| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوم #عطر_مریم #بخش_اول . بعد از این ڪہ براے حاج بابا پارچے مملو از شربت خاڪشیر و چند قاچ هندوانہ بردم،بہ اتاقم برگشتم تا براے خودم دوتا دوتا چهارتا ڪنم ڪہ چطور میتوان از ڪار حاج بابا و عمو باقر سردرآورد! مامان فهیم گفتہ بود بہ مناسبت نزدیڪے بہ اعیاد شعبان و دورهمے اے ڪوچڪ بہ صرف عصرانہ،خانہ ے عمو باقر دعوتیم. دورهمے هایے ڪہ این روزها زیاد شدہ بود! روسرے از سر باز ڪردم و روے زمین‌ چمباتمہ زدم. پس بهترین فرصت بود ڪہ چیزهایے دستگیرم شود. نگاهم را بہ دیوار دوختم،در دلم آشوب بود. نگران حاج بابا بودم! بعد از اتفاقے ڪہ براے عمو اسماعیل،دوست صمیمے حاج بابا و عمو باقر افتاد؛ترس و دلهرہ مهمان هر روزہ ے قلبم شدہ بود. بہ خصوص ڪہ بعد از آن ماجرا حاج بابا گفت بهتر است امسال دانشگاہ نروم و بہ تعویق بیاندازمش. گفت اگر خدا بخواهد سال بعد! شاید هم... از اینجا بہ بعد پے حرفش را نگرفت و چیزے نگفت! نفس عمیقے ڪشیدم،چند تقہ بہ در اتاق خورد. بدون این ڪہ رو برگردانم یا برخیزم گفتم:بلہ؟! صداے باز شدن در بہ گوشم رسید:آبجے! مامان میگہ حالش خوب نیس و سردرد امونشو بریدہ. ما بریم خونہ ے عمو باقر ڪمڪ خالہ ماہ گل! نگاهم را بہ سمت ریحانہ روانہ ڪردم. _اصلا بهتر نشدہ؟! شانہ هاے ظریفش را بالا انداخت:گفت بهترہ اما فعلا حال ندارہ! زشتہ نریم ڪمڪ! همانطور ڪہ از جایم بلند شدم جواب دادم:ما ڪہ با خالہ ماہ گل از این حرفا نداریم! ریحانہ ڪہ مثل همیشہ میخواست اگر مایل بہ انجام ڪارے نیستم،خودش تنهایے انجامش بدهد با لحنے آرام و مهربان گفت:اگہ خستہ اے تو نیا بمون پیش مامان. من میرم! خواست در اتاق را ببندد ڪہ سریع گفتم:تا آمادہ بشے منم حاضر شدم! لبخند پر رنگے بہ رویم زد:باشہ! همین ڪہ ریحانہ در اتاق را بست بہ سمت ڪمد قهوہ اے و چوبے ڪوچڪ ڪنچ اتاق رفتم. پیراهن بلند نخیِ آبے رنگے بیرون ڪشیدم. پیراهن سادہ اے ڪہ تنها در قسمت بالاتنہ اش نزدیڪ قسمت ڪمر تور آبے رنگے ڪار شدہ و بالا و پایین نوار مروارید دوزے شدہ بود. این پیراهن را مامان فهیمہ تازہ برایم دوختہ بود،قدش تا نزدیڪ مچ پایم مے رسید و ڪمے هم گشاد بود. همانطور ڪہ حاج بابا دوست داشت اگر دختر ارشدش چادر سر نمے ڪند حداقل پوشیدہ باشد و بہ قول خودش ڪسے از گیسوے ڪمند و اندام ترڪے دخترِ حاج خلیل حرفے نزند! جوراب هاش مشڪے بلندم را بہ پا ڪردم و سریعا پیراهن را بہ تن. موهاے بافتہ شدہ ام را داخل پیراهن انداختم و روسرے حریر مشڪے ام را محڪم دور صورتم گرہ زدم‌. لبخند بہ لب از اتاق بیرون آمدم،خبرے از مامان فهیم و حاج بابا نبود. از پذیرایے گذشتم و بہ در ورودے رسیدم. ریحانہ همانطور ڪہ چادر رنگے اش را محڪم نگہ داشتہ بود ڪنار حوض منتظرم ایستادہ بود. همانطور ڪہ ڪفش مے پوشیدم پرسیدم:ریحانہ! حاج بابا ڪو؟! _رَف بیرون! زمزمہ ڪردم:تازہ اومدہ بود ڪہ! سرے تڪان دادم و همراہ ریحانہ از حیاط ڪوچڪمان عبور ڪردیم،حاج بابا و مامان فهیم دیوانہ ے این خانہ و حوض ڪوچڪ و باغچہ ے همیشہ سر سبزش بودند! نوزدہ سال با هم در این آشیانہ آواز عشق خواندہ بودند و دوست نداشتند ظاهر و حال و هواے خانہ هیچ تغییرے ڪند! خانہ اے نسبتا بزرگ در یڪے از ڪوچہ هاے بن بست منیریہ. اهالے محل اڪثرا بازارے بودند و متدین و مذهبے. همہ یڪدگیر را مے شناختند و با هم رفت و آمد داشتند،پدرم از افراد سرشناس و معتبر محل و بازار بود. از دوران ڪودڪے در منیریہ بزرگ شدہ بود،از همہ مهمتر خانہ ے پدرے عمو باقر ڪہ نزدیڪترین دوستش بہ حساب مے آمد و از زمان قنداق رفیق گرمابہ و گلستان هم بودند همین جا رو بہ روے خانہ ے مان بود! عمو باقر زودتر از حاج بابا دل بہ چشمان قهوه اے رنگ خالہ ماہ گل دادہ و ازدواج ڪردہ بود. آنطور ڪہ خالہ ماہ گل مے گفت اوایل ازدواج در اتاق ڪوچڪ طبقہ ے دوم خانہ ساڪن بودند و بعد از فوت پدرشوهر و مادرشوهرش خانہ بہ عمو باقر رسید و دوباره بہ خانہ بازگشتند. تنها فرزندشان محراب،پنج شش سالے از من بزرگتر بود. محراب حڪم برادرے بزرگتر و منفور را براے من و ریحانہ داشت! البتہ منفور فقط براے من! ریحانہ چنان "داداش" صدایش مے زد ڪہ هرڪس نمے دانست فڪر مے ڪرد برادر تنے مان است! او هم با جملاتے از قبیل "جانم آبجے ڪوچیڪه" و "جانِ داداش" جوابش را مے داد. طورے هواے ریحانہ را داشت ڪہ گاهے تصور مے ڪردم شاید ریحانہ خواهر من نیست و واقعا خواهر محراب است و بہ ما قالبش ڪردہ اند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_اول . با شرم سرم را پایین انداختم و سعے ڪردم گونہ هاے گل انداختہ ام دور از دید همہ باشد. خالہ ماہ گل براے این ڪہ جو را عوض ڪند گفت:راستے رایحہ! پیرهنت چقد قشنگہ خالہ،از ڪجا گرفتے؟ سر بہ زیر گفتم:چشماتون قشنگ مے بینہ. مامان برام دوختہ. محراب چند قدم نزدیڪ تر شد:ڪمڪ لازم ندارین؟ خالہ ماہ گل گفت:نہ عزیزم! فقط عصرے باید زحمت بڪشے اینا رو پخش ڪنے. محراب دستش را روے چشمش گذاشت و با لبخند گفت:چشم! در این بین هم مردمڪ قهوہ اے تیرہ ے چشمش لحظہ اے مرا پایید! عمہ خدیجہ با لذت سر تا پایش را برانداز ڪرد:خدا حفظت ڪنہ جیگر گوشہ! ایشالا تو رخت دامادے ببینمت. محراب آرام خندید.پشت عمہ خدیجہ ایستاد و سرش را بوسید. _قوربان اولوم سَنہ! (قربان تو بشوم)‌ حالا اول علے رو داماد ڪن بعد من. عمہ خدیجہ نیم نگاهے بہ من انداخت و گفت:ایشالا هر دوتون با هم. محراب چشمڪے نثارش ڪرد:چہ بهتر! فقط عمہ حواست باشہ چہ لقمہ اے براش مے گیریا. ترجیحا از این دور و ور براش لقمہ نگیر ڪہ خدایے نڪردہ خفہ ش میڪنہ! عمہ خدیجہ هاج و واج نگاهش ڪرد:وا! یعنے چے بالام؟! (فرزندم/بچہ م) محراب مستانہ خندید! _هیچے! یعنے منظور بہ این ڪہ علے آروم و بے سر و صداس یہ وقت براش زن شر و شیطون نگیرے! سر بلند ڪردم و بہ صورتش خیرہ شدم. منظورش من بودم. خواستم دهان باز ڪنم و بگویم از نظر ڪوتہ فڪرے مثل تو زن لقمہ است اما حرفم را قورت دادم و دندان روے دندان سابیدم. خالہ ماہ گل ڪہ منظور محراب را متوجہ شدہ بود جدے گفت:تو نگران نباش عزیزم! خدیجہ خانم از تو چندتا پیرهن بیشتر پارہ ڪردہ میدونہ چے بہ چیہ.