🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_پنجم یک شماره ی ناشناس بهم پیام داده بود باکنجکاوی پیامش رابازکردم: _سلام هالین،خوبی؟ براش نوشتم: +گیریم علیک،شما؟ یک دقیقه نگذشته بودکه نوشت: _یک آشنا باکلافگی تایپ کردم براش: +ببین عاموواسه من عین این فیلمالفظ قلم حرف نزنا،عین بچه آدم بنال کی هستی دیگه؟ درکلاس بازشدودنیااومدتو،بیخیال جواب یاروشدم اینترنت وخاموش کردم وگوشیم وتوجیب مانتوم گذاشتم. روبه دنیاکردم وگفتم: +چی شد؟موفق شدی؟ دنیا:آره ترکوندم هشت متردرپنج دقیقه. خندم گرفت واقعازحمت کشیده هشت متررابایدتویک دقیقه می رفت ولی پنج دقیقه..! باخنده گفتم: +خسته نباشی دلاور،خداقوّت پهلوان. دنیاباپاش لگدی به پام زدکه جیغم رفت هواآخه دقیقاروی زخمم زد.باحرص گفت: دنیا:بمیرخر لحنم ونازک کردم درواقع ادای خانم کرمی(معلم دینی)رودرآوردم وگفتم: +اِ،زشته عیبه توهین کاردرستی نیست اون دنیاخداتبدیل به خرت میکنه ها باادب باش. دنیاچشم غره ای بهم رفت وگفت: دنیا:بمیرم برات اصلاکمرت زیرباراین ادب شکست. خندیدم وچیزی نگفتم.دوتامون ساکت بودیم که دنیایهوبشکنی توهوازدوبا هیجان گفت: دنیا:هالین +ها؟ دنیا:پس فرداتولدملیناست بهم گفت حتمابهت بگم +مختلط؟ دنیا:آره بااینکه ازملیناخوشم نمیومدولی خیلی وقت بودم جشن مختلط یاهمون پارتی نرفته بودم،آخرین پارتی که رفتم خزپارتی ای بودکه پارسال به مناسبت جشن هالوین رفتم. +باشه میام محکم بوسم کردکه باچندشی ازخودم جداش کردم،گفت: دنیا:زهرماربی لیاقت پشمک،من هرکسی روماچ نمی کنما باطعنه گفتم: +بله درجریانم محکم زدتوسرم من هم شروع کردم به خندیدن چون میدونستم وقتی بهش بخندم حرصش میگیره. &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 📚@ROMANKADEMAZHABI❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_ششم بعدازخداحافظی ازدنیاازسرویس پیاده شدم وبه سمت خانه حرکت کردم. ازیک طرف خیلی خسته بودم ودوست داشتم زودتربرم خانه ازطرفی هم به وجودخانم جون توخانه فکرمی کردم عین سگ پشیمون می شدم ودلم می خواست همان جاوسط کوچه بشینم ولی خانه نرم. خانم جون دوساله که بامازندگی می کنه، جونم براتون بگه که وقتی آقاجونم عمرش ودادبه شماخانم جون هم یه سکته ناقص زد،تایک مدت پاهاش لمس بودولی خب به لطف دکترای پنجه طلا وخالی شدن جیب پدرگرامی من خانم جونم ازافلیجی دراومد،اولش تصمیم داشت تنهاتوعمارت بمونه ولی خب ترس ومی شدازچشماش دیدآخه خانه ی آقاجون خدابیامرزخانه ی انسان نبودکه خانه ی ارواح بود. عمارتی که آقاجون وخانم جون زندگی می کردن برای قبل ازدوره ی رضاشاه بودوارثیه ای بودکه به آقاجون رسیده بودوهمچنان همان دکوراسیون قدیم راداشت،یک عمارت آجرنمابودکه هرچی درخت توحیاطش بودخشک شده بود. خانه یک جوری ترسناک بودکه تاوقتی که خانم جون وآقاجون زندگی می کردن من جرئت نمی کردم برم خانشون وبه هربهانه ای می پیچوندم. خلاصه اینکه تاحرف ازنگهداری خانم جون شدعمم همه خانه وزندگیش وجمع کردورفت کانادا،عموم هم زیربارنگهداری ازخانم جون نرفت وفقط موندبابای من، بابای من ازهمون اول هم هیچ مشکلی با نگهداری ازخانم جون نداشت برای همین باکمال میال قبول کرد. من خانم جون ودوست دارم ولی عقایدش من ودیوونه می کنه بدجور توقرن دایناسورهامونده بود،هی میره میادمیگه موهات وبده تو،میدونی همین چندتاتارموچقدرجوان هاروازراه به در می کنه؟،جلوی مهمان هاباتاپ وشلوارک نیا،اینکاروکن اینکارونکن خب یک کاره بگوبروبمیردیگه. رسیدم به خانه زنگ وزدم ودرباصدای تیکی بازشد،دروبازکردم وبه سمت خانه رفتم. بعدازسلام واحوال پرسی بامامان وخانم جون ازپله هابالارفتم ووارداتاقم شدم وبعدازعوض کردن لباسام به دستشویی رفتم وصورتم وشستم واومدم بیرون. یادشماره ی ناشناس افتادم،سریع به سمت مانتومدرسم رفتم وگوشیم وبرداشتم. روی تخت نشستم،اینترنت وروشن کردم وواردتلگرام شدم،حدسم درست بود،چند تاپیام داده بود،پیام هابه ترتیب این بود: _چه بی ادب _رفتی؟ _هالین _الو _کجایی؟ _جواب بده دیگه _شایانم هالین حالاجواب بده _گاوباتوام متفکرزل زدم به روبه رو،شایان کیه؟ سوالم روازش پرسیدم: +شایان؟کدوم شایان؟ آنلاین نبود،اینترنتم وبعدگوشیم وخاموش کردم وبعدازبستن موهام ازاتاق بیرون رفتم. &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 📚@ROMANKADEMAZHABI❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

#از_خانه_تا_خدا.... #درس بیست و دوم 👇 💎 " انسانِ فعال و منفعل " 🔹واقعاً بین این دو نگاه خیلی فرق هست. 🔴 در #نگاه_غیر_دینی انسان "فعال نیست" بلکه اتفاقاً #منفعل هست. مثل یه گونی سیب زمینی یه کناری میشینه! 😒 🚫 همش دنبالِ هوای نفسشه! میگه از هر چیزی خوشم اومد سمتش میرم و از هر چیزی هم بدم اومد ازش فاصله میگیرم!😤 🔺🔺🔺 🌺 امّا در #نگاه_دین، انسان #فعال هست. فعال هست برای اینکه بتونه از زندگیش لذت ببره💖 🚷آدمی که غیر فعال باشه، نمیتونه از زندگیش لذت ببره، 👈 چون توانایی لذّت بردن رو در خودش از بین برده.... 🔸🔹⭕️🔷 🔶 انسانِ مومن برای #افزایش_محبت به همسرش "فعالیت هایی" رو انجام میده ✅ و طبیعتاً "کسی که فعّالانه با لذّت ها و شادی ها برخورد میکنه، بهتر نتیجه میگیره و از زندگیش بیشتر لذّت میبره". 💓🌺🌷💞

🔴 اگه شما چشمت رو باز بذاری تا هر چی خواست ببینه 👀 و دلت رو رها کنی تا هر لحظه از هر چیزی خوشش اومد به سمتش متمایل بشه 🚸 چند وقت دیگه این بیماری ها رو دچار میشی: 👇👇 🚫 دیگه از لذّت بخش ترین اموری که توی زندگیت هست لذّت نمیبری ⛔️ زود بی حوصله، خسته و افسرده میشی😞 🚫 باید کلّی پول خرج کنی "برای چند لحظه شادی" و بعدش در طولِ روز دیگه لذّت نبری.... ⛔️ به جای عشق و محبّت، دشمنی ها دلت رو پر میکنه....😠 🚫 به سرعت اهلِ #کینه_توزی میشی و خیلی زود با دیگران دشمنی پیدا میکنی. ⛔️ علاوه بر اینا، بیماریهای جسمی، عصبی میگیری و مجبوری که هزار تا دردِ بی درمانِ دیگه رو هم تحمّل کنی. ⭕️ و بدترین و وحشتناکترین اثری که این طرزِ زندگی داره اینه که "از خدا دور میشی....." ✅💢🔺 🔰 خب آخه عزیزم آدم چرا ، باید یه جوری زندگی کنه که از خدا دور بشه ؟ ✔️ دور شدن از خدا در حقیقت به معنای از دست دادنِ بزرگترین #پشتیبان زندگی انسان هست.... 💢 میدونید که روز #قیامت هم بدترین عذاب بین همۀ عذاب ها اینه که "خدا به یه نفر نگاه نکنه...." 🔴 و طبق روایات، کسی که هر کاری که "دلش بخواد" انجام بده، خدا به اون آدم نگاه نمیکنه.... ✅➖⭕️🔹🔺 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم ┄┄┄••❅❈✧❈❅••┄┄┄

در خدمتتون هستم با بحث مشاوره در رابطه با ✴️خانواده و مشکلات خانوادگی ✴️همسرداری ✴️تربیت فرزند ✴️ازدواج ✴️اصلاح تغذیه جهت تنظیم نوبت به ای دی زیر پیام بدید 👇👇 @MOSaferr1991

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_شصت_هشتم سحر دستان خیسش را روی دستم گذاشت: مهتاب به علی نگاه کن، این علی همون علی چند ماه پیشه؟ هر چی می پرسم می گه دکتر گفته هیچی نیست. هفته ای یکبار هم غیبش می زنه، تو مسافرت هم همینطور بود. هر چی می پرسیدم حرفی نمی زد. اما داره جلو چشمام آب می شه. آهسته گفتم: به دلت بد نیار. انشاءالله که هیچ طوری نیست. سحر با بغض گفت: تو باور می کنی؟ وقتی جوابی ندادم، ادامه داد: به زور منو برد مسافرت، تقریبا کارم رو از دست دادم، خودش هم همینطور، اگه حسین آقا رو سر کارش قبول کردن چون مدارک پزشکی تایید می کند تحت معالجه و خارج بوده، اما علی چی؟ از وقتی برگشته نزدیک شش ماه می گذره هنوز سر کار نرفته... به من هم می گه مهم نیست اگه سر کار نرم، آخه برای چی؟ از خودش هم که می پرسم، مرموزانه می گه خدا می رسونه! ولی مهتاب ما خیلی نقشه داشتیم. می خواستیم هر دو کار کنیم و پس اندار کنیم، بلکه یک خونه کوچیک بخریم... بچه دار بشیم... اما انگار علی همه چیز از یادش رفته، فقط دلش می خواد بگرده و خرج کنه، اما تا کی؟ در دل گفتم تا وقتی که دیگه نتونه از جا بلند بشه، اما قولی را که به حسین داده بودم به یاد آوردم و علی رغم درون متلاطمم با آرامش لبخند زدم: سحر، انقدر کارآگاه بازی در نیار، حتما خودش یک فکری کرده دیگه، تو هم سعی کن بهت خوش بگذره. آن شب وقتی علی و سحر رفتند، به سوغاتی هایی که برایم آورده بودند نگاه کردم. یک بسته گز، یک جعبه سوهان و پشمک و باقلوا، یک کیف جاجیم، یک جفت گیره، و یک قاب خاتم کاری شده که درونش شعر زیبایی نوشته شده بود. حـــجاب چــــهرۀ جـــــان مــی شود غـــبار تنم خـــوشا دمــی که ازیــن چهره پرده بـرفکنم چننین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست روم به گـلشن رضــوان که مــرغ آن چــمنم حسین را صدا زدم: بیا فکر کنم این قاب مال توست. قاب را از دستم گرفت و لحظه ای نگاهش کرد. نم اشک را در چشمانش دیدم. روی مبل نشست و قاب را به سینه اش چسباند. پرسیدم: - حسین، چرا علی انقدر لاغر و رنگ پریده شده بود؟ انگار موهاش هم ریخته... با بغض گفت: هفته ای یکبار شیمی درمانی می کنه. مثل اینکه داروهاش باعث ریزش مو می شه، انگار حال آدم رو هم خیلی بد می کنه. - تو مسافرت چطور شیمی درمانی می کرد؟ - آمپولاش را همراهش برده بود، دور از چشم سحر می رفته بیمارستان و براش تزریق می کردن. به یاد چشمان نگران و بغض خفۀ سحر افتادم. سر نماز از خدا خواستم به سحر صبر و طاقت بدهد و خودم به گریه افتادم. پایان فصل 50 ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_شصت_نهم فصل پنجاه و یکم خسته و نالان به طرف دستشويى دويدم. واى از اين حال بدى كه داشتم، دلم بهم مى خورد. سرم سنگين و دهانم خشک شده بود. به تصويرم در آينه توپيدم: - خوب بالا بيار و راحت شو ديگه! اما خبرى نبود. فقط دلم بهم مى خورد. شمارۀ موبايل شادى را گرفتم، صداى خفه اش بلند شد: بله؟ بى حوصله گفتم: شادى... منم! زنگ زدم بگم امروز نمى آم با حواس جمع جزوه بردار! صداى پچ پچش در گوشى پيچيد: باز چه مرگته؟ دوباره مسموميت غذايى؟ بابا جون مواد غذايى رو از مغازه بخر، از تو آشغال ها پيدا نكن!! غريدم: بس كن، بى مزه. ليلا آمده؟ - آره، سلام مى رسونه... بعداز ظهر جلسۀ توجيهى پروژه داريم، يادت هست؟ ناليدم: آره، يادمه. اما استاد از آشناهاست، مهم نيست اگه نيام. استادى كه قرار بود راهنماى پروژه پايان نامه مان باشد، شوهر شادى، استاد راوندى بود. شادى با خنده اى در گلو گفت: كور خوندى، بهش مى گم حذفت كنه! - غلط مى كنى، شر رو كم كن، مى خوام استراحت كنم! در حال ناليدن بودم كه صداى زنگ در بلند شد. چند لحظه بعد، گلرخ وارد خانه شد و با ديدن من خنديد: چى شده؟ دوباره مسموم شدى؟ روى مبل افتادم: نمى دونم چه مرگم شده؟ از صبح انقدر عرق نعنا و نبات داغ خوردم كه معده ام مثل استخر شده... اما حالم خوب نمى شه. گلرخ سرى تكان داد و با شيطنت گفت: شايد به درد من مبتلا شدى... متعجب پرسيدم: تو ديگه چته؟ دل بهم خوردگى دارى؟ گلرخ خنديد: الان نه، ولى يكى، دو ماه پيش تو تعطيلات عيد، پدرم در آمد. هر چى مى خوردم بالا مى آوردم و همش معده ام ناراحت بود. ناليدم: خوب، حالا چطور؟ رفتى دكتر؟ دستش را بالا آورد: آره... - خوب چت بود؟ زخم معده؟ - نه يه نى نى كوچولو اون تو بود كه حالم هى بهم مى خورد. وقتى متوجه مفهوم حرفش شدم، از جا پريدم: گلى... راست مى گى؟ واى، چه قدر خوب! گلرخ چشمكى زد و گفت: حالا فكر كنم تو هم همين درد رو دارى! وحشتزده بر جاى ماندم. « اگر حدس گلرخ درست باشد، چى مى شه؟ » اما چند دقيقه اى با فكر كردن به جوانب و شرايط، شادى عجيبى زير پوستم دويد. در دل آرزو كردم تشخيص گلرخ درست باشد. گيج پرسيدم: - حالا چه كار كنم؟ از كجا بفهمم؟ - كارى نداره، برو آزمايشگاه سر كوچه آزمايش ادرار بده. البته بايد ناشتا باشى. سرى تكان دادم و در فكر فرو رفتم. چند روز بعد، وقتى براى گرفتن جواب آزمايش به طرف آزمايشگاه نزديک خانه مى رفتم، دل تو دلم نبود كه چه جوابى به دستم مى رسد. به هيچكس چيزى نگفته بودم. مى خواستم اول مطمئن شوم و بعد حرفى بزنم. صداى زن از فكر بيرونم آورد: - خانم ايزدى؟... دستپاچه گفتم: خودمم، چى شده؟ دخترک سرى تكان داد و خشک و بى روح گفت: تبريک مى گم، جواب مثبته... از خوشحالى دلم مى خواست صورت پر از جوشش را ببوسم: خيلى ممنون... فورى به خانه گلرخ و سهيل رفتم و به گلرخ كه در حال سرخ كردن كتلت بود، برگه آزمايش را نشان دادم: گلى، مثبته! اخمى دوستانه كرد و گفت: اى حسود! فكر كنم بچه هامون به فاصله چند ماه متولد بشن! با تجسم بچه ها، چرخى زدم و گفتم: واى گلى! تصور كن بچه ها با هم بازى كنن، دنبال هم بدون... گلى قاشق روغنى را در هوا تكان داد: اوووه! چه رويا پردازى! اين حرفها مال سه، چهار سال ديگه است. الان بايد بترسى كه با هم گريه كنن و خونه رو بذارن رو سرشون! با خنده گفتم: قربونشون برم. شب، به محض رسيدن حسين، سلام كردم. حسين با خنده جوابم را داد: - سلام از ماست خانم، انگار شنگولى، چى شده؟ ليوان شربت را جلويش گذاشتم: بيا خنكه... حسين صورتم را بوسيد: بذار دست و صورتمو بشورم. وقتى روبرويم نشست با دقت نگاهش كردم. چقدر نقش پدرى به او مى آمد. مى دانستم با اخلاقى كه دارد بهترين پدر دنيا مى شود. حسين با خنده گفت: - حواست كجاست؟ - چى گفتى؟ - مى گم چرا آنقدر خوشحالى؟ مامان و بابات زنگ زدن؟ سرى تكان دادم: نه، ديگه خودمون مامان و بابا هستيم، بايد به فكر خودمون باشيم. حسين اولش متوجه معناى حرفم نشد، ولى بعد شربت را روى ميز گذاشت و با دهانى باز از تعجب پرسيد: چى؟ لحظه اى بعد هر دو در آغوش هم و در حال خوشحالى كردن بوديم. تقريبا تا اذان صبح راجع به بچۀ آينده مان خيال پردازى مى كرديم، اسمش، قيافه اش، صدايش، مدرسه و تفريحش، طرز تربيتش... انقدر حرف زديم و بحث كرديم تا صداى اذان بلند شد. با خوشحالى خبر باردارى ام را به پدر و مادرم و دوستانم دادم. همه برايم خوشحال بودند و تبريک مى گفتند. ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_هفتادم عاقبت هيجان اوليه ام فروكش كرد و دوباره به فكر درسهايم افتادم. اين ترم، آخرين ترم تحصيلى ام بود. بايد مثل هميشه با موفقيت پشت سر مى گذاشتمش به خصوص كه مهمان عزيزى در راه داشتم كه به يک مادر تمام وقت نياز داشت. حسين، از وقتى فهميده بود حامله ام نمى گذاشت دست به سياه و سفيد بزنم. دائم صدايش بلند بود: - مهتاب جون، ظرفها رو بذار براى من... مهتاب اينا رو بلند نكن، خودم مى برم... مهتاب عزيزم غذاتو كامل بخور... چى دوست دارى بپزم؟... چى هوس كردى بخرم؟ منهم خوشحال از اينكه كسى لوسم مى كند و نازم را مى كشه، حسابى ناز مى كردم. - واى كمرم... واى پام خشک شده انگار!... چقدر دلم طالبى مى خواد... هوس گوجه سبز كردم... حسين با گشاده رويى، تمام آره و بله هاى مرا جا مى آورد. شوهر شادى هم از وقتى باخبر شده بود من باردارم، خيلى سخت نمى گرفت و مو را از ماست نمى كشيد. من و شادى، هر دو روى يک موضوع براى پايان نامه كار مى كرديم و عملا كارهاى مرا هم شادى انجام مى داد، اكثرا با گلرخ به پياده روى مى رفتيم تا زايمان راحتى داشته باشيم. اواخر ترم بود كه بسته پستى بزرگى از طرف مادرم رسيد. وقتى رسید بسته را امضا كردم، با عجله بسته را كه پستچى زحمت كشيده و برايم تا بالا آورده بود، باز كردم. پر از لباس بچه و وسايل نوزاد بود. همه رنگهاى شاد و زيبا، زيرپوشها و بلوزهاى كوچک، پتويى نرم و صورتى، يک ساک وسايل بچه، شيشه هاى شير در اندازه هاى مختلف، ظروف غذا خورى، عروسک هاى