غزال تنگ بلند و لاغر را گذاشت مقابلم. محمد انگشت سبابه‌اش را سُر داد روی بدنه‌ی تنگ و ماهی کوچکی را دنبال کرد. درب چوب پنبه را کشیدم. پولوقی صدا کرد. میخواستم هوا به ماهی قرمز بندانگشتی داخل تنگ برسد. دور خودش می‌پکلید و نمی‌دانست آن تصاویر مخوف گردان روی تنگ، چشم‌های ماهی ندیده‌ی من است. تنگ را بغل کردم و بردم روی میز اتاقم گذاشتم. یک کف دریای مینیاتوری برای تولد نوزده سالگی‌ام هدیه گرفته بودم. کف تنگ قدر سه انگشت شن و ماسه داشت و چند لاخ باریک گیاه‌ سبز دریایی. نور چراغ مطالعه را انداختم روی تنگ، میخواستم بندانگشتی فکر کند خورشید تابیده. باید برایش اسم می‌گذاشتم. آدم وقتی روی چیزی اسم می‌گذارد برایش عزیزتر می‌شود. اگر بی‌جان باشد انگار زنده‌اش کرده و اگر زنده باشد انگار آدمش کرده است. بچه که بودیم شش تا عروسک داشتیم و شاید از آن شش‌تا فقط دو تایشان اسم داشتند. همان دو تایی که مهمانی‌ می‌بردیمشان و شب‌ها دلمان میخواست پتو رویشان بکشیم. اسمش را گذاشتم ماهور. نمیدانم از کجا شنیده بودم. اما هم به قیافه‌اش می‌‌آمد هم به موجودیتش. صدایش می‌زدم ماهور؟ و او هیچ صدایی ازش در نمی‌آمد. حتی وقتی صدایش می‌زدم ماهور بیا غذا. نمی‌فهمید. شاید هم نمی‌شنید. شاید هرتز‌های شنیداری و صوتی‌مان به هم نمی‌خورد. اما وقتی دستم را می‌دید بالای تنگ، می‌فهمید وقت غذا شده. کرم‌های خشک شده پودری را قدر ارزن می‌ریختم داخل تنگ و ماهور دم‌ تکان می‌داد. بالا پایین آب را پی کرم‌های بی‌جان شنا می‌کرد. هرچه هم می‌خورد بزرگ نمی‌شد. همان قدر بود. اندازه‌ی بند انگشت. وسط نوزده سالگی و شب‌هایی که دوست داشتم با دلیل و بی‌دلیل گریه کنم ماهور را می‌گذاشتم مقابلم. می‌گفتم صدایم را می‌شنوی؟ یک تکانی میخورد و من هم از سنگینی امتحان‌ها و حرف‌های مامان بابا و احساس نو شکفته‌‌ی درونم برایش حرف می‌زدم. بودنش بهتر از نبودنش بود. اولین حیوان خانگی عمرم را هدیه گرفته بودم. هیچوقت هیچ حیوانی نداشتم. نه من، نه اهل خانه. جز ماهی قرمزهای سفره هفت‌سین که بابا هیچ رقمه زیر نخریدنش نمی‌رفت، پای هیچ حیوانی به خانه‌مان باز نشده بود. خیلی از دوست‌هایم در سنین هفت هشت سالگی‌شان اقلا یک جوجه رنگی داشته‌اند. هرچند عمر آنها هم به دنیا نبود و زود پس می‌افتادند. اما ما همان را هم نداشتیم. مامان بابا از کثیف کاری حیوان‌ها بدشان می‌آمد. می‌گفتند خانه جای حیوان نیست. ما هم چک و چانه نزده بودیم هیچوقت. انگار در طناب به هم تابیده ژن‌هایمان، اثری از علاقه جنون آمیز به حیوانات نبود. خوبی ماهور هم به این بود نه صدا داشت نه کثیف کاری مشهودی. هر به یک هفته آبش را عوض میکردم و کسی نمی‌فهمید این بچه کی غذا میخورد، کی دستشویی می‌کند و چه زمانی وقت خوابش رسیده. چند ماه گذشته بود و ماهور هنوز زنده بود. اگر می‌گفتند پنج مورد از افتخارات زندگی‌ات را بگو، برای زنده نگه داشتن ماهور یک انگشتم را بالا می‌بردم. آن روز نمیدانم چند شنبه بود یا اصلا کدام فصل و کدام ماه بود. یادم نیست. داشتم حاضر می‌شدم بروم بیرون. غزال در اتاق را باز کرد. روسری را از روی چوب لباسی کشیدم پایین و مثلثی روی هم انداختم. غزال مقابل آینه ایستاده بود و تارهای تازه درآمده زیر ابرویش را می‌شمرد . روسری را انداختم روی سرم. غزال پرسید به نظرت ...؟ از گوشه چشم روی میز را نگاه کردم. غزال پرسید هان؟ بگو من به نظرت ...؟ پر روسری را رها کردم. دو دستم را چسباندم به دیواره تنگ.ماهور نبود. _غزال ماهور... تنگ را گرفتم بالا. مگر می‌شد نباشد؟ تنگ را تکان دادم. جنازه بی‌‌جانی، قدر یک‌بند انگشت از زیر شن‌های کف دریا آمد بالا. یعنی کار تمام بود؟ باید به بابا نشان می‌دادم. بابا بلد بود همه چیز را درست کند. در اتاق را باز کردم. بابا داشت برنامه ورزشی می‌دید.‌ تنگ‌‌ را گرفتم بالا.‌ لب‌زدم: بابا ... ماهور...! دلم میخواست ماهور را کف دستم‌ بگیرم ببرم اورژانس بگویم آقای دکتر تو رو خدا...، دلم میخواست وقتی بابا گفت مُرده، تا چند روز مشکی بپوشم و بروم بالای قبر کوچکش در باغچه اشک بریزم. بعد از ماهور... فکر کردم شاید برای همین چیزها، مامان بابا پای هیچ حیوانی را به خانه‌مان باز نکردند. برای همین ژن حیوان دوستی جنون آمیز .

در این عکس، به نظرم از الان‌ من جوانتر است...

ــــــــــــــ أللّهُمَّ انصُرِ الإسلَامَ وَ أهلَهُ وَ اخذُلِ الکُفرَ وَ أهلَهُ أللّهُمَّ انصُر جُیُوشَ المُسلِمِینَ أللّهُمَّ ارحَم زَعِیمَ المُسلِمِینَ أللّهُمَّ أیِّد وَ سَدِّد قَائِدَ المُسلِمِینَ أللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ @zaatar

خشم رسیده دم گلویم، یک دست انداخته بغض فروخورده‌ام را فشار می‌دهد، با دست دیگرش پنجه در چشم‌هایم می‌کشد. نمیخواهم گریه کنم! جانم دارد سخت می‌شود. آن صبح سرد دی‌ماه، اشک‌هایم تا چند روز بند نیامد. ساده بودم. فکر میکردم ته ماجرا این جاست. نمی‌دانستم تازه بازی شروع شده. بازی سختی که هر مرحله بالا می‌رود جان چند نفر دیگر را هم می‌گیرد. فکر میکنم این جا که ایستاده‌ام، گریه به کارم نمی‌آید. غم و گریه خوراک رسانه‌ها و نوار سیاه کادر تلویزیون است. دلم میخواهد دست‌هایم را مشت کنم و دندان‌هایم را روی هم فشار بدهم و نگذارم خشم از جانم بیرون برود. اندوه ما را به جایی نخواهد رساند!

...که دنیا ز هم جدا نکند رفیق‌های در آغوش هم گریسته را... 🇱🇧🇮🇷

خاله میشه مریم بیاد تو نفربر ما؟