eitaa logo
☫ دقایقی برای تَفکُّر ☫
378 دنبال‌کننده
637 عکس
679 ویدیو
26 فایل
دلنوشته های یک جٰاماندِه... 🌱❤️ ما مسافرِ سَفَرِ بی نَهایت هَستیم
مشاهده در ایتا
دانلود
🌹 🔟 ویروس کلامی که موجب تخریب ارتباط می شود : ۱. نصیحت تکراری ۲. تذکر مداوم ۳. سرزنش ۴. منت گذاشتن ۵. مقایسه کردن ۶. جرو بحث کردن زیاد ۷. برچسب منفی زدن ۸. پیش بینی منفی(نفوس بد) ۹. گله و شکایت مداوم ۱۰. متهم کردن ✅مراقب سلامت رابطه ها باشیم... @zamanetafakor
🔔📃 تصمیم گیری در اوج ✍️ تحقیقات نشان داده که وقتی انسان هیجان‌ زده می‌شود، عقل و خِرد او به یک‌ سوم افت پیدا می‌کند (چه مثبت و چه منفی، چه عاشق و چه عصبانی، پر از خشم و نفرت و يا محبت افراطی و ...) 🔻یعنی اگر IQ یا بهره هوشی ما ۱۸۰ هم باشد و به فرض هم جزو نوابغ باشیم، وقتی هیجان‌زده شویم، ضریب هوشی‌مان به ۶۰ می‌رسد. ☑️ در نتیجه خونسردی، آرامش، متانت و تصميم احساسی نگرفتن در لحظه های خشم و عصبانيت و يا عشق زياد، راه درست برای تصمیم گیری عاقلانه و منطقی است. 🆔 @zamanetafakor
ما معمولا از آدم‌هایی که اصطلاحاً گیر می‌دن خوشمون نمیاد، آخه کی از کسی که انتقاد می‌کنه، چالش پیش میاره، مخالفت می‌کنه، نظری میده که ما دوست نداریم و جنبه‌هایی از موضوع رو جلوی چشممون میاره که شاید خیلی ام دوست نداشتیم یادمون بیاد، خوشش میاد؟!؟ درسته که لحن گوینده و رابطه بین ما در پذیرفتن حرف و نظرش و اینکه اصلا اجازه داره نظری بده تاثیر داره و قرار نیس هرکس از راه رسید به مرزهای ما تجاوز کنه، نظری بده و نظرش برای ما پذیرفتنی و موثر باشه، اما تا حالا از نگاه اون آدمی که نمی‌تونه به راحتی وِل کنه و به جاش کلنجار می‌ره، دعوا می‌کنه، پذیرفته نشدن و رد شدن رو به جون می‌خره ولی همیشه حضور داره به ماجرا نگاه کردید؟ این آدم به دلایل مختلف که حتی ممکنه پاتولوژیک باشه ما رو دوست داره، براش مهمیم و دلسوز ماست... اما همین آدم‌ها ممکنه در مورد ما و یا دیگران به جایی و به حدی از ناامیدی برسن که کنن و یهو به خودمون میایم و می‌بینیم دیگه وقتی چیزی پیش میاد زیاد کاری بهمون ندارن، موافقت می‌کنن یا چیزی نمی‌گن و می‌گذرن اما درواقع دیگه اون ارتباط قوی و عمیق رو با ما ندارن و ما براشون کمرنگ شدیم... قدر این آدما رو بدونید، به ما ربطی نداره چرا انقدر براشون مهم هستیم، از همین حس لذت ببریم و به جای انکار و مقاومت، مدیریتش کنیم... @zamanetafakor
