📌 تفاوت «صَبراً یا زیدُ» با «إصبِرْ یا زیدُ» سؤالی که مطرح میشود این است که تفاوت «صَبراً یا زیدُ» با «إصبِرْ یا زیدُ» چیست؟ جواب: «صبر» مصدر و «إصبر» فعل است، مصدر قویتر و محکمتر از فعل است، چراکه اصل و ریشهی فعل است. همانطورکه معنای «زیدٌ عدلٌ» نسبت به «زیدٌ عادلٌ» قویتر و نافذتر است، معنای «إصبِرْ» و «صَبراً» نیز متفاوت است، نکتهی بعد اینکه مصدر، صِرفِ حدَث است اما فعل مقترن با زمان و فاعل است، لذا وقتی توسط مصدر به یک چیزی امر میشود، تأکیدش بیشتر از فعل است، چراکه دوامش همچون فعل زمانبردار نیست. اگر گفته شود «إصبروا» زمان حال یا آینده را شامل میشود، ولی «صَبراً» ناظر به زمان نیست، بلکه به صورت مطلق میگوید صبر داشته باشید، بههمینخاطر در امثال «معاذَ الله» و «سبحانَ الله» فعل ذکر نمیشود، چراکه فعل به نوعی معنی را از نظر زمانی محدود میکند. تفاوت دیگر مصدر و فعل این است که فعل مقید به فاعل است، ولی مصدر به صراحت فعل، فاعل ندارد. گاهی غرض متکلم فاعل نیست بلکه فقط ایجاد فعل است؛ بهعبارتی چه بسا با ذکر فاعل به مقصودش نرسد و آن معنایی که برای القاء مدّ نظرش است، ضایع شود، در چنین مواردی چاره در استفاده از مصدر است؛ به این دو تعبیر دقت کنید: «سقیاً لکَ» اما گاهی چنین گفته میشود: «سقاکَ اللهُ»، بیان فاعل نشان میدهد، غرض متکلم نشاندادن اهمیت ذکر فاعل است، اما گاهی هدف نشاندادن فاعل نیست، بلکه هدف اصل ایجاد فعل است. 👨‍🎓👩‍🎓اینجا استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

📌تقدم معمول بر مصدر تقدیم معمول مصدر بر آن جایز نیست، مگر در دو صورت: الف) معمول مصدر، ظرف یا جارومجرور باشد، مانند: <لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ في‏ دينِ اللَّهِ> که تقدیرش چنین است: لا تَأْخُذْكُمْ رَأْفَةٌ بِهِما في‏ دينِ اللَّهِ «بهما» در آیه‌ی بالا، معمول «رأفة» بوده و بر آن مقدّم شده است. یا مانند: اللهم ارزُقنی من عدوّکَ البراءةَ و إلیکَ الفرارَ که تقدیرش چنین است: اللهم ارزقنی البراءةَ من عدوّکَ و الفرارَ إلیکَ (پروردگارا روزیم کن که از دشمنت بیزاری بجویم و به سوی تو فرار کنم) علّت جواز تقدیم شبه جمله بر مصدر، توسّع در ظروف است، یعنی ظروف از وسعت عملیاتی برخوردار هستند که سایر معمول‌ها برخوردار نیستند. به زبان دیگر ظروف در جاهایی می‌توانند وارد شوند که سایر معمول‌های فعل نمی‌توانند. ب) چنانچه مصدر جانشین فعل شده باشد، مانند: «إتقاناً عملَکَ» که تقدیرش چنین است: أتقِنْ عملکَ (کارت را محکم انجام بده) 😉در کتب نحو کاربردی از خواندن نحو لذت ببرید 👩‍🎓اینجا استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

نقش «أب» و «سیرة» در «زیدٌ محمودٌ السیرة» (زید پسندیده سیرت است) و «زیدٌ مقتولٌ ابوهُ» (زید پدرش کشته شد) چیست؟ 💥منتظر جواباتون هستم جواب فردا در کانال @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

السیره: فاعل ابو: نایب فاعل چنانچه اسم مفعول معنای ثبوتی داشته باشد، تبدیل به صفت مشبهة می شود و تنها ظاهر اسم مفعول را دارد در این صورت در صورت رفع اسم پس از خود، اسم مزبور فاعلِ صفت مشبهة است نه نائب فاعل، چرا که صفت مشبهة نائب فاعل نمی‌پذیرد. لذا «السیرة» فاعل است بر خلاف «زیدٌ مقتول أبوه» که «قتل» یک امر موقت و حدوثی است لذا «أب» نائب فاعل آن است. #مخصوص_اساتید @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