برو تا صدات ڪنم! دلم خنڪ شد،محراب بشاش چشمے گفت و بوسہ اے هم روے موهاے مشڪے رنگ خالہ ماہ گل ڪاشت و رفت! چند دقیقہ بعد مادرم هم بہ جمع مان پیوست،لقمہ ها ڪہ آمادہ شد محراب و ریحانہ لقمہ ها را داخل سینے گذاشتند و بردند تا میان همسایہ ها و چند محلہ بالاتر پخش ڪنند. محراب و ریحانہ ڪہ رفتند،همراہ خالہ ماہ گل سفرہ ے ترمہ ے بزرگے را در ایوان پهن ڪردیم. با وسواس ظرف هاے گل سرخ را ڪہ محتویاتشان پنیر،گردو،خرما،سبزے خوردن،نان سنگڪ تازہ و هندوانہ بود را در سفرہ چیدم. عمہ خدیجہ هم با وسواس نگاهم میڪرد و گاہ و بے گاہ لبخندے تحویلم میداد. از ڪنار سفرہ ڪہ بلند شدم خالہ ماہ گل وارد ایوان شد. _بہ بہ ببین رایحہ جانم چہ ڪردہ. همانطور ڪہ چادر رنگے اش را روے سر مے انداخت ادامہ داد:بیا بریم یہ لیوان شربت بهت بدم ڪہ مے چسبہ. لبخند زدم:ڪارے نڪردم ڪہ! خواستیم وارد خانہ بشویم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در آمد. عمو باقر و حاج بابا شانہ بہ شانہ ے هم وارد حیاط شدند. سریع بہ سمت پلہ ها رفتم و گفتم:سلام! خداقوت! اول عمو باقر سربلند ڪرد و جوابم را داد:سلام بہ روے ماهت! خوش اومدے عمو. عمو باقر را بہ اندازہ ے حاج بابا دوست داشتم. جز مهربانے و خوبے چیزے از او ندیدہ بودم‌. نمیدانم محراب بہ چہ ڪسے رفتہ بود ڪہ گاهے انقدر نچسب و بد عنق میشد! حاج بابا و عمو باقر از پلہ ها بالا آمدند و سر سفرہ نشستند. چند لحظہ بعد عمہ خدیجہ و مامان فهیم هم بہ جمع شان پیوستند. همراہ خالہ ماہ گل بہ آشپزخانہ رفتم و پارچ شربت زعفران را برداشتم خالہ ماہ گل هم پشت سرم لیوان ها را آورد. همین ڪہ نشستیم محراب و ریحانہ هم آمدند. حاج بابا و عمو باقر بالاے سفرہ نشستہ بودند،عمہ خدیجہ هم نزدیڪ عمو باقر نشستہ بود و مامان فهیم و خالہ ماہ گل هم ڪنارش. میخواستم ڪنار حاج بابا بنشینم ڪہ نگاهم بہ محراب افتاد. پایینِ سفرہ نزدیڪ جمع زنانہ نشستم،ریحانہ هم سریع ڪنارم نشست. محراب نگاهے بہ جمع انداخت و ڪنار حاج بابا رفت. خالہ ماہ گل پرسید:لقمہ ها رو پخش ڪردین؟ بہ همہ رسید؟ محراب سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:بلہ! مامان فهیم با محبت بہ خالہ ماہ گل چشم دوخت:دستت درد نڪنہ خواهر! خدا پدرشوهر و مادرشوهرتو بیامرزہ و بہ سفرہ تون برڪت بدہ. حاج بابا ادامہ ے حرف مامان را گرفت:براے شادے روح رفتگان خصوصا پدر و مادر حاج باقر فاتحہ ختم ڪنیم. همہ صلواتے فرستادیم و مشغول ختم فاتحہ شدیم. عمو باقر تشڪرے ڪرد و با لبخندے مهربان گفت:عجب سفرہ اے ردیف ڪردین! دست و پنجہ تون طلا! خالہ ماہ گل با سر بہ من اشارہ ڪرد:رایحہ جون زحمتشو ڪشید. عمہ خدیجہ با لذت گفت:معلومہ از هر انگشتت یہ هنر مے بارہ! از این لحن خودمانے و حرفش خندہ ام گرفت. نتوانستم جلوے خودم را بگیرم و با خندہ گفتم:فڪ ڪنم تنها هنریہ ڪہ از هر دو دستام مے بارہ! ریحانہ پقے زد زیر خندہ و مامان فهیم چپ چپ نگاهم ڪرد. سرم را پایین انداختم و دستم را مقابل دهانم گرفتم. عمو باقر با خندہ گفت:البتہ رایحہ خانم ما شڪست نفسے مےڪنہ خواهر! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهارم #عطر_مریم #بخش_اول . با غرور ایستادم و دست هایم را بہ ڪمرم زدم. _دیدے ازت اعتراف گرفتم؟! گنگ نگاهم ڪرد:چہ اعترافے؟! _ڪہ میدونم با حاج بابا و عموباقر چے ڪارا میڪنے! نفسش را بیرون داد:فعلا فڪ ڪن هیچے نمیدونے! _قول نمیدم! خواست چیزے بگوید اما پشیمان شد. بعد از ڪمے مڪث زمزمہ ڪرد:پس حسابے باید حواسم بهت باشہ! جدے بہ چشم هایش خیرہ شدم:حواست بہ حاج بابام و عمو باقر باشہ! با صداے قدم هاے ریحانہ سڪوت ڪردم،ریحانہ با شتاب لیوان آب را بہ دستش داد. محراب لیوان آب را از دستش گرفت،سپس دست بہ نردہ آویخت و بلند شد. اخم هایش در هم رفت،هم از ڪلامم هم از درد! _عمو خلیل و بابام نیازے بہ مراقبت من ندارن! جرعہ اے از آب نوشید و لنگان از ڪنارم گذشت. ریحانہ سریع پرسید:داداش ڪجا؟! همانطور ڪہ بہ سمت انبارے مے رفت جواب داد:میرم پایین یڪم دراز بڪشم. ریحانہ با مهربانے گفت:الان برات متڪا و پتو میارم. محراب لبخند زد:نمیخواد! ابرویے بالا انداختم و بہ نردہ تڪیہ دادم. ریحانہ بدون توجہ داخل رفت،محراب گنگ نگاهم ڪرد:برو خودت بیار نذار بیاد پایین! دست بہ سینہ شدم:برام جالبہ چرا تا حالا راجع بہ این چیزا با ریحانہ حرف نزدے؟ بہ نظرم میتونہ... نگذاشت حرفم را ادامہ بدهم:بهترہ نظر ندے! پوزخندے زدم و از پلہ ها بالا رفتم.نزدیڪ چهارچوب در ریحانہ متڪا و ملحفہ بہ دست مقابلم رسید. لبخند مهربانے تحویلش دادم:آبجے! اینا رو بدہ میبرم. تو برو آمادہ شو ڪم ڪم بہ خالہ ماہ گل خبر بدے. زخمش عمیقہ باید بخیہ بخورہ. طفلڪ دوبارہ بغ ڪرد و گفت:چشم! متڪا و ملحفہ را زیر بغلم زدم و با صداے نسبتا بلند گفتم:درو انباریو باز ڪن داداش! داداش را غلیظ گفتم،با قدم هاے ڪوتاہ و زحمت خودم را ڪنار پلہ هاے زیرزمین رساندم. دل توے دلم نبود انبارے و تشڪیلاتشان را ببینم‌! ڪنجڪاو بہ دست هاے محراب چشم دوختہ بودم‌. زیر چشمے نگاهم ڪرد:برگرد بالا! با جدیت گفتم:ابدا! شما خون ازت رفتہ نمیتونے اینا رو پایین ببرے! لبخند ڪم رنگے روے لب ها و چشم هایش دیدم. ڪلید را از داخل جیبش درآورد و در قفل انداخت. ڪلید را ڪہ چرخاند صداے باز و بستہ شدن در حیاط آمد! هر دو سر برگرداندیم و متعجب بہ در حیاط خیرہ شدیم! حاج بابا همراہ عمہ مهلا و امیرعباس وارد شد،متڪا و ملحفہ را بہ دست محراب دادم. متعجب و خوشحال بہ سمت عمہ مهلا دویدم،همانطور ڪہ با شوق در آغوشش خزیدم گفتم:سلام عمہ جونم! خوش اومدے! چرا بے خبر اومدین؟! محڪم مرا در آغوشش فشرد و با آن تہ لهجہ ے شیرین ترڪے اش گفت:سلام نورچشمم! دلم برات یہ ذرہ شدہ بود عمہ! سپس بوسہ ے آبدارے از هر دو گونہ ام گرفت. از آغوشش بیرون آمدم و با لبخندے ملیح بہ امیرعباس نگاہ ڪردم. _سلام پسرعمہ! خوش اومدے! امیرعباس با لبخندے پر رنگ جوابم را داد:سلام رایحہ خانم! ممنون! خوبے؟! _ممنون خوبم! رنگ چشم هاے امیرعباس هم رنگ چشم های حاج بابا و عمہ مهلا میشے رنگ بود،مثل حاج بابا و عمو سهراب پدرش؛قدے بلند و اندامے ورزیدہ داشت. پوست سفید و مو و ابروهاے طلایے رنگش او را شبیہ بہ پسرهاے اروپایے ڪردہ بود. همہ ے دخترهاے فامیل نادرے نظرے بہ امیرعباس داشتند! اما امیرعباس با حجب و حیاتر از این حرف ها بود ڪہ حتے گوشہ ے چشمے نثارشان ڪند! عمہ مهلا،تنها عمہ ام تا پنج شش سال قبل در تهران چند ڪوچہ پایین تر از ما زندگے میڪرد. دخترش سماء چند ماہ بعد از ازدواج،بخاطرہ شغل همسرش راهے تبریز شد. عمہ مهلا دورے سماء را تاب نیاورد و بہ تبریز رفت. هرسال دو سہ بارے بہ تهران مے آمد و بہ اقوام سر میزد. با صداے محراب سربرگرداندم:سلام عمہ! خوش اومدین! حاج بابا،عمہ و امیرعباس هاج و واج بہ صورت محراب خیرہ شدند. حاج بابا زودتر از همہ بہ خودش آمد:محراب! چے شدے بابا؟! محراب لبخند بیخیالے زد:چیزے نیس! بہ رایحہ خانم و ریحانہ هم الڪے زحمت دادم! پشت بند ڪلامش اضافہ ڪردم:حاج بابا! زخم سرشون عمیقہ میگم بخیہ میخواد گوش نمیدن! میخواستن برن انبارے استراحت ڪنن. عمہ مهلا آرام روے گونہ اش زد:محراب جان! تو ڪہ دعوایے نبودے! چے شدہ؟! محراب نگاهے بہ من انداخت و گفت:دعوا نڪردم! ریحانہ هم بہ جمع مان اضافہ شد و مَشغول خوش آمدگویے و احوالپرسے با عمہ و امیرعباس شد. حاج بابا نگاهے بہ متڪا و ملحفہ اے ڪہ در دست محراب بود انداخت و جدے گفت:بدو بریم درمانگاہ! محراب چشمے گفت و متڪا و ملحفہ را بہ دست ریحانہ داد. امیرعباس سریع گفت:دایے! منم باهاتون بیام؟! حاج بابا بہ رویش لبخند زد:نہ دایے جان! تازہ از راہ رسیدے برین داخل استراحت ڪنین. امیرعباس سرے تڪان داد:باشہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجم #عطر_مریم #بخش_اول . همانطور ڪہ همراہ زهرا در خیابان قدم برمیداشتیم بستہ ے پفڪ نمڪے را بہ سمتش گرفتم،مشتے پفڪ میان انگشت هایش جا داد و گفت:بخوریم و بیاشامیم ڪہ از فردا دیگہ از این خبرا نیس! ماہ رمضون چہ زود رسید! سپس بدون این ڪہ منتظر جوابے از جانب من باشد ادامہ داد:راسے چرا انقد ڪم پیدا شدے رایحہ؟! از وقتے مدرسہ ها تموم شدہ تازہ همو مے بینیم! ابرویے بالا انداختم و جواب دادم:نپرس! درگیر پذیرایے از دو تا عمہ ایم! متعجب پرسید:مگہ تو دوتا عمہ دارے؟! خندیدم:بعلہ! عمہ مهلام و عمہ خدیجہ ے داداش محرابم! "داداش محرابم" را با حالت تمسخر و غلیظ گفتم! تمسخر و نیش ڪلامم از زمانے ڪہ پشت پنجرہ برایم طاقچہ بالا انداخت بیشتر شدہ بود! پشت چشمے نازڪ ڪرد:همون پسر همسایہ تون ڪہ انگار آسمون تپیدہ و این یہ دونہ از وسطش افتادہ زمین؟! پفڪے داخل دهانم گذاشتم و سرم را بہ نشانہ ے تایید تڪان دادم. صورتش را برگرداند:هیچ ازش خوشم نمیاد! دوبارہ سر تڪان دادم:منم همینطور! چانہ ے زهرا گرم شد:یہ جورے قیافہ میگیرہ انگار پسر شاهہ و ڪل مملڪتو آدماش زیر دست ایشونن! لبخند ڪجے زدم:شاید از خصوصیات بچہ هاے دبیرستان البرزہ! پیشانے اش را بالا داد و با اشتیاق پرسید:دبیرستان البرز درس خوندہ؟! _اوهوم! _عجب! پس میخواد از این دولتیا و سیاستمدارا بشہ! آخہ اڪثر پسرایے ڪہ دبیرستان البرز درس میخونن دنبال سیاستن! شانہ بالا انداختم:نمیدونم! فعلا ڪہ تازہ دانشگاهشو تموم ڪردہ و تو یہ مدرسہ تدریس میڪنہ،حرفے از سیاست نزدہ! _ولش ڪن! داشتے از پذیرایے از عمہ ها مے گفتے. خندیدم:عمہ خدیجہ ے ایشون ڪہ یہ ماہ بیشترہ تشریف آوردہ و انگار خیال رفتن ندارہ! البتہ پسرشو بهونہ میڪنہ ڪہ ڪارش زیادہ و فعلا نمیتونہ مرخصے بگیرہ بیاد دنبالش. بہ عمو باقر و محرابم نمیخواد زحمت بدہ! از طرفے هم...انگار منو براے پسرش زیر نظر گرفتہ. یہ چیزایے ام بہ مامانم گفتہ. زهرا با شیطنت نگاهم ڪرد:جالب شد! پسرہ رو دیدے؟ ڪمے فڪر ڪردم و گفتم:نہ! یعنے آخرین بار ڪہ دیدمش هف هش سال پیش بود،فڪ ڪنم اون موقع هیفدہ هیجدہ سالش بود. نزدیڪ پارڪ شاهنشاهے رسیدیم،در حالے ڪہ بہ سمت پارڪ پیش مے رفتیم زهرا پرسید:اگہ بیاد خواستگاریت خیال ازدواج دارے؟! نگاهم را بہ درخت هاے بلند چنارِ سرسبز گرہ زدم. _فعلا ڪہ نہ! حداقل تا زمانے ڪہ تڪلیف دانشگاہ رفتنم مشخص بشہ! بستہ ے پفڪ را از دستم ڪشید. _تو ڪہ نمیخورے بدہ بہ من! سپس ادامہ داد:منم بہ مامانم همینو میگم! میگم گذش اون دوران ڪہ تا یہ سنے دختر باید ازدواج میڪرد. تازہ هیجدہ سالمونہ چہ خبرہ؟! بہ نیمڪتے رسیدیم،هر دو نشستیم. باد گرم بہ صورتم ضربہ اے زد و گذشت! موهاے خرمایے رنگ زهرا مرتب شانہ و روے دوشش افتادہ بود. صورت سبزہ اش نمڪے بود و چشم هاے عسلے رنگش برق دار. ابرو بالا انداخت:چیہ خانم نادرے؟! دارے با چشات منو میخورے! خندیدم:دارم تو دلم تصدق چشاے عسلیت میرم خواهر! شاید براے داداش محرابم پسندیدمت! لبخند ڪجے زد:اوہ اوہ! داداش محرابت ارزونے خودت!جالبہ مامانِ من عاشق چشاے تو شدہ! با شیطنت لبخند زدم،لبخند عمیقے ڪہ چال گونہ ام را بہ نمایش میگذاشت! _جدا؟! _بلہ جدا! همین چند روز پیش ذڪر خیرت بود. مامان میگف هر لحظہ منتظرم ببینم این چشم آهویے تو دام ڪدوم شڪارچے مے افتہ! میگہ چش و ابروے مشڪے یہ چیز دیگہ س! دستے بہ روسرے صورتے رنگم ڪشیدم:خب راس میگہ! از بس با سلیقہ س! حیف ڪہ مامانت پسر ندارہ! _ایش! اینا رو ول ڪن آهو جون! خبرا رو شنیدے؟! ڪنجڪاو بہ صورتش چشم دوختم:ڪدوم خبرا؟! شروع ڪرد با آب و تاب بہ تعریف ڪردن. _درگیرے مشهد دیگہ! دو هفتہ پیش مردم اطراف صحن امام رضا و حیاط مدرسہ نواب جمع شدہ بودن و شعار مے دادن. انگشت اشارہ ام را روے بینے ام گذاشتم:هیس! آرومتر! قلبم بہ تپش افتاد و باز ترس آن انبارے بہ جانم افتاد! از تن صدایش ڪاست:تو حرم بہ مردم تیراندازے ڪردنو خون و خون ریزے راہ انداختن. بابام میگہ پهلوے دیگہ دووم بیار نیس! آخراشہ! امروزم ڪہ ظاهرا تدارڪ جشن سالگرد قیام مشروطہ رو دیدن! دلم در هم پیچید،مثل رخت هاے چرڪے ڪہ مامان فهیم توے تشت مے ریخت و مدام و با زور چنگشان میزد! آب دهانم را فرو دادم:زهرا! تو رو خدا تو یڪے دیگہ از سیاست با من حرف نزن! نبودے ببینے ساواڪیا عمو اسماعیلو با چہ وضعے از خونہ ش بردن! چہ بد و بیراہ و ڪتڪے نثار زن و بچہ ش ڪردن! الان دو سہ ماهہ هیچ خبرے ازش نداریم! دل نگران حاج بابا و عموباقرم! اینا از آزادے بیان و فلان رسم و بهمان رسوم اروپا حرف میزنن اما جز سر و تن لختیش خبرے نیس! تو رو خدا جلوے زبونتونو بگیرین! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام هردو کانال جایز است •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_اول . صورتش گندمے بود و تازہ تراشیدہ! لب هاے گوشتے اے داشت همراہ بینےِ نوڪ تیز و چشم هاے آبےِ یخے! موهاے مشڪے رنگش را بہ تبعیت از مد روز،بہ سبڪ الویس پریسلے آراستہ بود. دستے بہ ڪت مشڪے رنگش ڪہ خط هاے باریک سفید داشت ڪشید و ابروهاے پر پشتش را در هم برد. سعے ڪردم عادے باشم و زانوهایم تحلیل نرود! بے اختیار سر بہ عقب برگرداندم،خبرے از محراب نبود! در دل نفس آسودہ اے ڪشیدم و لرزش دست و پاهایم را ڪنترل ڪردم. خواستم قدمے بردارم ڪہ هیڪل درشتش را جا بہ جا نڪرد! اخم ظریفے میان ابروهایم نشاندم:لطفا برین ڪنار! بے توجہ بہ جملہ ام گفت:روز بہ خیر خانم! یہ پسر جوون مشڪوڪ این دور و ور ندیدین؟! خودم را بہ آن راہ زدم و با چشم هاے متعجب صورتش را ڪاویدم! حالت صورتم را ڪہ دید ادامہ داد:قد بلند و استخوون درشت! شلوار مشڪے پاش بود و پیرهن سفید بہ تن داش. سراسیمہ مے دویید! ڪمے فڪر ڪردم و گفتم:نہ ندیدم! چشم هایش را تنگ ڪرد:مطمئنین؟! سرم را تڪان دادم:بعلہ! دستے بہ چانہ اش ڪشید:ڪہ اینطور! نگاهے بہ اطراف انداخت و ادامہ داد:منزل تون ڪجاس؟! آب دهانم را فرو دادم:براے چے باید جواب بدم؟! _پرسیدم منزلتون ڪجاس؟! در این بین نیم نگاهے هم بہ ڪیفم انداخت. سریع شلوغش ڪردم:بہ شما چہ؟! برو تا دست مامور ندادمت آقا! پیاز داغش را زیاد ڪردم و اخم هایم را هم غلیظ تر! ادامہ دادم:روز روشن یہ ڪارہ میان جلوے مردمو میگیرن براے فضولے! خجالتم خوب چیزیہ! پوزخندے روے لبش نشست،خواست چیزے بگوید ڪہ از پشت سرش صداے آشنایے شنیدم. _خانم محسنے! تَشیف آوردین؟! مرد ڪنجڪاو سر بہ عقب برگرداند. حافظ،یڪے از دوستان صمیمے محراب در چند قدمے مان ایستادہ بود! مرا خانم محسنے خطاب ڪردہ بود؟! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ عادے ادامہ داد:سر ڪوچہ منتظرتون بودم! مامان حالش بدہ اگہ میشہ سریع بریم فشارشو بگیرین ببینیم درمانگاہ لازمہ یا نہ؟! بہ خودم آمدم و لرزش صدایم را قورت دادم. _خیلے وقت بود سر ڪوچہ ے اصلے وایسادہ بودم دیدم خبرے ازتون نیس گفتم بیام سمت ڪوچہ تون شاید تو راہ همدیگہ رو دیدیم! ابرو بالا انداخت و بہ مرد اشارہ ڪرد:مشڪلے پیش اومدہ؟! شانہ بالا انداختم:اتفاقا میخواستم ازتون بپرسم ایشون مفتش محلتون تشریف دارن؟! یہ ڪارہ جلوے من وایسادن سوال مے پرسن! حافظ اخم ڪرد و بہ مرد نزدیڪ شد:امرے باشہ؟! مرد مشڪوڪ نگاهش را میان ما گرداند:بہ خانم گفتم! ایشونم جوابمو دادن! سپس چشم هاے یخے اش را بہ صورتم دوخت و پوزخند زد:روز خوش بانوے جوان! قطعا این چشم ها و جسارت رو فراموش نخواهم ڪرد! حافظ بہ سمتش خیز برداشت ڪہ سریع جلویش ایستادم و آرام زمزمہ ڪردم:بذارین برہ! دندان قورچہ اے ڪرد و گفت:بریم! عادے با قدم هاے آرام،ڪنار هم راہ افتادیم. نفس در سینہ ام حبس شدہ بود. آرام پرسیدم:بہ نظرتون دنبالمون میاد؟ _امڪانش هس! میریم خونہ ے ما! ڪیفم را محڪم چسبیدم،با زبان لبش را تر ڪرد و ڪنار ایستاد تا من جلوتر از ڪوچہ ے فرعے خارج بشوم‌. نگاهم را بہ نیم رخش دوختم:شما از ڪجا سر رسیدین؟! جدے گفت:محراب از دیوارے ڪہ پشت سرتون بود پرید داخل،دیوار خونہ ے مش رضاس! پشت خونہ ے ما. چند روزے رفتہ مشهد ڪلیدشو دادہ بہ من ڪہ حواسم بہ خونہ و گل و گیاهاش باشه‌. با محراب اونجا قرار داشتیم،از موعد قرارمون گذشتہ بود میخواستم برگردم خونہ ڪہ یهو عین عجل معلق از دیوار پرید تو حیاط،گفت ساواڪیا دنبالش ڪردنو شما اعلامیہ ها رو ازش گرفتین. خودمو رسوندم براے ڪمڪ! پشت دیوار ڪمین ڪردہ بودم ببینم خودش میرہ رد ڪارش یا نہ. آدرس خونہ تونو ڪہ پرسید گفتم بهترہ ندونہ ساڪن این محلین و اسم و فامیل واقعے تون چیہ! بعدم ڪہ وارد عمل شدم. نفس عمیقے ڪشیدم:عجب! نزدیڪ خانہ ے شان رسیدیم،خانہ اے با در آبے روشن ڪہ موهایِ طنازش پیچ هاے خوشبوے امین الدولہ بودند! با آرامش ڪلید را از داخل جیب شلوار جینش در آورد و داخل قفل انداخت. در ڪہ باز شد با دست بہ داخل اشارہ ڪرد:بفرمایین! سریع وارد حیاط ڪوچڪشان شدم،پشت سرم آمد. در را بست و گفت:بهترہ نیم ساعت یہ ساعتے اینجا باشین بعد بیرونو دید بزنم و برین! نفسم را آسودہ بیرون دادم،خواستم همانجا گوشہ ے حیاط بنشینم ڪہ محراب از داخل خانہ بیرون آمد. آب دهانم را فرو دادم،نگاهش نگران بود! از چهارچوب در رد شد و بہ سمتم قدم برداشت. _رایحہ...خانم! نفس تازہ ڪردم:من خوبم! ڪیفم را مقابل صورتش بلند ڪردم:امانتیات اینجاس! نگاهے بہ ڪیف انداخت و سریع از دستم گرفت‌. بہ تخت چوبے گوشہ ے حیاط اشارہ ڪرد:برو بشین! سپس رو بہ حافظ ادامہ داد:لطفا براش یہ لیوان آب قند بیار! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام هر دو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_اول . خرمن موهاے مشڪے رنگم را در دست گرفتہ بودم و مے بافتم‌. هفت روز از ماہ رمضان و رفتن محراب بہ تبریز گذشتہ بود. در این هفت روز از خانہ بیرون نرفتہ بودم حتے بہ اندازہ ے سر زدن بہ خالہ ماہ گل و عمو باقر! از محراب هم خبرے نداشتم. چندبارے مامان فهیم و ریحانہ،بہ دیدن خالہ ماہ گل رفتند و خواستند من هم همراهشان بروم ڪہ بهانہ آوردم و هرطور بود پایم را از در خانہ بیرون نگذاشتم! شش دانگ حواس حاج بابا پیش من بود،حسے گنگ درونم رخنہ ڪردہ بود؛حسے ڪہ نیمے از وجودم را سرشار از آرامش ڪردہ بود و نیمے دیگر را مملو از آشوب! صداے زنگ تلفن بلند شد،چند لحظہ بعد صداے ریحانہ پیچید:بفرمایین! بعد از ڪمے مڪث گفت:بلہ هستن! شما؟! _یہ لحظہ گوشے! بافتن موهایم ڪہ تمام شد ربان صورتے رنگے بہ پایین موهایم بستم و از آینہ دل ڪندم. چند تقہ بہ در خورد و پشت بندش صداے ریحانہ آمد:رایحہ! تلفن با تو ڪار دارہ! در را ڪہ باز ڪردم با چهرہ ے متعجب و چشم هاے برق دار ریحانہ رو بہ رو شدم. در چشم هایش شیطنت برق میزد! لبش را ڪج ڪرد و گفت:آقا حافظ پشت خطہ! ابروهایم بالا رفت:آقا حافظ؟! دوست داداش محرابت؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:بعلہ! مگہ چندتا آقا حافظ مے شناسے؟! آرام پرسیدم:مامان فهیم ڪہ نیس؟! جواب داد:نہ! رفتہ پیش خالہ ماہ گل،ظاهرا بساط افطارے دارن و مهمون ویژہ! سپس با شیطنت ابرو بالا انداخت و زمزمہ ڪرد:چیڪارت دارہ؟! چپ چپ نگاهش ڪردم گفتم:سرت بہ ڪار خودت باشہ بچہ! بہ سمت تلفن رفتم،پشت سرم بشڪن زد و خندید:بادا بادا مبارڪ بادا! چشم غرہ اے نثارش ڪردم و گوشے تلفن را برداشتم:بلہ بفرمایین؟! صداے نگران حافظ در گوشم پیچید:سلام رایحہ خانم! وقت تنگہ،خوب بہ حرفام گوش ڪنین و هول نشین خب؟! آب دهانم را فرو دادم. _چے شدہ؟! تن صدایش را پایین آورد و سرعت اداے ڪلمات را بالا برد! _من الان تو خیابون اصلے ام از تلفن عمومے زنگ میزنم. ما تو سازمان یہ رابط داریم! متعجب پرسیدم:سازمان؟! _بعلہ! سازمان! امروز صبح بہ یڪے از بچہ ها خبر دادن قرارہ چن نفر بہ محلہ مون سر بزنن! خصوصا بہ منزل شما! قلبم فرو ریخت! منظورش ساواڪ بود! دهانم را باز و بستہ ڪردم تا بتوانم چیزے بگویم اما ڪلمہ اے از دهانم خارج نشد. _گوشتون با منہ؟! محراب ڪلید انبارے تونو بهم امانت دادہ. دیدم خالہ فهیمہ از خونہ بیرون اومد. با ماشین دارم میام سمت شما! تو انبارے یہ سرے ڪتاب و نوار و اعلامیہ س،سریع یہ چیزے پیدا ڪنین تا وسایلو توش جمع ڪنیم. الان یہ دیقہ ام یہ دیقہ س! نمیدونم چہ ساعتے میان ولے احتمال دارہ نزدیڪ اومدن عمو خلیل پیداشون بشہ. شایدم زودتر بیان ڪہ فرصتے براے وقت تلف ڪردن نباشہ. بجنبین! سپس صداے بوق ممتدد در گوشم پیچید! سریع گوشے تلفن را گذاشتم و رو بہ ریحانہ گفتم:بدو حجاب ڪن! متعجب بہ صورتم خیرہ شد:چرا؟! بہ سمت اتاقم دویدم:هیچے نپرس! فقط بجنب! سپس وارد اتاقم شدم و با عجلہ پیراهن بلند و روسرے اے از ڪمدم بیرون ڪشیدم‌.صداے باز و بستہ شدن در آمد‌. _رایحہ! چے شدہ؟! همانطور ڪہ پیراهن را تن میڪردم جواب دادم:ممڪنہ یہ مشڪلے براے حاج بابا پیش بیاد،مثل مشڪل عمو اسماعیل! چشم هایش ترسید:چرا؟! یعنے ساواڪیا میخوان بریزن خونہ مون؟! پیراهن را در تنم مرتب ڪردم:آرہ! یہ سرے چیز میز تو انباریہ ڪہ نباید باشہ! بیشتر از این سوال و جواب نڪن عزیزم فقط عجلہ ڪن! سرے تڪان داد و با قدم هاے بلند دور شد،روسرے ام را سر ڪردم و تقریبا از اتاق فرار! بعد از ڪمے جست و جو،ڪارتونے پیدا ڪردم و زیر بغلم جایش دادم. وارد حیاط شدم‌،همین ڪہ نزدیڪ در انبارے رسیدم صداے زنگ در بلند شد. بہ سمت در رفتم. با شڪ و‌ نگرانے پرسیدم:ڪیہ؟! صداے حافظ خیالم را راحت ڪرد. _منم! در را باز ڪردم و نگاهے بہ ڪوچہ انداختم ڪہ مبادا همسایہ اے بیرون باشد! ڪوچہ را ڪہ خلوت یافتم ڪنار رفتم:بفرمایین داخل! حافظ وارد حیاط شد و مستقیم بہ سمت انبارے رفت. در ڪوچہ را بستم.‌ ریحانہ هم بہ جمع مان پیوست،حافظ با شتاب ڪلید را از داخل جیبش درآورد و داخل قفل انداخت. ڪلید را چرخاند و وارد انبارے شد،ڪارتون را از روے زمین برداشتم و همراہ ریحانہ دنبالش راہ افتادیم. وارد انبارے ڪہ شدیم بوے خاڪ زیر بینے ام پیچد و بہ سرفہ ام انداخت،سریع دستم را مقابل دهان و بینے ام گرفتم ڪہ گرد و خاڪ وارد ریہ هایم نشود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هشتم #عطر_مریم #بخش_اول . صداے نزدیڪ شدن ماشین ڪہ بہ گوشم خورد،چشم هایم را بستم و آرام از روے دیوار سُر خوردم. با زمین ڪہ برخورد ڪردم صداے ضعیفے ایجاد شد! پاے راستم زیر تنم ماند و دردے در پهلویم پیچید! یڪ دستم را روے پهلویم گذاشتم و دست دیگرم را روے دهانم ڪہ صداے نالہ ام بلند نشود! زنگ در بہ صدا در آمد،صدایے از ریحانہ بلند نشد! نفسم بالا نمے آمد،نباید خواهرم را تنها میگذاشتم اما اگر آن مامور لعنتے مرا مے دید جواب حاج بابا را چہ میدادم؟! اگر دست بہ بازویم مے انداخت و مرا ڪشان ڪشان با خودش بہ زندان قصر یا ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے مے برد مامان فهیم در جا دق میڪرد! آن هم براے آش نخوردہ! براے آن محرابِ... سریع بہ خودم نهیب زدم،براے محراب نہ! براے حاج بابایت خودت را بہ خطر انداختے! محراب ڪہ باشد ڪہ تو برایش بہ جوش و خروش بیوفتے؟! در دل خدا را شڪر ڪردم ڪہ تهران نیست. اگر اینجا بود و مامور ساواڪ او را مے دید بساط مان در ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے خوب جور میشد! چند ثانیہ بعد صداے مرتعش ریحانہ در حیاط پیچید:ڪے...ڪیہ؟! خودم را محڪم بہ دیوار چسباندم،صداے همان مرد بلند شد:میشہ درو باز ڪنین؟! صداے باز شدن در ڪہ بہ گوشم خورد هم زمان عمہ مهلا،چادر رنگے بہ سر در آستانہ ے در ظاهر شد. با چشم هاے گرد شدہ نگاهے بہ در حیاط و سپس بہ من انداخت! خواست دهان باز ڪند ڪہ سریع دستم را از روے دهانم برداشتم و انگشت اشارہ ام را روے بینے ام گذاشتم. زمزمہ ڪردم:هیس! و تا توانستم عجز و التماس در چشم هایم ریختم! بیچارہ گیج و منگ بہ من خیرہ شدہ بود. با قدم هاے بلند بہ سمتم آمد. گوش هایم را خوب تیز ڪردم.ریحانہ مودبانہ گفت:سلام بفرمایین؟! صداے آن مامور بلند شد:سلام خانم! روز بہ خیر! منزل آقاے خلیل نادرے؟ ریحانہ عادے جواب داد:بعلہ! _تشریف دارن؟! _نہ! سرڪارن فڪ ڪنم تا چند دیقہ دیگہ بیان. امرتون؟! _پاشا اعتماد هستم! از ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! نفسم دوبارہ تحلیل رفت،دستم را محڪم مشت ڪردم و روے پیشانے ام گذاشتم. ریحانہ خودش را بہ آن راہ زد:ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے؟! فڪ ڪنم اشتباہ اومدین! _بلہ! منو همڪارام حڪم تفتیش منزلتونو داریم! ریحانہ من من ڪنان پرسید:خونہ ے ما؟! آخہ چرا؟! اعتماد بے حوصلہ جواب داد:چراشو بعدا متوجہ میشین! پشت بند صدایش،صدایے خشن گفت:از جلو در برو ڪنار! سپس گویے رو بہ اعتماد ادامہ داد:آقا! هزار مرتبہ گفتم با این خرابڪارا نباید مدارا ڪرد! نتیجہ ش میشہ این ڪہ این یہ الف بچہ واسادہ جلو در ما رو سوال جواب میڪنہ! دعا ڪردم دل نازڪ ریحانہ نشڪند،مثل من رو دار و تاب دار نبود! نازپروردہ ے مامان فهیم بود،تن صدایے بالا مے رفت طفلڪم بغ میڪرد؛چہ برسد بہ این ڪہ مامور ساواڪے جلوے در خانہ ے مان بایستد و اینطور گستاخانہ صحبت ڪند! اعتماد آرام گفت:آروم باش نگهبان! دوبارہ ریحانہ را مورد خطاب قرار داد:ڪسے جز شما منزل نیس؟! ریحانہ با ڪمے مڪث جواب داد:نہ! اجازہ میدین مادرمو صدا ڪنم؟! خونہ ے همسایہ رو بہ روییہ. _موردے ندارہ! ما همینجا صبر میڪنیم،فقط در باز بمونہ! ریحانہ باشہ اے گفت و رفت. عمہ مهلا هم ڪنار من نشستہ بود و خوب گوش میداد. رنگ از رخسارش پریدہ بود،خواست از ڪنارم بلند شود ڪہ پرسشگر نگاهم ڪردم. آرام گفت:بچہ م ریحانہ تنهاس! از این غول تشنا میترسہ! با صدایے خفہ و لحنے ملتمس گفتم:نہ عمہ! شڪ میڪنن،نباید منو ببینن! اخم هایش در هم رفت،سرے تڪان داد و بلند شد. همانطور ڪہ سعے میڪرد زیر بغلم هایم را بگیرد آرام گفت:بلند شو! با ڪمڪ عمہ،از جایم بلند شدم. هنگام بلند شدن چنان دردے در پهلو و پایم پیچید ڪہ احساس میڪردم در جا بیهوش خواهم شد! دندان هایم را روے لب هایم فشار دادم ڪہ مبادا جیڪم در بیاید. پاے راستم یارے نمے ڪرد،نمیتوانستم رویش بایستم. عمہ مهلا ڪشان ڪشان مرا بہ داخل خانہ برد،همین ڪہ روے مبل نشستم از درد اشڪ هایم سرازیر شد. تا نگاہ عمہ بہ صورتم افتاد با دست روے گونہ اش زد! _صورتت عین گچ دیوار شدہ عمہ! نڪنہ پات شڪستہ باشہ؟! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_اول . نفسم را با حرص بیرون دادم. ریحانہ گنگ نگاهم ڪرد:چیزے شدہ آبجے؟! بے حال و نگران پرسیدم:تو قاب عڪسمو برداشتے؟! متفڪر پرسید:ڪدوم قاب عڪس؟! با چشم هایم‌ میز تحریر را نشان دادم. _همون قاب عڪسم ڪہ رو میزم بود! نگاهے بہ میز انداخت و محڪم گفت:نہ! چشم هایم را بستم:واے! پس حدسم درست بود! چرا حواسم نبود؟! حضورش را نزدیڪم احساس ڪردم. _چہ حدسے؟! چے شدہ؟! پتو را روے صورتم ڪشیدم و با حالے نزار گفتم:هیچے ازم نپرس ریحانہ! چراغو خاموش ڪن! _مطمئنے؟! بگو چے شدہ شاید بتونیم حلش ڪنیم. با صدایے گرفتہ گفتم:ریحانہ! حالم خوب نیس! بدون هیچ حرف دیگرے لامپ را خاموش ڪرد و روے زمین دراز ڪشید. با این ڪہ مُسڪن داشت اثر میڪرد اما پلڪ هایم براے نخوابیدن تقلا میڪردند. باز دل شورہ گرفتہ بودم،از همان دلشورہ هایے ڪہ انگار مامان فهیم رخت چرڪ ها را توے دلم ریختہ بود و محڪم و بے رحمانہ چنگ میزد! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام چڪید زمزمہ ڪردم:خدایا خودت رحم ڪن! حاج بابا بفهمہ خون را میوفتہ! صداے ریحانہ خلوتم را بر هم زد. _آبجے! اعتماد قاب عڪستو برداشتہ؟! پوفے ڪردم و جوابے ندادم. _آرہ؟! زمزمہ ڪردم:فرض ڪن آرہ! _آخہ چرا؟! پتو را از روے صورتم ڪنار زدم. _خواستہ بهم بفهمونہ ڪہ منو شناختہ! تڪان خوردن ریحانہ را احساس ڪردم،در جایش غلتے زد و روے پهلو بہ سمت من چرخید،دستش را تڪیہ گاہ سرش ڪرد و آرام گفت:تو رو از ڪجا میشناسہ؟! بے اختیار چشم هایم را بستم:بہ لطف داداش محرابت! _یعنے چے؟! تنم شل شدہ بود و چشم هایم سنگین‌. بے رمق جواب دادم:چند روز پیش محراب داشت از دست دوتا مامور ساواڪ فرار میڪرد،اعلامیہ همراهش بود. اعلامیہ ها رو ازش گرفتم و گفتم برہ،اون روز اعتماد منو دید. حافظ اومد ڪمڪم،یہ جورے وانمود ڪردیم انگار آشناے حافظم و اهل این محل نیستم. صداے ریحانہ تحلیل رفت:واے! چرا این ڪارو ڪردے؟! چشم هایم سنگین تر شد:ریحانہ! از قضیہ قاب عڪس فعلا بہ حاج بابا و مامان فهیم چیزے نمیگیا،شر میشہ! این را ڪہ گفتم دیگر متوجہ حرف هایش نشدم،صدایش در نظرم دور شد. بے خواست و رغبت بہ خوابے عمیق فرو رفتم‌. •♡• فرداے آن روز،حاج بابا گفت تا مدتے حق ندارم از خانہ بیرون بروم. گفت شاید بہ تبریز تبعیدم ڪند تا آب ها از آسیاب بیوفتد! محڪم گفتم در خانہ خواهم ماند اما از تهران خارج نخواهم شد. گفت اختیاردار است و اگر صلاح ببینید مدتے را باید در شهر دیگرے،دور از تهران سر ڪنم! عمہ مهلا،مامان فهیم و ریحانہ هم با حاج بابا هم نظر بودند اما امیرعباس سرسختانہ گفت اگر جلوے چشم خودشان باشم بهتر است! گفت اگر هم صلاح بر این شد ڪہ در خانہ ے خودمان نمانم،بہ خانہ ے یڪے از اقوام قابل اعتماد بروم اما از خانوادہ دور نباشم. سریع حرفش را تایید ڪردم و گفتم اینطورے بهتر است. حاج بابا گفت فڪر میڪند و مے گوید چہ باید بڪنیم. همان شب حافظ با خانہ تماس گرفتہ و با ریحانہ صحبت ڪردہ بود. ماجراے بازرسے خانہ را بہ محراب گفتہ بود،خواستہ بود محراب چند روز دیگر هم تبریز بماند تا مشڪلے پیش نیاید. محراب هم حرفے نزدہ بود. برخلاف انتظارمان محراب صبح روز دوم بازگشت! طبق معمول آن دو روز روے تختم دراز ڪشیدہ بودم و چیزے از گلویم پایین نمے رفت. بدون سحرے و افطار روزہ گرفتہ بودم. مامان فهیم آمد و گفت محراب بازگشتہ و شب خانہ ے عمو باقر براے افطار دعوتیم. افطارے اے ڪہ خالہ ماہ گل از مدت ها قبل تدارڪش را دیدہ بود! همان شبے ڪہ ساواڪے ها بہ خانہ ے ما آمدند محراب با خالہ ماہ گل تماس گرفتہ و گفتہ بود یڪے دو روز دیگر باز مے گردد. خالہ ماہ گل هم تدارڪ افطارے را براے امروز دیدہ و مهمان ها را دعوت ڪردہ بود. گفتم حال و حوصلہ ے مهمانے ندارم ڪہ مامان جواب داد زشت است من و ریحانہ نباشیم! خانوادہ ے حاج فتاح هم دعوتند و میخواهیم دخترے ڪہ خالہ ماہ گل براے برادر بزرگترمان در نظر دارد ببینیم! سپس با خندہ و شوخے افزود:خواهر شوهرا باید تو مجلس باشن ڪہ همین اول ڪارے حساب ڪار دَسِ عروس خانم بیاد! نمیدانم چرا از این شوخے اش خوشم نیامد،سپس شروع ڪرد بہ تعریف از "الناز" تہ تغارے و دختر یڪے یڪ دانہ ے حاج فتاح! در حالے ڪہ مشغول وارسے ڪمد لباسم بود گفت:رایحہ! باید ببینیش! بِہ از تو و ریحانم نباشہ یہ پارچہ خانمہ. من دو سہ بار تو مجلسایے ڪہ خانماے بازاریا دعوتم ڪردہ بودن دیدمش. فڪ ڪنم دو سالے از تو بزرگتر باشہ،عین یہ تیڪہ ماهہ! شبیہ دختراے خارجیہ،سفید و چشم عسلے با مو و ابروهاے طلایے عین پنجہ ے خورشید! انقد متین و نازہ آدم فقط دوس دارہ بشینہ تماشاش ڪنہ! یڪے از خانما میگف یڪے از اجداد مادریش روس بودہ برا همین انقد سفید و بورہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_اول . نیمہ جانے ڪہ در تن داشتم از دست رفت! چشم هایم را با حالے نزار بستم و بعد از چند لحظہ باز ڪردم،رو بہ ریحانہ گفتم:ڪمڪ ڪن بریم. فعلا چیزے نگو بذا فڪ ڪنم ببینم چے میشہ! بازویم را گرفت و ڪمڪ ڪرد راہ بیوفتم. رنگ و رویے براے ریحانہ نماندہ بود،تشر زدم:قشنگ از چشات میبارہ ڪہ چہ خبرہ. یاد بگیر یڪم پر طاقت و تودار باشے! نفسش را با شدت بیرون داد:الان میخواے بگے زهرا چے گفت؟! مقابل پلہ ها رسیدیم. _چہ میدونم؟! یہ چیزے میگم تو چیزے نگو. از پلہ ها بالا رفتیم،دلم نمیخواست وارد خانہ بشوم! هم بخاطرہ پس فردا ساعت یازدہ ظهر،هم بخاطرہ جمع داخل خانہ! ریحانہ گفت:نمیاے داخل؟! _تو برو میام. _آخہ پات... لبخند زدم:زخم شمشیر ڪہ نخوردہ،میخواد دو روز تو آتل بمونہ. سرے تڪان داد و وارد خانہ شد،چند لحظہ بعد صداے حاج بابا را شنیدم:پس رایحہ ڪو؟! _الان میاد حاج بابا! مامان فهیمہ گفت:آخہ با وضع پاش میتونہ تنها از پلہ ها بیاد بالا؟! ریحانہ خندید:رایحہ س ڪم ڪسے نیس،از پس هرڪارے برمیاد! پوزخندے روے لب هایم نشست،بہ آسمان خیرہ شدم. سیاہ بود و گرفتہ،ابرهاے خاڪسترے روے ماہ را پوشاندہ بودند. دستم را روے قلبم گذاشتم و زمزمہ ڪردم:چے ڪار ڪردے رایحہ؟! اشڪ در چشم هایم دوید اما پسش زدم،چشم هاے اعتماد مرا مے ترساند. ڪم سن و سال بہ نظر نمے رسید،حداقل سے سال را داشت. شاید زن و بچہ هم داشت اما حلقہ اے در دست چپش نبود! شاید هم داشت و من از سر حواس پرتے ندیدم! شاید مردے بود زن بارہ مثل خیلے از همڪارانش،با زنے نجیب و آرام! شاید هم زنے داشت بے قید و خیال ڪہ سرش گرم بہ ژورنال هاے لباس هاے فرانسوے و صفحہ گذاشتن پشت سرِ زن فلان مردِ دربارے و ساواڪے بود و پِی چشم هم چشمے! اعتماد هم بے خیال بہ دنبال دخترهاے جوان تر و دلرباتر از همسرش راہ افتادہ بود! شاید هم مجرد بود و بہ دنبال تفریح ڪوتاہ مدت و یا طولانے! شاید میخواست دو روزے را با هم باشیم،او از چشم هایم لذت ببرد و من منت دارش باشم ڪہ در ازاے چشم هایم از چیزهایے ڪہ دید،چشم پوشے ڪرد! پوفے ڪردم،ذهنم درد گرفت از این شایدها... _رایحہ جان! با صداے خالہ ماہ گل سر برگردانم‌. _جانم خالہ؟! لبخند زد:چرا اینجا واسادے خالہ؟ چیزے شدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم،بدون حرف دیگرے همراهش وارد خانہ شدم. حاج فتاح و حاج بابا مشغول صحبت از بازار و دوستان بازارے شان بودند. عمو باقر هم همانطور ڪہ سوپ میخورد حواسش بہ آن دو بود. الهام خانم گرم صحبت با مامان فهیم شدہ بود،ریحانہ در سڪوت با سوپش بازے مے ڪرد و الناز بہ زور و با خجالت غذا میخورد! محراب هم در سڪوت بہ بشقاب دست نخوردہ اش زل زدہ بود،صداے عصایم ڪہ پیچید سر بلند ڪرد و موشڪافانہ بہ صورتم خیره شد. چشم از صورتش گرفتم و سر جایم نشستم،خالہ ماہ گل هم رو بہ رویم نشست و بہ ظرف الناز نگاہ ڪرد. حاج بابا پرسید:خیرہ! زهرل خانم چے میگفت این موقع؟! فردا رو ازش گرفتہ بودن؟! آب دهانم را فرو دادم:یہ مسئلہ اے براش پیش اومدہ بود میخواس ڪمڪش ڪنم! میخواستم بگویم "بلہ حاج بابا! براے یڪ مامور ساواڪ مسئلہ اے پیش آمدہ،چشم هاے رایحہ ات را مے خواهد! برایش چہ ڪار ڪنیم؟!" _خب! سرم را پایین انداختم:یڪم شخصیہ! هر وقت راضے شد بهتون میگم،شاید بہ ڪمڪ شمام احتیاج داشتہ باشیم! سپس دستم را بلند ڪردم تا لیوانے آب براے خودم بریزم،لرزش دستم همانا و افتادن جنازہ ے لیوان بلورے خالہ ماہ گل ڪنار پایم همانا! درماندہ بہ تڪہ هاے لیوان چشم دوختم و بغضم عمیق تر شد. همین چند دقیقہ پیش از خود دارے براے ریحانہ گفتہ بودم! مامان فهیم سریع گفت:خوبے رایحہ؟! چے شد؟! بغضم را فرو دادم:آ...آرہ...نمیدونم چے شد از دستم افتاد! خالہ ماہ گل سرزنشم ڪرد:از بس ضعیف شدے خالہ! با این وضع ڪہ نباید روزہ بگیرے اونم بدون سحرے و افطارے دُرُس و حسابے. شرمندہ نگاهش ڪردم:شرمندہ ام خالہ...میدونم چقدر این لیواناتونو دوست داشتین! خندید:فداے یہ تار موت عزیزم! قضا بلا بود! باز زبانم خواست بچرخد ڪہ آن هم چہ بلایے! اگر بدانے چہ بلایے پشت در خانہ ات ڪمین ڪردہ بود! راست میگویے؟! با همین یڪ لیوان بلورے میتوان شرِ اعتماد را ڪم ڪرد؟! یعنے پس فردا ساعت یازدہ ظهر رفع و رجوع شد؟! اما بہ جایش خم شدم تا تڪہ هاے لیوان را جمع ڪنم،همین ڪہ خم شدم محراب با صدایے خش دار گفت:لطفا دس نزنین! چند ثانیہ بعد ڪنار صندلے ام زانو زد و تڪہ هاے لیوان را برداشت. سپس سرش را بالا گرفت و بہ چشم هایم خیرہ شد. چشم هایش صدا داشتند،حرف مے زدند! پس چرا سر ڪلاس درس بہ ما گفتہ بودند انسان فقط با زبان مے تواند سخن بگوید؟! چرا گفتہ بودند فقط حنجرہ صوت دارد؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_اول . گیج از حضور حافظ و محراب در جا خشڪم زد،چشم محراب ڪہ بہ من افتاد رگ متورم گردنش برجستہ تر شد و صورتش سرخ تر! حافظ را هل داد و بہ سمت من خیز برداشت،فریاد ڪشید:تو اینجا چے ڪار میڪنے رایحہ...؟! با ترس نگاهے بہ پشت سرم انداختم،مضطرب بہ سمت محراب برگشتم‌. سعے ڪردم آرام باشم و خودم را نبازم. حتے "خانمی" ڪہ پشت سر اسمم جا گذاشت را نادیدہ گرفتم! _هیس! برا چے صداتو گرفتے رو سرت؟! بہ چند قدمے ام ڪہ رسید حافظ پشت سرش آمد. ڪم ماندہ بود چشم هایش از حدقہ بیرون بزنند،از بس آشفتہ و دل نگران بود. این را چشم هایش برایم گفتند! با غیظ گفت:میدونے اینجا ڪجاس؟! تو چرا انقد سرڪشے بشر؟! انگشت اشارہ ام را بہ سمتش گرفتم و دندان هایم را روے هم سابیدم:حرفتو مزہ مزہ ڪن بعد ببین باید بہ زبون بیاریش یا نہ! بہ شما چہ ڪجا میرم و میام؟! اصلا میخوام خودمو بندازم تو چاہ،میخوام خودمو بڪشم شما چے ڪارہ حسنے؟! حافظ بازوے محراب را گرفت ڪہ با حرص دستش را پس زد. _ول ڪن حافظ! این خانم ڪوچولو هنوز نمیدونہ این چیزا بچہ بازے نیس! حافظ نفس عمیقے میڪشد:عزیزِ من! برادرِ من! اینجا جاے این بحثا نیسا! بریم یہ جاے بهتر،یالا بجنبین. محراب نفسش را با شدت بیرون داد و بدون این ڪہ نگاهم ڪند ڪنار حافظ راہ افتاد. زهرا و ریحانہ بہ سمتم دویدند،چشم هاے ریحانہ از شدت گریہ بہ سرخے میزد. با استرس پرسید:چے شد آبجے؟! _هیچے! فقط میخواس ازم زهرہ چشم بگیرہ ڪہ پام بہ این جور جاها وا نشہ و بدونم دارہ بهم چہ لطفے میڪنہ. زهرا نگران پرسید:بے احترامے ڪہ نڪرد؟! یعنے... منظورش را گرفتم،براے اطمینانش لبخند زدم:نہ! اتفاقا خیلے هم با احترام باهام رفتار ڪردو خواس سریع برگردم. نفسش را بیرون داد:خدا رو شڪر! منو ریحانہ داشتیم پس میوفتادیم. چے بهت گفت؟! تمام آنچہ اتفاق افتادہ بود را برایشان تعریف ڪردم. اخم غلیظے ابروهاے زهرا را در هم برد:مرتیڪہ خواستہ حسابے بترسونتت! جنتلمنے و لفظ قلم حرف زدنش بخورہ تو فرق سرش! آدمے ڪہ دَسِش بہ آزار و اذیت و خونِ مردم آلودہ باشہ... واے چرا دارم بهش میگم آدم؟! مگہ همچین جونورایے،آدمن؟! طبق معمول ڪہ رگ تند خویے اش ورم ڪردہ بود،یڪ ریز حرف میزد. سریع حرفش را قطع ڪردم:خب حالا! دور و ورمون مطمئن نیسا! با حرص نفسش را بیرون داد و سڪوت اختیار ڪرد. حافظ و محراب دو سہ متر جلوتر از ما بودند. ریحانہ مردد پرسید:حالا میخواے چے ڪار ڪنے؟! اگہ حاج بابا بفهمہ امروز اینجا اومدیم... _نباید بفهمہ وگرنہ واویلا میشہ ریحانہ! سر و ڪلہ ے این دوتا از ڪجا پیدا شد؟ ریحانہ با زبان لبش را تر ڪرد و گفت:تو ڪہ رفتے داخل،دیدیم حافظ ڪنارمون واسادہ. پرس و جو ڪرد چرا اومدیم اینجا و تو رفتے داخل و ما بیرون موندیم. گفت محراب بعد از جریان ساواڪیا ازش خواستہ حواسش بہ رفت و آمدت باشہ. امروزم دنبالمون اومدہ و دیدہ بود اومدیم اینجا از تلفن عمومے زنگ زدہ بود بہ محراب خبر دادہ بود. یڪم قبل اومدن تو،محراب رسید. ڪاردش میزدے خونش در نمے اومد. ڪم موندہ بود منو زهرا رو قورت بدہ ڪہ پا شدیم اومدیم اینجا! میخواس بیاد تو ڪمیتہ دنبالت،حافظ بہ زور نگهش داشتہ بود ڪہ تو اومدے! زمزمہ ڪردم:خدا بہ خیر ڪنہ! زهرا آرام در گوشم پرسید:این همیشہ انقد خودمونیہ؟! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ ادامہ داد:اونطور اسمتو داد زد! ڪیشمشم دم دارہ والا! نہ خانمے نہ نادرے اے نہ چیزے! بے خیال خندیدم! _وقتے قاطے میڪنہ همہ چیو قاطے میڪنہ! جدے نگیر! مقابل پیڪان عمو باقر رسیدیم،حافظ سوییچ را از محراب گرفت و پشت فرمان نشست. محراب با چهرہ اے گرفتہ ڪنارش نشست،من و ریحانہ و زهرا نگاهے بہ هم انداختیم. محراب ڪہ تعلل ما را دید با تحڪم گفت:استخارہ میڪنین؟ نڪنہ از اینجا خوشتون اومدہ؟! حافظ نرم تر گفت:لطفا سریع سوار شین. ریحانہ و زهرا جلوتر از من سوار شدند تا میانشان قرار نگیرم و اذیت نشوم. من هم سوار شدم و در را بستم‌. حافظ ماشین را روشن ڪرد و از محراب پرسید:ڪجا بریم داداش؟! محراب بہ خیابان خیرہ شدہ بود:نمیدونم! سڪوت سنگینے حڪم فرما شد،یادم افتاد خالہ ماہ گل گفتہ بود اگر محراب خیلے عصبانے باشد سڪوت مے ڪند وگرنہ مے ترسد حرفے بزند یا برخوردے ڪند ڪہ نتوان جمعش ڪرد! سڪوتش ڪمے مرا ترساند،حافظ سڪوت را شڪست. _رایحہ خانم! آرام گفتم:بلہ؟ _شما ڪجا؟! اینجا ڪجا؟! نفسم را بیرون دادم:شاید بخاطرہ حاج بابا! شاید بخاطرہ شما! از داخل آینہ نگاهم ڪرد و ابرو بالا انداخت:بخاطرہ من؟! _دوستتون و شما! محراب بہ سمتم برگشت،با ڪلے شربت بهار نارنج هم نمے شد اخم هایش را شیرین ڪرد! _ڪے از شما خواستہ بود دنبال ما بیوفتے و ڪارگاہ بازے دربیارے خانمِ فداڪار؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_اول . آن شب نشد از محراب بپرسم چطور قاب عڪس بہ دستش رسیدہ یا در واقع پسش گرفتہ! بازگشت قاب عڪس،نگرانے ام را دو چندان ڪرد. دلم مثل سیر و سرڪہ مے جوشید،هر لحظہ منتظر اتفاق بدے بودم.نمے دانستم واڪنش اعتماد چہ خواهد بود؟! محراب راجع بہ اعتماد چیزے نگفت،نگفت تڪلیفش چہ میشود یا چہ شدہ! شروع دوبارہ ے شورِ تظاهرات محراب را از من و محلہ ے منیریہ گرفت! آن شب بعد از ڪمے صحبت،بہ خانہ ے یڪے از دوستانش رفت تا اعلامیہ رونویس ڪنند و قرار مدارهایشان را بگذارند. نیامدہ رفت... دیگر انبارے خانہ ے ما برایش امن نبود. فرداے آن شب،بعد از نماز عید فطر در تپہ هاے قیطریہ ڪہ بہ امامت آیت اللہ مفتح برگزار شد؛یڪے از بزرگترین راهپیمایے هاے مردمے رخ داد. صدها هزار زن و مرد،بعد از سخنرانے دڪتر باهنر بہ سمت مرڪز شهر حرڪت ڪردند. براے اولین بار زنان با پوشش اسلامے جلوے جمعیت حضور پیدا ڪردہ و مردم بہ عنوان خواست نهایے خود حڪومت اسلامے را خواستار شدہ بودند! عدہ اے دیگر هم از سمت میدان ژالہ بہ سمت مسیر اصلے راهپیمایے حرڪت ڪردند. حاج بابا می گفت نظم این راهپیمایے عجیب و حیرت انگیز بود! مے گفت صدها موتورسوار جلوے جمعیت حرڪت مے ڪردند و راہ را براے جمعیت باز. یڪے از این موتورسوارها هم محراب و یڪے از دوستانش بودہ اند! جمعیت از هر خیابانے ڪہ عبور مے ڪرد،ساڪنین آن خیابان هم بہ جمعیت اضافہ مے شدند و هر لحظہ جمعیت بیشتر مے شد! ساڪنین محلہ ها،با شربت و شیرینے و آب خنڪ از راهپیمایان پذیرایے ڪردند. عدہ اے هم بہ دلیل فراوانے جمعیت و گرماے هوا،با شلنگ روے سرشان آب گرفتند تا خنڪ شوند! گل فروشے ها هم همہ ے گل هاے خود را بہ پاے مردم ریختہ بودند. ارتش با تجهیزات ڪامل مسیر راهپیمایے را در دست داشت اما مردم آن ها را "برادر" خود خطاب ڪردہ و امڪان هر گونہ خشونتے را ازشان گرفتند! سپس مقابل حسینہ ے ارشاد بہ یاد دڪتر علے شریعتے سرود خواندہ و در بزرگ حسینیہ را گل باران ڪردند. فرماندہ مستقر در محل با اخطارهاے مڪرر از مردم خواستہ بود تا پراڪندہ شوند اما ناگهان سربازانش را در حصار آغوش و گل هاے مردم دیدہ بود! مردم داخل لولہ هاے تفنگ سربازان،میخڪ و گلایل ڪاشتہ بودند. حاج بابا گفت سربازها از این حرڪت تحت تاثیر قرار گرفتند و بہ جاے گلولہ،اشڪ از چشم هایشان شلیڪ شد! بعد از ساعت ها،مردم بہ خیابان پهلوے رسیدہ و نماز ظهر را همان جا خواندند. سپس دوبارہ بہ راهپیمایے ادامہ دادند،تظاهرات از هشت صبح شروع شدہ بود. مردم پس از گذشتن از جادہ شمیران،خیابان تخت طاووس،خیابان عباس آباد،خیابان پهلوے و میدان بیست و چهار اسفند،سرانجام ساعت نہ شب؛بعد از دوازدہ ساعت راهپیمایے در میدان راہ آهن متفرق شدند. خواستہ ے اصلے مردم در راهپیمایے،برقرارے حڪومت اسلامے و آزاد شدن زندانیان سیاسے بہ خصوص آیت اللہ طالقانے و آیت اللہ منتظرے بود. وقتے حاج بابا این ها را تعریف مے ڪرد شور و برق عجیبے در چشم هایش موج مے زد. بہ دلش افتادہ بود بہ زودے همہ چیز تغییر خواهد ڪرد و روزهاے خوب در پیش است. فرداے عید فطر،آتل پایم را باز ڪردم. هیچ خبرے از محراب نبود! گاہ و بے گاہ بہ حیاط مے رفتم و نگاهے بہ پنجرہ ے اتاقش مے انداختم! پردہ ے مخملے آبے رنگ پنجرہ را پوشاندہ بود،شب ها ڪہ چراغ اتاقش روشن نمے شد میفهمیدم هنوز برنگشتہ! با تعریف هایے ڪہ حاج بابا از جوے ڪہ راہ افتادہ بود و تظاهرات مے ڪرد،مشتاق شدہ بودم حداقل یڪ بار بودن در این راهپیمایے ها را امتحان ڪنم! پنجشنبہ ے آن هفتہ،شانزدهم شهریور بہ یاد ڪشتہ شدگان میدان ژالہ در تهران،قم و مشهد تعطیل عمومے اعلام شد. آن روز دوبارہ تظاهرات شد. موج تظاهرات ڪہ راہ مے افتاد دل نگران حاج بابا و عمو باقر مے شدم و بیشتر از آن ها نگرانِ محراب! چون آبم با محراب توے یڪ جوے نمے رفت،زبانش را نداشتم از ڪسے حالش و دلیل غیبت سہ چهار روزہ اش را بپرسم! اما بہ قول خان جون بے خبرے خوش خبرے بود! حتما حالش خوب بود ڪہ حاج بابا چیزے نمے گفت! یڪ دلم خودش را دلدارے مے داد و یڪ دلم مدام نگرانم مے ڪرد! راہ و بے راہ در گوشم زمزمہ مے ڪرد نڪند اتفاقے برایش افتادہ باشدُ حاج بابا و عموباقر صدایش را در نمے آورند ڪہ خالہ ماہ گل متوجہ نشود؟! نڪند اعتماد بلایے سرش آوردہ باشد؟! نڪند... هزار تا "نڪند و شاید" در سر و قلبم مے پیچید و بغض بہ جانم مے انداخت. خواب از چشم هایم فرار ڪردہ بود. روزها خانہ ے عمو باقر چتر مے شدم و شب ها در فڪرِ محراب! خالہ ماہ گل هم برخلاف روزهاے قبل حرفے از محراب و الناز و طنازے هایش نمے زد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سیزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . با شرم سرم را زیر انداختم و لب گزیدم،سڪوت و نگاہ خیرہ ام را ڪہ دید گلویش را صاف ڪرد و آرام گفت:بریم! پشت بند جملہ اش،صداے قدم هایش پیچید. پشت بند قدم هایش هم صداے ضربان قلبِ من... همانطور سر بہ زیر دنبالش راہ افتادم،از چند ڪوچہ پس ڪوچہ ڪہ گذشتیم بہ حاج بابا و عمو باقر رسیدیم. حاج بابا سر و وضعم را ڪہ دید،در آغوشم گرفت و چندبار با خشونت سر و صورتم را بوسید و خدا را شڪر گفت! بہ زور و با احتیاط از آنجا دور شدیم و بہ خانہ بازگشتیم. از آن روز بہ بعد در لاڪ خودم فرو رفتم،هم بخاطر گرماے خونے ڪہ حرارتش دست از سر جسم و روحم بر نمے داشت هم بخاطرہ حسم بہ محراب! فڪر اتفاقات آن روز لحظہ اے راحتم نمے گذاشت،مدام بہ خودم مے گفتم من هم باید مبارزہ ڪنم! حداقل بخاطرہ خونِ دخترڪے ڪہ بہ قاعدہ ے دانستن نامش هم نشناختمش... بخاطرہ دخترڪے ڪہ هیچ سلاحے نداشت جز مشت گرہ شدہ اش... دل و دماغ هیچ حرف و ڪارے را نداشتم،تازہ هشت روز از ماجراے هفدهم شهریور گذشتہ بود ڪہ زلزلہ ے شدیدے شهرستان هاے جنوبِ خوزستان را لرزاند. از طرف دولت،ڪمیتہ ے ویژہ اے مرڪب از وزرا و مدیرعامل سازمان شیر و خورشید سرخ تشڪیل شد. اما مردم خودجوش،سریع تر از آن ها با ماشین هاے شخصے براے امداد رسانے بہ سمت جنوب راہ افتادند. محراب و حافظ هم دو روز تمام ڪوچہ پس ڪوچہ هاے منیریہ را گشتند تا ڪمڪ جمع ڪنند و سریع بہ خوزستان بروند. روز بیست و هشتم،قرار بود دہ صبح حرڪت ڪنند. چند دقیقہ بہ وعدہ ے حرڪتشان ماندہ بود ڪہ صداے زنگ در بلند شد. قرار بود محراب براے بردن چند ڪیسہ مواد غذایے و لباس بیاید. ریحانہ خواست بہ سمت حیاط برود ڪہ روسرے ام را روے سرم انداختم و با عجلہ بہ سمت در دویدم! میان راہ با صداے بلند گفتم:من باز میڪنم! پشت در ڪہ رسیدم نفس عمیقے ڪشیدم و با شوقے ڪہ سعے داشتم در صدایم موج نزند پرسیدم:ڪیہ؟! صداے محراب گوش هایم را نوازش داد:منم! با وسواس روسرے ام را مرتب ڪردم و در را باز. سر بہ زیر پشت در ایستادہ بود،پیش دستے ڪردم و با آرامش گفتم:سلام! سرش را بلند ڪرد اما چشم هایش را نہ! _سلام! خالہ فهیمہ گفتہ بود یہ سرے از اقوامتون لباس و مواد غذایے آوردن،بیام ببرم. سرم را تڪان دادم:بلہ! بفرمایین داخل! چشم هایش از لحن مودبانہ و رسمے ام،جا خوردند! بے توجہ در را تا آخر باز ڪردم و بہ سمت خانہ راہ افتادم:مامان! آقا محرابہ! صداے مامان فهیم از خانہ آمد:بگو بیاد تو! صداے بستہ شدن در،خبر از ورودش بہ حیاط داد. از پلہ ها بالا رفتم،خواستم در را باز ڪنم ڪہ صدایش مانعم شد. _رایحہ خانم! آب دهانم را فرو دادم و بہ سمتش سر برگرداندم:بعلہ؟! آرام پرسید:چیزے شدہ؟! خودم را بہ آن راہ زدم:یعنے چے؟! شرم مردمڪ چشم هایش را نجیب تر ڪرد. _آخہ...مثل همیشہ نیستے...نیستین! تا بہ حال پیش نیامدہ بود ناراحتے یا رفتار جدے ام برایش مهم باشد! میخواستم بگویم درست فهمیدہ اے! این روزها ڪہ خودت را از چشم هایم دریغ میڪنے،دمار از روزگار قلبم در آوردہ ای! مگر تو ناجے همہ اے؟! مگر باید همیشہ و همہ جا باشے؟! پس تڪلیف دلے ڪہ لرزاندہ اے چہ میشود؟! تڪلیف این رایحہ یِ تازہ عاشق... هجدہ سال چشم های تو را نفهمیدہ،هجدہ سال سهل انگارے ڪردہ و عاشقت نشدہ؛حالا ڪہ عطرِ چشم هایت مستش ڪردہ،دورے میڪنے و طنازے؟! لب زدم:اشتباہ فڪ میڪنین! ابرو بالا انداخت و چیزے نگفت،در را باز ڪردم و ڪنار ایستادم. _بفرمایین! اخم ڪرد و بہ موزاییڪ ها چشم دوخت:همین جا راحتم! شانہ بالا انداختم:هر طور راحتین! سپس بدون این ڪہ نگاهش ڪنم وارد خانہ شدم،چند قدم بیشتر برنداشتہ بودم ڪہ مامان فهیم در حالے ڪہ چند ڪیسہ در دست هایش بود مقابلم رسید. _پس محراب ڪو؟! با سر بہ حیاط اشارہ ڪردم:تو حیاطہ! داخل نیومد! _باشہ! سپس از ڪنارم گذشت و بہ حیاط رفت. صداے خوش و بشش با محراب بلند شد. از پذیرایے گذشتم،مقابل در اتاقم ڪہ رسید ریحانہ با عجلہ از اتاقش بیرون آمد. مرا ڪہ دید مڪث ڪرد:آبجے! نمیاے بدرقہ ے داداش؟! پوزخند زدم و با حرص گفتم:مگہ میرہ سفر قندهار؟! والا ما هفتہ بہ هفتہ آقا داداشمونو بدرقہ مے ڪنیم! ایشون اینجا مهمونہ باید مراسم استقبال تدارڪ ببینیم نہ بدرقہ! تعجب در چشم هایش نشست. مات و مبهوت پرسید:خب چرا ناراحت میشے؟! _ناراحت نشدم! برو تا مراسم بدرقہ تموم نشدہ! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب ریحانہ باشم،در را باز ڪردم و وارد اتاق شدم. سعے ڪردم از شدت حرص در را محڪم نڪوبم. پایم ڪہ بہ اتاق رسید بغضم خودش را نشان داد و چشم هایم را تار ڪرد. صداے خندان و شوخ محراب ڪہ ریحانہ را مورد خطاب قرار داد،شد سوهان روحم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است