سه شنبه ۱۲ دی ماه خواهرم مهمانم بود نمیدانم چه شد که صحبتمان به شهدا رسید ... من از شهیده راضیه کشاورز ۱۶ ساله گفتم و خواهرم از شهید قربانخانی من از شهید محمد حسین حدادیان و خواهرم از شهید صدرزاده من از شهید ذکریا شیری و خواهرم از شهید سیاهکالی ...😭😭 روضه خوبی بود تا رسیدیم به اسم سردار شهید حاج قاسم سلیمانی و بغض های نهفته و اشک های حلقه زده در چشم و سکووووت ... سه شنبه ۱۲ دی ماه آخرِ شب گروه های مجازی را نگاه میکنم عکس های شهید حاج قاسم سلیمانی را میبینم و ذهنم میرود به ۴ سالِ پیش وقتی صبح زود از خواب بیدار شدم و تلوزیون را روشن کردم ، زیرنویس شبکه خبر را میخوانم و دلم میلرزد ... با اینکه آن زمان شناخت زیادی از حاج قاسم نداشتم ولی اشک هایم سرازیر می شود ... به مراسم تشییع سردار میروم و تازه متوجه میشوم چه اتفاقی افتاده و اشک میریزم برای سردار... برای بی خبری خودم ..‌. چهارشنبه ۱۳ دی ماه در اتاقِ خانه مادرم نشسته بودم و بعد از ساعت ها گروه های مجازی را چک میکنم و ناگهان کرمان_تسلیت را میبینم مات و مبهوت از اینکه خبر برای چه زمانی ست ... لرزه به جان و دلم می افتد و سریع به سمت تلوزیون میروم و روشنش میکنم ... صدایم بلند می شود و با بغض میگویم باز چی کار کردن ؟ دوباره شهید ؟ دوباره مادر و کودک بی گناه ؟ روز مادر ؟ زائران شهید سلیمانی ؟ آخه چرا ؟😭😭😭 و بغضم را قورت میدهم به خاطر مادرم ... روز مادر بود و طاقت دیدن غصه و اشک هایش را نداشتم ... اما مادرم هم متوجه می شود و اشک هایمان سرازیر می شود ... برای سردار ، برای زائران سردار ، برای مادران و کودکان مظلوم ... و برای شهادت ... و سرانجام میگوییم درِ شهادت هنوز هم باز است خدایا مرگ ما را نیز شهادت قرار بده ... صفحه اینستا را باز میکنم و استوری دوستی قدیمی را میبینم که نوشته از کشته شدن هموطنانم ناراحتم ... ولی چرا خانواده قاسم سلیمانی نبودن چرا زینب و بقیه دخترانش نبودند چرا کرمان را تعطیل کردند که شلوغ شود و چرا چهلم کشته شدگان روز ۲۲ بهمن می شود ؟ قلبم آتش می گیرد و نمیتوانم تحمل کنم و گزینه آنفالو را میزنم ... زیر لب میگویم خدایا عاقبت ما را به خیر کن ... ✍ #زهرا_امیدی #حاج_قاسم #کرمان_تسلیت #خط_روایت @khatterevayat