برای همسایهات چراغی آرزو کن به یقین حوالی خانهات روشنتر خواهد شد
✍️آمنه خالقی فرد
سکانس اول
در را که باز کردم نگاهم به در همیشه بسته کناری افتاد .هیچ کس در آن زندگی نمی کرد.
همیشه وقتی چشمم به آن خانه می افتاد سوالات یکی پس از دیگری ذهنم را در گیر می کرد.
این خانه تا کی خالی می ماند ؟
چه کسی صاحب این خانه است؟
چه کسی در این خانه را خواهد گشود؟
کی ؟
سکوت طبقه ما از حد لذت بخشی گذشته و کسالت بار شده .آنقدر کسالت بار که همسایه روبهرویی از تنهایی پناه برده به نگهداری از مرغ مینا ،آخر فرزندی ندارند تا همدمشان باشد. اصلا سرشان به کار خودشان است . زیادی !!!
آنقدر که اگر همسایهایی بمیرد اصلا نمی فهمند.
یک روز در خانه را باز کردم. همزمان خانم همسایه روبهرو ،هم در را باز کرد. چشم در چشم شدیم. سلام کردم به سردی و با دستپاچگی جواب سلامم را داد و رفت.او که رفت به تاسف سری تکان دادم و نگاهم را به در همیشه بسته ی کناری دوختم .
نمی دانم چرا ،اما تمام امیدم برای داشتن همسایه ایی مهربان و با صفا به این خانه خلاصه می شد.
شاید چون همیشه ،از بچگی همسایه برایمان واژه ایی دوست داشتنی و مانوس بوده.
آنقدر که هنوز با همسایه های کودکی ام در ارتباط هستم .
و یا زمزمه های مادر بزرگم که می گفت :همسایه نزدیک بعض (بهتر) برادر دور است.
الهی که چراغ همسایه بسوزه (روشن باشه)روشنایی اش مال ما باشه.
باعث شده این موضوع برایم با اهمیت باشد.
خانه ما در یک کوچه بنبستی بود و با همسایه هایمان خانه یکی بودیم. روزهای خوبی داشتیم .نه فقط به خانه هایمان بلکه به کوچه مان هم تعلق خاطر داشتیم .انگار همه خانه ها یک خانه بود و کوچه حیاط آن خانه ها بود.
درست مثل خانه پدر سالار !
آقا جان من پدر سالار کوچه ما بود.حرفش ختم کلام بود.همسایه ها به خاطر ریش سفیدی اش روی حرفش حرف نمی زدند.
همسایه ها با هم صمیمی بودند، و احترام بزرگترها و یکدیگر را نگه می داشتند.از حال هم جویا می شدند،هوای یکدیگر را داشتند.
خیلی چیزها عوض شده فاصله خانه ها از هم کم شده، اما فاصله دل ها زیاد.
#ادامه_دارد...
#پویش_نوشتن
#جهاد_روایت
#مجله_افکار_بانوان_حوزوی
@AFKAREHOWZAVI