| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سیزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . با شرم سرم را زیر انداختم و لب گزیدم،سڪوت و نگاہ خیرہ ام را ڪہ دید گلویش را صاف ڪرد و آرام گفت:بریم! پشت بند جملہ اش،صداے قدم هایش پیچید. پشت بند قدم هایش هم صداے ضربان قلبِ من... همانطور سر بہ زیر دنبالش راہ افتادم،از چند ڪوچہ پس ڪوچہ ڪہ گذشتیم بہ حاج بابا و عمو باقر رسیدیم. حاج بابا سر و وضعم را ڪہ دید،در آغوشم گرفت و چندبار با خشونت سر و صورتم را بوسید و خدا را شڪر گفت! بہ زور و با احتیاط از آنجا دور شدیم و بہ خانہ بازگشتیم. از آن روز بہ بعد در لاڪ خودم فرو رفتم،هم بخاطر گرماے خونے ڪہ حرارتش دست از سر جسم و روحم بر نمے داشت هم بخاطرہ حسم بہ محراب! فڪر اتفاقات آن روز لحظہ اے راحتم نمے گذاشت،مدام بہ خودم مے گفتم من هم باید مبارزہ ڪنم! حداقل بخاطرہ خونِ دخترڪے ڪہ بہ قاعدہ ے دانستن نامش هم نشناختمش... بخاطرہ دخترڪے ڪہ هیچ سلاحے نداشت جز مشت گرہ شدہ اش... دل و دماغ هیچ حرف و ڪارے را نداشتم،تازہ هشت روز از ماجراے هفدهم شهریور گذشتہ بود ڪہ زلزلہ ے شدیدے شهرستان هاے جنوبِ خوزستان را لرزاند. از طرف دولت،ڪمیتہ ے ویژہ اے مرڪب از وزرا و مدیرعامل سازمان شیر و خورشید سرخ تشڪیل شد. اما مردم خودجوش،سریع تر از آن ها با ماشین هاے شخصے براے امداد رسانے بہ سمت جنوب راہ افتادند. محراب و حافظ هم دو روز تمام ڪوچہ پس ڪوچہ هاے منیریہ را گشتند تا ڪمڪ جمع ڪنند و سریع بہ خوزستان بروند. روز بیست و هشتم،قرار بود دہ صبح حرڪت ڪنند. چند دقیقہ بہ وعدہ ے حرڪتشان ماندہ بود ڪہ صداے زنگ در بلند شد. قرار بود محراب براے بردن چند ڪیسہ مواد غذایے و لباس بیاید. ریحانہ خواست بہ سمت حیاط برود ڪہ روسرے ام را روے سرم انداختم و با عجلہ بہ سمت در دویدم! میان راہ با صداے بلند گفتم:من باز میڪنم! پشت در ڪہ رسیدم نفس عمیقے ڪشیدم و با شوقے ڪہ سعے داشتم در صدایم موج نزند پرسیدم:ڪیہ؟! صداے محراب گوش هایم را نوازش داد:منم! با وسواس روسرے ام را مرتب ڪردم و در را باز. سر بہ زیر پشت در ایستادہ بود،پیش دستے ڪردم و با آرامش گفتم:سلام! سرش را بلند ڪرد اما چشم هایش را نہ! _سلام! خالہ فهیمہ گفتہ بود یہ سرے از اقوامتون لباس و مواد غذایے آوردن،بیام ببرم. سرم را تڪان دادم:بلہ! بفرمایین داخل! چشم هایش از لحن مودبانہ و رسمے ام،جا خوردند! بے توجہ در را تا آخر باز ڪردم و بہ سمت خانہ راہ افتادم:مامان! آقا محرابہ! صداے مامان فهیم از خانہ آمد:بگو بیاد تو! صداے بستہ شدن در،خبر از ورودش بہ حیاط داد. از پلہ ها بالا رفتم،خواستم در را باز ڪنم ڪہ صدایش مانعم شد. _رایحہ خانم! آب دهانم را فرو دادم و بہ سمتش سر برگرداندم:بعلہ؟! آرام پرسید:چیزے شدہ؟! خودم را بہ آن راہ زدم:یعنے چے؟! شرم مردمڪ چشم هایش را نجیب تر ڪرد. _آخہ...مثل همیشہ نیستے...نیستین! تا بہ حال پیش نیامدہ بود ناراحتے یا رفتار جدے ام برایش مهم باشد! میخواستم بگویم درست فهمیدہ اے! این روزها ڪہ خودت را از چشم هایم دریغ میڪنے،دمار از روزگار قلبم در آوردہ ای! مگر تو ناجے همہ اے؟! مگر باید همیشہ و همہ جا باشے؟! پس تڪلیف دلے ڪہ لرزاندہ اے چہ میشود؟! تڪلیف این رایحہ یِ تازہ عاشق... هجدہ سال چشم های تو را نفهمیدہ،هجدہ سال سهل انگارے ڪردہ و عاشقت نشدہ؛حالا ڪہ عطرِ چشم هایت مستش ڪردہ،دورے میڪنے و طنازے؟! لب زدم:اشتباہ فڪ میڪنین! ابرو بالا انداخت و چیزے نگفت،در را باز ڪردم و ڪنار ایستادم. _بفرمایین! اخم ڪرد و بہ موزاییڪ ها چشم دوخت:همین جا راحتم! شانہ بالا انداختم:هر طور راحتین! سپس بدون این ڪہ نگاهش ڪنم وارد خانہ شدم،چند قدم بیشتر برنداشتہ بودم ڪہ مامان فهیم در حالے ڪہ چند ڪیسہ در دست هایش بود مقابلم رسید. _پس محراب ڪو؟! با سر بہ حیاط اشارہ ڪردم:تو حیاطہ! داخل نیومد! _باشہ! سپس از ڪنارم گذشت و بہ حیاط رفت. صداے خوش و بشش با محراب بلند شد. از پذیرایے گذشتم،مقابل در اتاقم ڪہ رسید ریحانہ با عجلہ از اتاقش بیرون آمد. مرا ڪہ دید مڪث ڪرد:آبجے! نمیاے بدرقہ ے داداش؟! پوزخند زدم و با حرص گفتم:مگہ میرہ سفر قندهار؟! والا ما هفتہ بہ هفتہ آقا داداشمونو بدرقہ مے ڪنیم! ایشون اینجا مهمونہ باید مراسم استقبال تدارڪ ببینیم نہ بدرقہ! تعجب در چشم هایش نشست. مات و مبهوت پرسید:خب چرا ناراحت میشے؟! _ناراحت نشدم! برو تا مراسم بدرقہ تموم نشدہ! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب ریحانہ باشم،در را باز ڪردم و وارد اتاق شدم. سعے ڪردم از شدت حرص در را محڪم نڪوبم. پایم ڪہ بہ اتاق رسید بغضم خودش را نشان داد و چشم هایم را تار ڪرد. صداے خندان و شوخ محراب ڪہ ریحانہ را مورد خطاب قرار داد،شد سوهان روحم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است