاهای باریک نکشد. هاشم مچ دستم را گرفت و گفت :خوب اینکه کاری نداره! امشب باهم میریم شناسایی تا ببینیم کی بچه است! گفتم: ببینیم و تعریف کنیم. همان ساعت رفتیم دیدگاه دوتا گرفتیم که شب مسابقه را اجرا کنیم. بنا شد ما با گرای ۲۶۰ حرکت کنیم و برای گروه هاشم گرای ۲۶۵ در نظر گرفته شد. فقط ۵ درجه اختلاف داشتیم.وضع آن منطقه خیلی بد بود یک دشت هموار بود حتی یک بوته که بشود برای پوشش استفاده کنی نداشت. بعد از طی مسیر بین دو جبهه خودی و دشمن ردیف‌های سیم‌خاردار شروع می‌شد.می‌خورد به میدان مین منور که با مین‌های گوجه‌ای هم حفاظت می شدند.بنا بود هر تیمی زودتر برسد به موانع دشمن و یک جایی را مشخص کرده بودند که آنجا با هم الحاق کنیم. ما رفتیم و رسیدیم به موانع و برگشتیم .دیدیم از آنها خبری نشد.آنها از سمت راست ما رفته بودند و باید از همان سمت هم وارد می شدند، اما یک وقت دیدم از سمت چپ ما چند نفر توی تاریکی جلو می آیند.فکر کردیم گشتی های عراقی باشد تجربه زیادی هم نداشتیم که مثلاً نباید درگیر شد. تیراندازی را شروع کردیم.هرکدام ۱۰۰ تا تیر به طرف هم شلیک کردیم . مانده بودیم که چرا دو خط خودی و عراقی هیچ واکنشی نشان نمی دهند. ما دقیق در حد فاصل بین دو جبهه خودی و دشمن بودیم. نمی دانم حاج اسدالله اسکندری چطور فهمید که آنها گروه هاشم هستند. داد زد :بچه ها نزنید گروه خودی هستند. بعد صدای هاشم زد و هاشم هم جواب داد.حالا ما ترسیده بودیم نکند برای بچه ها اتفاق افتاده باشد و همراهان من که سالم بود نگران همراهان هاشم بودیم. به لطف خدا آنها هم آسیبی ندیده بودند.خلاصه رسیدند به ما و بعد از کلی خنده و خوش‌وبش معلوم شد ،گرا را اشتباه رفته اند و این باعث شده بود از سمت چپ ما سر در بیاورند. بعد از آن ماجرا بود که با هم دوست شدیم و اطلاعات در یگان کمک‌های خوبی به هم می کردند. #ادامه_دارد .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_دوازدهم* . 🎤 به روایت محسن ریاضت همه دوستش داشتند حتی ابراز هم می‌شد .یکی دو روز با بچه ها بودن این را راحت به آدم می فهماند. شوخی های ظریف با لهجه قشنگ و خودمانی اش او را توی قلب بچه ها جا داده بود. تکلف و تعارفی نداشت اهل تملق هم نبود . خوش آمد کسی رو هم می‌گفت و دلیل محبوبیتش همین بود. البته حواسش به بچه هاش بود ،اسم و فامیل شان را می‌دانست اینکه پدر و مادر پیری دارند ، اینکه وضعشان چطوره مشکل حادی دارند. به مرخصی هم که می رفت از آنها سرکشی می‌کرد ،می رفت خانه شهدا ، پای درد دل های خانواده می نشست. حتی با ما هم که توی گردان نبودیم باز همینطور بود. با این رفتارها برایش ملکه شده بود. شوخی هایش طور نبود که کسی را اذیت کند،مسخره کنه،دست بندازه،با آبروی کسی بازی نمی کرد. وقتی برای آموزش غواصی رفته بودیم سد دز، آب پشت سد شیرین بود و سنگین. اگر کسی توی آب فرو می رفت تمام عضله هایش فشرده می شد اون هم تا آن عمق متر! باقر وایساده بود بالای سر بچه ها با آهنگ سنج اندازه میگرفت و مرتب می گفت: «کسی تا حالا بیشتر از ۱۰ متر نرفته ها با شما چه جور رزمنده‌ای هستید؟؟» بعد که تمرین و امتحان تمام شد گفتیم حالا نوبت شماست . اولش فکر شوخی می کنیم. اما بچه ها جدی جدی لباس غواصی تنش کردند. پرید توی آب . هنوز دو سه متر بیشتر نرفته بود که دست و پا زنان بالا آمد.. «بابا ...سرم پوکید» البته با اون لهجه کازرونی خودش که همیشه خنده بچه ها را به دنبال داشت. حالا که آمده نه غواصی را درآورد ما هم از خنده وا رفته بودیم. خلاصه تا آوردیمش بالا کلی آب خورده بود. اما هرچه که بود این آب خوردن سبب خیر شد و سینوزیت چندین ساله باقر را درمان کرد. با همه شوخ و شنگ ای اش بسیار دقیق و منظم بود و به نیروهایش بسیار اهمیت می داد و نسبت به آنها احساس مسئولیت می کرد. در عملیات والفجر ۸ ما دیدگاه را شناسایی کرده بودیم و همه فرمانده گردان ها می آمدند و توجیه شدند اما باقر به این بسنده نکرد. راه افتاد داخل نخلستان جایی که همه اش باتلاق بود. حاشیه نهر به نام نهر خلیفه که آدم به زحمت میتوانست عبور کنه ،ما را هم که کارمان اطلاعات بود برداشت و با خودش برد توی اون باتلاق ،کار از کفش و پوتین گذشته بود و ما همه چکمه پوشیدیم. اما آنجا که باقر می‌رفت چکمه هم فایده نداشت کلی را با پای برهنه دنبالش رفتیم تا رسیدیم به یک نقطه ای که هم خیلی پوشیده بود و به قولا در استتار بود و هم دید خوبی روی دشمن داشت. لحظاتی رو همونجا موندیم. باقر هم مرتب منطقه را وارسی می کرد. می خواست برای شب عملیات آماده باشه.