eitaa logo
کانال اشعار(مجمع الذاکرین)
2.2هزار دنبال‌کننده
2 عکس
0 ویدیو
54 فایل
این کانال اشعارمذهبی توسط محب الذاکرین خاک پای همه یازهراگویان عالم مهدی مظفری ازشهراصفهان ایجادشد
مشاهده در ایتا
دانلود
ای ز داغ تو روان خون دل از دیده ی حور بی تو عالم همه ماتمکده تا نفخه ی صور خاک بیزان به سر اندر سر نعش تو بنات اشکریزان به بر از سوگ تو شعرای عبور ز تماشای تجلای تو مدهوش کلیم ای سرت سرّ انا الله و سنان نخله ی طور دیده ها گو همه دریا شو و دریا همه خون که پس قتل تو منسوخ شد آیین سرور شمع انجم همه گو اشک عزا باش و بریز بهر ماتمزده کاشانه چه ظلمات چه نور پای در سلسله سجاد و به سر تاج یزید خاک عالم به سر افسر و دیهیم و قصور تیر ترسا و سر سبط رسول مدنی آه اگر طعنه به قرآن زند انجیل و زبور تا جهان باشد و بوده است که داده ست نشان میزبان خفته به کاخ اندر و مهمان به تنور؟ سر بی تن که شنیده است به لب آیه ی کهف یا که دیده است به مشکات تنور آیه ی نور؟ جان فدای تو از حالت جانبازی تو در طف ماریه از یاد بشد شور نشور قدسیان سر به گریبان به حجاب ملکوت حوریان دست به گیسوی پریشان ز قصور گوش خضرا همه پر غلغله ی دیو و پری سطح غبرا همه پر ولوله ی وحش طیور غرق دریای تحیر ز لب خشک تو نوح دست حیرت به دل از صبر تو ایوب صبور مرتضی با دل افروخته لاحول کنان مصطفی با جگر سوخته حیران و حصور کوفیان دست به تاراج حرم کرده دراز آهوان حرم از واهمه در شیون و شور انبیا محو تماشا و ملائک مبهوت شمر سرشار تمنا و تو سرگرم حضور
شب عاشورا امشب ای آفتاب من با من بگو از لحظه های فردایت کاش جان مرا هم ای جانم بگذاری برای فردایت آسمان منی و می دانی می خورم من زمین اگر بروی من نبینم که ماه زندگی ام بر روی نیزه ها به سر بروی بگو ای همسفر که بعد تو و ابوفاضل کفیل زینب کیست امشب ای شاه تشنه در صحرا این همه خوار کندنت از چیست تو نباشی که می‌برد زین دشت دختران نحیف قافله را ابوفاضل اگر نباشد من چه کنم زجرهای حرمله را من به معجر به چادر طفلان به علی عمری است حساسم حرم و غارتش نگو حتمی ست مگر آنکه نباشد عباسم سفر ما نگو که پایانش ختم خواهد شود بر این گودال سوره ی فجر من ز مرکب ها آیه های تنت شود پامال؟ با من از شیرخواره می گویی قلبم از غربت تو میگیرد بشنود از سه شعبه گر که رباب همین امشب ز غصه می میرد زینب از کودکی حسین جانم بی تو یک روز هم نرفته سفر تا مرا شمر ساربان نشده حرمت را خودت بیا و ببر
زمزمه عاشورایی یا صاحب الزمان هر گروه هر جور خوشش اومد زد سنگ می باره روی تنت بی حد نیزه ها هی به سمت تو اومد چند باری پیکرت تو خون غلتید دستاشو توو موی سرت پیچید جلو چشام تنت ز هم پاشید چشات ز تشنگی نمی دیدند شمشیرا رو تن تو چرخیدند اونقد زدن که خسته گردیدند نامحرما طناب می آوردن جلو سکینه ات شراب خوردن چه وضعی ما رو اسیری بردن رحمی ندارن آتیش اندازا چه کار کنم با گوشواره بازا خون جگرم از ساز و آوازا بی تو برای من سفر سخته با شمر بد دهن سفر سخته با کوفتگی تن سفر سخته
مرثیه شب عاشورا امشب برای گریه زمان کم میاوریم در مقتل تو کاش که جان کم نیاوریم امشب مسیر روضه به مقتل رسیده است اشک خدا به صفحه ی مقتل چکیده است کار غریب روضه به گودال می کشد ما را برای روضه به دنبال می کشد امشب چقدر غم زده در راهی ای حسین از خوار پشت خیمه چه میخواهی ای حسین با زینبت ز مجلس نامحرمان نگو از شمرها و حرمله ها و سنان نگو فردا بگو که از سر تو خون نمی چکد از بند بند پیکر تو خون نمی چکد پای سنان بگو به حرم وا نمی شود هرگز سرت به نیزه هویدا نمی شود فردا سرت بگو که ز جسم تو دور نیست با من بگو که جای سرت در تنور نیست امشب که با تو حال دلم خوب می شود فردا غروب بی تو در آشوب می شود فردا کسی به نیزه زمین می زند تو را مانند روز کوچه کمین می زند تو را
