#یادداشت_مهمان 🌀 تواضع و خدمت روحانیت به مردم 📝 میراث هزار ساله‌ی روحانیت 🖋 سلمان ابراهیمی 🔹 بزرگترین توفیقات معنوی می‌توانند به شدیدترین چالش اخلاقی و رفتاری نیز بدل شوند. بطور مثال ورود به حوزه‌ی علمیه یکی از فرصت‌های نورانی و ارزشمندی است که خداوند متعال در اختیار انسان می‌گذارد. یکی از اموری که در حوزه‌های علمیه نیز به‌شدت روی آن مانور داده می‌شود، این است که خداوند توفیقی خاص و منحصر بفرد به طلاب داده است و تو گویی طلاب انتخاب‌شده از جانب خدای مهربانند برای تبلیغ دینش. این جملات آشنا را در اولین سخنرانی‌ها بعد از پذیرش طلبه ها در حوزه، از جانب مدیران و مسئولان حوزوی زیاد شنیده‌ایم. 🔹 البته که سخن حقی است و توفیق علم‌آموزی آن هم از جنس معارف الهی توفیقی است که در روایات نیز بسیار بدان اشاره و تأکید شده است. «عالِمُ ینْتَفعُ بِعِلْمِهِ افضَلُ مِنْ سَبْعَینِْ اَْلفَ عابِد؛ دانشمندی که از دانش او بهره ببرند، از هفتاد هزار عابد برتر است». اما رفتار شایسته‌ی این طرز تلقی، باید بگونه‌ای باشد که طلبه در درون و باطن خویش خود را متواضع در برابر مردم و موظف به تبلیغ بداند. و همچنین دائما با خود مرور کند که تفاوت من با دیگران بدین معناست که مسئولیتی عظیم به واسطه‌ی این انتخاب بر عهده‌ی من گذاشته شده است و بازتاب بیرونی این طرز تلقی نیز باید به صورت تواضع و انجام وظیفه نمود پیدا کند؛ تا جایی که طلبه خود را هم‌سطح سایر مردم دانسته و هرگز خود را یک سر و گردن برتر و بالاتر نداند. 🔹 عجب، غرور علمی، برتر دانستن خویش درامور عبادی و معنوی، منحصر کردن عنایت خداوند و اهل البیت علیهم السلام به خویش، بی‌اشکال دانستن انجام یک اشتباه برای خود و در عین حال تکفیر دیگران بابت انجام همان اشتباه، از جمله عوارضی است که ممکن است در صورت عدم مراقبت از نفس برای طالبان علوم دینی به وجود آید. 🔹 تقدس حوزه نه از نامش بلکه به دلیل کثرت تربیت‌یافتگانی است که بر مبنای معارف دین و منطبق با خصیصه‌های اخلاقی رشد یافته‌اند. باید بپذیریم که تقدس حوزه، تقدسی مطلق نیست که با صِرف ورود به آن خود را مبرا از هر خطا بدانیم. 🔹 اگرچه عالمان، عابدان، مجتهدان و عارفان زیادی با دود چراغ همین حوزه‌ها و حجره‌ها تربیت شدند و هم خود راه سعادت را پیمودند و هم دیگران را به مسیرحق دعوت نمودند و اگر چه برخی عمامه ها توهم‌زدا هستند و توهم خودبرتربینی را از صاحبانش دور کرده و تعبد و بندگی را در وجودشان به تصویر ‌کشیده است؛ اما برای برخی که کمتر مراقب نفسانیات خویش بوده‌اند همین عمامه که بالاترین وسیله کسب نورانیت بوده است موجب خلق توهم شده است!! تمسک به شئون و وجاهت‌های خودساخته، خود را تافته‌ی جدابافته دانستن از دیگران و در یک کلام مرزبندی بین خود و سایر خلق، آسیبی است جدی که همواره حوزه‌های علمیه را مورد تهدید قرار می‌دهد و در صورت عدم مراقبت چه بسا موجب تنزل اعتماد مردم به روحانیت خواهد شد. لذا همیشه باید مراقبت صفا، صداقت، تواضع و اخلاصی که میراث هزارساله‌ی روحانیت است باشیم و این امانت را به درستی و طهارت کامل به نسل‌های آینده تحویل دهیم. #تلنگر_معنوی @Manahejj