زاویه اش را عوض می‌کرد .سرش را آرام به این ور و اونور می برد. مکث می‌کرد ،دقیق می شد .چیزهایی را زیر لب زمزمه می کرد.مثل اینکه داره به خاطر میسپاره . بند دوربین دو تا دستش تاب می‌خورد نگاه کردم . که فاصله‌های دور ای را که با قرار نمیدید. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حبیب_فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_دوازدهم* یک شب که حبیب طبق معمول با لباس‌های خاک آلود از پادگان به خانه برگشته است ، حمید برق خاصی را در نگاه او می بیند. رفتارش جور عجیبی شده است.  انگار زیادی سرحال و سردماغ است. دل حمید گواهی می‌دهد که اتفاقی در شرف وقوع است. حبیب برادرزاده‌اش محسن را که تازه به دنیا آمده در آغوش می گیرد و او را می بوسد. با زبان کودکانه با او حرف می‌زند و قربان صدقه اش می رود. بعد همان طور که محسن را توی بغل خوابانده می گوید: «دیگه نمی خوام برگردم پادگان» برق از سر حمید می پرد. فکر می‌کند اشتباه شنیده: «چی؟!» حبیب تکرار می کند :دیگه از امشب برنمیگردم پادگان. حمید مبهوت مانده :خودت میفهمی چی داری میگی؟! _بله میفهمم باید لباسامو بسوزونم! _میدونی فرار از خدمت یعنی چی ؟!بگیرنت حکمت اعدامه! حبیب حرفی نمیزند. حمید با عصبانیت می گوید: «مگه اومدن دنبالت که با زور ببرنت سربازی ؟!خودت با پای خودت رفتی! حالا دیگه فرار کردنت چیه ؟!میدونی چه بلایی ممکنه سرت بیاد؟!» _میدونم .درسته که خودم خواستم برم ، اما امام خمینی دستور دادند که هر سربازی که میتونه باید از سرباز خونه فرار کنه! حمید حرفی نمی زند. خیره می ماند به دهان حبیب که ادامه می‌دهد: «تازه رفتم از الله صدرالدین حائری و آیت الله دستغیب هم کسب تکلیف کردند و گفتند باید فرار کنی!» حمید نگاهی به حبیب می اندازد.به این فکر می‌کند که چقدر طول میکشد تا ساواک برادر جوانش را دستگیر کند و به جوخه اعدام بسپارد. برای لحظه خشم همه وجودش را می گیرد.وسوسه می شود از جا بلند شود با میله آهنی که شب ها پشت در هال می گذارد که در چفت بماند ، دست و پای حبیب را بشکند تا مدتی توی رختخواب بیفتد بلکه این فکر های دیوانه وار از سرش بیفتد. _میدونی این کار چقدر خطرناکه؟! _قرار اتفاق بزرگی بیفته کارهای بزرگ همیشه خطر داره! حمید آرامش او را که می بیند کمی دلش آرام می گیرد. در دل می گوید: «خدایا میسپارمش به خودت !هر طور که صلاحش باشه پیش ببر» ساعتی بعد دو برادر توی حیاط خانه لباس های سربازی حبیب را سپردند به زبان‌های آتش.حبیب طوری به آتش زده که انگار همه طاغوتی ها را در آن می بیند. حمید اما در فکر است.  با خودش فکر می‌کند دارم کار درستی می کنم؟! ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🎙 کتاب صوتی «دریچه ای رو به ایمان» مادرانه های شهید مدافع حرم ایمان خزاعی نژاد 🎙گوینده : مهدی رضاییان فرد 📻فصل پنجم(تازه داماد در لباس رزم) ⏱مدت زمان ۱۹:۰۰ #کتاب_صوتی #قسمت_دوازدهم 💠کانال شهید مدافع حرم کربلایی ایمان خزاعی نژاد 🍃🌷🍃🌷 #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_دوازدهم* نگران بچه اش باشد شوهرش هم که کویت بود و هر شش ماه یک بار بهشون سر میزد. لاری بودند و مثل ما توی شیراز غریب. انگار خودش میدونست که چه روزهای سختی در انتظارش هست که اینقدر نگران بچش بود.دست روزگار سرنوشت دیگری برایش رقم زده بود و سالها و دیگه هر ۶ ماه یکبار هم آقارضا را نخواهد دید.نمی دانست که خدا شیشه را دربغل سنگ نگه خواهد داشت و درست به چیزی که فکرش را هم نمی کنی و درست جایی که اصلاً نگران نیستید از دست روزگار کار خود را خواهد کرد. ده سال بعد از نگرانی های مادر مجید و تلاش برای حفظ مجید دست تقدیر خودش را به پدر مجید رساند.خدا میداند این مادر نگران چی کشید روزی که خبر مرگ پدر بچه هاش را شنید. بنده خدا تکیه گاهی را توی زندگی از دست داد. سال ۶۷بود  ،۱۲ تیر که هنوز قطعنامه پذیرفته نشده بود این آمریکای ملعون هواپیمای مسافربری ایران را زد و همه مسافران شهید شدند. همشون تکه تکه شده و جسدشان هم پیدا نشد.آقا رضای شفیعی هم جزء همین مسافران بود می خواست بره دبی ، که از آن طرف هم بره کویت ،که دیگه بنده خدا اجل بهش مهلت نداد. چه تصویری از آمریکا داشت؟! می‌گفت غلام آمریکایی هست آمریکا را در قیافه غلام مجسم کرده بود. نمی دونست که آمریکایی واقعی ۱۰ سال بعد چطور داغی روی دلش میذاره و هیچ وقت فکرش رو  نمیکرد. خلاصه مادر مجید که درد و دل میکرد من دیگر نگران غلام نبودم و فقط می گفتم خدایا! بچه مردم بلایی به سرش نیاد! اگر خدای نکرده طوریش بشه من جواب این مادر را چی بدم آخه!!؟ خیر ببینی مادر خودت که میری دیگه بچه مردم را چرا با خودت میبری! _حالا شاید خدا کرد مجید باغلام من نرفته .شاید رفته خونه دوستی رفیقی. _نه خانم .خودم صبح دیدم با هم رفتن. سر کوچه که می خواستن بپیچن ندیدمشون. هرچی دویدم بهشون نرسیدم که بگم کجا داری میری و نذارم بره.خدایا خودت بچه را حفظ کن اصلاً سابقه نداره تا این موقع بیرون باشه. مامان غلام دلم خیلی شور میزنه. _توکل کن ،هیچی نمیشه !غلام هر روز انقدر دیر میاد تازه الان سر ظهر هست الان دیگه هرجا باشن پیداشون میشه. مادر مجید طاقت نداشت می رفت سر کوچه نگاه می انداخت می آمد  داخل. یک پاش توی کوچه بود یک باش توی خونه ما و یک پاش توی خونه خودشون. روزهای دیگه که خود ما نگران بودم میرفتم طرف‌های اصلاح نژاد می‌دیدم غلام داره فعالیت میکنه از دور می دیدمش به جلو هم نمی رفتم.شاید بعضی وقتا چند روز به چند روز من غلام را نمی دیدم. خدا خودش بهم قوت قلب میداد. اینکه نگران نبودم ولی دعا می کردم براش به خودم را آرام می کردم. #ادامه_دارد. http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌺🌱🌺🌱🌺🌱🌺

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_دوازدهم*. «ذوالفقاریه» زیر گرد و غبار انزوا و تنهایی حاصل از هجوم ارتش عراق ,مظلوم تر از هر زمان دیگر در تارهای عنکبوتی و فقر و گرسنگی دست و پا میزد. زن بی تاب و بیقرار برخاست و همچنان که از چارچوب در اتاق بیرون میرفت،برای یک لحظه سایه گذرای خود را در آینه شکسته ای که به دیوار میخ شده بود دید. قدمی به عقب برداشت .با دست غبار آینه را پاک کرد و با نگاه کم و فروغ و خسته اش چهره خود را کاوید.چگونه گیسوان پریشانش که روی پیشانی پراکنده شده بود اینگونه سفید شده بودند.آیا میشد در زمان به آن کوتاهی چشمانش چنین گود رفته باشد. برگشت اندام تکیده و رنجور مردش را که به چهار پاره استخوان می مانست با حسرت نگاه کرد و شتابان از اتاق بیرون زد. روی سکوی کنار در نشست و دزدکی خانه های محله را از نظر گذراند و در چهارچوب هر در و یا پنجره ای سایه ای را همچون خود در انتظار دید. ناله مرد از اتاق به گوش رسید.حتی اگر هم می خواست نمی توانست بار دیگر روی پاهایش بایستد. در جواب او چه داشت جز این که دلداری اش بدهد: «حالا می آید تحمل کن» گریه های بهانه جویانه پسرک همسایه در تاریکی محل پیچید و به دنبالش لالایی مادری که می دانست خواب به چشمان فرزند گرسنه اش نخواهد آمد. طاقت نیاورد به اتاق خزید و با تکه ای نان شب مانده برگشت و از پنجره خانه سرکشید. _ننه علی ..بگیر بده دستش! دست از پنجره بیرون آمدن آن را گرفت و دوباره گم شد.زن دوباره روی سکو نشسته و چشم به راه دوخت. جیپی با تکان های شدید وارد محله شد. درست روبروی او ایستاد.جوانی پیاده شد و بی هیچ حرفی از پشت جیب بسته ای را بغل کرد و مقابل زن ایستاد. _این غذا و این هم دارو برای شوهرت. زن بی هیچ حرفی بسته اش را گرفت و به اتاق رفت.جوان بسته های دیگر را میان خانه ها تقسیم کرد.آرام آرام یکی یک خانه‌ها با نور کم سوی فانوس ها روشن شدند و محله را چراغانی کردند. جوان آخرین بسته را که به آخرین خانه داد ،دوباره به سوی جیپ رفت و لحظه ای بعد همانطور که آمده بود در تاریکی فرو رفت. زن جلوی در خانه رفتن او را با نگاه تعقیب کرد .لبخند بر لب نشاند و همراه با آهی که از سینه اش بر می‌آمد نجوا کرد: «خدا عزتت بده آقا حجت» 👈ادامه دارد .. http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حاج_مهدی_زارع* * #نویسنده_سید_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_دوازدهم*. ⁦حاجی از جبهه و کارهایش برای ما کمتر حرف میزد مجروح می‌شود و خم به ابرو نمی آورد. به ماموریت های خطرناک می رفت و ما نمی فهمیدیم در عملیات ها به سختی می کشید و چیزی نمی گفت. یکبار به اتفاق شهید اسلامی نسب برای ماموریتی حساس و چند روزه و عراق رفته بود و آن طور که دوستانش می گفتند و خودش رشادت های زیادی نشان داده بودند و حتی به سختی توانسته بودند بازگردند. اما باز هم ما بی خبر بودیم. همه کارهایش برای جلب رضایت خدا بود و استقامت و صبر عجیبی داشت. ما هم با مشکلات و کمبودها می ساختیم و راضی بودیم چراکه حاجی زنده بود.