سلام فعلا معلوم نیست و باید منتظر بمونید. خط قرمز رو هم، لطفاً برای پی‌دی‌افش صبر کنید. #پاسخگویی_فرات

سلام فعلا به دلایلی شرایطش نبوده. اگر شرایط فراهم باشه ان‌شاءالله چاپ هم می‌شه. #پاسخگویی_فرات

#مه_شکن🌷دعای روز بیست و پنجم #ماه_رمضان 🌷 چند روزی آسمان نزدیک است؛ لحظه‌ها را دریاب...✨🌙 التماس دعا #مه_شکن http://eitaa.com/istadegi

🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰 📖 مجموعه داستان #بازگشت_گاه ⚠️ داستان اول: چاه ✍️ #فاطمه_شکیبا 1 گیج و نامتعادل، خودم را می‌رسانم به دستشویی. در دستشویی را باز می‌کنم. پسربچه خیره شده است به من. روبه‌روی روشویی ایستاده. موهایش ژولیده است و صورتش کثیف؛ لباسش هم. دارد حالم را بهم می‌زند. بوی گند می‌دهد. با طلبکاری خیره است به چشمان من. چشمانش شبیه چشمان رونالد است؛ پسرم. همیشه همینطوری نگاهم می‌کرد. داد می‌زنم: گم شو کثافت! و تکیه‌ام را از در دستشویی برمی‌دارم و دستم را بالا می‌برم که بزنم توی صورت سیاه و کثیفش؛ اما غیب می‌شود. مثل دود. مثل دودِ سیگارم. از هم می‌پاشد و من دیگر نمی‌توانم در برابر حالت تهوع مقاومت کنم. قدمی به جلو برمی‌دارم و خم می‌شوم روی روشویی. تمام دل و روده‌ام را بالا می‌آورم. گلویم می‌سوزد. به صورت نتراشیده خودم در آینه نگاه می‌کنم؛ باید اعتراف کنم که دیگر خوش‌قیافه نیستم. شاید برای همین آن زن احمق، مونیکا، من را رها کرد و توله‌مان را هم با خودش برد. خب به درک! بلند قهقهه می‌زنم. صدایم می‌خورد به دیوارهای سرامیکی دستشویی و برمی‌گردد به سمت خودم. مثل جادوگرها قهقهه می‌زنم. مثل هیولاها. رگ‌های اطراف سر و گردنم بیرون می‌زند. صورتم سرخ شده. همرنگ همان شرابی که خوردم. از دستشویی بیرون می‌زنم؛ تلوتلوخوران. بلند داد می‌زنم: آهاااااااااااااااااای... کثافتااااااااااااااا... بیاین ببینم... می‌خورم به دیوار راهرو و راست می‌ایستم. رونالد خیره می‌شود به من. مقابلم ایستاده. با پیراهن کرم رنگ کثیف و پر از لکه‌های سیاه که به تنش زار می‌زند. با دستان کثیف مشت کرده. با نگاه طلبکار. سخت است این که بتوانم کلمات را درست انتخاب کنم و کنار هم بچینم: تتتووو... ایییینجاااا... چچچه... غغغلطی مممممی‌کنی گگگوساله؟ و فقط نگاه می‌کند. چرا انقدر لباسش کثیف است؟ شبیه آن آشغال‌های عراقی شده. چشم‌هایش تبدیل به دهان می‌شوند. داد می‌کشد: چرا ولم کردی؟ تو اونور دنیا چه غلطی می‌کردی؟ دوست دارم مثل قدیم، زانو بزنم مقابلش و دو طرف صورتش را با دست بگیرم: اگه ما اون تروریست‌ها رو توی عراق نمی‌کشتیم، باید توی خیابونای اسپرینگ‌فیلد باهاشون می‌جنگیدیم. ولی نمی‌گویم. صدبار گفتم و نفهمید. به جهنم. قدمی به جلو برمی‌دارم. دود می‌شود دوباره. می‌زنم زیر آواز: - O say, can you see, by the dawn's early light (در این سَحَر به من بگو چه می‌بینی...) ... صدایم را کلفت می‌کنم که باشکوه‌تر شود. سرخوشانه به سمت میزی می‌روم که وسط آشپزخانه است. خانه پر است از ستاره. ستاره سفید پنج‌پر روی زمینه آبی. خانه پر است از مِه آبی. پر از خط‌های قرمز و سفید. بلند قهقهه می‌زنم: - What so proudly we hailed at the twilight's last gleaming… (آیا آن پرچمی که دیشب بر آن سلام دادیم را اکنون در نور سحرگاهان می‌بینی؟) میز می‌لرزد. یکی دارد تکانش می‌دهد. بطری مشروب می‌افتد و در هوا می‌گیرمش. باز هم بلند می‌خندم: خخخخب ریچااااارررررد! هنوزززز انقدرام پیرررر نشدی! صدای لولای زنگ‌زده در می‌آید. ستاره‌های سفید می‌رقصند. انگار دست و پا دارند. با انگشت به یکی‌شان که از همه بهتر می‌رقصد می‌گویم: هی مریلند! هیع... بیا با من برقص! یک ستاره دیگر کنارش می‌رقصد. سکسکه‌ای می‌کنم و مریلند از من خوشش نمی‌آید. رو می‌کنم به ستاره دیگر: هیع... تو باس ویر... هیع... ویرجینیییییی... ویییییییییرجیننننیا باشی... هیع! اااازت... خخخخوشم... ممممییییییییاد! در اتاق خواب باز می‌شود. هوا گرگ و میش است و من چراغی روشن نکرده‌ام. لازم نیست؛ این ستاره‌ها روشنند. صدای زوزه سگ می‌آید؛ صدای زوزه جرج. داد می‌زنم: آهااااای! کجایی جرج... هیع... اچ دبلیو بوش؟ و باز هم می‌زنم زیر خنده و با خنده به ستاره‌ای که دارد کنار گوشم چرخ می‌زند می‌گویم: کلرادووو! من عااااااااشقِ... هیع... بوش پدرم! در اتاق خواب بیشتر باز می‌شود و قامت دخترکی هفده ساله را در آن می‌بینم. خیره است به من و اخم‌هایش را در هم کشیده. چشم‌های سیاه و درشت آسیایی‌اش پرُند از نفرت. داد می‌زنند. با لباس‌های پاره و کثیف ایستاده مقابلم. با روسری نیمه‌باز و موهایی که روی صورتش ریخته. موهای بلند و سیاه. زیر چشمان گود رفته‌اش سیاه شده و رد اشک پیداست. دارد جیغ می‌کشد. بلند جیغ می‌کشد بدون این که دهانش را باز کند. از صدای جیغش همه‌چیز می‌لرزد. داد می‌زنم: خفه شو! ✍️ #فاطمه_شکیبا 🔸 #ادامه_دارد ... #روز_قدس #ماه_مبارک_رمضان http://eitaa.com/istadegi

🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰 📖 مجموعه داستان #بازگشت_گاه ⚠️ داستان اول: چاه ✍️ #فاطمه_شکیبا 2 یادم نیست نام دخترک چه بود. از من خوشش نمی‌آمد. دخترهای عراقی کلا ما را دوست نداشتند. همین یکی که دائم جیغ می‌زد و با کلمات حلقی عربی‌اش حرف‌هایی می‌زد که نمی‌فهمیدم؛ اما از حالتش حدس می‌زدم گاه التماس می‌کند و گاه نفرین. آخرش یادم نیست خودش مُرد، خودش را کشت یا خودم کشتمش؟ حالا ایستاده مقابلم. لیوانم را پرت می‌کنم به سمتش؛ اما می‌خورد به دیوار و می‌شکند. پسرک از راهرو می‌آید بیرون. خیره خیره نگاهم می‌کند. مگر دود نشده بود؟ این رونالد است. رونالد، پسرکوچولوی احمقم که دست مونیکا را گرفت و ترکم کرد. نه... رونالد نیست. شبیه آن توله‌سگ عراقی ست. با لباس چرک و دست و صورت سیاه و کثیف. موهای سیاه، چشمان سیاه و پوست تیره. نشاندمش روی بشکه، یک سیب سرخ را گذاشتم روی سرش. لانچر آرپی‌جی را گذاشتم روی شانه‌ام. رابرت قهقهه زد. گفتم: سر بیست دلار شرط می‌بندم که می‌زنمش! پسرک با صورت خونی و کثیف نگاهم می‌کرد فقط، مثل الان. سیب روی سرش می‌لرزید. رابرت بیشتر خندید: مطمئنی؟ نگفتم آره. ماشه را فشار دادم. زدمش. بیست دلار را هم بردم. پسرک ایستاده سر جایش و دخترک جیغ می‌کشد، با صدای گرفته. صدای زوزه جرج بلندتر می‌شود. برمی‌گردم و جرج را می‌بینم که از در آشپزخانه بیرون می‌آید. تلوتلو می‌خورد. بطری مشروب را برمی‌دارم و قلپ‌قلپ می‌نوشم. ستاره آریزونا دارد با ایندیانا تانگو می‌رقصد. - تو هم مست کردی جرج؟ بیا با هم برقصیم! جرج دور خودش می‌چرخد و زوزه می‌کشد. هوای بیرون، ابری، طوفانی و گرگ و میش است. دخترک و پسرک قدم قدم نزدیک می‌شوند به من. خم می‌شوم تا جرج را نوازش کنم. سگ سیاه و عضلانیِ نژاد دوبرمن که بهترین رفیقم بوده این سال‌ها؛ بی‌رحم و دوست‌داشتنی. جرج حالش خوب نیست. خودش را می‌کشد به زمین و در و دیوار. دخترک و پسرک را می‌بیند و زوزه می‌کشد. پشت سرش، صدای قدم‌های کسی را می‌شنوم. پشت سر قدم‌های نامتعادل جرج، جوانی با گام‌های محکم از آشپزخانه بیرون می‌آید. یک جوان لاغر و بلند، با سر تراشیده و پوست سبزه؛ با لباس‌های نارنجی ابوغریب. لباس‌های نارنجی خونین و پاره‌پاره. می‌شناسمش جوانک احمق را. اسمش را یادم نیست ولی خوب می‌شناسمش. یادم نیست توماس از جانش چه می‌خواست ولی هرچه بود، جوابی نداشت بدهد. آخرش هم توماس به من گفت: مال خودت، این دیگه به درد من نمی‌خوره. یه جوری ببرش که کسی نفهمه توی اتاق من بوده. خب من کارم همین بود. جوانک دیگر به درد نمی‌خورد، این بود که انداختمش جلوی جرج. جرج هم از غریبه‌ها خوشش نمی‌آید. من کاری نکردم؛ فقط قلاده جرج را باز کردم، نشستم روی میز و ساندویچ هات‌داگ ناهارم را با لذت خوردم و درحالی که سیگار دود می‌کردم، به صدای فریادهای جوانک گوش دادم که کم‌کم خاموش شد. تقصیر من چیست؟ جرج گرسنه بود و من هم یادم رفت دستان جوانک را باز کنم. البته یادم اگر می‌آمد هم، دستانش را باز نمی‌کردم که بتواند با جرج عزیز من درگیر بشود و زخمی‌اش کند. آخرش نفهمیدم جوانک همان لحظه مرد یا چند روز بعدش بخاطر خونریزی. راستش ما بتادین و نخ‌های بخیه‌مان را برای یک مسلمان تروریست حرام نمی‌کنیم. جوانک ایستاده مقابلم با همان لباس‌های خونین و پاره. جای دندان‌های جرج، بزاق جرج را روی لباس و بدنش می‌بینم و داد می‌زنم: دمت گرم جرج! عجب دندونایی! جوانک یک قدم جلو می‌آید و جرج را با لگد، می‌کوبد زمین. جرج دیوانه شده. زوزه می‌کشد و خودش را می‌کوبد به پایه‌های میز. لیوان خالی مشروب می‌افتد روی سرش و می‌شکند. جرج هم می‌افتد و کف سفید از دهانش می‌ریزد بیرون. فکر کنم جرج هم مُرد. نگفتم مسلمان‌ها تروریستند؟ بطری مشروب را خالی می‌کنم روی سر جرج. ایستاده مقابل رئیس جمهور. لباس یونیفرم نظامی پوشیده. دارد مدال می‌گیرد. مدال شجاعت. جرج یک سرباز شجاع بود که دارد می‌رقصد میان ستاره‌ها. *** ✍️ #فاطمه_شکیبا 🔸 #ادامه_دارد ... #روز_قدس #ماه_مبارک_رمضان http://eitaa.com/istadegi

🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰 📖 مجموعه داستان #بازگشت_گاه ⚠️ داستان اول: چاه ✍️ #فاطمه_شکیبا 3 - دوتا میکرویوزی می‌خوام با خشاب بیست‌تایی. سه‌تا بسته فشنگ نُه میلی‌متری پارابلوم هم می‌خوام. این را می‌گویم و دود سیگارم را می‌فرستم پشت سر فروشنده پیر که می‌رود سفارشم را بیاورد. با انگشت روی پیشخوانش ضرب می‌گیرم و در ذهن، برنامه می‌ریزم برای عملیات. خودم دیدمشان. یک کاروان تروریست دارند هر روز صبح می‌روند به ساختمان یک مدرسه. می‌خواهند حمله کنند به کاخ سفید. باید نابودشان کنم. من هنوز سربازم. من قهرمان مبارزه با تروریسمم. میکرویوزی‌ها و بسته فشنگ را می‌گذارد مقابلم: اینا خیلی خطرناکن ریچارد. برای حفاظت از خودت گزینه‌های بهتر هم دارم! سیگار را گوشه لبم نگه می‌دارم و هزینه خریدهایم را حساب می‌کنم: من یه سربازم ارل. این خوشگلا رو بهتر از تو می‌شناسم. بطری ویسکی را از جیبم در می‌آورم و قلپ‌قلپ می‌نوشم. مسلسل میکرویوزی را در دستم می‌گیرم و سبک سنگین می‌کنم: اینا فوق‌العاده‌ن ارل. جون می‌دن برای یه مهمونی حسابی. ارل قهقهه می‌زند و می‌گوید: امیدوارم خودتو توی دردسر نندازی. خریدها را برمی‌دارم و از مغازه بیرون می‌زنم. داخل ماشین می‌نشینم و دانه‌دانه، فشنگ‌ها را در خشاب جا می‌زنم. چقدر خوش‌دست و نو هستند این میکرویوزی‌ها! دوباره چند قلپ ویسکی می‌نوشم. تا قطره آخرش. بطری خالی را پرت می‌کنم توی خیابان. راه می‌افتم به سمت مقر تروریست‌ها. همین نزدیک‌اند. مطمئنم رهبرشان همان جوانک احمق است. سرم داغ شده از هیجان عملیات. مثل قدیم ذوق دارم. پسرک را می‌بینم و دخترک را که کنار خیابان ایستاده‌اند. خودشانند... دارند می‌روند برای عملیات. کثافت‌های تروریست! تروریست‌ها تجمع کرده‌اند مقابل ساختمان یک مدرسه. دورتادور دخترک و پسرک و جوانک، پر است از تروریست. تروریست‌های کوچولو و مادرهاشان. چه سر و صدایی! میکرویوزی‌ها را در می‌آورم و روی حالت رگبار می‌گذارم. از ماشین پیاده می‌شوم و داد می‌زنم. تلوتلو می‌خورم. داد