eitaa logo
کانال اشعار(مجمع الذاکرین)
2.2هزار دنبال‌کننده
3 عکس
1 ویدیو
54 فایل
این کانال اشعارمذهبی توسط محب الذاکرین خاک پای همه یازهراگویان عالم مهدی مظفری ازشهراصفهان ایجادشد
مشاهده در ایتا
دانلود
مهمان دم در است، فقط جایمان کم است شکر خدا بساط ضیافت فراهم است این سو که استکان و سماور گذاشتیم موکب زدیم و از سرِ شب چایمان دم است آن سو کتیبه‌ای است که رویش نوشته است: باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟ هرکس که آمده است به اینجا خوش آمده خوب و بد و فقیر و غنی نیست، دَر هَم است باید لباس خوب خودم را به تن کنم این بهترین لباس، سیاه محرم است...
از حج ناتمام به سعی و صفا رسید مداح گریه کرد، حسین (ع) از منا رسید در پیشواز مقدمش از لطف کوفیان تیر از مقابل آمد و تیغ از قفا رسید بستند آب را و به گوش کر جهان فریاد «هل من» از عطش کربلا رسید «امن یجیب» خاک بلا ریخت بر سرش وقتی به استغاثه ی آل عبا رسید جن و ملک به زانوی غم سر گذاشتند وقتی که کار روضه به این بیت ها رسید: از غم بسوز ای دل و ای چشم خون ببار دیگر حسین فاطمه به کربلا رسید هرقدر هم که اشک بریزم بر آن کم است این تازه روز اول ماه محرم است... شاعر:
با این همه دلتنگی و یک جفت کتانی حاشا که مرا از در این خانه برانی می آیم از این راه فقط در پی یک آه تا منزل جانان چه نیازی به نشانی؟ مجنونم و از سرزنش خلق غمی نیست دیوانه رها کی شده از سنگ پرانی؟ هرگز نتوانند از این کوی برانند آن را که تو از لطف به این سو بکشانی ای آنکه مرا خوانده‌ای! ای‌کاش بگویی: این بار قرار است بیایی که بمانی...
حسین کیست؟ همان کس که عقل‌ها ماتش که مانده‌اند محالات در محالاتش فقط نه سوره‌ی والفجر، بلکه مصحف عشق حسینی است به قرآن جمیع آیاتش بدین سبب سفر مکه‌اش تمام نشد که حاجیان بشتابند سوی میقاتش هر آنکه آب به یاد حسین نوشیده سلام بر نفس پاک او و امواتش چقدر دست پر از راه عشق برگشته کسی که تربت اعلای اوست سوغاتش حسین آتش عشق است و عشق، نامیراست بمیرد آن که نسوزد دلش در این آتش
طنین بغض مؤذن به گوش ماه رسید اذان صبح به «حی علی الفلاح» رسید.. دوید کینه‌ی مکاره از کمین بیرون همین که رأس مبارک به سجده‌گاه رسید صدای شیون محراب آن چنان برخاست که رفت و رفت و به زاری به قلب چاه رسید زبان نداشت زمانه برای حرف زدن از آن زمان همه‌ی قصه‌ها به آه رسید :: منم که خاکم و اینجا پناهگاه من است کجاست سایه‌ی مهرت که بی پناه رسید..
این خانه‌ای که خشت به خشتش پر از غم است عمری‌ست وقف روضۀ ماه محرم است با دست‌های پیر پدر قد کشیده است آجر به آجرش اگر این‌قدر محکم است در این محل نسیم اگر مویه می‌کند از عاشقان موی پریشان پرچم است آن پرچمی که خط به خطِ تار و پود آن «باز این چه شورش است که در خلق عالم...» است بر سقف نم کشیدۀ آن، ظنّ بد مَبَر از گریه چشم‌های حسینیّه پر نم است بر آن نشسته است اگر خاک، در عوض اسباب یاد چادر خاکی فراهم است...
تا چراغ خیمه‌ی ارباب روشن می‌شود فرق بین بیعتِ اصحاب روشن می‌شود عاقبت در دامن عشقِ حسینی، زاده شد مثل «حر بن ریاحی» هرکسی آزاده شد هم «حبیب» و هم «وهب» تا پای جان دارد حسین عاشقانِ جانْ به کف، پیر و جوان دارد حسین یاوری دیگر نمانده تا بیاید در خروش؟ بانگ هل من ناصر از گودال می‌آید به گوش کاش من هم بودم آن‌جا، سر به‌راهش می‌شدم روسپید عشق چون «جونِ» سیاهش می‌شدم
این کودک اگرچه قامتش کوتاه است تا مرد شدن یک قدم از او راه است گفتند: چرا زمین به خود می لرزد؟ دیدند صدای پای عبدالله است..
از غم، نفس خرابه هم سر آمد آن‌روز که آه سنگ‌ها در آمد دیدند که اشک دخترک قطع شده بابای رقیه بود، با سر آمد...
در دوره‌ای که کشتن دختر مبارک است بی شک نزول سوره‌ی کوثر مبارک است آن دختری که ام ابیهاست آمده پس ای رسول! مقدم مادر مبارک است آیینه‌ای برابر آیینه‌ای دگر میلاد نور چند برابر مبارک است زهرا، بتول، فاطمه، صدیقه، طاهره قند مکرر است و مکرر مبارک است شکر خدا که او به کلامم قدم گذاشت تشریف او به صفحه‌ی دفتر مبارک است
می‌رسم از راه پر پیچ و خم دشوارها سوی تو، ای مایه‌ی همواره‌ی هموارها آب سقاخانه را نوشیدم و رفت از دلم گرد اندوهی که بود از دست بی مقدارها هر زمان اینجا می‌آیم تازه آدم می‌شوم آری، آری، از محبت می‌شود گل خارها من در این درگاه بی منت به کم هم راضی‌ام چون کمت بیش است از بسیاری بسیارها هیچ گاه از آستانت دست خالی برنگشت دست استمدادها و سوز استغفارها من گدای مشهدم، ای آنکه برکت می‌چکد از طلای گنبدت بر روی گندم‌زارها آمدم؛ رفتم؛ دلم دلتنگ شد؛ باز آمدم بارها و بارها و بارها و بارها من به هر در می‌زنم بسته است؛ پس لطفاً خودت- باز کن راهی به سویت از پس دیوارها..
دلم گرفته و درمان آن دوای حسین است دوای این دل بی تاب، کربلای حسین است نوای محتشمیم و به حسرت حرمیم و سیاه پوش غمیم و عزا عزای حسین است اگر که رانده و خسته، اگر که مانده و بسته علاج کار به دست گره‌گشای حسین است عجیب نیست که بر هم خورَد بساط دو عالم جهان و هرچه در آن هست خون‌بهای حسین است سرش به نیزه رها شد، و عشق سر به هوا شد بساط گریه به پا شد، هوا هوای حسین است اذان بگوی مؤذن، از آن بگوی مؤذن نماز ظهر شهادت به اقتدای حسین است..