به سراغ ما نمی آمد ما گرد شمع وجودش میچرخیدیم زندگی می کردیم. اما از پاییز سال ۶۵ همه چیز برای ما دگرگون شد. تو به مرز شهادت نزدیک شده بود.چهره اش را رنگ و بوی خاصی داشت و به حرف هایش با زیباترین واژه ها همراه می‌شد.یک روز گفتم حاجی تو عاشق شهادتی و برای آن لحظه شماری می کنی اما ما چی؟! زندگی و بچه‌ها فکر اینکه روزی نباشی بدنم را می لرزاند.تو بیشتر جبهه و کمتر بچه ها را میبینی اما با این حال و رفتارشان با تو به گونه ای است که انگار هر روز با آنها هستی. بیشتر به تو نزدیک هستند تا به من! یادش آوردم که روزی که فاطمه گریه می‌کرد و در بغل او آرام گرفته بود گفت: از شما که دور میشوم دعایم در اضطراب و نگرانی هستم. لحظه ای شما را از یاد نمی برم.دلتنگ می شوم و در نماز شما را دعا می کنم و بچه ها همواره در خاطرم هستند.دلم برای آنها می تپد و به تنهایی تو و معصومیت بچه‌ها فکر می‌کنم،اما امروز صیانت از اسلام واجب تر از و هیچ چیز نباید مانع حضور ما در جبهه شود.ما پیرو آقا امام حسین علیه السلام هستیم که همه چیز خود را در راه اسلام فدا کرد. در آن ایام بیشتر به خانه می آمد،بچه ها را نوازش میکرد و حرف‌هایی می‌زد تو همیشه در خاطر ما بماند.دنیا دیگر برای روح بلندش کوچک شده بود و تنها شهادت او را رهایی می بخشید. چند روز پیش از شهادتش،مرخصی کوتاه مدت گرفت و با اصرار ما را به شیراز آورد.پیش بینی کرده بود فاصله تا شهادت ندارد و می دانست نمی‌توانم غم دوری او را در غربت با چهار فرزند بر دوش بکشم. وداع سختی بود. پس از چند سال او را ترک می کردیم و به شیراز می آمدیم. به آن روز فکر می کنم وجودم پر از غم و اندوه می شود و نمیتوانم لحظات وداع اش با بچه ها را از یاد ببرم. آنها را می بوسید و نوازش می کرد و با هر کدام سخن ها می گفت.بچه ها دورش حلقه زده بودند و از او جدا نمی شدند و طوری که بچه ها متوجه نشوند آرام آرام می گریست. #ادامه دارد •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_دوازدهم* ماشین حاضر، به کار رفتن و رسیدن،نمیخورد . چشم می دوانند. خط گرد و غبار نزدیک میشود .جای تعارف نیست .تا شهر رضا، زحمت به ناشناس مهربان می دهند .در بیمارستان شب را به صبح می رسانند و بالاخره راهی شیراز می شوند. عاطفه پرستار بیمارستان نمازی طبق معمول که هر وقت مریضی سر میرسد به کمکش می رود, این بار نیز به طرف آمبولانس میدود. پیش چشمش سیاه میشود هول برش می دارد .نفسش بند می آید .شاپور است با سر باندپیچی شده! با داداش مهدی و دایی! یعنی چه اتفاقی افتاده؟! دختر بابایی باشد یا نباشد احساسش به پدر متفاوت است نوع پسران است. بدن بی تحرک جعفر آقا روی تخت قرار میگیرد و بانوی سفید پوش دورش پر میزند معاینه و درمان شروع میشود. احترام پرستار بخش نیز به کار سرعت بخشیده است .نخاع بر اثر شی تیز قطع شده است .کاری نمی‌شود کرد. باید تا آخر عمر با همین حالت فلج باقی بماند. شاپور پس از بستری شدن پدر به سراغ مغازه میرود. تعمیر پمپ و اینجور چیزها .کاری که پس از سالها شاگردی امروز برای خودش ارباب شده. حالا یک ماه از مریضی پدر میگذرد و هیچ وقت نتوانسته است در ساعت ملاقات به دیدنش برود .هر شب بعد از ساعت ۸ که مغازه را بسته به عنوان برادر خانم پرستار، دزدکی وارد بخش شده است و با پدر خوش و بش کرده سر به سرش گذاشته و بعد به خانه آمده است. روز یازدهم آبان بود ساعت ۱۰ و نیم صبح که مهدی در آستانه در ظاهر شد. حاجت به دیدن لباس های سیاه و چشم های سرخ شده و لب های آویزان برادر نبود. همین حاضر شدن همه چیز را بر قلب بی تاب شاپور ریخت. بی اختیار رنج پدر را برای دقایقی با صدای بلند گریست. مجید مدرسه است و هم باید بیاید ساعتی بعد دست شاپور پشت سرش می افتد و از مدرسه دور می شوند. پلکهای مجید حالت متفاوتی ندارد شره آبی که از لبه حوض سر ریز کرده است از حیاط خانه هم سر ریز کرده است ویل و شیون زنان. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_دوازدهم 🎤برگرفته از خاطرات رسول قائدشرفی و محمدرضا اوجی اومده بود از مقر کسب تکلیف کنه. رو کرد به من گفت :رسول جان خبر از حاج مهدی نداری؟ صداش بدجور گرفته بود .لحن حرف زدنش خیلی آروم شده بود یه چیزایی فهمیده بود ولی باورش نمیشد. _اگه چیزی میدونی بگو آقا رسول !هرچی باشه ما با هم رفیقیم مومن. فقط نگاش کردم. قطره های اشک از گوشه چشمانم سرازیر شد همه گفتنی ها را برایش گفت. طاقت نیاوردم جلو رفتم بغلش کردم .بدنش مثل بید می لرزید. کلماتی که از دهنش خارج می‌شد آنقدر با گریه قاطی شده بود که مشخص نبود چی میگه. _آخه چرا باید اینجوری بشه؟! قرار گذاشته بودیم حتما آن را با هم دیگه بگیرند. آرامش کردم. _چند سال باهر ترفندی بود نذاشتیم جدامون کنند .هر جا رفتیم باهم رفتیم.. شونه هاش از شدت گریه میلرزید .موقعی که راه افتاد تا به گردان خودش بره یادم نمیره. کسی ته دلم گفت رفتنیه. ایستادم و سیر نگاش کردم. این آخرین باری بود که دیدمش... 🎤روایت محمدرضا اوجی شب شهادتش را قشنگ یادمه .خیلی شبیه شب عاشورا بود‌ با شور و شوق عجیبی اومد خبر شروع عملیات را به ما داد. من بودم و حاج حمید باصری که او هم در جزیره مجنون شهید شد. گفت: سریع آماده بشیم که چند ساعت دیگه عملیاته. حاج حمید که باور نمیکرد گفت: شوخی نکن سید همه چی که بهم خورده. وسایل در حالی که داشت دنبال لباس غواصی اش می گفت:امام گفته عملیات باید هر جوری شده انجام بشه. اون موقع لباس های غواصی تحویلی بود. یعنی اینکه به هر کسی یک لباس می دادند برای آموزش ها و مانورها که همیشه همراهش باشه. اون شب سید بس که عجله داشت لباس من را برداشته بود داشت می پوشید. کنارش رفتم با شوخی گفتم: آقا سید لباسهای خودتو کثیف می کنی. بعد لباس های بقیه را برمی داری میپوشی؟!» #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_دوازدهم 🙂 حدود هشت ماه از شروع جنگ می گذشت که اتفاقی در زندگی من رخ داد و سرنوشتم را عوض کرد. تقریباً اردیبهشت ماه ۱۳۶۰ بود که خبر خواستگاری در خانه ما زمزمه می شد هاج و واج بودم به خصوص وقتی با صراحت این قضیه را به من گفتند خودم نمی دانستم باید چه جوابی بدهم انقدر که داشتم توی یک دریای طوفانی دست و پا میزدم زندگی زناشویی برای من مثل یک غول بود که در مه غلیظ افتاده باشد. چند بار مرتضی با خاله آمد به خانه ما از همدیگر را خوب می شناختیم. ولی حجب و حیایی داشت این خصوص از وقتی که چشمام گوشمان باز شده بود. هرچند دختر خاله و پسرخاله بودیم ،می‌توانستم زیاد هم گرم بگیریم و خوب حرف بزنیم. نگاه فکر میکردم که مرتضی آدم وارسته و متدین و با اخلاقی هست. به همین سادگی قبول کردم 😍.یک ربع بعد به اتفاق خانواده آمدند خانه ما .بدون آن که تشریفات چندانی باشد صحبتهای دو خانواده در آن جلسه شروع شد . من میرفتم چای بیاورم. این را هم بگویم که حق طبیعی هر دختر دم وقتی از که بداند در این جلسات چه میگذرد. من هم گوش تیز میکردم . توی آشپزخانه یادم هست که همه حرف هایشان را خوب می شنیدم البته صحبت‌ها خیلی هم حول محور ازدواج نمی چرخید .بیشتر گفتگوی خودمانی بود تا مسائل دیگر. آخر شب به زن مهریه که پیش کشیده شد توافق کردن به یک ۱۱۰,۰۰۰تومان و صلوات فرستادند.♥️ _ببینید شغل من نظامی است. بیشتر اوقات من صرف جبهه و جنگ می‌شود و کمتر دست میده در شهرستان بمانم. خواهشی از شما دارم که خوب فکرتان را بکنیپ و جوانب کار را نگاه کنید که بعد خدای ناکرده پشیمان نشوید‌.🤭 برای لحظه‌ای در سکوت لغزیدن و به کف اتاق یا سقف خیره شدند. _همه ما این شرایط را درک میکنیم شما هم برای دفاع از ناموس ما می جنگید. _ما که به این وصلت راضی هستیم. _هرچه خدا بخواهد همان میشود هرکسی چیزی گفت و من چه می توانستم بگویم.. آن شب دوباره من در خلوت خودم به فکر فرو غلطی دم به آینده ای که تاریک و روشن بود .گفتم :خدایا چه کنم ؟حیرانم !خودت راه درست را پیش پایم بگذار ! آن وقت خروسهای آبادی خواندند و من هنوز در رویا غوطه می خوردم و خواب بر من حرام شده بود.. فردا صبح قرار خرید گذاشته بودند با صدای مادرم از جا بلند شدم نمازم را خواندم و کلی دعا و ثنا کردم .بعد همش منتظر بودم تا کی در به صدا در بیاید. ساعت ۹صبح خودش آمد و با هم به شهر رفتیم .چند تا از خانواده ها هم آمده بودند .یادم نیست خرید مان چقدر طول کشید. فقط یک دست لباس بود یک حلقه طلا که درست به خاطر دارم به پول آن روزها دقیقاً ۶۰۰ تومان می‌شد. برگشتیم روستا و دو روز بعدش به فسا آمده و در محضر جناب آقای شریعتی در یک مجلس ساده عقد کردیم. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_دوازدهم 🔹تو شهید نمیشوی! بعد از اینکه در سال ۱۳۸۲ به عضویت سپاه درآمد، از تبریز رفت. یکی از بهانه هایی که آن موقع برای برگشتن محمودرضا به تبریز وجود داشت،وصلتش با خانواده ای تبریزی و به تبع آن، انتقال کارش به تبریز بود. علی رغم اصرارهای ما هیچ گاه به این کار تن نداد. در صحبت های مفصلی که آن اوایل با هم می کردیم معتقد بود برگشتنش به تبریز، مساوی با کوچک شدن ماموریتش است. چون از اول در فکر پیوستن به نهضت جهانی اسلام بود، بعد از اینکه این فرصت را به دست آورد، به کار با بسیجی های جهان اسلام افتخار می کرد. اصلا این ترکیب《نهضت جهانی اسلام》را من از محمودرضا یاد گرفتم و آن را اولین بار از زبان او شنیدم. حاضر نبود آمدن به تبریز را با چنین فرصتی عوض کند. ماندن در تهران برایش به معنی ماندن در میانه ی میدان و برگشتن به تبریز، به معنی پشت میزنشینی و از دست دادن فرصت خدمتی بود که برای آن، نیروی قدس را انتخاب کرده بود. یادم هست یک بار که خیلی سخت گرفتم و تا صبح با او بحث کردم، خیلی قاطع به من گفت:《من پشت میز بروم می میرم!》بعد از اینکه در تهران تشکیل خانواده داد، در جواب برادری که به او پیشنهاد کرده بود خانواده اش را بردارد و برود تبریز زندگی کند، گفته بود:《تو شهید نمی شوی!》 ✍به روایت"احمدرضا بیضائی" #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_دوازدهم قاسم بازویم را تکان داد و گفت:« پاشو محمد پاشو وقت نماز...» سر تکان دادن با قاسم با صدای آرام گفت:« فرمانده ی فکری واسه سعید بکن خروپف میکنه مثل تراکتور...» سعید که هنوز خواب آلود به نظر می رسید گفت :«کی ؟!!من خرخر می کنم؟!» قاسم بالای سر غلامعلی ایستاده و صدایش زد. _اووی عامو پاشو!!! غلامعلی تکان نخورد . هنوز زیر پتو کز کرده بود که قاسم بازویش را گرفت و گفت:« چقدر میخوابی !!آفتاب زد! نماز قضا میشه ها!» غلامعلی بلند شد کش و قوسی به خودش داد .خمیازه کشید و چشمش را مالید .همراه من و بچه ها به طرف تانکر آمد آستین‌ها را بالا زد. گفتم: تو که وجود داری, نداری؟!! چیزی نگفت. _بابا تو که ۵ دقیقه پیش داشتی..... دستم را محکم گرفته خیره نگاهم کرد و گفت:« اخوی تو نیز اگر بخفتی , به که در پوستین خلق افتی! حال بفرمایید وضوتون رو بگیرین.» 🔰🔰🔰🔰🔰 سلام .نمی خوام خودم رو معرفی کنم .شما هم اصرار نکنید. گفتید از عملیات بگم و از نحوه شهادت شهید دست بالا بگم.من هم قبول کردم .ولی نباید اسمی از من در این کتاب بیاد. باشه؟!! با اینکه ۱۵ روز مرخصی داشتم اما نتوانستم دوری از را تحمل کنم و برگشتم دزفول. میدونم شما فکر می کنید من دارم شعار میدم اما خدا را شاهد میگیرم که این عین حقیقته. نه تنها من ،که بیشتر رزمنده‌ها چنان به فضای پر از معنویت جبهه‌ها خوب می گرفتند که نمی‌توانستند از آن سنگرهای نورانی دل بکنند‌. وقتی برگشتم دیدم ای دل غافل این پادگان بوی عملیات میده. از بچه‌های سپاه سراغ محمد اسلامی نسب را گرفتم. گفتند رفته دشت عباس. معطل نکردم و خودم را رساندم آنجا .ساعت ۲ بعد از ظهر بود که پیدایش کردم. من را که دید خندید و گفت: مگه مرخصی نگرفته بود اینجا چیکار می کنی؟! گفتم :ترسیدم «صدام» دلش برام تنگ بشه. _این نکبت برای کسی دلتنگی نمیکنه. لبخند زدم. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_دوازدهم 🎙️به روایت زهره غازی در حالی که خانه ی ما کاملاً محاصره بود، یکی از آجانها که سرکرده ی آنها به نظر می آمد جلو آمد و سرنیزه را گذاشت زیرگلوی شمس. - مگه نگفتم کسی حق بیرون رفتن نداره؟ میخوای بگی خیلی شجاعی؟ حالا کدوم گوری میری؟ _میرم دفتر بخرم _گم شو ولی حق نداری برگردی. همین طور که راه افتاد برود ,زد زیر دست فرمانده و با حالت غضبناک گفت : بر می گردم خوبم برمیگردم اینجا خونه ی ماست .باید برگردم. فرماندهی یگان ضربت راست گفت. واقعاً شمس شجاع بود در آن اوضاع و احوال که مردم زیادی به ویژه کسانی که سابقه ای در مبارزه و خرابکاری علیه رژیم شاه داشتند و پاسگاه اردکان گزارش آنها را داده بود به خانه ی ما پناه آورده بودند، این شمس بود که تک و تنها و در عین جوانی و کم سن و سالی آن هم از راه پنجره از خانه بیرون زد و صاف از جلو آجانها رد شد تا ببیند چه کاره اند. وقتی هم که برگشت بهش گفتم :چی شد ؟! گفت:هیچی،جرأت ندارند کاری بکنند اینها مترسکی بیشتر نیستند. پرسیدم :حالا واقعاً رفتی دفتر بخری؟ گفت: نه بابا رفتم باروت تهیه کنم برای شب. سپیدان و اردکان در آن سالها شهر کوچکی بود و حضور گروه ضربت در آن حساسیت دستگاه و خطرناک بودن موقعیت را میرساند و آنها هم یک راست آمده بودند سراغ خانه ما .روحانی بودن جدمان که از همکلاسیها و هم مباحثه ای پدر شهید سید عبدالحسین دستغیب بود، دلیل عمده ی این کار به حساب می آمد .