🌷) بیانِ پرسش شماره: ۱۲🔴👇🔴

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱🌹⊰━━━━─ #پرسش شماره: ۱۲ ─━━━━⊱🌹⊰━━━━─ ❓❔👈 با مدّ نظر داشتنِ پرسش و جواب شماره: ۰۲، آیا می توان این گونه اذعان داشت که کلمه 《قَادِرٌ》در آیه ۳۷ سوره مبارکه انعام یعنی:《قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ》صفه مشبّهه می باشد؟ 👆👈به دلیل آن که ثبوتِ وصفِ {قدرت} به دلالت عقلی و مقام استعمال، برای ذات اقدس الهی، دائمی می باشد و از طرفی مفادِ صفه مشبّهه، ثبوتی است لذا حکم به صفه مشبّهه می شود. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ #جوابِ پرسشِ شماره: ۱۲ ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ 📝 اگر چه جوابِ پرسشِ شماره: ۱۲، از جواب شماره: ۰۴ روشن و واضح است لکن در این باره گفته می شود: 👏خیر، به هیچ وجه نمی توان به صفه مشبّهه بودنِ 《قَادِرٌ 》 در آیه شریفه، به جهت وجود دلالت عقلیّه و لحاظ مقام استعمال، حکم ‌نمود؛ توضیح مطلب آن که:👇 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک کانال #کانال_ادبیات_عرب: 🔺 http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28

#توضیح_مطلب: 🔸قبل از بیانِ پاسخِ پرسش مذکور، ابتدائاً لازم است، #حدوث و #ثبوت را از منظر علماء بیان نماییم؛ 👥 برخی از علماء در توضیح و تفسیر دو عنوان #ثبوت و #حدوث، بیاناتی را مطرح کرده اند لکن در این زمینه صاحب کتاب الجدید في الصَّرف و النَّحو، تصویر دقیقی را به متعلّم ارائه می دهند؛ ایشان می نویسد: 👈«الکَلِمَاتُ التَّالِیَةُ: شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ، ضَاْرِبٌ و مَضْرُوْبٌ، آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ، شُجَاعٌ، جَبَانٌ، عَفِیْفٌ، کَرِیْمٌ، بَخِیْلٌ و نَزِیْهٌ، کُلُّهَا تُسَمَّی (صِفَاتٍ) غَیْرُ أنَّنَا نَرَی البَعْضَ مِنْهَا تَکوُنُ عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ أعْنِی أنَّهَا تَعْرِضُ ثُمَّ تَزُوْلُ، فإنّ الإنْسَانَ مَثْلَاً لا یَکُوْنُ فِي کُلِّ أوْقاتِهِ ضَاْرِبَاً أوْ مَضْرُوْبَاً فَقَدْ یَکُوْنُ ألآنَ ضَاْرِبَاً و بَعْدَ لَحْظَةٍ مَضْرُوْبَاً و مٍثْل ذَلِکَ شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ و آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ؛ و هَذَا هُوَ مَعْنَی الصِّفَاتِ العَارِضَةِ غَیْرِ المُسْتَقَرَّةِ و یُعَبَّرُ عَنْهَا (عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ). 👈و نَرَی بَعْضَ هَذِهِ الصِّفَات ثَابِتَاً أی أنَّ الصِّفَةَ تَکُوْنُ دَائِمَةً فِي مَوْصُوْفِهَا و لَا تَزُوْلُ کَـ«الکَلِمَاتِ: شُجَاعٌ، جَبَانٌ، کَرِیْمٌ، عَفِیْفٌ، نزیهٌ» فَإنَّ صِفَةَ الشّجَاعَةِ و العِفَّةِ و أمْثَالَهُمَا هِیَ ثَابِتَةٌ دَائِمَةٌ لَا تَتَغَیَّرُ و یُعُبَّرُ عَنْهَا عَلَی وَجْهِ الثُّبُوْتِ فَعَلَی هَذَا البَیَان، الصِّفَةُ المُشَبَّهَةُ تَدُلُّ عَلَی مَعْنَی الصِّفَةِ و عَلَی صَاحِبِهَا و عَلَی ثُبُوْتِ تِلْکَ الصِّفَةِ لَهُ و تَحَقُّقِهَا ثُبُوْتَاً زَمَنِیّاً عَامَّاً (یَشْمُلُ المَاضِي و الحَاضِرَ و المُسْتَقْبلَ)؛ و النَّاطِقُ بِتِلْکَ الکَلِمَة إنَّمَا یُرِیْدُ الأُمُوْرَ المَذْکُوْرَةَ مُجْتَمَعَةً عَلَی الأقَلِّ إنْ کَانَ خَبِیْرَاً بِاللُغَةِ و بِدَلَالَةِ الفَاظِ فِیْهَا»؛ #به_عبارتی_دیگر کلماتی همچون: {شارب و مشروب}، {ضارب و مضروب}، {شجاع}، {جبان} و ... به نام {صفات} شناخته شده اند لکن در این باره میان آن ها فرقی را مشاهده می کنیم به این صورت که برخی از آن ها دلالت بر حدوث دارند به گونه ای که آن صفات بر ذات و موصوفِ خود، عارض می شوند و سپس زائل می گردند یعنی برخی از آن ها درصدد تجلّی و ظهور و بروزِ خارجی حدث، بدون نگاه به دائمی بودن آن در نهان موصوف دارد همانند {ضارب و مضروب} که انسان در تمام اوقات خود و به صورتِ دائمی، ضارب یا مضروب نمی باشد بلکه گاهاً ضارب است و گاها مضروب است (#معنای حدوث)؛ در مقابل برخی از آن ها دلالت بر ثبوت دارند به گونه ای وصف موجود به صورت دائمی برای ذات و موصوف خود لحاظ می گردد و زائل نمی شود همانند {شجاع} در {زید شجاع} که زید وصف شجاعت را به صورت دائمی دارد به گونه ای که از آن جدا نمی گردد (#معنای ثبوت). 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

☑️با وجودِ این که دریافتیم ثبوت در نگاه علماء به چه معنا می باشد، لکن لازم است تحقیق بیشتری را نسبت به این تعبیر (یعنی ثبوت) بیان شود: 🤔 با اندک تفحّص میان کتب نحوی، دریافته می شود که میان ثبوتی که از صفه مشبهه فهمیده می شود با ثبوتی که از غیر آن دریافت می شود، فرق است؛👇

1⃣) صاحب کتاب الفوائد الضیائیّه (شرح ملاجامی) در شرح فرازی از عبارت ابن حاجب یعنی: 《قام به علی معنی الثبوت》می فرماید: {و المراد بکونه بمعنی الثبوت انه یکون کذلک بحسب اصل الوضع فیخرج عنه نحو ضامر و طالق لانهما بحسب اصل الوضع للحدوث عرض لهما الثبوت بحسب الاستعمال}؛ #یعنی مراد از تعبیر ثبوت در تعریف صفه مشبهه، ثبوت به حَسَبُ الوضع می باشد نه ثبوت به حَسَبُ الاستعمال. 👆👈 ایشان با بیان این کلام درصدد اشاره به این مطلب می باشد که ثبوتی که از صفه مشبهه فهمیده می شود غیر از ثبوتی است که از غیر آن فهمیده می شود، است و لذا همانند {ضامر البطن} و {طاهر القلب} را از تعریف صفه مشبهه خارج نموده است {لانهما بحسب اصل الوضع للحدوث عرض لهما الثبوت بحسب الاستعمال}. 🔺نتیجه: ایشان به صراحت میان این دو ثبوت فرق گذاشته است. 📚برای مطلب فوق، رجوع نمایید: الفوائد الضیائیّه (معروف به شرح ملّا جامی)، ص۴۰۴، الطبعه الثانیه، مکتبه النهاوندی. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

2⃣) مرحوم رضی در شرح این فراز می فرماید: {قوله: 《علی معنی الثبوت》؛ ای الاستمرار و اللزوم ... و یخرج عنه نحو ضامر و شازب و طالق و ان کان بمعنی الثبوت لاَنّه فی الاصل للحدوث و ذلک لان صیغه الفاعل موضوعه للحدوث و الحدوث فیها اغلب...}؛ #یعنی مراد از تعبیر ثبوت در تعریف صفه مشبهه، ثبوت به دلالت مطابقی می باشد لذا همانند {ضامر البطن} از تعریف صفه مشبهه خارج می شود اگر چه از آن ثبوت فهمیده می شود. 👆👈وی با بیان تعبیر {ان وصلیه} در عبارتِ 《و ان کان بمعنی الثبوت》 درصدد اشاره به این بوده که ثبوت موجود در همانند {ضامر البطن} به جهت وجود قرائن می باشد در حالی که ثبوت موجود در صفه مشبهه به جهت اصل وضع خود است. 🔺نتیجه: ایشان میان این دو ثبوت هم فرق گذاشته است. 📚برای مطلب فوق، رجوع نمایید: شرح کافیه ابن الحاحب (معروف به شرح رضی)، ج۰۳، ص۵۰۰، الطبعه الثانیه، دارالکتب العلمیه. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