امروز اول ماهه، اول هفته‌اس، تاریخش از این تاریخ‌های رنده که آدم دلش می‌خواد یه کاری بکنه و یه شروع تازه داشته باشه، خیلی ام عالی، اما یه نکته مهم، اهدافتون رو به کسی نگید... وقتی ما درمورد هدف‌هامون با دیگران حرف می‌زنیم مغزمون همون هورمون‌هایی رو ترشح می‌کنه که وقتی واقعا موفق شدیم قراره ترشح بشن، یعنی از نظر شیمیایی مغز ما قانع می‌شه که کار انجام شده و به هدف رسیدیم و تمام. درنتیجه به احتمال خیلی کمتری واقعا دنبال انجام دادن کارهایی که می‌خواستیم می‌ریم. در سکوت از رُندی و اول ماه و اول هفته استفاده کنید. @zamanetafakor
هرچی زمان می‌گذره آدم متوجه می‌شه مهم نیس عمرِ رابطه چقدره، مهم اینه که کِی و کجا و چه افرادی باعث شدن احساس کنی دیده می‌شی، شنیده می‌شی، فهمیده می‌شی، ارزشت دونسته می‌شه، ازت قدردانی می‌شه، حامی تو هستن و تو رو همون‌جوری که هستی دوست دارن. ممکنه تو رابطه پدر مادر و فرزندی یا یک ازدواجی که بیست ساله دووم آورده هم آدم‌ها به این احساسات ضروری نرسن😔 مدت زمانِ یه رابطه ، فقط یه فاکتورِ فرعی برای تعیین موفقیت اونه... @zamanetafakor
امروز اولِ مِی، روز جهانی عشقه.... این روز با روزی مثلِ خیلی فرق داره و برایِ «عشق بی‌قید و شرط ورزیدن به خود و دیگران» نام‌گذاری شده.... عشق بی‌قید و شرط مفهوم قشنگیه، از اون حرف‌های شیکه که از مفهوم اصلیش خیلی فاصله گرفته و دستکاری شده اما عملاً فقط در شرایط خلأ و شرایط فوق‌العاده آرمانی وجود داره؛ محبت والدین به بچه؟ همیشه یه بچه محبوبتره، یه بچه آسونتره و عشق بیشتری دریافت می‌کنه، یه بچه اجتماعی‌تره، ابراز محبت بیشتری داره، دلبری می‌کنه و هزار چیز دیگه، این بچه، بپذیرید یا نه، عشق بیشتری نسبت به اون بچه مصمم و مغرور و شیطون که جواب می‌ده و یه ذره هم بدش نمیاد حرص دربیاره دریافت می‌کنه. حالا تازه این درمورد بچه‌ها و والدین معمولیه، اگه بچه‌ای مشکلِ جسمی یا روانی داشته باشه یا پدر و مادر مشکلاتی داشته باشن که دیگه هیچی، یا بی‌مهابا و بیش از حد توجه می‌گیره و بقیه بچه‌های خانواده می‌شن بچه‌های شیشه‌ای و دیده نشده و یا اصلا می‌ذارنش یه گوشه می‌زنن تو سرش. عشقِ فرزند به والدینش هم که اصلا بی‌قید و شرط نیست و مثل روز روشنه... عشقِ دو تا عاشق هم به دلایل مختلفه و زیادی می‌خواد، مگه میشه یه طرف بدرفتاری کنه، کنه، قواعد بازی رو رعایت نکنه و بعد فقط توقع عشق داشته باشه؟ برسیم به اتاق و جلساتِ درمان، حتی دیدگاههایی مثل مُراجع محورها هم تا یه جایی همدلی و عشق دارن، تا جایی که اصول، احترام و مناسبات رابطه ی درمانی رعایت بشه. اینجوری نیس که چون گفتن عشق بی‌قید و شرط و پذیرش، مُراجع بزنه تو گوششون هم بگن باشه تو خوبی... ما ربات نیستیم که با یه تجویز و یه کُد زدن بتونیم ذات و فِطرتمون رو تغییر بدیم، رفتار ما به شدت وابسته به شرایط و روابط و آدمهای مقابلمونه....😊 اما عشقِ بی‌قید و شرط به خودمون، مگه میشه؟! مگه این روان پیچیده که در سلامت‌ترین آدما هم یه جاهایی آسیب‌دیده، می‌ذاره ما خودمون رو به طور کامل بپذیریم و دوست داشته باشیم؟ نه واقعا... اما می‌تونیم برای خودمون یه کارایی بکنیم، اگه از من بپرسید ، از مهم‌ترین اون کارا و دیسیپلین برای رعایت اصوله. وقتی شما مرزگُذاری و طبقه‌بندی نداشته باشید، هرکسی بتونه بیش از حَد به شما نزدیک بشه، ازتون انتظار داشته باشه و از وقت و انرژی شما سهمی برای خودش قائل باشه، دیگه برای مهم‌ترها، برای خودتون، خانواده و رُفقاتون و مواردی که دوست دارید تو دایره ی اَمن شما باشن، چیزی نمی‌مونه! اگر هم برای رعایت این فاصله و مرزگذاری پشتکار و دیسیپلین نداشته باشید، در طولانی مدت بازم می‌شکنه.!. خلاصه که عشق ورزیدن به خود فقط یه فنجون قهوه و گل و دفتر خوشگل و عکس اینستاگرامی با کپشن فلسفی ، روتینِ پوستی و فقط دیدن خودمون نیست. این نسخه ی من بود، شما بشینید فکر کنید روشِ شما برای مراقبت از خودتون و دوست داشتن خودتون چیه. بقیه چی؟ شما به طور سالم، هدفمند و صحیح به خودتون عشق بورزید، وقتی حالتون خوب باشه تازه می‌تونید به بقیه هم عشق بورزید. @zamanetafakor
فرق مهمِ یه روان‌شناس خوب با یه روان‌شناس نه چندان خوب ، اینه که اولی اصراری برای درمان نداره، نمی‌خواد کسی رو و حتی ُمراجعش رو برای درمان کنه یا برچسبی بزنه و نمی‌خواد نظر خودش رو به دیگران کنه. البته دیدگاه‌ها با هم متفاوتن ولی مثلا در دیدگاهِ ، ما تا وقتی به خواستهٔ بیمار دسترسی پیدا نکنیم و برای ما و خودش مشکلی که به خاطرش مُراجعه کرده روشن و مشخص نباشه، جلسه درمان و رابطه درمانی هنوز نشده! پس وقتی کسی به ما مراجعه می‌کنه که می‌گه: به من گفتن بیام پیشِ شما، شما باید بفهمین من چِمِه! ، نمی‌خوام درمورد مشکلم حرف بزنم و .... ما باید به این خواسته احترام بذاریم. البته آدمِ حرفه‌ای دفاع بیمار رو می‌شکنه، گاردش رو پایین میاره و کارهای دیگه که اینجا جای گفتنش نیست😉 ولی درنهایت این مراجعه کننده است که باید تصمیم بگیره میخواد چی کار کنه و درمان چطور باشه و به چه سمتی بره. خب که چی؟ به نظرم تو خودمون هم باید اینو رعایت کنیم، من یکی که بارها چون دوست نداشتم درمورد موضوعی با دوستی حرف بزنم اون دوست رو از دست دادم ، چون فکر می‌کرده اگه به اندازه کافی با من صمیمی بودی می‌گفتی... حتی تو روابط نزدیک و عاشقانه هم همینه، دیدن اینکه معشوق ما از چیزی درد می‌کشه ولی به ما نمی‌گه خیلی سخته😔 ولی باید به این نخواستن بدون اینکه فکر کنیم رابطه مون ایرادی داره، تن بدیم تا بتونیم ادامه بدیم. @zamanetafakor
فهمیدنِ زبانِ عشقِ طرف مقابلمون مهم‌تر از اینه که به زور توی کلیشه‌ها و مُد روز جا بدیمش... لزوما اون فردی که برای تولد بچه‌اش آیفون خریده بابای بهتری نیس، اون مردی که زنش رو هر هفته سورپرایز می‌کنه یا رستوران میبره ، شوهر کاملتری نیس، زنی که یه سره قربون صدقه می‌ره زن عاشق‌تری نیس. زبانِ عشق بعضی‌ها هم مراقبته... مراقبت و توجه، حتی وقتی اوضاع کاملا هم مرتب نیس، یا بدون اینکه نیاز و انتظاری وجود داشته باشه، قشنگ‌ترین و عاشقانه‌ترین پیام‌ها رو می‌ده، حتی اگه ظاهرش شبیه فیلما نباشه... زبانِ عشقِ همه مثل هم نیس و تفاوت آدما با همدیگه اونا رو لایقِ کشف و دوست داشتن می‌کنه، نه از اون چیزی که رسانه میگه عاشقانه اس... @zamanetafakor
بودن تویِ یه رابطهٔ امن اینجوریه که تو می‌تونی همه فکرها و ایده‌هاتو بگی و مثل اینکه بدون سانسور روی صندلی اتاق درمانگرت نشستی عمل می‌کنه و با همین مکانیسم آدم‌ها تو رابطه معنی پیدا می‌کنن و می‌تونن ترمیم بشن... البته یه وجه دیگه هم داره، وقتی تو رابطه ناامنی هستی باید همش فکر کنی نکنه مسخره بشم؟ نکنه تحقیرم کنه؟ یا اگه این کارو می‌کنه تو کم‌کم می‌شکَنی و باور می‌کنی همون‌قدر کوچیک و سطحی هستی که طرف مقابلت می‌گه...😔 تویِ یه رابطهٔ امن منتظر دیالوگی، منتظر اینکه بتونی خودت رو بروز بدی و فکراتو بگی ولی تو رابطه ناامن بعد از یه مدت فراری می‌شی... ما برای وصل اومدیم، روی روابطتون کار کنید، زمان بذارید و دوتایی به سمت امن بودن و شفاف بودن پیش برید. @zamanetafakor
۶ علامت که نشون می‌دن شما انسانی با ارزش‌ها و استاندارهایِ بالا هستید: ۱/ - شما متوجهید که می‌شه با بقیه مخالفت کنید بدون اینکه بهش بی‌احترامی کنید یا صداتون رو بلند کنید. ۲/ - به موقع سر و کله‌تون پیدا میشه و خودتون می‌دونید وقتِ رفتن چه زمانیه. مردم شما رو به وقت‌شناسی و موقعیت‌سنجی می‌شناسن. ۳/ - شما دیگه مردم رو از روی ظاهرشون قضاوت نمی‌کنید و وقتی گوشه‌ای از نظراتشون رو می‌گن اونا رو براساس پیش‌فرض‌های خودتون و به طور کلی ارزش‌گذاری نمی‌کنید. ۴/ - شما می‌فهمید که تشویق کردن دیگران برای اینکه تلاش بیشتری بکنن و دستاوردهای مهم‌تری داشته باشن برای خودتون هم بهتره و از بهتر شدن دیگران احساس خطر نمی‌کنید. ۵/ - از افراد به خاطر تلاش‌هاشون قدردانی می‌کنید، نه فقط نتیجه کارهاشون. ۶/ - هوای آدما رو وقتی خودشون نیستن هم دارید و عادت دارید حتی پشت سر مردم درموردشون خوب حرف بزنید. @zamanetafakor
هرچی زمان می‌گذره آدم متوجه می‌شه مهم نیس عمرِ رابطه چقدره، مهم اینه که کِی و کجا و چه افرادی باعث شدن احساس کنی دیده می‌شی، شنیده می‌شی، فهمیده می‌شی، ارزشت دونسته می‌شه، ازت قدردانی می‌شه، حامی تو هستن و تو رو همون‌جوری که هستی دوست دارن. مدت زمانِ یه رابطه ، فقط یه فاکتورِ فرعی برای تعیین موفقیت اونه... @zamanetafakor