از طرف دیگر مرحوم ،پدرم سابقه ی مبارزه ی سیاسی داشت و در کودتای ۲۸ مرداد و ماجرای دکتر محمد مصدق، تیرخورده بود و به نوعی جانباز انقلاب اسلامی محسوب میشد این بود که گروه ضربت به محض ورود به اردکان خانه ما را محاصره کرد معمول هم این بود که هر گاه حادثه ای واقعه ای یا موضوع مهمی پیش می آمد، مردم به خانه ی ما می آمدند و به نوعی مرکز تجمع به حساب میآمد . در حوادث انقلاب هم این گونه بود و تعداد قابل توجهی از مردم از همسایه ها و اقوام گرفته تا جوانان انقلابی و نیز کسانی که از تیر و تفنگ و آجان و این جور چیزها میترسیدند به خانه ی ما پناه میآوردند و اعتقاد داشتند خانه ی «آقا» که هم سید است و هم نواده امامزاده محل امن است و امنیه ها جرأت جسارت به آن را ندارند در حالی که منزل ما پر بود از عکس و نوار و کتاب . شاید هیچ کس در آن زمان عکس امام خمینی را نداشت؛ ولی پدر من عکس و رساله ی امام داشت. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_دوازدهم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی رسالۀ پنج مجتهد رو ازش گرفتم و دست گذاشتم رو بینی ام _هیس! مگه قرار نشد سؤال نپرسی؟ فقط بخون. - چرا آخه؟ من دوس دارم .بدونم تو همۀ فتواها نوشته که آیت الله ،خویی ،آیت الله ،حکیم مرعشی گلپایگانی نظرشون در مورد این مسئله چی هست یه جایی هم نوشته همچنین.... نظرشون اینه یوسف این نقطه چین چیه؟ چرا اینجور نوشته؟ دچار شک و تردید شدم که چرا رساله رو دادم دستش تا بخونه و بیاد تو جمع بپرسه اگه خدایی نکرده یه غریبه خونه بود چی میشد. این هنوز بچه هست و متوجه مسائل نیست. علاقه کرامت به مسائل دینی از بچگی که کنار پدرم می نشست و به قرآن خواندن هایش گوش میداد شکل گرفته بود. آخه پدرم خیلی زیبا قرآن میخوند و همه فامیل و آشنایان این مسئله رو میدونستند و میگفتن مش قلی قاری معتقد و مذهبیه. بنابراین به این فکر افتادم که به فعالیت هاش سمت و سو بدم و حالا که علاقه داره تو همین مسیر حرکت کنه یه نوجوان پانزده شانزده ساله اگه تو مسیر درستی هدایت بشه زندگیش جهت پیدا میکنه. کرامت هم از روزی که بردمش کلاس قرآن و نهج البلاغه ثبت نامش کردم، کلی ذوق میکرد و با کانونی که تو مسجد توکلی، دروازه اصفهان تو خیابان شهناز بود، آشناش کرده بودم عزیز اسداللهی جوانی بود هم سن و سال خود من خیلی به نهج البلاغه مسلط بود و به همراه یه نفر دیگه به اسم حقیقی، که اونم مربی قرآن بود، کانون تشکیل داده بودند و آموزش میدادند و منم دوست داشتم کرامت مثل اونا بشه. کرامت هم از وقتی تو کلاسا شرکت میکرد خوشحال بود؛ به خاطر همین رساله رو هم بهش داده بودم تا بخونه که کم کم داشتم پشیمون میشدم. - #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_دوازدهم تقسیم بندی سهمیه ی لشکر ۱۹ فجر شدم .اتوبوسها حاضر شده و به سمت مقر لشکر حرکت کردند. از امیدیه به طرف گتوند و از آن جا در دامنه ی کوهی که از کنار سد دز گذشتیم و در جوار حرم امامزاده محمد ابن زید (ع) و در گردان حضرت فاطمه ی زهرا (س) سازماندهی شدیم . محل استقرار نیروها در دامنه ی کوهی خوش قامت بود. هم جواری با امام زاده و قبرستان شهدای روستای ترکالکی بر نشاط ما می افزود و تقویت روحیه ی ما را دو چندان کرده بود گروهانها از نو سازماندهی شدند. من و زبیر که از یک محل بودیم در گروهان دوم امام حسین (ع) و مابقی هم محلی ها در گروهان سوم سازماندهی شدند. غروب که فرا رسید خیمه ها بر پا بود مسئولان تدارکات گروهانها با عجله لوازم خیمه ها را از مسئولین گردان تحویل گرفتند و در اختیار بسیجی ها قرار دادند. وقتی که چشمم به فانوس نفتی خیمه افتاد ، بغض گلویم را گرفت و صورت شکسته ی پدر و مادرم در ذهنم نقش .بست به سراغ فانوس رفتم فانوس را پاک کردم و مقداری نفت پیدا کردم و در آن ریختم و فانوس را روشن کردم برخی از رفیق هایم که بچه ی شهر بودند و با فانوس آشنایی نداشتند ،چندان راضی به نظر نمیرسیدند .اما من که روستازاده ای بودم و از کودکی با فانوس این مظهر روشنایی آشنا بودم برایم زیبایی عجیبی چرا که الفبای خواندن و نوشتن را شبها در زیر همین فانوس در چهاردیواری گلی که با خشتهای نمناک ساخته شده بود یاد گرفته بودم ،فانوس برایم زیبا بود . این که با گذشت چند روز و چند شبی گاهی میدیدم در خلوت شب جوانی در زیر نور فانوس مشغول نوشتن نامه ای به خانواده است. شب را استراحت کردیم. صبح زود بعد از نماز صبح آموزش نظامی شروع شد. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_دوازدهم به او گفتم شما باید اینجا بمانید چند روزی در اینجا می مانید و بعد به اردوگاه اسرا در یکی از شهرها منتقل خواهید شد. بالاخره او را پیاده کردیم و به مقر برگشتیم. روز بعد که برای مأموریت به خط رفته بودم در هنگام بازگشت تقریباً در همان محدوده ای که عراقی قبلی را اسیر کرده بودیم چند نفر حیران و سرگردان با لباس نظامی عراقی با کمی فاصله نسبت به جاده مشاهده کردم به دوستم که همیشه همراهم بود گفتم آن چند نفر مشکوک هستند . توقف کردم سراسیمه به طرف ماشین آمدند فکر میکردند خودرو مربوط به نیروهای عراقی است. دوستم پیاده شد و اسلحه کلاش را که در دست داشت به سمت آنان گرفت ، من جلو رفتم، معلوم شد عراقی هستند. بدون هیچ مقاومتی دستگیرشان کردیم. از آنان پرسیدم اینجا چه کار میکنید مگر نمی دانید این تپه ها به تصرف نیروهای ایرانی درآمده است؟! یکی از آنان گفت : پس از حمله نیروهای ایرانی ما در حال فرار بودیم . شب تاریک بود هوا هم بارانی، از همه طرف رگبار تیر ، خمپاره و . بر سرمان می ریخت راه گم کردیم در جایی مخفی شدیم حالا بیرون آمدیم تا به نیروهای خودی برسیم که توسط شما اسیر شدیم . ( در جریان عملیاتها بعضاً نیروهای عراقی سردرگم میشدند به گونه ای که حتی سمت و جهت هم تشخیص نمی دادند . ( این پنج نفر اسیر عراقی را سوار ماشین کردیم و به کمپ اسرا رفتیم. وقتی وارد کمپ شدیم همان عراقی که روز قبل اسیر کرده بودیم ما و ماشین مان را شناخت و به سرعت به سویمان آمد و با خوشحالی سلام علیک کرد. به او گفتم: حالا هم از پاسدارها میترسی ؟! گفت نه. در اینجا کسی ما را اذیت نمی کند. پنج نفر عراقی را از ماشین پیاده کردیم و به مسئول کمپ تحویل دادیم و از آنجا خارج شدیم. صبح روز بعد پشت خاکریز در کنار رزمندگان بودیم . دلاوران اسلام تعداد یکصد نفر عراقی را اسیر کرده بودند، آنها را به پشت خاکریز آوردند تا به کمپ اسرا انتقال داده شوند. عراقیها خیلی ترسیده بودند و مرتب می "گفتند دخیل یا خمینی . در بین آنها یک افسر عراقی بود که خیلی پررویی میکرد و میخواست با شوخی کردن با ایرانیها حالت خود را عادی نشان دهد، یکی از پاسداران که خیلی خوش هیکل بود آمد و محکم کشیدهای به صورتش زد و :گفت مزدور بعثی تا چند دقیقه قبل با ما میجنگیده و حالا هم پررویی می کند با این حرکت ، اسیر عراقی حسابی ترسید و دیگر هیچ حرکتی نکرد و حرفی نزد. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_دوازدهم یکی از دوستان به من گفت تو که عربی بلدی با آنها عربی حرف بزن و اطلاعات منطقه و مواضع نیروهای عراقی را از آنها بپرس ، دوستم فکر کرد من عربی خوب بلد هستم نمیدانست که عربی حرف زدن من دست و پا شکسته است. با عراقیها شروع کردم به عربی دست و پا شکسته صحبت کردن ، جملاتم در زبان عربی ناقص بود ولی میتوانستم به آنها حالی کنم و اسرای عراقی هم با جملات در هم ریخته من متوجه منظورم میشدند و جواب می دادند. آنها تشنه بودند و درخواست آب میکردند یک تانکر آب پشت خاکریز بود تعدادی شیر هم در پشت آن قرار داشت چهار نفر ، به چهار نفر را می آوردیم کنار تانکر و آب میخوردند .آنگاه همه اسرای عراقی را سوار دو تا ماشین فیات نظامی کرده و به کمپ اسرا منتقل نمودند به اتفاق دوستم سوار ماشین شدیم و به راه افتادیم. یک ماشین لندکروزر گل مالی شده جلوی ما به سمت خط حرکت میکرد ، یک ، قيف بلندگو روی سقف آن نصب شده بود که مارش جنگی را پخش میکرد. یکی از برادران روحانی عقب ماشین ایستاده بود ، میکرفونی در دست داشت و لابلای پخش مارش جملات روحیه بخشی را با احساس درونی خود بیان میکرد و طراوت خاصی را به منطقه عملیاتی بخشیده بود: رزمنده دلاور به پیش که دشمن بعثی خوار و زبون از شجاعت شما دلیر مردان ، به خاک مذلت نشسته است بسیجیان خط شکن به پیش. کربلا در انتظار شماست. رزمندگان شجاع، خوشا به حالتان که رهبر کبیر انقلاب از دور دست و بازوی شما را میپوسند و بر این بوسه افتخار میکنند آفرین بر دست و بازوی ستبرتان " . آنقدر این جملات حماسی با آن حالت خاص ، زیبا و رسا بیان شد که روحیه ی هر رزمندهای را دو چندان میکرد. برادران روحانی علاوه بر انجام کارهای فرهنگی ، دوش به دوش رزمندگان در صفوف مقدم جبهه با دشمن به نبرد می پرداختند و در خط شکن شدن جزء پیشگامان بودند. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*