#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌دهم🌿 🌿﷽🌿 پایم درد می‌کرد و ناچار بودم روی صندلی بنشینم صندلی را کنار پنجره ای گذاشتم که رو به کوچه پشت حرم باز می‌شد مداح دعا را شروع کرد به اواسط دعا که رسید به رسم خودمان و به فارسی شروع کرد به روضه خواندن حال عجیبی کل مراسم را گرفته بود و جماعت غرق در اشک و سوز بودند که ناگهان صدای شلیک چند تیر در فضا پیچید حواسها پرت شد و آن حال هم از بین رفت اما مداح باز هم ادامه داد کم کم سر و صدای تیراندازی بیشتر و بیشتر شد از کنار پنجره رد تیرها را می دیدم که توی تاریکی خط سرخی می انداختند همهمه‌ای توی جمع افتاد و مداح هم ناچار شد دعا را قطع کند بیشتر خانم‌ها که تا این لحظه به رسم خودمان و برخلاف عرف مراسم سوری جدا از مردها و در گوشه‌ای دیگر نشسته بودند به طرف مردانشان دویدند یاد حرفی که توی هواپیما به حسین زده بودم افتادم که خدارو چه دیدی شاید این بار توی سوریه قسمتمون شد و با هم شهید شدیم همهمه و سر و صدا جای ذکر و دعا را گرفته بود اما من بی‌خیال به محل درگیری نگاه می‌کردم که زهرا با نگرانی و التماس گفت مامان توروخدا بیا پایین بنشین خیلی آرام بودم درست مثل آرامش دخترانم در آن روز درگیری سه سال پیش در کَفَرسُوسِه که توی محاصره مسلحین بودیم با خودم فکر می‌کردم که چه سعادتی بالاتر از این که داخل حرم حضرت رقیه در کنار حسین و دخترانم به شهادت برسم به تدریج صدای تیراندازی ها کم شد حسین و چند نفر دیگر که ظاهراً در حین دعا طوری که کسی متوجه نشود خودشان را به محل درگیری رسانده بودند لحظاتی بعد وارد حرم شدند یک مرتبه همه به سمت آنها حرکت کردند تقریبا همه منتظر شنیدن خبر هایی بودند که طبیعتاً حسین و دوستانش باید می داشتند عده ای به بقیه علی الخصوص خانم ها روحیه می‌دادند و عده‌ای با هیجان آمیخته با ترس می‌پرسیدند میشه از حرم خارج شیم؟ خادمان حرم زودتر به حرف آمدند و گفتند چیز مهمی نیست یه تیراندازی عادی جلوی یکی از پست‌های بازرسی پشت حرم بود یکی دو نفر اسلحه داشتند با نگهبان‌ها درگیر شدند اتفاقی نیفتاد و کسی آسیب ندید انتظار داشتم که مداح بنشیند و دعا را تمام کند اما چند تا امن یجیب خواند و سر و ته مراسم را به هم آورد وقتی برمی گشتیم زهرا به حسین گفت بابا بیشتر خانم‌ها ترسیدند منم ترسیدم فقط مامان نشسته بود کنار پنجره و نمی‌ترسید حسین خوشش آمد و با احساسی آمیخته با غرور گفت *سالار اگه بترسه که دیگه سالار نیست* نزدیک یک ماه در سوریه بودیم با حسین آمدیم و با حسین برگشتیم سفری که خستگی چند سال دوری حسین را با دعا و زیارت از تنمان ریخت حسین کارش را در سوریه به فرمانده دیگری تحویل داد و به ایران آمد برایم قابل پیش‌بینی بود که از تجربه او در جهت استمرار حرکت مقاومت استفاده کنند فرمانده کل سپاه مسئولیت راه‌اندازی قرارگاه تازه‌ای را به او واگذار کرد تا جبهه مقاومت بیش از گذشته تقویت شود در کنار این کار پرتحرک خادم حرم امام رضا هم شد انگار خدمت پنهان او در یک گوشه از حرم امام رضا مایه آرام دل دور شده او از حرم حضرت زینب بود بی سر و صدا دو هفته یکبار مشهد می‌رفت و می‌آمد چند باری هم به سوریه رفت یک روز وقتی از مشهد برگشت گفت پروانه *نوکری حرم آقا امام رضا لذت معنوی داره که دنیا را از تن آدم می‌تکونه* گفتم شما که دنیا را سه طلاقه کردی خندید حداقل شما میدونی که هنوز دلم یه جاهایی گیره زیر و بم روح و جانم را بهتر از خودم می شناخت چیزی گفت که حرف دلش بود و مجبور به سکوتم کرد هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌یازدهم🌿 🌿﷽🌿 سوالی که فکرم رو مشغول کرده بود را از ذهنم بیرون کشید - می خوای بپرسی که بعد از تشکیل دفاع وطنی سوریه چه نیازی به سازماندهی نیرو تو ایرانه؟ و خودش جواب داد دشمنان بیرون مرزها بیکار ننشستند همه جوره اومدن پشت سر مسلحین و تکفیری‌ها با سلاح، پول و امکانات حتی نیروی انسانی دیروز در سوریه امروز تو عراق و شاید فردا نزدیک مرزهای ما شیطنت کنند آمادگی مردمی یعنی تضمین امنیت پیش از مواقع بحران و جنگ پرسیدم کاری هست که من بتونم کمک کنم؟ گفت آره سرکشی به خانواده های شهید مدافع حرم انگار این پیشنهاد را از قبل آماده کرده بود یکی دوبار از مظلومیت شهدای مدافع حرم که تعریف کرد لابلای صحبتهایش حرف‌هایی زد که سوختم می‌گفت به خاطر یه سری محدودیت‌ها تعدادی از شهدای افغانی و پاکستانی توی ایران دفن می‌شوند شاید اونا یکی دو تا فامیل توی ایران داشته باشند باید شما با آنها ارتباط داشته باشی اما میتونید کارتون را با سرکشی به خانواده شهدای ایرانی شروع کنید این یه کار اداری نیست دولتی نیست یه کار زینبیه به حرمت نام مبارک حضرت زینب کار سرکشی را شروع کردم وقتی پای درددل بازماندگان شهدا می‌نشستم به ژرف اندیشی حسین می‌رسیدم و رسالت زینبی که او بر دوشم گذاشته بود بیشتر خانواده شهدا نام حسین همدانی را از زبان شهیدشان شنیده بودند یکی شان قبل از شهادت تعریف کرده بود که کارم دیده بانی و هدایت آتش بود دیدگاه جایی قرار داشت که اگر سرم را دوبار از یک نقطه بالا می آوردم تک تیرانداز های تکفیری با قناصه می زدند سردار همدانی وقتی به خط سرکشی می‌کرد کنارمان می‌نشست و با آمدنش بچه ها روحیه می‌گرفتند ترس را نمی‌شناخت شجاع بود و خاکی با ما غذا می خورد توی همان خط مقدم که بیشتر ساختمان‌های مسکونی بود یک روز دیدم که ناهارش را تا نصف خورد و بقیه غذایش را که برنج ساده بود توی پلاستیک ریخت و با من خداحافظی کرد کنجکاو شدم و با دوربین دیده بانی از بالای ساختمان تا جایی که رفت نگاهش کردم باید از جایی عبور می کرد که زیر دید و تیر قناصه زن ها بود از آنجا هم رد شد و به جایی رسید که مرغی پا شکسته نشسته بود برنج را ریخت جلوی مرغ و از همان مسیر برگشت این خاطره را وقتی همسر شهید از زبان شوهرش تعریف کرد تازه فهمیدم که یک سینه حرف ناگفته از حسین در تک‌تک رزمندگان جبهه مقاومت وجود دارد محرم سال ۹۴ حسین طبق سنت دیرینه اش به هیئت ثارالله سپاه همدان رفت من و بچه‌ها تهران ماندیم یکی از کسانی که در هیئت بود چند قطعه عکس و فیلمی از حسین به ما نشان داد که لباس سیاه هیئت پوشیده و ظهر عاشورا برای مردم که بیشتر جوانان بودند سخنرانی و مداحی می‌کند و مثل یک طفل یتیم و بی پناه با صدای بلند گریه می کند و به پهنای صورتش اشک می ریزد وقتی به تهران آمد خودش از حال خوشی که در محرم امسال داشت تعریف کرد و از اینکه برای اولین بار مداحی کرده بود گفت من نگفتم که فیلم را دیدم پرسیدم توی هیئت چی خوندی؟ گفت روضه که بلد نبودم فقط پشت سر هم تکرار می کردم *حسین آرام جانم* *حسین روح و روانم* *حسین دوای دردم* *حسین دورت بگردم* هر دو با ته مایه‌ای از شوخی با هم حرف میزدیم خندیدم و گفتم حسین به قول بچه‌های جبهه بد جوری نور بالا میزنی گفت ناقلا حالا که از سوریه آمدم و از معرکه دور شدم از این حرفا می‌زنی؟ گفتم نه واقعا میگم یه جور دیگه‌ای شدی گفت یه مأموریت ناتمام دارم که باید تمومش کنم نباید عیان حرف دلم را می‌زدم فکر کردم که آمادگیم را دیده و می‌خواهد به سوریه برگردد زانوهایم سست شد و صدایم لرزان کجا؟ شما که تازه اومدی فهمید که فکرم به سوریه رفته دوباره تردید را از ذهنم کنار زد خانوادگی می‌ریم راهپیمایی اربعین از این بهتر پاسخی را نمی‌توانستم بشنوم جان به تنم بازگشت هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌دازدهم🌿 🌿﷽🌿 همان جمعی بودیم که دفعه قبل از فرودگاه امام به دمشق رفتیم زهرا، سارا، حسین من به اضافه برادر حسین اصغر آقا و خانمش چهار روز مانده به اربعین سوار پرواز تهران نجف شدیم حسین اسم این سفر با حضور در راهپیمایی را «تمام کردن ماموریت ناتمام» گذاشته بود شب به نجف رسیدیم به زیارت آقا امیرالمومنین علی علیه السلام رفتیم چه صفایی داشت من که در زینبیه در مسیر حرم به صدای تیر عادت کرده بودم احساس کردم در امن ترین نقطه روی زمین ایستاده‌ام شب منزل یک طلبه عراقی خوابیدیم که رسما میزبانی را با اخلاق و ادب و حسن خلق تمام کرد صبح کوله هایمان را برداشتیم تازه فهمیدیم که چه خبطی کردیم توی کوله من فقط ۵ کیلو آجیل بود سارا و زهرا هم بار اضافی آورده بودند حسین وسایل غیرضروری را کنار گذاشت و وسایل مورد نیاز ما سه نفر را توی کوله خودش جا کرد و کوله تقریباً نصف قد خودش شد ماندیم که این کوله بلند و سنگین را چگونه می‌کشد مقداری از بار را اصغر آقا با اصرار ازش گرفت حرکت کردیم همه کفش کتانی پوشیده بودیم فقط حسین دمپایی به پا داشت گفتم مگه میشه نود کیلومتر را با دمپایی رفت گفت نگاه کن به این پیرمردها و پیر زنها و بچه های عرب بیشترشون دمپایی پاشونه اگه ما از نجف شروع کردیم اونا از بصره راه افتادن یعنی ۷۰۰ کیلومتر راه میرن فقط به عشق حضرت زینب جلوتر از ما حرکت می‌کرد که گم نشویم شال بلند و سیاهی روی سرش انداخته بود که کسی او را نشناسد با این حال گاهی صید نگاه دوستانش می شد دعا می خواندیم و راه می رفتیم و هر از گاهی به نیت یکی از رفتگان گام می‌زدیم سیل جمعیت میلیونی و حرکت روان آنها رو به کربلا خستگی را از پاها به در می برد هر طرف که نگاه میکردی دیدنی بود زنی را دیدم که دختربچه‌اش را توی جعبه میوه گذاشته بود و با طناب روی زمین می‌کشید پیرمردی که با دو پای قطع شده چهار دست و پا روی زمین راه می رفت کاروان جانبازانی که از ایران آمده بودند و با ویلچر این مسیر طولانی را طی می‌کردند جوانان پرشور عراقی و لبنانی که با بیرق های بلند شعر حماسی می‌خواندند و هروله کنان صف مردم را می‌شکافتند تا به کربلا برسند روی بیشتر عمودها عکس شهدای عراقی مدافع حرم بود و عده ای از بسیجیان ایرانی روی کوله پشتی هایشان عکس حاج قاسم سلیمانی را زده بودند دیدن این همه شور و شعور هر زائری را به عمق تاریخ می‌برد و با کاروان اسیران کربلا همراه می‌کرد خسته که می شدیم کنار هر موکبی می‌خواستیم می‌ایستادیم و از هر نوع غذایی که دوست داشتیم می خوردیم حسین جمعمان میکرد و می گفت فکر کنید که زینب کبری و کاروان اسرای شام تو این مسیرها چه کشیدند؟ چه تازیانه هایی خوردن چه توهین‌هایی شنیدن چه تلخی هایی چشیدن اما زینب کبری مثل کوه مقاوم و محکم تا آخر ماند تا پیام برادرش را به گوش تاریخ برساند حسین که حرف می زد خودم را در زینبیه و دمشق می دیدم کنار او و همپای او اصلاً ما را آورده بود که مفهوم رسالت زینبی را با گوشت و پوست و استخوان مان احساس کنیم دمدمای غروب بیشتر مردم به داخل موکب ها می رفتند تا شب را صبح کنند کمی دیر شده بود و اکثر جاهای مسقف پر بود ناچار شدیم روی موکت در محوطه باز بخوابیم هوا کمی سرد بود حسین برایمان چند پتو از گوشه و کنار جمع کرد و سر و سامانمان داد خودش و برادرش هم به قسمت مردها رفتند خوابم نمی برد حس پنهانی به من می‌گفت که این اولین و آخرین سفر اربعین با حسین است خوب تماشایش کن نصف شب روی دخترها را کشیدم از دور به قسمت مردان که حسین میانشان بود نگاه کردم نخوابیده بود زل زدم به او که اصلاً *با خواب بیگانه بود و نماز شب را برای خودش مثل نماز واجب می دانست* زل زدم تا این لحظه های بی تکرار را خوب در خاطرم ثبت کنم ‌بعد از نماز صبح همان جا خوابش برد زیر و رویش چند تکه کارتون انداخته بود آفتاب که زد چند جوان با دوربین فیلمبرداری بالای سرش ایستادند برایشان سوژه خوبی بود نزدیکشان یکی شان حسین را شناخت و با تعجب گفت اِ نیگا کن سردار همدانی هستن حسین کارتون بزرگی را که رویش انداخته بود کنار زد و گفت چه سرداری سردار کارتون خواب عکسش را گرفتند و برای مصاحبه اصرار‌کردند حسین رفت وضو گرفت و راه افتادیم در حال راه رفتن مصاحبه می‌کرد صدایش را نمی شنیدم اما می‌توانستم حدس بزنم که باز از حضرت زینب می‌گوید و از رنج هایی که کشید هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌سیزدهم🌿 🌿﷽🌿 روز دوم مثل روز قبل یکسره راه رفتیم هرچه به کربلا نزدیکتر می‌شدیم جمعیت متراکم تر می شدند ناچار شدیم مرحله به مرحله زیر عمودها قرار بگذاریم قرار آخر دم غروب زیر عمود شماره ۶۵۰ بود همه رسیدند الا برادر حسین منتظر شدیم خانمش خیلی نگران شد حسین مثل شب گذشته همه را برای استراحت توی یک موکب سامان داد و خودش دنبال اصغرآقا گشت اما پیدایش نکرد شب کنار آتشی که کنار جاده درست کرده بودند نشست جوراب هایش را کند پاهایش تاول زده بود حس خوبی داشت تاولها را بهانه کرد و سر تعریف را باز - وقتی با محمود شهبازی قبل از فتح خرمشهر جاده اهواز خرمشهر را شناسایی می کردیم پاهایمان مثل حالا تاول زد تاولها را می ترکاندیم پوستش را قیچی می‌کردیم جاش حنا می‌گذاشتیم و با باند می بستیم حالا هم همان احساس را دارم لذت میبرم انگار محمود شهبازی کنارم نشسته و داریم تاول هامون رو مرهم میذاریم طاقت نیاوردم از یک خانم توی موکب پماد گرفتم و به حسین دادم گرفت و زد به کف پایش به این فکر کردم که چرا میان ما فقط پاهای حسین تاول زد؟ روز سوم روز آخر راهپیمایی بود او باید با همان پاها تا کربلا می آمد به خانم اصغرآقا دلداری می‌داد که شوهرش همین دورو براست و پیدا می شود سر قرار زیر هر عمود تا جمع شویم می‌گشت تا اصغر آقا را پیدا کند عمودهای آخر همه کم آوردیم بریدیم عضلاتمان گرفته بود اما حسین از جنب و جوش نمی افتاد به هر سختی که بود تا عصر راه آمدیم و مثل روز گذشته دنبال جای استراحت گشتیم موکبها کمتر شده بودند و جمعیت متراکم تر و بیشتر حسین هر چه گشت جا نبود زهرا داخل یک سوله که گوش تا گوش خانم‌ها نشسته بودند رفت و زن موکب دار را راضی کرد که ازش چند پتو بگیرد و گوشی‌اش را به عنوان امانت به زن داده بود که پتوها را برگرداند پتو کم بود پسرش با عصبانیت آمد و پتوها را گرفت به حسین برخورد و غیرتی شد رفت و از جایی چند تکه حصیر پیدا کرد و بینمان تقسیم کرد و با خنده گفت یک کم به حس و حال جبهه نزدیک شدیم دخترها خوششان آمد رفتند و یک گوشه خوابیدند نصفه شب باران گرفت می‌آمد و روسری دخترها را مرتب می‌کرد و حصیرها را رویشان می‌کشید و مثل نگهبان ها تا پاسی از شب کنار آتش نشست فردا صبح بعد از نماز به طرف کربلا حرکت کردیم و نزدیک ساعت ۱۱ چشمانمان از دور به بین الحرمین افتاد اول به زیارت قمربنی‌هاشم رفتیم و بعد غرق در جذبه روحانی حرم سیدالشهدا شدیم در این مدت حسین فقط یک بار داخل حرم آمد با زن برادرش می‌گشت تا اصغر آقا را پیدا کند که بالاخره پیدا کرد وقتی به ایران برمی گشتیم زهرا ازش پرسید بابا امسال بهت خوش گذشت یا اربعین سال گذشته؟ گفت این راه را باید مثل حضرت زینب با خانواده اومد خوشی اون در زیبا دیدن سختی هاست این اواخر پیش عروسها و پسرها و دخترها و دامادم و نوه‌ها حسین صدایش نمی‌زدم او هم به من پروانه و سالار نمی‌گفت برای هم شده بودیم حاج آقا و حاج خانم یکشنبه روزی بود که از جلسه با فرماندهی کل سپاه و فرمانده نیروی قدس آمد خیلی خوشحال بود خوشحالی را اگر با کلمات بروز نمی داد من به تجربه ۴۰ سال زندگی با او از چهره اش می خواندم این بار نشاط هم از چهره‌اش می‌بارید و هم از کلماتش - حاج خانم طرحی را که برای سوریه دادم باهاش موافقت کردند انشاءالله فردا میرم سوریه جا خوردم توی چهار سال گذشته از شروع جنگ در سوریه به این رفتن های طولانی و آمدن های کوتاه و چند روزه عادت کرده بودم خودش آخرین بار که از سوریه آمد گفت حاج قاسم یکی از فرماندهان رو جایگزین من کرد و توفیق دفاع از حرم بعد از چهار سال ازم سلب شد پرسیدم شما هنوز یک سال و چند ماهه که اومدی یعنی دوباره به این زودی میخوای برگردی؟ پر انرژی گفت با طرحی که برای آینده سوریه داده بودم موافقت شد می‌شه خودم نَرَم؟ بُق کردم و سرم را پایین انداختم سکوتم را که دید گفت اما این بار دو سه روزه برمیگردم شنیدن این حرف از کسی که عادت نداشت برای رفتنش زمان و مدت تعیین کند متعجبم کرد انگار میخواست همه نبودن ها و دیر آمدن ها را جبران کند هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌چهاردهم🌿 🌿﷽🌿 گفت حاج خانم به وهب و مهدی و خانم‌هاشون بگو بیان ببینمشون اول به وهب زنگ زدم قبول نکرد خانه‌اش به خانه ما خیلی دور بود از سرکار می‌آمد و صبح زود می رفت حق داشت که نیاید به حسین گفتم وهب نمیتونه بیاد حسین در چنین مواردی جانب پسر و عروسش را می‌گرفت انتظار داشتم بگوید اشکالی نداره نذار به زحمت بیفتند اذیتشون نکن اما گفت دوباره زنگ بزن بگو بابا میخواد بره سوریه حتما بیا دوباره به وهب زنگ زدم مثل من از رفتن حسین به سوریه جا خورد و گفت الان راه می‌افتیم بعد به مهدی که خانه‌اش نزدیک خانه ما بود خبر دادم حسین هم تا بچه‌ها برسند آلبوم عکس های دوران جنگ را که کمتر سراغ شان می رفت باز کرد جوری روی بعضی از عکسها توقف می‌کرد که انگار بار اول است آنها را می‌بیند او غرق در عکس ها بود و من غرق در او تا وهب و مهدی رسیدند محمد حسین پسر وهب و ریحانه دختر مهدی تقریباً ۴ ساله بودند و همبازی دنبال هم می کردند حسین وارد بازیشان شد گاهی می پرید و محمدحسین را می‌گرفت تا ریحانه قایم شود و برایشان شکلک در می‌آورد کوچولوهای وهب و مهدی درست بچگی های خودشان بودند از سر و کول او بالا می رفتند و ازش آویزان می شدند تا خسته شدند حسین رفت سراغ فاطمه که نوه بزرگ ما بود و حانیه دختر چهار ماهه مهدی و هردو را چسباند به سینه اش و به مهدی گفت ازم عکس بگیرین این عکس‌ها خاطره میشه دلشوره به جان همه حتی عروس ها افتاده بود وهب گفت خانمم وقتی ازم شنید بابا میخواد بره سوریه توی دلش خالی شده خانم مهدی هم محو در پدر بزرگ بچه هایش بود پدر بزرگی که خودش را با نوه ها مشغول کرده بود ولی از نگاه و سکوتمان پی برده بود که نگرانیم اول وهب را برد توی اتاق و تنهایی با او صحبت کرد بهش گفته بود که توی سوریه کار گره خورده و باید برگردد بعد با مهدی جداگانه صحبت کرد حتما مثل حرف هایی که با وهب زده بود از توی اتاق که پیش جمع آمد خونسرد و عادی نشان داد حتی رفت توی آشپزخانه سالاد درست کرد و سفره انداخت آمد کنار من کمک کرد که غذا را بکشم کمک کردن توی خانه کار همیشگی اش بود طی چهل سال زندگی مشترک حتی برای یک بار هم از من یک لیوان آب نخواسته بود اما این بار متفاوت با همیشه به نظر می‌رسید نمی‌گذاشت عروس ها کمک کنند انگار قرار بود او کار کند و ما تماشایش کنیم وقت رفتن عروس ها و نوه‌ها را بوسید وهب و مهدی را محکم در آغوش گرفت و با مهربانی تا جلوی در بدرقه شان کرد پسرها که رفتند گفتم از اینکه چشم انتظار رفتند ناراحتم و با صدایی گرفته پرسیدم یعنی واقعاً دو سه روزه برمیگردی؟ گفت آره حاج خانم جان خندیدم چند وقته که دیگه سالار صدام نمیکنی؟ به جای این که جوابم را بدهد مثل مداحان ذکر گرفت و زمزمه کرد *حسین سالار زینب* شاید حسین می‌خواست با این پاسخ کوتاه و چند لایه به اینجا برساندم که از حالا نه تو سالاری و نه من حسین داشت همچنان می خواند که تلفن زنگ زد برای چند لحظه ساکت شد و بعد برق شادی میان چشمانش جهید گفت فردا نمیرم سوریه هر دو خوشحال شدیم من به خاطر نرفتن او خوشحال شدم اما نمی دانستم او به خاطر چه موضوعی شاد شد پرسیدم خیر باشه چی شنیدی؟ گفت از این خیر تر نمیشه فردا قرار ملاقات مهمی با حضرت آقا دارم بعد از دیدن ایشان میرم بساط گردو شکستن را پهن کرد و مشغول شد با تعجب پرسیدم چه کار می کنی؟ مگه فردا صبح زود نمی خوای بری دیدار آقا؟ با خوشرویی جواب داد ساراخانم صبحانه گردو با پنیر دوست داره می خوام برای این چند روزی که نیستم براش گردو بشکنم سارا خوابیده بود وگرنه با دیدن این صحنه مثل من آشوبی به جانش می افتاد که خواب را از چشمانش می گرفت هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌پانزدهم 🌿 🌿﷽🌿 خورشید صبح دوشنبه تا طلوع کند حسین پلک روی هم نگذاشت آن شب برای حسین حکم شب قدر را داشت توی اتاق شخصی اش رفته‌بود و هر بار که پنهانی به او سر میزدم عبا به دوش روی سجاده‌اش نشسته بود و مناجات می‌کرد و گاهی گریه صبح که صبحانه را آوردم توی چشمانش نمی توانستم نگاه کنم تا نگاه میکردم سرم را پایین می‌انداختم از بس صورتش یک پارچه نور شده بود ساعت ۸ بدون هیچ اثری از خستگی و بی‌خوابی راهی بیت رهبری شد وقتی برگشت سر از پا نمی شناخت گفت حاج خانم نمی خوای ساکم رو ببندی؟ گفتم به روی چشم حاج آقا اما شما انگار توشه ات را برداشتی لبخندی آمیخته با هیجان زد و گفت آره مزد این دنیای‌ام را امروز از حضرت آقا گرفتم ایشان فرمودند آقای همدانی توی چهار سالی که شما توی سوریه بودید به اسم دعاتون میکردم و در حالی که جای وصیت نامه اش را نشان می‌داد گفت *حس می کنم که خدا هم از من راضی شده* دلم هُری ریخت پرسیدم یعنی چی که خدا ازت راضی شده؟ حرف را برگرداند حاج خانم یه زنگ بزن زهرا و امین بیان ببینمشون زهرا و امین را پیش از میهمانی شب قبل دیده بود اما چرا اصرار داشت آنها را دوباره ببیند؟ هنوز ذهنم درگیر آن جمله *حس می کنم خدا هم از من راضی شده* بود حرفی که از سر یقین گفته بود اما دل من را می‌لرزاند گفتم زنگ می‌زنم بعدش چی؟ گفت بعدش سفره را بیانداز که خیلی گرسنه‌ام رفتم توی آشپزخانه اما تمام هوش و حواسم به او بود نهار را کشیدم دستم به غذا نمی رفت غصه‌ای گلوگیر راه نفسم را بسته بود حسین زیر چشمی نگاهم می‌کرد قوت سارا هم از شنیدن خبر رفتن بابا بسته بود گفتم تا من ساکت رو حاضر کنم و زهرا و امین بیان شما برو یه چرت بخواب ساکش را برداشتم و مثل همیشه از قرآن و مفاتیح تا حوله و لباس های اضافی داروها و مقداری تنقلات گذاشتم و رفتم توی اتاقم دراز کشیدم اما خوابم نمی برد از این دنده به آن دنده می‌چرخیدم می‌نشستم آیة الکرسی می‌خواندم اما باز بلند می‌شدم کمردرد اذیتم میکرد یکی از دوستانم برای کمک به منزل ما آمد و داشت حیاط را آب و جارو می کرد که گفت حاج خانم حاج آقا رفته پایین داره کار میکنه گفتم نه حاج آقا توی اتاقشون دارند استراحت می کنند با این حال به طبقه پایین که حکم انباری داشت سر زدم توی طبقه پایین یک یخچال فریزر قدیمی پارس داشتم که خیلی برفک میزد دیدم حسین با پنکه و یک قابلمه آب جوش فریزر راتمیزمیکند پرسیدم شما اینجا چه کار می‌کنی؟ مگر قرار نبود استراحت کنی؟ همینطور که بر فک‌ها را آب می کرد گفت چون شما کمر درد دارین فکر کردم که کمکتون کنم کار تمیز کردن طبقه پایین که تمام شد زهرا و شوهرش رسیدند امین رفت خشک شویی سر کوچه و زهرا و سارا چای آوردند و میوه گذاشتند جلوی بابایشان حسین خواست چای را با سوهان بخورد سارا یادآوری کرد بابا شما قنددارین سوهان براتون خوب نیست نخورید حسین نرم و صمیمی به سارا گفت بابا جان قند رو ولش کن کار ازین حرفا گذشته زهرا پرسید ولی شما همیشه پرهیز می کردین و به ما هم سفارش که چیزی که براتون خوب نیست نخورین حسین دوباره نگاهی به صورت زهرا و سارا انداخت و نگاهش را تا من که دلم مثل سیر و سرکه می جوشید امتداد داد و یک باره گفت *برای کسی که چند روز دیگه شهید میشه فرقی نمیکنه که قندش بالا باشه یا پایین* چای را سر نکشیده بود که دخترها زدند زیر گریه گفتم حاج‌آقا باز داری برای بچه‌ها روضه میخونی؟ به خاطر این گفتی صداشون کنم؟ خونسرد و متبسم گفت آره حاج خانم واسه این گفتم بچه‌ها بیان که خوب نگاهشون کنم هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌شانزدهم 🌿 🌿﷽🌿 صدای گریه زهرا و سارا بالا رفت گریه‌ای معصومانه که داشت آتشم میزد من و حسین فقط به هم نگاه می‌کردیم نیازی به سخن گفتن نبود با نگاهش به من می‌گفت پروانه خوب نگاهم کن این آخرین دیدار است باید سیر نگاهش میکردم فقط نگاه بدون گریه و آه چرا که اگر احساساتی می شدم دخترانم سر به دیوار می کوبیدند گفتم بچه‌ها بابای شما نزدیک ۴۰ ساله که در معرض شهادت بوده اما رفته و خدا را شکر برگشته حسین سکوت را شکست نه حاج خانم این دفعه... و جمله اش را ناتمام رها کرد دخترها دست روی گوش هایشان گرفته بودند و گریه می کردند وقتی دید که همه بال بال می‌زنند حتما دلش سوخت و به روایتی درباب آمادگی حضرت زینب برای روزهای سخت پرداخت روزی زینب کبری قرآن می‌خواند پدرش علی رسید و گفت دخترم میدانی که خداوند برای فردای تو چه تقدیر کرده؟ فرمود مادرم زهرا همه قصه زندگی ام را برایم گفته از ظلمی که به برادرم حسین در کربلا می‌رود تا اسارت خودم و قرآن می‌خوانم تا برای آن روزها خودم را آماده کنم روایتی که حسین خواند مرا به حرم زینب کبری برد و دلم را تکان داد با دست اشکهای چشم دخترانم را پاک کردم و گفتم حاج آقا اگر شهید شدی شفاعتم می کنی؟ نگاهم کرد و بایقینی که از قلب مطمئنش بر می خواست گفت بله غم دلم را خوردم و صدایم را صاف کردم و گفتم حاج آقا اگه شهید شدی من جنازه شما را برای خاکسپاری به همدان نمی‌برم خندید و گفت حتما میبری گفتم برای من دردسر درست نکن من و این بچه‌ها باید هی بریم همدان و تهران گفت واجبه به وصیت عمل کنی یکی از وصیت هام اینه که همدان کنار دوستان شهیدم دفنم کنید اسم دوستان شهیدش را که آورد کمی بغض کرد همان اندازه که زهرا و سارا برای بابایشان می سوختند او برای دوستان شهیدش میسوخت به من می‌گفت من شاهد شهادت هزاران دوست تهرانی، همدانی، گیلانی بوده‌ام هر کدام از این شهادتها داغی بر دلم نشانده حرفهای حسین زهرا و سارا را کمی آرام کرد حالا فقط بی کلام به پدرشان نگاه می‌کردند تنهایشان گذاشتم و سری به اتاق شخصی حسین زدم اتاق بهم ریخته بود به جز یک دست لباس و حوله و یک کتاب بقیه وسایل را که برایش داخل ساکش گذاشته بودم بیرون گذاشته بود عبایش همیشه روی گیره جا لباسی آویزان بود و سجاده‌اش همیشه روی زمین پهن عبا و سجاده‌اش را تا زده بود وگذاشته بود داخل کمد برگشتم پیش زهرا و سارا امین از خشکشویی رسید او هم مثل زهرا و سارا چشمش سرخ و پلک هایش باد کرده بود اما او چرا؟ نگاهی به چهره گرفته و صورت خیس زهرا انداخت و با بغض گفت حاج آقا که نرفته؟ زهرا بی حوصله جواب داد نه هنوز و پرسید گریه کردی امین؟ امین که از سکوت سردخانه فهمیده بود چه گذشته پاسخ داد رفتم از خشکشویی عباس آقا لباس بگیرم عباس آقا منو که دید گریه اش گرفت پرسیدم چی شده؟ گفت حاج آقا همدانی اومد اینجا ازم حلالیت خواست امین به اینجا که رسید بغضش ترکید و گفت حاج آقا داره می‌‌ره حلب برای هدایت عملیات تا تلخی وداع را کم کنم زورکی خندیدم و گفتم به حاج‌آقا بگم که عملیاتو لو دادی امین آقا؟ دل و دماغ پاسخ نداشت ساعت شش عصر شد حسین ساکش را برداشت دستانش را دور گردن زهرا و سارا حلقه کرد و چسباند به سینه‌اش دخترها بغض کردند و قرآن بالای سرش گرفتند قرآن را بوسید خداحافظی کرد و رفت توی حیاط و دوباره برگشت باز خداحافظی کرد و مکثی و نگاهش روی انگشتری سرخی که داشت متوقف شد و برای بار سوم رفت توی اتاقش حلقه انگشتری را که سال‌های سال توی دستش داشت و جز برای وضو در نمی‌آورد در آورد هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌هفدهم🌿 🌿﷽🌿 دخترها جلوی در معطل و منتظر بودند اما من تا اتاق دنبالش کردم عقیق را قبل از اینکه مقابل آینه بگذارد به چشمانش کشید و بوسید عقیق سرخی که یادگار محمود شهبازی بود حسین می گفت محمود قبل از شهادتش این انگشتری را به من داد نمی خواست هیچ چیزی از این دنیا را با خود داشته باشد از کنج اتاق نگاهش میکردم وقتی انگشتری را کنار آینه گذاشت یک آن سرم گیج رفت به صورت پرنورش که توی آینه بود خیره شدم تا حالم خوب شد پشت سرش تا آستانه در آمدم اما پایم روی زمین نبود برای بار سوم خداحافظی کرد سارایک کاسه آب آماده کرده بود که پشت سرش بریزد گفتم نریز دخترم مثل مادران و همسرانی که در سال‌های جنگ فرزند یا شوهرانشان را بدرقه می‌کردند همراهی اش کردیم دست تکان داد و رفت از بلندگوی مسجد انصارالحسین صدای بلند اذان می‌آمد دست زهرا و سارا را گرفتم و برگشتم و نماز مغرب و عشا را روی سجاده حسین که از دمشق آورده بود خواندم سجاده‌ای که بوی اشک های حسین را می‌داد زهرا شام درست کرد بی میل بودم وهب و مهدی هم رسیدند و جای خالی بابا را دیدند رفته بود اما خانه پر از او بود به هرجا نگاه می‌کردم می دیدمش و صدایش را می شنیدم که می‌گفت *سالار شدی برای این روزها* گفته بود دو سه روزه بر می‌گردم اما حالا برای او و من همه پرده ها کنار رفته و می دانستم که سالهاست منتظر رسیدن همین دو سه روز بوده است از همان روز که می گفت ‌همه کارمن به زینب‌‌ حسین‌ گره خورده‌ تا من‌امتحانی‌ حسینی‌ بدهم‌ و تو امتحانی‌زینبی از همان روز که خواب دید از یک معبرتنگ و تاریک به سختی می‌گذرد و به یک کانون نور می رسد دلم داشت طوفانی می‌شد قرآنی را که سید حسن نصرالله به سارا هدیه کرده بود باز کردم و سوره یاسین را خواندم قلبم آرام تر شد عقربه هاساعت ۹ را نشان می دادند یعنی وقت پرواز تهران دمشق که از گوشیم صدای دریافت پیامک آمد اسم باباحسین افتاده بود با این پیامک *خداحافظ* سه روز از رفتنش به سوریه گذشته بود هر روز دو سه بار زنگ زد احوال بچه‌ها را پرسید و آخر سر تاکید کرد که حتماً برای عروسی برادر یکی از دوستانش به شمال برویم شمال و عروسی برای من و بچه هایی که دلمان با حسین بود زندان به حساب می‌آمد اما نمی‌توانستم حرف و تاکید چند باره او را زمین بگذارم و عملی نکنم حتما این تأکیدها علتی داشت که من متوجه آن نبودم با امین و زهرا و سارا راهی شمال شدیم همان جمعی که چهار سال پیش در آن شرایط بحرانی به سوریه رفته بودیم حالا حسین تنها در سوریه بود و ما بی حوصله و دل گرفته در شمال امین پشت فرمان بود زهرا و سارا هم دمق و کم حرف چپ و راست من نشسته بودند و شاید که نه حتما به حرفهای روز آخر بابایشان فکر می‌کردند حرف‌هایی که یادش از درون آتشم می‌زد و مدام در ذهنم تکرار میشد این دفعه آخره که میرم میرم اما خیلی زود برمیگردم یک کار ناتمام دارم که باید تمامش کنم کار از نخوردن قند گذشته منو پیش دوستان شهیدم توی گلزار شهدای همدان دفن کنید هر چقدر با خودم کلنجار می رفتم خودم را مهیای رفتن به عروسی نمی‌دیدم آخر چه دلیلی داشت که بعد از آن وداع تلخ از سوریه زنگ بزند و اصرار کند که برید شمال عروسی پسر دوستم و آدرس بدهد و هی زنگ بزند تا مطمئن شود که رفته‌ایم عروسی یا نه؟ غروب روز سومی که حسین رفته بود به ساری رسیدیم شمال سرسبز و همیشه زیبا در هجوم پاییز رنگ باخته بود و از آن گرفته تر آسمان بود که در توده هایی از ابرهای خاکستری و سیاه به هم می پیچید که شاید ببارد به سالن محل برگزاری عروسی رسیدیم نماز مغرب و عشا را خواندیم و بعد بی حوصله با نگاهمان با هم حرف زدیم حرف های بی کلامی که پر بود از یاد بابا حسین هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌هجدهم🌿 🌿﷽🌿 داشتیم آماده رفتن به سالن می‌شدیم که عقده دل آسمان باز شد و بدون اینکه ببارد چند رعد و برق به‌جان ابرها افتاد سارا گفت مامان آمدیم اینجا که چی؟ وقتی بابا نیست جوابی ندادم یعنی جوابی نداشتم که بدهم آسمان دوباره صاعقه زد و توفان روی زمین خودی نشان داد و آن سوی دشت گرد بادی عظیم و چرخان ساخت که تنوره می کشید و مثل هیولا همه چیز را در خود می بلعید خودمان را جمع و جور کردیم و باز غبار تردید و این بار از زبان زهرا «مامان برگردیم تهران شاید بابا امشب بیاد» غمی تلنبار شده وجودم را چنگ می زد و بغضی گلوگیر داشت خفه ام میکرد امین به جای من جواب زهرا را داد اگه برگردیم خیلی بد میشه حالا که تا اینجا آمدیم امشب رو بمونیم فردا برگردیم تا آن روز به این اندازه خودم را مضطر و درمانده ندیده بودم نه دل رفتن به میهمانی داشتم و نه میل برگشتن به خانه ای که حسین در آن نبود بچه ها منتظر جوابم بودند نگاهی به ساعت انداختم از شش عصر گذشته بود عقربه ثانیه شمار انگار مثل نبض من می تپید و می‌ایستاد آمدم به دخترها بگویم که بابا اصرار داشته که بیاییم اینجا که رعد و برقی تند و تیز میان ابرها دوید و پشت بندش با غرش آسمان زلزله‌ای به جان زمین افتاد و بارش شلاقی باران به جای همه ما حرف زد چاره‌ای نداشتیم که آن شب را در شمال بمانیم مثل آدم‌های ماتمزده رفتیم یه گوشه سالن نشستیم میزبان هم فهمیده بود که دل ما آنجا نیست توی مراسم متوجه شدم که ما به نیابت از حسین در این عروسی شرکت کردیم اینجا بود که علت اصرار او برای حضور در مراسم عروسی را فهمیدم برادر داماد یکی از صدها جوانی بود که حسین با جاذبه شخصیتی خود او را به سوریه برده بود و می‌خواست با فرستادن ما به عروسی جای خالی خودش را پر کند شب به پیشنهاد میزبان برای استراحت به جایی رفتیم اما دلشوره و نگرانی بی قرارمان کرده بود دنبال بهانه‌ای بودیم که برگردیم تلفن امین زنگ خورد امین چند ثانیه گوش کرد و دستش را جلوی دهانش طوری که ما نشنویم گرفت کجکی ایستاد و یکی دو بار هم به من نگاه کرد قیافه نگران امین دلم را ریخت این قیافه نگران را یک بار هم وقتی که در مکه بودیم و خبر مرگ خواهرم ایران را به او دادند دیده بودم نخواست یا نمی‌توانست حرف بزند فقط رنگ از رخسارش پریده بود آمدم بپرسم کی بود؟ چی گفت؟ که گوشیش دوباره زنگ خورد چند قدم رفت و دورتر شد و مثل آدمهای قهر پشت به ما کرد میخواستم بدوم گوشی را بگیرم و از کسی که نمی‌دانستم کیست بپرسم چه اتفاقی افتاده؟ که گوشی خودم زنگ خورد یکی از دوستان حسین بود با صدای لرزان سلام داد زبانم از خشکی داشت به سقف دهانم می‌چسبید حتی نتوانستم جواب سلامش را بدهم بی مقدمه پرسید از حاج آقا چه خبر؟ ‌نیومده ایران؟ فقط توانستم بگویم نه او خداحافظی کرد و قلب من به کوبش درآمد سریع تر و بیشتر از ثانیه شمار شروع کرد به تپیدن چیزی از درونم مثل شعله زبانه کشید و بالا آمد و راه نفسم را بست احساس کردم لب‌هایم مثل کویری که سالیان سال طعم باران را نچشیده باشد قاچ و ترک خورده شده نمی توانستم خودم را برای خبری که حسین مقدماتش را سه روز پیش هنگام وداع داده بود آماده کنم حتی نمی‌توانستم به زهرا و سارا که کم‌کم از تماس‌های مشکوک امین و تغییر حال من حس بدی پیدا کرده بودند نگاه کنم فکر می‌کردم که اگر نگاه به نگاهشان بیاندازم بغض گلوگیرم باز می‌شود و آن وقت با گریه من قلب مهربان و بابایی آنها خواهد شکست کلافه و درمانده دنبال مفری بودم که از خودم رهایی پیدا کنم و حالم را طبیعی نشان بدهم همان را گفتم که آنها دوست داشتند بشنوند بهتره برگردیم تهران دخترها سکوت کردند و آماده رفتن شدند دلم برایشان سوخت بیشتر به خاطر سکوتشان و حتم داشتم علیرغم یک سینه سوال برای مراعات حال من سکوت کرده‌اند امین پشت فرمان نشست و هیچ اشاره‌ای به آن تماس‌های مشکوک پا روی گاز گذاشت و سکوتی گزنده و جانکاه میان ما حاکم شد هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌نوزدهم🌿 🌿﷽🌿 ساعت دو نیمه شب بود وما هنوز به نیمه راه نرسیده بودیم هر چقدر می رفتیم جاده دورتر می شد انگار که در بی انتها ترین جاده دنیا هستیم نمی دانستم که این ثانیه های دیرگذر و این جاده کشدار کی به پایان می‌رسد؟ نه می‌توانستم حرف بزنم و نه سکوت کنم و نه جاده به مقصد انتهامی رسید هلال سفید و کمانی ماه هم که وسط سینه آسمون نشسته بود نمی‌توانست ذهنم را حتی برای یک لحظه از حسین دور کند باید به زینب کبری متوسل می‌شدم این تنها راه برای بیرون آمدن از این آوار غم بود با خودم گفتم زینب جان کمکم کن دستم را بگیر توانم بده تا تحمل کنم شهادت حسینم را، عزیزم را تکیه گاه یک عمر زندگیم را و همینطور که با زینب کبری درد دل می کردم برای خودم روضه خواندم حواسم به دخترانم نبود انگار توی ماشین خودم بودم و خودم زیر لب تکرار می‌کردم * امان از دل زینب امان از دل..* که با هق هق گریه زهرا و سارا تکان خوردم مثل ابر بهار می باریدند و شیون کنان می پرسیدند مامان چی شده به بابا؟ دیگر نمی توانستم به چشمان اشکبار شان نگاه نکنم هنوز کسی به صراحت نگفته بود که حسین شهید شده اما دل هایمان به ما دروغ نمی گفت زهرا و سارا مثل کودکی هایشان خودشان را توی بغلم انداختند و زار زار گریه کردند امین هم بی‌قرار بود فقط من برخلاف دل آشوبی ام صورتی آرام داشتم و اشک نمی‌ریختم حالا زنگ تلفن هم یک ریز می خورد و بی‌جواب می ماند قطع می‌شد و دوباره میزد انگار هیچ کس دوست نداشت خبر آن طرف خط را بشنود منتظر بودم که وهب یا مهدی زنگ بزنند اما دوست حسین به امین زنگ زد امین که تا آن لحظه توداری می کرد باز سعی کرد بر احساساتش غلبه کند اما بغض کرده بود به یاد آوردم که در سالهای جنگ وقتی با خواهران بسیجی و مادران شهدا برای دادن خبر شهادت رزمنده‌ای می‌رفتیم اول از مجروحیت حرف می‌زدیم و کم کم به خانواده می‌گفتیم حال بچه شما خوب نیست و توی بیمارستانه و بعد که آمادگی خانواده را بیشتر می دیدیم می گفتیم فرزندتان شهید شده حالا تمام آن غم هایی که آن لحظات در دل و جان خواهران، همسران و مادران شهدا می‌آمد در درونم جمع شده بود زهرا با التماس پرسید امین بگو چه اتفاقی برای بابا افتاده؟ سارا هم با گریه همین درخواست را از امین داشت امین گفت می‌گن حاج‌آقا یک کم مجروح شده زهرا با گریه گفت اما هر وقت که بابا مجروح می‌شد کسی به مامان زنگ نمی زد و معصومانه با اشکی که روی چشمش پرده شده بود نگاهم کرد و پرسید میزد؟ جوابی ندادم امین یک گام جلوتر گذاشت و گفت این مجروحیت با مجروحیتهای دفعه قبل فرق میکنه احتمالا حاج آقا رفته توی حالت کما سارا با لحنی که از آن معصومیت می‌بارید گفت فقط زنده باشه براش نذر می کنیم که خوب بشه و به من خطاب کرد مامان چی نذر کنیم که بابا از کما بیاد بیرون؟ صدای اذان از مسجدی کنارجاده می‌آمد جواب سارا را ندادم امین کنار مسجد ایستاد نماز را خواندیم نمازی که پر بود از استغاثه برای صبر بر این مصیبت بعد از نماز چادرم را روی صورتم کشیدم آرام گریه کردم تا کمی خالی شدم و دوباره سوار ماشین شدیم و افتادیم در آن مسیر کشدار و جاده بی انتها تاکی برسیم زهرا و سارا آرام‌تر شده بودند و من به وهب مهدی و عروسها و نوه ها فکر می کردم و با خودم حرف می زدم الان در چه حالی ان؟ بیدارن یا خواب؟ شاید مثل این تلفنهای گنگ و مبهم به اونا هم زنگ زدند و ته ماجرا را نگفته اند شاید هم خبر رو زودتر از من شنیده اند و دارند خونه رو برای آمدن مردم سیاهپوش می‌کنند اما اگر خبر را شنیده بودند که حتماً وهب یا مهدی زنگی به من می‌ زدند بهتر نیست خودم به وهب زنگ بزنم؟ و.... آره باید به وهب زنگ بزنم اما این وقت صبح؟ حداقل صبر کنم تا آفتاب در بیاد نه تا اون موقع خیلی دیره حرف زدنهای با خود و فکرهای جورواجور تمامی نداشت باید تصمیم می گرفتم دستم به گوشی رفت دخترها پرسیدند مامان میخوای به کی زنگ بزنی؟ گفتم به وهب بالاخره زنگ زدم فاطمه نوه بزرگم که حتماً برای نماز صبح بلند شده بود جواب داد صدایش صاف بود و زلال گفتم اگه بابات نرفته سر کار گوشی رو بده بهش هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌بیستم🌿 🌿﷽🌿 فاطمه تا وهب را صدا کند برای ثانیه‌هایی لال شدم که خبر را چطوری بدهم؟ عکس العمل وهب مثل فاطمه عادی بود شاید زنگ زدن آن وقت صبح برایش غیرمنتظره بود سلام کردم و گفتم چطوری وهب جان؟ گفت خوبم مامان خدایی نکرده اتفاقی براتون توی جاده افتاده؟ گفتم برای ما نه ولی مثل اینکه بابا رفته توی حالت کما وهب آن طرف ساکت شد نمی‌خواستم بچه‌ام را بیشتر از این توی هول و ولا بیندازم یک دفعه گفتم *وهب بابات شهید شده* داشتم می گفتم به مهدی هم خبر بده که گریه اش گرفت و گوشی را قطع کرد تا چند دقیقه در خودم بودم که وهب زنگ زد اولش گفت بابا خیلی مظلوم بود و بعد ادامه داد شهادت حقش بود ناز شصتش که به اون چیزی که می‌خواست رسید لحن مومنانه وهب حرف ناگفته من بود راست میگفت از عدالت خدا دور بود که حسین پس از این همه سختی و رنج از رفقای شهیدش جا بماند ما او را برای خودمان می‌خواستیم و او خودش را برای خدا پرسیدم مهدی خبر داره؟ گفت زودتر از من خبر دار شده گوشی من هم تاصبح چندبار زنگ خورده اما روی حالت بی صدا بوده خبر رفته روی سایت ها گفتم با مهدی و بچه‌ها برو خونه ما هم داریم میایم از کنار مسجد انصارالحسین رد شدیم مسجدی که حسین بعد از نماز شب توی خانه نماز صبحش را به جماعت آنجا می خواند به سر کوچه که رسیدیم دوباره غم سرمان آوار شد وهب را از دور دیدم که به طرف خانه می رفت چند بسته دستمال کاغذی دستش بود و مهدی جلوی در ایستاده بود با پیراهن سیاه تا متوجه ما شدند ایستادند نگاههایمان در هم گره خورد تصمیم گرفتم مثل بسیاری از مادران و همسران شهدا در زمان جنگ پیش کسی گریه نکنم هنوز کسی نیامده بود با زهرا و سارا و امین که گریان بودند نزدیکشان شدیم گفتم وهب دیدی که بابات شهید شد؟ و دیدم که دانه‌های اشک از زیر عینک وهب سرازیر است مهدی مظلوم و غریب تکیه به در داده بود و دستش را جلوی صورتش گرفته بود و گریه میکرد گفتم به خدا شهادت حقش بود مزد زحماتش بود آرزوی دیرینه اش بود دلتنگ نباشید بابا به حقش رسید اینها را با گریه گفتم و رفتم داخل خانه خانه که نه غمخانه غمخانه ای که همه جایش پر بود از یاد حسین و یک جای دنج و خلوت که تا مردم نیامده اند راحت گریه کنیم از میان نوه‌هایم فاطمه که بزرگتر بود برای حسین گریه میکرد ریحانه و محمدحسین چهارساله متعجب بودند که چرا بزرگترهایشان توی بغل هم گریه میکنند و حانیه چهار ماهه از سر ترس گریه می‌کرد حتماً به خاطر صداهایی که می‌شنید اولین کسی که برای تسلیت آمد آقا محسن رضایی بود از همان لحظه ورود با گریه وارد شد وقتی که رفت امین به وهب داشت می‌گفت آقا محسن در تمام طول جنگ به شکل آشکار فقط برای شهید مهدی باکری گریه کرده بود کم کم همسایه ها آمدند نفهمیدم دقایق چگونه گذشت از دم در تا سر کوچه پر از جمعیت بود از وزیر و نماینده مجلس تا فرماندهان سپاه و خانواده های شهدا همسایه ها می‌گفتند خبر شهادت حسین را از طریق شبکه ها شنیدند از شبکه‌های داخلی تا خارجی و حتی رسانه‌های وابسته به جریان های تکفیری عکس حسین را گوشه اتاق گذاشتم و تا ثانیه‌هایی محو در لبخندش شدم زنگ صدایش گوشم را نواخت که می‌گفت *سالار شدی برای این روزها* تمام مسئولان آمدند و رفتند و من مثل ام وهب شده بودم محکم و با صلابت هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸

#خداحافظ_سالار☘ #پارت‌‌صد‌بیست‌یکم🌿 🌿﷽🌿 ورودی پایگاه هوایی قدر گوش تا گوش جمعیت ایستاده بود به حدی که ماشین ما حرکت نمی کرد پیاده شدیم و گم شدیم میان انبوه مردمی که منتظر بودند تا حسین را بیاورند تمام فرماندهان و مدیران ارشد کشور به صف ایستاده بودند و مقابلمان پرده بزرگی نصب شده بود که رویش نوشته بود *یار دیرین احمد متوسلیان و ابراهیم همت به خیل شهدا پیوست* آن طرف تاریک بود جایی که تابوت حسین را می‌آوردند رویش پرچم ایران زده بودند و چند سرباز جلوتر از تابوت حرکت می‌کردند عکس بزرگ حسین دستشان بود همان عکس خندان تابوت حسین را گذاشتند روی یک بلندی و مارش نظامی زدند همه ساکت بودند و من صدای گریه آرام نوه‌ام فاطمه را می‌شنیدم یک آن بغضم گرفت ولی فرو بردم و به رنگ زیبای پرچم خیره شدم احساس غرور و افتخار مثل خون در رگهایم دوید فقط له له می‌زدم که کاش کسی نبود و تنها مثل روزهای اول زندگی مان کنار حسین می‌نشستم و با او حرف می‌زدم صدای مارش نظامی که افتاد جمعیت دور تابوت نشستند و راه را باز کردند که ما هم نزدیک‌تر شویم آقا عزیز فرمانده کل سپاه سرش را به تابوت چسبانده بود به جای صدای مارش صدای گریه تمام محیط باز فرودگاه را برداشته بود هنوز من و بچه هایم کناری ایستاده بودیم اصلاً حسین مال ما نبود که جلو برویم هرکس تنها یکبار حسین را دیده بود او را پدر، برادر، یا رفیق خودش می‌دانست تابوت را حرکت دادند و به معراج شهدا آوردند آنجا محدودیت بیشتر بود کسی نمی‌توانست به غیر از خانواده بیاید و ما می‌توانستیم سیر ببینیمش در تابوت را که بازکردند همان صورت پر از نور لحظه وداع به چشمانم نور داد قطره های اشک روی صورتم می‌دویدند و روی گونه سرد و خاموش او می افتادند گوشه چشمش کبود بود یک آن دلم حال روضه گرفت اما فقط گفتم *حسین جان شفاعت یادت نره* کسی جلو آمد از دمشق آمده بود انگشتری به من داد و گفت *حاج قاسم توی دمشق صورت روی صورت شهید همدانی گذاشت و از او شفاعت خواست و این انگشتری را به من داد که به شما بدهم* انگشتری را گرفتم و انبوهی از خاطرات جلوی چشمانم صف کشید از نگین سرخی که شهید محمود شهبازی به حسین داده بود تا روز وداع که انگشتری شهبازی را درآورد و گفت *نمی‌خواهم چیزی از دنیا با من باشد* انگشتر حاج قاسم را به وهب دادم و گفتم بکن تو دست بابا انگشتر را گرفت از بچگی حسین را کم می دید یاد ۳۰ سال پیش افتادم وقتی که ترکش از کمر حسین خورده بود وهب اصرار داشت بغلش کند و ببردش پارک اما حسین از شدت درد نمی توانست روی پا بایستد همانجا توی اتاق انگشت کوچک وهب را گرفت و آهسته و به سختی توی اتاق چرخاند حالا وهب باید دست بابا را می‌گرفت و انگشتر در انگشت او می کرد فهمیدم برایش چقدر سخت است با نگاهش به من می‌گفت که این کار را به مهدی بسپار دوباره گفتم وهب انگشتری حاج قاسم را بکن توی دست بابا پارچه کفن را کنار زد و دست سرد را بیرون آورد گریه نمی کرد اما حسرت در چشمانش موج میزد همان لحظه همسر شهید همت کنارم آمد و گفت حاج خانم الان وقتی استجابت دعاست و من برای نصرت اسلام و مسلمین دعا کردم پایان هدیه به روح بلند شهدا صلوات 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #کانال‌کمال‌بندگی            @hedye110 🔸🔶🔹💖🦋💖🔹🔶🔸