🔴با توجه به بیان فوق نتیجه بر آن می شود که ثبوت بر دو نوع می باشد: یکی ثبوتی که برآمده از مقام وضع می باشد و دیگری ثبوتی که برآمده از مقام استعمال است؛ 🔍از طرفی دیگر ملاک در تشخیص این که فلان کلمه، اسم فاعل است یا صفه مشبّهه، #مقام_وضع است لذا ثبوتی که منجر به اثبات صفه مشبّه بودنِ کلمه می شود، ثبوت برآمده از مقام وضع است نه ثبوتی که برآمده از مقام استعمال باشد بنابراین اگر کلمه ای در مقام استعمال به جهتِ خصوصیّتی همانند مادّه مثلِ {طاهر} و یا... فهماننده ثبوت باشد، دلیل بر صفه مشبّهه بودن آن نیست کما این که از دو بیان فوق، به راحتی مطلبی که عرض شد، دریافته می شود. ✅با این بیان، ظاهراً برخی از علماء از آن جهت که میانِ ثبوتِی که از مقام استعمال کشف می شود و میانِ ثبوتیِ که از مقام وضع کشف می شود، خلط کردند، وزنِ {فاعل} را مشترک میان صفه مشبّهه و اسم فاعل دانسته اند. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

💢با این حساب نسبت به آیه موردِ سوال گفته می شود: 🔸متکلّم بلیغ با بیان کلمه 《قادر》 در آیه ۳۷ سوره مبارکه انعام یعنی:《قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ》،درصدد طرحِ #حدوث و تجلّیِ وصفِ قدرت می باشد نه #ثبوت وصف قدرت زیرا اگر در این آیه، خداوند متعال درصدد بیان ثبوت وصف قدرت بود، آن گاه می بایست از وزن صفه مشبّهه بهره می بُرد و می فرمود: {قُلْ إِنَّ اللَّهَ #قدیر عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً ...ُ} لکن از وزن صفه مشبّهه استفاده ننموده است زیرا اساساً درصدد بیان حدوث و تجلّی قدرت است کما این که زمانی که درصدد طرح ثبوتِ وصف قدرت باشد، از وزن صفه مشبّهه بهره می برند مثلاً در آیه شریفه ۲۰ سوره مبارکه بقره که آمده است:《 إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ》، از آن جهت که ایشان درصدد طرح ثبوت وصف قدرت است، از وزن 《فعیل》 که گویای مفادّ ثبوتی است بهره برده اند؛ #مضاف بر این که اگر کلمه {قادر} و کلمه {قدیر} در دو آیه فوق را صفه مشبّهه بدانیم، آن گاه خلاف مقتضای وضع هیئات را مرتکب می شویم یعنی مقتضای وضع هیئات، گویای آن است که هر کلمه ای که از متکلّم بلیغ صادر می شود، گویای معنایی خاصّ است که این امر با صفه مشبّهه دانستن {قادر} و {قدیر}، ثابت نمی شود؛ از طرفی دیگر ظهور کلمه {قادر} و {قدیر}، نشان دهنده آن است که دو معنا (قادر: معنا حدوثی؛ قدیر: معنای ثبوتی) را بیان می کنند نه یک معنا (معنای ثبوتی) فتامّل. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⚫️فائده: 👤برخی دیگر از نحویّون همانند مرحوم سیّد علی خان مدنی، غافل از اشکال مذکور (یعنی این که تعریف اسم فاعل، به واسطه همانند دائم و راسخ نقض می شود) نشده اند به همین جهت، در بحث اسم فاعل، همچین اشکالی را در قالب تنبیه سوّم ذکر می کنند و می فرمایند: 《قیل هذا الحدُّ منقوض بنحو: خالد و #دائم و ثابت و راسخ و مستمرّ ممّا یدل علی دوام و الثبوت مع انّ کلّاً منها اسم فاعل و لیس علی معنی الحدوث》؛ 🏃‍♂سپس ایشان، پاسخی، از قاضی شهاب الدّین بیان می کنند و در نهایت پاسخ نهایی از دیدگاه خود را اینگونه می آورد: 📝《و لعلّ الاظهر فی الجواب ان یقال: اِنّ الثبوت و الدّوام فی نحو ذلک مدلول المادّه لا الصیغه》. 📚برای مطلب فوق، رجوع نمایید: الحدائق الندیّه فی شرح الفوائد الصمدیّه، ج۰۲ ص۱۹۱، نشر: مهر بیکران. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👈فایل پی دی اف کتاب: 《الرّد علی النّحاه لابن مضاء القرطبی》 ✋ #معرفی_کتاب 📚 #جلد: 01 💢💯#کپی با ذکر منبع. ✳️ ❌ ✳️ http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28 ✳️ ❌ ✳️