. مگر آدم از چه زمانی خاطراتش یادش می‌‌ماند؟ سه چهار سالگی زمان درستی برای به یاد ماندن خاطرات نیست! برای اینکه یادت بیاید آن سال وقتی با ماشین پراید اطلسی در راه اردستان بودید، مامان نوار کاست اصفهانی را در ضبط فرو می‌کرد، خودت و غزال روی سطح پوشیده‌ای که بابا درست کرده بود دراز می‌کشیدید، جیران می‌نشست و همه زیر لب می‌خواندید، از شادی پر‌ گیرم که رسم به فلک... حالا در بیست و هشت سالگی دلم می‌خواهد در به در بگردم و یک پراید اطلسی نو‌ پیدا کنم، ضبطش نوار کاست خور باشد. مامان را بنشانم روی صندلی شاگرد و ظرف میوه را بگذارم روی پایش. دستی به موهای بابا بکشم و عینکش را بگذارم روی چشم‌هایش. بگویم بفرما پدر من. دست‌های قوی‌ات را قلاب کن دور فرمان غیر‌ هیدرولیک پراید. اصلا غزال و جیران کنار پنجره بنشینند و من سرم را ببرم بین صندلی مامان و بابا. بگویم بی زحمت ترک غوغای ستارگان. بعد بیافتیم در جاده. مامان یک سیب را پنج تکه کند و تکه تکه بزند سر چاقو. اصفهانی اوج بگیرد «سرود هستی خوانم در بر حور و ملک، در آسمان‌ها غوغا فکنم...» و ما سر تکان دهیم و لب بزنیم« امشب یک سر شوق و شورم، از این عالم گویی دورم...»

به خودم که نگاه میکنم،‌ آن‌ مادری نیستم که می‌خواستم باشم! آن مادری هستم که دیگران،‌ جامعه، عرف، سلامت، بهداشت، از من ساخته‌اند. امشب که قبل از خواب آمدم‌ زینب را ببوسم، دیدم روی لباسش لک روغن پاچین‌هایی‌‌ست که به دندان کشیده. لباس تمیز را جای لباس لکه لکه سرش کشیدم. باسن ریحانه را هم تازه شسته بودم. تازه دکمه جفتی‌های سرهمی را زیر باران گریه‌هایش بسته بودم. دیدم آستینش خرمایی است و روی لباسش انواع لک ماست و روغن و برنج های چسبیده است. سرهمی سبزش را از روی جارختی کشیدم پایین. علی گفت: وای ، ول کن دیگه زهرا...بشین! نتوانستم. «بچه موقع خواب باید لباسش تمیز باشه تا بهتر بخوابه» این گزاره از کدام سند و مدرک علمی زده است بیرون نمیدانم. شاید هم کسی روزی در اینستاگرام گفته بوده و من لایک کردم، شاید هم آشنایی در یک مهمانی بلند عنوان کرده... نمی‌دانم. اهمیتی ندارد! مهم این است زیر این باید نبایدهای ذهنی مغزم دارد می‌سوزد. _ تلویزیون فلان قدر ساعت... شبکه نهال نه! فقط پویا! _ بستنی در هوای سرد نه! _خواب بعد ازظهر از فلان ساعت به بعد نه! _ فلان چیز با شکم خالی نه! و ... بماند برای خانه هم انبوهی از باید نباید‌ها را ردیف می‌کنم. حریف بچه‌ها که نمی‌شوم. اصلا در معرکه‌ی باید نبایدهای خانه قاطی‌شان نمی‌کنم. _ ظرف‌ نشسته در سینک نباشد. _ بی چایی دم کشیده نباشیم. _ کوهی از لباس نشسته نداشته باشیم‌. _اشغالی زیر پا نیاید. _غذای تازه و متنوع بخوریم. _ پذیرایی، اتاق خودمان و ترجیحا اتاق بچه‌ها مرتب باشد... _ کوسن‌های روی مبل به ترتیب روی مبل نشسته باشند. دوست دارم مغزم را محکم بغل کنم و از زیر بار این چیزهای مسخره نجاتش دهم. شاید گرفتگی شقیقه‌هایم باز شود. دندان‌های فشرده‌ام‌ آزاد شوند و صورتم چند لحظه طعم تعلیق را بچشد. طعم بی‌حسی. شاید بچه‌ها هم دلشان یک مامان کمی شل‌تر میخواهد. مادری بدون خطی روی پیشانی!

بله که جنگ با زنان است. جنگ روی دوش زنان سنگینی می‌کند. مردها که می‌روند. می‌روند و اسلحه به دست قهرمان می‌شوند و زن‌ها وسط ساختمان‌های فروریخته، وسط چادرهای صحرایی می‌مانند. زن‌ها باید گوشه کنار زندگی را از زیر بمب‌ها، آوارها، نبود مردها، نبود آب و غذا بکشند بیرون. باید از همه نیست‌ها، هست بسازند و بگذارند وسط سفره تا بچه‌ها قد بکشند، تا یک روز رخت سرباز مقاومت را تن پسرهایشان کنند. زن‌ها باید آنقدر مرد باشند تا پسرها جا پای پدرها بگذارند و آنقدر زن باشند تا دخترها فوت و فن زنده‌گی وسط آواره‌ها را بلد شوند. جنگ با زنان است. همیشه با زن‌ها بوده‌است. مگر نه اینکه زن زندگی می‌دهد؟ زن می‌رویاند و جنگ می‌میراند؟ جنگ انگار اسلحه به دست مقابل تمام هویت زنانه ایستاده. و زن‌ها ... و این زن‌ها هستند که آن پشت ایستاده‌اند تا پشت مقاومت گرم باشد به سربازهای کوچک تمام نشدنی‌اش. به بچه‌هایی که سالها قصه قدس را روی پای مادرانشان شنیده‌اند. لالا لالا... گلم لالا بایست مادر، نخواب حالا مردها می‌روند و وسط موشک‌ها، وسط تیراندازی‌های چریکی گلوله میخورند و قهرمان یکی دو نسل بعد می‌شوند. اما زن‌ها اسمشان نمی‌ماند. اسمشان می‌شود عدد. هزار نفر زن و بچه در زیر نویس شبکه خبر. چه کسی می‌داند اسم آن زنی که نگذاشت در یک وجب چادر خاکی زندگی بمیرد چیست؟ از زن‌ها اسم‌ نمی‌ماند. رنگ می‌ماند... رنگی از خدا. @truskez #جبهه_مقاومت #زنانگی

‏Overthinking یا بیش‌فکری به حالتی گفته میشه که فرد به طور مداوم و افراطی درباره یک موضوع یا مجموعه‌ای از افکار، فکر میکنه، به‌طوری که این فکر کردن بیش از حد به جای کمک به حل مشکل، منجر به نگرانی، اضطراب و استرس میشه، افراد دچار بیش‌فکری معمولاً در دام افکار تکراری و منفی میفتن.