می‌زنم و سیگار می‌کشم و انگشت می‌گذارم روی ماشه. سرم داغ است. جیغ می‌زنند تروریست‌ها. فرار می‌کنند بزدل‌های احمق. یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت... نمی‌دانم چندتاشان را زدم. مثل برگ پاییزی ریختند روی زمین. حقشان است توله‌سگ‌ها. مثل دختربچه‌ها و پسربچه‌های مدرسه‌ای لباس پوشیده‌اند. خشابم را خالی می‌کنم روی سرشان. فرار می‌کنند داخل مدرسه. تیر یکی از یوزی‌ها تمام می‌شود. صدای جیغ می‌آید و بوی خون. صدای ناله. یوزی در دستم داغ کرده است. گریه می‌کنند بچه‌ها. این تروریست‌ها بچه‌های مدرسه‌ای را گروگان گرفته‌اند. خشاب نو جا می‌زنم و مدرسه را می‌بندم به رگبار. دوباره می‌ریزند روی زمین. خون. جیغ. گریه. آهان! می‌کشم این تروریست‌های لعنتی را. قهقهه می‌زنم. بلند. دور خودم می‌چرخم و شلیک می‌کنم. هشت... نه... ده... یازده... دوازده... سیزده... چندتا کُشتم؟ مثل بازی‌های ویدئویی ست. من هفت‌تا جان دارم. کلی امتیاز گرفته‌ام. مدال شجاعت می‌گیرم. می‌کشم... صدای آژیر می‌آید. آژیر پلیس. حتماً فهمیده‌اند تروریست‌ها اینجا هستند. خشاب تمام می‌کنم. برمی‌گردم سمت ماشین پلیسی که در فاصله چندمتری‌ام ایستاده. درهایش باز است و پلیس‌ها پشت آن سنگر گرفته‌اند. حتما می‌خواهند حمله کنند به تروریست‌ها. اسلحه‌هایم را بالا می‌گیرم و داد می‌زنم: من خشابم تموم شده. دارید بهم بدید؟ اینجا پر از تروریسته! من پیداشون کردم. بیاید دستگیرشون کنیم... و با هر کلمه قدم‌قدم نزدیک می‌شوم به پلیس‌ها. یک نفرشان دارد پشت بلندگو چیزی می‌گوید اما نمی‌شنوم. دو قدم که جلوتر می‌روم، صدای رگبار در گوشم می‌پیچد و چند ضربه محکم به تنم می‌خورد. می‌افتم روی زمین. کار تروریست‌ها بود؟ شاید. من برای آمریکا مُردم. نفسم بند می‌آید. مدال شجاعت می‌گیرم. نمی‌توانم تکان بخورم. خون غلیظ از تنم می‌جوشد. یک پلیس می‌آید بالای سرم و با لگد، اسلحه‌ام را که روی زمین افتاده دور می‌کند. یک هیولای سیاه هجوم می‌آورد به سمتم. با چشمان آتشین و دندان‌های تیز؛ مثل دندان‌های جرج. می‌خواهد پاره‌ام کند. می‌خواهم از پلیس‌ها کمک بخواهم؛ اما نمی‌توانم. دارم می‌سوزم. جوانک و دخترک و پسرک بالای سرم ایستاده‌اند و پایشان را روی بدنم فشار می‌دهند. پلیس‌ها چرا حواسشان نیست؟ افتاده‌ام هم‌سطح پسر نوجوان سیاه‌پوستی که روی زمین افتاده، پشت به من، غرق در خون. جای گلوله میان موهای فرفری سیاهش پیداست. چشمان بی‌روح و آبی‌رنگ یک دخترک را می‌بینم که افتاده روی زمین و خون دویده میان موهای طلایی‌اش. سرش هم‌سطح من است. پوست کک‌مکی‌اش سفید سفید شده. دارم می‌افتم توی دهان هیولا. توی یک چاه... - مرکز، مهاجم کشته شد. همدستی نداره. آمبولانس لازم داریم... پایان #فاطمه_شکیبا #روز_قدس #ماه_مبارک_رمضان http://eitaa.com/istadegi

