#من_زنده_ام #فصل_ششم_انتظار #قسمت_سیزدهم روزهای بارانی ساعت ها بین قبرهای باران خورده می چرخید و بو می کشید . وقتی حرف می زد احساس می کردم یک قدیس از جنس معجزه است و با عالم دیگری در ارتباط است . ما حرف او را نمی فهمیدیم . کنار قبرها آرام بود فقط برای اینکه مادران دیگر را آرام کند ، نه اینکه خودش آرام باشد . بیش از یک سال از نبودنت می گذشت و من و دیگر برادران کم کم از زنده بودنت نا امید شده بودیم . می خواستیم با اینکه چند ماه از سالگرد گم شدنت گذشته بود ، هر طور شده مادر را به برگزاری مراسم سالگرد راضی کنیم و برایت سنگ قبر بگذاریم تا سندی مکتوب و مشهود برای باورهای خودمان ساخته باشیم . از آقا پرسیدیم : موافقی برای معصومه سنگ قبر بسازیم ؟ گفت : رضا نمی ده و قلبم به این کار مطمئن نیست . من هنوز ازش دل نکنده ام وقتی روی سنگ نوشتی تاریخ وفات23/07/1359 ، یعنی مرگشو پذیرفتی و دیگه انتظار بی معناست . در تمام این مدت بی بی همپای مادر در کوچه ها ، قبرستان ها می چرخید و هیچ وقت اظهار خستگی نمی کرد اما بی بی یکباره زمین گیر شد و از پا افتاد . مادر چند هفته ای سرگرم مراقبت از بی بی بود و به او دلداری می داد : - بلند شو، سر پا شو! مگه نگفتی عید با خودش خبرای خوش میاره و انتطارمون سر میاد . اما بی بی با چشمهای باز و منتظر وسط حرف هایش که داشت می گفت : ” معصومه زنده است ، چرا تو قبرستونا دنبالش می گردین ، اون یه روزی می آد ” توی بغل مادر با دنیایی که شصت سال در آن زندگی کرده بود و پنجاه سال آن را سقا و روضه دار سیدالشهدا بود خداحافظی کرد . بی بی این اواخر مچاله و کوچولو شده بود . مثل بچه ای که توی بغل مادرش به خواب رفته ، باورمان نمی شد ؛ بی بی که همیشه سرپا بود و از این شهر به آن شهر می رفت یکباره زمین گیر شد و همه امید ها و آرزوها را به مادر سپرد و رفت . نفس قدسی و قدم های خیرش از زمانی که چشم باز کرده بودیم با ما بود اما او همه ما را تنها گذاشت و رفت . مادر اسرار داشت مراسم بی بی را در حسینیه خودش در آبادان برگزار کنیم تا حق او ادا شود . همزمان با برگزاری مراسم ترحیم ، گزارشی به دستم رسید که بین راه ماهشهر- آبادان ، یک اتوبوس مسافربری مورد حمله هوایی میگ های عراقی قرار گرفته و یا همه سرنشینانش سوخته بود . بلافاصله همراه احمد و محمد در محل حادثه حاضر شدیم ، نیروهای اورژانس امداد مشغول بیرون کشیدن اجساد بودند . دیدن این صحنه ها خاطره سوختن مردم در سینما رکس را برایمان تداعی می کرد . به کمک نیروها جنازه ها را بیرون کشیدیم . اتوبوس چنان سوخته بود که بدنه های آهنی اش هم ذوب شده بودند و فقط اسکلتش مانده بود چه برسد به جنازه ها که اصلا” زن و مردشان قابل تشخیص نبود . فقط از روی چند پلاک متوجه شدیم اینها نیروهای اعزامی بودند و احتمالا توی مسیر، مادر و کودکی را سوار کرده بودند . دوباره دست خالی و بی خبر با تنی خسته به حسینیه بی بی رفتیم . آنقدر آدم در مراسم بی بی حاضر شده بود که باورمان نمی شد این همه آدم در آبادان زندگی می کنند و اصلا نمی دانستیم چه کسی آنها را خبر کرده بود . خیلی از آنها را نمی شناختیم . گویی هر رهگذری که از سقاخانه بی بی آبی نوشیده بود آنجا حاضر شده بود و با نوحه و ذکر مصیبت سیدالشهدا به سرو سینه می زد . فکر می کردم اگر همین الان از شانس بدمان یک خمپاره به حسینیه بخورد ما چقدر شرمنده مردم خواهیم شد . کاش مراسم را زود تر تمام کنیم اما لحظه به لحظه شلوغ تر می شد . ادامه دارد…✒️ @Tolou1400

