•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #سوره_ی_پنجم #بخش_اول از چهارچوب در عبور میڪنم و تقریبا بہ سمت خیابان مے دوم. تمام جانم گر گرفتہ،قلبم مے سوزد و سرم درد میڪند! چرا دروغ هایش باید آشفتہ ام ڪند؟! سریع مے ایستم،نفس نفس زنان بہ رفت و آمد آدم ها نگاہ میڪنم و زمزمہ میڪنم:پس چرا بابا انقدر از شهاب مے ترسید؟! از نزدیڪ بودنش بہ من؟! و جملہ ے شهاب در سرم مے پیچد:خصومت من با بابات سرِ ناموسہ براے جبران اومدم! اصلا چرا این ها را بہ من گفت...؟! چشمانم را باز و بستہ میڪنم و نفسم را با شدت بیرون میدهم،زن مُسنے با حرص از ڪنارم عبور میڪند و بلند میگوید:اینجا جاے وایسادنہ؟! نگاہ ڪوتاهے بہ صورتش مے اندازم و لب میزنم:عذر میخوام! سپس حرڪت میڪنم،میخواهم براے تاڪسے گرفتن دست بلند ڪنم ڪہ پشیمان میشوم! باید خوب فڪر ڪنم،پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم. فڪرم حسابے مشغول شدہ،چیزے در درونم شڪستہ و حالم را عجیب بد ڪردہ! قلب! علاقہ! اعتماد! غرور! باور! نمیدانم چہ چیزے؟! اما چیزے درونم بَد شڪستہ... باید در اولین فرصت با پدرم صحبت ڪنم،حتما حرفے براے گفتن و ثابت ڪردن دروغگو بودن شهاب دارد! 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 نگاهے بہ پاهایم مے اندازم و اخمانم در هم مے رود،نمیدانم چقدر پیادہ روے ڪردہ ام ڪہ امانِ پاهایم بریدہ شدہ. نگاهے بہ ڪوچہ ے خلوتمان مے اندازم و وارد ڪوچہ میشوم،بہ زور و لنگ لنگان قدم برمیدارم. مقابل در ڪه‌ مے رسم نفس آسودہ اے میڪشم و ڪلید را در قفل مے چرخانم. وارد حیاط میشوم،صداے صحبت ڪردن مادرم مے آید. ڪفش هاے را در میاورم و نفس راحتے میڪشم! همانطور ڪہ وارد خانہ میشوم میگویم:سلام! مادرم تلفن بہ دست مشغول صحبت است،سرے برایم تڪان میدهد. چادرم را از روے سرم برمیدارم و بہ سمت اتاقم میروم،چند لحظہ بعد مادرم خداحافظے میڪند و رو بہ من میگوید:چرا دیر ڪردے؟! همانطور ڪہ روسرے ام را از روے سرم برمیدارم میگویم:پیادہ برگشتم طول ڪشید! صدایش نزدیڪتر میشود:پیادہ؟! سپس در چهارچوب در ظاهر میشود،سعے میڪنم بدحالے و نگرانے در صدایم موج نزند! _آرہ!‌ هوس ڪردم یڪم پیادہ روے ڪنم. چشمانش را ریز میڪند:بهشت زهرا بودے؟! بہ چشمانش زل میزنم و جدے میگویم:نہ! ڪنجڪاو میپرسد:ڪجا رفتے؟ سریع نگاهم را مے دزدم:انقلاب! _انقلاب براے چے؟! جوابے نمیدهم و با عجلہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم،حضورش را پشت سرم احساس میڪنم. _چرا جواب نمیدے آیہ؟! میخواهم بحث را بپیچانم،همانطور ڪہ سرم را بہ سمتش برمیگردانم میگویم:مامان بہ نظرت امسال میتونم ڪلاس ڪنڪور برم؟! متعجب نگاهم میڪند:بستگے بہ نظر بابات دارہ! سرم را تڪان میدهم:آرہ! راستے باید برم ڪلاساے تابستونے ثبت نام ڪنم! _چہ ڪلاسے؟! _درسایے ڪہ شهریور امتحان دارم! آهانے میگوید و قصد میڪند براے حرڪت ڪہ پشیمان میشود. با دقت نگاهم میڪند:آیہ تو یہ چیزیت شدہ! لبخند ڪم جانے میزنم:چِم شدہ؟! ابروهایش را بالا میدهد:نمیدونم اما مطمئنم یہ چیزے شدہ! رنگت پریدہ،صدات و دستات یڪم لرز دارن،از جواب دادن طفرہ میرے! آرام میگویم:چیزے نیست! نزدیڪم میشود. _من‌ مادرتم! حرف دلتو بهم بگو! بہ چشمانش زل میزنم:حرفے تو دلم نیست! _اما چشمات اینو نمیگن! این را‌ ڪہ مے گوید قلبم تیر مے ڪشد! "_یہ ویژگے خیلے خوبے دارے! _چہ ویژگے اے؟! _خاصیت چشمات اینہ ڪہ با آدم حرف میزنن! بخاطرہ همین هیچوقت زبونت نمیتونہ دروغ بگہ!" حرف هاے هادے در گوشم مے پیچد و مے پیچد،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ بغض اجازہ نمیدهد. دست مادرم روے شانہ ام مے نشیند:آیہ! خوبے؟! بہ زور سر تڪان میدهم و بہ همراهش‌ بغضم را قورت! لب میزنم:میشہ تنهام بذارے؟! آہ بلندے میڪشد و میگوید:شام خونہ ے مریم دعوتیم،خوب استراحت ڪن! _من نمیام! متعجب نگاهم میڪند،سریع میگویم:نمیخوام بیام یہ گوشہ بشینم و نگاہ پر ترحم بقیہ روم باشہ! نمیخوام لبخند و نگاهاے پر تمسخر حسامو ببینم! اخم میڪند:دارے اشتباہ میڪنے! بلند میگویم:من بچہ نیستم مامان! نفهمم نیستم! مهربان میگوید:شهادت و رفتن هادے حساست ڪردہ،ما فقط میخوایم ڪنارت باشیم و نذاریم جاے خالیش... سریع حرفش را قطع میڪنم،اشڪ هایم طاقت نمے آورند و مے بارند. _جاے خالیش‌ پر نمیشہ! هیچڪس نمیتونہ پرش ڪنہ! مامان! هرڪسے تو قلبِ آدم جاے خودشو دارہ،اگہ جاش خالے بشہ دیگہ پر نمیشہ! اگرم پر بشہ جاش‌ میمونہ! مثل سابق نمیشہ! هق هق میڪنم و محڪم با دست روے قلبم مے ڪوبم:حَ...