#تجربه_من ۷۱۸ #ازدواج_در_وقت_نیاز #فرزندآوری #رزاقیت_خداوند #سزارین_چهارم_و_پنجم #معرفی_پزشک #قسمت_اول سال ۸۴ در سن ۱۶ سالگی با همسرم که ۱۹ ساله بود عقد کردیم و بعد از یکسال و نیم با حقوق کم همسرم تونستیم خونه ای رو اجاره کنیم و زیر یک سقف بریم. ما از اول تصمیم داشتیم اگر خدا کمکمون کنه چهار فرزند داشته باشیم. دو سال بعد از عروسی، دختر گلم جمع خونواده‌مون رو سه نفره کرد ولی به ناچار بعد از تحمل دردهای فراوان سزارین شدم. دخترم حدود ۲ ساله بود که خیلی بهونه می گرفت، چون تنها بود و همبازی نداشت تصمیم گرفتیم براش خواهر برادر بیاریم و خدا رو شکر قبل از سه سالگیش صاحب یک برادر کوچولو شد متاسفانه پسرم زردی شدید داشت و تا دوماه درگیر زردیش بودیم و بعد از خوب شدن زردی، اگزمای حاد پوستی گرفت که خیلی من و همسرم از این بابت ناراحت بودیم و با وجود دوا دکتر فراوان یکسال و نیم طول کشید تا پسرم خوب بشه و این خیلی از نظر روحی ما رو عذاب می داد؛ مخصوصا که همسرم به خاطر شرایط کاری نمی تونستن در کارهای بچه داری و خونه داری خیلی کمک حال من باشن. تازه شستشوی روزی چندین دست لباسی که به خاطر اگزمای پسرم باید با صابون و شوینده مخصوص می شستم نور علی نور بود. دوست داشتم چند سالی استراحت کنم و البته دو تا بچه م رو بزرگ کنم که خواست خدا چیز دیگه ای بود و من باردار شدم. پسرم سه ساله بود و دخترم شش ساله که فرزند سومم دنیا اومد. خدا رو شکر اینقدر شیرین و دوست داشتنی بود که خاطرات تلخ بیماری پسر بزرگم فراموش مون شد. و اصلا فکر نمی کردم به این راحتی سختی ای که برای اگزمای پسرم کشیدم رو فراموش کنم. ما با اینکه از نظر اقتصادی هیچ حمایتی نداشتیم و همسرم کاملا مستقل زندگی رو اداره می کردن ولی به لطف خدا تونستیم در یک سالگی دخترم مسکن مهر ثبت نام کنیم و وقتی فرزند سومم رو باردار بودم صاحب خونه شدیم و ماشین هم خریدیم. نکته جالب این بود که وقتی بچه سوم اومد کارهای من کمتر از قبل شد. دختر و پسرم با اینکه سنی نداشتن توی کارهای آسون خونه خیلی کمکم بودن و از همه مهمتر برادر کوچیکشون رو سرگرم می کردن. تازه وقتی پسرم غذاخور شده بود دیگه دغدغه اینکه کم غذا میخوره و اینطورحرفا نبود چون به خواهر و برادرش نگاه می کرد. بچه ها تمام طول روز با هم سرگرم بودن و هر زمان گرسنه می شدن یاد من میفتادن. ماه رمضان سال بعد پسرم یکسال و چهار ماهه و شیرخوار بود و من روزه می گرفتم که چند روزی خیلی حالم بد شد. وقتی حالت تهوعم شدید شد، احتمال بارداری دادم و بعد از آزمایش متوجه شدم که باردارم و این امر به غیر از همسرم که همیشه همراهم بود، هیچکس رو خوشحال نکرد و همه من رو سرزنش کردن خصوصا که سه بار سزارین پشت سر هم شده بودم. این بار با فاصله کمتر و در سن دو سالگی پسرم خدا یه خواهر کوچولو به جمعشون اضافه کرد. و با اینکه در بارداری این بچه خیلی سرزنش شدم از سه تای دیگه خواستنی تر بود و خیلی زود خودش رو توی دل اطرافیان جا کرد. وقتی کمی بزرگتر شدن اینقدر که دو بچه کوچیکم با هم بازی می‌کنن بقیه شون اینطور نیستن و من و همسرم می گفتیم اگر میدونستیم فاصله کم اینقدر خوب هست فاصله همه شون رو همینقدر می ذاشتیم. اینم بگم من در بارداریها بد ویار بودم و تا چهارماه حالم شدیدا بد بود و شاید اگر همکاری همسرم در تهیه غذا برای بچه های کوچیک نبود خیلی اذیت می شدم. ولی به لطف خدا در بارداری چهارم بهتر بودم و حتی زایمان چهارمم هم از همه راحت تر بود و زودتر بخیه هام جوش خورد و چسبندگی هم نداشتم و اینکه میگن خطرناکه و ترس بیخود به جون مادرا می ندازن اینطور نیست. متاسفانه من به خاطر تبلیغات منفی زیاد اطرافیان تصمیم داشتم خودم رو برای آوردن فرزندان بیشتر محروم کنم ولی خدا رو صد هزار بار شکر می کنم که خانوم دکتر شبیری در اتاق عمل منو از این کار منصرف کردن و سن کم من رو بهونه قرار دادن. بعد از یکسال از هم به خاطر ترس از اینکه دوباره باردار نشم و هم اینکه خستگی چند فرزندی از تنم بیرون بره دستگاه آی یو دی گذاشتم. البته بگم دوست نداشتم و در توان خودم نمی دیدم که بتونم بیشتر بچه بیارم. اما در همین سالها بحث فرزندآوری بیشتر مطرح شد و من که خستگی بزرگ کردن بچه های پشت سرهم کمی از تنم بیرون رفته بود به این فکر کردم که شاید بتونم به خاطر دل رهبرم هم قدمی در این راه بردارم هرچند هیچ وقت تصور فرزند پنجم هم نداشتم. با دکترم مشورت کردم و بعد از برداشتن آی یو دی و دادن آزمایشات و سونو دیدم که مشکلی برای بارداری مجدد ندارم. و به لطف خدا تصمیم به بارداری دوباره گرفتم.. 👈 ادامه در پست بعدی... کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075