شبی که رسول‌اکرمﷺ به معراج رفت خدای متعال همهٔ انبیا را گرد آورد و فرمود: ای‌محمد! از آنان سوال کن برای چه به پیامبری برگزیده شده‌اید؟ حضرت پرسید و آنان پاسخ دادند: ای‌محمد! ما مبعوث شدیم تا به یگانگی خدا و پیامبری تو و ولایت علی‌ابن‌ابی‌طالب شهادت دهیم. 📚ترجمه‌وتفسیرنهج‌البلاغه|ج۱،ص۱۸۱ #عید_غدیر @Tolou1400

به آنچه امیدش را نداری امیدوارتر باش از آنچه بدان امید داری. #امام_على_عليه_السلام #حدیثنوشته #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

شهامتش رو داری اجازه بدی همسرت به این ماموریت بره؟! #دوربین_مخفی🎥 #شهدای_هسته_ای #فیلم_هناس #کلیپ #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

#من_زنده_ام #فصل_ششم_انتظار #قسمت_چهاردهم در تعجب بودم از اینکه می دیدم در شهری که این همه جوان و زن و مرد ، بی صدا و بی خبر، غریبانه به خاک سپرده می شوند به خاطر بی بی شصت ساله ام چنین سرو صدایی به پا شده و البته این همه از برکت حسنیه و روضه های سیدالشهدایش بود . من و احمد و محمد وقتی حسینیه بی بی آمدیم ، آبی برای شستن دست هایمان پیدا نکردیم . با دست و بال سیاه خسته و کوفته مثل مادر مرده ها گوشه ای نشسته بودیم و مردم خودشان صاحب عزا بودند . محمد غابشی از دوستان قدیمی و عرب زبان کنارم نشسته بود . از حال و روزم پرسید و گفت :- بوی کباب سوخته می دی! قصه ماشین خودمان ، حیرانی خودمان و بی قراری های مادر و چشم های منتظر بی بی را با اشک و ناله برایش شرح دادم . محمد غابشی گفت : - مدت هاست تردید دارم که یه ماجرایی رو براتون تعریف کنم یا نه . نمی خوام به نگرانی ها و دلواپسی هاتون چیزی اضافه کنم اما حقیقت تلخ دلنشین تر از دروغ شیرینه . او که حرف می زد من واحمد و محمد مثل کودکی که در حسرت یک آب نبات به صدای ملچ ملوچ آب نبات خوردن کودکی دیگر به دهان او خیره و آب از دهانمان سرازیر شده بود ، دورش حلقه زدیم . - دقیقا توی همون تاریخی که خواهرتون گم شده ، عراقیا از مارد اومده بودن و جاده ها رو بسته بودن ، همه نیروهایی رو که وارد شهر می شدن اسیر می گرفتن و از بین اونایی که در حال خارج شدن از شهر بودن مردا رو به اسیری می گرفتن و اموال اونها رو به غارت می بردن و زن و بچه هاشونو تو بیابون رها می کردند .من هم اونجا اسیر شدم اما چون عرب بودم به عنوان مترجم از جمع بیرونم کشیدن ، تو یه گودالی تعداد زیادی اسیر شخصی و غیر شخصی بودن . بین این اسرا دوتا خواهر بودن که عراقیامیگفتن اینها جیش الشعبی (ارتش مردمی) هستن ، یکی از اونا رو شناختم اما اون یکی رو نمی شناختم . - چه شکل و قیافه ای داشت؟ - خواهرت بود ، من شناختمش . - چرا دروغ میگی ،توخواهرمنوازکجامی شناسی؟ - اگر راست میگی لباسش چه رنگ وشکلی داشت؟ همه ما توی جیبمان آخرین عکس پرسنلی 6*4 را که برای ثبت نام مدرسه و دیپلم در عکاسی آنژلیکا انداخته بودیم داشتیم . منومحمدواحمدباهم عکسها رادرآوردیم و گفتیم : - شبیه این عکس بود؟