حَ...حسرتِ نبودنِ هادے یہ عمر تو قلبِ من میمونہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_دوم شاید اگہ پنجاہ سال دیگہ ام بگذرہ،خوش و خرم ڪنار نوہ هام نشستہ باشم و براشون قصہ بگم یهو جاے خالے یہ نفر توے قلبم تیر بڪشہ! منو برگردونہ بہ روزاے هیجدہ سالگے و نبودناش! قطرہ ے اشڪے از روے گونہ اش سُر میخورد،میخواهد چیزے بگوید ڪہ نمے تواند! سریع از اتاقم خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و زمزمہ میڪنم:پس ڪو اون صبرے ڪہ میگن براے فراقت خودشون بهم میدن؟! خستہ روے تخت مے نشینم و زانوهایم را در بغل میگیرم،چند تقہ بہ در میخورد و سپس در باز میشود. یاسین مُردد وارد اتاق میشود و سلام میڪند،جوابش‌ را میدهم. نگاهے بہ من مے اندازد و آرام میگوید:برم بیرون لباساتو عوض ڪنے؟! روے تخت دراز میشوم:فعلا حال ندارم! چشمانم را مے بندم و بہ حرف هاے شهاب فڪر میڪنم،چگونہ باید با پدرم صحبت ڪنم؟! در این فڪرها هستم ڪہ احساس میڪنم ڪسے دارد موهایم را نوازش میڪند،متعجب چشمانم را باز میڪنم. یاسین را مے بینم ڪہ ڪنار تختم ایستادہ و با یڪ دستش آرام موهایم را نوازش میڪند. نگاهِ من را ڪہ مے بیند لبخند دندان نمایے میزند و میگوید:گفتم نازت ڪنم خوابت ببرہ،ڪار بدے ڪردم؟! لبخند ڪم جانے میزنم:نہ داداشے! بالاے سرم مے نشیند و همانطور ڪہ موهایم را نوازش میڪند میگوید:دیگہ مثل قبلَنا منو دوس ندارے! متعجب نگاهش میڪنم:ڪے اینو گفتہ؟! مظلوم نگاهم میڪند:خودم! دست آزادش را میگیرم و محڪم میفشارم:میدونے ڪہ من عاشقتم! این مدت حالم خوب نبود. مهربان‌ نگاهم میڪند:الان خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،انگشتانش را میان موهایم مے لغزاند. _مامان میگفت زیاد بہ آیہ ڪار نداشتہ باش،این روزا قلبش ناراحتہ! میگفت وقتے آدم عزیزے رو از دست میدہ قلبش یہ مدت ناراحت میشہ. من هر شب موقع خواب با دست براے قلبت بوس مے فرستادم تا زودتر خوب بشہ. لبخندم ڪمے جان میگیرد،مے نشینم و محڪم پیشانے اش را مے بوسم. _یاسین! میدونستے تو عشق ترین داداش دنیایے؟! مے خندد و چیزے نمے گوید،آرام موهایش را نوازش میڪنم و با دقت بہ چشمانِ معصومِ قهوہ اے تیرہ اش خیرہ میشوم. دوبارہ صداے شهاب در ذهنم مے پیچد،اگر حرف هایش درست باشد... سریع احتمال ها را پس میزنم! محال است حرف هایش درست باشد! از روے تخت بلند میشوم و رو بہ یاسین میگویم:برنامہ ت براے تابستون چیہ یاسین؟! ڪمے فڪر میڪند و با ذوق میگوید:اگہ بابا بذارہ میرم مدرسہ ے فوتبال! میخواهم سرگرمش ڪنم ڪہ دنبالم بہ پذیرایے نیاید. _میتونے برام یہ نقاشے خوب بڪشے؟! میخوام قابش ڪنم بزنم رو بہ روے تختم انرژے بگیرم. سریع از روے تخت پایین مے پرد و بلند میگوید:آرہ! الان میڪشم! بہ سمت میز تحریر میرود و مشغول دنبال مداد رنگے و دفتر گشتن میشود. از اتاق خارج میشوم و نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم،مادرم روے مبل نشستہ و متفڪر و بے حواس بہ تلویزیون زل زدہ. بہ سمتش مے روم و ڪنارش مے نشینم،انگار متوجہ میشود ڪہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند. لبخند تصنعے اے میزنم:مامان یہ سوال بپرسم بهم نمے خندے؟! پیشانے اش را بالا میدهد:چہ سوالے؟! ڪمے فڪر میڪنم و من من ڪنان میگویم:تا حالا شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ چند روز برے؟! مثلا وقتے من ڪوچولو بودم؟! متعجب بہ چشمانم خیرہ میشود،من من ڪنان ادامہ میدهم:من بہ دنیا اومدنے با بابا حرفت شدہ بود بخواے چند روز از خونہ برے؟! بابا مجبور بشہ منو همراہ خودش ببرہ؟! اخم میڪند:این حرفا چیہ میزنے؟! لبم را بہ دندان میگیرم:ڪنجڪاو شدم! بگو دیگہ! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے نثارم میڪند و میگوید:ڪنجڪاو نشدے خل شدے! مثل بچہ ها میگویم:باشہ من خل! بگو دیگہ! چپ چپ نگاہ میڪند:راستے راستے یہ چیزیت شدہ! _یہ سوالو جواب نمیدے! با حرص میگوید:خب فڪر ڪن آرہ! بہ چہ دردت میخورہ؟! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:یعنے شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ برے اونم وقتے من تازہ بہ دنیا اومدہ بودم؟!‌ چیزے نمیگوید،مے پرسم:سرِ چے؟! دوبارہ بہ تلویزیون زل میزند:بہ نظرت سر چے؟! زمزمہ میڪنم:دختر بودنم! دوبارہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند و متعجب نگاهم میڪند،از روے مبل میشوم و بہ سمت آشپزخانہ میروم. لیوانے آب براے خودم میریزم و متفڪر بہ دیوار زل میزنم،صداے مادرم باعث میشود از فڪر و خیال بیرون بیایم. _امشب میاے خونہ ے مریم؟ آب را یڪ نفس سَر مے ڪشم. _نہ! نفسش را با شدت بیرون میدهد،از آشپزخانہ خارج میشوم. _مامان! بابا ڪے میاد؟ _چطور؟ _همینطورے! مشڪوڪ‌ نگاهم میڪند،وارد حیاط میشوم و نفس عمیقے میڪشم. هواے نبودن هایش را بہ جان مے خرم... 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 چادر مشڪے ام را روے سرم مے اندازم و موبایل و ڪلید را از روے میز برمیدارم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_سوم همانطور ڪہ قدم برمیدارم بہ ساعت نگاہ میڪنم،عقربہ هایش ساعت پنج و نیم را نشان میدهند. چند دقیقہ پیش پدر و مادرم بہ همراہ نورا و یاسین راهے خانہ ے مریم شدند،اصرار داشتند یاسین یا نورا ڪنارم بماند ڪہ تنها نباشم اما قبول نڪردم و خواستم با خیال راحت بہ مهمانے بروند. از پذیرایے عبور میڪنم و وارد حیاط میشوم،همانطور ڪہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم نگاهے بہ ساختمان رو بہ رویے مے اندازم. در طبقہ ے چهارم دو ڪارگر مشغول گپ و گفتگو هستند،از حیاط عبور و وارد ڪوچہ میشوم. چند ڪامیون مشغول خالے ڪردن بار هستند،میخواهم بہ سمت پارڪے ڪہ در خیابان قرار دارد بروم ڪہ چشمم بہ مطهرہ و پدرش مے افتدد. پدرِ مطهرہ با لبخند رو بہ روے مردے ڪہ پشتش بہ من است ایستادہ و چیزهایے مے گوید،مطهرہ هم سر بہ زیر ڪنار پدرش ایستادہ. لبخند ڪم رنگے میزنم و بہ سمتشان قدم برمیدارم،در نیمہ ے راہ مطهرہ سر بلند میڪند و چشم در چشم مے شویم. آرام میگوید:سلام! جواب سلامش را ڪہ میدهم نگاہ پدرش هم روے من ثابت میشود،سریع سلام میڪنم ڪہ با خوش رویے جوابم را میدهد. نزدیڪشان میرسم،نگاهم بہ مردے مے افتد ڪہ تختہ شاسے اے بہ دست و روے برگہ چیزهایے یادداشت مے ڪند. نیم رخش را مے بینم،مهندس روزبہ ساجدے! نگاہ شماتت بارے بہ مطهرہ مے اندازم میخواهم بہ راهم ادامہ بدهم ڪہ صداے عمو مجتبے،پدرِ مطهرہ متوقفم میڪند. مهربان میگوید:چیزے شدہ آیہ جان؟! چند وقتہ سیاہ پوشے! مطهرہ با چشم و ابرو بہ پدرش اشارہ میڪند چیزے نگوید،دهانم را چند بار باز و بستہ میڪنم ڪہ مطهرہ زودتر میگوید:یڪے از اقوامشون فوت ڪردہ! سپس شرمندہ نگاهم میڪند،لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم و چیزے نمے گویم. مجتبے متاثر میگوید:تسلیت میگم! سرم را تڪان میدهم:ممنونم! مطهرہ نزدیڪم میشود و مهربان میگوید:ڪجا میرے؟! با دست بہ خیابان اشارہ میڪنم:همین پارڪ تو خیابون،خونہ تنها بودم گفتم برم یڪم هوا بخورم. مردد میگوید:میخواے منم بیام؟! دوست دارم تنها باشم اما میگویم:اگہ دوست دارے آرہ! میخواهد بہ پدرش چیزے بگوید ڪہ پدرش با چشم و ابرو بہ مهندس ساجدے اشارہ میڪند. مطهرہ لب میگزد و آرام میگوید:تو برو‌ منم چند دقیقہ دیگہ میام. جملہ ے مطهرہ ڪہ تمام میشود،روزبہ سربلند میڪند و جدے نگاہ ڪوتاهے بہ صورتم مے اندازد. از مطهرہ و پدرش خداحافظے میڪنم و بہ سمت پارڪ راہ مے افتم. وارد پارڪ ڪہ میشوم سر و صداے ڪودڪان ڪمے سر حالم مے آورد. با لذت بہ شورق و اشتیاقشان نگاہ میڪنم و آرام بہ سمت نیمڪت قدم برمیدارم. روے نیمڪت مے نشینم و مردد وارد لیست تماس هایم میشوم،آب دهانم را قورت میدهم و قبل از اینڪہ پشیمان بشوم شمارہ ے شهاب را لمس میڪنم. موبایل را بہ گوشم مے چسبانم،بوق ششم ڪہ میخورد جواب میدهد. _ڪجا رفتے؟! متعجب میگویم:بعلہ؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

