#تخصصی #عرفان_فقاهتی استاد عبدالحمید #واسطی در مجمع عالی حکمت اسلامی مشهد، فرضیه ی #عرفان_شیعی_فقاهتی را مطرح می کنند که پاورپوینت ارائه ایشان تقدیم شد ( اول ببینید بعد باقی مطلب رو بخونید )، ایشان می فرمایند: «روش فهم منابع و ادلۀ آن براساس روش اجتهاد فقهی جواهری است که قلمرو این روش، همه استنباطات مربوط به احکام جوارحی و جوانحی، واجبات و محرمات، مستحبات و مکروهات، مناط ها و ملاک ها، فلسفه و اسرار احکام ، و همچنین روش استظهار موجّه از «توصیف های ادلۀ نقلی» نسبت به هستی را در بر می گیرد» : http://iict.ac.ir/shiafeqahati/ علی رغم این که این ارائه تلاش خوبی است برای پیوند #فقه_و_عرفان و کلیات آن خدشه بردار نیست ولی در عین حال بعضی بخش ها را باید بیشتر کار کرد و ادامه داد: 1) روش رسیدن به عرفان فقاهتی (لفظ شیعی اش هم اضافی است) اجتهاد جواهری نیست بلکه ما نیاز به اصول معارفی جداگانه ای برای فهم واقع و معارف مان داریم با این روش فقهی که روایات ضعیف را کنار می گذارد و مثلا برای نهج البلاغة حجیتی قائل نیست (یا حداقل به استناد به آن فتوا نمی دهد!) نمی توان به «محصول نهایی نظام معرفتی، قانونی و فرهنگی دین» (اسلاید 3) رسید! 2) در اسلاید 6 محورهای مرکزی فلسفه و عرفان بیان شده و خروجی هایی برای آن ادعا شده است، مانند فلسفه عملی فردی و اجتماعی (اخلاقی حقوقی سیاسی) و ... ! که هذا اول الکلام! دستیابی به زیر ساخت های تمدن سازی حالا حالا ها کار دارد! 3)در اسلاید 14 کبری نیاز به اثبات دارد. در مجموع این که عرفان فقاهتی در نظر اساتید معاصر «دعوت تمدنی دین اسلام» عنوان می گیرد، مسرت بخش است. 😃🤓