📌ترکیب کنید ما حَسَنٌ أن تضربَ أخاکَ (نیکو نیست زدن برادرت توسط تو) #سخت 💥منتظر جواباتون هستم جواب فردا در کانال @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

👌مبتدای وصفی مبتدای وصفی به وصفی _ اسم فاعل، اسم مفعول، صفت مشبهه _ اطلاق می شود که پس از ادات استفهام یا نفی قرار گیرد و اسم پس از خود را همچون فعل به عنوان فاعل یا نایب فاعل رفع دهد. در تصویر توضیح داده شد. #مبتدای_وصفی 🌸لذت خواندن نحو را در کتب نحو کاربردی تجربه کنید. https://eitaa.com/joinchat/3737649200C929d332cc9

برای حل این سوال به تصویر بالا توجه کنید

بررسی کنید چرا در اضافه معنوی، مضاف نمیتواند «ال» داشته باشد یعنی نمیتوان گفت: «الغلامُ الرجلِ» ولی در اضافه لفظی اضافه «ال» دار جائز است، یعنی میتوان گفت: «الضاربُ الرجلِ»؟ #اساتید 💥منتظر جواباتون هستم جواب فردا در کانال @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

ما حسنٌ أن تضربَ أخاکَ دو ترکیب دارد: ۱. حسن: خبر مقدّم + أن تضرب أخاک: مبتدای مؤخّر. ۲. حسن: مبتدای وصفی + أن تضرب أخاک: فاعل، سدّ مسدّ خبر @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

. 📌 دلیل حذف أل از مضاف در اضافه معنوی تنها اسم نکره میتواند مضاف واقع شود چرا که غرض از اضافه معنویه کسب تعریف یا تخصیص مضاف از مضاف الیه است مثلا غلام با اضافه به «زید» از آن کسب تعریف میکند یا با اضافه به «رجل» از آن کسب تخصیص می کند لذا مضاف نباید از قبل معرفه باشد. به همین خاطر نمیتوان گفت «زیدِ بکر» یا «زید رجل» چون خود زید معرفه است که اگر به «بکر» اضافه شود، دو سبب تعریف در یک کلمه جمع می‌شود، و اگر به نکره اضافه ‌شود از آن کسب تخصیص می‌کند در حالیکه از قبل معرفه بوده و نیاز به تخصیص ندارد، چرا که درجه تعریف بالاتر از تخصیص است. پس لازمه غرض اضافه معنویه، نکره بودن مضاف است که یا تخصیص بخورد و دایره شمولیتش خاص تر شود یا تعریف و معین شود. ولی اضافه لفظیه بنا بر نظر نحویون اصلا وضع جدایی از اضافه معنویه دارد و حقيقةً اضافه نیست، مثلا «ضاربُ زیدٍ» در اصل «ضاربٌ زیداً» است و «زیدا» مفعولش است، برای همین است که به آن اضافه مجازی یا منفصل هم می‌گویند. همانطور که ملاحظه میکنید «ضاربٌ» نکره است و میتوان بر آن «ال» داخل کرد. #اساتید @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

🌺📌 اضافه لفظی همانطور که میدانید اضافه بر دو قسم است: اضافه لفظی و معنوی. 🔸 اضافه لفظی اضافه اسم مشتق به معمول خود است، مانند: زیدٌ ضاربُ بکر». 🔸 اضافه معنوی، مانند: غلام زیدٍ. در ادامه با هم بررسی میکنیم. لینک خرید کتب👇 https://ketabresan.net/search?tag=4751 🌸لذت یادگیری نحو را در کتب نحو کاربردی تجربه کنید. https://eitaa.com/joinchat/3737649200C929d332cc9