محمد،جان آقات خوب فکر کن ! - دروغم چیه ، از عراقی ها اسمش رو پرسیدم . - چی گفتن؟ - معصومه طالب . محمد نمی دانست اسم آقا طالب است ، پس نمی توانست دروغ باشد . یواشکی او را از حسینیه بیرون کشیدم .کریم ،رحیم وعبدالله راهم صدازدم وگفتم : - محمد دوباره از اول تعریف کن ، دست بذار رو قرآن و بگو هر چی میگم راسته ! دست گذاشت روی قرآن و گفت : - قرآن بزنه کمرمو بلندنشم اگه یه کلمه بخوام دروغ بگم . این دفعه باآب وتاب بیشتری ماجرارا تعریف کرد .طوری که رحمان و سید و علی و حمید هم بیرون آمدندودورش شلوغ و شلوغ تر شد . در لا به لای حرفاهایش گفت : - اون یکی خواهرتون هم همراهش بود اسمش مریم بود . گفتیم : - چی؟ کدوم یکی؟ نامرد این همه آدم روسرکارگذاشتی؟ باکی؟ خواهرمون مریم هنوز شیر خواره و توی گهواره است . خیلی عصبانی شدیم .رحمان قیافه دعوابه خودش گرفت . - بابا صبرکنید ، شر به پا نکنید ؛ این ناسلامتی رفیق ماست . دوباره از اول با جزئیات بیشتر برایمان همه چیز را تعریف کرد . اینکه خودش چطور از دست عراقی ها فرار کرده ، قصه اسمال یخی که از غیرت و ناموس دفاع کرده و ماجرای آن نامه ماموریت که سید در جریان آن بود ، دیگه اول و آخر قصه اسارتت برایمان روشن شد . در همان حین آقا آمد و گفت : - آقا شما همگی اومدین بیرون مجلس گرفتین؟ مردم داخل حسینیه دارن سینه می زنن، ناسلامتی شما صاحب عزایید . بغض گلوی همه را می فشرد . هنوز آقا داشت حرف می زد . نمی دانم رحمان چطور بغضش ترکید و با ناله و گریه گفت : - آقا راست می گی ما صاحب عزائیم ، بگو روضه حضرت زینب بخونه تا ما هم به سرو سینه بزنیم ؛ تا ما هم یقه هامون رو پاره کنیم . این را که گفت دیگه نتوانستیم جلو خودمان را بگیریم و زدیم زیر گریه . آقا هاج و واج مانده و رنگش پریده بود . عبدالله آقا را کنار کشید و به او گفت : آقا معصومه زنده س ! تو عراق اسیره . به فاصله کوتاهی غلام سیاه را که بعضی وقت ها توی قبرستان سنج و دمام می زد پیدا کردند و آوردند . صدای سنج و دمام غلام سیاه که از دور شنیده شد . آقا پرچم سیاه سید الشهدا را یک تنه برداشت و جلوی همه راه افتاد و ما هم پشت سرش . او به طبل می کوبید و ما به سینه . او به سنج می زد و ما به سر . مثل عصر عاشورا و دشت کربلا شده بود . آقا مثل اینکه از حال خودش خارج شده بود ؛ خیس عرق ، تمام خون بدنش به صورتش هجوم آورده بود و یک تنه پرچم سید الشهدا را می چرخاند و گاهی از ته دل فریاد می زد : - ” یا شهید ” . ” یا مظلوم “ ادامه دارد…✒️ @Tolou1400

تو روزی در تاریخ گم شدی و ما ماندیم و بی خبری... حالا این بی خبری چهل ساله شده.... قصد نداری برگردی ..؟!!💔 #حاج_احمد_متوسلیان #سردار_جاویدنشان #جای_خالی_تو #استوری #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

گر کشته و گر اسيري اي احمد! در خاطر من نميري اي احمد! تا چرخ به دور خويش مي چرخد بر مصر دلم اميري اي احمد! اي با نفس امام خو کرده زان رايحه کسب آبرو کرده سرمست ز باده ي کلام او توفيق شهادت آرزو کرده يک قوم تو را شهيد مي خوانند يک قوم تو را اسير مي دانند اما چه کنم؟ که ناجوانمردان تصوير تو را ز خويش مي رانند اي بلبل در چمن نگنجيده ! اي يوسف در وطن نگنجيده! اي نور دو چشم پير کنعاني زنداني در بدن نگنجيده تو کيستي ؟ آن که نور نوشيده پيراهني از حضور پوشيده تنديسه غيرت و جوانمردي بر ظلمت شام غم خروشيده من کيستم؟ آن که در وطن مانده در بند حجاب خويشتن مانده چشمي به در اميد خشکيده در حسرت بوي پيرهن مانده اي زمزم کوثري مرا درياب وي پنجه حيدري مرا درياب دستانم هر تپش عطش دارد وي لطف برادري مرا درياب در ياب که بي تو سخت در ماندم در مصر غم تو دربه در ماندم از پيرهنت حوالتي بفرست بي برگ عبور ، پشت در ماندم اي جبهه به خاک جبهه ها سوده د رمعرکه ها دمي نياسوده وي اسوه ي استقامت و ايثار درمصر شکنجه ها نفرسوده اي گمشده حصار پيچيده وي ماه به شام تار پيچيده ! دستان کدام فتنه رويت را در پرده اي از غبار پيچيده #مرحوم_آقاسی #حاج_احمد #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

ای نگهدار آن که از او نگهداری خواهد... #دعای_جوشن_کبیر #استوری #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

ادب فقط احترام گذاشتن به غریبه ها و مردم کوچه و بازار نیست.... "مؤدب" کسی است که به آدم های تکراری دور و برش لبخند بزنه و احترام بذاره.... #والدگری #خانواده #ادب #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

خویشتنداری۲۸ #استاد_شجاعی @Tolou1400

#کارگاه_خویشتن_داری ۲۸ 📌هنگام قضاوت دیگران، رویِ برچسب‌هایی که به رفتار و زندگی آنان میزنیم؛ درحقیقت صفاتِ نفس و ویژگی‌های شخصیتی خودمان را یادداشت میکنیم. #تجسس #تجاوز @Tolou1400

اما مادری هنوز منتظر است... #حاج_احمد_متوسلیان #مادران_انتظار #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

یک صوت نایاب از حاج احمدمتوسلیان زمان: روزهای سخت آزادسازی خرمشهر مکان: حوالی خرمشهر #حاج_احمد_متوسلیان #استوری #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

آن را که خبر شد خبری باز نیامد..... #حاج_احمد_متوسلیان #حامد_زمانی #کلیپ #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

#خبری_هست #حامد_زمانی #موسیقی #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

