چی از این سخت‌تر که: در بحر زاده‌ایم و به خشکی فتاده‌ایم #روز_نوشت #غم_نوشت #میدانم_عکس_با_متن_هماهنگ_نیست https://eitaa.com/roznevesht

قبلا نوشته‌ بودم آدم‌ها دو‌گونه زیست دارند: یکی زیست بیرونی و دیگری زیست درونی. زیست درونی ما پُر است از آنچه می‌خواهیم باشیم و نیستیم. کلمات زیر انگار زیست درونی مرا توصیف می‌کند. با تیشه ی خیال تراشیده ام تـو را در هر بتی ڪه ساخته ام دیده ام تــو را #روز_نوشت #زیست_درونی #انتظار #مومن_امیدوار_است #مومن_منتظر_است #دوران_غیبت #قیصر_امین_پور https://eitaa.com/roznevesht

موقع مرگ، روح آدم با آن همه دلبستگی، جسم آدم را ترک می‌کند. روحی که سال‌ها با جسم عجین بوده است، اصلا یکی بوده است. دلبستگی‌ها و وابستگی‌ها ماندگار نیستند. باید دل کندن را یاد بگیریم. شاید سکرات موت همان تلاش برای همین دل‌کندن‌هاست. اعوذبالله از وحشت جان دادن... #روز_نوشت #بی_وقت_نوشت #یاد_مرگ #سکرات_موت https://eitaa.com/roznevesht

امان از جمعه‌ای که صبحش مثل غروبش باشد. همان‌قدر دلگیر، همان‌قدر پُر‌آشوب...

به وقت دلتنگی... گفته بودند که عاشق بشوی می‌میری! اولین تجربه‌ام بود چه می‌دانستم... #روز_نوشت #جمعه‌_ها #کلهم_نور_واحد #پناه_به_روضه_از_دنیای_بی_امام #شاعر_شعر_را_نمیشناسم https://eitaa.com/roznevesht

تمام برگ‌های پاییز را هم به پایمان ریختی؛ اما باز اهل گناهیم... #بی_هشتگ https://eitaa.com/roznevesht

مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به آنچه هست. به آنچه نیست. به چیزهایی که باید باشند. مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به جهان. به آدم‌هایش. به آن‌ها که می‌روند. به آن‌ها که باید بمانند. مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به آنچه برایم رقم زدی و به آنچه برایم نمی‌خواهی. مبهوتم؛ اما به قول آنکه می‌گفت: ندانم کجا می‌کشانی‌ مرا ندانم کجا ... لیک دانم یقین، کزین تنگنا می‌رهانی مرا ... تنها چیزی که در اوج بُهت می‌فهمم این است که رهایم نمی‌کنی..... #روز_نوشت #خدای_مهربان_من #خدایا_خیلی_دوستتان_دارم #امید #شفیعی_کدکنی https://eitaa.com/roznevesht

یه سوال دارم از اون دسته آدم‌هایی که هرکاری دلشون میخواد انجام میدن و بعدش میگن دست خودم نبود!!! میشه بفرمایید دقیقا دست کیه. مومن اهل اراده است. نمیشه هی خطا کرد و هی توجیه. #روز_نوشت #رها_نویسی #رها_نویسی_دوری_از_ادب_نیست #رها_نویسی_یعنی_ادبیات_گفتاری #همان_زبان_حال #مومن_اراده‌اش_بالاست https://eitaa.com/roznevesht

من امشب داشتم به فضای مجازی فکر می‌کردم. به اینکه چرا اینقدر آدم‌ها خودشان را درگیر این فضا کرده‌اند؟! به نظر می‌رسد این فضا برای عده‌ای از افراد، حکم پناهگاه را دارد. مثل پناهگاه‌هایی که زمان جنگ به محض شنیدن آژیر خطر باید به آن پناه می‌بردیم. شاید آژیر خطری در فضای حقیقی به صدا در می‌آید و آدم‌ها برای در امان ماندن از بمباران‌های محیطی به فضای مجازی پناهنده می‌شوند. آری، لذت درآمیختن با فضای مجازی برای فرار از تنهایی حقیقی. من فکر می‌کنم تکنولوژی امروز دقیقا غربت انسان را نشانه گرفته است. انگار خوب فهمیده که آدم در این دنیا به طرزعجیبی، غریب است و غربت را تجربه می‌کند؛ او حالا برای پُر کردن حفره‌های غربت، حضور در اینترنت را پیشنهاد می‌دهد. یکی از نیازهای فطری و اساسی انسان رجوع به خویشتن است. خوداندیشی، خلوت با خود و هجی کردن خوبی‌ها و بدی‌ها برای خویشتن. پس انسان به خلوت با خود نیازمند است و در این خلوت می‌تواند خود را قضاوت، توبیخ و تادیب نماید. زمان خلوت با خویشتن موقعی فرا می‌رسد که انسان دارای هیجانات غالب است. شادی، غم، نگرانی، امید، انگیزه و ...می‌تواند تعیین کننده‌ی زمان خلوت باشند. انسان امروزی به محض این‌که احساس کرد شرایط، او را به سمت زمان خلوت سوق می‌دهد، سریعا دست و پایش را گم می‌کند چون می‌داند در خلوت خویش باید حساب پس بدهد. پس باید تا می‌تواند یا زمان خلوت را فراهم نکند و یا اگر احساس کرد که دارد به زمان خلوت نزدیک می‌شود از دستش فرار کند و حالا چه مکانی بهتر از فضای مجازی. فضایی که تا دلت بخواهد جذابیت‌های بصری و شنیداری دارد و حال ظاهری آدم را خوش می‌کند و او را از آن خلوت اجباری دور می‌کند. آدم امروزی از خلوت کردن با خودش می‌ترسد و جرئت مواجه با خود را ندارد. حالا او می‌خواهد کاری کند که این خلوت اتفاق نیافتد. او حتی حاضر می‌شود در این فضا از خود حقیقی‌اش فاصله بگیرد و بشود یک آدم دیگر. یک ماکتی از خودش. اما در عوض تنها نباشد. او می‌خواهد خودش نباشد؛ پس دیگران را اسوه و الگو قرار می‌دهد تا از خودِ خودش فاصله بگیرد. هرچیزی که بتواند آدم را از آن خلوت و از آن حساب‌پس‌دادن به خود دور کند برای او ارزشمند می‌شود ولو این‌که بی‌ارزش‌ترین امر هم باشد. او از تنهایی به سردرگمی پناه می‌آورد. چیزهایی را می‌خواهد که در اصل نمی‌خواهد. دنبال اموری می‌دَود که قبولشان ندارد.او می‌خواهد در خودش حل نشود اما با دست خودش در غربت، حل می‌‌شود. من می‌گویم باید مرزهای تنهایی‌مان را به رسمیت بشناسیم و به خود، اجازه‌ی خلوت با خویشتن را بدهیم. #روز_نوشت #خلوت #فضای_مجازی #نیاز_به_تنهایی https://eitaa.com/roznevesht

خدای مهربان... بی‌زحمت ما را دریابید. دنیا تا جایی که زورش می‌رسد در حال شکستن استخوان‌های ماست. دورتان بگردم... خودتان که عالمِید و حکیم. می‌دانید که چه می‌گویم. غمی به وسعت جهان خلقت‌تان در قلب‌های ما رخنه کرده و جهان، همچون حیوان افسارگسیخته خودش را به در و دیوار می‌زند. دورتان بگردم... امام ما را به جهان ببخشید و ما را از این همه مصیبت برهانید؛ قول می‌دهیم یک عمر بندگی‌تان را کنیم. خدایِ جان... اشک‌ها خشک شدند، زبان‌ها در کام ماندند، نفس‌ها در سینه حبس شدند و ما چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزیم؛ کمک‌مان کنید این یک‌ذره اعتقاد را سالم به دست صاحب‌مان برسانیم. شما که پروردگار جهانید... خودتان بهتر از ما می‌دانید که بشر چقدر بیراهه می‌رود؛ به ما رحم کنید و ما را به راه بیاورید. شما که غنی مطلقید... چیزی از دارایی‌تان کم نمی‌شود؛ پس از رزق بابرکت‌تان به آنها که چشم‌انتظار یک لقمه نانند، نوایی برسانید. ببخشید ما یادمان نرفته که شما خدایید و ما بنده؛ یک‌وقت خدایی‌ناکرده جسارت نکرده باشیم؛ ما قصد تعیین تکلیف برای واجب‌الوجود مقدس را نداریم؛ فقط بنده‌ایم‌ و تحمل‌مان کم. اجازه دهید گاهی برای‌تان بنویسیم تا کمی سبک شویم. پروردگار مهربان... ما که از بس از عدالت حرف زدیم دهانمان خشک شد، خودتان ظالمان را تنبیه کنید و کار ما را آسان. خدایا... کودکان‌کار و زنان سرپرست‌خانوار را هم یادتان نرود. می‌دانم که یادتان هست. شما عزیز ما هستید و ما جز شما کسی را نداریم ما را به بزرگواری خودتان ببخشید. راستی کرونا را هم نگفتم، این یکی را دیگر کلا نابودش کنید. #نامه_ای_به_خدا @roznevesht

#امام_رضا #دلتنگ_زیارت https://eitaa.com/roznevesht

مثل آن شیشه که در همهمه‌ی باد شکست، ناگهان باز دلم یاد تو افتاد شکست... #حاج_قاسم https://eitaa.com/roznevesht