📌«النعش لسنّته» در خطبه 169 یعنی چه؟ «وَ لَكُمْ عَلَيْنَا الْعَمَلُ بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سِيرَةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلى ‏الله ‏عليه ‏و آله) وَ الْقِيَامُ بِحَقِّهِ وَ النَّعْشُ لِسُنَّتِه» خطبه 169 حق شما بر ما، عمل به کتاب الهی و سیره رسول الله (ص) و ادای بی‌کم و کاستِ حق او و برپاداشتن سنت او است. 🔸نکته زیبایی که شارحان نهج البلاغه از کنار آن گذشته‌اند این است که امام برای بیان "احیای سنت پیامبر (ص)" از کلمه «النعش لسنته» استفاده کرده‌اند. 🔰کلمه نعش را هر چند لغویان به معنای بلند کردن می‌دانند اما باید توجه داشت که در زبان عربی، مفعول این کلمه همواره انسان ضعیف یا فقیر است. برای همین هم ارباب لغت آن را به معنای "نجات انسان ضعیف از مرگ" (نَعَش‏ الإنسانَ‏ يَنْعَشُه‏ نَعْشا: تَدَارَكَه من هَلكة) یا "نجات انسان فقیر از فقر" (تقول: نَعَشَه‏ الله‏ فانتعش‏ إذا سدّ فقره‏) (كتاب العين، ج‏1، ص: 259 ) معنا کرده‌اند. اصلا بلند کردن میت، نیز از آن روی "نعش" نامیده شده که وقتی میت را از زمین بلند می‌کنند گویا یاد و نامش را بلند کرده‌اند (إذا مات الرجُل فهم‏ ينعَشونه‏، أي يذكرونه و يرفعون ذكره) (ازهری، محمد بن احمد، تهذیب اللغة ج 1 ص 277 ) 🔻بنابراین در عبارتِ «و النعش لسنته» نیز اشاره‌ی زیبایی وجود دارد که نشان می‌دهد خلفای پیشین، سنّت پیامبر را در معرض هلاک قرار داده‌اند و امام (ع) وظیفه خود می‌دانند که آن سنت را از هلاک نجات بدهند. #با_معارف_نهج_البلاغه 276 @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

#با_مترجمان_نهج، شماره 1👇🏼 👈«ازْجُرِ الْمُسیئَ بِثَوَابِ الْمُحْسِن» (نهج ‌البلاغه: #حکمت_177) 🌿☘️ کلمه‌ی "زجر" در عربی به معنای «ردع و منع و بازداشتن انسان از کاری» یا «راندن و دور کردن حیوان از مکانی» به کار می‌رود. با ا ین حساب ترجمه این عبارت می‌شود: 👇👇 با پاداش دادن به نیکوکار، بدکار را [از کار بدش] باز بدار. 👈شگفت است که اغلب مترجمان، کلمه زجر را با معنای فارسی اش خلط کرده و این کلمه را به آزار دادن و شکنجه کردن و ... برگردانده و در نتیجه معنای لطیف روایت را به باد داده ‌اند! @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

با توجه به ماه رمضان که ماه امیر المومنین است در این ایام از معارف نهج البلاغه استفاده میکنیم

✅کلمه ریاضت لَأَرُوضَنَّ نَفْسِي رِيَاضَةً تَهِشُّ مَعَهَا إِلَى الْقُرْصِ إِذَا قَدَرت عَلَيْهِ مَطْعُوماً وَ تَقْنَعُ بِالْمِلْحِ مَأْدُوما #نامه_ نهج البلاغه45 نفس خويش را چنان تربیت کنم كه وقتی قرص نانى بيابد شادمان شود و به جای خورش به نمک قناعت کند. 🔷کلمه ریاضت در زبان فارسی به معنای سختی دادن به نفس است که می‌تواند ریاضت درست یا ریاضت نادرست باشد اما در زبان عربی به "تربیت و پرورشی که با تکرار و ممارست و زحمت حاصل شود" ریاضت می‌گویند. در نامه 45 نهج البلاغه📝 این کلمه به کار رفته و حضرت خواسته‌اند بیان کنند که من نفسم را با زحمت و ممارست چنان تربیت می‌کنم که وقتی قرص نانی بیابد از آن به عنوانی خوراکی خود شادمان شود و به عنوان نان خورش به نمک قناعت بکند. 🔸🔹برخی مترجمان جمله «أروضنّ نفسی ریاضةً» را به معنای "تربیت کردن" برگردانده‌اند اما متاسفانه برخی مترجمان کلمه ریاضت را با معنای فارسی‌اش درآمیخته و به معنای "ریاضت" برگردانده‌اند. ◀️ دو نکته: نکته اول: مترجمانی که «اروضنّ» را به «ریاضت» برگردانده اند موجب شده اند اهالی عرفانهای کاذب،متصوفه و جریانهای صوفیگرایانه حوزوی پیش فرضهای مورد علاقه خود را از عبارت امام علی ع برداشت کنند که برداشت ناروایی است. نکته دوم: اینکه انسانی بتواند قرص نان را به عنوان غذای خود «تحمل کند» خوب است اما امام ع، #غایت_تربیت_نفس خود را «تحمل قرص نان» قرار نداده‌اند بلکه «شادمانی از قرص نان» قرار داده‌اند! این، نکته عمیقی است که نباید از تامل در آن محروم ماند. #استادـعشائری @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

بررسی کنید تفاوت معنایی «زید افضل رجل» با «زید افضل الرجال» چیست؟ #اساتید #سخت 💥منتظر جواباتون هستم @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

🌺 تمییز منقول از فاعل مفعول و مبتدا در قرآن همانطور که گفتیم تمییز بر دو قسم است: 1️⃣تمییز منقول مانند: «فاضَ الاناءُ ماءً»؛ در این مثال "ماءً" تمییز نسبت و منقول از فاعل است و در اصل «فاضَ ماءُ الاناء» بوده که "ماء" از فاعل به تمییز نقل پیدا کرده است. 2️⃣تمییز غیر منقول تمییز در این نوع از چیزی نقل داده نشده است؛ مانند: «کفی بالموت واعظاً»؛ در این مثال تمییز (واعظاً) از چیزی نقل داده نشده است. در تصویر با هم بررسی می کنیم. #تمییز گوشه ای از نحو کاربردی عالی

تفاوت «جاءنی الرجلان کلاهما» با «جاءنی الرجلان انفسهما» چیست؟ با اینکه در هر دو تاکید معنوی به کار رفته است؟ 💥منتظر جواباتون هستم @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

. 📌 تفاوت «جاءَ الزیدانِ کلاهما» با «جاءَ الزیدانِ أنفسهما» جمله‌ی اول در صورتی گفته می‌شود که مخاطب فکر کند تنها یک نفرشان آمده و اسنادی که به هر دو صورت گرفته، سهوی بوده است، لذا برای دفع توهم، متکل از لفظ «کلاهما» استفاده می‌کند. امّا جمله‌ی دوم در صورتی بیان می‌شود که مخاطب خیال کند کسی که آمده منشی یا نامه بران زید و بکر است نه خودشان، یا اینکه بکر آمده و زید او را تحریک به رفتن کرده ولی خودش نیامده است و یا اینکه بکر آمده و زید نیامده است. در اینجا برای رفع توهم از «انفسهما» استفاده می‌شود. ✅ دوره های استادشو https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

«عندی ثلاثةُ أثواب» (سه لباس دارم) اعراب اثواب چه می تواند باشد؟ رفع یا جرّ؟ 💥منتظر جواباتون هستم @ostad_shoo @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

📌هم رفع صحیح است و هم جر همانطور که می دانید در اعداد سه تا ده، تمییز عدد جمع و مجرور است. نکته مهم اینکه معدود می‌تواند به جای تمییز، نقش عطف بیان یا نعت داشته باشد. در این صورت اعراب معدود با عدد باید مطابقت داشته باشد، بنابراین هم «عندی ثلاثةُ أثوابٍ» و «عندی ثلاثةٌ أثوابٌ» صحیح است. @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

📌 بررسی لفظ «أول» کلمه‌ی «اول» چند وجه دارد: 1️⃣ اسم به معنای ابتدای شیء که بر اساس موقعیتش در جمله نقش می‌پذیرد، مانند: أوّل المرض حرارة (ابتدای بیماری حرارتست) 2️⃣ اسم تفضیل به معنای «أسبق» که غیر منصرف است و بر اساس نیاز جمله نقش می‌پذیرد، مانند: مررت بطالب أوّل من رفقائه (از کنار دانشجویی گذشتم اولین از رفیقانش است) 3️⃣ ظرف زمان به معنای «قبل» که منصوب است و حالات مختلفی دارد: الف) چنانچه اضافه شود، لفظاً منصوب می‌شود، مانند: «جئتُ أولَ صباحٍ» ب) چنانچه مضاف الیه محذوف باشد ولی لفظش در نیت باشد، لفظاً منصوب است، مانند: «ركض الطلاب و جاء زيد أوّلَ» ج) چنانچه مضاف الیه مخذوف باشد و لفظ و معنایش در نیت باشد، در این صورت تنوین گرفته و لفظاً منصوب می‌شود، مانند: «درست أوّلاً» د) چنانچه لفظ مضاف الیه محذوف باشد ولی معنایش در نیت باشد، مبنی بر ضمّ می‌شود، مانند: «درست أوّلُ». @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

همانطور که میدانید اسمهای غیر منصرف تنوین نمیگیرند، مانند: «مررتُ بأحمدَ» یا «رأیتُ مساجدَ» سؤال این است چرا در آیه «وَ لَيَالٍ عَشْرٍ» «لیالٍ» که غیر منصرف است، تنوین گرفته است ولی در این آیه تنوین نگرفته است: <سيرُوا فيها لَيالِيَ وَ أَيَّاماً> ‏ جوابتون تفصیلا برام بفرستید👇 @ostad_shoo 📌دوره های استادشو👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی