💠 ماه شعبان؛ یک قدم مانده به پایان 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی 💠 ماه شعبان، هم ماهی است که یک قدم به ماه مبارک رمضان مانده و هم این‌که اعیاد بسیاری که هر کدام از آن‌ها منبع و مبدأ تحولات عظیم و فراگیر درونی، بیرونی، نفسانی، قلبی و روحی می‌توانند باشند، در این ماه اتفاق افتاده است. 💠 بزرگ‌ترین خیز در حوزه عبودیت 🔹 از این جهت که این ماه متصل به ماه مبارک رمضان است، یعنی یک قدم مانده به پایان؛ گویی بزرگ‌ترین خیز در حوزه عبودیت که دست‌یابی به مبدأ ولایت است، در این ماه اتفاق می‌افتد. 💠 ظهور شفاعت 🔹 و تولدهایی که در این ماه است، از تولد امام حسین و دیگر ائمه علیهم الصلات و السلام تا نیمه شعبان، این‌ها کمک می‌کنند به این‌که این خیز راحت‌تر برداشته شود. یعنی شفاعتی که قرار است در آخرت اتفاق بیفتد، با ولادت هریک از خاندان پیامبر در جهان طبیعت و دنیا، همین‌جا در حال انجام است. هرچند ما و عامه مردم از این شفاعت درک روشنی نداریم. خیال می‌کنیم که حتماً یک نفر باید مثلاً بگوید که قسمت نماز شما این‌قدر بوده و ما هم مقداری بر آن افزودیم و حال آن‌که اگر چنین چیزی را هم نگفته باشد، ما در این ماه به‌خاطر وجود انبیا و اولیای کامل خدای متعال، به‌ویژه تولدهایی که در این ماه اتفاق افتاده، توانایی عبادت بیشتر داریم، یعنی نفس، روح و قلب ما آمادگی ارتقای بیشتر دارند. در این صورت، یعنی هر کاری که ما انجام می‌دهیم، دو برابر، ده برابر و صد برابر حساب می‌شود و به این شفاعت می‌گویند. 🔹 پس از یک جهت همان‌طور که در ماه مبارک رمضان به‌طور طبیعی انسان‌ها آماده مغفرت هستند، در ماه شعبان هم انسان‌ها و به‌خصوص مؤمنین و معتقدین، آمادگی دست‌یابی به ولایت خاندان پیامبر و رسیدن به مبدأ محبت و مودت پیامبر و خاندان آن حضرت علیهم الصلات و السلام را دارند. 💠 ادعیه ماه شعبان، از غرر ادعیه هستند. 🔹 علاوه بر این، ذکرها، ادعیه و اورادی که در این ماه وارد شده، از غرر ادعیه است. بعد از ماه مبارک رمضان، این ماه بیشترین عبادات، ادعیه و مناجات‌های ویژه دارد که اختصاصی است. خواندن این دعاها خیلی مؤثر است. اذکاری که نشان‌دهنده‌ی محبت و اظهار محبت باشد، صلوات بر خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام در این ماه عبادت بی‌بدیل است و هیچ عبادتی جایگزین آن نیست. یعنی اگر انسان همه‌ی عبادت‌ها را انجام دهد، مثلاً جهاد کند، انفاق کند، شب‌زنده‌داری کند و ... ولی هیچ‌کدام جای ذکر خاندان پیامبر و صلوات بر آنان را نمی‌گیرد. 🔹 بنابراین صلوات بر خاندان پیامبر به‌صورت کثیر در این ماه خیلی سفارش شده و مخصوصاً اگر صلوات‌های مأثور باشد. یعنی غیر از ذکر صلوات عمومی که همه می‌فرستند که خیلی هم خوب است، ولی صلوات‌هایی که در ذکرها و عبادات دیگر، در تعقیبات نمازها و مانند آن گفته شده، جایگزین ندارند. 💠 تشبه، امر لازم در وصول به ولایت 🔹 نکته دیگر آن‌که، برای رسیدن به ولایت خاندان پیامبر و مبدأ و منبع مودت و محبت آنان، تشبه، مماثلت، مشابهت به آن خاندان و مانند آن، امر لازم است. راه دست‌یابی به این تشبه دو تاست. یکم، کارهایی که آن‌ها انجام می‌دادند را انجام بدهیم و دوم، تسلیم آن خاندان مطهر باشیم که خود دو وجه دارد: یک وجه که ممکن است برای بسیاری امکان‌پذیر و راحت باشد که گوش کردن دستورات آن خاندان و ترک آنچه را مورد توبیخ و عتاب قرار دادند و مانند این‌ها است. وجه دوم، احترام گذاشتن به خاندان پیامبر و ذریه آن حضرت ولو اینکه این ذریه خوب و صالح هم نباشند. 💠 اهمیت احترام به ذریه پیامبر 🔹 احترام گذاشتن به ذریه پیامبر مانند احترام گذاشتن به آیات قرآن است. در آیات قرآن ممکن است که اسم ابولهب و کلب و خنزیر یا خمر و میسر باشد و هرچند این‌ها کلماتی است که از یک امر خبیث، نادرست، زشت، نازیبا و ... حکایت دارد، ولی به‌خاطر اینکه این‌ها آیات و کلمات نازل شده بر قلب پیامبر صلوات الله و سلامه علیه و آله است، بنابراین پاک و مطهر و لمس آن‌ها بدون طهارت حرام است. ذریه پیامبر ولو ناصالح باشند، چون ذریه پیامبر هستند، به‌خاطر استنادشان به خاندان پیامبر، تماماً واجب الاحترام هستند و همچنان‌که مس آیات قرآن بدون طهارت ولو کلمه خمر و میسر باشد، حرام است، بی‌احترامی، اذیت و ایذاء ذریه پیامبر هرکه باشد، نادرست و حرام است و باید از آن پرهیز کرد. 🔹 احترام گذاشتن به ذریه پیامبر از کارهایی است که ضمن اینکه همیشه امر مطلوبی است، ولی در ماه شعبان برای اظهار محبت واقعی و حقیقی و دور از هرگونه مکر و فریب و غل و غش، امر لازم و واجب است. کانال طهور @sharabetahour

💠 ابا عبدالله 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی 🔊 صوت و 🗂 متن در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 ابا عبدالله

💠 ابا عبدالله 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی 🔹 قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، عَزِيزٌ عَلَيَ‏، ثُمَّ بَكَى 🔹 این تعبیرها که درباره امام حسین علیه الصلات و السلام وارد شده، نشان‌دهنده‌ی این است که پیامبر و دیگر خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام برای آینده زمینه‌سازی می‌کنند. چون حوادث و رخ‌دادهایی اتفاق می‌افتد که اصل اسلام در معرض خطر قرار می‌گیرد. بنابراین مردم باید بدانند هرجا که امام حسین بود، چه اهل قیام بود، چه اهل قعود، این شخصیت، یک شخصیت ویژه است و برای حفظ اسلام از آن حضرت حمایت کنند. 🔹 نکته‌ی دیگر این است که بالاخره تبلیغات بسیار زشت و نازیبایی علیه خاندان پیامبر انجام می‌دهند، به‌گونه‌ای که بسا شرایط زمانه‌ای تیره و تار شود و مردم نتوانند حق را از باطل تشخیص دهند. این‌گونه زمینه‌چینی‌ها برای آینده امر لازم و ضروری است. چنان‌که در مورد عمار فرمود فئه باغیه تو را خواهند کشت یا در مورد برخی از اصحاب فرمود که این‌ها مانند ستاره می‌مانند. اگرچه در این موارد بخشی از حقیقت را بیان کرده، ولی این‌ها زمینه‌سازی برای آینده است. این بخش خیلی مورد نظر نیست، چراکه بسیار گفته شده و روشن است. 🔹 بخش دیگر که البته اختصاص به امام حسین علیه الصلات و السلام ندارد و هریک از خاندان پیامبر که متصف به طهارت ذاتی باشند، یعنی مصداق آیه تطهیر باشند، این گفتار بر آن‌ها صادق است، این است که عالی‌ترین مرتبه قرب به خدای متعال، مرتبه عبودیت است. چنان‌که در تشهد نماز شهادت می‌دهیم که پیامبر عبد خدای متعال است و این عالی‌ترین مرتبه‌ای است که انسان‌ها می‌توانند بفهمند و ادراک کنند. 🔹 این مرتبه اختصاص به پیامبر و خاندان پیامبر ندارد، بلکه انبیای دیگر نیز همین‌گونه هستند؛ چنان‌که حضرت عیسی علیه الصلات و السلام بعد از تولد می‌گوید «انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً» (مریم، 30) و حق مطلب این است که عبودیت در آن زمان تحقق پیدا کرده، نه این‌که چون مضارع متحقق الوقوع است، به شکل ماضی آمده. برخی از بندگان خدای متعال در بدو تولد تمام سیر صعودی خود را طی می‌کنند. برخی سیر صعودی اهل بدایت را طی می‌کنند و در آغاز سیر اهل نهایت قرار می‌گیرند و برخی سیر اهل نهایت را هم طی می‌کنند که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و خاندان مطهرش که مصداق آیه تطهیر هستند و گناهان گذشته و آینده آن‌ها بخشیده شده، سیر اهل نهایت را هم طی می‌کنند. به همین خاطر است که مقام آن‌ها مقام عبودیت نیست، بلکه مقامی که خلق می‌توانند بفهمند، مقام عبودیت است. مقام آن‌ها فوق عبودیت است. 🔹تعبیر دیگر، مقام آن‌ها مقام عبداللهی نیست، مقام اباعبداللهی است. یعنی تمام عبودیت از این خاندان برمی‌خیزد. یعنی هر کس به مقام عبودیت خدای متعال می‌رسد، به‌وسیله و با استناد و اتصال به این خاندان می‌رسد. نه این‌که مقام عبودیت اختصاص به خاندان پیامبر دارد، بلکه هرکس که به مقام عبودیت می‌رسد با استناد، توسل، تمسک، تشبه و شفاعت خاندان پیامبر می‌رسد. 🔹 پس فرق میان خاندان پیامبر و دیگر انبیا در این است که دیگر انبیا در آغاز به مرتبه عبودیت می‌رسیدند، ورودشان در جهان طبیعت با خروج‌شان برابر است، ولی خاندان پیامبر به مقام ابوت عبودیت می‌رسند. یعنی این‌که هرکس که در جهان طبیعت می‌آید و ورودش با خروجش برابر است، با استناد و توسل و استشفاع به خاندان پیامبر است که می‌تواند ورود و خروجش به جهان طبیعت برابر باشد و مکث در جهنم نداشته باشد. 🔹 در برخی از موارد مانند امام حسین که گفته شده، این امر آشکار شده که به این دلیل است که مردم بیشتر بفهمند و از این مرتبه و مقام و این فیض و منت الهی استفاده کنند و الا تک تک خاندان پیامبر بدون استثناء همه اباعبدالله هستند، نه عبدالله. عبدالله مربوط به کسانی است که به‌تبع دیگران به مقام عبودیت می‌رسند. اما مرتبه اباعبداللهی، یعنی مرتبه ابوت برای عبودیت و مربوط به کسانی است که نه‌فقط به عبودیت می‌رسند، بلکه استقلالاً، ذاتاً و اصالتاً‌، نه به صورت عرضی و تبعی اولاً به عبودیت می‌رسند و ثانیاً دیگران هم به واسطه آن‌ها می‌رسند. 🔹 عنوان اباعبدالله برای خاندان پیامبر، مانند عنوان قیوم برای خدای متعال است. همچنان‌که موجودات قائم هستند، ولی قائم به غیر و تنها موجودی که القائم بذاته و المقوم لغیره است، خدای متعال است، تنها موجودی که عبودیت او ذاتی است و همه عبودیت‌ها به او متصل و ملحق می‌شود یا از آن‌ها برمی‌خیزد و ایجاد می‌شود، خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام هستند و برحسب اذکار و روایات و مأثورات، امام حسین علیه الصلات و السلام. کانال طهور @sharabetahour

💠 ابوالفضل؛ معیار فضیلت 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت سالروز ولادت حضرت ابوالفضل علیه الصلات و السلام 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 ابوالفضل؛ معیار فضیلت

💠 ابوالفضل (صلوات الله و سلامه علیه)؛ معیار فضیلت 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت سالروز ولادت حضرت ابوالفضل علیه الصلات و السلام 🔹هر کدام از خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام با توجه به شرایط اجتماعی، سیاسی، زمان و مانند آن یکی از کمالات آن‌ها در دید مخاطب ظهور بیشتری پیدا می‌کند. بنابراین آن حضرت را به اسم یا کنیه و لقب خاصی می‌شناسند. وقتی که یکی از خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام چنین تصریحی را در مورد خودش یا دیگری داشته باشد، هم می‌تواند اشاره به این نکته داشته باشد، هم می‌تواند اشاره به امر دیگری داشته باشد و آن این است که چون در جهان طبیعت و عالم تغییرات و تحولات، باید تمام تغییرات در وجود هر موجودی، از جمله در وجود هر انسانی و هر ولیی، تحت تدبیر یکی از کمالات حاکم و غالب او قرار گرفته باشد. 🔹ضمن این‌که هر یک از خاندان پیامبر چه بالاصاله و چه بالتبع، مرتبه استوا و اعتدال وجودی دارند، ولی با توجه به این‌که هر کدام از این تغییرات به مدبّر نیاز دارند، آن اسم یا لقب و کنیه‌ای که برای هر یک از ایشان مطرح شده، به شرطی که تنصیص شده و به صراحت آمده باشد، احتمال این‌که آن اسم حاکم باشد و به تعبیر دیگر، اسم مدبر باشد، بسیار زیاد است. 🔹بنابراین اگر کسی مثلاً ابوالقاسم یا ابوعبدالله، ابوجعفر، و ابوالفضل و ... شناخته می‌شود، این می‌تواند به یکی از این دو نکته اشاره داشته باشد؛ یا به عصر و زمان و توانایی مخاطب در شناسایی ویژگی‌های انسان کامل اشاره دارد و یا این‌که به سمت مدبّر بودن یکی از اسما یا یکی از کمالات‌شان در این تغییر و تحولات در عین اعتدال. 🔹اما در مورد حضرت ابوالفضل علیه‌الصلات‌و‌السلام که در اشعار به خاطر راحت‌تر گفتن یا درست شدن سجع و قافیه، حضرت را ابوفاضل می‌خوانند که تعبیر مناسبی نیست، هرچند از باب موزون بودن مانعی ندارد، به فضل اشاره‌ای می‌کنیم. 🔹فضل عبارت است از: 1ـ حسن و کمال زائد؛ یعنی اگر همه کمالات در کسی وجود داشته باشد، ولی یک کمال یا برخی از کمالات بر کمالات دیگر غلبه داشته باشد، به این شخص فاضل و به جهت دیگری که در ادامه خواهد آمد، فضل گفته می‌شود. بنابراین فضل یا فاضل به کسی می‌گویند که علم، قدرت، حیات و همین‌طور دیگر اسمایش بر کمالات دیگر غلبه دارد. چون اگر یکی از اسماء غلبه داشته باشد، این ویژگی انسان معمول و متعارف است که مثلاً عالم است ولی توانایی ندارد؛ توانایی دارد، قدرت بیان ندارد؛ بیان دارد، چشم‌هایش خوب نمی‌بیند، اما در انسان کامل چون همه کمالات بالفعل و به نحو متعادل و بدون تخطی از حد اعتدال وجود دارد، وقتی کسی فضل دارد، معنایش این است که علمش چنان احاطه دارد که بر همه اسماء و کمالات دیگرش احاطه دارد و این ویژگی در مورد تک تک صفاتش همین‌گونه است. 🔹به تعبیر دیگر، اگر بخواهیم به زبان عرفی بگوییم، یعنی علمش بی‌حد و اندازه است، بلکه بیشتر از بی‌حد و اندازه، بیشتر بودن آن هم بی‌حد و اندازه است؛ قدرت و دیگر صفاتش هم همین‌طور. به این فضل گفته می‌شود. 🔹پس یک معنای فضل غلبه داشتن کمالی بر سایر کمالات به‌گونه‌ای است که در انسان کامل سبب محدودیت سایر کمالات نشده باشد. 2ـ جهت دیگری که در معنای فضل هست، عبارت است از این‌که مخاطب یا فهم متعارف بشر، از آن‌که بتواند هویت و حقیقت یا کمالات او را بشناسد، قاصر است. معنای اول مربوط به واقع بود که در واقع کمالش این‌گونه بود، ولی معنای دوم مربوط به مخاطب یا مربوط به ساختارهای فهم انسان است. یعنی انسان به‌وسیله ذهن، نفس یا فاهمه و هر عنوان دیگری، قاصر است از این‌که حقیقتی را بشناسد. پس او برتر است از این‌که در حوزه عقل، فهم، درک و دیگر ویژگی‌ها تحقق پیدا کند و در آن قالب‌ها ریخته شود. به تعبیر دیگر، وصف ناپذیر بودن، نشان فضل است. 🔹معنای دیگری که فضل دارد، عطا کردن چیزی است به دیگران بیش از استحقاق، طلب و انتظار. یعنی کسی تقاضای چیزی می‌کند، مثلاً می‌گوید هزار تومان پول بده، او دو هزار تومان به او می‌دهد که این از مصادیق معمول و متعارف فضل است. مرتبه بالاتر آن است که به کسی که طلب نکرده، چیزی بدهند. یعنی بدون این‌که سائل تقاضا کند و طلب کرده باشد و استحقاق داشته باشد، با نظر به استعداد او چیزی را به او عطا کنند. 🔹با توجه به این ویژگی‌ها و معانی به دو نکته اشاره می‌کنیم: تفاوت ابوفاضل و ابوالفضل و چرا حضرت ابوالفضل را ابوالفضل نامیدند؟ 🔹با توجه به این‌که ابوفاضل مشتق است، در مشتق وجود مبدأ لازم است، اما تحقق همه حقیقت مبدأ ضرورت ندارد. همچنان‌که اگر کسی دو تا مسأله بداند، می‌شود به او عالم گفت؛ اگر کسی یک میز ساخته باشد، می‌شود به او نجار گفت، اما لازم نیست تمام عمر را نجاری کرده باشد یا همه اطلاعات عالم را داشته باشد. بر این اساس، فاضل کسی است که در یکی از جهات سه گانه ذکر شده بهره‌ای دارد.

🔹اما فضل آن است که نه‌فقط، فضل به آن معنای سه‌گانه را دارد و به همه خلق بدون استحقاق، طلب و هرگونه درخواستی می‌بخشد و نه‌فقط تمام کمالات در او هر کدام غالب بر دیگری است، به‌گونه‌ای که نامتناهی است، بلکه فضیلت هر فضلی و کمال هر کمالی، مستند به اوست که این اصالتاً به پیامبر صلی الله علیه و آله سلم و خاندان مطهر آن حضرت که مشمول و مصداق آیه تطهیر هستند، اختصاص دارد و هر کسی که در محبت صادقانه و اظهار و تحقق دادن این محبت سنگ تمام بگذارد، به‌گونه‌ای که هیچ‌گونه نقصی در آن نباشد. او نه‌فقط به معانی چندگانه ذکر شده فضل دارد، بلکه فضل بودن فضل، کمال بودن کمال و حُسن بودن حُسن وابسته به اوست. یعنی محور و معیار اندازه‌گیری هر کمال و هر وصف کمالی است. 🔹از این جهت حضرت ابوالفضل علیه الصلات و السلام با کاری که در روز عاشورا نشان داد که البته اختصاص به همین ندارد، ـ در روز عاشورا زمینه‌ای فراهم شد تا حضرت آن محبت صادق را به‌گونه‌ای که ما هم بفهمیم، آشکار کند و الا اظهار محبت صادقانه آن حضرت در تمام عمرش و از زمان طفولیت بوده و به مناسبت‌های مختلف، هر زمینه‌ای که فراهم بوده، اظهار محبت صادقانه کرده ـ بنابراین معیار فضیلت است، ولی در روز عاشورا به‌گونه‌ای نشان داده که همگان تا روز قیامت متوجه شوند. 🔹پس عمل آن حضرت در این روز نشان می‌دهد که او معیار و محور هرگونه کمال زائد یا هر فضیلتی است. کانال طهور @sharabetahour

💠 قيام با نام علی 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت سال‌روز ولادت امام سجاد (صلوات الله و سلامه علیه) 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 قيام با نام علی

💠 ماه شعبان، ماه دست‌یابی به کشتی نجات 📝 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی 🔊 صوت و 📹 فیلم در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 ماه شعبان، ماه دست‌یابی به کشتی نجات