زمزمه یا زمینه شب عاشورا شب آخره که چشمام قد و بالا تو میبینه فردا شب تنت توو مقتل شبیهِ به نقطه چینه بزار خوب ببینمت سیر تا هنوز گمت نکردم قسمت می دم نرو تا دنبال تنت نگردم نفس منی و بی تو نفس خواهر میگیره چه جوری می خوای که فردا ببینی خواهر اسیره می دونی که تیغ کوفه تشنه ی خون شما هست منو تنها می زاری با لشکری که بی حیا هست بی حیایی یعنی اینکه اشکای منو ببینن ول از رو لجبازی باز به روی سینه ت بشینن بیا برگردیم تا فردا به ما خارجی نگفتن چکمه پوش نیان و روی پیکر تو راه نیافتن تو بری فردا توو گودال رو سرت نیزه می باره نکنه بیام ببینم دست تو انگشت نداره منیکه صدامو تا حال نشنیده نامحرم حتی نزار هم کلام بشم با شمر و زجر و حرمله ها بی ابالفضل آرزومه نرسه پامون به کوفه وای اگر به نی ببینه منو نیمه جون به کوفه چه کنم اگر که فردا پیرهنت بره به غارت کشتنت اگر به سبکِ قتل صبر و هتک حرمت لشکری که من می بینم پستی ش اندازه نداره سینه ی شکسته طاقتْ بر نعل تازه نداره کاشکی کارتو ذبیحم زود تموم کنن توو گودال کاشکی اون لحظه ها کمتر بشه پیکر تو پامال حیفه گیسویی که زهرا شونه می زده با دستش بیافته توو دست شمر و زیر پای دار و دستش یه عبا داری و اون هم میشه خرج جسم اکبر چه جوری جمعت کنم من از توی صحرا برادر
علیه‌السلام 🔹زینت دوش نبی🔹 رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد پس از بی مهری دریا، قَسِیُّ القلب شد آتش به جان دودمان رحمة للعالمین افتاد خدایا هیچ زخمی بدتر از دلواپسی‌ها نیست که چشمش سوی خیمه، لحظه‌های واپسین افتاد شکستن با غلاف تیغ را سربسته می‌گویم زبانم لال... النگوی زنان از آستین افتاد برای من نگه دار و بیاور زخم‌هایت را اگر خواهر مسیرت سوی من در اربعین افتاد نفهمیدند طاها را... نفهمیدند یاسین را به چوب خیزران دندانه‌ای از حرف سین افتاد
علیه‌السلام 🔹عشق غیور🔹 می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه برگ‌ریزان ا‌ست و پاییزان، در این طوفان رنگ کاروانی می‌کند گویا عبور از قتلگاه!... بال در بال کبوترها کدامین آفتاب می‌کند پرواز تا آفاق نور از قتلگاه؟ باز عیسی می‌رود تا سیر خورشیدی کند یا کلیم آورده خورشیدی به طور از قتلگاه؟ تا چه آمد بر سر قرآن؟ که می‌آید به گوش نالۀ انجیل و تورات و زبور از قتلگاه پیکر سی پارۀ قرآن به روی نیزه‌هاست یا سرِ خورشید افتاده‌ست دور از قتلگاه؟... رود رود زمزم این‌جا شور و حال زمزمه‌ست تا چه سهمی می‌بَرد با این مرور از قتلگاه شط در این‌جا بر سر و بر سینه می‌کوبد که حیف می‌بَرم با خود فقط چشمی نمور از قتلگاه این‌ که می‌جوشد ز طبع نینوایی شعر نیست تا ابد این چشمه می‌گیرد شعور از قتلگاه شعر ما هم چون دل ما کربلایی می‌شود گر بیفتد در دل دیوانه شور از قتلگاه درک سرخ ما ز عاشورا تو را کم داشته‌ست لحظه‌ای سر بر کن ای عشق غیور از قتلگاه
سه ساعت شده جان به لب مادرت سه ساعت چه کردند با پیکرت سه ساعت به جان هم افتاده اند چه جنگی است اینجا برای سرت عطش با دو چشمت چه کرده حسین دلت تنگ عباس آب آورت عصا خوردی و طعنه زد حرمله چه شد پس عصایت ، علی اکبرت همه جوره امروز حیدر شدی به قربان احسان انگشترت تو را این سه شعبه زمین گیر کرد بمیرم برای علی اصغرت تو ای از قفا سر بریده ببخش اگر بوسه ام داد درد سرت
من ز خورشید هم گله دارم بس که آن روز پر حرارت شد نیزه هارا گداخت از گرما و فرو رفتنش چه راحت شد صورتش را به روی خاک گذاشت اَشهدش را به زیر لب میخواند من از آن خاک هم گله دارم چقدر صورت تو را سوزاند گردو  خاک و غبار سنگین شد بسته شد پلکهای خسته ی او تا که چشمی گذاشت بر روی هم نیزه  وا کرد حلق بسته ی او آنچنان ضربه داشت شدت که پا روی خاک قتلگاه کشید نای او بسته بود با نیزه مانده ام من چگونه آه کشید آه از ضربه های پی در پی آه از این غریب لب تشنه عده ای میزدند باشمشیر عده ای میزدند با دشنه انقدر خون ز پیکر او رفت قتلگه شد  زخون او دریا به گمانم که در همین جا بود جسم او شد مقطع الاعضا نه رها میکنند این تن را نه جدا میکنن این سر را محتضر مانده بود و گاه به گاه می شنید او صدای خواهر را.....
من ز خورشید هم گله دارم بس که آن روز پر حرارت شد نیزه هارا گداخت از گرما و فرو رفتنش چه راحت شد صورتش را به روی خاک گذاشت اَشهدش را به زیر لب میخواند من از آن خاک هم گله دارم چقدر صورت تو را سوزاند گردو  خاک و غبار سنگین شد بسته شد پلکهای خسته ی او تا که چشمی گذاشت بر روی هم نیزه  وا کرد حلق بسته ی او آنچنان ضربه داشت شدت که پا روی خاک قتلگاه کشید نای او بسته بود با نیزه مانده ام من چگونه آه کشید آه از ضربه های پی در پی آه از این غریب لب تشنه عده ای میزدند باشمشیر عده ای میزدند با دشنه انقدر خون ز پیکر او رفت قتلگه شد  زخون او دریا به گمانم که در همین جا بود جسم او شد مقطع الاعضا نه رها میکنند این تن را نه جدا میکنن این سر را محتضر مانده بود و گاه به گاه می شنید او صدای خواهر را.....
هدایت شده از اشعار وحید محمدی
زمان: حجم: 318.8K
زمینه شب عاشورا یا ظهر عاشورا محرم ۱۴۴۷ ه.ق دیدار به قیامت، ای عزیزم میبینی پشت سرت اشک میریزم دیدار به قیامت، کس و کارم دیگه امیدی به دیدنت ندارم وداع آخره، قرار بعدیمون میون قتلگا با تن بی سره وداع آخره، خودت بگو باید چکار کنم با این دلی که مضطره فی امان الله، ابی عبدالله دیدار به قیامت، برو آروم خواهرت بمیره ای غریبِ مظلوم دیدار به قیامت، برو اما ما رو میسپری به کی عزیز زهرا شور میزنه دلم، چجور قبول کنم شمر و سنان بشن بزرگ قافله م شور میزنه دلم، تو فکر دخترِ سه ساله ی تو و سیلی حرمله م فی امان الله، ابی عبدالله وحید محمدی @beithayesookhte
اگر اشاره ای کند صد گره وا کند حسین اگر که تر کند لبش درد دوا کند حسین به ناز می خرد مرا به عرش می برد مرا  اگر که قسمتم شبی کرب و بلا کند حسین  به مجلس عزای او بدین امید آمدم  که این دل شکسته را ز غم رها کند حسین  فخر کنم به عالمی رها شوم ز هر غمی  اگر که نوکر خودش مرا صدا کند حسین  قسم به نور مهدیش رسم حضور مهدیش  بهر ظهور مهدیش اگر دعا کند حسین  گهی نهیب می زند گهی نبرد می کند  گهی نظر به خواهر و به خیمه ها کند حسین  چه دیده چشم اطهرش؟ که در وداع آخرش  به خواهرش سفارش رقیه را کند حسین  قاتل پر ز کینه اش نشسته روی سینه اش  به زیر خنجر عدو شکر خدا کند حسین  تنش به خاک کربلا سرش بریده از قفا  ببین به روی نیزه ها چو نی نواکند حسین  شب و هزارو یک خطر قافله رفت بی خبر  ندانم از چه رو نظر سوی قفا کند حسین  گمان کنم ز ناقه ها فتاده است دختری  که خون ز چشم خود روان به نیزه ها کند حسین