‍ •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_چهارم جدے میگوید:میگم ڪجا رفتے؟! از ساختمون دیدم داشتے میرفتے سمت خیابون. چیزے نمیگویم،چند لحظہ ڪہ میگذرد میگوید:فعلا! سپس قطع میڪند! گیج بہ صفحہ ے موبایلم نگاہ میڪنم و با حرص روے نیمڪت میگذارمش. بے هدف بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد احساس میڪنم ڪسے روے نیمڪت نشستہ. سر ڪہ برمیگردانم شهاب را مے بینم ڪہ با فاصلہ ڪنارم نشستہ و بہ رو بہ رو خیرہ شدہ. بدون اینڪہ چشم از درختان بگیرد مے پرسد:چرا زنگ زدے؟! گیج نگاهش میڪنم:تو از ڪجا پیدات شد؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و با سر بہ ڪودڪانے ڪہ بازے میڪنند اشارہ میڪند:از صداے اینا! از روے نیمڪت بلند میشوم،میخواهم اولین قدم را بردارم ڪہ میگوید:شڪ ڪردے! بہ پدرت شڪ ڪردے! اگہ ازش مطمئن بودے ذهنتو مشغول نمیڪرد،بہ منم زنگ نمیزدے! سریع بہ سمتش برمیگردم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش میگیرم:زنگ زدم بگم ڪہ دیگہ دور و بر من پیدات نشہ! بہ بابامم همہ چیزو میگم. اولم میگم ڪہ ضبط صوتتو از مغازہ بندازہ بیرون. پوزخند آشڪارے ڪنج لبش نشستہ،چشمانش را تنگ میڪند و با شیطنت اجزاے صورتم را مے ڪاود:مادرت چے؟! اون حق ندارہ بدونہ با ڪے دارہ زندگے میڪنہ؟! محڪم میگویم:از خانوادہ م دور باش! آرامش مونو بہ هم نزن. ابروهایش را بالا میدهد:چرا آرامشتون باید با دروغاے من بہ هم بخورہ؟! ڪلمات "دروغاے من" را غلیظ میگوید،درماندہ نگاهش میڪنم. ناگهان بلند میشود و مقابلم مے ایستد:مے دونے تو این دنیا هیچ چیزے اتفاقے نیست! فڪر ڪردے اتفاقے پیداتون ڪردم و اون ساختمون رو بہ روے خونہ تون دارہ ساختہ میشہ؟! نہ خانم ڪوچولو! من از قصد اینجا رو انتخاب ڪردم و پیشنهاد دادم! با حالت خاصے بہ چشمانم زل میزند:اینو همیشہ یادت بمونہ! هیچ چیز توے این دنیا اتفاقے پیش نمیاد! چیزایے ڪہ پیش میادو پاے تقدیر و اتفاق نذار! ابروهایم را درهم میڪشم:حرفات بوے تهدید میدہ! باز از آن لبخندهاے عجیبش میزند و بدون حرف از ڪنارم عبور میڪند. مضطرب بہ راہ رفتنش نگاہ میڪنم،محڪم و استوار قدم برمیدارد. انگار ڪوهے از آرامش و در عین حال طوفان است،مردے ڪہ غیرتش بَد زخمے شدہ... بے اختیار مے پرسم:اسم مادرت چیہ؟! مے ایستد،چند لحظہ مڪث میڪند و بدون اینڪہ سر برگرداند مے گوید:شیرین! نامش ڪامم را تلخ میڪند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🍀ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺮ از ﻓﺮﺵ ﺩِﻟﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺑَﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ...🍀  #محمدعلے_بهمنے @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #سوره_ی_پنجم #بخش_اول از چهارچوب در عبور میڪنم و تقریبا بہ سمت خیابان مے دوم. تمام جانم گر گرفتہ،قلبم مے سوزد و سرم درد میڪند! چرا دروغ هایش باید آشفتہ ام ڪند؟! سریع مے ایستم،نفس نفس زنان بہ رفت و آمد آدم ها نگاہ میڪنم و زمزمہ میڪنم:پس چرا بابا انقدر از شهاب مے ترسید؟! از نزدیڪ بودنش بہ من؟! و جملہ ے شهاب در سرم مے پیچد:خصومت من با بابات سرِ ناموسہ براے جبران اومدم! اصلا چرا این ها را بہ من گفت...؟! چشمانم را باز و بستہ میڪنم و نفسم را با شدت بیرون میدهم،زن مُسنے با حرص از ڪنارم عبور میڪند و بلند میگوید:اینجا جاے وایسادنہ؟! نگاہ ڪوتاهے بہ صورتش مے اندازم و لب میزنم:عذر میخوام! سپس حرڪت میڪنم،میخواهم براے تاڪسے گرفتن دست بلند ڪنم ڪہ پشیمان میشوم! باید خوب فڪر ڪنم،پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم. فڪرم حسابے مشغول شدہ،چیزے در درونم شڪستہ و حالم را عجیب بد ڪردہ! قلب! علاقہ! اعتماد! غرور! باور! نمیدانم چہ چیزے؟! اما چیزے درونم بَد شڪستہ... باید در اولین فرصت با پدرم صحبت ڪنم،حتما حرفے براے گفتن و ثابت ڪردن دروغگو بودن شهاب دارد! 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 نگاهے بہ پاهایم مے اندازم و اخمانم در هم مے رود،نمیدانم چقدر پیادہ روے ڪردہ ام ڪہ امانِ پاهایم بریدہ شدہ. نگاهے بہ ڪوچہ ے خلوتمان مے اندازم و وارد ڪوچہ میشوم،بہ زور و لنگ لنگان قدم برمیدارم. مقابل در ڪه‌ مے رسم نفس آسودہ اے میڪشم و ڪلید را در قفل مے چرخانم. وارد حیاط میشوم،صداے صحبت ڪردن مادرم مے آید. ڪفش هاے را در میاورم و نفس راحتے میڪشم! همانطور ڪہ وارد خانہ میشوم میگویم:سلام! مادرم تلفن بہ دست مشغول صحبت است،سرے برایم تڪان میدهد. چادرم را از روے سرم برمیدارم و بہ سمت اتاقم میروم،چند لحظہ بعد مادرم خداحافظے میڪند و رو بہ من میگوید:چرا دیر ڪردے؟! همانطور ڪہ روسرے ام را از روے سرم برمیدارم میگویم:پیادہ برگشتم طول ڪشید! صدایش نزدیڪتر میشود:پیادہ؟! سپس در چهارچوب در ظاهر میشود،سعے میڪنم بدحالے و نگرانے در صدایم موج نزند! _آرہ!‌ هوس ڪردم یڪم پیادہ روے ڪنم. چشمانش را ریز میڪند:بهشت زهرا بودے؟! بہ چشمانش زل میزنم و جدے میگویم:نہ! ڪنجڪاو میپرسد:ڪجا رفتے؟ سریع نگاهم را مے دزدم:انقلاب! _انقلاب براے چے؟! جوابے نمیدهم و با عجلہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم،حضورش را پشت سرم احساس میڪنم. _چرا جواب نمیدے آیہ؟! میخواهم بحث را بپیچانم،همانطور ڪہ سرم را بہ سمتش برمیگردانم میگویم:مامان بہ نظرت امسال میتونم ڪلاس ڪنڪور برم؟! متعجب نگاهم میڪند:بستگے بہ نظر بابات دارہ! سرم را تڪان میدهم:آرہ! راستے باید برم ڪلاساے تابستونے ثبت نام ڪنم! _چہ ڪلاسے؟! _درسایے ڪہ شهریور امتحان دارم! آهانے میگوید و قصد میڪند براے حرڪت ڪہ پشیمان میشود. با دقت نگاهم میڪند:آیہ تو یہ چیزیت شدہ! لبخند ڪم جانے میزنم:چِم شدہ؟! ابروهایش را بالا میدهد:نمیدونم اما مطمئنم یہ چیزے شدہ! رنگت پریدہ،صدات و دستات یڪم لرز دارن،از جواب دادن طفرہ میرے! آرام میگویم:چیزے نیست! نزدیڪم میشود. _من‌ مادرتم! حرف دلتو بهم بگو! بہ چشمانش زل میزنم:حرفے تو دلم نیست! _اما چشمات اینو نمیگن! این را‌ ڪہ مے گوید قلبم تیر مے ڪشد! "_یہ ویژگے خیلے خوبے دارے! _چہ ویژگے اے؟! _خاصیت چشمات اینہ ڪہ با آدم حرف میزنن! بخاطرہ همین هیچوقت زبونت نمیتونہ دروغ بگہ!" حرف هاے هادے در گوشم مے پیچد و مے پیچد،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ بغض اجازہ نمیدهد. دست مادرم روے شانہ ام مے نشیند:آیہ! خوبے؟! بہ زور سر تڪان میدهم و بہ همراهش‌ بغضم را قورت! لب میزنم:میشہ تنهام بذارے؟! آہ بلندے میڪشد و میگوید:شام خونہ ے مریم دعوتیم،خوب استراحت ڪن! _من نمیام! متعجب نگاهم میڪند،سریع میگویم:نمیخوام بیام یہ گوشہ بشینم و نگاہ پر ترحم بقیہ روم باشہ! نمیخوام لبخند و نگاهاے پر تمسخر حسامو ببینم! اخم میڪند:دارے اشتباہ میڪنے! بلند میگویم:من بچہ نیستم مامان! نفهمم نیستم! مهربان میگوید:شهادت و رفتن هادے حساست ڪردہ،ما فقط میخوایم ڪنارت باشیم و نذاریم جاے خالیش... سریع حرفش را قطع میڪنم،اشڪ هایم طاقت نمے آورند و مے بارند. _جاے خالیش‌ پر نمیشہ! هیچڪس نمیتونہ پرش ڪنہ! مامان! هرڪسے تو قلبِ آدم جاے خودشو دارہ،اگہ جاش خالے بشہ دیگہ پر نمیشہ! اگرم پر بشہ جاش‌ میمونہ! مثل سابق نمیشہ! هق هق میڪنم و محڪم با دست روے قلبم مے ڪوبم:حَ...حَ...حسرتِ نبودنِ هادے یہ عمر تو قلبِ من میمونہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_دوم شاید اگہ پنجاہ سال دیگہ ام بگذرہ،خوش و خرم ڪنار نوہ هام نشستہ باشم و براشون قصہ بگم یهو جاے خالے یہ نفر توے قلبم تیر بڪشہ! منو برگردونہ بہ روزاے هیجدہ سالگے و نبودناش! قطرہ ے اشڪے از روے گونہ اش سُر میخورد،میخواهد چیزے بگوید ڪہ نمے تواند! سریع از اتاقم خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و زمزمہ میڪنم:پس ڪو اون صبرے ڪہ میگن براے فراقت خودشون بهم میدن؟! خستہ روے تخت مے نشینم و زانوهایم را در بغل میگیرم،چند تقہ بہ در میخورد و سپس در باز میشود. یاسین مُردد وارد اتاق میشود و سلام میڪند،جوابش‌ را میدهم. نگاهے بہ من مے اندازد و آرام میگوید:برم بیرون لباساتو عوض ڪنے؟! روے تخت دراز میشوم:فعلا حال ندارم! چشمانم را مے بندم و بہ حرف هاے شهاب فڪر میڪنم،چگونہ باید با پدرم صحبت ڪنم؟! در این فڪرها هستم ڪہ احساس میڪنم ڪسے دارد موهایم را نوازش میڪند،متعجب چشمانم را باز میڪنم. یاسین را مے بینم ڪہ ڪنار تختم ایستادہ و با یڪ دستش آرام موهایم را نوازش میڪند. نگاهِ من را ڪہ مے بیند لبخند دندان نمایے میزند و میگوید:گفتم نازت ڪنم خوابت ببرہ،ڪار بدے ڪردم؟! لبخند ڪم جانے میزنم:نہ داداشے! بالاے سرم مے نشیند و همانطور ڪہ موهایم را نوازش میڪند میگوید:دیگہ مثل قبلَنا منو دوس ندارے! متعجب نگاهش میڪنم:ڪے اینو گفتہ؟! مظلوم نگاهم میڪند:خودم! دست آزادش را میگیرم و محڪم میفشارم:میدونے ڪہ من عاشقتم! این مدت حالم خوب نبود. مهربان‌ نگاهم میڪند:الان خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،انگشتانش را میان موهایم مے لغزاند. _مامان میگفت زیاد بہ آیہ ڪار نداشتہ باش،این روزا قلبش ناراحتہ! میگفت وقتے آدم عزیزے رو از دست میدہ قلبش یہ مدت ناراحت میشہ. من هر شب موقع خواب با دست براے قلبت بوس مے فرستادم تا زودتر خوب بشہ. لبخندم ڪمے جان میگیرد،مے نشینم و محڪم پیشانے اش را مے بوسم. _یاسین! میدونستے تو عشق ترین داداش دنیایے؟! مے خندد و چیزے نمے گوید،آرام موهایش را نوازش میڪنم و با دقت بہ چشمانِ معصومِ قهوہ اے تیرہ اش خیرہ میشوم. دوبارہ صداے شهاب در ذهنم مے پیچد،اگر حرف هایش درست باشد... سریع احتمال ها را پس میزنم! محال است حرف هایش درست باشد! از روے تخت بلند میشوم و رو بہ یاسین میگویم:برنامہ ت براے تابستون چیہ یاسین؟! ڪمے فڪر میڪند و با ذوق میگوید:اگہ بابا بذارہ میرم مدرسہ ے فوتبال! میخواهم سرگرمش ڪنم ڪہ دنبالم بہ پذیرایے نیاید. _میتونے برام یہ نقاشے خوب بڪشے؟! میخوام قابش ڪنم بزنم رو بہ روے تختم انرژے بگیرم. سریع از روے تخت پایین مے پرد و بلند میگوید:آرہ! الان میڪشم! بہ سمت میز تحریر میرود و مشغول دنبال مداد رنگے و دفتر گشتن میشود. از اتاق خارج میشوم و نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم،مادرم روے مبل نشستہ و متفڪر و بے حواس بہ تلویزیون زل زدہ. بہ سمتش مے روم و ڪنارش مے نشینم،انگار متوجہ میشود ڪہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند. لبخند تصنعے اے میزنم:مامان یہ سوال بپرسم بهم نمے خندے؟! پیشانے اش را بالا میدهد:چہ سوالے؟! ڪمے فڪر میڪنم و من من ڪنان میگویم:تا حالا شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ چند روز برے؟! مثلا وقتے من ڪوچولو بودم؟! متعجب بہ چشمانم خیرہ میشود،من من ڪنان ادامہ میدهم:من بہ دنیا اومدنے با بابا حرفت شدہ بود بخواے چند روز از خونہ برے؟! بابا مجبور بشہ منو همراہ خودش ببرہ؟! اخم میڪند:این حرفا چیہ میزنے؟! لبم را بہ دندان میگیرم:ڪنجڪاو شدم! بگو دیگہ! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے نثارم میڪند و میگوید:ڪنجڪاو نشدے خل شدے! مثل بچہ ها میگویم:باشہ من خل! بگو دیگہ! چپ چپ نگاہ میڪند:راستے راستے یہ چیزیت شدہ! _یہ سوالو جواب نمیدے! با حرص میگوید:خب فڪر ڪن آرہ! بہ چہ دردت میخورہ؟! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:یعنے شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ برے اونم وقتے من تازہ بہ دنیا اومدہ بودم؟!‌ چیزے نمیگوید،مے پرسم:سرِ چے؟! دوبارہ بہ تلویزیون زل میزند:بہ نظرت سر چے؟! زمزمہ میڪنم:دختر بودنم! دوبارہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند و متعجب نگاهم میڪند،از روے مبل میشوم و بہ سمت آشپزخانہ میروم. لیوانے آب براے خودم میریزم و متفڪر بہ دیوار زل میزنم،صداے مادرم باعث میشود از فڪر و خیال بیرون بیایم. _امشب میاے خونہ ے مریم؟ آب را یڪ نفس سَر مے ڪشم. _نہ! نفسش را با شدت بیرون میدهد،از آشپزخانہ خارج میشوم. _مامان! بابا ڪے میاد؟ _چطور؟ _همینطورے! مشڪوڪ‌ نگاهم میڪند،وارد حیاط میشوم و نفس عمیقے میڪشم. هواے نبودن هایش را بہ جان مے خرم... 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 چادر مشڪے ام را روے سرم مے اندازم و موبایل و ڪلید را از روے میز برمیدارم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_سوم همانطور ڪہ قدم برمیدارم بہ ساعت نگاہ میڪنم،عقربہ هایش ساعت پنج و نیم را نشان میدهند. چند دقیقہ پیش پدر و مادرم بہ همراہ نورا و یاسین راهے خانہ ے مریم شدند،اصرار داشتند یاسین یا نورا ڪنارم بماند ڪہ تنها نباشم اما قبول نڪردم و خواستم با خیال راحت بہ مهمانے بروند. از پذیرایے عبور میڪنم و وارد حیاط میشوم،همانطور ڪہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم نگاهے بہ ساختمان رو بہ رویے مے اندازم. در طبقہ ے چهارم دو ڪارگر مشغول گپ و گفتگو هستند،از حیاط عبور و وارد ڪوچہ میشوم. چند ڪامیون مشغول خالے ڪردن بار هستند،میخواهم بہ سمت پارڪے ڪہ در خیابان قرار دارد بروم ڪہ چشمم بہ مطهرہ و پدرش مے افتدد. پدرِ مطهرہ با لبخند رو بہ روے مردے ڪہ پشتش بہ من است ایستادہ و چیزهایے مے گوید،مطهرہ هم سر بہ زیر ڪنار پدرش ایستادہ. لبخند ڪم رنگے میزنم و بہ سمتشان قدم برمیدارم،در نیمہ ے راہ مطهرہ سر بلند میڪند و چشم در چشم مے شویم. آرام میگوید:سلام! جواب سلامش را ڪہ میدهم نگاہ پدرش هم روے من ثابت میشود،سریع سلام میڪنم ڪہ با خوش رویے جوابم را میدهد. نزدیڪشان میرسم،نگاهم بہ مردے مے افتد ڪہ تختہ شاسے اے بہ دست و روے برگہ چیزهایے یادداشت مے ڪند. نیم رخش را مے بینم،مهندس روزبہ ساجدے! نگاہ شماتت بارے بہ مطهرہ مے اندازم میخواهم بہ راهم ادامہ بدهم ڪہ صداے عمو مجتبے،پدرِ مطهرہ متوقفم میڪند. مهربان میگوید:چیزے شدہ آیہ جان؟! چند وقتہ سیاہ پوشے! مطهرہ با چشم و ابرو بہ پدرش اشارہ میڪند چیزے نگوید،دهانم را چند بار باز و بستہ میڪنم ڪہ مطهرہ زودتر میگوید:یڪے از اقوامشون فوت ڪردہ! سپس شرمندہ نگاهم میڪند،لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم و چیزے نمے گویم. مجتبے متاثر میگوید:تسلیت میگم! سرم را تڪان میدهم:ممنونم! مطهرہ نزدیڪم میشود و مهربان میگوید:ڪجا میرے؟! با دست بہ خیابان اشارہ میڪنم:همین پارڪ تو خیابون،خونہ تنها بودم گفتم برم یڪم هوا بخورم. مردد میگوید:میخواے منم بیام؟! دوست دارم تنها باشم اما میگویم:اگہ دوست دارے آرہ! میخواهد بہ پدرش چیزے بگوید ڪہ پدرش با چشم و ابرو بہ مهندس ساجدے اشارہ میڪند. مطهرہ لب میگزد و آرام میگوید:تو برو‌ منم چند دقیقہ دیگہ میام. جملہ ے مطهرہ ڪہ تمام میشود،روزبہ سربلند میڪند و جدے نگاہ ڪوتاهے بہ صورتم مے اندازد. از مطهرہ و پدرش خداحافظے میڪنم و بہ سمت پارڪ راہ مے افتم. وارد پارڪ ڪہ میشوم سر و صداے ڪودڪان ڪمے سر حالم مے آورد. با لذت بہ شورق و اشتیاقشان نگاہ میڪنم و آرام بہ سمت نیمڪت قدم برمیدارم. روے نیمڪت مے نشینم و مردد وارد لیست تماس هایم میشوم،آب دهانم را قورت میدهم و قبل از اینڪہ پشیمان بشوم شمارہ ے شهاب را لمس میڪنم. موبایل را بہ گوشم مے چسبانم،بوق ششم ڪہ میخورد جواب میدهد. _ڪجا رفتے؟! متعجب میگویم:بعلہ؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_چهارم جدے میگوید:میگم ڪجا رفتے؟! از ساختمون دیدم داشتے میرفتے سمت خیابون. چیزے نمیگویم،چند لحظہ ڪہ میگذرد میگوید:فعلا! سپس قطع میڪند! گیج بہ صفحہ ے موبایلم نگاہ میڪنم و با حرص روے نیمڪت میگذارمش. بے هدف بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد احساس میڪنم ڪسے روے نیمڪت نشستہ. سر ڪہ برمیگردانم شهاب را مے بینم ڪہ با فاصلہ ڪنارم نشستہ و بہ رو بہ رو خیرہ شدہ. بدون اینڪہ چشم از درختان بگیرد مے پرسد:چرا زنگ زدے؟! گیج نگاهش میڪنم:تو از ڪجا پیدات شد؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و با سر بہ ڪودڪانے ڪہ بازے میڪنند اشارہ میڪند:از صداے اینا! از روے نیمڪت بلند میشوم،میخواهم اولین قدم را بردارم ڪہ میگوید:شڪ ڪردے! بہ پدرت شڪ ڪردے! اگہ ازش مطمئن بودے ذهنتو مشغول نمیڪرد،بہ منم زنگ نمیزدے! سریع بہ سمتش برمیگردم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش میگیرم:زنگ زدم بگم ڪہ دیگہ دور و بر من پیدات نشہ! بہ بابامم همہ چیزو میگم. اولم میگم ڪہ ضبط صوتتو از مغازہ بندازہ بیرون. پوزخند آشڪارے ڪنج لبش نشستہ،چشمانش را تنگ میڪند و با شیطنت اجزاے صورتم را مے ڪاود:مادرت چے؟! اون حق ندارہ بدونہ با ڪے دارہ زندگے میڪنہ؟! محڪم میگویم:از خانوادہ م دور باش! آرامش مونو بہ هم نزن. ابروهایش را بالا میدهد:چرا آرامشتون باید با دروغاے من بہ هم بخورہ؟! ڪلمات "دروغاے من" را غلیظ میگوید،درماندہ نگاهش میڪنم. ناگهان بلند میشود و مقابلم مے ایستد:مے دونے تو این دنیا هیچ چیزے اتفاقے نیست! فڪر ڪردے اتفاقے پیداتون ڪردم و اون ساختمون رو بہ روے خونہ تون دارہ ساختہ میشہ؟! نہ خانم ڪوچولو! من از قصد اینجا رو انتخاب ڪردم و پیشنهاد دادم! با حالت خاصے بہ چشمانم زل میزند:اینو همیشہ یادت بمونہ! هیچ چیز توے این دنیا اتفاقے پیش نمیاد! چیزایے ڪہ پیش میادو پاے تقدیر و اتفاق نذار! ابروهایم را درهم میڪشم:حرفات بوے تهدید میدہ! باز از آن لبخندهاے عجیبش میزند و بدون حرف از ڪنارم عبور میڪند. مضطرب بہ راہ رفتنش نگاہ میڪنم،محڪم و استوار قدم برمیدارد. انگار ڪوهے از آرامش و در عین حال طوفان است،مردے ڪہ غیرتش بَد زخمے شدہ... بے اختیار مے پرسم:اسم مادرت چیہ؟! مے ایستد،چند لحظہ مڪث میڪند و بدون اینڪہ سر برگرداند مے گوید:شیرین! نامش ڪامم را تلخ میڪند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🍀ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺮ از ﻓﺮﺵ ﺩِﻟﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺑَﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ...🍀  #محمدعلے_بهمنے @khybariha 🌷🍃🍃🍃

#قسمت_هفتادم <ادامه> ....گفتم: «علی آقا، بیا برویم بندر. آنجا به نیروهایی مثل شما خیلی احتیاج داریم.» در همین روزها، علی آقا، دوستان بسیار عزیزی مثل #شهید_ناصر_فولادی را از دست داده بود. از آن هفت نفری که زمانی به کردستان اعزام شده بودیم، فقط من و او باقی مانده بودیم. اشک در چشمان علی آقا جمع شد و گفت: «بس است، دیگر بس است. به من نگو بیا. من می خواهم اینجا بمانم. نمی خواهم از اینجا کنده بشوم. دیگر کسی برای من نمانده....» او خودش را برای راهی آماده کرده بود که اسلام به آن امر کرده بود. بنابراین مطیع دستورهای دینی بود. در هیچ جایی نمی شد جلوی علی آقا را گرفت؛ مگر با استناد به دستورهای اسلام. فقط اینجا، ضعیف ترین بندۂ درگاه خداوند بود. این شهید والامقام در زمان سربازی، آنچنان که می گویند، جسارتی داشت که دوست و دشمن را به تحیر وا می داشت. آن زمان که پیام های امام را در پستوها پنهان می کردند تا به دست رژیم نیفتند؛ زمانی که امکان چاپ و تکثیر وجود نداشت؛ ایشان شب تا صبح، این اعلامیه ها را رونویسی می کرد و با شجاعت تمام در پادگان های نظامی، که ریشه های استبداد بودند پخش می کرد. چنین آدمی باید به جائی متصل باشد، فقط جرأت نمی خواهد. و اگر نه ، بودند کسانی که با یک سیلی فعالیت چندین ساله شان تمام شده بود. اما وقتی ایشان لو می رود تازه می فهمد ابتدای آزمایش است. بعد از اعمال شکنجه های بسیار توسط ساواک، مجبورش می کنند که صف صبحگاهی پادگان اظهار ندامت کند، قبول می کند. اما درست در لحظه ای که چشمها و گوشها در انتظار هستند، فریاد برائت می کشد و آنچنان تخت و تاج شاهنشاهی را به باد شماتت می گیرد که وضع پادگان به هم می ریزد. بعداً در دادگاه نظامی، حوزۂ فعالیتش را وسیع قلمداد، و به اعدام محکومش می کنند. لیکن فریاد انقلاب این فرصت را از آنان می گیرد. خصلت بسیار خوبی داشت، مثلاً...... 🌻•• ↷‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌#j๑ïท🌱 @khybariha ✌️🏻📿