سلام بله برای همین بود که آدم بهتری شد؛ بهتر از قبلش.... #پاسخگویی_فرات

پیام یکی از مخاطبان عزیز که در اسکرین‌شات نمی‌گنجید: 💬سلام و خداقوت طاعات قبول من تو سه روز رمان خط قرمز رو تموم کردم.(امروز که ۷اردیبهشته تموم شد) تو این سه شب خیلی خواب ناآرومی داشتم. خیلی روحم پر از غصه و کلافگی بود. اتفاقات انقد زیبا کنار هم گذاشته شده بود و انقد با قلم روان و پی در پی بود که انگار اونجا گیر کرده بودم و روی روح و روانم اثر گذاشته بود... من شخصا مال این دنیا نبودن رو از عباس فهمیدم. به آب و آتیش زدن رو فهمیدم. که این ویژگی های خاص و خالصانه‌ی عباس و حامد و کمیل و .... خیلی کمیابه. اگر چه هست اما کم است.... جایگاه من و امثال من، فقط غبطه خوردن است و دعا برای امثال عباس ها و نهایتا دستگیری و توسل بهشون .... فقط چند تا سوال برام بود: ۱) ضرورت آوردن اسم خانم رحیمی و درگیری فکری عباس چی بود؟ چون کلا متوقف شد و بهش پرداخته نشد... البته حدسم اینه که به بعدی از شخصیت زندگی عباس که مثل یه آدم معمولی بخواد عاشق باشه و زندگی کنه بهش پرداخته شده.... ۲)شهادت عباس دی ۹۶ که تظاهرات اقتصادی بود اتفاق افتاد. درسته؟ در واقع یه همچین نیروی اطلاعاتی به این با نفوذی واقعا در همین تظاهرات ها شهید شده یا خط داستان اینطور رقم خورده؟ ۳) اون قسمت هیات محسن شهید و پایگاه مسجد و سید حسین رو من حدود دو سال پیش تو یه رمان دیگه جای دیگه خونده بودم. ولی فقط همون یه برش. از نگاه بچه های پایگاه بود اونجا که یه مربی سرود میاد مسجدشون و اینا هم در به در این گروه صادق شیرازی هستن که داره جذب میکنه و موتور بچه ها رو داغون کردن و به امام جماعت حمله کردن. تا اینکه داداششون سید حسین از سوریه میاد و..... میخواستم ببینم این تیکه از رمان رو قبلا کجا منتشر کرده بودین؟ در پایان خیلی براتون دعا کردم و خییییلی غبطه خوردم به این همه تسلط و اطلاعاتتون و قلم پر نور و موثرتون. از خدا شهادت به موقع و زیبا رو براتون آرزو کردم، فرات بزرگوار.... قلمتون پر تاثیر... یاعلی 🌿🌿🌿 سلام اولا سپاس از لطف شما و این که وقت گذاشتید برای رمان. و ممنونم که نظرتون رو برام فرستادید. علت اشاره به خانم رحیمی و بعد فراموش شدنش، این بود که عباس یک جهش روحی کرد میانه داستان و شیداتر شد برای شهادت؛ و این عشق بزرگ کاری کرد که خانم رحیمی رو از یاد ببره. در دی ماه ۹۶ شهید داشتیم؛ شهدایی که خیلی مظلومانه و در سکوت به شهادت رسیدند ولی نه دقیقا مثل عباس. این که عباس اینطور شهید شد بخاطر خط داستانی بود و در حقیقت چنین ماجرایی نداشتیم قسمت‌هایی که ذکر کردید مربوط به رمان نقاب ابلیس بنده است. ممنونم از لطف شما. #پاسخگویی_فرات