گریه می‌کرد. گریه که نه، ضجه می‌زد. هق‌هق گریه‌ش بند نمیومد.. نفس سخت می‌کشید به خاطر گریه‌ی زیاد..

‌ با این حالش، اومد پیشش نشست و بریده بریده گفت خسته‌م.. خیلی خسته‌م.. دلم قدِ یه انبار، مهمات داره ولی یه انبار نم‌خورده‌ست؛ انبار نم‌خورده نمی‌تونه منفجر بشه و بترکه.. نمی‌تونه بغضاش اشک بشه ..

‌ همین‌طوری می‌گفت.. می‌گفت من دیگه بریدم، دیگه نمی‌تونم، دیگه نفس کم آوردم، دیگه بسمه..

‌ می‌گفت آخه تا کی؟ تا کی حتّی آینه‌م به من بخنده؟ بس نیست؟

‌ یه‌دفعه ساکت شد.. فقط صدای پاک کردن اشکاش میومد.. صدای نفس‌های ضعیفش.. صدای .. هیچی! هیچ صدایی دیگه نمیومد،

‌ وقتی ساکت شد، هیچ صدای دیگه‌ای نمیومد..؛ ترسید. خوف کرد. گفت الان نوبتِ توئه‌ها! تو باید الان حرف بزنیا! حواست هست؟ بیداری؟ خوابی؟ کجایی پس؟

‌ بازم ساکت شد.. در واقع ساکت که نه، ناامید شد ‌. وقتی سکوت می‌کرد، انگار تو غار بود؛ این‌طوری فضا ساکت و بی‌صدا بود ..!

‌ وقتی از سکوتش یکمی گذشت، وقتی یکمی دلش سبک شد، وقتی یکم بغضاش آروم گرفت،..

‌ ‌دید یه چیزی داره تغییر می‌کنه، ‌دید انگار یه چیزی تویِ وجودش، ‌یه‌جور دیگه شد.. ‌ ترسید!

‌ اولش ترسید، دستپاچه شد، این‌ور اون‌ورو نگاه می‌کرد که ببینه کجای وجودشه که داره یه‌جوری می‌شه..

‌ یهو بی‌اختیار سرشو خم کرد سمت مرکزِ وجودش.. دید اون چیزه اینجاست، هرچی هست همینجاست.. اینجا یخ کرده، گُر گرفته، باز شده، بسته شده؛ عجیب شده! ..

‌ چشماشو بست .. دستشو گذاشت رو مرکزِ جونش؛ روی قلبش ! گفت بزار توی سکوت ببینم چی شده، چه تغییری کرده‌، چی میخواد بهم بگه!..