____________________ کمالگرایی افراطی‌ام می‌گوید سر صبر یک زیر متن( علی الحساب جایگزین کپشن) مناسب بنویس برای این جمع دوست‌داشتنی. منتها کلمات درست و حسابی، زیرمتنی که به دلِ من بچسبد دو ساعت زمانم میگیرد که تا دو هفته پیش رو دست نمی‌دهدم. کل ماجرا یک خبر است: ما، استادیاران مدرسه مبنا که مقیم تهرانیم، البته جز آنان که دلشان با ما بود و نشد بیایند، بیست و نهم دی گرد شدیم دور هم و داستان خواندیم و شیرینی خوردیم و گعده کردیم. بیش باد این گعده‌ها، برقرار باشد این جمع. #خرق_عادت @nnaasskk

دو روزه دارم فکر میکنم 😅منم همینا که خانم علیپور میگن😊😊

بسم الله الرحمن الرحیم . قلبم سریع تر از سرعت معمول روزانه اش داشت عملیات خون رسانی را انجام میداد. خون‌ها اما انگار به سر انگشتانم نمی‌رسیدند. دستانم سرد بود و نوک انگشتانم یخ. زیپ کاپشن امیر علی را تا زیر گلویش بالا کشیدم و کلاه بافتنی اش را تا روی پلک‌هایش پایین. یک کتاب پرت کردم توی کیفم. امیر علی که روی صندلی ماشین جاگیر شد سید حسین استارت زد. قلب همچنان با سرعت داشت کارش را میکرد، آنقدر عجول بود در انجام وظیفه اش انگار که میخواست از جایش پرت شود بیرون. زنگ واحد زینب این ها را زدم و امیر علی به طرفة‌العینی خودش را پرت کرد توی بغل خاله زینب و رفت لب تاپ را از جلوی ثنا بکشد جلوی خودش تا ثنا از کلاس آنلاینش جا بماند. زینب دستانم را گرفت و گفت، برو خیالت راحت. به خنده گفتم : اگه اذیت کرد بزنش. قلب ول کن نبود، هی میکوبید هی میکوبید. رسیدیم. سید حسین تعمیر پکیج خراب و سرمای هوا را بهانه کرد و خودش را از آن حجم استرس بیرون کشید و رفت. دلم میخواست بدانم قلب کداممان عجول‌تر است. نشستم به انتظار، به سختی با انگشتهای یخ زده ای که حالا بی حس هم شده بود کتاب را ورق میزدم. انتظار به پایان رسید. به زینب پیام دادم آیة الکرسی بخواند. . چشمانم را آرام باز کردم، قلب انگار خسته شده باشد آرام گرفته بود، نوک انگشتانم حالا حس بیشتری داشت. دستم را توی کیسه‌‌ی بزرگ وسایلم چرخاندم و گوشی را بیرون کشیدم. میس کال داشتم ، از زینب، از سید حسین. وقت برای حرف زدن و توضیح به آنها زیاد داشتم. گوگل را باز کردم و نوشتم :جامعه کبیره، صوتی. نشان پلی را لمس کردم . میثم مطیعی جامعه میخواند و حالا بجای قلب غدد اشکی ام فعال شده بودند. میثم مطیعی میخواند و سوز بهمن ماه از توی راهرو و لای در توی صورتم میخورد. انگار که با صورت شسته شده در مقابل باد بایستی. گونه هایم گوله‌ی یخ شدند. چه گذشت و چگونه گذشت و چه معامله‌هایی با او کردم بماند. میثم مطیعی صدایش رساتر شد و صوتش حزین تر: عادَتُکمُ الاِحْسان وَ سَجیَّتَکُمُ الکَرَم... دلم قرص شد. محکم. . امشب بعد از شام سید حسین گفت: راستی شب شهادته ها. گفتم :پارسال این موقع رو یادته. یادش نبود. من اما همه ی آن لحظه ها را مرور کرده بودم و تا برسد و بخواهم سفره شام را بیندازم و پرت شوم در شیفتِ شبِ خانه داری، مدام زمزمه کرده بودم: عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم. . #هادی_اگر_تویی_که_کسی_گم_نمیشود #شبانه_های_مغز_پر_از_واژه_ی_من #خودم_میدونم_و_خودش . @hiyaam