مختلف، يک آغوش زيبا براى حمل بچه، يک بسته كوچک هم براى گلرخ به همراه نامه اى كه در آن از اينكه خودش كنارم نيست اظهار تاسف كرده بود. با شادى وسايل را به اتاق كوچک و خالى خانه مان بردم و از همان لحظه آن اتاق، اتاق بچه ناميده شد. سهيل هم از جانب پدر، مبلغ قابل توجهى به من داده بود تا تخت و كمد و ديگر وسايل بچه را به سليقۀ خودم بخرم. حسين، هر دو هفته يكبار مجبور بود به دكتر احدى سر بزند و معاينه كامل شود، تا داروهايش عوض و يا تجديد شود. هر بار على را هم همراه خودش مى برد. على هم تحت نظر دكتر احدى و يک دكتر ديگر بود كه تا حد ممكن، بيمارى اش را كنترل كنند. سحر همچنان در ترديد و شكى جانكاه به سر مى برد. طفلک در برزخ بود، از ترس اينكه مادر و پدر على را نگران كند، حرفى نمى زد اما خودش انگار مى دانست على رفتنى است. اواخر ترم بود كه به خانه مان آمدند. علی دیگر شناخته نمی شد، از فرط لاغری و رنگ پریدگی مثل یک جسد شده بود. موهاى ابرو و سرش ديگر حسابى ريخته بود. سحر هم لاغر و تکیده شده بود. وقتى با خبر شد كه حامله ام، آهى از حسرت كشيد: - خوشا به سعادتت مهتاب، على داره جلو چشمام آب مى شه و هيچ كارى از دستم برنمى آد. اى كاش حداقل منهم يادگارى از او به همراه داشتم. يک بچه!... اما هر بار حرفش پيش مى آد على عصبانى مى شه و مى گه تكليف خودمون معلوم نيست، بچه بيچاره رو هم حيران و ويلان كنيم؟! آن شب لحظه اى صداى على را كه با حسين حرف مى زد از داخل آشپزخانه شنيدم. - حسين، براى بچه ات حتما تعريف كن كه پدرش و دوستانش چه كردن و چه بودن! دلم مى خواد على رغم فضايى كه الان بوجود آمده و جوانها فكر مى كنن ما باهاشون خصومت شخصى داريم، بهش بگى كه ما به عشق بچه هاى ايران و مادر و پدراش، شهرها و روستاهاش، جلو رفتيم و سينه سپر كرديم. تازه باخبر شدم چند نفر ديگه از بچه ها هم شيميايى شدن، تازه به اين فكر افتادم كه نكنه ماسكهاى ما خراب بودن؟ يا شايد تاريخ مصرف آمپول ها گذشته بود؟... هان؟ آن شب در فكر حرفهاى على بودم و از ته دل دعا مى كردم معجزه اى بشود و على دوباره همان على سابق شود. طاقت نگاههاى مظلومانه او و صورت نگران سحر را نداشتم. با دلى خون و چشمى گريان به رختخواب رفتم و كنار حسين خوابيدم. آخرين امتحان را هم با بدبختى و مصيبت پشت سر گذاشتم، ليلا به دليل سقط جنين چند واحد را حذف كرده و ترم پيش از ما عقب افتاده بود و بايد ترم تابستانى هم چند واحد برمى داشت، تا بلكه درسهايش تمام بشود. اما من و شادى ديگر راحت شده بوديم، پروژه پايان ترم را هم عملا به دست شادى سپرده بودم و خودم فقط استراحت مى كردم. از وقتى حامله شده بودم، خوابم زياد شده بود و بيدار نشده، دوباره مى خوابيدم. اواسط تابستان بود و هوا گرم شده بود. پنجره را باز گذاشته بودم و خودم زير ملافه اى نازک، خوابيده بودم. هنوز كاملا به خواب نرفته بودم كه با صداى باز شدن در آپارتمان از جا پريدم، ترسان پرسيدم: كيه؟ صداى حسين بلند شد: سلام، منم عزيزم. نترس... ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay