#پارت164 💕اوج نفرت💕 _خیلی ممنون من چاییم رو سرد می خورم. بخار کم چاییم توی صورتم میزد . به حرف استاد قبل از تماس عمو اقا فکر کردم. _یعنی شما بعد از ازدواج از ایران میرید? _گفتم که یه کار مهمی دارم بستگی به اون داره. _میتونم بپرسم کار مهمتون چیه? سرش رو پایین انداخت. _شاید یه روز بهتون بگم. تو چشم هام نگاه کرد که فوری نگاهم رو به میز دادم. _شما نمیگید? یکم هول شدم. _چی بگم استاد. دستش رو سمت قندون روی میز برد و گفت: _از خودتون. اصلا باید بگم یا نه. خدایا من چرا باید پایبند باشم به محرمیتی که اون طوری تو زندگیم شروع شده. اگه احمدرضا قبول نکنه باید چی کار کنم. با صدای استاد از فکر بیرون اومدم _خانم صولتی خوبید? _بله استاد. _اینکه شما دوست ندارید از خودتون بگید بهتون حق میدم چون شناختی رو من ندارید. این سخت گیری از طرف یه خانم لازمه و این رفتار شما من رو برای انتخابم مسر تر میکنه. دلم نمیخواد دروغ بگم راستش رو هم فعلا نمیتونم بگم. حدس اشتباه استاد کمک میکنه تا بتونم سکوت کنم لبخند بی جونی زدم ادامه داد: _من میتونم یه بار دیگه هم شما رو ببینم ? نمیشد ولی دوست ندارم از دستش بدم. _بله استاد حتما. _حرف برای ازدواج زیاده ولی من تمایل دارم به صورت سنتی با خانوادم بیام و در حضور خانوادتون صحبت کنیم. فقط نیاز دارم در موردتون یکم بدونم تا خانوادم رو متقاعد کنم که به ایران بیان. ایستاد و کیف پولش رو از جیب داخل کتش دراورد بلافاصله منم ایستادم. _منتظر پیام من باشید. _چشم استاد. کیفش رو که کنار پایه ی صندلی گذاشته بود برداشت و به طرف صندوق کافی شاپ رفت جلوی در ایستادم تا بیاد. در رو باز کرد رو به من گفت: _بفرمایید. رفتار هاش من رو یاد احمدرضا مینداخت ولی تلاش کردم این افکار رو از خودم دور کنم. ازش خداحافظی کردم ترجیح دادم یکم پیاده روی کنم. پام رو روی سنگفرش پیاده رو میزاشتم. خدایا این چه زندگی من دارم حکمت این همه بدبختی و تنهایی برای من چیه? گاهی فکر میکنم من تنها بندات هستم که... اشک روی گونم ریخت. نباید این حرف ها رو بزنم ولی حس غریبی دارم. حسی که باید خفه بشه. دوست ندارم سرکوبش کنم. دلم میخواد اجازه ی رشد بهش بدم. منم حق دارم که عاشق باشم. که از اول شروع کنم. ای کاش نود و نه ساله بودن صیغه رو قبول نمیکردم. ای کاش حق فسخ صیغه رو میگرفتم. ای کاش توی اون لحظه فقط یکم بیشتر میفهمیدم. روی صندلی کنار پیاده رو نشستم با نوک انگشتم اشک رو از روی صورتم برداشتم به اطراف نگاه کردم چشم هام ازشدت گرمی اشک که قصد پایین اومدن داشت و من اجازه پایین اومدون رو بهش نمیدادم میسوخت. در نهایت من تو جنگ با چشم هام پرچم سفید رو بالا گرفتم و تسلیم شدم به اسمون نگاه کردم چقدر دلم بارون میخواد کاش فقط کمی بارون می اومد و روی صورتم میریخت. من خستم خدا، خستم. زندگیم رو کمی شیرین کن. خواهش میکنم. استاد رو برای همیشه به من بده. جوری که هیچ وقت نتونیم از هم جدا بشیم. برای اینکه جلب توجه نکنم لبم رو به دندون گرفتم تا هق هق گریم رو توی گلو خفه کنم. دستم رو روی صورتم گذاشتم سرم رو پایین گرفتم نفس عمیقی کشیدم با شنیدن صدای اشنایی سرم رو بالا گرفتم. _نگار! فاطمه علی‌کرم 🚫 #کپی‌حرام و پیگرد #قانونی دارد🚫 #پارت‌اول https://eitaa.com/zeinabiha2/32702 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