۱.عضله‌های چشمم زورشان به کوهِ روی پلک چپم می‌رسد. نور آفتابِ ساعت هفت و پنجاه دقیقه‌ی صبح فرو میرود توی چشم چپم، چشم راستم اما کامل بسته است. سرنگ را پر از شربت کوریزان میکنم، هر آنچه لفظ زیر مجموعه‌ی قربان صدقه داریم با صدای زیر که دخترک از خواب نپرد به کار میبرم تا بلاخره سرنگ را در کام پسرک تخلیه کنم. از شب گذشته، گذاشته بودمش بالای سرم، و هندزفری هم رویش. که راس ساعت هشت توی گوشم بگذارم و کتاب را ورق بزنم و شیرینی چون عسلِ قلم نویسنده را مزه مزه بچشم. یک چشمی نگاهی به کتاب می‌اندازم. کوه پلک چپم خیلی سنگین است. کتاب را ورق میزنم، دخترک تکان میخورد. کوه پلک چپم خیلی سنگین است. با یک چشم نیمه باز و نیمه جان نگاهی به روی جلد کتاب میکنم. میگویم جناب احمد محمود شرمنده، امروز هم نمیشود، دیشب تا دیر وقت بیدار بودم و فقط کمی تا بیدار شدن بچه ها فرصت خواب دارم. . ۲.مبارکه با شوق و ذوق چند صوت فرستاده که موضوع داستانم را پیدا کردم و فلان و بهمان. حتی یادم نیست کی پیامش را باز کردم و جواب ندادم، میروم که جواب بدهم ، چند دقیقه ی اول فقط از شرایط ظاهری خانه و وقت کم و آلرژی بی امان پسرک میگویم، خوب که سبک میشوم به طرح داستانش می‌پردازم . یکی دو دقیقه صوت پر کرد که درکت میکنم و ادامه‌ی کار. . ۳.با زینب رسماً وارد صحبت جدی کاری میشوم، و خودم هم نمی‌فهمم از کی و کجا شروع شد که وسط بحث به آن مهمی عکس های برج هیجان بازی ریحانه و حیوون بازی امیر علی رد و بدل شد و یک دل سیر از اسارتمان میان حجم عظیم اسباب بازی‌ها گفتیم و هشتک همیشگیمان که از نوشتنش اینجا معذورم. . ۴.شربت کوریزان پلک‌های پسرک را سنگین میکند و به التماس دخترک را هم خواب میکنم تا با خیال راحت بنشینم سر جلسه. به محض اینکه میکروفن را باز میکنم: به نظرم برای فعالیت در حوزه‌ی نوجوان. مامااااان باید حتما تفکیک سن رو داشته باشیم. ماماااان آآب. و خب طبیعتاً این یه انرژی زیادی میخواد. ماماااان کیک و شیر هم می‌خوام که به نظرم اول با یک رده سنی شروع کنیم. ماماااان بیااااا خواهر جونم بیدار شد. که اگر با این حجم از داد زدن های پسرک بیدار نمیشد جای تعجب داشت. . ۵.صدای سکوت نیمه شب اتاقم را با هیچ صدای دیگری عوض نمیکنم. انگشتان دستم را باز میکنم مثل شانه میبرم لای موهایم و پایین میکشم. بین همه‌ی انگشتانم حجم زیادی از تارهای سیاه و سفید جا می‌ماند. سوغاتی سه و ماه نیمه گی دخترک است. میگذرد و چون میگذرد غمی نیست. . #مادری_حس_قشنگیست_که_جریان_دارد #شبانه_های_مغز_پر_از_واژه_ی_من #روزمرگینامه . @hiyaam