-

[وقتی شمع را روشن کردم، نیست شدی]

جملاتِ هیرمان:

-

" از آینه بپرس نام نجات‌دهنده‌ات را آیا زمین که زیر پای تو می‌لرزد تنها‌تر از تو نیست؟

" پیغمبران، رسالت ویرانی را با خود به قرن ما می‌آورند؟ این انفجار‌های پیاپی، و ابرهای مسموم، آیا طنین آیه‌های مقدس هستند؟ ای دوست، ای برادر، ای همخون وقتی به ماه رسیدی تاریخ قتل عام گل‌ها را بنویس.

" همیشه خواب‌ها از ارتفاع ساده لوحی خود پرت می‌شوند و می‌میرند.

" حس می‌کنم که میز فاصله‌ی کاذبی‌ست در میان گیسوان من و دست‌های این غریبه‌ی غمگین.

" حرفی به من بزن آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می‌بخشد جز درک حس زنده بودن از تو چه می‌خواهد؟

. . .

-

[خودم] باید خودم باد را متقاعد کنم که نوزد باید خودم حرمت کلبه‌ام را به دریا گوشزد کنم زمین جای خطرناکی است و کسی که باید بیاید، همیشه دیر می‌آید. -رسول یونان.

-

[قرار نبود چیزی بنویسم اما شب، سکوت را کلمه می‌کند..]

-

-

یعنی بی‌ربط‌تر از عکسای این‌جا به هم من ندیدم.

•جای خالی• ترکیبی وصفی که نمایان‌گر وجودِ فضایی خالی در باطنِ هر شخص (همچو حفره و خلا) و ظاهرِ هر مکان است که گاه گاه در میان زندگی، ممکن است آدمی از برِ او، نفس کم بیاورد و وای اگر خود به دادِ خود نرسد.