-

غمِ بی‌کلام، گلوگیرتره. الخصوص که شب باشه. لامروت همچین می‌چسبه به حَلقِتون که دو دستی هم بگیریدش ول کن نیست.

تئاترای سجاد افشاریان می‌تونه برای چند دقیقه از زندگی جدام کنه. نور ، صدا ، دیالوگا ، همه چی و ُ همه چی ، با ظرافت و در عین حال زیبا طراحی شدن. "دست مریزاد بهت مرد. دست مریزاد".

و "هنر" خلق شد برای بیان غم‌هایِ انسان.

به گرمای آغوشت که نه ، به دستای سردت میشه پناه آورد؟

حالا شما بفرمایید فعلا اینو گوش کنید. غم باید زانو بزنه واسه این قطعه. اگه میشد تا آخرین نفس دمِ گوشم پلی می‌‌کردمش. ترکیب متن و صدا ، با صدای علی زندوکیلی باید با یه دست سیگار بهمنو گرفت و یه دست لیوان چایی رو ، بعدم لش کرد رو کاناپه یا حتی رو زمین کفِ پارکتای یخ‌زده و با خنده گفت : من فقط خستم عزیزم.

آدمی‌زاد میزان غمش که زیاد میشه ، قلبش و ُ می‌سوزونه. میتونی قلب گداخته از غمت‌ُ شوت کنی بیرون از سینه‌ت؟ میتونی یخ بریزی روش؟ میتونی پماد بزنی بهش؟ نه دیگه. نمیتونی. اینجوری میشه که تبدیلش میکنی به هنر و ُ کم کم جهانی بر پایه ظرافت انگشتان بشر شکل میگیره که بهش میگن زندگی. یکی می نوازه. یکی می‌نویسه. یکی طرح میزنه. یکی شیشه گری می‌کنه. یکی خطاطی میکنه. یکی طراحی‌. یکی . . وایسا ببینم. تو چطور؟ با غمت چکار می‌کنی؟ - برشی از مکالمات ثبت شده -