#من_زنده_ام #فصل_ششم_انتظار #قسمت_پانزدهم مراسم بی بی با دو عزا تمام شد و اولین روز سال را بدون بی بی آغاز کردیم گویی بی بی رفت تا برایمان خبر تو را از عالم معنا بیاورد . مات و مبهوت بهم خیره شده بودیم ، نه مرگ بود و نه زندگی ، نه روی زمین بودیم و نه آسمان . انگار در خلا نفس می کشیدیم و در برزخ گرفتار شده بودیم ، دور خودمان می چرخیدیم ، وقتی به زنده بودنت فکر می کردیم خوشحال می شدیم ، وقتی یاد اسیر بودنت می افتادیم گریه می کردیم . نه گریه از سر ضعف یا خدای ناکرده سر افکندگی بلکه دلمان می سوخت و به حال بدخواهان و ضعفایی گریه می کردیم که دختر هفده ساله ای را که در هیچ جای دنیا به اسیری نمی گیرند ، به اسیری گرفته اند و از اینکه سرنوشتت به سرنوشت دختر پیامبرگره خورده بود سربلند بودیم . هر وقت می شنیدیم که رژیم بعث از اسیران ایرانی تحت شرایط سخت و طاقت فرسایی نگهداری می کند پدر با اطمینان می گفت: من مطمئنم معصومه صبوری می کنه و اونا رو از رو می بره و کسی نمی تونه مقاومت اونو بشکنه . شوهر خاله صنوبر که با کشورهای عربی معامله داشت ، می گفت : نگران نباشید اگر عراق باشه با پول پیداش می کنیم ، پول روی سنگ بذاری ، سنگ شکاف بر میداره … به یکی از دوستانش که در اردن بود پول قلمبه ای داد به شرط آنکه خبر خوش بیاورد . طرف معامله هم گفته بود خبر می آورم اما خوش و ناخوشش دیگه پای من نیست . هنوز هیچ خبری نرسیده بود که شب هفت بی بی خبر تصادف خاله صنوبر و خاله نصرت رسید و از دست دادن دو خواهری که مونس و همراه مادر بودند اوضاع خانواده و مادر را بدتر کرد . تا مدتی هر کسی به طریقی ما را سر کسیه می کرد تا حرف تازه ای بزند یا از رادیو و تلویزیون عراق تصویری ، گزارشی و گاهی مصاحبه های اسرای ایرانی راکه از رادیو پخش می شد ، به ما بدهید . چون مسئول اطلاعات سپاه بودم ، به اردوگاه پرندک که اردوگاه اسرای عراقی در ایران بود رفتم ، به زندگی و آسایشگاهای آنها که نگاه می کردم و حسرت می خوردم . تخم مرغی که مردم توی صف می ایستادند تا کوپنی آن را تهیه کنند و جیره بندی بود ، سهم صبحانه اسرای عراقی هم بود . چهره ها و هیکل ها همه سرحال و سرزنده بود و اصلا نیاز به پرسش و پاسخ و حال و احوال و مصاحبه نبود . دیدم که برنامه غذایی متنوع هفتگی ، دسر بعد از ناهار ، کلاس های فرهنگی ، علمی و آموزشی دارند . لباس های استراحتشان با لباس های بیرونشان متفاوت بود و جالب تر از همه اردوگاهشان در نقطه خوش آب و هوای ایران قرار داشت . ما هیچ اسیری را پنهان نکرده بودیم . تازه بعضی تمایل به پناهندگی داشتند و برنامه ملاقات با خانواده هایشان را ترتیب داده بودند . با تمام اسرای درجه دار و افسران صحبت کردم و سراغ گرفتم اما آنها همه چیز حتی چیزهایی را که خودمان هم می دانستیم را کتمان می کردند و می گفتند - ما بی وطن هستیم اما معنی ناموس و غیرت را می فهمیم . در هلال احمر کمیته ای تحت عنوان کمیته اسرا تشکیل شده بود که خانواده های اسرا به آنجا می رفتند و نامه می دادند و نامه می گرفتند . حتی گاهی تکه پارچه های گلدوزی شده ای از اسیران دریافت می کردند . کمیته اسرا پاتوق آقا شده بود . پانزده روز کار می کرد و پانزده روز استراحت داشت . در این پانزده روز استراحت به کمیته اسرای تهران ، شیراز، اصفهان ، اهواز و … سر می زد و می گفت : - ” نامه رسون گاهی اشتباه می کنه و نامه ها رو جابه جا می برد ، شاید نامه های معصومه هم جابه جا شده “ کمیته اسرا سنگ صبور همه خانواده ها بود . همه کسانی که راه آنجا را یاد گرفته بودند ، یک درد مشترک داشتند و آن درد فراق بود . چشمان منتظر نو عروسان جوانی که هنوز رد حنای عروسی از روی دستشان پاک نشده بود ، مادرانی که کودکان پدر ندیده را در بی خبری و تنهایی به دنبال خود می کشیدند ، پدران ناتوانی که تنها نان آور و پرستار و امید زندگی شان رفته بود و پیرزن هایی که تمام جوانی شان را پای به ثمر رساندن درخت زندگی فرزندشان سپری کرده بودند ، همه و همه سرگردان و منتظر به دنبال خبری از گمشده هایمان می گشتیم . ادامه دارد…✒️ @Tolou1400

فضائل امیرالمؤمنين علی(ع)🍃 #حدیث_نبوی #حدیثنوشته #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

اگر افکار خوبی در سر داشته باشی این افکار مانند پرتوهای نورانی خورشید از چهره ات به بیرون می تابد و تو همیشه دوست داشتنی خواهی بود…‌.✨☀️💗 #انگیزشی #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf