___🌼 دلتنگ توام به وسعت و پهنای عالم پس تو کی می‌آیی ای به فدای تو دو عالم از دوریت جانم به لب آمد امامم صد حیف که در مقابلت بنده‌ای روسیاهم اللهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌼━┛

🖊یک عاشقانه آرام، نادر ابراهیمی با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━••••••••••━━┓ @AaVINAa ┗━━••••••••••━━📚┛

دست محیا توی دستم بود. صدای گریه‌اش هنوز بلند بود. کم‌کم اشک خودم هم داشت درمی‌آمد. گاهی می‌ایستادم و به جمعیتی که به سمت نمازخانه می‌رفتند نگاه می‌کردم...من مثل امیر، مهارت نداشتم که بچه را آرام کنم. دلم برایش می‌سوخت و کاری از دستم برنمی‌آمد. آبی که توی آن کلمن بود...نه نمی‌توانست آب تمیزی باشد... امیر آمد. نگاهش به هر سمتی به جز چشم‌های من دو دو می‌زد؛ گاهی به دکه نگاه می‌کرد که بطری‌های آبش، بیرون از دکه، توی تشتی از آب و یخ شنا می‌کردند و گاهی به اتوبوس‌هایی که منتظر مسافرانشان بودند. نمی‌دانستم امیر چرا به روی خودش نمی‌آورد که از کسی پولی بگیرد؟ شاید به‌ نظرش، این آدم‌ها اگر دست به خیر بودند، خودشان با دیدن گریه‌ی بچه کاری می‌کردند... این فکرها توی ذهنم رد می‌شدند که سربازی از پشت وانتی صدا زد: آها...؟ نگاهش مستقیم به محیا بود و دستش را طوری توی هوا می‌چرخاند که قشنگ معلوم بود که می‌خواهد علت گریه‌ را بفهمد. امیر دستش را به شکل لیوانی که محتوایش داشت سرکشیده می‌شد جلوی دهانش گرفت و گفت: ماء... ماء... و بعد اسکناسی از جیبش درآورد و گفت: ایرانی... ابروهای سرباز عراقی گره خورد. از پشت وانت پایین پرید. دست امیر را گرفت و به سمت دکه رفت: شمر؟ صدام؟ من انت؟ یک چیزی توی همین مایه‌ها به فروشنده گفت و چند بطری آب برداشت و به امیر و محیا داد... سرباز کنار ما ایستاد. منتظر ماند تا محیا آب بخورد. محیا آب خورد و من دیدم که اشک‌های سرباز، صورتش را شستند. خیال سرباز راحت شد و رفت... #سجادی با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓              @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌸━┛

_____🌏_______ امام سجاد علیه السلام فرمودند: ✨اَلدُّنیا سِنَةٌ وَ الآخِرةٌ یَقظَةٌ وَ نَحنُ بَینَهُما اَضغاثُ اَحلامٍ؛ ✨دنیا خواب است و آخرت بیداری، و ما میان این دو، در خواب‌های آشفته‌ایم. مجموعه ورّام، ج ۲، ص۲۴ با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🖤━┛

____🍃🍂_______ «زمانی برای حسرت خوردن» - خوابیدی؟! پاشو دیگه تنبل، چقدر می‌خوابی؟ تکانی به خودت می‌دهی و می‌گویی: «ولم کن.» - وقت رفتنه. اما تو داری هفت پادشاه را خواب می‌بینی. اصلا هم دلت نمی‌خواهد از این خواب درهم برهم بیرون بیایی. ولی انگار دیگر چیزی دست خودت نیست. به زحمت چشم باز می‌کنی، از دیدن آنکس که کنارت ایستاده، برق از سرت می‌پرد. - مـمگه وقتش رسید؟ به ساعتت نگاه می‌کنی. متوقف شده. با حسرت به یک نقطه خیره می‌شوی و با سوز می‌گویی: «ای وای! به این زودی وقتش شد؟» زندگیت مثل فیلمی با دور تند از جلوی چشمهایت رد می‌شود. تازه می‌فهمی، ای دل غافل چی را برای چی دادی و حالا چقدر دستت خالیست. با التماس به پای ملک‌الموت می‌افتی و درخواست فرصت بیشتر می‌کنی. اما فرشته مرگ به تو می‌گوید: «به اندازه کافی زمان داشتی. وقت بیدار شدن رسیده. موقع کوچ کردن. بار و بنه را بردار برویم.» کوله‌بارت سبکتر از آن است که فکرش را می‌کردی. نگاهی به کیسه سوراخت می‌کنی و آه از نهادت بلند می‌شود. داد می‌زنی: «آخه این کی اینطوری شد؟ توش همچینم خالی نبود. اگه دستم برسه به کسی که سوراخش کرده.» از شکافش بیرون را نگاه می‌کنی و خودت را می‌بینی با زبانت، نگاهت، افکار و انتخاب‌هایت در حال دریدنش هستی. باورت نمی‌شود کار خودت باشد. به راه پیش رو نگاهی می‌اندازی. مو برتنت سیخ می‌شود. اکنون چیزهایی را می‌بینی که قبلا نمی‌دیدی. با خودت می‌گویی: «حالا چطور بی‌توشه این مسیر طولانی و پرخطر را طی کنم؟» و با حسرت، زمزمه می‌کنی: کاش زودتر بیدار می‌شدم. کاش با خودم مهربانتر بودم. کاش این چیزها را زودتر دیده بودم. کاش کاش کاش ✍️پ_ پاکنیا با ما همراه باشید👇 ┏━🕊━━••••••••••━━━━┓ @AaVINAa ┗━━━━••••••••••━━🌸━┛

چقدر زیباست! اصلا این چند جمله مثل یک اقیانوس عمیقه از هر علمی توش هست. کافیه دست اندیشه رو دراز کنی و از تویش، مشت مشت مروارید برداری. #ایده_نوشتن