. خاص‌ترین هجرت ✍نجمه‌صالحی هجرت در زندگی بشر و پیشرفت و تحول و ایجاد تمدن‌های جدید نقش تعیین‌کننده‌ای داشته است. مهاجرت معمولاً هدفی دارد و در پی آن هدف، حرکتی رخ می‌دهد. هجرت انواعی دارد اما شاید بتوان گفت بهترین نوع هجرت، هجرت از دنیای گفتار به دنیای نوشتار است. یعنی روزی که تصمیم می‌گیریم قلم به دست بگیریم و در قالب کلمات مکتوب، فکر کنیم. یعنی روزی که تصمیم می‌گیریم هر روز بنویسیم و هر روز روی کاغذ با خودمان و دیگران حرف بزنیم و با نوشتن، شخصیتی متفاوت از خود را بشناسیم. هنگامی‌که درباره چنین مهاجرتی با دیگران صحبت می‌کنم، پرتکرارترین سوالی که با آن مواجه می‌شوم این است: "از چه بنویسم؟" در پاسخ می‌گویم "ببینید چه چیزی شما را به نوشتن وا می‌دارد؟ غم؟ یا شادی؟ بلاتکلیفی؟ یا نیاز به هم‌صحبتی؟ نیاز به تخلیه‌ی هیجانی؟ یا شروع یک کار جدید؟ یا... همان را بنویسید!" در واقع این پیشنهاد، برای انگیزه دادن است، برای اینکه دست به قلم شوند اما گاهی بعد از این پاسخ، پشیمان می‌شوم! علت پشیمانی‌ هم مشخص است، چون یاد کسانی می‌افتم که هر بار به سراغ خواندن نوشته‌شان می‌روم و از قبل می‌دانم با چه چیزی مواجه هستم. مثلاً می‌دانم فلانی هر بار پست تازه‌ای می‌گذارد، موقع ناله کردن است یا دارد با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند و‌‌‌‌‌‌‌... دلم برای قلم سوخت اما گاهی چاره‌ای نیست! نوشتن قدر و قیمتی بالاتر از این‌ها دارد که در وقتِ تجربه‌ی احساساتی ثابت به سراغش برویم. به نظرم در وقتِ خوشی باید نوشت. در وقتِ ناخوشی باید نوشت. در وقتِ سفر باید نوشت، در وقتِ تجربه‌ی احساسات متفاوت باید نوشت. نوشتن باید با روح و جان همنشین باشد. نوشتن باید به چیزی از جنس خود نویسنده بدل شود. قلم باید به رنگ‌وبوی نویسنده درآید. کلمات باید نماینده و رسانه‌ی افکار او در دنیای فیزیکی باشد و نباید به هیچ‌کدام از حالات روحی محدود شود. آدمی پر از خُلق و خوی بالا و پایین است، پر از حالات گوناگون، پر از تناقض. چه بسا درباره‌ی هر بخشی از وجود که بیشتر بنویسیم، به آن محدودتر شویم در حالی‌که ترجیح این است با آزادیِ تمام، قلم بزنیم! قلم را در دریای ژرف خیال رها سازیم و کلمات را همچو مرواریدی صید کنیم. نوشتن، همچون سفری است که هر روز با آن به کشف و شناخت جدیدی از خود و جهان پیرامون‌مان می‌پردازیم. این سفر، نه تنها به ما کمک می‌کند تا احساسات و افکارمان را بهتر درک کنیم، بلکه به ما این امکان را می‌دهد تا با دیگران نیز ارتباطی عمیق‌تر و معنادارتر برقرار کنیم. در این مسیر، ممکن است با چالش‌ها و موانعی روبرو شویم. گاهی اوقات، ممکن است احساس کنیم که هیچ چیزی برای نوشتن نداریم یا اینکه نوشته‌هایمان به اندازه کافی خوب نیستند. اما به یاد داشته باشیم که نوشتن، یک فرآیند است و هر نوشته‌ای، حتی اگر به نظرمان کامل نباشد، گامی به سوی بهبود و پیشرفت است. نوشتن، آیینه‌ای است که تمامیت وجود ما را به تصویر می‌کشد. با هر کلمه‌ای که می‌نویسیم، بخشی از خودمان را به جهان نشان می‌دهیم و این نشان دادن، به ما کمک می‌کند تا بهتر خودمان را بشناسیم و درک کنیم. نوشتن، نه تنها یک فعالیت روزمره، بلکه ابزاری است که به ما این امکان را می‌دهد تا با خودمان و دیگران در ارتباط باشیم. ارتباطی که از آن به تغییر، تحول و پیشرفت راه می‌یابیم. برای همین چیزهاست که می‌شود گفت: نوشتن بهترین هجرت‌ها برای خودآگاهی در مسیر رشد و تکامل است. پ‌‌.ن: به مناسبت ششمین تدریس دوره کارگاه یادداشت‌نویسی #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. پدیده‌ی رها کردن ✍نجمه صالحی تصور کنید اتفاق ناخوشایندی رخ می‌دهد و ناگهان تصویری آرمانی از آینده را ویران می‌کند؛ پس از تماشای این ویرانی، ذهن خسته، زخمی و پر از سوال است، راه‌های زیادی برای رفع این بحران وجود دارد اما شاید یکی از بهترین‌ راه‌کارها رها کردن‌ِ غم و تحویل گرفتنِ خود است. گاهی برای کاهش غم و به‌هم‌ریختگی روح، خوب است خود را به ضیافتی دعوت کنیم یا خود را به کاری که معمولاً انجام نمی‌دهیم، تشویق کنیم، مثلاً بهترین لباس خود را بپوشیم و به بهترین رستوران برویم یا کارهایی مشابه آن انجام دهیم. گاهی باید درد را رها کرد تا جایگاهش را به مرور در زندگی پیدا کند. حتی در وقت خوشی هم نباید دو دستی آن را چسبید، باید موفقیت را رها کرد تا جایگاهش را به مرور در زندگی بیابد! به تدریج، پس از این راهکار یعنی رهایی اولیه، با نوشتن می‌توان احساسات متناقض نظیر غم و شادی را کنترل و هدایت کرد. به عبارت دیگر درباره‌ی این دگرگونی‌ها یعنی درد و سلامتی، راحتی و ناراحتی، غم و شادی بنویسیم و آن‌ها را منتشر کنیم! با نوشتن و انتشار موضوعات و ایده‌های جدید، دیگران هم به تماشای گُل افکارمان می‌نشینند و شاید فرصتی برای تفکر بیابند! گاهی باید مثل شازده‌کوچولو برای محافظت از شادی یا غم ارزشمند* آن را در محفظه‌ای شیشه‌ای نگه داشت و بعد رهایش کرد! با نوشتن، می‌توانیم از درد و رنج‌ و حتی شادی‌مان فاصله بگیریم، ذهن را رها کنیم و رویدادها را از زاویه‌ای دیگر ببینیم. نوشتن موجب شناسایی و درک درست احساسات‌ می‌شود. در فرآیند نوشتن، نه تنها با خودمان صادق‌تر خواهیم بود، بلکه ارتباطات‌مان با دیگران نیز تقویت می‌شود. *ارزشمند است چون برایش هزینهٔ روحی داده‌ایم. #نوشتن #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. 🔰انتشار یادداشت نویسندگان مجله‌افکار بانوان حوزوی در روزنامه سراسری سراج ✍یادداشت "عزادار حقیقی"، سرکار خانم مخدره‌چمن‌خواه ✍یادداشت "مناسبتی" سرکار خانم بغدادی ✍یادداشت "خاص‌ترین هجرت"، سرکار خانم دکتر نجمه صالحی #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

. برایش نوشتم... ✍نجمه‌ صالحی با مداومت در نوشتن و به اشتراک‌گذاری اندیشه‌هایت با دیگران، می‌توانی گروهی از افراد همفکر را جذب کنی. نکته‌ی کلیدی در جهان نوشتار، «مداومت» است. هیچ‌کس از ابتدا کاری را بی‌نقص انجام نداده است؛ بلکه با تمرین و مداومت به نتیجه‌ی مطلوب رسیده است. عادت به نوشتن و به اشتراک گذاری داستان‌های خود با دیگران، ما را به انسان‌های متفاوتی تبدیل می‌کند. گاهی تنها تفاوت ما با تصویر آرمانی‌ای که از خود داریم، در یک کلمه خلاصه می‌شود: «تعهد». تعهد، حلقه‌ی مفقوده‌ی زندگی بسیاری از افراد است. تعهد به نوشتن و به اشتراک‌گذاری داستان‌ها و اندیشه‌هایمان با دیگران، نه تنها ما را به نویسندگان بهتری تبدیل می‌کند، بلکه به ما کمک می‌کند تا ارتباطات عمیق‌تری با دیگران برقرار کنیم. این تعهد به ما اجازه می‌دهد تا از تجربیات و دیدگاه‌های دیگران بیاموزیم و در عین حال، به دیگران نیز کمک کنیم تا از تجربیات و دیدگاه‌های ما بهره‌مند شوند. با تمرین و مداومت، می‌توانیم به هدف ایده‌آلی که در نظر داریم، نزدیک‌تر شویم و زندگی‌ای پر از معنا و ارتباطات ارزشمند بسازیم. #نوشتن_را_دوست_دارم #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. قرائت سوره واقعه✔️ طالب جنت شدم نه محض ناز و نعمتش آرزو دارم ببینم آب می‌نوشد حسین... صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین💔 #شب_جمعه #قرار_هفتگی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله @zemzemh60

. روز تفکر... ✍نجمه صالحی جمعه که می‌شود دعاهایمان بیشتر با رنگ و بوی صلوات عجین است. دعاها در آسمان جمعه به پرواز در می‌آیند و به گوش سپهر حقیقت می‌رسند و لحظه‌ای که دستان‌مان به دستان او گره می‌خورد، شکوفه‌های امید و عشق در دل می‌شکوفد. جمعه، روز تفکر و تعمق است، روز چشم انتظاری، انتظارِ وزیدن نسیم امید و معطر شدن نفس شهر، با آمدن "مردی از کوچه‌ی ماه"! 🍃اللّٰھـُم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَجْـ 🍃 #جمعه #نجمه‌صالحی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. #سفرنامه_اربعین۴۰۳1⃣ آغاز سفر طریق عاشقی ✍نجمه‌صالحی از ابتدای حرکت، شگفتی‌های دلدادگی عشاق، دیدنی بود، نشانه‌هایی از عشق و ارادت مردم به سیدالشهدا علیه‌السلام. خیمه‌هایی در مسیر قم به مهران دایر بود و به رسم عرب‌های عراق سردرش این عبارت "موکب الامام‌الحسین علیه‌السلام" چشم‌نوازی می‌کرد. کودکان با لبخندهای شیرین‌شان، به زائران خوش‌آمد می‌گفتند و جوانان با شور و شوق، به خدمت مشغول بودند. در یکی از موکب‌ها، مردی مسن با صدای دلنشینش، نوحه‌ای از عشق و دلدادگی به امام حسین علیه‌السلام می‌خواند. صدایش چنان تأثیری داشت که همه را به گریه انداخت. برای موکب‌ها با چادر سایبان درست کرده بودند، وقتی برای صرف صبحانه وارد موکب خنک و تمیز یکی از استان‌های همدان شدیم، پیرزنی با سطلی انگور که از حیاط خانه‌اش چیده بود، تک تک نزدیک میزها می‌آمد تا آن‌ها را به بهره بردن از دسترنج یک‌ساله‌اش دعوت کند و چه برقی داشت نگاهش وقتی کسی از آن سطل آبی کوچک، خوشه‌ای انگور برمی‌داشت. در نقطه‌ی صفر مرزی، شور و حال زائران بیشتر دیده می‌شد. چهره‌های متفاوتی آمده بودند تا عشق و‌ ارداتشان را به سلطان عشق ازلی امام حسین علیه‌السلام نشان دهند. همه با هم دعا می‌کردند و از خداوند طلب می‌کردند که این سفر را برایشان قبول کند. سفری که روح و جان را صیقل می‌دهد. 🍃الحمدلله کما هو اهله🍃 #به_سوی_کاظمین #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60